Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Πνευματική Ρουτίνα... ο μεγάλος κίνδυνος της εκκλησιαστικής ζωής

Διάβασα κάποτε ότι: «Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν ορφανοί από τη στιγμή της γέννησής τους. Πολύ φοβάμαι ότι το ίδιο ισχύει και στο πεδίο της πίστης: Γεννιόμαστε, βαπτιζόμαστε, αλλά ποτέ δεν καταφέρνουμε να γνωρίσουμε πραγματικά τον Ουράνιο Πατέρα μας, ενώ η θεία Λειτουργία μετατρέπεται σε ρουτίνα».
Το να μετατρέπουμε την θεία Λειτουργία και την πίστη μας, σε ρουτίνα, οφείλεται αποκλειστικά σ’ εμάς. Το τραγικό είναι το «κρυφτούλι» που παίζουμε με το Θεό.
Καταφεύγουμε σ’ αυτό για να μην βλέπουμε το χάλι μας, και την στραπατσαρισμένη εικόνα μας.
Με την πρώτη δυσκολία, με τον πρώτο πειρασμό στη ζωή μας, ξεκινάμε τα τάματα και τις κάλπικες υποσχέσεις, «Παναγία μου βοήθα το παιδί μου, και εγώ θα αλλάξω ζωή». Και έτσι μετατρέπουμε τη σχέση μας με το Θεό, υπαλληλική.
Και εάν κάποιος μας θυμίσει τον πειρασμό που περάσαμε, αρχίζουμε την προφασολογία και την μεταβίβαση των ενοχών παρά την αληθινή μετάνοια. Μας λένε για εκκλησιασμό και νηστεία, τους λέμε «είναι καλοκαίρι, δεν μπορώ, δεν κάνω εγώ αυτή τη νηστεία», λες και η νηστεία δεν είναι εντολή του Θεού.
Η αδυναμία μας να αλλάξουμε ζωή, μας οδηγεί στο να απορρίπτουμε τον ίδιο το Θεό γιατί δεν έχουμε καταλάβει την αγάπη του Δημιουργού μας.
Η μετάνοια και η συγχώρηση, η αγάπη και η ειλικρίνεια, η τήρηση των εντολών του Θεού, είναι αυτά που μας δίνουν την ελπίδα για ένα καλύτερο εαυτό. Πρέπει να προσπαθήσουμε να συναντήσουμε τον Χριστό μέσα στην καρδιά μας, μέσα απ’ την αγάπη μας προς τον συνάνθρωπό μας και τότε θα έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο μ’ αυτή την Παρουσία.

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/

Όσοι βαπτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, ντυθήκατε το Χριστό

Πόσο μεγάλη αλήθεια μας επισημαίνει μ' αυτά τα λόγια ο απόστολος Παύλος!
Οι βαπτισμένοι χριστιανοί δεν φορούν τον παλαιό άνθρωπο με τα πάθη και τις αμαρτωλές επιθυμίες του, αλλά είναι ντυμένοι τον καινούριο άνθρωπο. Ντύθηκαν τον ίδιο το Χριστό, που ζεί τώρα μέσα στις καρδιές τους.
Και η λέξη «ντύθηκαν» δεν αναφέρεται σε κάποια απλή και εξωτερική στολή, αλλά σε κάτι βαθύτερο, σε κάτι ουσιαστικό και αναφαίρετο.
Με την πίστη μας στο Χριστό και με τη βάπτισή μας ντυνόμαστε τον ίδιο το Χριστό και γινόμαστε παιδιά του Θεού, οικητήρια του Παναγίου Πνεύματος, ναοί του Θεού, άγιοι και τέλειοι, Θεοί κατά χάριν.
Ώστε λοιπόν ρίξαμε από πάνω μας τη φθορά και ντυθήκαμε την αφθαρσία. Ξεντυθήκαμε τον άνθρωπο της αμαρτίας και ντυθήκαμε τον άνθρωπο της δικαιοσύνης και της χάριτος. Διώξαμε το θάνατο και ντυθήκαμε την αθανασία…
Συλλογιστήκαμε όμως και τις μεγάλες υποχρεώσεις, που, με το βάπτισμά μας, αναλάβαμε ενώπιον του Θεού; Συνειδητοποιήσαμε ότι οφείλουμε να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά του Θεού και σαν αδελφοί του Κυρίου μας;
Ότι έχουμε χρέος να συνταυτίσουμε το δικό μας θέλημα με το θέλημα του Θεού;
Ότι πρέπει, σαν παιδιά δικά Του, να μένουμε ελεύθεροι από την αμαρτία;
Ότι οφείλουμε να Τον αγαπάμε μ” όλη μας τη δύναμη, από τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς μας;
Ότι οφείλουμε να Τον λατρεύουμε και να λαχταρούμε την ένωση μαζί Του για πάντα;
Σκεφτήκαμε, άραγε, ότι η καρδιά μας πρέπει να “ναι πλημμυρισμένη από την αγάπη, ώστε αυτή να ξεχύνεται και στον πλησίον μας;
Έχουμε τη συναίσθηση ότι οφείλουμε να γίνουμε άγιοι και τέλειοι και εικόνες του Θεού και παιδιά του Θεού και κληρονόμοι της βασιλείας των ουρανών;
Για ολ” αυτά έχουμε χρέος ν” αγωνιστούμε, ώστε να μη φανούμε ανάξιοι στο κάλεσμα που μας έκανε ο Θεός και αποδοκιμαστούμε…
Ναι, αδελφοί μου, ας παλέψουμε με ζήλο και αυταπάρνηση για να νικήσουμε.
Κανείς μας ας μη χάσει το θάρρος του, ας μην αμελήσει, ας μη δειλιάσει, ας μην πτοηθεί μπροστά στα σκάμματα του πνευματικού αγώνα. Γιατί έχουμε βοηθό το Θεό, που μας δυναμώνει στον δύσκολο δρόμο της αρετής.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2015

Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε μας λέγει ο Χριστός

Ο δρόμος του Χριστού είναι να αγαπάμε όλους τους ανθρώπους και αυτούς, που μας αγαπούν και αυτούς που μας μισούν. Να έχετε πραότητα και αν σας προσβάλλει ο άλλος, να μη θέλετε να τον εκδικηθείτε, αλλά να τον συγχωρείτε και να του δείχνετε καλοσύνη. Και με την αγάπη, που θα του δείξετε, θα τον υποχρεώσετε να σας ζητήσει συγγνώμη, εάν βέβαια είναι άνθρωπος με συνείδηση. Γιατί, παιδιά μου, από το καλό έρχεται καλό, από το κακό ποτέ δεν έρχεται καλοσύνη. Γι’ αυτό και σεις μη μαλώνετε με έναν άνθρωπο, που θα σας πειράξει, γιατί θα πληθύνει το κακό, αλλά δείξετε του καλοσύνη για να ηρεμήσει και να έχετε μισθό από τον Θεόν.
“Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε” μας λέγει ο Χριστός.

Ο καρπός μιας νυχτερινής προσευχής...

Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών…, η φωνή του Αφυπνιστή, αντήχησε μέσα στην παγωμένη νύχτα του χειμώνα και ταυτόχρονα ένας ρυθμικός χτύπος ακούστηκε στην πόρτα του κελιού. Ο μοναχός ξύπνησε. Κοίταξε γύρω του. Σκοτάδι απλώθηκε σ’ όλο το κελί του. Η αμέλεια ρίχνει τα πρώτα βέλη της, για να λαβώσει τον αγωνιστή.
- «Είναι νωρίς ακόμη», του ψιθυρίζει. «Κοιμήσου λίγο να ξεκουραστείς και αργότερα με όρεξη… θα κάνεις τα πνευματικά σου».
Ο μοναχός όμως δε φαίνεται να συμφώνησε με το λογισμό.
- «Αμήν», απαντά αμέσως. Η πρώτη νίκη της νύχτας! Και ταυτόχρονα χαρά μεγάλη στον ουρανό. Οι άγγελοι χειροκρότησαν τον αγωνιστή. Αλλά ο δαίμονας της αμέλειας δεν αποθαρρύνεται.
- «Είναι νύχτα και έχει υγρασία. Πώς θα προσευχηθείς;»
Και είναι αλήθεια πως στον Άθω αυτή την εποχή έχει υγρασία. Το «δι’ ευχών» ακούγεται και πάλι έξω από την πόρτα.
- «Αμήν! Αμήν!», ξαναφώναξε ο Αδελφός. Δεν υπέκυψε στη φωνή του Πονηρού, που προσπαθούσε να τον δελεάσει με την πρόσκαιρη απόλαυση του ύπνου.
- «Ώρα ημάς ήδη εξ ύπνου εγερθήναι», ψέλισσε. Ύστερα επικαλέστηκε τον Κύριο: «Βοήθα με, Θεέ μου, να σηκωθώ». Ο φύλακας άγγελος της ψυχής, που αγρύπνησε όλη τη νύχτα στο κελλί του μοναχού, χαρούμενος τού έδωσε το χέρι, για να τον σηκώσει, κι έτσι ο αδελφός πετάχτηκε ολόρθος επάνω. Φόρεσε το μάλλινο χοντρό σκούφο του και ψηλαφώντας με τα ροζιασμένα χέρια του τους κρύους τοίχους, άναψε με δυσκολία το καντήλι.
Έπειτα σταυροκοπήθηκε με ευλάβεια αργά-αργά κι ατένισε διστακτικά και με φόβο προς το αμόλυντο πρόσωπο του Κυρίου. Ύστερα γύρισε προς την Κυρία του Όρους. Εκεί πήρε η έκφραση του προσώπου του ένα παρακλητικό ύφος. Τέλος στράφηκε και πάλι προς τον Παντοδύναμο με αποφασιστικότητα.
- «Εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…», πρόφερε με τη βραχνή φωνή του και άρχισε την προσευχή του. Αυτό ήταν όλο. Έφυγε ο δαίμων της αμελείας σκυθρωπός και κατησχυμμένος.
Στο εικονοστάσι η εικόνα του Χριστού με το Ευαγγέλιο ανοιχτό. Ο αδελφός δεν μπορεί να διακρίνει τι γράφουν οι σελίδες του, μέσα στο ταπεινό φως του κελλιού του.
- «Θα προχωρήσω κοντά να διακρίνω τι λέει», σκέφτηκε.
«Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω ημάς…».
«Αν βάλω εγώ ένα βήμα να πλησιάσω την εικόνα Του, θα βάλει κι Εκείνος άλλα εννέα, για να σώσει την εικόνα Του, την πανάθλια ψυχή μου. Αρκεί να δει την προσπάθειά μου. Αν διώξω την αμέλεια, θα μου δώσει προσευχή. Αν διώξω τον ύπνο, θα μου δώσει τη θεία Χάρη Του.
«Μας καλεί ο Χριστός να τον πλησιάσουμε. Να αφήσουμε τα γήινα, τις αναπαύσεις, τις απολαύσεις, τις υπερβολικές μέριμνες, το άγχος, τα πάθη μας, τις μικρότητές μας, τις ατέλειές μας, την οκνηρία μας, τον πόνο, τις θλίψεις μας και να κάνουμε ένα βήμα προς Αυτόν. Αυτό το λίγο, το ένα βήμα που θα κάνουμε, θα το πολλαπλασιάσει. Θα μας ανακουφίσει από ό,τι μας βαραίνει. Θα μας γεμίσει απ’ ό,τι έχουμε ανάγκη. Θα μας λυτρώσει από όποια θλίψη πιέζει την ψυχή και το σώμα μας».
Αυτά μονολόγησε κι έπειτα έμεινε για λίγο σιωπηλός.
Σε λίγο κοίταξε το εικόνισμα. Σαν να συνήλθε από τους λογισμούς του και άρχισε να γυρίζει το κομποσχοίνι. Το κομποσχοίνι μοιάζει με ιμάντα, ο οποίος κινεί τη μηχανή της ψυχής. Συνδέει το σώμα με την ψυχή. Σε λίγο, ενώ τραβούσε ρυθμικά το κομποσχοίνι, άρχισε να σκέφτεται τα ουράνια, να ανεβαίνει σε θεωρίες υψηλές, να σκέφτεται για τον Θεό, για τους Αγγέλους, για τη Δημιουργία του Σύμπαντος, για την Ενανθρώπηση του Λόγου του Θεού, για την Παγκόσμια Ανάσταση όλων στους εσχάτους χρόνους, για τη Δευτέρα Παρουσία, για την Κόλαση και τον Παράδεισο. Θυμήθηκε θαυμαστά γεγονότα που του συνέβησαν παλαιότερα, όπου η Χάρη του Θεού ήταν εμφανής. Έφερε στο νου του αγίους και εναρέτους άνδρες με τους οποίους συναναστράφηκε στο παρελθόν και συλλογίστηκε τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν την εν Χριστώ ζωή ο καθένας. Όλα όμως αυτά ήταν εισαγωγικά για την προσευχή του.
- «Θα προσπαθήσω», λέει «να τα αφήσω όλα αυτά και να διώξω κάθε λογισμό». Του ήρθε στο νου η φράση του γέροντος απ’ το Γεροντικό «νουν τηρούμεν».
Συγκεντρώνει το νου του στα λόγια της ευχής του Ιησού «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…». Λέει την ευχή αργά, ρυθμικά και με νόημα. Ακόμη όμως δεν αισθάνεται τίποτε το διαφορετικό στην ψυχή του. Τίποτε το θεϊκό. Αν και δεν το ψάχνει με άγχος. Απλά και ήρεμα και ό,τι δώσει ο Θεός. Το μόνο που θέλει είναι να ενώσει το νου του με τον Θεό.
Κάποια στιγμή φαίνεται να επιμένει περισσότερο στην ευχή· αλλά καμιά αλλοίωση στην ψυχική του διάθεση. Κάτι δεν κάνει σωστά, κάτι ξέχασε. Πέρασαν ακόμη λίγα λεπτά, αλλά τίποτε. Τότε θυμήθηκε το γραφικό: «Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι Χάριν». Του ήρθε μάλιστα εκείνη τη στιγμή, σαν αστραπή στο νου, το πάθημα του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, που δεν ταπεινωνόταν στην προσευχή του. «Λοιπόν, πρέπει να βάλω τον εαυτό μου κάτω από όλους τους ανθρώπους, σκέφτηκε, αφού τέτοιος είμαι· ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος».
Τι το επέκεινα; Δεν παραβλέπει ο Θεός την προσπάθειά του, κι ενώ εκείνος τραβούσε ρυθμικά το κομποσχοίνι, άκουσε Εκείνος τη δέησή του και θέλησε να τον παρηγορήσει. Αφού ταπεινώθηκε τόσο και αγωνίστηκε τόσο, κάμφθηκε η ευσπλαχνία Του. Και τι συνέβη; Άρχισε να γεμίζει η ψυχή του από τη Χάρη του Θεού. Να αγαλλιάζει. Να ηρεμεί. Να λεπτύνεται ο νους του. Αισθάνθηκε στο νου του διαύγεια.
Του έφυγε η νύστα και η οκνηρία. Του ήρθε όρεξη για περισσότερη προσευχή. Μια χαρά ανεκλάλητος πότισε όλες τις φλέβες του. Του ήρθε μια αγάπη για τον Θεό, μια ανεξήγητη και απρόσμενη συμπάθεια προς τον πλησίον, προς όλους τους ανθρώπους. Πέφτει κάτω στο έδαφος, γονατίζει και χύνει δάκρυα· δάκρυα ασταμάτητα. «Ήμαρτον Θεέ μου», κραυγάζει με λυγμούς, «και ουκ ειμί άξιος ατενίσαι εις το ύψος του ουρανού». Δεν μπορεί να πει άλλα λόγια. Το μόνο που κάνει είναι το ότι προφέρει ακαταπαύστως τη μονολόγιστη ευχή του Ιησού. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, Ιησού μου γλυκύτατε»…
Έχει προχωρήσει η νύχτα. Ξάφνου ακούγεται η καμπάνα που προειδοποιεί πως σε λίγο θα αρχίσει η ακολουθία. Δεν κατάλαβε πότε πέρασαν τόσες ώρες. Εγείρεται, και αρχίζει να ετοιμάζεται για τη νυχτερινή ακολουθία. Σε λίγο ακούγεται ο ρυθμικός χτύπος του ταλάντου.
- «Εξεγερθέντες του ύπνου προσπίπτομέν σοι, Αγαθέ…», κάποιος από τους αδελφούς στην Εκκλησία άρχισε να αναγινώσκει το Μεσονυκτικό. Οι Πατέρες ένας-ένας κατεβαίνουν στο καθολικό*. Ανάμεσά τους κι ο αγωνιστής αδελφός. Χαιρετούν τα εικονίσματα. Καταλαμβάνουν τα στασίδια σαν μέλισσες που μπαίνουν στις φωλιές τους. Εκεί θα συνεχίσουν την υπόλοιπη νύχτα πάλι με προσευχή. Το πνευματικό νέκταρ, που απήλαυσαν προ ολίγου στο κελλί τους, αυξάνεται. Αλλάζει χρώμα, γίνεται μέλι, γλυκαίνει το νου και τρέφει την ψυχή. Η ευχή του Ιησού τρέχει συνέχεια στο στόμα τους.
Ο αδελφός όρθιος ατενίζει την εικόνα του Παντοκράτορος στο τέμπλο. Έτσι προσηλωμένος στις θείες θεωρίες, ούτε κατάλαβε πότε έφθασε η ακολουθία στην Απόλυση.
- «Δι’ ευχών των αγίων Πατέρων ημών…». Ο εφημέριος με το βλέμμα προσηλωμένο κάπου βαθιά στο δάπεδο, στα τρία μέτρα, κάνει την απόλυση κι επισφραγίζει τη νυχτερινή ακολουθία. Ο αδελφός εξέρχεται μεταρσιωμένος, κρατώντας μια πνευματική ανθοδέσμη με άνθη ευωδιαστά. Είναι οι καρποί της χθεσινής νύχτας. «Δόξα σοι ο Θεός…», προφέρει το στόμα του και χάνεται μέσα σ’ ένα υπέροχο αγιορείτικο λυκαυγές, που άρχισε να απλώνει στον ορίζοντα τα θαυμάσια χρώματά του…

Πηγή: http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2015

Κλάψε και μετανόησε για τις αμαρτίες σου, πριν έρθει η ώρα της φοβερής δίκης και καταδίκης σου....

Όμοια μπορείς να παρακινηθείς σε πένθος και δάκρυα με την ενθύμηση της ημέρας της Κρίσεως και των φοβερών τιμωριών της ατελεύτητης κολάσεως, εκεί, στην αιώνια φωτιά, στο παντοτινό σκοτάδι, όπου οι αμαρτωλοί θα κλαίνε απαρηγόρητοι και απελπισμένοι λέγοντας: “Να, ψυχή μου, η κατάληξη της υπερηφάνειας και της αφροσύνης σου! Να που σε οδήγησαν οι σαρκικές ηδονές, που λάτρεψες περισσότερο από το Θεό! Πού είστε τώρα, ηδονές και απολαύσεις μου; Σε τι με ωφελήσατε; Για χάρη σας έχασα τα αιώνια αγαθά, στερήθηκα την ουράνια μακαριότητα και κληρονόμησα την ατέλειωτη κόλαση”.
Σκέψου τα τούτα από τώρα, αδελφέ!
Κλάψε και μετανόησε για τις αμαρτίες σου, πριν έρθει η ώρα της φοβερής δίκης και καταδίκης σου, ώστε ν΄αποφύγεις τη φρικτή τιμωρία που περιμένει τους αμετανόητους.
Με όλες αυτές τις σκέψεις και άλλες παρόμοιες, έρχονται στην καρδιά σου η κατάνυξη και η συντριβή, το πένθος και τα δάκρυα, που είναι τα κλειδιά της μετάνοιας και της σωτηρίας. Γιατί, όταν ο άνθρωπος αποκτήσει πνεύμα συντριβής, τότε ταπεινώνεται βαθιά, και όταν ταπεινωθεί, τον επισκέπτεται η χάρη του Αγίου Πνεύματος, που τον μεταμορφώνει και τον κάνει από τη ζωή αυτή μέτοχο της βασιλείας του Θεού.

Πηγή: http://amartolon-sotiria.blogspot.gr/

Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν

Αινούμεν, υμνούμεν, ευλογούμεν και ευχαριστούμεν σοι ο Θεός των Πατέρων ημών, ότι παρήγαγες την σκιάν της νυκτός και έδειξας ημίν πάλιν το φως της ημέρας, αλλ' ικετεύομεν την σην αγαθότητα. Ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών και πρόσδεξαι την δέησιν ημών εν τη μεγάλη σου ευσπλαχνία, ότι προς σε καταφεύγομεν τον ελεήμονα και παντοδύναμον Θεόν. Λάμψον εν ταις καρδίαις ημών τον αληθινόν Ήλιον της δικαιοσύνης σου, φώτισον τον νουν ημών, και τας αισθήσεις όλας διατήρησον, ίνα ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατούντες την οδόν των εντολών σου, καταντήσωμεν εις την ζωήν την αιώνιον, ότι παρά σοι εστίν η πηγή της ζωής, και εν απολαύσει γενέσθαι καταξιωθώμεν του απροσίτου φωτός.
Ότι συ εί ο Θεός ημών, και σοί την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2015

Μελαγχολικές Κυριακές...

Την γνωρίζω καλά αυτή την μελαγχολία της Κυριακής και μάλιστα του απογεύματος της. Ξέρεις γιατί το απόγευμα είναι πάντα πιο μελαγχολικό; Γιατί αισθάνεσαι μια προδοσία, για στιγμές και ώρες που χάθηκαν δίχως να ζήσεις. Λές πάει τελείωσε. Άσε δε που όταν μας μαθαίνουν πως είναι γιορτή και επιβάλλεται να είμαστε χαρούμενοι, κάπου μέσα μας αντιδράμε. Μια και η χαρά δεν ανθίζει στα "πρέπει". Όμως να θυμάσαι, δεν είσαι υποχρεωμένος να είσαι καλά, επειδή είναι Κυριακή ή γιορτή. Μην πιέζεις τον εαυτό σου να νιώσει κάτι που δεν είναι έτοιμος να βιώσει. Μην ξεχνάς ότι εάν η καρδιά σου δεν θελήσει να ζήσει και να χρωματίσει την κάθε ημέρα και ώρα και στιγμή, δε μπορεί κανένα ημερολόγιο να το πράξει. Άλλωστε θα έρθουν κι άλλες Κυριακές, να είσαι έτοιμος, ο Θεός δεν είναι με τα ημερολόγια αλλά με τις ανθρώπινες καρδιές..

Π. Λίβυος

Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις αφήσαμε και γλίστρησαν από τα χέρια μας;

Αφήσαμε να μας τις πάρουν.
Να μας πάρουν την χαρά.
Θυμάμαι παλιά στην Ελλάδα, η Κυριακή ήταν μια γιορτή για όλη την οικογένεια.
Όλη η οικογένεια μαζευότανε για την {γιορτή} της Κυριακής.
Ραδιόφωνα στη διαπασών ,να στέλνουν τραγούδια στο σπίτι του γείτονα {ήθελε δεν ήθελε} και γενικά όλη η γειτονιά ήταν μια γιορτή.
Ο κόσμος χαιρότανε την ζωή.
Μια ζωή που μας κλέψανε.
Ή τους αφήσαμε να μας την πάρουν, παρασυρόμενοι στον τρόπο ζωής που μας επέβαλαν, οι τηλεοράσεις και τα παγκόσμια κατευθυντήρια. Γέμισαν τις ψυχές μας πόνο, φόβο, πανικό, αβεβαιότητα και μας μάντρωσαν συναισθηματικά μέσα στα καβούκια μας. Πέσαμε στην παγίδα τους και φοβηθήκαμε.
Ακόμα και γύρω αλλά και μέσα στον κύκλο της εκκλησίας μας, το μόνο που ακούμε, είναι για 3ο παγκόσμιο πόλεμο, για ερχομό του Αντίχριστου, για βάσανα και καταστροφές που μας περιμένουν ,για κόλαση ,φωτιές και θάνατο.
Παντού φόβος- φόβος- φόβος.
Παγιδεύτηκε και η εκκλησία μας ,σε αυτήν την τάση, και αντί να προσπαθεί να γεμίσει τις ψυχές μας με αισιοδοξία και ελπίδα, κάποιοι από εμάς, μιλάνε μόνο για καταστροφές και θάνατο. Από πού να κρατηθεί πια ο κόσμος;
Όποιος προφητεύει ή διαισθάνεται κάτι κακό, γίνεται μόδα και ταξιδεύει.
Ο κάθε ένας λέει ότι θέλει, λες και είναι σε ανοικτή επικοινωνία με τον Θεό, σπέρνοντας την απελπισία στους ανθρώπους ,και καταστρέφοντας την ποιότητα της καθημερινής τους ζωής.
Δεν προσάπτω κακή πρόθεση στους αδελφούς μοναχούς, αλλά……. λίγη περισσότερη σοβαρότητα, δεν βλάπτει.
Έχω ξαναπεί ότι ο φανατισμός δεν κάνει καλό. Αντίθετα στέλνει κατά χιλιάδες στα χέρια του πονηρού ,τους ανθρώπους που δεν δέχονται τον φανατισμό, και αδειάζει τις εκκλησιές από την νεολαία.
Πουθενά δεν ακούγεται η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Γιατί άραγε;
Ποιος να έχει διάθεση πια λοιπόν ,για την γιορτή της Κυριακής;
Σε ποια γειτονιά ακούγονται τραγούδια τις Κυριακές;
Ποια οικογένεια μαζεύεται κάθε Κυριακή για το τραπέζι; Δεν λέω καμιά.
Θα πω λίγες ,πολύ λίγες. Μας κλέψανε την χαρά μας, τα όνειρα μας, τις ελπίδες μας.
Μας κλέψανε τις Κυριακές ή τις χαρίσαμε;
Ή τους αφήσαμε να μας τις πάρουν αμαχητί.
Αφήσαμε να μας διαλύσουνε την ενότητα της οικογένειας ,που επί αιώνες ήταν όπλο αήττητο ,στις δυσκολίες και τις δοκιμασίες που πέρασε η Ελλάδα.
Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε. Ας αντιδράσουμε. Διώξτε αδέλφια τον φόβο από τις ζωές σας. Ας πάρουμε πίσω τις Κυριακές μας.
Ενώστε πάλι τις οικογένειες σας, κάθε Κυριακή τραπέζι όλοι μαζί.
Μετά την εκκλησία {μην ξεχνιόμαστε}
Και δυνατά την μουσική.
Να ακούσουν σε όλον τον κόσμο ότι ο Έλληνας ζει και υπάρχει.
Δεν τον βάζουν κάτω.
Χαρείτε την ζωή.
Γλεντήστε την.
Νιώστε την.
Νιώστε την αγάπη του Χριστού στις ψυχές σας.
Να θυμάστε.
Κάποιοι στον φόβο σας, κοιμούνται ήσυχα.
Άντε Ελλάδα μου.
Άντε αδέλφια μου Έλληνες.
Οι Κυριακές είναι δικές μας.
Οι ζωές μας ,είναι δικές μας.
Μην φοβάστε τίποτα.

Πατήρ Ιωάννης

Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2015

Είναι η αγάπη μία ψευτιά



Τίτλος: Είναι η αγάπη μία ψευτιά
Εκτέλεση:Τόλης Βοσκόπουλος-Ρία Κούρτη
Στίχοι : Θάνος Σοφός
Μουσική: Γιώργος Μαλλίδης

Καρδιά μου θλιμμένη και βασανισμένη
Ποτέ στην αγάπη δεν βρήκες χαρά
Γι' αυτό μη θελήσεις, ποτέ ν' αγαπήσεις
Αντί ευτυχία θα βρεις συμφορά
Είναι η αγάπη μεγάλη ψευτιά
Και θα σε ρίξει στην ίδια φωτιά
Το δάκρυ που τρέχει ελπίδα δεν έχει
Γι΄αυτό στην ψυχή σου μη βάζεις καημό
Για πάντα να σβήσεις παλιές αναμνήσεις
Και να μην λυπάσαι για τον χωρισμό
Είναι η αγάπη μεγάλη ψευτιά
Και θα σε ρίξει στην ίδια φωτιά
Και θα σε ρίξει στην ίδια φωτιά
Είναι η αγάπη μεγάλη ψευτιά.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Το καλό και το κακό ζουν ανάμεσά μας... ας διαλέξουμε

Όταν κοιτάμε μια εικόνα, έναν άνθρωπο, ένα τοπίο, ή κοιτάμε ένα γεγονός που συμβαίνει εμπρός μας, ή επεξεργαζόμαστε μια κατάσταση , υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι για να δούμε ή να προσεγγίσουμε.
Ο τρόπος του καλού και ο τρόπος του κακού. Και τα δύο αυτά υπάρχουν στην ζωή μας καθημερινά. Υπάρχουν οι άνθρωποι που εκφράζονται και λειτουργούν με την ενέργεια του καλού και τους αποκαλούμε καλοπροαίρετους και υπάρχουν και οι άλλοι. Οι οπαδοί του κακού που έχουμε μάθει να τους αποκαλούμε κακοπροαίρετους.
Ένας κακοπροαίρετος άνθρωπος όταν κοιτά κάτι, θα βρει σε αυτό πάντα άσχημα πράγματα. Σε έναν άνθρωπο θα δει ότι έχει λερωμένα παπούτσια, τσαλακωμένο παντελόνι ,τα νύχια του είναι μεγάλα και αυτά θα σχολιάσει και θα θυμάται.
Ο καλοπροαίρετος θα δει και αυτός τα ίδια, αλλά δεν θα σταθεί σε αυτά.
Δεν τον ενδιαφέρουν και μπορεί να τα δικαιολογήσει στο μυαλό του.
Αυτός θα δει, ότι ο άνθρωπος αυτός έχει ένα γλυκό χαμόγελο, καλοσύνη και ευγενικούς τρόπους.
Όταν κοιτάνε ένα τοπίο ο κακοπροαίρετος θα δει μια αρβύλα χαλασμένη στις ρίζες ενός δέντρου και θα συγκεντρωθεί σε αυτήν την εικόνα, μουρμουρίζοντας για το λερωμένο τοπίο, ενώ ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος θα συγκεντρώσει την προσοχή του σε δυο πεταλούδες που πετάνε παίζοντας από λουλούδι σε λουλούδι.
Η ψυχή του ενός ψάχνει να βρει το κακό, το άσχημο, σε κάθε έκφραση της ζωής και με αυτό ταυτίζεται, νοιώθοντας πάντοτε μιζέρια και κακία , ενώ η ψυχή του άλλου κολλάει στις καλές εικόνες της ζωής, κρίνοντας όλα γύρω της ,με αγάπη και κατανόηση ,νοιώθοντας ευτυχία και γαλήνη.
Ο καλοπροαίρετος άνθρωπος είναι γεμάτος. Έχει περιεχόμενο ψυχής και αξίες. Ξέρει ποιος είναι. Δεν προσπαθεί να ζήσει μέσα από τις ζωές των άλλων. Και προσεγγίζει κάθε εικόνα, άνθρωπο ή γεγονός με καλοσύνη .
Για αυτό και συγκεντρώνει την προσοχή του στην ποιότητα και την χάρη της ζωής ,δίνοντας χαρά και στους γύρω του.
Η παρουσία του και μόνο σε έναν χώρο ,είναι αρκετή για να αλλάξει την διάθεση όλων προς το καλύτερο
Ο κακοπροαίρετος άνθρωπος αντίθετα ,είναι λειψός και το ξέρει.
Προτιμά να κρύψει την ανικανότητα του βγάζοντας όλους τους άλλους άχρηστους, για αυτό και έχει εκπαιδευτεί να βλέπει μόνο το κακό σε κάθε έκφραση της ζωής. Έτσι μόνο αυτός νοιώθει ότι είναι κάποιος.
Είναι αυτόματη η διαδικασία μέσα στο μυαλό του και επιφέρει δυστυχία και κακή διάθεση σε όσους ζουν κοντά του.
Είναι ένας κακός και ανυπόφορος άνθρωπος. Προκαλεί μόνο κακό.
Η χαρά και η ευτυχία ,αλλά και το κακό επίσης ,είναι εκεί έξω παιδιά μου και μας περιμένουν. Από εμάς εξαρτάτε τι θα διαλέξουμε για παρέα μας στην ζωή. Απλώνουμε το χέρι και παίρνουμε ότι θέλουμε.
Πριν παραπονεθούμε λοιπόν την επόμενη φορά για τα κακά της μοίρας μας, ας αφιερώσουμε λίγο χρόνο με τον εαυτό μας και ας αναρωτηθούμε.
Όταν κοιτάμε μια εικόνα, με ποιο τρόπο την προσεγγίζουμε;
Όταν γνωρίζουμε έναν άνθρωπο ,με τι τον στολίζουμε στην συνέχεια;
Άσχετα τι λέμε στον κόσμο, εμείς ξέρουμε την αλήθεια μας.
Είμαστε καλοί; Ή κακοί;
Από εμάς δεν μπορούμε να κρυφτούμε.
Έχω πει πολλές φορές. Όλα είναι ενέργεια. Ζούμε μέσα στην ενέργεια, που οι ίδιοι έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Και εισπράττουμε τα ανάλογα αποτελέσματα . Ας αφήσουμε τον Θεό ήσυχο για λίγο και ας προσπαθήσουμε να εναρμονιστούμε μόνοι μας με την ενέργεια του ,για να ωφεληθούμε. Δεν μας φέρνει αυτός την μιζέρια στην ζωή μας. Εμείς την προκαλούμε. Και μπορούμε να την αλλάξουμε.
Ας σκεπτόμαστε και ας παράγουμε καλό.
ΑΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!
Και όλα καλά θα πάνε στην ζωή μας.

Πατήρ Ιωάννης

Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2015

Ζούμε σε ένα απόλυτα στημένο σκηνικό



Απόσπασμα από την εκπομπή "Εν Αθήναις" του Γιώργου Τράγκα στις 22 / 09 / 2015

Το μισό εκλογικό σώμα κυρίες και κύριοι που θα σχηματίσει την έξοδο από πικρία από αηδία, από απογοήτευση, από αγανάκτηση, από οργή, δεν προσήλθε στις κάλπες για να ψηφίσει.
Θεωρεί ότι και δεν το θεωρεί μόνο το μισό εκλογικό σώμα που δεν πήγε στις κάλπες αλλά και το υπόλοιπο.
Θεωρεί ότι όλο αυτό που ζει είναι μια εικονική πραγματικότητα ότι είναι απόλυτα στημένο σκηνικό, ότι στην ουσία ζει υπάρχει και εργάζεται, αν εργάζεται σε ένα ελαιοτριβείο, σε μια κρεατομηχανή η οποία τον λιώνει σταδιακά τον πολτοποιεί, του αφαιρεί όλα τα χρήματα, του αφαιρεί όλα τα δικαιώματα τα προσωπικά,
"Δεν υπάρχουν προσωπικά δικαιώματα στην  Ελλάδα"...
"Δεν υπάρχουν προσωπικά δεδομένα"... δεν υπάρχει τίποτα...
"Είμαστε αριθμοί, είμαστε ζώα", δεν υπάρχει τίποτα να είναι προσωπικό, τίποτα.. τίποτα σε λίγο είμαι βέβαιος ότι  θα υπάρχει μία "κάρτα" στην οποία θα εγγράφονται και η βλεννόρροια που έπαθες πηγαίνοντας σε μ........ πριν από σαράντα χρόνια.
Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε μυστικό στην αρρώστια ούτε τίποτα θα είμαστε από έναν, από "ένας αριθμός όλοι"...
Θα επιχειρήσουν μάλιστα ακόμη κι αυτοί και γι' αυτούς που έχουν φύγει ή θα φύγουν να τους κωδικοποιήσουν βάση του "παγκοσμίου εισοδήματος" ή της "παγκόσμιας ταυτότητας"...
Θα μου επιτρέψουν να τους πω ότι όπως έγινε και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, όπως γίνετε και τώρα στη Μέση Ανατολή εεε θα το έλεγα ...ρίγανη, ρίγανη... ρίγανη, γιατί όταν τα παιδιά αυτά θα φύγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Αυστραλία κανείς δεν θα τα φέρει πίσω και ήδη μαθαίνω ακόμη και στην Αφρική πάνε σε περιοχές αναδυόμενες όπως η Ρουάντα.
Είναι ένα καθεστώς που "αφαιρεί όλα τα δικαιώματα" και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει ότι ζει σε μια "ιδιότυπη δικτατορία" οικονομική δικτατορία στην οποία δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα κυρίες,  κύριοι.

Έρχεσαι στο Όρος....

Και εκεί πλέον αφήνεσαι την Πρόνοιά Του.
Ζεις ως έσχατος πάντων.
Η ψυχή σου μισεί την αμαρτία.
Ζεις με άσκηση και της νήψη.
Πέρασαν μήνες και μήνες με προσευχή και οι δυνάμεις της ψυχής σου εξαντλήθηκαν.
Έφθασες μέχρι την απόγνωση και φώναξες: «Θεέ μου,είσαι αδυσώπητος!»
Και τότε Τον είδες. Αποκαλύφθηκε μπροστά σου, Αυτός που πάντα βρισκόταν δίπλα σου.
Ο Χριστός.
Πυρ γέμισε η ύπαρξή σου. Φως και Χάρη που εάν κρατούσε λίγο ακόμη δεν θα άντεχες.
Ειρήνη υπέρλογη. Σιγή του κόσμου.
Θεία τρέλα.
Και όπως ήρθε έφυγε.
Αυτό το ανείπωτο πράο βλέμμα Του, θα σε στοιχειώνει για το υπόλοιπο στης ζωής σου.
«Ο Θεός αγάπη εστί», θα λες και θα ξαναλές.
Το κηρύττεις γιατί το είδες, το έζησες.
Και το δικό σου βλέμμα πλέον έγινε παράδεισος.
Πλέον η ζωή σου γίνεται μια προσευχή, μια πράξη ειρήνης και αγάπης.
Ζεις σαν να μην ζεις.
Και πεθαίνεις για να Ζήσεις.
Εσύ που γνώρισες τον «Θεόν καθώς εστί»,τώρα γίνεσαι και εσύ θεός.
Άνθρωπος της αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης.
Μοναχός.
Άγιος.
Μέγας.
Χαριτωμένος.
Σιλουανός.

Βίος του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Πηγή: https://www.facebook.com/paulos.papadopoulos.3572

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2015

Για να πληγωθείς...

Για να πληγωθείς, κάτι έκανες σωστά.
Δεν έχεις πλέον καιρό να κρύβεσαι στις ζωές και στο χρόνο των άλλων.
Πουθενά δεν μπορείς πλέον να αγοράσεις ξεγνοιασιά.
Τώρα πλέον δεν ωφελεί.
Δεν υπάρχει πλέον ανεμελιά.
Όχι από τότε που σε επέλεξε η αγάπη.
Από τότε που κλειδώθηκες μέσα…
Πολλοί είναι δίπλα σου.
Οι πιο θορυβώδεις είναι αυτοί που δεν κάνουν λάθη στη ζωή τους.
Ακολουθούν αυτοί που ξέρουν τα πάντα.
Σιγά τώρα, και τι θα τρέξει μέσα από μια πληγή;
Μόνο η ζωή σου, τίποτε άλλο.
Πλέον δεν είσαι μόνος.
Έχεις την πληγή σου, έχεις την αγάπη.
Είναι εδώ και σε περιμένει.
Να σε καθηλώσει, να σου θυμίσει, να σε δυναμώσει.
Βρίσκει πάντα τρόπο.
Και τις πιο κατάλληλες στιγμές.
Αυτές που πασχίζεις να αδιαφορήσεις, τότε που αγωνιάς να αλλάξεις.
Μαζί πλέον θα σηκώνετε τον ήλιο.
Πραγματικά, αξίζει.
Πονάει η αγάπη;
Ποιον ρωτάς πλέον;

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr/

Παναγία η Πάντων Χαρά, Ιερά Μονή Παντοκράτορος

Μερικά ονόματα που έχουν δοθεί στην Παναγία Θεοτόκο στην Ορθοδοξία:
Υπερευλογημένη, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Ζώσα και Άφθονος, Πηγή, Έμψυχος Κιβωτός, Άχραντος, Αμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Αειμακάριστος και Παναμώμητος, Προστασία, Επακούουσα, Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Ηγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ρόδον το Αμάραντον, Χρυσούν Θυμιατήριον, Χρυσή Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Επουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τείχος απροσμάχητον, Ελέους Πηγή, του Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος και Δωδεκάτειχος Πόλις, Ηλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη του Κόσμου, Δένδρον αγλαόκαρπον, Ξύλον ευσκιόφυλλον, Ακτίς νοητού ηλίου, Θεού κατοικητήριον, Επουράνιος Πύλη, Αδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλών, Θλιβομένων η χαρά, και χίλια δυο άλλα, που βρίσκονται μέσα στα βιβλία της εκκλησίας. Κοντά σ’ αυτά είναι και τα ονόματα που γράφουνε απάνω στα άγια εικονίσματά της οι αγιογράφοι: Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Πλατυτέρα των Ουρανών, η Ελπίς των απελπισμένων, η Ταχεία Επίσκεψις, η Αμόλυντος, η Ελπίς των Χριστιανών, η Παραμυθία, η Ελεούσα κι άλλα πολλά…

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2015

Για να υπάρξει η αγάπη

Για να υπάρξει αγάπη πρέπει να εκλείψει ο συγκρητισμός.
Διότι ο συγκρητισμός γεννά την «ανάγκη» για ισότητα.
Και η ισότητα σκοτώνει την αγάπη.
Η ισότητα δεν κάτι κακό, αλλά είναι υποδεέστερη από την αγάπη,
διότι η αγάπη «ου ζητεί τα εαυτής», ενώ η ισότητα το κάνει. Και το κάνει με τρόπο επιτακτικό.
Δυστυχώς ο κόσμος μιλά για αγάπη ενώ εννοεί την ισότητα. Και όταν ομιλεί για την ισότητα προβάλει το «εγώ».
Η ισότητα δεν προάγει την σχέση, αντιθέτως θα έλεγα, την ευνουχίζει.
Η σχέση των προσώπων γίνεται πλέον μία στείρα σχέση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, “πρέπει” και “δεν πρέπει”.
Όταν θα πάψουμε να μιλούμε για ισότητα, τότε ίσως βρούμε την αγάπη.
Και αν βρούμε την αγάπη, ίσως ζήσουμε και χριστιανικά…

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Θρησκεία και ζωή

Στο σχολείο μάθαμε ότι το «και» συνδέει όμοια πράγματα. Λάθος!
Συνήθως το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να φανερώσουν τα δίπολα πάνω στα οποία πασχίζουν να ισορροπήσουν. «Εσύ και εγώ»,  «σώμα και ψυχή», «Θεός και άνθρωπος». Συχνά, ο ένας εκ των δύο πόλων είναι διανοητικό τους δημιούργημα.
Από μικρός θυμάμαι τους ανθρώπους να καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στα δύο. Θρησκεία ή ζωή; Υπήρχαν και αυτοί που πρόθυμα βοηθούσαν.
- Γελάς; Βγαίνεις; Βάφεσαι; Ακούς μουσική; Ντύνεσαι έτσι; Ξεφεύγεις από το εγκεκριμένο; Δεν είσαι καλός Χριστιανός. Δεν σε αγαπάει ο Θεός. Λυπάται ο Θεός. Θυμώνει ο Θεός. Διάλεξε λοιπόν.
Και για κάποιο ανεξήγητο ( δαιμονικό για αρκετούς…) λόγο, οι νέοι άνθρωποι συντριπτικά διάλεγαν και διαλέγουν τη ζωή. Και η θρησκεία άδειαζε περιφρουρημένη. Και ο «θεός» τιμωρούσε, λυπόταν και θύμωνε.
Κι εκεί, κάπου στην εφηβεία, φωτισμένοι άνθρωποι τόλμησαν και ξεστόμισαν ότι «ο Χριστός τα έβαλε με τους θρήσκους και τους σκληροπυρηνικούς, ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Εκκλησία και θεολογία αγάπης».
Παναγία μου, τι χαστούκι ήταν αυτό;
Μερικοί καταφέραμε και ελαφροπατήσαμε ανάμεσα στα σιδερόφρακτα κουτάκια του μυαλού μας και πλησιάσαμε τη ζωή. Με προσοχή μήπως και πληγωθούμε από τα καρφιά. Αδύνατον. Όλο και κάτι τσιμπιές εισπράξαμε. Φτάσαμε όμως στα σύνορα της ζωής. Κρυφοκοιτάξαμε μέσα. Φωτεινά ήταν, χαρούμενα και όμορφα. Και κάπου εκεί μέσα διακρίναμε και το Χριστό. Να χαίρεται και να αγαπάει. Ξαφνικά ακούστηκε πίσω μας ένας θόρυβος. Γυρίσαμε και είδαμε τη θρησκεία να βροντάει και να σκοτεινιάζει. Δυνατή και βλοσυρή.
Από εκεί και πέρα τα ίχνη μας χαθήκανε. Άλλοι μπήκαν στη ζωή ακούγοντας την καρδιά τους, άλλοι επέστρεψαν στη θρησκεία υπακούοντας στη λογική τους. Και κάποιοι άλλοι ακόμη πηγαίνουν τη διαδρομή. Συνήθως τη μέρα είναι σώφρονες και ιματισμένοι στη θρησκεία και το βραδάκι σέρνονται κουρελιασμένοι μέχρι τη ζωή. Σε απόσταση ασφαλείας όμως…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Θεολόγος καθηγητής

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr/

Δευτέρα 21 Σεπτεμβρίου 2015

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι

Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Όλα τα λόγια που είχανε μοναδικό τους προορισμόν Εσένα!
Κατά πού θ’ απλώσουμε τα χέρια μας τώρα που δε μας λογαριάζει πια ο καιρός
Κατά πού θ’ αφήσουμε τα μάτια μας τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα
Τώρα που κλείσανε τα βλέφαρά σου απάνω στα τοπία μας
Κι είμαστε – σαν να πέρασε μέσα μας η ομίχλη –
Μόνοι ολομόναχοι τριγυρισμένοι απ’ τις νεκρές εικόνες σου.
Με το μέτωπο στο τζάμι αγρυπνούμε την καινούρια οδύνη
Δεν είναι ο θάνατος που θα μας ρίξει κάτω μια που Εσύ υπάρχεις
Μια που υπάρχει αλλού ένας άνεμος για να σε ζήσει ολάκερη
Να σε ντύσει από κοντά όπως σε ντύνει από μακριά η ελπίδα μας
Μια που υπάρχει αλλού
Καταπράσινη πεδιάδα πέρ’ από το γέλιο σου ως τον ήλιο
Λέγοντας του εμπιστευτικά πώς θα ξανασυνατηθούμε πάλι
Όχι δεν είναι ο θάνατός που θ’ αντιμετωπίσουμε
Παρά μια τόση δα σταγόνα φθινοπωρινής βροχής
Ένα θολό συναίσθημα
Η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος μες στις ψυχές μας που όσο παν
Κι απομακρύνονται
Κι αν δεν είναι το χέρι σου στο χέρι μας
Κι αν δεν είναι το αίμα μας στις φλέβες των ονείρων σου
Το φως στον άσπιλο ουρανό
Κι η μουσική αθέατη μέσα μας ω! μελαγχολική
Διαβάτισσα όσων μας κρατάν στον κόσμο ακόμα
Είναι ο υγρός αέρας η ώρα του φθινοπωρινού ο χωρισμός
Το πικρό στήριγμα του αγκώνα στην ανάμνηση
Που βγαίνει όταν η νύχτα πάει να μας χωρίσει από το φως
Πίσω από το τετράγωνο παράθυρο που βλέπει προς τη θλίψη
Που δε βλέπει τίποτε
Γιατί έγινε κιόλας μουσική αθέατη φλόγα στο τζάκι χτύπημα
Του μεγάλου ρολογιού στον τοίχο
Γιατί έγινε κιόλας
Ποίημα στίχος μ’ άλλον στίχο αχός παράλληλος με τη βροχή δάκρυα
Και λόγια
Λόγια όχι σαν τα’ άλλα μα κι αυτά μ’ ένα μοναδικό τους προορισμόν:

Εσένα!

Οδυσσέας Ελύτης

Πηγή: http://tetradia.blogspot.gr/

Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή και ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι

του +Μωυσή Αγιορείτη, μοναχού

Και ξαφνικά ανοίγει ένα παραθυράκι στο νου.
Έρχεται ένα φως. Τότε έχεις μια άλλη αίσθηση. Τότε το κατανοείς καλά.
Όχι ως προς το ετυμολογικό. Μα με μια κατάνυξη και συναίσθηση και θεία θαλπωρή. Και λες:
"Τι άλλο να λέω;".
Παρά μόνο πάλιν και πολλάκις και συνεχώς: "Κύριε, ελέησον".
Δίχως να βαριέσαι. Δίχως να κουράζεσαι. Αυτό τα λέει όλα. Δεν θέλει άλλα και πολλά.
Μόνο ποιητικά μπορεί κανείς μερικές φορές να εκφρασθεί. Η προσευχή είναι ποίηση.
Όλες οι προσευχές είναι ποιήματα.
Οι ποιητές νοιώθουν τους συνανθρώπους τους και τους παρηγορούν, όπως οι άγιοι.
Είναι μεγάλη ευλογία να συναντάς ένα ποιητή κι ένα άγιο. Οι άγιοι δεν θέλουν ν’ αφήσουν πίσω τους ίχνη.
Οι άνθρωποι μόνο αφήνουν πάνω τους τ’ αχνάρια της κακίας τους. Κύριε ελέησέ τους, δεν ξέρουν τί χάνουν και τί κάνουν.
Λυπάμαι όταν δεν μπορώ να προσευχηθώ.
Και τούτο προσευχή είναι, μού ’πε ένας διακριτικός Γέροντας. Όπως χαίρομαι όταν με τόση ικετευτική στάση μου ζητούν να προσεύχομαι στον Κύριο.
Πιστεύω πως για την ταπείνωσή τους θα τους ελεήσει ο Κύριος. Προτιμώ, έλεγε ένας άλλος Γέροντας, την προσευχή από τα κούφια λόγια, τις ψευτοευγένειες και τις θολές καλωσύνες. Η μεγαλύτερη φιλανθρωπία είναι η προσευχή κι ας μη το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι.
Είναι η μεγαλύτερη ιεραποστολή κι ευεργεσία του κόσμου. Τα πολλά λόγια δεν αναπαύουν.
Η προσευχή για τους άλλους επηρεάζει θερμότερα. Η αγάπη είναι αβίαστη και πάντα μια θυσία.
Η αληθινή προσευχή δεν είναι ηδονική ανάπαυλα, μα ορθοστασία, περπάτημα στις μύτες σε τεντωμένο σχοινί.
Στην αληθινή προσευχή δεν δίνουμε το περίσσευμα του χρόνου,μα τις πιο καλές κι αποδοτικές ώρες μας, τις κύριες ώρες της ημέρας, της ζωής μας.
Κύριε, συγχώρεσέ με για όσα είπα κι έγραψα, που δεν τα ζούσα και τα πίστευα ακόμη, που απέφυγα να μιλήσω για τις ήττες και τις αποτυχίες μου κι ήθελα να μιλώ μόνο για νίκες. Δείλιαζα γιατί δεν είχα μετανοήσει.
"Κύριε, ελέησον!".

Πηγή: http://istologio.org/

Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Ο σταυρός του αληθινού μαθητή

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού
Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς, όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. Ος γαρ αν θέλῃ την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν· ος δ᾿ αν απολέσῃ την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδίση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού;  ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;  ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς· αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινές των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.

Η Εκκλησία επέλεξε για την Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, ένα απόσπασμα από τον Ευαγγελιστή Μάρκο που αναφέρεται στο σταυρό και που καλείται να φέρει στους ώμους του ο αληθινός μαθητής του Χριστού και κατ’επέκταση κάθε Χριστιανός, για να κερδίσει την αληθινή ζωή. Μετά το θαύμα που έκαμε και χόρτασε το πλήθος των ανθρώπων που τον ακολουθούσαν, μίλησε με τους Μαθητές του για το Πάθος και την Ανάστασή Του. Απευθυνόμενος κυρίως προς τους μαθητές Του, παρουσία και πολλών άλλων, τους προειδοποίησε ότι «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι’ ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34). Ο Ιησούς μας προσκαλεί να Τον ακολουθήσουμε, χωρίς βία και εξαναγκασμό και χωρίς καμιά δημαγωγική υπόσχεση. Θέτει όμως ως προϋπόθεση της συμπόρευσής μας μαζί Του την ελευθερία μας. Χωρίς την ελευθερία μας η πορεία μας αυτή προς τον Χριστό είναι άκυρη. Όταν κάνουμε λόγο για ελευθερία πρέπει να την τοποθετούμε πάντοτε μέσα στα πλαίσια της σχέσης του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό. Διότι η ελευθερία μας ξεκινά από την ελευθερία του Θεού Πατέρα που από ανιδιοτελή αγάπη γεννά τον Υιό και εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα. Έτσι δημιούργησε και τον άνθρωπο από αγάπη και ελεύθερα. Μόνο ότι γίνεται από τέλεια αγάπη είναι και τέλεια ελεύθερο. Γι’ αυτό ο άνθρωπος μόνο όταν νοιώσει την τέλεια αγάπη του Θεού προς αυτόν και καλλιεργήσει και αυτός την ίδια αγάπη προς τον Θεό νοιώθει ελεύθερα.Όπου συμπίπτει η τέλεια αγάπη Θεού και ανθρώπου εκεί υπάρχει και η τέλεια ελευθερία του ανθρώπου. Έχουμε όλη την ελευθερία που μας χρειάζεται για την πλήρη εξέλιξη της ύπαρξης μας. Αρκεί να δεχόμαστε  και να προσφέρουμε αγάπη. Ο Θεός δεν μπορούσε να δημιουργήσει ανθρώπους ρομπότ, γιατί το μεγαλείο της αγιότητας στηρίζεται στην ελευθερία. Ο Χριστός προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή Του παρά να παραβιάσει και να εκμηδενίσει την ελευθερία του ανθρώπου. Βέβαια ο Θεός μπορούσε να μας κάνει αναγκαστικά Αγίους. Όμως αγιότητα χωρίς ελευθερία είναι ανύπαρκτη, διότι « σκοπιμότητα και αγιότητα είναι αδιανόητες». Αποτελεί πραγματικό δυστύχημα γι’ αυτούς που έστω και από καλή διάθεση και πρόθεση θέλουν να επιβάλλουν την αγιότητα με τη βία. Αυτοί δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να καταστρέφουν το έργο του Θεού. Μόνο η αληθινή ελευθερία είναι εκείνη που κάνει τον άνθρωπο κατά χάρη θεάνθρωπο. Οπότε όποιος διαλέγει  ελεύθερα την πορεία του Χριστού σηκώνει το σταυρό του.  Βρίσκεται συνέχεια σε μια στάση μάχης, η οποία όμως είναι η πιο ταιριαστή στάση για κάθε αληθινό και ελεύθερο άνθρωπο. Εκείνος που θέλει να τον ακολουθεί ως μαθητής Του, ας διακόψει κάθε σχέση με τον διεφθαρμένο από την αμαρτία εαυτό του και ας πάρει τη σταθερή απόφαση να σηκώνει καθημερινά τον σταυρό του, και τότε ας τον ακολουθεί. Διότι, όποιος θέλει να σώσει την πρόσκαιρη ζωή του, θα χάσει την αιώνια ζωή. Όποιος όμως χάσει και θυσιάσει τη ζωή του για Αυτόν και το Ευαγγέλιό Του, αυτός θα σώσει την ψυχή του και θα κερδίσει την αιώνια μακαριότητα. Τι νόημα έχουν τα λόγια αυτά του Κυρίου; Γιατί ο Κύριος ζητά από όλους τους μαθητές του να σηκώνουν διαρκώς ένα σταυρό; Για να κατανοήσουμε το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου θα πρέπει να δούμε πότε ο Κύριος είπε τα λόγια αυτά. Τα είπε ακριβώς μετά από την ώρα εκείνη που ο απόστολος Πέτρος με έντονο τρόπο προέτρεψε τον Κύριο να μην πάει στην Ιερουσαλήμ, να αποφύγει το Πάθος και το σταυρικό θάνατο. Τότε ο Κύριος μπροστά στους μαθητές επέπληξε τον Πέτρο και του είπε: «ύπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ. ις΄ 23). Διότι ο Πέτρος δεν μπορούσε να κατανοήσει εκείνη την ώρα ότι χωρίς τον σταυρικό θάνατο του Κυρίου δεν θα σωζόταν το ανθρώπινο γένος. Αμέσως λοιπόν μετά ο Κύριος προσκαλεί τους μαθητές του και τα πλήθη και μπροστά σε όλους λέει ότι όχι μόνον ο ίδιος πρέπει να σταυρωθεί, αλλά και ότι κανείς δεν μπορεί να σωθεί παρά μόνον αν σηκώσει ο καθένας τον δικό του σταυρό και Τον ακολουθήσει όπως το πρόβατο τον ποιμένα, όπως ο δούλος τον κύριό του, όπως ο στρατιώτης τον βασιλέα, ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο. Ο Χριστός καλεί κάθε μαθητή και κάθε άνθρωπο, να πάρει τη σημαντική και ταυτόχρονα δύσκολη απόφαση. Να γίνει αληθινός μαθητής και να υπερβεί εαυτό. Γιατί ο άνθρωπος, απομακρυσμένος από το Θεό, βλέπει τα πάντα εγωκεντρικά. Πρέπει να κάνει πράξεις που αναιρούν το «εγώ» του. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική μεταστροφή, μια συναισθηματικού χαραχτήρα αλλαγή τρόπου σκέψης, αλλά μια πράξη γεμάτη σταυρικά στοιχεία.Συνεχίζοντας ο Χριστός  τη διδασκαλία του και απευθυνόμενος προς τους μαθητές του, αναφέρεται στη στενή σχέση που αυτοί πρέπει να έχουν με το διδάσκαλό τους. Τους προειδοποιεί ότι «όποιος, ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη και αμαρτωλή, θα ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν και ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει με όλη τη λαμπρότητα του πατέρα του μαζί με τους αγίους αγγέλους» (Μκ 8,38). Πρέπει να προσέξουμε από τα λόγια αυτά του Ιησού: Πρώτο, τη λέξη «ντρέπομαι», που ουσιαστικά σημαίνει πως όποιος ντρέπεται τόσο πολύ για τον Ιησού και τη διδασκαλία του είναι σαν να τον αρνείται. Δεύτερο, το ότι ο «Υιός του ανθρώπου», δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, θα κρίνει όσους τον αρνηθούν. Η κρίση αυτή θα πραγματοποιηθεί όταν έρθει οριστικά κι αμετάκλητα η Βασιλεία του Θεού. Αυτό τονίζει ὁ Ιησούς στον τελευταίο στίχο της περικοπής, όπου χαρακτηριστικά προειδοποιεί: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο πριν δουν να έρχεται δυναμικά η Βασιλεία του Θεού» (Μκ 9,1). Με τα λόγια αυτά ο Ιησούς διευκρινίζει ότι ο «Υιός του ανθρώπου», δηλαδή ο Χριστός, είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί τον αληθινό μαθητή στη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.Αυτή η ευαγγελική περικοπή, μας βοηθά να καταλάβουμε ότι ο «Υιός του ανθρώπου» δεν είναι άλλος από τον Ιησού, που υποφέρει και σταυρώνεται για τη σωτηρία των ανθρώπων. Οι άνθρωποι πλέον γνωρίζουν το Χριστό, ζουν μαζί του και ακούν τη διδασκαλία του. Άρα είναι σε θέση να δουν με τα μάτια της καρδιάς τους τον Υιό του Θεού και να ζήσουν μέσα στη Βασιλεία του από τώρα. Δεν πρόκειται για ουτοπία αλλά για μια χειροπιαστή πραγματικότητα, όπως αυτή που έζησαν οι τρεις μαθητές του Ιησού, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος κι ο Ιωάννης, οι οποίοι κατά τη Μεταμόρφωση του Κυρίου είδαν το δοξασμένο Ιησοῦ Χριστό, τον Υιό του Θεού (Μκ 9,2-10).Οι πιστοί σήμερα μαθητές του Χριστού τον αναγνωρίζουν μεταμορφωμένο κάθε φορά μέσα στη Θεία Λειτουργία ως το εσφαγμένο αρνίο που θυσιάζεται υπέρ του κόσμου. Τη Βασιλεία του Θεού τη βιώνουν κι αυτή κάθε φορά μέσα στη Θεία Λειτουργία. Γιατί η Εκκλησία στη Θεία Ευχαριστία ζει εν Χριστώ στο παρόν προκαταβολικά το μέλλον της μεταμορφωμένης δημιουργίας. Προγεύεται τη Βασιλεία του Θεού. Το μεσοδιάστημα από την Ανάσταση του Χριστού μέχρι τη συμπαντική, την καθολική Ανάσταση η παρουσία των πιστών καλείται να είναι αναστάσιμη, ν’ αποτελεί δηλαδή ασυνθηκολόγητη ρήξη με τις δυνάμεις του θανάτου. Αυτή η ρήξη οδοποιεί τη ζωή για την έλευση της Βασιλείας. Όμως, παρόλο που είναι πραγματική ρήξη, δε γίνεται με τον τρόπο της τυραννίας. Γίνεται, ή καλύτερα καλείται να γίνεται, με τον τρόπο της αυταπάρνησης. Η  αγάπη υπάρχει μόνο ως θυσιαστική κίνηση, μόνο ως στάση αυτού που σταυρώνεται κι όχι αυτού που σταυρώνει. Αυτό σημαίνουν τα λόγια του Χριστού: «όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του…» (Μκ 8,34).
Αμήν.

Τρύφωνα Παπαγιάννη, θεολόγου, καθηγητή Μ.Ε.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2015

Η χριστιανική πίστη φανερώνεται σε κάθε περίσταση της ζωής των χριστιανών

Η χριστιανική πίστη περιέχει μέσα της δύναμη θεϊκή και φανερώνεται σε κάθε περίσταση της ζωής των χριστιανών, ανάλογα με το μέτρο της πίστεώς τους. Και γίνονται θαύματα που προκαλούν δέος και έκπληξη γιατί είναι σημεία της παρουσίας του Θεού. Διότι τι είναι η αρρώστια , η αμαρτία, η φθορά, και ο θάνατος ; Καταστάσεις μη αναστρέψιμες για την ανθρώπινη μεταπτωτική φύση. Είναι «ανήκεστες βλάβες» που υπέστη η ανθρώπινη φύση, εξαιτίας της πτώσης . Τα τέσσερα αυτά δεινά σχηματίζουν το ορμητικό ποτάμι που διασχίζει την ανθρωπότητα, από την αυγή της μεταπτωτικής ιστορίας της. Και αυτό το ποτάμι δεν μπορεί να το γυρίσει πίσω κανείς μεταπτωτικός άνθρωπος. Από το άλλο μέρος όμως, ο Χριστός βεβαιώνει ότι η πίστη του ανθρώπου νικάει τα τέσσερα αυτά δεινά.
Η πίστη είναι απαραίτητη προϋπόθεση για το θαύμα. Πρόκειται εδώ για μια βασική αρχή της ορθοδόξου σωτηριολογίας ,την συνεργία η «συνέργεια» που σημαίνει ότι η σωτηρία του ανθρώπου εξαρτάται από την συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Ο Θεός δεν σώζει τους μη θέλοντας. Η βασιλεία του Θεού είναι καθεστώς απόλυτης ελευθερίας όχι «υπηκόων» και μάλιστα διά της βίας, αλλά βασιλείας των τέκνων του Θεού. Είναι , όμως ,απαραίτητο και ο άνθρωπος, εκούσια και ελεύθερα, να καταβάλει και τον δικό του «όβολο» (Εξ. λ΄13) , την πίστη του και την αγάπη του στον Θεό.
Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα  ομολογίας πίστεως  να μας παρουσιάσει μέσα στην πορεία του ο Χριστιανισμός και μάλιστα σε δυσμενείς καταστάσεις και καθεστώτα τα οποία κάθε τι άλλο παρά ευνοούσαν τις αξίες και τις αρετές του Χριστιανισμού μέσα στην ζωή των ανθρώπων. Αρχίζοντας από την τουρκοκρατία , πόσοι και πόσοι  έχουν βασανιστεί, ή και αποκεφαλιστεί αρνούμενοι τον ισλαμισμό  και την σκληρή και απάνθρωπη φιλοσοφία του. Ποιό μετά πηγαίνουμε στον κομμουνισμό όπου το καθεστώς αυτό κατέλυε κάθε ιδέα του Χριστιανισμού αφού η φιλοσοφία του στηριζόταν στον πλήρη αθεϊσμό με συνέπεια τα βασανιστήρια και τους θανάτους πολλών Χριστιανών και μάλιστα κληρικών. Και τέλος ερχόμαστε στην σημερινή πραγματικότητα όπου ο Χριστιανισμός  μαστίζεται και δέχεται τα πολλαπλά πλήγματα πέραν των 300 αιρέσεων σε παγκόσμιο επίπεδο.

Χρίστου Θεοδώρου Θεολόγου 

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Το πρελούδιο μιας άνοιξης

Για μερικά πράγματα αξίζει να περιμένεις! Αξίζει να προσπαθείς μέσα απ'την αναμονή. Δοκιμάζεσαι έτσι... Όπως η φύση το χειμώνα. Που περιμένει... Περιμένει σιωπηλά την άνοιξη. Κι όταν εκείνη έρθει, τότε ευωδιάζει ο τόπος απ'τα λουλούδια και γεμίζει χρώματα όλη η γη... Αν σου τύχουν τέτοιες καταστάσεις αναμονής, χαμογέλα! Μην τις θεωρήσεις χαμένες και άχρηστες αυτές τις στιγμές... Είναι ευκαιρίες μοναδικές για να δοκιμαστείς. Ν'αποκτήσεις υπομονή κι ελπίδα. Και θα 'ναι ακόμη πιο ωραίο αν αυτή η φάση της σιωπής, της αναμονής συνοδεύεται απ' τη γλύκα της προσευχής. Δοκίμασε και θα δεις.

Τι είναι η βασκανία... γιατί κάποιος μπορεί να "ματιάσει" και κάποιος άλλος όχι;

Η Εκκλησία μας δέχεται τη βασκανία, δηλαδή την επέμβαση του πονηρού πνεύματος και τη θεωρεί έργο του διαβόλου. Σχετίζεται κυρίως με τον φθόνο και την ζήλεια.
Γι' αυτό και η ευχή κατά της βασκανίας (που διαβάζεται μόνο από Ιερέα) λέει μεταξύ άλλων: «Απόστησον πάσαν διαβολικήν ενέργειαν, πάσαν σατανικήν έφοδον και πάσα επιβουλήν, περιέργειαν τε πονηράν και βλάβην και οφθαλμών βασκανίαν των φθονερών ανθρώπων από του δούλου σου (όνομα) και ή υπο ωραιότητος ή ανδρείας ή ευτυχίας ή ζήλου ή και φθόνου βασκανίας συνέβη...».
Υπογραμμίζουμε και πάλι πως η Ευχή κατά της βασκανίας είναι Ευχή της Εκκλησίας μας που διαβάζεται στον πιστό από τον Ιερέα και μόνο από τον Ιερέα. Κάθε άλλη "μέθοδος" δεν είναι αποδεκτή από την Εκκλησία μας και μόνο υπαγωγή στον διάβολο μπορεί να σημαίνει!
Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας αποδίδουν το μάτι σε "δαιμόνιο".
Αυτός που ματιάζει μεταδίδει αρνητική ενέργεια "δια της οράσεως".
Αυτός που ματιάζει συνήθως απέχει από την Εκκλησία και τα Μυστήρια της.
Δεν εξομολογείται, δεν κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων, δεν κάνει τον Σταυρό του ή ανήκει συμβατικά στο Σώμα της Εκκλησίας, δεν μετέχει συνειδητά στα Μυστήρια της: «ο λαός ούτος τω στόματι αυτών και τοις χείλεσί με τιμά, η δε καρδία αυτών πόρρω απέχει απ΄ εμού» (Ματθ. ιε,8).
Όσο και αν ακούγεται άσχημα, όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, η αποχή και η απομάκρυνση από το θείο δρόμο μόνο πόρτες στον διάβολο ανοίγει με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό.
Ο καθένας από εμάς λοιπόν, ας εξετάσει τον εαυτό του σχετικά με την ειλικρινή συμμετοχή του στα Μυστήρια και γενικότερα στη ζωή της Εκκλησίας και ας ασφαλίσει τον εαυτό του με το μεγαλύτερο όπλο κατά του διαβόλου, που είναι ο Σταυρός.

Πατήρ Ιωάννης

Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2015

Πιστεύω στο Θεό...



Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι τότε δυνατά, για εσένα που πίστεψες. Για τον Θεό δεν μετράει το πόσες φορές θα πέσεις κάτω. Αλλά το πόσες θα σηκωθείς ξανά, έτοιμος για νέα μάχη.
εἰ δύνασαι πιστεῦσαι ,πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι..
Όλη η αλήθεια του κόσμου μας, η αλήθεια όλου του σύμπαντος, μας αποκαλύφθηκε σε μια μικρή πρόταση.
Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι τότε δυνατά ,για εσένα που πίστεψες.
Δεν υπάρχει τίποτε που να θέλεις, και να μην το αποκτήσεις αν πιστέψεις ότι θα το αποκτήσεις.
Τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο για τον Θεό ,αν του το ζητήσουμε με πίστη.
Ο Θεός δεν έχει κανένα πρόβλημα για να το κάνει.
Αυτός δημιούργησε τα σύμπαντα, τον κόσμο όλο, τους φυσικούς νόμους στον κόσμο που ζούμε. Αυτός τα δημιούργησε, αυτός τα ελέγχει.
Έχει Ίδη αφήσει προ πολλών αιώνων, την ευλογία του στους ανθρώπους ,για να έχουν κάθε δυνατή βοήθεια από αυτήν.
Έχει αφήσει την ενέργεια, {το πνεύμα Θεού που λέμε}, κοντά μας ,έτοιμο να μας χαρίσει ότι θέλουμε , αν φυσικά αξίζουμε για να το λάβουμε.
Θέλει όμως και πρέπει ,να δει ,ότι μέσα μας πιστεύουμε έως τα βάθη της ψυχής μας ,ότι μπορεί να το κάνει.
Και αν όπως είπα ,είμαστε και άξιοι, με χαρά του ανταποδίδει στην πίστη μας, αυτά που με σύνεση ζητήσαμε.
Εμείς λοιπόν όλοι ,λέμε πιστεύω στον Θεό.
Μεταξύ μας όμως…… αν ρωτήσω κάποιον στον δρόμο ,έτσι ξαφνικά τι εννοείς ,όταν λες πιστεύω παιδί μου;
Πιστεύεις ότι υπάρχει Θεός; Μα αυτό το πιστεύουν όλες οι θρησκείες.
Φυσικά ο άνθρωπος αυτός θα τα χάσει.
Βλέπεται είναι εύκολο να λέμε ότι πιστεύουμε.
Μια λέξη είναι, την ξεστομίζουμε και είμαστε εντάξει με τον εαυτό μας.
Το δύσκολο είναι να ξέρουμε ,τι ακριβώς πιστεύουμε.
Για να μην γινόμαστε εύκολος στόχος ,των κάθε είδους καιροσκόπων των θρησκειών ή πολέμιων της θρησκείας μας.
Εδώ παιδιά μου ,καλά καλά δεν ξέρουμε το Πιστεύω απ’ έξω.!!!!!!!!
Είναι λίγο τραγικό, έτσι δεν είναι;
Να τρέχουμε όλη την ζωή μας στις εκκλησίες ,και στα μοναστήρια ,να προσκυνούμε τις Άγιες εικόνες του Χριστούλη μας ,της Παναγιάς μας και των Αγίων ,να λέμε ότι είμαστε Χριστιανοί, και να μην ξέρουμε το σύμβολο της Πίστεως.
Το Πιστεύω.
Δηλαδή στην ουσία είμαστε Χριστιανοί από συνήθεια.
Αφού έτσι και μας ρωτήσει κάποιος ,τι πιστεύουμε, θα πρέπει να τρέχουμε να βρούμε κάποιο βιβλίο της εκκλησίας ,για να του διαβάσουμε το Πιστεύω.
Να, αυτό πιστεύω.
Και το πιστεύουμε τόσο πολύ, που δεν το ξέρουμε απ’ έξω.
Μα από την στιγμή που δεν το ξέρουμε, πως περιμένουμε να το εφαρμόσουμε στην καθημερινότητα μας;
Πως λέμε με καμάρι ότι είμαστε Χριστιανοί;
Τι σοι Χριστιανοί είμαστε δηλαδή;
Ο Χριστός δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα ,για να λέμε ότι είμαστε οπαδοί του και ακόλουθοι. Δεν χρειάζεται οπαδούς ο Χριστός.
Οι οπαδοί γίνονται φανατικοί, και στο θέμα της θρησκείας μας, δεν τους χρειαζόμαστε. Μόνο κακό κάνουν.
Γιατί από την στιγμή που κάποιος φανατίζεται, απομακρύνεται από την βασική εντολή του Χριστού μας ,που ήταν η αγάπη του ενός προς τον άλλο.
Οι υπόλοιποι πρέπει να θυμηθούμε τα λόγια του Χριστού, και τα διδάγματα του. Που  οδηγούν σε ένα καλύτερο επίπεδο ύπαρξης την ψυχή μας, και να κατανοήσουμε τον λόγο που βρέθηκε ανάμεσα μας, και θυσιάστηκε για εμάς.
Άνοιξε τις πύλες του ουρανού , σε όσους πιστέψουν , και έβαλε πρώτον μέσα έναν ληστή. Επειδή πίστεψε.
Και φυσικά μετανόησε.
Είδατε τι εύκολο είναι;
Και εμείς λέμε ότι πιστεύουμε. Ουρανό όμως δεν είναι εύκολο να δούμε ,γιατί δεν ξέρουμε τι πιστεύουμε. Και φυσικά δεν μετανοούμε ειλικρινά.
Τι ακριβώς εννοούμε αλήθεια  ,όταν λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεό;
Γιατί ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός ήταν σαφέστατος.
Όποιος πιστεύει ,μπορεί με την πίστη του να καταφέρει τα πάντα. Τότε;
Αφού πιστεύουμε ,γιατί το θαύμα που περιμένουμε όλοι μας δεν έρχεται στην ζωή μας;
Η γνώμη μου;  Γιατί παιδιά μου δεν μπορούμε να διανοηθούμε την πανίσχυρη δύναμη της πίστεως ,σε όλη της την έκταση. Μας σταματάει η φαντασία μας.
Βάζουμε από συνήθεια, τους νόμους της φύσεως ,πάνω από τους νόμους του Θεού.
Και εκεί σταματάει το κάθε θαύμα. Με τον τρόπο μας, αμφισβητούμε τον ίδιο τον Θεό, στον οποίο έχουμε προστρέξει και του ζητάμε την βοήθεια.
Όταν όμως ο Θεός βούλεται, όταν δηλαδή ο Θεός θέλει, μπορεί να παρακάμψει τους νόμους της φύσεως, που ο ίδιος έφτιαξε για να υπάρχει ισορροπία στην γη.
Γιατί φαντάζομαι ,πως όλοι μας καταλαβαίνουμε, ότι οι νόμοι της φύσεως που υπάρχουν εδώ, δεν ισχύουν για τον κόσμο τον δικό του. Τον κόσμο του ουρανού.
Όλα είναι λοιπόν δυνατά για τον Δημιουργό μας.
Αδέλφια μου………….. όλα είναι δυνατά και για εμάς τους ίδιους.
Στην αρχή όταν μας δημιούργησε, μας κράτησε κοντά του, στον κόσμο του. Χαιρότανε να μας βλέπει να ζούμε ευτυχισμένοι. Και προσπάθησε να μας προστατέψει από την γνώση του κόσμου του.
Όχι από εγωισμό, αλλά για το δικό μας το καλό. Δεν ήμασταν έτοιμοι ακόμα, να δεχτούμε όλη την αλήθεια.
Δεν ήμασταν έτοιμοι να κατανοήσουμε τον κόσμο του
Κάθεστε στην βεράντα του πρώτου ορόφου, σε κάποιο σπίτι και τρώγετε λίγο ψωμί . Ένα ψίχουλο ξεφεύγει και πέφτει κάτω στον κήπο, εμπρός από ένα μυρμήγκι.
Για το μυρμήγκι, αυτό που έγινε μοιάζει με θαύμα. Εκεί που έψαχνε για τροφή, ξαφνικά του ήρθε από τον ουρανό ,και έσκασε εμπρός του.{Βέβαια δεν μπορεί να συλλάβει την έννοια του θαύματος ,όπως την έχουμε εμείς στο μυαλό μας τώρα} Αλλά αυτό το παράδειγμα ,βοηθά εμάς να καταλάβουμε κάποια πράγματα.
Ποια είναι αυτά;
Το μυρμήγκι ζει σε μια τελείως διαφορετική πραγματικότητα, από αυτήν που ζούμε εμείς.
Ο εγκέφαλός του, μικρός σαν το κεφάλι της καρφίτσας.
Δεν γνωρίζει, ούτε μπορεί να καταλάβει και να δει ,τι είναι το μπαλκόνι που στέκεστε εσείς. Δεν γνωρίζει τι είναι ένα καράβι, ένα αεροπλάνο, ένα διαστημόπλοιο, τι είναι το φεγγάρι και τα αστέρια.
Δεν μπορεί να καταλάβει και να εξηγήσει ,έννοιες όπως η ραδιενέργεια, οι ραδιοφωνικές συχνότητες, τα μαθηματικά ,και ένα σωρό άλλα πράγματα ,που για εμάς είναι στην καθημερινότητα της ζωής μας.
Τεράστια η διαφορά του εγκεφάλου ενός μυρμηγκιού ,και ενός ανθρώπου, αν χρειαστεί να τα συγκρίνουμε.
Το καταλάβαμε αυτό φαντάζομαι.
Ωραία.
Βάλτε τώρα μυριάδες φορές ,μεγαλύτερη η διαφορά που έχει ο κόσμος του Θεού ,από τον κόσμο τον δικό μας.
Και όμως εμείς ,με το που δημιουργηθήκαμε, και ενώ μας προειδοποίησε ο δημιουργός ,να μην τραφούμε με την γνώση, την οποία δεν ήμασταν έτοιμοι να κατανοήσουμε, εμείς το τολμήσαμε.
Φανταστείτε το μυρμήγκι που έλεγα πριν, να προσπαθεί στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή σας, να στείλει ένα μήνυμα σε ένα άλλο μυρμήγκι.
Γελάτε ε; Λογικό είναι να γελάτε παιδιά μου.
Και επειδή και ο Θεός ,έχει χιούμορ, { αν δεν είχε ,που το βρήκαμε εμείς;} φαντάζομαι θα γέλασε και αυτός, με την ανοησία του ανθρώπου, που τόλμησε να δοκιμάσει , γνώση που δεν ήταν έτοιμος να κατανοήσει.
Άσχετα όμως με το αστείο του θέματος, ο άνθρωπος είχε παραβεί μια βασική και ρητή εντολή του Θεού.
Έτσι τώρα ο Θεός ,είχε δύο επιλογές,…. ή να μας καταστρέψει σαν είδος απειθάρχητο και αχάριστο , ……..ή να μας δώσει μια παραδειγματική δεύτερη ευκαιρία.
Δημιούργησε λοιπόν με την απέραντη σοφία του, ετούτο εδώ τον τόπο στο αχανές σύμπαν, για να κατοικήσουμε εμείς. Μακριά του πλέον.
Τα έφτιαξε όλα τέλεια, για εμάς.
Και αφού τελείωσε το έργο του, έδωσε την ευλογία του στα δημιουργήματα του, εμάς δηλαδή,  και απεχώρησε στον κόσμο του, όπου περιμένει να καταλάβουμε τα λάθη μας, να εξελιχτούμε σιγά σιγά ,και έτσι να μπορέσουμε πάλι, σοφότεροι πλέον, να βρεθούμε κοντά του. Έτοιμοι πλέον να γευθούμε την γνώση της σοφίας του κόσμου του.
Φεύγοντας όμως, μας έκανε ένα τελευταίο δώρο …………
Δεν μας εγκατέλειψε. Άφησε στην θέση του την ευλογία του.
Τι είναι ακριβώς όμως η ευλογία του Θεού;
Πως την καταλαβαίνουμε;
Και πως λειτουργεί άραγε;
Μια ενέργεια που καλύπτει σαν μια αόρατη ομίχλη όλη την Γή. Βρίσκεται παντού, ακόμα και στην ποιο βαθειά σπηλιά, ακόμα και στον βυθό των ωκεανών.
Μια ενέργεια, βγαλμένη από τον ίδιο. Που αποτελείτε από τις άπειρες ιδιότητες του Θεού.
Για χάρη συντομίας όλες αυτές τις άπειρες ιδιότητες, θα τις αποκαλέσω απέραντο καλό.
Αυτό τώρα το απέραντο καλό ,η ευλογία του, ήταν , είναι και θα είναι πάντοτε εδώ ,για το καλό των ανθρώπων.
Μας προστατεύει , μας βοηθά, μας διδάσκει ,μας χαρίζεται.
Αρκεί…… να απλώσουμε τα χέρια μας ,και να πάρουμε ότι θελήσουμε από αυτήν την ευλογία.
Το θησαυροφυλάκιο του δεν έχει όρια. Όλα δικά μας.
Υπάρχουν όμως δύο προϋποθέσεις παιδιά μου.
Πάντα υπάρχουν προϋποθέσεις.
Επειδή η ενέργεια του Θεού, η ευλογία του, είναι το απόλυτο καλό όπως το ονόμασα ,δεν μπορεί να συλλειτουργήσει, να συμπράξει, να συμπορευτεί, και τέλος να ευεργετήσει το κακό.
Το κακό εξοστρακίζεται, καταστρέφεται, αποβάλλεται, δεν κολλάει, και φυσικά δεν ευεργετείτε, από αυτήν την ενέργεια. Από την ενέργεια της ευλογίας του Θεού.
Για να ευεργετηθούμε λοιπόν πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν καθαρότεροι και αγνοί σαν ψυχές, σαν άνθρωποι, σαν πνεύματα.
Αυτό είναι η πρώτη προϋπόθεση. Κανείς μας βέβαια δεν πρόκειται να ταυτιστεί απόλυτα με τις ιδιότητες της ευλογίας του Θεού. Κανείς μας ποτέ δεν θα είναι άξιος να ταυτιστεί τελείως με το απόλυτο καλό.
Τότε;
Αυτό το ξέρει και ο ίδιος. Ξέρει ότι μπορεί να χάσουμε πολλές μάχες στον αγώνα μας.
Μέσα όμως από κάθε μάχη θα βγαίνουμε ποιο δυνατοί.
Ποιό καλοί. Ποιο εναρμονισμένοι με την αγάπη του.
Ποιο άξιοι της ευλογίας του.
Εκτός αυτού ,μας έδωσε ένα αήττητο όπλο ,για να χρησιμοποιούμε σε αυτόν τον αγώνα.
Δεν μας άφησε απροστάτευτους. Μας έδωσε την εξομολόγηση.
Για να μπορούμε να θεραπευόμαστε και να ξαναγεννιόμαστε, ύστερα από κάθε χαμένη μάχη.
Αυτή ήταν λοιπόν η πρώτη προϋπόθεση ,που με το όπλο της εξομολόγησης στα χέρια μας ,μπορούμε σχετικά εύκολα να γίνουμε μια ενέργεια ,που δεν θα μας εξοστρακίζει η ευλογία του. Να είμαστε όσο μπορούμε ποιο καλοί ,για να δεχτούμε το θαύμα της ευλογίας του εάν………..
Εάν πληρούμε και την δεύτερη προϋπόθεση, που είναι η πίστη.
Εδώ έρχονται τα δύσκολα τώρα.
Και εγώ που λέω αυτά που λέω τώρα, αν είχα την πίστη που ζητώ από εσάς να αποκτήσετε, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να σηκωθώ και να αιωρούμαι αυτή την στιγμή, ή να περάσω μέσα από τον τοίχο, ή να κάνω οτιδήποτε φαντάζει αφύσικο στα μάτια μας ,και στο μυαλό μας αυτήν την στιγμή.
Και εγώ δεν έχω αρκετή πίστη. Καταλαβαίνω πως λειτουργεί, ξέρω το μυστικό και το μοιράζομε μαζί σας, αλλά η φαντασία μου με κάνει λιγόψυχο ,και δεν τα καταφέρνω. Για αυτό όσοι ένοιωσαν το νόημα της πίστης, και πως λειτουργεί ,όσοι την απέκτησαν ,έγιναν Άγιοι.
Κανείς δεν περιμένει από εμάς να γίνουμε Άγιοι. Περιμένει όμως να αγωνιστούμε για αυτόν τον σκοπό. Περιμένει να προσπαθήσουμε.
Η ευλογία του Θεού είναι παντού παιδιά μου.
Όταν λοιπόν λέμε ότι πιστεύουμε, αυτό θα πρέπει να εννοούμε. Πιστεύω ότι ο Θεός μου υπάρχει ,και μου έχει δώσει τα πάντα στην διάθεση μου.
Το μόνο που έχω να κάνω , {είναι ,με πίστη ότι θα γίνει,} να απλώσω το χέρι μου ,και να πάρω αυτό που χρειάζομαι.
Με δύο προϋποθέσεις. Να προσπαθούμε πάντα να είμαστε καλοί άνθρωποι ,και να μην ακούσουμε ποτέ ξανά την φαντασία μας ,όταν μας βάζει τα όρια του δυνατού ,και του αδύνατου.
Σιγά σιγά να ασκηθούμε στην πίστη ,για να ξεπεράσουμε την φαντασία μας.
Τίποτα δεν είναι αδύνατον για τον Θεό. Τίποτα δεν είναι αδύνατον για αυτούς που τον πιστεύουν.
Τίποτε δεν είναι αδύνατον για εσάς παιδιά μου.

Να είστε ευλογημένοι

Πατήρ Ιωάννης

Το πως σας βλέπουν οι άλλοι...

Το πώς σας βλέπουν οι άλλοι να μην το λογαριάζετε.
Μόνο του Θεού η κρίση έχει βαρύτητα, ως αλάθητη.
Εμείς οι άνθρωποι δεν γνωρίζουμε καλά καλά ούτε τον ίδιο μας τον εαυτό, πολύ περισσότερο τον πλησίον...

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2015

Να συγχωρείς για να σε συγχωρήσει περισσότερο ο Θεός

Συγχωρείτε τους πάντες
Συγχωρείτε κι όταν σας φταίξουν λίγο και όταν σας φταίξουν πολύ.
Η συγχώρηση δείχνει όχι μόνο ευγένεια ψυχής αλλά και μεγάλη καρδιά.
Αν δεν συγχωρέσουμε τους εχθρούς μας και το αίμα μας να χύσουμε για τον Χριστό στην κόλαση πηγαίνουμε. Αν δεν συγχωρούμε τους άλλους βρισκόμαστε έξω του Παραδείσου!
Να μην δίνουμε την καρδιά μας στα μάταια και πρόσκαιρα του κόσμου τούτου και να μην σπαταλάμε άδικα τον καιρό μας σ΄ αυτά γιατί θα δώσουμε λόγο την ημέρα εκείνη.
Ο Πανάγαθος Θεός μας δίνει πλούσια τα αγαθά Του να τα μοιραζόμαστε μ΄εκείνους που έχουν ανάγκη αλλά εμείς τα κρατάμε όλα για τον εαυτό μας.
Αυτό δεν θα μας το συγχωρέσει ο Θεός...
Θα δώσουμε λόγο για την απονιά μας...

Η Παναγιά είναι ο μεγαλύτερος ευεργέτης όλου του ανθρώπινου γένους

Μας έκανε τη μεγαλύτερη ευεργεσία. Γιατί χάρις στην δική της αρετή επισκέφθηκε την γη ο Ύψιστος Θεός και έγινε άνθρωπος στην άχραντη κοιλία της. Και έτσι σώθηκε ο κόσμος. Υπάρχει άλλη ευεργεσία πιο μεγάλη από αυτή; Μας έφερε τον Σωτήρα και Λυτρωτή. Γι αυτό ονομάζεται ''ευεργέτης''. Γιατί κανείς δεν μας ευεργέτησε τόσο, όσο η αγία Μητέρα του Χριστού.
Κι εμείς το ξέρουμε. Μας το είπαν οι Απόστολοι. Μας το κήρυξαν οι άγιοι πατέρες. Μας το υπενθυμίζουν κάθε μέρα οι κληρικοί μας στις εκκλησίες μας. και καταφεύγουμε σ' Αυτήν με πίστη . Και ψάλλουμε:
''Τη Θεοτόκο εκτενως νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντας εκ βάθους ψυχής: Δέσποινα, βοήθησον, εφ' ημίν σπλαγχνισθείσα''.
Παναγία μου! φωνάζει η πονεμένη μάνα στο προσκέφαλο του άρρωστου παιδιού της.
Παναγία μου! φωνάζει ο ναύτης στην αγριεμένη θάλασσα.
Παναγία μου! παρακάλεσε ο Κολοκοτρώνης, όταν κινδύνευε η Ελλάδα από τον Δράμαλη.
Παναγία μου! φωνάζει η κοπέλα.
Παναγία μου! κλαίει η χήρα.
Παναγία μου! ακούς από παντού: από καλύβες και μέγαρα, από τρώγλες και ανάκτορα...

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Μάθε να προσεύχεσαι

Μάθε να περιμένεις
Μάθε να ακούς
Μάθε να μην μιλάς άσκοπα
Μάθε να κάνεις το σπίτι σου παράδεισο
Μάθε να μην ταπεινολογείς
Μάθε να αγαπάς
Μάθε να στηρίζεσαι στα πόδια σου
Μάθε να εργάζεσαι από νωρίς
Μάθε να βοηθάς
Μάθε να παραδέχεσαι τα λάθη σου
Μάθε να παίρνεις την ευθύνη της ζωής σου
Μάθε να προσεύχεσαι
Μάθε να ζεις για το Χριστό να αγαπάτε όπως μας αγαπάει ο Κύριος μας πολύ μας αγαπάει ο Κύριος μας τόσο που έδωσε τη ζωή του για εμάς μη τον προδώσουμε...
Αμήν.

Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους...

Πόσο πλανιούνται οι άνθρωποι που αναζητούν την ευτυχία μακριά από τον εαυτό τους, στις ξένες χώρες και στα ταξίδια, στον πλούτο και στη δόξα, στις μεγάλες περιουσίες και στις απολαύσεις, στις ηδονές και σ’ όλες τις χλιδές και ματαιότητες, που κατάληξή τους έχουν την πίκρα! Η ανέγερση του πύργου της ευτυχίας έξω από την καρδιά μας, μοιάζει με οικοδόμηση κτιρίου σε έδαφος που σαλεύεται από συνεχείς σεισμούς. Σύντομα ένα τέτοιο οικοδόμημα θα σωριαστεί στη γη...
Αδελφοί μου! Η ευτυχία βρίσκεται μέσα στον ίδιο σας τον εαυτό, και μακάριος είναι ο άνθρωπος που το κατάλαβε αυτό. Εξετάστε την καρδιά σας και δείτε την πνευματική της κατάσταση. Μήπως έχασε την παρρησία της προς το Θεό; Μήπως η συνείδηση διαμαρτύρεται για παράβαση των εντολών Του; Μήπως σας κατηγορεί για αδικίες, για ψέματα, για παραμέληση των καθηκόντων προς το Θεό και τον πλησίον; Ερευνήστε μήπως κακίες και πάθη γέμισαν την καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αυτή σε δρόμους στραβούς και δύσβατους...

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Η ύπαρξη γίνεται πρόσωπο μέσα στην Εκκλησία

Μας λείπει αυτή η πρωτόπλαστη αθωότητα.
Το να μπορείς να δεις τον άλλο χωρίς πονηριά, χωρίς λογισμούς κρίσης, χωρίς σκέψεις συγκρητισμού.
Μας λείπει αυτή η σχέση με το αληθινό, ο πόθος για την ζωή, το ασυμβίβαστο κίνημα της ψυχής και του σώματος προς το αγνό, το άγιο, το καθαρό, το αιώνιο.
Μας λείπει το κάλλος που μας δόθηκε.
Το απολέσαμε. Το προδώσαμε.
Και εκεί που παραδοθήκαμε στον Άδη, μας δόθηκε κάτι πιο μεγάλο από πριν.
"Ο προσφέρων καὶ προσφερόμενος και προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος".
Ο Χριστός.
Και η αρχέγονη κλήση μας πήρε άλλο δρόμο.
Χαριτωμένο. Θεανθρώπινο.
Τώρα μέσα στις ελλείψεις μας, δυναμώνουμε.
Τώρα πάνω στον σταυρό μας, ανασταινόμαστε.
Δεν υπάρχει πόνος κι ας πονάμε.
Δεν υπάρχει θάνατος κι ας πεθαίνουμε.
Και οι υπάρξεις γίνονται σχέσεις μέσα στην Εκκλησία Του.
Σχέσεις αγαπητικές κατ'εικόνα του ενδοΤριαδικού προτύπου.
Διότι τελικά η ύπαρξη από μόνη της δεν είναι τέλεια.
Η αγάπη αλλοιώνει την ύπαρξη σε κάτι πιο βαθύ και θεϊκό.
Την κάνει πρόσωπο, την κάνει σχέση, κοινωνία.
Την εναρμονίζει στις κλίμακες της ατέλεστης τελείωσις.
Και πλέον δεν μας λείπει τίποτα.
Τρόπος ζωής γίνεται το μοίρασμα του εγώ.
Αλληλοπεριχώρηση.
Ως εραστές με φόντο την μέθη της ελπίδας.
Με έναν κοινό στόχο. Τον άλλον. Το εμείς.

Aρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2015

Ένας ήταν αθώος και αυτόν Τον σταυρώσαμε

Οι αθώοι δεν επιβιώνουν.
Λες και χρωστάνε τον θάνατό τους σε όλους τους ένοχους.
Και έτσι πεθαίνουν.
Πεθαίνουν για να ξαναγεννηθούν ίσως μια μέρα, πιο ένοχοι από ποτέ.
Ένοχοι, γιατί είναι αθώοι.
Αθώος ή ένοχος;
Κανείς δεν είναι πραγματικά αθώος.
Ένας ήταν. Και αυτόν Τον σταυρώσαμε.
Κι όμως δεν διστάζει να ξαναγεννηθεί και εμείς δεν Του την χαρίζουμε ποτέ. Ούτε μία φορά, γιατί φταίει.
Το φταίξιμό Του;
Είναι αθώος και δεν μπορούμε να το βαστάξουμε... μας αγαπά και δεν μπορούμε να το αντέξουμε... υπάρχει και δεν μπορούμε να το πιστέψουμε.
Αν και ένοχοι, μας αθωώνει.
Αυτό είναι το έγκλημά Του, αυτό είναι το αίτιο της καταδίκης Του από εμάς...

Κυριακή προ της Υψώσεως

Είπεν ο Κύριος·  και ουδεὶς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς, ο Υιός του ανθρώπου ο ων εν τω ουρανώ. και καθώς Μωϋσής ύψωσε τόν όφιν εν τη ερήμω, ούτως υψωθήναι δει τόν Υιόν του ανθρώπου, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. ούτω γάρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τόν υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον. Ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον , αλλ΄ ίνα σωθή ο κόσμος δι’ αυτού.

Απόδοση:
Είπεν ο Κύριος• κανένας βέβαια δεν ανέβηκε στον ουρανό παρά μόνο ο Υιός του Ανθρώπου, που κατέβηκε από τον ουρανό, και που είναι στον ουρανό. Όπως ο Μωϋσής ύψωσε το χάλκινο φίδι στην έρημο, έτσι πρέπει να υψωθεί ο Υιός του Ανθρώπου, ώστε όποιος πιστεύει σ' αυτόν να μη χαθεί αλλά να ζήσει αιώνια. Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε παρέδωσε στο θάνατο το μονογενή του Υιό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σ’ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια. Γιατί ο Θεός δεν έστειλε τον Υιό του στον κόσμο για να καταδικάσει τον κόσμο, αλλά για να σωθεί ο κόσμος δι΄αυτού.

Σχολιασμός:
 Η Κυριακή αυτή ονομάζεται Κυριακή προ της Υψώσεως, γιατί προηγείται της εορτής της υψώσεως του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού που τελείται στις 14 Σεπτεμβρίου. Η ευαγγελική περικοπή είναι απόσπασμα λόγου του Ιησού Χριστού με τον οποίο αποκαλύπτει τη θεϊκή του ταυτότητα και το σκοπό για τον οποίο ήρθε στον κόσμο. Τα θέματα τα οποία θίγονται στη συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή και οι αποκαλύψεις του Ιησού Χριστού είναι ιδιαίτερα σημαντικές.
 Αρχικά βεβαιώνει ότι είναι ο «υιός του ανθρώπου». Αυτός ο όρος σημαίνει ότι είναι ο Μεσσίας, ο απεσταλμένος από το Θεό. Εδώ ο Κύριος θέτει μια αντίθεση, κανένας δεν έχει πάει στον ουρανό παρά μόνο εκείνος που κατέβηκε από τον ουρανό, ο υιός του ανθρώπου. Αυτό σημαίνει ότι κανένας δε γνωρίζει το Θεό και τα του Θεού παρά μόνο ο υιός του Θεού. Ο Ιησούς Χριστός λοιπόν μπορεί να αποκαλύψει, το θέλημα του Θεού για τους ανθρώπους.
 Ο λόγος του Κυρίου «ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς» αποτελεί μια από τις σημαντικότερες διδασκαλίες της Αγίας Γραφής σχετικά με τη γνώση του Θεού από τον άνθρωπο. Ο Ιησούς Χριστός βεβαιώνει ότι μόνο ο ίδιος γνωρίζει το Θεό γιατί προέρχεται από το Θεό.  Επομένως από αυτό συνεπάγεται ότι εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε την τέλεια γνώση του Θεού αλλά ό,τι γνωρίζουμε για τον Θεό προέρχεται από τη δική του αποκάλυψη. Ο ίδιος ο Χριστός αποτελεί την προσωπική αποκάλυψη του Θεού γιατί κατέβηκε από τον ουρανό δηλαδή έχει απόλυτη σχέση με το Θεό. Βέβαια η μεγαλύτερη αποκάλυψη του Θεού δια του Ιησού Χριστού είναι η αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, η οποία αποκαλύφθηκε με τη σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού.
 Στη συνέχεια ο Χριστός αποκαλύπτει το σκοπό της επί γης παρουσίας του, που είναι η δωρεά της αιώνιας ζωής. Για να γίνει κατανοητό αυτό χρησιμοποιεί μια εικόνα από την Παλαιά Διαθήκη. Όταν οι Ισραηλίτες βρίσκονταν στην έρημο και κατευθύνονταν προς τη γη της Επαγγελίας άρχισαν να παραπονιούνται για την έλλειψη ψωμιού και νερού. Τότε εμφανίσθηκαν δηλητηριώδη φίδια και για να σωθούν οι Ισραηλίτες ο Μωϋσής ύψωσε σε ξύλο ένα χάλκινο φίδι, που σχημάτισε το σημείο του Σταυρού. Εδώ ακριβώς υπάρχει και μια από τις πολλές προτυπώσεις του Πάθους του Κυρίου μέσα στην Παλαιά Διαθήκη. Όποιος γύριζε και έβλεπε το χάλκινο φίδι τότε σωζόταν. Από αυτή την εικόνα παίρνει αφορμή ο Ιησούς Χριστός για πει ότι κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να υψωθεί και ο ίδιος για να σωθούν οι άνθρωποι, για να κερδίσουν την αιώνια ζωή «ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, αλλ’ έχη ζωήν αιώνιον». Ο Χριστός θα υψωθεί, δηλαδή θα σταυρωθεί υψούμενος πάνω στο ξύλο του Σταυρού. Αυτή η ύψωση του Χριστού είναι συγχρόνως και το σημείο δόξας του, κάτι που είναι δύσκολο να κατανοήσει η ανθρώπινη λογική. Πρέπει όμως να συμβάλει και ο άνθρωπος για να κερδίσει την αιώνια ζωή με το να επιδείξει την πίστη του.
 Ο Θεός έστειλε τον Υιό του να σώσει τον κόσμο κινούμενος από την αγάπη του προς τον άνθρωπο. Είναι από τα πλέον σημαντικά στοιχεία των εκδηλώσεων του Θεού προς τον άνθρωπο, γιατί αυτή η αγάπη οδηγεί προς τη σταυρική θυσία του Υιού του. Καλείται λοιπόν ο άνθρωπος να έχει αυτό το μέγεθος της αγάπης τόσο προς το Θεό όσο και προς το συνάνθρωπο. Επίσης μας αποκαλύπτει με αυτό τον τρόπο ότι ο σκοπός της παρουσίας του στον κόσμο δεν είναι η κρίση του κόσμου αλλά η σωτηρία των ανθρώπων. Ο Χριστός είναι ο Σωτήρας και προσφέρει τη Σωτηρία η οποία προσφέρεται με την παρουσία του, τη διδασκαλία και τη σταυρική του θυσία.
 Αυτό είναι το δώρο και η χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν έχει προϋποθέσεις αυτή η αγάπη, είναι ανιδιοτελής, και όπως η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο έφτασε μέχρι του σημείου της σταυρικής θυσίας του Υιού του, έτσι και η αγάπη μέσα στο σύγχρονο κόσμο λαμβάνει σταυρική διάσταση. Η αγάπη απαιτεί σταυρική θυσία και ανιδιοτελή προσφορά προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Αυτή η σταυρική αγάπη είναι η διέξοδος στο αδιέξοδο της κρίσης που διέρχεται η κοινωνία μας.

Ηλιάνας Κάουρα, θεολόγου

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2015

Ο δάσκαλος που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται...



O Célestin Freinet (1896-1966) ένας από τους παλιούς σύγχρονους παιδαγωγούς που άνοιξε νέους δρόμους στις παιδαγωγικές μεθόδους, παρατηρώντας τα παιδιά, εστιάζοντας στα ενδιαφέροντάς τους, φέρνοντας τη δράση και την ενέργεια της αυλής στην τάξη και την τάξη στην αυλή! Αποτέλεσε και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για πολλούς παιδαγωγούς…

Η συνεχής πορεία της ιστορίας της Θείας Οικονομίας

Η αξία και το νόημα της βιβλικής ιστορίας πηγάζουν από την αναγνώριση της κεντρικής, ιστορικής δράσης του Ιησού Χριστού ως απόλυτης θεϊκής αποκάλυψης στους ανθρώπους. Μόνο τότε η βιβλική ιστορία προσδιορίζεται ως ιστορία της αποκάλυψης και της σωτηρίας, ως ιστορία της αποκάλυψης του Θεού με έναν ιδιαίτερο τρόπο και της οριστικής πραγμάτωσης της «σωτηρίας», μέσα σε μία περιορισμένη αλλά συνεχόμενη πορεία.
Ο Φλωρόφσκυ επισημαίνει ότι τα γεγονότα της Ενανθρώπησης, της Ανάστασης, της Ανάληψης, είναι μεν γεγονότα ιστορικά, αλλά δεν ανταποκρίνονται στα κριτήρια, που θέτει η κοσμική ιστορία. Η διαπίστωση αυτή όμως δεν τα στερεί από την ιστορική τους σημασία. Ο μόνος τρόπος για να επιβεβαιωθούν πλήρως είναι μέσω της πίστης, γιατί η πίστη τοποθετεί το ιστορικό δεδομένο σε μία νέα διάσταση και το εξετάζει στην πλήρη πραγματικότητά του.
 Ο Θεός αποκαλύπτεται για να δράσει υπέρ του ανθρώπου πάνω σε μία ευθεία γραμμή μίας συνεχούς πορείας μέσα στο χρόνο και από τη γραμμή αυτή ελέγχει ολόκληρη την ιστορία, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στη φύση. Η Καινή Διαθήκη γνωρίζει μόνο την ευθύγραμμη, χρονική έννοια του χθες, σήμερα και αύριο.  Η αντίληψη του χρόνου ως ευθύγραμμης κίνησης από τον αρχέγονο χριστιανισμό καθορίζει το πλαίσιο της θεϊκής ιστορίας της αποκάλυψης και της σωτηρίας, που περιλαμβάνει τους καιρούς, που ο ίδιος ο Θεός επιλέγει για να δράσει και τους αιώνες στους οποίους διαιρεί την ιστορία στο σύνολό της.
Όμως η θεϊκή δράση εξελίσσεται με τον πιο συγκεκριμένο τρόπο μέσα στην ίδια την ιστορία, η οποία, από τη θεολογική άποψη, μαρτυρά την αποκάλυψη του Θεού στους ανθρώπους. Για τους πρώτους χριστιανούς το ύψιστο και κεντρικό σημείο της αποκάλυψης είναι η είσοδος του Θεού στην ιστορία για μία φορά, που γίνεται με τέτοιο απόλυτο τρόπο, ώστε να προσδιορίζεται χρονολογικά, όπως κάθε άλλο ιστορικό γεγονός. Ο Λόγος του Θεού, που οικοδόμησε τη δημιουργία στο παρελθόν και υπόσχεται μία νέα δημιουργία στο μέλλον ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Χριστού και συνεπώς αποκτά ιστορική υπόσταση. Η ενότητα της αποκαλυπτικής ιστορίας ως ιστορίας του Χριστού, υπογραμμίζεται εμφατικά στον πρόλογο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου, όπου δημιουργία και σωτηρία παρουσιάζονται ως ένα και μόνο έργο του Χριστού και της αποκάλυψης. Εφόσον η ιστορική πράξη του Χριστού εκφράζει απόλυτα τη θεϊκή αποκαλυπτική ενέργεια, είναι επιτακτική ανάγκη οι άλλες θεϊκές, αποκαλυπτικές ενέργειες να συνδυαστούν σε μία ενοποιημένη γραμμή του Χριστού, ώστε να προκύψει μία και μόνη «βιβλική» ιστορία.
Η πρωτοχριστιανική θεολογία υποστηρίζει ότι η γραμμή του Χριστού είναι μία και αρνείται την άποψη ότι η δημιουργία ανήκει μόνο στο Θεό – Πατέρα  και το ιστορικό, λυτρωτικό έργο ανήκει μόνο στο Χριστό. Ο Χριστός είναι ο μεσίτης της κοσμικής και ιστορικής πορείας και η αποκαλυπτική ενέργεια του Θεού ενσαρκώνεται στο πρόσωπο του Χριστού λαμβάνοντας τη μορφή ενός ιστορικού γεγονότος, το οποίο προσδιορίζεται χρονολογικά. Είναι χαρακτηριστικό ότι τα κείμενα των πρώτων χριστιανών αποκαλύπτουν το έργο του Θεού εν Χριστώ και συνεπώς αποκτούν τη μορφή μίας συνεχόμενης, χριστοκεντρικής ιστορίας. Οι Ευαγγελιστές και οι Απόστολοι μέσα από την αφήγηση της ζωής και των έργων του Χριστού συνθέτουν μία ιστορική εικόνα του Ενανθρωπήσαντος Κυρίου.
Σύμφωνα με το Φλωρόφσκυ, η Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο για το Θεό, γιατί καταγράφει τις επεμβάσεις του Θεού στη ζωή του ανθρώπου και κοινωνεί το μήνυμα, που απορρέει από τις πράξεις του Θεού. Η Παλαιά Διαθήκη εξιστορεί τις θεϊκές επεμβάσεις στη ζωή του ανθρώπου, οι οποίες σαν σκοπό είχαν να οδηγήσουν το λαό του Ισραήλ στο Χριστό. Οι θεϊκές ενέργειες, που περιγράφονται στην Παλαιά Διαθήκη και που προλειαίνουν το έδαφος για τον ερχομό του Χριστού, κατά κάποιο τρόπο κατοπτρίζονται στις μετέπειτα θεϊκές ενέργειες εν Χριστώ, που εξιστορούνται στην Καινή Διαθήκη και συνεπώς παρατηρείται κάποια συνέχεια στη θεϊκή ενέργεια. Εφόσον η ιερή ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης είναι προσανατολισμένη προς το Χριστό, ο Χριστός είναι η πλήρωση των προφητειών και κατ’ επέκταση της Παλαιάς Διαθήκης. Η έννοια των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης παρόλο που δεν είναι άμεσα ορατή, υφίσταται. Όταν η Εκκλησία ταυτίζει τον πάσχοντα δούλο από το βιβλίο του Ησαΐα με τον εσταυρωμένο Χριστό δεν εφαρμόζει μόνο ένα όραμα της Παλαιάς Διαθήκης σε ένα γεγονός της Καινής αλλά επισημαίνει την έννοια του οράματος με τη θεμελίωσή του σε ένα ιστορικό γεγονός.
Ο Χριστός ακόμη και μετά τη Σταύρωση και την Ανάστασή Του εξακολουθεί να δρα επί της γης υπηρετώντας το θεϊκό σχέδιο της σωτηρίας του ανθρώπου. Είναι παρών στην Εκκλησία ως η κεφαλή του σώματός Του, όπου η σωτηρία όχι μόνο αναγγέλλεται και διακηρύσσεται αλλά και τελείται.Άλλωστε σύμφωνα με την αρχή της αντιπροσώπευσης μετά το χρονικό κέντρο της ιστορίας της σωτηρίας – τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού – τη συνέχιση του λυτρωτικού Του έργου έχουν αναλάβει όλοι εκείνοι, που πιστεύουν στην αξία του αντιπροσωπευτικού Του θανάτου. Οι Απόστολοι και η Εκκλησία ως το Σώμα του Ενός αναλαμβάνουν να υπηρετήσουν την εκπλήρωση του θεϊκού σχεδίου της σωτηρίας του ανθρώπινου γένους και της εγκαθίδρυσης της Βασιλείας του Θεού. Εύλογα η επίγεια Εκκλησία ως αντιπρόσωπος του Σώματος του Χριστού διαδραματίζει στην καινοδιαθηκική αντίληψη κεντρικό ρόλο για την υλοποίηση αυτής της αποστολής. Είναι προφανές ότι μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, που θέτει η Αγία Γραφή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον συναρτώνται σε μία ενότητα θεϊκού σκοπού, που είναι ο Χριστός.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η γραμμή της σωτηρίας, της εφαρμογής δηλαδή του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, χωρίζεται σε τρία τμήματα: ο χρόνος πριν τη δημιουργία, ο χρόνος από τη δημιουργία ως την παρουσία και ο χρόνος από την παρουσία και μετά. Το χρονολογικά νέο στοιχείο, που εισάγει ο Χριστός στον αρχέγονο χριστιανισμό είναι ότι μετά την Ανάσταση οι πιστοί χριστιανοί θεωρούν ότι το κέντρο της γραμμής της σωτηρίας δε βρίσκεται πια στο μέλλον. Σε αντίθεση με τον ιουδαϊσμό το κεντρικό σημείο του χρόνου δεν είναι η μελλοντική έλευση του Μεσσία αλλά η ιστορική ζωή και το έργο του Χριστού, που ήδη συντελέστηκε στο παρελθόν. Η θεώρηση αυτή αποτελεί το θεμέλιο της Καινής Διαθήκης. Άλλωστε όλα τα κείμενα της Καινής Διαθήκης γράφτηκαν μετά την Ανάσταση. Ο Χριστός, όταν κηρύττει ότι η βασιλεία του Θεού έχει ήδη έρθει, γνωρίζει ότι η έγχρονη, επίγεια ζωή του αποτελεί το καθοριστικό κέντρο της ιστορίας της σωτηρίας. Από την άλλη πλευρά υπογραμμίζει το μελλοντικό χαρακτήρα της Βασιλείας.
Η αντίφαση αυτή προκαλεί μία ένταση, η οποία οφείλεται στην τοποθέτηση του νέου χρονικού κέντρου, το οποίο συμπίπτει με τον ερχομό του Χριστού, στο παρελθόν, ενώ σύμφωνα με την παλιά ισχύουσα ακόμη διαίρεση της γραμμής της σωτηρίας η έλευση της Βασιλείας τοποθετείται στο μέλλον. Το στοιχείο της προσδοκίας παραμένει. Αλλά παρόλο που η έλευση της Βασιλείας αναμένεται να συμβεί στο μέλλον, το κέντρο της ιστορίας της σωτηρίας δεν είναι πια το μελλοντικό αυτό γεγονός αλλά το ιστορικό γεγονός της Σταύρωσης και της Ανάστασης του Χριστού.

Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).