Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

Το δίκιο μου...

Πώς να βρεις το δίκιο σου; Αφορμή ένα τραγούδι (όπως συνηθίζεται εξάλλου).
Ζούμε σε ένα κόσμο που συμβαίνουν διάφορα παράλογα. Ψάχνουμε ανθρώπους να μας καταλάβουν, αλλά όταν έρθουμε κοντά σε μια άλλη ψυχή τρομάζουμε και φεύγουμε με γοργούς βηματισμούς. Μετρούμε υπόλοιπα λογαριασμών, μετρούμε τα "likes" αλλά ξεχνάμε να μετρήσουμε τις στιγμές που φεύγουν, τα λεπτά που μας αποχωρίζονται χωρίς να πουν μια λέξη.
Δε στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό πια, τα αστέρια, το φεγγάρι. Όλα αυτά τα "ρομαντικά" μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Μας κρατάει το ενδιαφέρον το καινούριο μας κινητό που θα μας αποβλακώσει με τα πολύχρωμα παιχνίδια του, η είδηση στην τηλεόραση που προκαλεί τρόμο, ποιος διάσημος πήγε στη Μύκονο.
Κρατάμε ομπρέλα μη βραχούμε από την βροχή και ξεχάσαμε ότι σαν παιδιά ανοίγαμε τα χέρια και αγκαλιάζαμε τις σταγόνες. Τρέχουμε να προλάβουμε το λεωφορείο, μπαίνοντας σε ένα ρόλο που υιοθέτησε ο διπλανός μας χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Χωρίς να το πάρουμε εμείς χαμπάρι. Τρέχουμε, τρέχουμε ασταμάτητα να προλάβουμε μια ζωή που δεν μας πάει.
Μπαίνουμε σε γυάλινα κουτιά και αγχωνόμαστε γιατί δε θα καταφέρουμε να αγοράσουμε ποτέ σπίτι ή αυτοκίνητο ή το καινούριο κινητό. Έχουμε δώσει τόση αξία σε ανούσια πράγματα που έχουμε ξεχάσει τι γεμίζει τη ψυχή μας λουλούδια και χρώματα.



Πηγή: http://enfo.gr/

Η περίοδος της απρόσωπης κοινωνίας

Η κατάσταση του σήμερα στο κοινωνικό επίπεδο και τις διαπροσωπικές και ανθρώπινες σχέσεις, χαρακτηρίζεται από πολλούς κοινωνιολόγους, ψυχολόγους και από άτομα με φιλοσοφικές ανησυχίες, ως «η περίοδος της απρόσωπης κοινωνίας». Με την τόσο απότομη και ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, παρουσιάστηκαν στον άνθρωπο τόσα πολλά και ποικίλα μέσα επικοινωνίας, τόσες πολλές δυνατότητες επικοινωνίας με τον άλλο, με τον πλησίον. Δίνεται τώρα η ευκαιρία της επικοινωνίας με άτομα που υπό «κανονικές» συνθήκες δεν θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε λόγω απόστασης, συνθηκών ζωής, διαφοράς ώρας και τοποθεσίας.
Όπως στο κάθε τι, υπάρχει η θετική και η αρνητική του πλευρά, έτσι υπάρχει και σ’ αυτή την κατάσταση που πραγματευόμαστε. Σταδιακά φθάσαμε από το επίπεδο της χρήσης, στο επίπεδο της κατάχρησης, από την κοινωνία στην α –κοινωνία, α - κοινωνησία και αποξένωση. Αυτό οδήγησε σε λανθασμένα και κακά αποτελέσματα. Το σκεπτικό της ανάπτυξης των τόσων πολλών και διαφόρων μέσων επικοινωνίας, χρησιμοποιώντας την συνεχώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία, ήταν για να δοθεί στον άνθρωπο η δυνατότητα επικοινωνίας του με τον άλλο που –όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω-, προηγουμένως ήταν αδύνατο λόγω διαφόρων καταστάσεων. Φθάσαμε στο σημείο να ζούμε κυριολεκτικά «σε ένα άλλο κόσμο» με ψεύτικους «φίλους» μέσα σε ψεύτικες καταστάσεις και σχέσεις. Σιγά - σιγά ο άνθρωπος οδηγείται στην αλλοτρίωση της ανάγκης της ανθρώπινης επαφής, του εναγκαλισμού και βολεύεται στην επαφή δια μέσου της τεχνολογίας. Δεν είμαστε αντίθετοι στην χρήση της τεχνολογίας ή των διαφόρων μέσων επικοινωνίας, είμαστε αντίθετοι στην κατάχρηση της τεχνολογίας σε βάρος της ανθρώπινης επαφής. Χάνεται ή μπορούμε να πούμε μειώνεται βαθμιαία η έμφυτη ανάγκη του ανθρώπου να έρθει σε επαφή, να δει, να ακούσει από κοντά, να δει το πρόσωπό, να αγγίξει τον άλλο, τον συνάνθρωπο, τον «αδελφό εν Χριστώ» (Κολ. 1,2).
Ως καλή απάντηση και λύση στο όλο θέμα, θα μπορούσαμε να προβάλουμε την σχέση του ανθρώπου με τον άνθρωπο ως μέσω σωτηρίας. Πως είναι δυνατόν να επιθυμούμε τη σωτηρία μας αλλά να μην έχουμε επαφή με τον «Άλλο»; Να ζητούμε να νιώσουμε και να βιώσουμε τον Θεό, αλλά τον άνθρωπο που τον βλέπουμε και είναι δίπλα μας, να μην τον θέλουμε και να μην επιθυμούμε να έχουμε επαφή μαζί του. Είναι αδύνατον και αδιανόητο. Συν τοις άλλοις παραβιάζουμε  και την θεία εντολή «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου, αύτη εστί πρώτη και μεγάλη εντολή. Δευτέρα δε ομοία αυτή, αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν [=Ν’ αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου μ’ όλη την καρδία σου, μ’ όλη τη ψυχή σου και μ’ όλο τον νου σου. Αυτή είναι η πρώτη και πιο μεγάλη εντολή. Δεύτερη, εξίσου σπουδαία μ’ αυτή: ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου]» (Μτθ. 22, 37 – 39). Για το λόγο τούτο, θα θέλαμε να κρατήσουμε το εξής: πρέπει πάντοτε στη ζωή του ο άνθρωπος να κάνει χρήση των πραγμάτων και όχι κατάχρηση ακολουθώντας και αυτό που πολύ σωστά έχει λεχθεί από τους προγόνους μας «μέτρον άριστον».

Θεοδώρου Χατζηζαχαρία, θεολόγου

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Στην μέλλουσα κρίση θα κριθούν εκείνοι που δεν υπάκουσαν στο Λόγο του Θεού

Και θα είναι ανεκτότερη η γη των Σοδόμων και της Γομόρας από ό, τι η ημέρα της κρίσεως για αυτούς (Ματθ. 10,14-15), Πρόσεξε! Στην τελική κρίση θα σου ζητηθεί λόγος για το τι έκανες με τους λόγους τον Θεού, για το αν τους υπάκουσες και υιοθέτησες, αν χαιρόσουν ή ντρεπόσουν γι’αυτούς. Αν ντρεπόσουν γι’ αυτούς, και ο Θεός θα ντραπεί για σένα «όταν έλθει εν τη δόξη του Πατρός Αυτού μετά των αγγέλων των αγίων» (Μαρκ. 8,38). Λίγες είναι οι λέξεις των ανθρώπων που δεν είναι έρημες και κενές, γι’ αυτό και είναι λίγες εκείνες για τις οποίες δεν θα κριθούμε (Ματθ. 12,36). Για να αποφύγει αυτό ο άνθρωπος πρέπει να μελετήσει και να μάθει τα λόγια του Θεού από την αγία Γραφή, να τα οικειοποιηθεί. Γιατί γι’ αυτό το λόγο ο Θεός τα ανακοίνωσε στους ανθρώπους, για να τα κάνουν κτήμα τους και μέσω αυτών να κάνουν δική τους και την ίδια την Αλήθεια του Θεού. Σε κάθε λόγο του Σωτηρος υπάρχει περισσότερη αιωνιότητα και αφθαρσία, απ’ ό,τι σ’ολόκληρο τον ουρανό και σ’ ολόκληρη τη γη με ολόκληρη την ιστορία τους. Γι ’αυτό ο Κύριος είπε: «… Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσιν» (Ματθ. 24,35). Αυτό σημαίνει ότι στους λόγους του Σωτήρος υπάρχει ο Θεός και κάθε τι θεϊκό, γι ’αυτό δε θα παρέλθουν. Ο άνθρωπος που τους οικειοποιείται γίνεται πιο άφθαρτος από τον ουρανό και τη γη, γιατί μέσα σ’αυτούς υπάρχει μία δύναμη που κάνει τον άνθρωπο αθάνατο και αιώνιο. Η εκμάθηση των λόγων του Θεού και η εκπλήρωσή τους κάνει τον άνθρωπο-συγγενή του Κυρίου. Αυτός ο Ίδιος το δήλωσε όταν είπε: «…Μήτηρ μου και αδελφή μου ουτοι εισίν οι τον λόγον του Θεού ακούοντες και ποιούντες» (Λουκ. 8,21). Τούτο σημαίνει: Ακούς, διαβάζεις τον λόγο του Θεού; Είσαι κατά το ήμισυ αδελφός του Χριστού. Τον εκτελείς; Είσαι ολόκληρος αδελφός του Θεού. Και αυτό είναι χαρά και προνόμιο μεγαλύτερο και από τα αγγελικά προνόμια. Με την μελέτη της Αγίας Γραφής η ψυχή ξεχειλίζει από μία μακαριότητα που δεν μοιάζει με τίποτα το γήινο. Ο Σωτήρας αυτήν εννοούσε όταν είπε: «…Μακάριοι οι ακούοντες τον λόγο του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν» (Λουκ. 11,28).

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Ο αμπελώνας του Θεού και οι κακοί αμπελουργοί

Η παρούσα παραβολή αναφέρεται σε τρία – τέσσερα στάδια, θα λέγαμε θεολογικά, του σχεδίου της θείας Οικονομίας, δια μέσου των οποίων ενήργησε ο Θεός για τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι, όμως, δυστυχώς, αντέδρασαν βίαια στις προσπάθειες αυτές του Θεού και εκ πρώτης όψεως παρουσιάζονται ωσάν να αποτυγχάνει το σχέδιο αυτής της σωτηρίας. Με απλά και κατανοητά για όλους λόγια ο Ιησούς, παίρνοντας μια γνωστή σε όλους εικόνα από την καθημερινή ζωή, εκείνη του αμπελώνα και των αμπελουργών, εκθέτει πολύ δύσκολες θεολογικές έννοιες, που διαφορετικά θα ήταν αδύνατο να κατανοηθούν από τους απλοϊκούς και απαίδευτους ακροατές του. Έτσι, με την παραβολή, όχι μόνο έγινε απόλυτα κατανοητός ο λόγος του, αλλά και οι περισσότεροι την εξέλαβαν ως ένα θέμα που τους αφορούσε άμεσα.
Ο Θεός δημιουργός του αμπελώνα
Ότι ο Θεός είναι δημιουργός του αμπελώνα είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια. Φέρνει στο νου μας το γεγονός ότι ο Θεός είναι δημιουργός της κτίσης και της φύσης. Δημι­ουργός της Εδέμ και του ανθρώπου μέσα στον αμπελώνα της Εδέμ. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο.
Κατά την περίοδο αυτή, ο κόσμος, η ιστορία και η ζωή είναι ο χώρος όπου δραστηριοποιείται ο άνθρωπος. Ο Θεός έθεσε τον άνθρωπο στην Εδέμ να περιποιείται τον κήπο του παραδείσου, να φροντίζει τα ζώα και τα φυτά και να αισθάνεται κύριος όλου αυτού του κόσμου. Στον αμπελώνα της Εδέμ ο άνθρωπος δημιουργεί τα γύρω κτίσματα, καλλιεργεί τη γη και επικοινωνεί συμφιλιωτικά με όλους και όλα. Δίνει ονόματα στα ζώα, που σημαίνει ότι είναι κύ­ριος αυτού του κόσμου. Καλλιεργεί την φύση σαν ένα καλό αμπελώνα για να δώσει τους εύχυμους καρπούς του. Διαλέγεται και συνομιλεί με τον άλλο άνθρωπο και με τον ίδιο τον Θεό. Όλα είναι συμφιλιωμένα και όλοι βρίσκο­νται στην Εδέμ σε αγαπητική σχέση και κοινωνία.
Εάν έλθουμε τώρα στην παραβολή βρίσκουμε κάποια αντιστοιχία με τραγικά όμως αποτελέσματα. Όπως τραγική ήταν η κατάληξη του αρχικού ανθρώπου στην Εδέμ, που εξαιτίας της επαναστατικότητάς του και της παρακοής του, εκδιώχθηκε από τον παράδεισο και οδηγήθηκε στην έρημο της ιστορίας. Ο Θεός, λοιπόν, φυτεύει αμπελώνα, έκανε ασφαλή περίφραξη και οικοδόμησε όλα τα αναγκαία κτίσματα για την καλλιέργεια, τη συλλογή των καρπών και την παρασκευή του εκλεκτού οίνου. Σ’ αυτόν τον αμπελώνα έθεσε γεωργούς ως υπαλλήλους μέχρι την περίοδο του θέρους, οπότε θα έρχονταν οι άνθρωποι του Κυρίου για την απόδοση του λογαριασμού.
Οι γεωργοί, όμως, ενεργούντες πονηρά, συνέλαβαν τους πρώτους απεσταλμένους του Κυρίου, τους «έδειραν» και τους «απέκτειναν». Οι ερμηνευτές Πατέρες, ομιλούν στην περίπτωση αυτή, για το πρώτο στάδιο της αποστολής εκ μέρους του Θεού των Προφητών και των Πατριαρχών του παλαιού Ισραήλ. Ο κόσμος δεν τους δέχθηκε και τους «απέκτεινε», με σκοπό να ιδιοποιηθούν οι αμπελουργοί τους καρπούς και να μην αποδώσουν τα οφειλόμενα στον κύριο του αμπελώνα.
Οι αποστολές εκ μέρους του Θεού
Παρά το γεγονός, ότι η συμπεριφορά αυτή των εργατών της αμπέλου εξόργισε τον Θεό, ο Θεός επιμένει σε μια διαλακτικότερη στάση τους και σε μια συμφιλιωτική συμφωνία μαζί τους. Επαναλαμβάνει την αποστολή με σημα­ντικότερα αυτή τη φορά πρόσωπα. Αποστέλλει τους μαθητές και αποστόλους του Κυρίου, τους Αγίους και πατέρες της Εκκλησίας, και, η συμπεριφορά είναι η ίδια και σκλη­ρότερη, διωγμοί, λιθοβολισμοί, μαρτυρικός θάνατος. Οι αλλεπάλληλες αποστολές καταλήγουν στο ίδιο αποτέλεσμα, όπως αναφέρει και ο ευαγγελιστής Ματθαίος, «και εποίησαν αυτοίς ωσαύτως». Αυτός είναι τελικά ο άνθρωπος μέσα στην ιστορία της δημιουργίας.
Και ο κύριος του αμπελώνα, ο Θεός, αποφασίζει να στείλει και τον Υιό του, μήπως οι αμπελουργοί «εντραπήσονται αυτόν». Οι ερμηνευτές Πατέρες και πάλι ερμηνεύ­ουν την ύψιστη αυτή αποστολή μέσα στο σχέδιο της θείας Οικονομίας για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και την ταυτίζουν με την αποστολή του Ιησού Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού.
Η συμπεριφορά των εργατών του αμπελώνα στην τελευταία αυτή αποστολή είναι ακόμη πιο σκληρή. Υπο­γραμμίζεται στο Ευαγγέλιο, ότι διαλογίζονται πονηρά και ενεργούν βάσει κάποιου σχεδίου, ώστε να αποκτείνουν τον Υιό και να κληρονομήσουν αυτοί τον αμπελώνα. Οι άνθρωποι χωρίς Θεό πάντα διαλογίζονται πονηρά, σχεδιάζουν συμφεροντολογικά και επιδιώκουν τον πλουτισμό τους με κάθε άνομο και παράνομο τρόπο. Φτάνουν ως και τα ακρότατα όρια του εγκλήματος.
Ο πλουτισμός πολλών ανθρώπων, δυστυχώς, κινείται πολλές φορές όχι μόνο στα πλαίσια της απάτης αλλά και του εγκλήματος. Όσο και αν φαίνεται απίστευτο. Όταν κάποιος προτάσσει το ατομικό του συμφέρον και μάλιστα σε οικονομικό επίπεδο και εις βάρος της υγείας και της ζωής των άλλων, ενεργεί εγκληματικά και αυτό είναι τρο­μακτικό, γιατί είναι τελικά δαιμονικό. Η νόθευση των τροφών, η αλλοίωση των φαρμάκων, η ελαττωματική κατασκευή των έργων και των οικοδομών, η εμπορευματοποίηση της υγείας, μας θυμίζουν ενέργειες των εργατών του αμπελώνα που διαλογίζονται πονηρά. Και προς χάριν του συμφέροντος προχωρούν στο έγκλημα.
Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όχι των απλών ανθρώπινων λαθών και αδυναμιών, αλλά του προγραμματισμένου εγκλήματος και των δαιμονικών διαλογισμών, το Ευαγγέλιο παίρνει σκληρή θέση: «όταν ουν έλθη ο κύριος του αμπελώνος… κακούς κακώς απολέσει αυτούς». Σ’ αυτές τις περιπτώσεις των εγκληματικών ενεργειών δεν υπάρχει ενδιάμεση και συμβιβαστική λύση. Πρέπει να είναι κανείς απόλυτος και ασυμβίβαστος. Διότι όλοι αυτοί επιβιώνουν και κυριαρχούν εξαιτίας της δικής μας ανοχής. Όταν πρό­κειται περί ζωής και θανάτου δεν χρειάζονται ούτε ερμη­νείες ούτε αιτιολογήσεις. Χρειάζεται σαφής και ξεκάθαρη τοποθέτηση και απάντηση.
Ο Ιησούς «εις κεφαλήν γωνίας»
Η παραβολή αυτή του Ευαγγελίου καταλήγει σε μια βασική αρχή· κριτήριο ζωής, αρχών και διαπροσωπικών σχέσεων, τίθεται ο Ιησούς Χριστός. Βέβαια έχουμε εδώ μια ενδιαφέρουσα θεολογική σύνδεση παλαιοδιαθηκικών δεδομένων με τα γεγονότα της Καινής Διαθήκης. Η δραματική ιστορία του παλαιού Ισραήλ που απέκτεινε τους Προφήτες, επαναλαμβάνεται ως γεγονός προτύπωσης για όλες τις εποχές. Η ιστορία, δυστυχώς, πάντα έτσι κινείται.
Το οργανωμένο έγκλημα πάντα στοχεύει πολύ υψηλά. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβιώνει και διασφαλίζεται για να συνεχίσει το τραγικό του έργο. Πάντα το κακό στοχεύει στους εργάτες του καλού και του αγαθού. Η αποκορύφωση του δαιμονικού ήταν η σταύρωση και ο θάνατος του Ιη­σού Χριστού. Η προσβολή και η αποδοκιμασία του ακρογωνιαίου λίθου της Εκκλησίας. Οι αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις, οργανωμένες στις αρχές και εξουσίες του αιώνος τούτου, είναι η μόνιμη απειλή κατά του καλού και του αγαθού. Το αγαθό και το καλό για τη θεολογία έχει πάντα μια χριστολογική αναφορά, που σημαίνει, πως δεν υπάρχει καλό και αγαθό έξω από τον Χριστό. Ο Χριστός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος και το κριτήριο κάθε ηθικής και πνευματικής ζωής.
Οι άνθρωποι του σκότους, του συμφέροντος και της αδικίας, πάντα αποδοκιμάζουν διά μέσου των αιώνων κά­θε ακρογωνιαίο λίθο της ηθικής και των πνευματικών αξιών. Στην αναρχία και στην ανομία αυτοί αυθαιρετούν εις βάρος των μικρών και αδυνάτων. Προσπαθούν να πνί­ξουν κάθε έλεγχο και κάθε αντίδραση. Ποτέ δεν είναι δια­τεθειμένοι να δώσουν λόγον και να απολογηθούν για τις πράξεις τους. Είναι έτοιμοι και να εγκληματίσουν ακόμη παρά να δεχθούν τον οποιονδήποτε νόμιμο έλεγχο. Ακριβώς όπως συνέβη με τους εργάτες του αμπελώνα της θαυμάσιας αυτής παραβολής.

Γεωργίου Π. Πατρώνου, Ομοτ. Καθηγ. Παν/μίου Αθηνών

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Η Αποτομή της Τιμίας Κεφαλής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου

Τέμνει κεφαλήν χειρ μιαιφόνος ξίφει,
Του χείρα θέντος εις κεφαλήν Κυρίου.
Εικάδι αμφ’ ενάτῃ Προδρόμου τάμεν αυχένα χαλκός.
«Ουκ εξεστί σοι έχειν, την γυναίκα του αδελφού σου».
Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε. Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες. Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ήλθεν… ο καιρός των εθνών κριθήναι… και διαφθείραι τους διαφθείροντας την γην». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015

Κάθε μέρα...

Ήμουν μέσα σου εννέα μήνες.
Εννέα μήνες τρεφόμουν και ανέπνεα από σένα.
Και από την πρώτη στιγμή που συνδέθηκα μαζί σου με τον ομφάλιο λώρο, γεννήθηκε το πάντα.
Μάνα, μητέρα, μανούλα, μαμά.
Δεν είναι ρόλος, δεν είναι αξίωμα, ούτε κατάσταση. Είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου, εν γένει, αλλά και του δικού μας.
Είναι εκείνη που σου μαθαίνει τις πρώτες σου λέξεις, σε βοηθάει σαν στυλοβάτης στα πρώτα σου βήματα και σου διεγείρει τα πρώτα σου συναισθήματα.
Αγάπη…ανιδιοτελής αγάπη.
Η μόνη στη ζωή μας που είναι αέναη και καθαρή σαν κρύσταλλο.
Το για ”πάντα” παίρνει νόημα, βάφεται με κόκκινο χρώμα και κοσμεί το κεντρικό κομμάτι της καρδιάς.
Στα πρώτα σου χρόνια είναι μπροστά σου για να σου δείχνει το δρόμο και μετέπειτα ένα βήμα πίσω για να σε προσέχει μη χαθείς.
Πάντα όμως εκεί.
Εκεί για να μοιραστείς όνειρα, σκέψεις, στόχους.
Εκεί για να ακούσει τους προβληματισμούς ή τα προβλήματα σου, για να πιεις ένα φλιτζάνι καφέ και να πεις τα όσα έγιναν στη μέρα σου.
Ανησυχεί για σένα πάντα.
Τι κι αν πήγες 25, 35, 45. Για εκείνη είσαι το μικρό της παιδί.
Τι κι αν έκανες δικά σου παιδιά, εκείνη έχει την αγωνία σου σαν την πρώτη μέρα που γύρισε από το μαιευτήριο μαζί με εσένα.
Δυνατή για να σου δίνει δύναμη ακόμη κι αν φοβάται. Να σε στηρίζει ακόμη και αν η ίδια καταρρέει.Να σε φροντίζει ακόμα και αν η ίδια χρειάζεται φροντίδα.
Ακούραστη ακόμη και αν τα χρόνια βάρυναν τους ώμους της.
Σε μαλώνει για να σου δείξει τα λάθη σου.
Σε τιμωρεί για να σε προετοιμάσει για έναν κόσμο που πρέπει να αναλαμβάνεις τις συνέπειες των πράξεων σου.
Σου μουτρώνει για να μάθεις να συγχωρείς.
Δεν υπάρχει σχολείο για μαμάδες.
Δεν υπάρχει συνταγή τέλειας μαμάς.
Από ένστικτο και αγάπη οδηγούνται.
Με τα λάθη τους,τις υπερβολές τους,την γκρίνια τους αλλά και με αυτό το ”εγώ είμαι εδώ” που σε ηρεμεί και σου αποπνέει ασφάλεια.
Μια τεράστια αγκαλιά που σε σφίγγει χωρίς να σε πνίγει.Μια γυναίκα που δίνει χωρίς να ζητάει.
Μαμά…μαμά…μαμά…
Μία λέξη με μόνο τέσσερα γράμματα, πως είναι δυνατόν να χωράει τόσα συναισθήματα και νόημα;
Το μόνο που αποζητά από σένα είναι να γίνεις ευτυχισμένος στη ζωή σου. Να απολαύσεις ό,τι ενδεχομένως εκείνη στερήθηκε.
Να πονέσεις όσο λιγότερο γίνεται στο διάβα σου, αν κι εκείνη θα τρέξει να φροντίσει τις πληγές σου.
Κομμάτι αναπόσπαστο, κινητήρια δύναμη, σιγουριά και αλήθεια.
Αυτό είσαι.
Σήμερα, λοιπόν, θα θυμηθώ να πω Σ’ΑΓΑΠΩ σε αυτή τη μαμά.
Γιατί θεωρούμε δεδομένο ότι το ξέρει αλλά ξεχάσαμε μέσα στις μέρες να το λέμε.
Και της έχει λείψει.
Σήμερα όμως θα της πω σ’αγαπάω και σε ευχαριστώ.
Μόνο αυτό.
Πες το και συ..
ΣΗΜΕΡΑ, όχι αύριο…!!

Πηγή: http://evaggelismostheotokou.gr/

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Καράβι ταξιδεύει το Άγιον Όρος


Στα μοναστήρια έχει φυλαγμένες ακριβές ομορφιές
Και στα θεμέλια πολλούς ιδρώτες
Δεν τίθενται στις προθήκες
Δεν λέγονται εύκολα
Καράβι και ταξιδεύει το Άγιο Όρος
Με κατάρτι τον Άθωνα
Σημαία τη Μεταμόρφωση
Κι άγκυρα την Παναγιά
Στ' αμπάρια κουβαλά νάμα, μέλι, κερί και λιβάνι
Για τους πεινασμένους του νάρθηκα
Για τους λαβωμένους των στασιδιών
Βοηθέ και σκεπαστή άγιε Άθωνα
Σε ασπάζομαι δάσκαλε θεόπτη
Στο ναό της Ελλάδος
Σταυρός του τρούλου ο Άθως
Καράβι και ταξιδεύει το Άγιο Όρος
Με κατάρτι τον Άθωνα
Σημαία τη Μεταμόρφωση
Κι άγκυρα την Παναγιά
Στ' αμπάρια κουβαλά νάμα, μέλι, κερί και λιβάνι
Για τους πεινασμένους του νάρθηκα
Για τους λαβωμένους των στασιδιών
Στ' αμπάρια κουβαλά νάμα, μέλι, κερί και λιβάνι
Για τους πεινασμένους του νάρθηκα
Για τους λαβωμένους των στασιδιών.

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2015

Τα παιδιά που αγαπιούνται…

Τα παιδιά που αγαπιούνται φιλιούνται όρθια
Μπροστά στις νυχτωμένες πόρτες
Και οι περαστικοί τα δείχνουν με το δάχτυλο
Μα τα παιδιά που αγαπιούνται
Δεν είν᾽εκεί για κανέναν
Και είναι μονάχα η σκιά-τους
Που τρέμει μέσα στη νύχτα
Φουντώνοντας το θυμό των περαστικών
Το θυμό-τους την περιφρόνησή- τους τα γέλια-τους και τη ζήλεια-τους
Τα παιδιά που αγαπιούνται δεν είν᾽εκεί για κανέναν
Είναι αλλού πιο μακριά κι από τη νύχτα
Πιο ψηλά κι από την ημέρα
Μέσα στο εκθαμβωτικό φως της πρώτης-τους αγάπης

Jaques Prevert 

Τα καλοκαίρια όταν δεν υπήρχαν τάμπλετς, κινητά και video games

Δεν έχουν περάσει και πάρα πολλά χρόνια, από την εποχή που δεν υπήρχαν κομπιούτερ , κινητά τηλέφωνα και ψηφιακά παιχνίδια. Κι όμως, θυμόμαστε λίγα από αυτή την εποχή. Τότε που αντί για μοναχικότητα στο παιχνίδι και τη διασκέδαση, όλοι οι άνθρωποι – και κυρίως τα μικρά παιδιά – επέλεγαν την ομαδικότητα, τη φαντασία και τη συνεργασία για να περνάνε καλά.
Οι περισσότεροι από μας έχουμε παιδικές αναμνήσεις από καλοκαίρια που έπρεπε να εφεύρουμε παιχνίδια με τους φίλους μας, που κοιμόμασταν το μεσημέρι αποκαμωμένοι και κουρασμένοι για να ξαναχυθούμε στο παιχνίδι το απόγευμα, που παίζαμε μπουγέλο ή που απλώς βαριόμασταν και ξαπλώναμε ανάσκελα με τους φίλους μας χαζεύοντας τον καλοκαιρινό ουρανό.
Σήμερα η φαντασία και οι ικανότητες μεγάλων και μικρών για παιχνίδι και διασκέδαση έχουν μειωθεί, καθώς όλοι είμαστε πλέον αφύσικα εξοικειωμένοι και εξαρτημένοι από τον κόσμο της τεχνολογίας.

Πηγή: http://www.topontiki.gr/

Τρίτη 25 Αυγούστου 2015

Η τέλεια κοινωνία

Τέλεια κοινωνία βίου θεωρώ εκείνη στην οποία δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες, οι αντιθέσεις της γνώμης έχουν εκλείψει, κάθε ταραχή και φιλονικία και εριστικότητα έχουν απομακρυνθεί και όπου όλα είναι κοινά: ψυχές, γνώμες, σώματα, καθώς και οι τροφές…
Κοινά επίσης η πίστη στον Θεό, ο θησαυρός της ευσέβειας, η σωτηρία, τα αγωνίσματα, οι κόποι, τα στεφάνια.
Όπου οι πολλοί είναι ένας και ο ένας δεν είναι μόνος, αλλά ένα με τους πολλούς.

Μέγας Βασίλειος

Αιώνια ερωτήματα...

Πότε ήταν η αρχή; Πότε θα έρθει το τέλος;
Ποιος είσαι; Τί είσαι; Πού κατοικείς;
Γιατί μ’ αγαπάς; Γιατί σε απορρίπτω;
Γιατί σε αμφισβητώ;
Πώς το αντέχεις;
Γιατί κρύβεσαι μέσα στην σιωπή;
Γιατί δεν με εξουσιάζεις;
Γιατί μου δίνεις την ελευθερία να σε απορρίψω;
Το ήξερες; Γιατί δεν επεμβαίνεις;
Γιατί μου δίνεις την δυνατότητα να γυρίσω πίσω;
Γιατί με συγχωρείς; Γιατί με φροντίζεις;
Πότε θα σε γνωρίσω; Πώς θα σε γνωρίσω;
 Γιατί μου είσαι ένας άγνωστος;
Πώς θα σε βρω; Πότε θα ησυχάσω;
Γιατί βρίσκομαι στο σκοτάδι; Γιατί ενώ είμαι κτίσμα θέλω τον Άκτιστο;
Γιατί ποθώ αιωνιότητα; Πότε θα πάψω να πέφτω;
 Πότε θα πάψω να μοιρολογώ;
Υπάρχεις; Γιατί υπάρχω;
Τί είναι η ζωή; Γιατί να ζω; Ποιος ο σκοπός μου;
Τί θέλεις από μένα; Τι μπορώ να σου δώσω σαν αντάλλαγμα της αγάπης σου;Όλα αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα γεννιούνται μέσα στην κάθε ανθρώπινη ύπαρξη από την στιγμή που η λογική αρχίζει να συγκρούεται με το βίωμα, με το αίσθημα, με την ύπαρξή μας. Από την στιγμή που ο άνθρωπος καταλαβαίνει ότι έχει την δυνατότητα να αμφισβητήσει, να φιλοσοφήσει, να κάνει τις δικές του επιλογές στην ζωή.
Ερωτήματα αιώνια τα οποία πολλά από αυτά, αν όχι όλα, δεν θα βρουν ποτέ απάντηση με την λογική, με τον νου αλλά ίσως απαντηθούν με το βίωμα. Και αυτό το γνωρίζουμε από κάποιους χαριτωμένους ανθρώπους που κατάφεραν και κάνανε πέρα την λογική, κάνανε πέρα το κοσμικό φρόνημα και παραδόθηκαν στην Πρόνοια Εκείνου που τους φανερώθηκε μέσα στην καρδιά τους. Οι πατέρες της Εκκλησίας, φιλοσόφησαν πάνω σε αυτά τα ερωτήματα, θεολόγησαν αλλά κυρίως βίωσαν μερικές από τις απαντήσεις.
Τα περισσότερα όμως ερωτήματα τέτοιου είδους απλά καταργούνται, δεν απαντιούνται, όταν ο άνθρωπος σταματήσει να ζει και να σκέφτεται νοησιαρχικά και αρχίσει να ζει βιωματικά, να ζει εν Χριστώ, να ζει ασκητικά, καθαρά, ταπεινά, αθόρυβα, εν μετανοία οι απαντήσεις παύουν να υφίσταται διότι την θέση τους παίρνει το βίωμα.
Όταν γνωρίσεις κάποιον πλέον δεν ρωτάς ποιος είναι, τί είναι, πού είναι, τον ξέρεις. Όταν γευτείς το μέλι πλέον δεν αμφισβητείς την γλυκύτητα του γιατί την γεύτηκες...
Οι ερωτήσεις αυτές ας γίνουν το έναυσμα για μία βαθιά αναζήτηση της Αλήθειας και όχι απλά η απαρχή μιας σειράς φιλοσοφικών συζητήσεων, ανταλλαγείς απόψεων που τίποτα δεν θα ωφελήσουν αν μείνουμε σ’ αυτές.
Το θέμα είναι να μάθουμε, να βρούμε τις απαντήσεις, να ζήσουμε την Αλήθεια, να δούμε, να αφουγκραστούμε μέσα στην καρδιά μας το πραγματικό νόημα την ύπαρξής μας, της φύσης, του κόσμου, των άλλων, των πάντων.
Η αιωνιότητα μας χαρίζεται με τρόπο σκανδαλιστικό, μας χαρίζεται ενώ εμείς δεν μπορούμε τίποτα το ισάξιο να δώσουμε, τίποτα το οποίο να σταθεί έστω για λίγο με παρρησία μπροστά στον Παντοδύναμο σαν αντίδωρο του δώρου Του. Και όμως Εκείνος μας καλεί, μας προκαλεί να ξεδιψάσουμε, να μεθύσουμε με το άπειρο, με το απερίγραπτο, μ’ αυτό που οφθαλμός δεν έχει δει και νους δεν έχει συλλάβει, μας προκαλεί να εντρυφήσουμε και εμείς στην αιωνιότητα, μέσα στην Χάρη Του, μέσα στην Βασιλεία Του, μέσα στην οικογένειά Του.
Το δρόμο αυτό, της Αλήθειας, της Ειρήνης, της Χάριτος βάδισαν οι Άγιοι…είναι δύσκολος, είναι μακρύς, δεν είναι όμως μοναχικός και ας νοιώθεις μόνος διότι είναι μαζί σου Εκείνος, ο δρόμος αυτός της ασκήσεως, της ταπεινώσεως, της σιωπής, της καλοπροαίρετης αναζητήσεως και της πίστεως οδηγεί σ’ Εκείνον που είναι η Αλήθεια, το Φώς, η Αρχή και το Τέλος.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Λίγη πίστη, περισσότερη στεναχώρια

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας. Μια από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες.
Όσο το παιδί γνωρίζει πώς υπάρχει ο πατέρας, που φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι. Μόλις όμως χαθεί αυτή η αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.
Η χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ο θυμός μαζεύεται, μέχρι που ο άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο…

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

"ΔΩΡΟ ΓΑΜΟΥ" από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, (την Ολυμπιάδα) την κατωτέρω επιστολή σα «δώρο» για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε. Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας. Και πάνω απ’; όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο.

Γράφει λοιπόν ο Άγιος:
« Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ό,τι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα:
Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου :
1. Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή . Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι αυτό ,σε παρακαλώ ,να προσέξεις την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιεις και να την αλλάζεις, μόνο και μόνο για να αρέσεις. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια και να μένεις απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα ,ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πει πνευματική ακτινοβολία . Εσύ ,όμως έβαλες μεγάλους στόχους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή.
2. Με το γάμο , η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον, που σου δώσε ο Θεός . Για κείνον, που γινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά. Κι αν καταλάβεις πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’; όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξεις να του πάρεις τον αέρα, κράτα πάντα τη θέση που σου ορίζει το Ευαγγέλιο.
3. Εσύ να ξέρεις ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που πρέπει να είναι η κεφαλή. Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβεις τα καθήκοντα του γάμου. Στην εφαρμογή τους θα δεις πόση αντοχή χρειάζεται για ν’; ανταποκριθεις, όπως πρέπει , σ’; αυτά τα καθήκοντα , αλλά και πόση δύναμη κρύβεται στο ασθενές φύλο.
4. Θα ξέρεις ,πόσο εύκολα θυμώνουν οι άνδρες. Είναι ασυγκράτητοι και μοιάζουν με λιοντάρια. Σ’; αυτό το σημείο η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατότερη και ανώτερη. Πρέπει να παίζει το ρόλο του θηριοδαμαστή. Τι κάνει ο θηριοδαμαστής όταν βρυχάται το θηρίο; Γίνεται περισσότερο ήρεμος και με την καλοσύνη καταπραΰνει την οργή. Του μιλάει γλυκά και μαλακά , το χαϊδεύει, το περιποιείται και πάλι το χαϊδεύει κι έτσι το καταπραΰνει
5. Ποτέ μη κατηγορήσεις και αποπάρεις τον άνδρα σου για κάτι που έκανε στραβό. Ούτε πάλι για την αδράνειά του ,έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελες εσύ. Γιατί ο διάβολος είναι αυτός, που μπαίνει εμπόδιο στην ομοψυχία των συζύγων
6. Να έχετε κοινά τα πάντα και τις χαρές και τις λύπες. Γιατί ο γάμος όλα τα σας τα έκανε κοινά. Κοινές οι φροντίδες ,γιατί έτσι το σπίτι θα στεριώσει. Να συμβάλλεις εκφράζοντας τη γνώμη σου, ο άνδρας όμως ας αποφασίζει.
7. Όταν τον βλέπεις λυπημένο, συμμερίσου τη λύπη του εκείνη την ώρα. Γιατί είναι μεγάλη ανακούφιση στη λύπη , η λύπη των φίλων. Όμως αμέσως να ξαστεριάζει η όψη σου και να σαι ήρεμη χωρίς αγωνία. Η γυναίκα είναι το ακύμαντο λιμάνι για το θαλασσοδαρμένο σύζυγο.
8. Να ξέρεις ότι η παρουσία σου στο σπίτι σου είναι αναντικατάστατη, γι’; αυτό πρέπει να το αγαπήσεις μ’; όλες τις φροντίδες του νοικοκυριού. Να το βλέπεις σαν βασίλειό σου ,και να μη συχνοβγαίνεις από το κατώφλι σου. Άφησε τις έξω δουλειές για τον άνδρα.
9. Πρόσεχε τις συναναστροφές σου. Πρόσεξε τις συγκεντρώσεις ,που πηγαίνεις. Μη πας σε άπρεπες συγκεντρώσεις, γιατί είναι μεγάλος κίνδυνος για την αγνότητά σου. Αυτές οι συναναστροφές αφαιρούν την ντροπή κι απ΄ τις ντροπαλές ,σμίγουν μάτια με μάτια, κι όταν φύγει η ντροπή γεννιούνται όλα τα χειρότερα κακά ( « αιδώς οιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων » ). Τις σοβαρές όμως συγκεντρώσεις με συνετούς φίλους να τις επιζητεις , για να εντυπώνεται στο νου σου ένας καλός λόγος, ή κάποιο ελάττωμα να κόψης ή να καλλιεργήσεις τους δεσμούς σου με εκλεκτές ψυχές.Μη εμφανίζεσαι ανεξέλεγκτα σε οποιονδήποτε, αλλά στους σώφρονες συγγενείς σου, στους ιερείς και σε σοβαρούς νεώτερους ή ηλικιωμένους.Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες , που έχουν στο νου τους στο έξω ,για επίδειξη. Ούτε ακόμα άνδρες ευσεβείς, που ο σύζυγός σου δεν θέλει στο σπίτι, αν και συ τόσο πολύ τους εκτιμάς. Υπάρχει για σένα πιο ακριβό πράγμα από τον καλό σου σύζυγο, που τόσο αγαπάς;

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015

Άγιον Όρος....

Τι σημαίνει: Μαρία – Θεοτόκος – Παναγία

Μαρία
Ασφαλώς δεν είναι γνωστό σε πολύ κόσμο το τι σημαίνει το όνομα Μαρία, και το οποίο είναι το καθ” αυτό όνομα που της δόθηκε αρχικά, και που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη και δεν της δόθηκε τυχαία.
«Το πανσεβάσμιον και κεχαριτωμένον όνομα της Μαρίας προσφυέστατα και αρμοδιώτατα εδόθη εις την αειπάρθενον Θεοτόκον κατά πρόγνωση και βουλή Θεού,παρά του οποίου ήταν ωρισμένη να γίνη Μητέρα Αυτού.
Σημαίνει δε το όνομα Μαρία: Παντοδυναμία, τουτέστιν εκείνη η οποία ήνωσε τα δύο άκρα αντικείμενα Θεό και άνθρωπο.
Ακόμη σημαίνει Σοφία, η οποία βρήκε τον τρόπο δια να ενώση δύο φύσεις σε μια υπόσταση, χωρίς να συγχύση τα ιδιώματα των φύσεων.
Και τρίτον σημαίνει Αγαθότης, ήτοι χάρις, η οποία εθεοποίησε την ανθρώπινη φύση και ανεβίβασε αυτή υπεράνω των ουρανίων δυνάμεων. Αυτά τα τρία περιέχει το όνομα Μαρία.
Δόθηκε διότι έμελλε να υπηρετήσει το μυστήριο της ενσάρκου οικονομίας.
…» Το όνομα Μαρία παράγεται από το εβραϊκό Αϊός το οποίο δηλοί Κύριος και ερμηνεύεται Κυρία διότι, ως Μήτηρ Θεού κυριεύει και εξουσιάζει ουράνια και επίγεια κτίσματα.
Έχει δε την κυριότητα της δυνάμεως επειδή το θεμέλιο της κυριότητος είναι η δύναμις».
(Αγ. Νικοδήμου Αγιορείτου, στην ερμηνεία της ενάτης ωδής της Παρθένου)
Θεοτόκος
Το κατ” εξοχήν θεολογικό όνομα της Μητέρας του Θεού είναι Θεοτόκος. Δι αυτό έγινε λόγος σ” όσα αναφέρθηκαν. Εδώ χρονολογικά πότε δόθηκε αυτό στη Μητέρα του φωτός.
«Θεοτόκον ονόμασαν την Παρθένον Πατέρες προ της Γ” Οικουμενικής Συνόδου. Στη δε Σύνοδο αυτή εδιορίσθη το πρώτον να καλείται Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία. Ακόμη η Σύνοδος αύτη την γλυκυτάτην ταύτην της Παρθένου προσηγορίαν επικυρώσασα, ως όρον δογματικόν εις πάσαν την οικουμένην παρέδωσε. Πρώτος γαρ ο Ωριγένης Θεοτόκον την Παρθένον εκάλεσε… Ο δε Αλεξανδρείας Κύριλλος, γράφων προς Νεστόριον λέγει, ότι και ο Μέγας Αθανάσιος Θεοτόκον αυτήν και ωνόμασε και ωμολόγει».
(Πηδάλιον Εκκλησίας σ. 168)
Παναγία
Το προσφιλέστατο όνομα της Παναχράντου Δέσποινας είναι χωρίς άλλο το «ΠΑΝΑΓΙΑ». Πότε ιστορικά έλαβε αυτή την προσωνυμία η Παρθένος;
«Αποδίδεται εις την Θεοτόκον και σταθεροποιείται δι αυτήν η προσωνυμία «Παναγία». Ταύτην γνωρίζει ως επικρατούσαν πλέον κατά τον Ε” αιώνα ο Βασίλειος Σελευκείας
(P.G. 85 425). Βραδύτερον κατά τον Ζ” αιώνα, ο Ανδρέας Κρήτης αποκαλεί επιμόνως την Άχραντον «αγιωτέραν των αγίων» (P.G. 97 2108).
Το όνομα πλέον Παναγία υπερίσχυσε, ταυτίστηκε με την ιερά μορφή και προσωπικότητά της. Το πόσο έχει το όνομα Παναγία επικρατήσει στο Χριστεπώνυμο πλήρωμα, φαίνεται κυρίως στις δυσκολίες της ζωής, και μάλιστα σε ξαφνικούς κινδύνους, όπου αυθόρμητα προέρχεται εκ των έσωθεν το όνομα «Παναγία μου».
Σ” αυτές τις περιπτώσεις ούτε μάνα μου, ούτε, ούτε, όλα τότε δεν μετρούν υποχωρούν. Πώς συμβαίνει αυτό σε μικρούς και μεγάλους;
Μήπως οι πολέμιοι οι ολιγόπιστοι οι είρωνες της πίστεως μπορούν να μάς πουν πώς το όνομα της Παναγίας στις φουρτούνες της ζωής σε πολλούς ανθρώπους εκτοπίζει κάθε άλλο προσφιλές όνομα; Ασφαλώς η Παναγία δεν επέβαλε να την επικαλούνται,αυτό είναι θέμα επιλογής και αυθορμήτου ψυχικής ανάγκης των πιστών, που το αλάνθαστο ψυχικό τους κριτήριο, τους πληροφορεί, ότι απ” Εκείνη, θα έλθει η δύναμη η βοήθεια.
Αλλά γιατί; Διότι έχει όλη τη Χάρη του Θεού για παροχή βοηθείας σε ώρες κινδύνου που άλλες δυνάμεις, πρόσωπα, δεν δύναται να προσφέρουν. Διάχυτο πλέον τούτο ότι η θεία δύναμις παρέχεται μέσω της Παναγίας. Βέβαια, το πότε κανείς λαμβάνει και σ” αυτές τις ώρες του κινδύνου είναι αστάθμητο.

Από το βιβλίο «Σαράντα Εικόνες της Παναγίας»

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 22 Αυγούστου 2015

Η Παναγία στους Οίκους των Χριστιανών

Ο εγκαινιασμός της νέας εν Χριστώ πραγματικότητας φανερώνεται κατεξοχήν στο πρόσωπο της Παναγιάς, της Θεομήτορος, η οποία κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό «Δικαίως και αληθώς Θεοτόκον την Αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν· τούτο γαρ το όνομα άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησιν».
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, στην Ομιλία του Εις την Κοίμηση της Θεοτόκου, αναφερόμενος ως μεθόριο ουρανού και γης, λέγει και το εξής θαυμαστό: «Μόνη γάρ Θεού και παντός ανθρωπείνου γένους στάσα μεταξύ, τον μεν Θεό εποίησεν υιόν ανθρώπου, υιούς σε θεού τους ανθρώπους απειργάσατο». Πως όμως φανερώνεται αυτή η μητρότητα της;
Η απόδειξη του ενεργού ρόλου, το μεταίχμιο στην σχέση Θεού και ανθρώπου, φαίνεται στην προτροπή του Χριστού στον Σταυρό, στον αγαπημένο του μαθητή Ιωάννη: «Ιησούς ούν ιδών την μητέρα και τον μαθητήν παρεστώτα όν ηγάπα, λέγει τη μητρί αυτού, γύναι, ίδε ο υιός σου. Είτα λέγει τω μαθητή, ιδού η μήτηρ σου, και απ’ εκείνης της ώρας έλαβεν ο μαθητής αυτήν εις τα ίδια» (Ιωάν. 19, 26-27).
Η φράση  «ιδού η μήτηρ σου» των συνοπτικών Ευαγγελίων: «καὶ ἀπεκρίθη αὐτοῖς λέγων· τίς ἐστιν ἡ μήτηρ μου ἢ οἱ ἀδελφοί μου; καὶ περιβλεψάμενος κύκλῳ τοὺς περὶ αὐτὸν καθημένους λέγει· ἴδε ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου» (Μάρκου 3, 33-34), και: «εἶπε δέ τις αὐτῷ· ἰδοὺ ἡ μήτηρ σου καὶ οἱ ἀδελφοί σου ἑστήκασιν ἔξω ζητοῦντές σε ἰδεῖν» (Ματθαίου 12,47), ασχολούνται βέβαια με τους λεγομένους ‘’αδελφούς’’ του Ιησού, με θεολογικό και πνευματικό περιεχόμενο όμως. Εκεί ο Χριστός ομιλεί για την δημιουργία της νέας Ιερουσαλήμ, της νέας οικογένειας και των δεσμών εκείνων που βρίσκονται πάνω από κάθε είδους συγγενείας εξ αίματος.
Είναι αλήθεια ότι στην αναφορά αυτή δεν ανταποκρίνεται σε μια θεώρηση υπάρξεως «άλλων παιδιών» της Παναγίας. Είναι ειρωνικό, είναι μια παρερμηνεία της αναφοράς του ίδιου του Χριστού. Αντίθετα φανερώνει την ανάπτυξη των δεσμών, που υπερισχύουν των νομιζόμενων, που προέρχονται από την συγγένεια εξ αίματος στο στενό πλαίσιο. Ο Χριστός δεν αρνείται την φυσική συγγένεια με το πρόσωπο της Παναγίας, αλλά η νέα οικογένεια, είναι πνευματική και μπορούν να μετέχουν όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής και γλώσσας. Η Παναγία μετέχει και των δύο.
Στον σταυρό όμως η μητρότητα της Παναγίας δια του αγαπημένου μαθητή, δείχνει την επέκταση της μητρότητας από τα παλιοδιαθηκικά πλαίσια. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, είχε ιδιαίτερη σχέση με τον Χριστό, ήταν ο αγαπημένος μαθητής του, ήταν δηλαδή σε μια σχέση αγάπης. Η παράδοση της Παναγίας στον οίκο του Ευαγγελιστή Ιωάννη, δεν είναι μια μεταφορική ή αναπαραστατική εικόνα. Περισσότερο δεν είναι μια συμβολική ή παραβολική παράσταση, είναι βαθύτατης θεολογικής και χριστολικής αναφοράς.
Η Παναγία δεν είναι ένα πρόσωπο από τους Αποστόλους, δεν είναι μια εκ των μαθητών, είναι αληθώς Θεοτόκος με όλες εκείνες τις εικόνες που η έννοια της μητρότητας επιφέρει. Εικόνες, αγάπης, στοργής και φροντίδας, κατά τον Ιερό Χρυσόστομο (Εἰς Ἰωάννην, 85,2, PG 59, 462). Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, έλαβε την Παναγία «εις τα ίδια», χωρίς δισταγμό. Όπως αγαπημένος μαθητής έλαβε την Παναγία εις τον οίκο του, έτσι και οι χριστιανοί την λαμβάνουν ως Μήτηρ και Θεοτόκος για την πορεία της πρόσκαιρης ζωής.
Στην περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, η καθημερινή τέλεση των παρακλήσεων και της νηστείας, μας υποβάλλει σε αυτήν την πράξη του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Να λάβουμε, δηλαδή, την Παναγία στους οίκους της ψυχής. Η καθημερινή αυτή εμπειρία μας φανερώνει δυο πράγματα. Πρώτον,  όπως κάθε μητέρα αναμένει τα παιδιά της έτσι και η Παναγία περιμένει. Δεύτερον, όταν πάλι μια μητέρα μεγαλώσουν τα παιδιά της και δεν είναι δυνατόν να είναι δίπλα της, έτσι και η Παναγία περιμένει με ανυπομονησία για την προκοπή και όλα όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν, έστω και η παραμικρή ασθένεια, γιατί την αφορούν βαθιά.
Αυτή η προσμονή, η πρεσβεία, η ταχέος αντίληψης, δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ γιατί μας οδηγεί στον δρόμο για την Βασιλεία των Ουρανών. Όταν πάρουμε την Παναγία στους οίκους της ψυχής, τότε ανακαλύπτουμε το πραγματικό νόημα των δεήσεων και των ικεσιών της Εκκλησίας προς την Θεομήτορα, όπως στην Μεγάλη Παράκληση αναφέρεται: «Τα νέφη,  των λυπηρών εκάλυψαν, την αθλίαν μου ψυχήν και καρδίαν, και σκοτασμόν εμποιούσι μοι Κόρη· αλλ’ η γεννήσασα φως το απρόσιτον, απέλασον ταύτα μακράν, τη εμπνεύσει της θείας πρεσβείας σου». Και είναι αλήθεια να νιώθουμε πάντα, σε αυτές τις παρακλήσεις, σαν να τις λέμε για πρώτη φορά, σαν να στέκεται δίπλα μας.

Ιωάννης Λότσιος

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Πέμπτη 20 Αυγούστου 2015

Ντρέπεσαι να Εξομολογηθείς;

Αδελφέ, δεν χρειάζεται ντροπή τώρα. Εδώ είσαι μπροστά στον Χριστόν.
Εγώ δεν είμαι δικαστής να σε δικάσω ούτε και θα σε βάλω να μου κάνεις αναπαράσταση των πράξεών σου. Δεν μου χρειάζεται.
Εμένα θα τ’ ακούσει το αυτί μου και μεσ’ από αυτό θα σε ακούσει Εκείνος! Καλό είναι να ντρα­πείς μόνον εμένα και όχι τις γενεές των γενεών όλων των ανθρώπων εν τη Ημέρα της Κρίσεως. Προς τι λοιπόν η ντροπή;

Πέμπτη 13 Αυγούστου 2015

Είναι αιώνια η Ψυχή;

Η ψυχή είναι πνοή ζωής. Αυτό δηλώνει και η γνωστή ρήση της Παναγίας μας: «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον».
Ο αείμνηστος καθηγητής Δογματικής Π. Τρεμπέλας στο υπόμνημά του στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο σημειώνει σχετικά: «Η ψυχή είναι η αρχή της ατομικότητος, η έδρα των ψυχικών ιδιοτήτων, όλων των εντυπώσεων, αίτινες έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Η λέξις ψυχή μου περιλαμβάνει πάσας τας συγκηνίσεις της γυναικός και της μητρός, αίτινες κατακυριεύουν ήδη της καρδίας της Μαρίας, και καταλήγουν πάσαι ομού εις λατρείαν και δοξολογίαν του Θεού». Λίγο πιο κάτω σχολιάζοντας τον στίχο Λουκά α’ 47 «…και ηγαλλίασε το πνεύμα μου επί τω Θεώ τω σωτήρι μου», επαναλαμβάνει με άλλα λόγια πως «κατά την Γραφήν η ψυχή, η έδρα της ατομικότητος, διά μεν του σώματος επικοινωνεί προς τον γήινον κόσμονν, διά δε των ανωτέρων της δυνάμεων, των κυρίως πνευματικών, προς τον θείον κόσμον».
Η ψυχή είναι και το μέσον διά του οποίου ο λόγος του Θεού εισχωρεί στον άνθρωπο. Αυτό επισημαίνει ο Απ.Παύλος απευθυνόμενος στους εβραίους (Εβρ. 4, 12): «…ο λόγος του Θεού… διικνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος». Δηλ., εξηγεί ο Π. Τρεμπέλας, ο λόγος του Θεού εισχωρεί στην ψυχή και εις τα βαθύτατα αυτής ήτοι εις το πνεύμα, εισχωρεί εις τους αρμούς και μυελούς… άτινα σημαίνουν τα βάθη του σώματος209. Είναι άλλωστε γνωστό ότι «…η ψυχή ήτις ούτως η άλλως ζωοποιεί και κινεί πάσας τας ψυχοπνευματικάς λειτουργίας του όλου ανθρώπου…»210.
Η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι απλή βιολογική ενέργεια, αλλά ουσία αθάνατη, δεν φθείρεται, δεν διαλύεται μετά τον χωρισμό της από το σώμα, αλλά με τις δικές της ενέργειες εξακολουθεί να υπάρχει και να ενεργεί. «Ουχ η ψυχή εστίν η αποθνίσκουσα, αλλά διά την ταύτης αναχώρησιν αποθνήσκει το σώμα»( Μ. Αθανάσιος).
Ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής υποστηρίζει ότι η σχέση σώματος και ψυχής είναι μόνιμη κατά το πρότυπο των δύο φύσεων του Κυρίου «ψυχήν και σώμα, ως μέρη ανθρώπου αλλήλων προϋπάρχει χρονικώς ή μεθυπάρχειν αμήχανον»,211 και πως δεν μπορούν να υπάρξουν χωριστά, καθώς η σχέση τους είναι αναγκαία και όχι προαιρετική. «Η γαρ σχέσις ακίνητον»212
Λέγεται ότι η ψυχή είναι αθάνατη. Γνωρίζουμε καλά ότι αυτή η έννοια της αθανασίας της ψυχής, δεν είναι χριστιανικής προελεύσεως, αλλά οι χριστιανοί την δέχτηκαν με μερικούς όρους και μερικές απαραίτητες προϋποθέσεις.213 Ο καθηγητής Ιωάννης Ζηζιούλας γράφει χαρακτηριστικά: «Η ιδέα της αθανασίας της ψυχής, αν και δεν είναι χριστιανικής προελεύσεως, πέρασε μέσα στην παράδοση της εκκλησίας μας, διαποτίζοντας και αυτήν την υμνογραφία μας. Κανείς δεν μπορεί να την αρνηθεί, χωρίς να βρεθεί έξω από το κλίμα της ίδιας της λατρείας της εκκλησίας. Η εκκλησία δεν δέχτηκε την πλατωνική αυτή ιδέα χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Οι προϋποθέσεις αυτές περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τρία βασικά πράγματα. Το ένα είναι ότι οι ψυχές δεν είναι αιώνιες, αλλά κτιστές. Το άλλο ότι η ψυχή επ’ ουδενί λόγο πρέπει να ταυτιστεί με τον άνθρωπο( η ψυχή του ανθρώπου δεν είναι ο άνθρωπος. Άλλο η ψυχή και άλλο άνθρωπος, ο οποίος είναι ψυχοσωματική οντότητα). Και το τρίτο και το σπουδαιότερο είναι ότι η αθανασία του ανθρώπου δεν στηρίζεται στην αθανασία της ψυχής, αλλά στην Ανάσταση του Χριστού και στην μελλοντική ανάσταση των σωμάτων»214.
Ο Άγ. Γρηγόριος Νύσσης διδάσκει ότι με τον όρο ψυχή μπορούμε να εννοήσουμε τρία συγκεκριμένα ή μάλλον καλλίτερα η ζωτική και ψυχική δύναμη διαιρείται σε τρεις λειτουργίες, την αυξητική και θρεπτική που προσφέρει κατάλληλο υλικό για την αύξηση των τρεφομένων που παρατηρείται στα φυτά, την αισθητική ενέργεια και αντίληψη που μαζί με την προηγούμενη υπάρχει στη φύση των άλογων ζώων και στην τελεία ψυχή που παρατηρείται στον άνθρωπο, η οποία εκτός του ότι είναι τρεφομένη και αισθανομένη ταυτοχρόνως, είναι «και λόγου μετέχουσα και νω διοικουμένη».215
Ο άνθρωπος έχει νου και λόγο, δηλαδή η ψυχή του είναι νοερά και λογική. Εξηγεί ο Αγ. Γρηγόριος Νύσσης, ότι πρόκειται για ενέργειες ψυχικές και όχι για τρεις ιδιαίτερες ψυχές, αφού ο άνθρωπος έχει νου, λόγο και αίσθηση. Έτσι η μόνη τέλεια και αληθινή ψυχή είναι μία, η νοερή και άυλη, η οποία διά των αισθήσεων αναμειγνύεται με την υλική φύση.216

 Νικόλαος Στανίτσας
Νοσηλευτής – Μάστερ Θεολογίας

Πηγή: http://anastasiosk.blogspot.gr/

Τρίτη 11 Αυγούστου 2015

Η μετάνοια δεν έχει μέσα ενοχή, πείσμα και βία...

Η μετάνοια δεν έχει μέσα ενοχή, πείσμα και βία. Δεν απειλεί. «Από σήμερα θα δεις εγώ τι θα κάνω….». «Σήμερα τελείωσαν όλα, θα δείτε…». Αυτές οι απόλυτες δηλώσεις, έχουν μέσα εγωισμό και πείσμα. Προσπαθούν να φοβίσουν κι να απειλήσουν, άλλους ή ακόμη και τον ίδιο μας τον εαυτό. O Άγιος Πορφύριος έλεγε, «όχι έτσι… τα ακούει αυτά που λέτε ο κρυφός εαυτός σας(*υποσυνείδητο) και αντιδράει..». Η μετάνοια, είναι γλυκιά, ταπεινή, ήσυχη, ήρεμη. Αγκαλιάζει. Αναπαύει. Δεν απειλεί, δεν κάνει δηλώσεις. Έρχεται μόνη της. Δεν επιβάλλεται. Δεν αναγκάζει. Δεν ψυχαναγκάζει. Ανθίζει μέσα σου όταν δεν το περιμένεις. Όταν έρθει η ώρα να σπάσει ο βράχος και να αναστηθείς.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2015

Η αγάπη δεν είναι κακομοιριά αλλά πνευματική λεβεντιά

Πολλές φορές όταν σε μία ερωτική σχέση υπάρχει μια δυσκολία ή ένας επικείμενος χωρισμός, ακούμε το ένα μέλος από τα δύο να απειλεί πως θα αυτοκτονήσει. Είναι φανερό ότι ποντάρει στον συναισθηματικό εκβιασμό και διασπορά ενοχών. Ίσως θα μπορούσαμε να ξεκαθαρίσουμε ότι, η ζωή του κάθε ανθρώπου είναι ιερή και την διαθέτει ελεύθερα όπου και όπως θέλει. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, ότι μπορεί να δεσμεύει την ζωή και τις επιλογές των άλλων ανθρώπων. Εάν κάποιος σου λεει, ότι εάν κάνεις αυτό ή το άλλο, εγώ θα αυτοκτονήσω, μην αναλαμβάνεις εσύ το κόστος της επιλογής του. Δεν μπορεί κανείς να μας κρατήσει δίπλα του, επειδή μας απειλεί και εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να μένουμε κοντά σε έναν άνθρωπο επειδή τον λυπόμαστε. Και οι δύο μορφές σχέσης είναι μακριά από την αγάπη. Η αγάπη δεν είναι κακομοιριά αλλά πνευματική λεβεντιά.

Η πιο βασανιστική νύχτα της ζωής μου

Τους τέσσερις μήνες προτού ο γιος μου κλείσει τα 18, πιστεύω πως τον είδα γύρω στις 12 φορές. Έφευγε νωρίς το πρωί και επέστρεφε αργά το βράδυ. Όταν τύχαινε να συναντηθούμε, τα μάτια του ήταν υγρά, η γλώσσα του σώματός του φώναζε «άντε γ..μήσου» και αυτός θα γλιστρούσε στο δωμάτιό του, θα κοπανούσε την πόρτα και θα άνοιγε τη μουσική στη διαπασών. Ήξερα ότι τα ναρκωτικά κυλούσαν στο σώμα του και ένιωθα αδύναμη, αβοήθητη και μπερδεμένη. Περισσότερο απ’ όλα φοβόμουν να τον αντιμετωπίσω. Ερχόμουν αντιμέτωπη με ψέματα, καβγάδες, φωνές, περισσότερα ψέματα, δικαιολογίες και κατηγορίες. Οι ναρκομανείς είναι οι καλύτεροι ψεύτες στον κόσμο. Πού βρισκόταν ο γιος μου; Πώς συνέβη αυτό το πράγμα; Είχα βοηθήσει χιλιάδες παιδιά να φέρουν τη ζωή τους και πάλι στον ίσιο δρόμο εκπαιδεύοντας και καθοδηγώντας τα – Γιατί δεν μπορούσα να βοηθήσω τον γιο μου;
Ζούσα με το φόβο πως θα δεχόμουν εκείνο το τηλεφώνημα. Το τηλεφώνημα που όλοι οι γονείς ναρκομανών παιδιών τρέμουν – πως ήταν νεκρός ή στη φυλακή. Εκείνο το τηλεφώνημα ήρθε. Τον είχαν συλλάβει. Οι αστυνομικοί τον βρήκαν λιπόθυμο στο αμάξι του, σε ένα φανάρι και δεν μπορούσαν να τον ξυπνήσουν. Χρειάστηκε να σπάσουν το παράθυρο του αυτοκινήτου για να τον ξυπνήσουν και να τον βγάλουν έξω από το όχημα. Η αγωνία και ο τρόμος σιγά σιγά τύλιγαν το κορμί μου. Δεν είχε πάθει κάτι, δόξα τω Θεό, αλλά ήταν πιο μαστουρωμένος από ποτέ! Τον συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω και τον πήγαν στη φυλακή. Το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ μετά από εκείνο το τηλεφώνημα ήταν «Ευτυχώς Θεέ μου που δεν σκότωσε κάποιον».
Δεν ήταν όμως αυτή η πιο βασανιστική νύχτα.
Αφότου βγήκε από τη φυλακή με εγγύηση, η συμπεριφορά του και οι καταχρήσεις του χειροτέρεψαν. Μια νύχτα μπήκα στο δωμάτιό του. Βρισκόταν εκεί, λιπόθυμος, με τα φώτα ανοιχτά και τη μουσική στη διαπασών. Η καρδιά μου άρχισε να χτυπά δυνατά, η αναπνοή μου έγινε πιο έντονη, κι εγώ έτρεξα στο κρεβάτι του. Δεν μπορούσα να τον ξυπνήσω. Του φώναξα, τον έσπρωξα και του κούνησα το κεφάλι ουρλιάζοντας το όνομά του ξανά και ξανά. Ανέπνεε, αλλά μετά βίας. Καθώς ήμουν έτοιμη να τρέξω έξω να αρπάξω το τηλέφωνο και να καλέσω ασθενοφόρο, κουνήθηκε και τα μάτια του έγειραν προς το μέρος μου. «Τι πήρες; Πες μου τι παίρνεις!», του φώναξα. Και μου είπε.
Δεν ήταν όμως αυτή η πιο βασανιστική νύχτα.
Μερικές μέρες μετά από εκείνη τη νύχτα, έκλεισε τα 18. Τους τελευταίους τέσσερις μήνες ήμουν σε επικοινωνία με ειδικούς σε θέματα εξαρτήσεων, με φίλους που είχαν αντιμετωπίσει αυτό το χάος, με κέντρα αποτοξίνωσης, με συμβούλους και με κάθε άλλο που ήθελε να ακούσει την ιστορία μου. Οι περισσότεροι μου έλεγαν «πρέπει να φτάσει στον πάτο πρώτα». Ήμουν εξαιρετικά ευγνώμων για τις συμβουλές και τη στήριξη που έλαβα, αλλά ήμουν ακόμη ένα ράκος ψυχολογικά, ένιωθα διαρκώς μια αηδία στο στομάχι μου, με κατέβαλε το άγχος, δεν κοιμόμουν, ήμουν στα χαμένα.
Και τότε κάτι με κατέλαβε που μπορώ μονάχα να το παρομοιάσω μια επιφοίτηση σοκ και δέους. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΩ ΑΛΛΟ ΕΤΣΙ. Εκείνη τη στιγμή όλα τα ψυχολογικά βάρη που κρατούσα μέσα μου μετατράπηκαν σε μία τρομερή έκρηξη θυμού με αποδέκτη το γιο μου. ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ, ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΣΕ ΜΕΝΑ! Αναζήτησε θεραπεία αλλιώς φύγε από το σπίτι μου! Δεν υπήρχαν άλλες διαπραγματεύσεις, άλλα ψέματα, άλλες κενές απειλές, άλλα συμβόλαια, δεν θα περίμενα άλλο για να τον βρω νεκρό στο σπίτι μου! Έτσι του έδωσα ένα τελεσίγραφο – αποτοξίνωση ή τα μαζεύει και φεύγει από αυτό το σπίτι! Αμέσως κατάλαβε πως μιλούσα σοβαρά. Δεν ήταν μόνο οι φωνές μου, ήμουν πεπεισμένη πως θα το έκανα με κάθε κύτταρο του κορμιού μου. Τα μάτια μου εκτόξευαν βέλη στην καρδιά του. Ήταν το λιγότερο σοκαρισμένος. Μπορούσα να δω πως είχε κατατρομάξει. Αλλά ήταν εθισμένος και οι εξαρτημένοι άνθρωποι μετατρέπουν τον φόβο τους σε θυμό, έτσι άρπαξε ένα σακίδιο, χωρίς λεφτά στο όνομά του και έφυγε από το σπίτι ουρλιάζοντας: «Πάντα προσπαθείς να μου γαμήσεις το μυαλό!» – «Σε παρακαλώ μην πάρεις αυτή την απόφαση», τον παρακάλεσα. Κι εκείνος συνέχισε να απομακρύνεται.
Δεν ήταν όμως αυτή η πιο βασανιστική νύχτα.
Έφυγε. Η μία μέρα έγινε τέσσερις και αυτές έγιναν περισσότερες. Δεν είχα ιδέα πού βρισκόταν. Δεν γνώριζα αν θα επέστρεφε ποτέ σπίτι και αν θα ζητούσε βοήθεια. Δεν γνώριζαν αν ήταν ζωντανός. Δεν μπορούσα να φάω, να κοιμηθώ, να επικοινωνήσω. Προσπάθησα να τον αναζητήσω αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η εμπειρία αυτή με είχε καταβάλει και όσο περισσότερο συνεχιζόταν όλο αυτό, τόσο περισσότερο αρρώσταινα. Τη δέκατη νύχτα, κάπου στα μεσάνυχτα, άκουσα ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα.
Αυτή θα ήταν η πιο βασανιστική νύχτα.
«Μαμά, άσε με να μπω. Μαμά, άνοιξε την πόρτα». Φοβόμουν τρομερά, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που φάνταζε σαν σεισμός μέσα στο στήθος μου. Άνοιξα λιγάκι την πόρτα. Μπροστά μου στεκόταν ο γιος μου, βρώμικος, λεπτός σα σκιάχτρο, χλωμός, με τα μάτια του βυθισμένα. «Μαμά, χρειάζομαι ένα μέρος για να κοιμηθώ. Κρυώνω και πεινάω, σε παρακαλώ». Καθώς η καρδιά μου άνοιγε στα δύο, τον κοίταξα και του είπα «Δεν μένεις πια εδώ. Πήρες την απόφασή σου πριν από 10 μέρες. Πρέπει να φύγεις». Γυρνούσα την πλάτη μου στον ίδιο μου το γιο στην είσοδο του σπιτιού μας! Τι άρρωστη μάνα θα το έκανε αυτό; Ποια μάνα θα μπορούσε να κοιτάξει στο πρόσωπο τον ταλαιπωρημένο, βρώμικο, φοβισμένο γιο της και να τον διώξει;
ΑΥΤΗ η μάνα! Ήξερα πως έπρεπε να κάνω το πιο βασανιστικό πράγμα για να σώσω το παιδί μου. Πήγαινε κόντρα σε κάθε ένστικτο και κάθε τι που με χαρακτήριζε μάνα. Θα έφευγε και πάλι; Ήταν ένα ρίσκο ανυπόφορο. Όσο περισσότερο στεκόταν εκεί μέσα στην αρρωστημένη σιωπή, τόσο περισσότερο τρόμαζα. «Θα ζητήσω βοήθεια» ψέλλισε τελικά προτού εγώ βυθιστώ στο πάτωμα, ανοίξω την πόρτα και τον υποδεχτώ στο υπόλοιπο της όμορφης ζωής του.
Ένας σοφός άνθρωπος μου είπε κάποτε πως τα παιδιά μας αγαπούν τη γειτονιά τους. Θα επιστρέψουν στο σπίτι, αλλά ίσως πρώτα χρειαστεί να βιώσεις την πιο βασανιστική νύχτα της ζωής σου.

Michelle Rose Gilman

Πηγή: http://www.eimaimama.gr/

Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Η δύναμη της νηστείας είναι μεγάλη

Αυτός που νηστεύει είναι απαλλαγμένος από περιττά βάρη, ελαφραίνει το σώμα και αποκτά φτερά για να μπορεί να προσεύχεται με καθαρή καρδιά.  Η νηστεία σβήνει τις πονηρές επιθυμίες, ταπεινώνει την υπερηφανευόμενη ψυχή και εξευμενίζει τον Θεό.  Καθώς ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις περιττές ανάγκες και μέριμνες με τη νηστεία, μπορεί και προσεύχεται πιο δυνατά και ειλικρινά.  Αυτή η προσευχή γίνεται δυνατότερη από τη φωτιά και προσελκύει ευκολότερα τη χάρη του Θεού. Η στέρηση από τη νηστεία και η αποφυγή των άλλων αμαρτωλών παθών, είναι μερικές θυσίες, που μας κάνουν έστω και στο ελάχιστο κοινωνούς στη θυσία και τα παθήματα του Κυρίου μας.  Γι αυτό ο Κύριος, αφού μίλησε στους Μαθητές του για νηστεία, στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θάνατό του, ίσως γιατί και με τη μικρή θυσία της νηστείας, γινόμαστε «κοινωνοί» στη δική του Θυσία.  Με την πίστη, ο άνθρωπος αναγνωρίζει την αποτυχία του να τελειωθεί μακριά από τον Θεό και επιστρέφει στην πηγή της ζωής, τον Θεό, που εγκατέλειψε.  Έτσι γίνεται κοινωνός της Χάριτος και νικά τον διάβολο.

Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Η ζωή και το έργο των Αποστόλων

Το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου υπήρξε αφάνταστα βαρύ και επίμοχθο. Οι Απόστολοι «ως πρόβατα εν μέσω λύκων», όπως προείπε ο ίδιος ο Κύριος (Ματθ. 10,16), χρειάστηκε να κοπιάσουν πολύ και να δοκιμάσουν αναρίθμητους πειρασμούς για να μετάδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της εν Χριστώ σωτηρίας στους ανθρώπους.Ο απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει τους Κορινθίους «φρόνιμους»  και «ένδοξους», ενώ αντίθετα ονομάζει τους αποστόλους «μωρούς», «ασθενείς» και «άτιμους». Θέλει με αυτό τον τρόπο να υπογραμμίσει την φιλαυτία των Κορινθίων, αλλά και να τονίσει την καταφρόνια που δοκίμαζαν οι Απόστολοι στα μάτια του κόσμου. Η συμπεριφορά του κόσμου προς τους Αποστόλους ήταν σημάδι αδυναμίας κατανόησης του ευαγγελικού τους έργου και έλλειψη κοινωνικής αναγνώρισης, γι’ αυτό και το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου γινόταν ακόμα πιο δύσκολο για τους Αποστόλους.
«Δοκώ γαρ ότι ο Θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους». Έτσι έμοιαζαν οι Απόστολοι, με κατάδικους που εμφανίζονται στο γήπεδο έτοιμοι για θάνατο και γίνονται θέαμα ενώπιον των πάντων. Πραγματικά πολύ εύστοχη η παρατήρηση ότι ο αληθινός απόστολος, ο γνήσιος ποιμένας είναι έτοιμος κάθε μέρα να πεθάνει, για να μην πούμε καλύτερα ότι κάθε μέρα πεθαίνει και κάθε μέρα ανασταίνεται. Πεθαίνει πάνω στο χρέος του και ανασταίνεται μέσα στη χάρη του Θεού.
 Όσο ένδοξο μας παρουσιάζεται σήμερα το αξίωμα και το έργο των Αποστόλων, τόσο βαρύ και κινδυνώδες ήταν τότε που το ασκούσαν. Κύριο γνωρίσματα της αποστολικής ζωής ήταν η πείνα, η δίψα, η γύμνια, η κακομεταχείριση από τους άλλους, η συνεχής μετακίνηση από τόπο σε τόπο χωρίς μόνιμη έδρα. Η ζωή τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η μίμηση του παραδείγματος και η ενσάρκωση της διδαχής που τους είχε παραδώσει ο ίδιος ο Κύριος. Ήταν πραγματική συμμετοχή και κοινωνία στα παθήματα του Χριστού. Σήμερα πολλοί φτάσαμε να πιστεύουμε πως η υλική άνεση και η κοσμική δύναμη είναι σημάδια χριστιανικής γνησιότητας, όμως βλέποντας τη ζωή των Αποστόλων καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν ισχύει.

Ηλιάνας Κάουρα, θεολόγου

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε

Με την προσευχή ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από το πνευματικό αδιέξοδο που έχει οδηγηθεί, γιατί νιώθει τη χάρη του Θεού να τον κυριεύει πλημμυρίζοντας την καρδιά του με αγάπη και πνευματική ηρεμία. Κάθε άνθρωπος που προσεύχεται αληθινά-πραγματικά δεν επιστρέφει ποτέ άδειος από την προσευχή. Δηλαδή αν ζητούμε κάτι από τον Κύριο και δεν έχουμε ανταπόκριση, αυτό μπορεί να συμβαίνει γιατί ίσως δεν προσευχόμαστε σωστά. «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε» (Ιακ. δ’ 3).  Η δυνατή πίστη στον Θεό, η προσευχή και η νηστεία, αποτελούν τα μεγαλύτερα πνευματικά εφόδια για την πνευματική μας ανάταση.

Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου

Πέμπτη 6 Αυγούστου 2015

Πίσω από τις λέξεις...

Ήθελε να πει «Κοιτάξτε με. Δώστε μου σημασία. Ένα βλέμμα αποδοχής και αγάπης ζητώ. Μην με περιφρονείτε. Πείτε μου ένα σ΄αγαπώ». Και αντί τούτου κάθισε όλη νύκτα και έγραφε ανακοινώσεις, προτροπές, αυστηρές προειδοποιήσεις και απειλές κολάσεως. Είναι που οι λέξεις εκπορνεύονται για να κρύψουν την αλήθεια. Έλα όμως που το σύμπτωμα γλιστράει πάνω στον λόγο, και έτσι αποκαλύφθηκαν οι ουλές πίσω από τις χάρτινες γραμμές….

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Η Μεταμόρφωση του Χριστού αποκαλύπτει την αληθινή φύση του ανθρώπου

Μας αποκαλύπτει έτσι η Μεταμόρφωση του Χριστού και την αληθινή φύση του ανθρώπου. Γνωρίζοντας από κοντά την θεωμένη φύση του Χριστού, όπως αποκαλύφθηκε κατά την ένδοξη εμφάνισή του στο όρος Θαβώρ, μαθαίνομε συγχρόνως και τη δική μας αληθινή φύση. Δεν ήμαστε αυτό που με τόση ευκολία και ευπιστία νομίζομε. Δεν είναι η αληθινή φύση μας αυτή που θεωρούμε πραγματικότητα με βάση την καθημερινή εμπειρία. Αυτά όλα φαίνονται, μα δεν είναι αληθινά, γιατί δεν εκφράζουν την βούληση του Θεού για το γένος μας, όταν το έπλασε. Ίσως μιλήσει κάποιος για πραγματικότητα. Είναι όμως, αληθινά πραγματικότητα το μίσος, το άγχος, ο φόβος του θανάτου, τα κόμπλεξ, η αποξένωση από τον συνάνθρωπο; Είναι στ’ αλήθεια πραγματικότητα οι καυγάδες, η ζήλεια, ο πόλεμος και η διαμάχη ανάμεσα στους ανθρώπους, που ο Θεός έπλασε για να ’ναι αδελφοί; Η απάντηση της Μεταμορφώσεως είναι μονοσήμαντη: όχι, δεν είναι αυτή η ανθρώπινη φύση, όπως την θέλει και την έπλασε ο Θεός. Η πραγματικότητα είναι η αλήθεια που παρουσιάστηκε ζωντανή στον κόσμο με τον Χριστό. Είναι η πραγματικότητα του Χριστού. Αυτός έδειξε ποιός είναι ο αληθινός άνθρωπος.Η αληθινή ανθρώπινη ύπαρξη είναι όμως δυνατή μέσα στο κοινωνικό σύνολο, μέσα στα πλαίσια της ανθρώπινης ιστορίας. Κι αυτό μας το θυμίζουν τα πρόσωπα που παρίστανται στη Μεταμόρφωση. Την μέχρι τότε πορεία του ανθρώπου τη θυμίζουν ο Μωϋσής και ο Ηλίας. Ο μεγάλος νομοθέτης και ο Προφήτης που μετατέθηκε ζωντανός κοντά στο Θεό μέσα στο πύρινο άρμα της θεϊκής δόξας. Αυτοί είναι όσοι βάδισαν συνειδητά προς το Χριστό, όσοι έζησαν προσμένοντας τη δόξα του. Και κοντά σ’ αυτούς οι τρεις Απόστολοι, οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας. Αυτοί προγεύονται την τελική δόξα. Ζουν από τώρα κιόλας, από το παρόν την αλλαγή που προσμένει όλους τους πιστούς στο μέλλον. Παίρνουν από τώρα μια γεύση της θαυμαστής αλλαγής. Για να μπορούν να μαρτυρήσουν μέσα στον κόσμο για τη θεϊκή δωρεά. Για να έχουν καθαρή την αίσθηση και να μη ξεγελιούνται από τα ψεύτικα φώτα του παρόντος. Για να φωτίσουν τους άλλους με το άκτιστο φως που την ομορφιά του πρώτοι οι ίδιοι δοκίμασαν. Βλέπουν οι Απόστολοι τον Χριστό «εν ετέρα μορφή», για να πάρουν μια ιδέα πώς θα γίνουν και οι ίδιοι, αλλά και όλοι οι πιστοί στο τέλος των καιρών, όταν το φως της παρουσίας του Θεού θα φωτίζει τον κόσμο. Για τον Μωϋσή και τον Ηλία η Μεταμόρφωση είναι η ώρα που εκπληρώνεται η προσδοκία τους. Για τους τρεις Αποστόλους και για μας είναι η στιγμή που ανοίγει ένα παράθυρο στον μελλούμενο κόσμο.
Αυτό το τελευταίο σημείο αξίζει να το δούμε από πιο κοντά. Ζούμε καθημερινά τις κραυγαλέες επαγγελίες διαφόρων ιδεολογιών για το μέλλον. Τη δική μας άποψη, τη χριστιανική τη δίνει η Μεταμόρφωση. Όχι με θεωρίες και λόγια, αλλά με μια αποκαλυπτική πράξη του Θεού.
Το τέλος του δρόμου μας δεν απολήγει σε μια υλική άνεση, όπως υποστηρίζουν παλαιοί και νέοι, θρησκευόμενοι ή άθεοι, χιλιαστές. Δεν βρίσκονται σ’ ένα συμπόσιο με υλικά αγαθά οι τρεις Απόστολοι. Δεν είναι η υλική ευημερία που τους θαμπώνει ούτε η τεχνολογική ανάπτυξη που τους εμπνέει αυτή τη στιγμή. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν σκέπτονται τί θα φάνε ή τί θα ντυθούν ή πού θα μείνουν. Τους αρκεί να κάνουν μια σκηνή -κι αυτήν όχι για τον εαυτό τους! Η ευτυχία τους δεν βρίσκεται στην ύλη, αλλά στην πνευματική αγαλλίαση, στη θέα του ακτίστου θεϊκού φωτός που τους περιβάλλει. Κι εδώ φαίνεται πόσο είχαν καταλάβει σωστά το νόημα της αποκαλύψεως του Θεού εν Χριστώ. Ο άνθρωπος ζητεί στην Κυριακή προσευχή να έλθει η βασιλεία του Θεού, να γίνει το θέλημά Του, να αγιαστεί το όνομά Του πάνω στη γη. Αυτά όλα μπορούν να συνοψισθούν στην αποκάλυψη της δόξας του Θεού. Κι αυτή τη δόξα την είχαν μπροστά στα μάτια τους οι μαθητές, όταν είδαν το φως της να λάμπει γύρω στον μεταμορφωμένο Χριστό. Τί άλλο ήθελαν; Είχαν κιόλας το πλήρωμα κάθε ανθρώπινης επιθυμίας…
Στο τέλος του δρόμου μας δεν βρίσκεται ούτε η ηθική πληρότητα ούτε η ολοκλήρωση της προσωπικότητας του ανθρώπου, με την έννοια που τους δίνομε συνήθως. Κάτι τέτοιο είναι καθαρά ανθρώπινο όνειρο, που βασίζεται στην ψευδαίσθηση του ανθρώπου, ότι μπορεί τάχα από μόνος του να φτάσει σ’ ένα τέλος. Η Μεταμόρφωση όμως δείχνει ότι ένας παρόμοιος δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Δεν αποκαλύπτεται το άκτιστο φως σε ηθικά τέλειους ανθρώπους σαν αμοιβή ούτε είναι το επιστέγασμα της ολοκληρώσεως της προσωπικότητάς των. Οι μαθητές του Χριστού δεν είναι τέλειοι με τα μέτρα των ηθικολόγων, παλαιών και συγχρόνων. Είναι απλά άνθρωποι, που ο Θεός τους δέχεται όπως είναι, με μόνο κριτήριο την απλότητα της καρδίας των που φλέγεται από αγάπη για τον Χριστό. Αυτό είναι το μοναδικό προσόν του ανθρώπου, που στη συνέχεια μεταμορφώνει και αλλάζει ριζικά το άγιο Πνεύμα.
Αυτό σημαίνει όμως ευθύνη και ελπίδα συνάμα για τον καθένα μας. Ελπίδα, γιατί πάντα μας προσμένει ο Θεός, για να μας αποκαλύψει με τη δύναμη του ακτίστου φωτός του τον καινούριο κόσμο και να μας μεταμορφώσει σε πολίτες της βασιλείας του. Ευθύνη, γιατί από τη δική μας αγάπη για τον Θεό και τον Κύριο Ιησού εξαρτάται η σωτηρία μας και η μετοχή μας στην δόξα του Θεού.
Το φως του Θαβώρ δεν περιορίστηκε στους τρεις Αποστόλους. Από την ημέρα της Πεντηκοστής καταυγάζει την Εκκλησία του Χριστού και σκορπίζεται στον κόσμο με την παρουσία των αγίων του. Δικό μας καθήκον και δική μας χαρά και ελπίδα είναι να δοκιμάσουμε την αγαλλίαση της δόξας του Θεού με τη δική μας προσωπική μετοχή σ’ αυτή την θεϊκή αποκάλυψη.

Πηγή: http://nefthalim.blogspot.gr/

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2015

Να σκέπτεσαι, παιδί μου, το άδηλον του θανάτου

Να σκέπτεσαι, παιδί μου, το άδηλον του θανάτου, ποία δαιμόνια, ποία τελώνια φοβερά θα διέλθει η ταπεινή ψυχή μας! Τι φοβερόν κριτήριον την περιμένει! Θα τρέμει από φόβον και τρόμον! Μελέτα την οδυνηράν κόλασιν μετά των δαιμόνων, οίμοι, αιωνία υπάρχει χωρίς τέλος και τέρμα!
Δυστυχώς, παιδί μου, ο κακός διάβολος όλας τας σωτηριώδης μνήμας, μας τας παίρνει, δια να μην ωφεληθώμεν και μας φέρει όλας τας κακάς, δια να μας μολύνει την ψυχήν. Εφ’ όσον γνωρίζομεν τας παγίδας του, ας βιάζωμεν τους εαυτούς μας τόσον εις την αγιωτάτην ευχήν, όσον και εις τας πνευματικάς μελέτας, των τόσον ωφελίμων θεωριών, ώστε η ψυχή μας συνεχώς να ωφελήται και να καθαρεύει.

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Τρίτη 4 Αυγούστου 2015

Το Α του Αυγούστου

Ο Αύγουστος είναι η αρχή. Έχει το πρώτο γράμμα της αλφαβήτου. Έχει την αρχή των μεγάλων ταξιδιών. Φημίζεται για τις παχές μύγες του και την αφετηρία των μεγάλων ερώτων.
Μα είναι νωρίς αγάπη μου. Νωρίς να σε εμπιστευτώ. Νωρίς για να σε αγαπήσω. Είναι νωρίς και οι πληγές μου πολλές και ανοιχτές. Κάποτε πίστευα πως η θάλασσα τα γιατρεύει όλα, πλέον γνωρίζω πως εσύ κρύβεις την μαγεία, αλλά είναι νωρίς και το καλοκαίρι ζεστό, ο Αύγουστος επιθετικός και το επόμενο ξημέρωμα δεν θα μας βρει αγκαλιά. Αγάπη μου τα τείχη έχουν χτιστεί γερά και είναι τόσο νωρίς να τα ρήξεις. Αγάπησα την μοναξιά μου την τάιζα καλά τόσα χρόνια και εσύ τόλμησες να την ταράξεις.
Μα είναι Αύγουστος κι ο Αύγουστος δεν είναι μήνας για όνειρα. Γιατί εκεί μέσα ζουν τα μεγαλύτερα και θα έρθει ο κακός χειμώνας να μας τα κλέψει. Αγάπη μου άκουσε με μην με αφήσεις να σε ερωτευτώ είναι τόσο νωρίς
Φοβάμαι αγάπη μου, έχω έναν φόβο που τον κουβαλάω μέσα μου. Δεν θέλω να περιμένω τίποτα ξανά και εσύ έχεις την ικανότητα να με κάνεις να περιμένω για πάντα.
Διαβάζω στο μπαλκόνι που τραγουδήσαμε και κλάψαμε.
Έχεις ξεχάσει λίγη μαγεία.

Δεν τ’αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ακούς
Το χαμένο μου το αίμα και το μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι

Οδυσσέας Ελύτης.
Το Μονόγραμμα

Πηγή: http://enfo.gr/

Η υπερβολή στη νηστεία και η λαιμαργία έχουν το ίδιο αποτέλεσμα

"Ας αγωνιστούμε λοιπόν με όλη τη δύναμη να αποκτήσουμε, με τη βοήθεια της αρετής της ταπείνωσης, την αρετή της διάκρισης, το οποίο θα μας προφυλάσσει από τις ακρότητες.
Όλοι έχουμε ακούσει το ρητό που λέει: "Μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει η μέση οδός". Η υπερβολή στη νηστεία και η λαιμαργία έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.
Οι συνεχείς αγρυπνίες δεν είναι λιγότερο καταστροφικές από τη νωθρότητα και τον άμετρο ύπνο. Οι υπερβολικές στερήσεις σίγουρα, εξασθενούν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην κατάσταση εκείνη , όπου λιμνάζουν η αμέλεια και η αθυμία.
Έχω δει πάρα πολλές φορές μοναχούς, οι οποίοι δεν υποχώρησαν στο πάθος της γαστριμαργίας, να καταβάλλονται από την υπερβολική νηστεία. Το πάθος της λαιμαργίας που είχαν νικήσει, πήρε την εκδίκησή του από την εξασθένιση του οργανισμού τους. Άλλοι έπεσαν, γιατί επιδόθηκαν σε άμετρες αγρυπνίες και παρατεταμένα ξενύχτια και έφθασαν στο σημείο να μην μπορούν στο τέλος να κλείσουν μάτι.
Ας κρατήσουμε λοιπόν το μέτρο, με την καθοδήγηση της διάκρισης και σύμφωνα με το λόγο του Αποστόλου: " Με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά" (Β' Κορ. 6,7). Ας ψάξουμε να βρούμε τη μέση οδό και να μην ξεστρατίσουμε ποτέ απ' αυτή. Να μην εγκρατευόμαστε περισσότερο από εκείνο που μας παρέδωσαν οι Πατέρες, για να μην πέσουμε, από τη μια άκρη στην άλλη. Δηλαδή, από την ολέθρια χαλαρότητα στην κακή επιθυμία, στη λαιμαργία και στην ακράτεια".

Πηγή: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/

Δευτέρα 3 Αυγούστου 2015

Η θλίψη ως ευλογία

Τελικά, η θλίψη μπορεί να γίνει ευλογία, ο πόνος ευκαιρία αναθεώρησης της ζωής, οι δοκιμασίες δυνατότητα ωρίμανσης. Αν όμως ο άνθρωπος τα αποδεκτεί, όχι μοιρολατρικά και μίζερα, αλλά με ταπείνωση, συντριβή καρδίας, υπακοή στο θέλημα του Θεού και εμπιστοσύνη ότι το σχέδιο Του είναι το καλύτερο για μας.
Είναι αλήθεια ότι «κανένας δεν πήγε στον ουρανό με άνεση» (Μ. Αντώνιος). Η πραγματικότητα της ζωής μάς βεβαιώνει ότι «στον κόσμο αυτό θα έχουμε θλίψεις» (Ιησούς Χριστός). Όπως είναι αλήθεια και το ότι «αυτόν που αγαπά ο Θεός, τον παιδαγωγεί» (Απ. Παύλος). Όμως δεν μπορούν όλοι να τα εννοήσουν. Χρειάζεται η προϋπόθεση της ταπείνωσης και της εμπιστοσύνης, κυρίως όταν ο Θεός σιωπά και φαίνεται πως δεν υπάρχει.
Το να συνεχίζεις να Τον εμπιστεύεσαι όταν Εκείνος σιωπά, δείχνει ότι έχεις σχέση μαζί Του. Τότε η υπομονή στις δοκιμασίες, όταν κυρίως είναι μεγάλες και μακροχρόνιες, δημιουργεί μια παρρησία, ένα καλώς νοούμενο θάρρος απέναντί Του. Γίνεσαι «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού» (Εβρ. 2, 19). Δεν είναι ο Θεός ξένος και άγνωστος. Είναι «ο Κύριος και Θεός σου», ο φίλος και αδελφός σου.
Όποιος έζησε τα χίλια σκοτάδια του, μπορεί να δει Φως Χριστού στην καρδιά του.
Όποιος κατέβηκε στον Άδη της ύπαρξής του, μπορεί να χαρεί το άρπαγμα που θα του κάνει ο Αναστάς Κύριός του.
Όποιος δοκιμάστηκε «ως χρυσός εν χωνευτηρίω», αποδεικνύεται άξιος του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Χριστού.
Τότε βαδίζει την «τεθλιμένην του βίου οδόν» με τη χαρά της παρουσίας Του και τη βέβαιη ελπίδα ότι αιώνια θα ζει μαζί Του στην ουράνια Βασιλεία Του.

Π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Ο Χριστός ως θεμέλιο της Εκκλησίας

Κάθε οικοδόμημα που ανεγείρουμε έχει ανάγκη από θεμέλια, από γερά θεμέλια, για να γίνει η κατασκευή μας όσο το δυνατό πιο γερή και στερεή. Όπως λοιπόν κάθε οικοδομή, έτσι και η Εκκλησία που όπως αναφέραμε πιο πάνω είναι το οικοδόμημα του Θεού, έχει τα δικά της θεμέλια που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός.
Η Εκκλησία θεμελιώθηκε από το Χριστό με το σωτήριο έργο του, τη σταυρική του θυσία, το Τίμιο Αίμα Του, το θάνατο, την Ανάστασή, την Ανάληψη και τη Δεύτερη Παρουσία του. Το κήρυγμα λοιπόν, το Πάθος και η Ανάσταση του Κυρίου, καθώς και η εσχατολογική αναμονή της Δευτέρας Παρουσίας, αποτέλεσαν το γερό θεμέλιο, επι του οποίου κτίστηκε η Εκκλησία.
Η Εκκλησία είναι λοιπόν θεμελιωμένη στον Κύριό μας Ιησού Χριστού. Από εκεί και πέρα το οικοδόμημα της Εκκλησίας «χτίστηκε» με αίμα των Μαρτύρων της πίστεώς μας, με την ενάρετη ζωή των Αγίων και των Δικαίων. Ο κάθε χριστιανός οφείλει και πρέπει να βάλει το λιθαράκι του, το πετραδάκι του στο οικοδόμημα της Εκκλησίας. Πώς; Δια των καλών μας έργων, με το κήρυγμά και το παράδειγμά μας, με την ενάρετη ζωή εν Χριστώ ζωή μας.

Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

Κυριακή 2 Αυγούστου 2015

Ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε παρών, αναμένοντας την κραυγή "Κύριε, σώσον με"

Η πίστη και η εμπιστοσύνη στον Αρχηγό της πίστεως είναι το απαραίτητο εφόδιο για όσους βρίσκονται μέσα στο σκάφος της Εκκλησίας που πλέει μέσα στις τρικυμίες και φουρτούνες της ιστορίας. Όποιος αφήνει τον εαυτό του να επηρεάζεται από εξωτερικούς παράγοντες, από τα στοιχεία της φύσης, από τις θλίψεις, τις δυσκολίες και τις φοβερές περιστάσεις της ζωής μένει εκτεθειμένος και κινδυνεύει να καταποντιστεί. Ο Αρχηγός της πίστεως, ο νικητής των αντίθεων δυνάμεων, ο Υιός του Θεού είναι πάντοτε παρών, αναμένοντας την κραυγή «Κύριε, σώσον με» για να προχωρήσει στη σωστική του παρέμβαση. Ο Κύριος μας υποσχέθηκε ότι μέσα στις ταραχές της ζωής μας, στους διωγμούς, στις θλίψεις, στους αντίθετους ανέμους και σε όλα τα εμπόδια Εκείνος θα βρίσκεται δίπλα μας, σύμφωνα με τη διαβεβαιώσή του προς τους μαθητές του και κατεπέκταση σε όλους μας: «Ιδού εγώ μεθ΄ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28,20).

Αρχιμανδρίτη Αυγουστίνου Κκαρά

Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο και πολύ σημαντικό στη ζωή μας είναι η κοινωνική μας συμπεριφορά, οι σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας. Ο Κύριος πολύ καθαρά δίδαξε «αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν».(Γαλ. 5,14). Όλοι είμαστε εικόνες του Θεού και έτσι πρέπει να συμπεριφερόμαστε ο ένας στον άλλο χωρίς εγωισμούς και πλαστή ευγένεια πάντα για να ικανοποιήσουμε τη δική μας κοινωνική δικτύωση. Το πνεύμα της αυταπάρνησης και της θυσίας χάριν των συνανθρώπων μας μπορεί να μας το εμπνεύσει μόνο ο Χριστός, μόνο αν η ζωής μας είναι θεμελιωμένη στη διδασκαλία του Κυρίου μας. Χωρίς αυτή την διάθεση από εμάς η κοινωνία μας μεταβάλλεται σε ζούγκλα και εμείς σε άγρια θηρία που προσπαθούμε να κατασπαράξουμε ο ένας τον άλλο ξεχνώντας ότι είμαστε όλοι εικόνες του Θεού. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το αρραγές θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να στηρίξουμε τη ζωή μας είναι μόνο ο Ιησούς Χριστός. Όλες οι πτυχές της ζωής μας πρέπει να στηρίζονται σε γερά θεμέλια για να μην καταστραφούν και αυτά τα γερά θεμέλια είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Μόνο στηριζόμενοι στην εκκλησία της οποίας θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός θα είμαστε σίγουροι ότι δε θα δούμε τη ζωή μας να γίνεται σωρός από ερείπια.

Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

Σάββατο 1 Αυγούστου 2015

Ο Αύγουστος στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένας μήνας...

Είναι η αγάπη των Ελλήνων για την Παναγία...
Είναι η δίψα των πιστών για το βλέμμα Της...
Είναι η δοξολογία της θάλασσας για τον ωκεανό της ταπείνωσής Της...
Είναι η παράκληση του ήλιου για την φωτεινή σιωπή Της...
Είναι η μέθη των αστεριών από το πέρασμά Της...
Εϊναι το αντίο του καύσωνος μπροστά στην δροσιά της παρουσίας Της...
Είναι η ευωδία των προσευχών στο όνομά Της...
Είναι η κοίμηση του θανάτου και το ξύπνημα της ψυχής μας...
Είναι η μελωδία των μοναστηριών που ανυμνούν την Προστάτιδά τους...
Ο Αύγουστος είναι η ενσάρκωση της άδολης αγάπης των ανθρώπων προς την Μητέρα τους...το αντίο της μιζέριας και το καλωσόρισμα της αρχοντιάς Της.
"Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς" ψάλλουμε, διότι οι πρεσβείες Της είναι σωστικές για όλους μας.

Καλό Δεκαπενταύγουστο

Πηγή: http://imverias.blogspot.gr/

Ο Χριστός ως θεμέλιο της ζωής μας

Ο Ιησούς Χριστός πρέπει να είναι και το θεμέλιο της δικής μας ζωής. Το ευαγγέλιο να αποτελεί την άσειστη και αμετακίνητη βάση επάνω στην οποία θα στηρίξουμε το οικοδόμημα της ζωής μας. « Η ζωή ημών ετεθεμελίωτο και ητοίμαστο εν Χριστώ Ιησού» κατά το Μέγα Αθανάσιο. Μόνο όταν η ζωή μας είναι θεμελιωμένη πάνω στο Θεάνθρωπο Κύριο δεν κινδυνεύει να σωριαστεί σε ερείπια. Οικοδόμημα είναι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή σε όλες της τις πτυχές, στην οικογενειακή, την επαγγελματική αλλά και την κοινωνική. Το οικοδόμημα αυτό πρέπει να είμαστε σίγουροι ότι κτίστηκε σε γερά θεμέλια και δεν υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί, όταν πέσει βροχή και πλημμυρίσουν ποτάμια και φυσήξουν άνεμοι το σπίτι το οποίο θα είναι κτισμένο στο βράχο δεν θα γκρεμιστεί «και κατέβει η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέπεσον τη οικία εκείνη, και ουκ έπεσε∙ τεμεθελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Μτθ. 7,25) αλλά δε θα συμβεί το ίδιο και με αυτό το σπίτι που θα είναι κτισμένο στην άμμο, « και κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέκοψαν τη οικία εκείνη, και έπεσε, και ην η πτώσις μεγάλη».(Μτθ. 7,27)
Την ευλογία του Ιησού Χριστού έχουμε στο γάμο και με τη δική Του χάρη γίνεται «μυστήριο μέγα» το μυστήριο του γάμου. Όπως ο γάμος πρέπει να γίνεται «κατά Κύριον» όπως λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος έτσι και πάνω στον Κύριο πρέπει να έχει τα θεμέλιά της η ζωή της οικογένειας. Αν δεν έχουμε «κτίσει» την οικογενειακή μας ζωή σε γερά θεμέλια, στα γερά θεμέλια της Εκκλησίας της οποίας θεμέλιο είναι ο Ιησούς Χριστός τότε θα δούμε το «οικοδόμημά» μας να γκρεμίζεται και δυστυχώς στις μέρες μας είναι πολύ συχνό το φαινόμενο της καταστροφής των οικογενειών.
Είναι ανάγκη ο γάμος και η οικογενειακή μας ζωή να επανακτήσουν την ιερότητά τους. Ο Χριστός να αποτελέσει το θεμέλιό τους. Μόνο αν καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε ως βάση μας τη διδασκαλία του Κύρίου μας, τότε ο γάμος θα επανεύρει την ενότητα και την αρμονία του και τα παιδιά θα ανατρέφονται «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Εφ. 6, 4).
Γερά θεμέλια πρέπει να έχουμε και στην επαγγελματική μας ζωή. Ο Χριστός σώζει ολόκληρο τον άνθρωπο και μεταμορφώνει κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής και αυτό περιλαμβάνει και την επαγγελματική μας δραστηριότητα. Ο Χριστός ευλόγησε τον ανθρώπινο μόχθο και με τη διδασκαλία του μας συνιστά να είμαστε δίκαιοι και καταδικάζει την εκμετάλλευση. Το ευαγγέλιο διδάσκει την ειλικρίνεια, την εντιμότητα και την ευσυνειδησία. Ο απόστολος Παύλος καταξιώνει την εργασία, επικρίνει την οκνηρία και συμβουλεύει να εργαζόμαστε πρόθυμα και με χαρά «εκ ψυχής εργάζεσθε» (Κολ. 3,23). Πόσο καλύτερες θα ήταν οι συνθήκες εργασίας αν αποφασίζαμε όλοι να θέσουμε ως θεμέλιο της επαγγελματικής μας ζωής το Χριστό.

Ρένος Κωνσταντίνου, θεολόγος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).