Πέμπτη 30 Απριλίου 2015

Η αληθινή αναζήτηση

Ο αποχωρισμός διεγείρει. Όταν απομακρυνόμαστε, όταν μας χωρίζουν από ένα αντικείμενο, από ένα αγαπημένο ον, εγείρεται η δύναμη της επιθυμίας που ψάχνει να ξαναβρεί αυτό ή αυτόν που της λείπει. Ζηλεύουμε, επιθυμούμε αυτό που λείπει.
Για να μπορέσουμε να διαφοροποιηθούμε, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αποχωρισμός. Είναι αδύνατο να αυτονομηθούμε αν μείνουμε κολλημένοι στους άλλους. Αδύνατο να εισέλθουμε στην κοινωνική ζωή δίχως ιδιαιτερότητα και δίχως πρωτοτυπία.
Ενώ αν αφήσει κανείς τους γονείς του, αν εγκαταλείψει μια συντροφική ή μια φιλική σχέση, μπορεί, μέσα από τη δοκιμασία, να οδηγηθεί σε μια ευχάριστη πάντοτε διαφορετική και, παράλληλα, να μην χάνει τη χαρά της επανεύρεσης.
Όσο περισσότεροι είναι οι αποχωρισμοί ή οι ευνουχισμοί τόσο πιο έντονα αισθανόμαστε την έλλειψη μας, κεντρίζεται η επιθυμία μας, υποχρεώνεται να στραφεί προς ένα σκοπό που δεν είναι πια άμεσος, είναι απώτερος. Έτσι, ο καρπός της επιθυμίας θα είναι πιο ώριμος, πιο εσωτερικός, πιο ουσιώδης.
Ο Ιησούς λοιπόν, μας λέει ότι πίνοντας το αίμα του και τρώγοντας, καταπίνοντας το σώμα του, θα ζούμε «αφυπνισμένοι», δηλαδή, χάρη στην εξαφάνιση του, βρισκόμαστε στο δρόμο απ’ όπου ήλθε εκείνος. Αν κάνουμε σάρκα μας τη σάρκα του βαδίζουμε αναγκαστικά προς τον Πατέρα. Αν τον καταναλώνουμε, «εξαφανίζουμε» μέσα μας το ορατό υπόβαθρο της παρουσίας του κι αυτό μας δομεί και μας μεταμορφώνει αποχωριζόμαστε από την ορατή του υπόσταση για να ζήσουμε από και χάρη σ’ αυτόν, πνευματικό, αθέατο σύντροφο.
Όταν ο Ιησούς, λέει στον νεαρό πλούσιο: «Ει θέλεις τέλειος είναι, ύπαγε πώλησον σου τα υπάρχοντα και δος τοις πτωχοίς», είναι σαν να του λέει: «Αποχωρίσου από τα μη ζωντανά πράγματα, παράσιτα της επιθυμίας σου, για να πας στο ουσιώδες». Μας ζητά να ελευθερωθούμε από αυτά που απολαμβάνουμε για να ανοιχτούμε σε μιαν άλλη, ακόμη άγνωστη σε μας, απόλαυση.
Δεν επιβάλλει τίποτα στο νεαρό πλούσιο, του δίνει το μέσο που του είναι απαραίτητο για να βρει αυτό που λέει ότι ψάχνει. Αλλά το ψάχνει στ’ αλήθεια; Αν ναι, ιδού το τίμημα που πρέπει να δώσει. Είναι η προϋπόθεση της δυναμικής της επιθυμίας. Προϋπόθεση που φαίνεται να δέχεται πιο δύσκολα ο πλούσιος απ’ ό,τι ο ενδεής.
Αρνιόμαστε με όλη μας τη δύναμη τον αποχωρισμό… Αν πάμε ως το τέλος της επιθυμίας μας, θα συναντήσουμε μοιραία τον αποχωρισμό, τον ευνουχισμό ή το θάνατο, αλλά, όπως ο νεαρός ενάρετος πλούσιος, είμαστε γαντζωμένοι στην ασφάλεια που «φρενάρει» την ορμητικότητα μας. Ο Ιησούς «ξεφρενάρει» την επιθυμία μας. Μας μαθαίνει πώς να αναπτύσσουμε ταχύτητα, αυτό λέει στο νεαρό ενάρετο πλούσιο, με τον Ιησού μπορούμε να «σκίσουμε», όπως λένε σήμερα! Ναι, αλλά παίζοντας τα όλα για όλα. Παρατώντας τα γνώριμα πράγματα που μας δίνουν ευχαρίστηση, που δεν είναι άσχημα, αλλά… υπάρχει και κάτι που είναι τόσο καλύτερο!

Φρανζουάζ Ντολτό

Η επιθυμία που δεν εκπληρώνεται

Όλοι οι άνθρωποι καθημερινά εύχονται να αποκτήσουν κάτι ή να γίνουν κάτι. Πολλές φορές περνούν
όλη την ημέρα ευχόμενοι να τους συμβεί το ποθητό, προσεύχονται ίσως με τόση δύναμη που τους εξαντλεί ψυχικά. Το αποτέλεσμα όμως είναι πενιχρό μπροστά στην προσπάθεια αλλά και στην ενέργεια που έχουν ξοδέψει για να καταφέρουν να εκπληρώσουν τον στόχο τους.
Και όσο ο στόχος δεν εκπληρώνεται τόσο αυξάνονται τα αρνητικά συναισθήματα. Η απογοήτευση, ο θυμός, το αίσθημα της αναξιότητας του εαυτού και τόσα άλλα! Άσε που τα βάζουνε και με τον θεό που δεν ακούει τις προσευχές τους… μα καλά κουφός είναι ή με ξέχασε ή μήπως δεν ασχολείται με ασήμαντα πράγματα όπως το τι θέλω εγώ; Μήπως πάλι είμαι αμαρτωλός και δεν ακούει τις προσευχές μου; Ή μήπως αυτά που ζητάω δεν είναι και τόσο σημαντικό για να το λάβει υπ όψιν του; Με σαχλαμάρες θα ασχολείται τώρα; Έχει πιο σοβαρά πράγματα να κάνει!!!
Και όμως δεν είναι έτσι. Καθόλου έτσι. Και θα μου πεις εσύ που το ξέρεις; Μου το είπε ο θεός!!!
Βαρέθηκε να τα βάζουν μαζί του για πράγματα που εκείνος δεν φταίει σε τίποτα! Έτσι λοιπόν μου έστειλε ένα γράμμα και μου είπε να σας μεταφέρω τα εξής:
Αγαπητέ άνθρωπε, αγαπημένο μου παιδί, λατρεμένο μου δημιούργημα!!
Ξεχνάς ότι είσαι ο πιο αγαπημένος μου σε όλο το σύμπαν!
Πόσο με απογοητεύεις… Πόσο με πονάς όταν σε βλέπω να ξεχνάς την αληθινή σου φύση! Εγώ σε έπλασα τέλειο, παντοδύναμο, παντογνώστη, δημιουργό και εσύ φέρεσαι στον εαυτό σου με τόση αναξιότητα!! Ξεχνάς ότι είσαι παιδί μου και ότι θέλω μόνο να είσαι ευτυχισμένος!
Ζητάς κάτι έξω από εσένα, για να νιώσεις πληρότητα ενώ αυτή βρίσκεται μέσα σου. Όταν καταλάβεις ότι είσαι τα πάντα,ότι μπορείς να δημιουργήσεις τα πάντα, τότε θα καταλάβεις τι θέλω να σου πω. Όταν νιώσεις ότι εσύ και εγώ είμαστε ένα. Ότι όλα είναι εν-τάξη έτσι όπως είναι, γιατί όλα είναι φτιαγμένα με σοφία. Την δική μου σοφία!!
Πιστεύεις πάλι ότι εγώ θα εκπληρώσω όλες σου τις επιθυμίες. Περιμένεις να κάνω εγώ τα θαύματα για σένα. Μου έδωσες όλη την ευθύνη για την ζωή σου, ενώ εγώ σου έδωσα όλα αυτά που χρειάζεσαι για να ζήσεις όπως εσύ επιθυμείς. Εσύ να αποφασίζεις τι είναι ωφέλιμο για σένα και τι όχι. Σου έδωσα κάτι που είναι μεγαλείο και το ξεχνάς!! Λέγεται ελεύθερη βούληση που σημαίνει ότι εσύ έχεις την ευθύνη για την ζωή σου και όχι εγώ.
Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις τι επιθυμείς. Και μετά να μου το παραδώσεις. Αυτό φτάνει.Αλλά πρόσεξε! Θέλω μαζί να μου καταθέσεις και την πίστη σου.
Ότι αυτό που ζητάς είναι αυτό που πραγματικά επιθυμείς και όχι κάτι άλλο.
Ότι πίσω από την επιθυμία σου δεν κρύβεται κάτι άλλο, μια ανασφάλεια σου, που θέλεις να την καλύψεις με αυτό τον τρόπο.
Και ότι η επιθυμία σου είναι σε συμφωνία με το καλό σου αλλά και με το καλό όλων.
Ποιό είναι το καλό μου θα αναρωτιέσαι. Μα αυτό που σε βοηθάει να εξελιχθείς!!
Να μάθεις ότι δεν είσαι μόνο αυτό που βλέπεις ή αυτό που μπορείς να πιάσεις με τα χέρια σου, να ακούσεις με τα αυτιά σου ή να γευτείς ή να μυρίσεις. Είσαι κάτι πέρα και πάνω από αυτό.
Είσαι κομμάτι από μένα και εγώ δεν ζω στον δικό σου κόσμο αλλά κάπου πιο ψηλά. Και φυσικά δεν εννοώ τον ουρανό. Ούτε κάπου έξω από εσένα. Ας πούμε ότι ζω στην κορυφή της εσώτερης ύπαρξης σου. Εκεί όπου τα χέρια σου δεν φτάνουν να μ αγκαλιάσουν όσο τα κρατάς κολλημένα στο σώμα σου. Χρειάζεται να ανοίξεις τα φτερά σου και να πετάξεις για να με νιώσεις!! Αυτό όμως θα σου το πω μια άλλη φορά..
Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας που σε καίει τόσο πολύ. Χρειάζεται λοιπόν αυτό που ζητάς να πιστέψεις  ότι το έχεις ήδη αποκτήσει! Γιατί; Γιατί απλά γιατί μου το ζήτησες και εγώ είμαι εδώ για να σου το προσφέρω.
Εσύ όμως τι κάνεις παιδί μου; Ζητάς κάτι και μετά αποσύρεις την επιθυμία σου. Πως; Με το να αμφιβάλλεις… Με το να αναρωτιέσαι εάν εγώ είμαι εδώ για να σε ακούσω. Αν πράγματι σε αγαπώ και επιθυμώ το καλό σου. Ενώ στην πραγματικότητα είναι ακριβώς το αντίθετο.
Εαν εσύ θέλεις κάτι τόσο πολύ και αν πιστεύεις ότι μπορείς να το αποκτήσεις! Όχι με τα γήινα δεδομένα, τα δικά σου, αυτά που λένε ότι για να γίνει κάτι θα πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη διαδικασία. Ποια διαδικασία όμως; Αυτή που λέει το γήινο μυαλό σου, το τόσο μα τόσο περιορισμένο! Γι αυτό σου λέω. Ζήτησε εσύ αυτό που θέλεις και άσε την διαδικασία σε μένα. Είναι δική μου δουλειά. Εσύ απλά εμπιστεύσου την διαδικασία και ακολούθησέ την… με χάρη. Τι εννοώ με χάρη;
Μην βάζεις το γήινο μυαλό σου να εμπλέκεται σε πράγματα που δεν μπορεί να χωρέσει. Χαλάρωσε απλά και απόλαυσε την διαδικασία. Μην την κρίνεις και μην αντιστέκεσαι!
Όσο το κάνεις αυτό γίνεσαι έρμαιο του χειρότερου εχθρού σου, του εγωισμού, καλό μου παιδί!! Και το χειρότερο είναι δεν θα πάρεις αυτό που ζήτησες, γιατί απλά δεν το αφήνεις να έρθει σε σένα. Είναι τόσο απλό. Μπλοκάρεις την διαδικασία, που είπαμε είναι δική μου δουλειά και όχι δική σου. Μην το ξεχνάς!! Αυτά ήθελα να σου πω και ελπίζω την επόμενη φορά που θα ζητήσεις κάτι να μην ξεχάσεις τις συμβουλές μου.
Σε αγαπώ και περιμένω να σε αγκαλιάσω κάθε στιγμή μέσα από κάθε σου επιθυμία, γιατί μου λείπεις πολύ...

Άννα Μιχαηλίδου

Πηγή: http://www.emeis.gr/

Τετάρτη 29 Απριλίου 2015

Τω αγαπήσαντί με αγάπης αντίδωρο

Το δόσιμο σε Σένα, αγάπη
Κι θάνατος για σένα ζωή
Γιατί πρωτοδόθης Αγάπη
Κι απέθανες για μένα Ζωή.
Η πρόσκληση δείγμα αγάπης
Κι απάντηση μετουσία ζωής
Το σμίξιμο ένωση αγάπης
Θάνατος του θανάτου απ’ τη Ζωή.
Σ’ αγαπώ και πεθαίνω
Και πεθαίνοντας ζω
Ζώντας δε πεθαμένος
Ατελεύτητα ζω!

Επισκόπου Κυρήνης Αθανασίου

Λόγος για τα παιδιά

Τα παιδιά είναι ένα κομμάτι τ’ ουρανού στη γη. Μέσα στον κόσμο του εμπορίου, των αντιδικιών, της τάσης για επικράτηση και επιβολή, τα παιδιά αποτελούν την πιο όμορφη παραφωνία. Δεν είναι μόνο η απλότητα που τα κάνει να ξεχωρίζουν, δεν είναι η ανεμελιά τους. Είναι ότι ζουν σε μία άλλη διάσταση, όπου τα «σπουδαία», τα «μεγάλα», τα «σημαντικά» χάνουν κάθε αξία. Οι αγωνιώδεις φροντίδες μας και οι ανόητες μέριμνες δεν έχουν τη δύναμη ν’ αγγίξουν τα παιγνίδια τους. Ζουν τόσο έντονα, τόσο δυνατά το παρόν, που ελευθερώνονται από το παρελθόν και δεν χάνονται στο μέλλον.
Τα παιδιά είναι μία μαρτυρία χαράς, ένα τραγούδι ελπίδας που ομορφαίνει τη ζωή μας.
Σίγουρα η επιστροφή στην παιδική ηλικία είναι αδύνατη, αλλά η αντιμετώπιση των καταστάσεων με τη λογική της καρδιάς είναι δυνατή και αναγκαία, γιατί πέρα από την ειρήνη που προσφέρει θα’ ναι και η λύση πολλών προβλημάτων που μας ταλαιπωρούν και μας πνίγουν.

Γιώργος Ματσαγγίδης

Τρίτη 28 Απριλίου 2015

Η μοναξιά...

Όσα και να γράψεις για τη μοναξιά είναι λίγα. Πολλοί έφτασαν και στην αυτοκτονία διότι ένιωθαν μόνοι, δεν είχαν πού να πιαστούν ή σε τι να ελπίζουν.
Η μοναξιά είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας. Σήμερα, που ο κόσμος μίκρυνε με τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, να υπάρχει τόση μοναξιά;
Ζεις σε μια πολυκατοικία που μπορεί να κατοικούν και μερικές εκατοντάδες, τουλάχιστον στο εξωτερικό είναι γνωστό το φαινόμενο και όμως νιώθεις μόνος. Γιʼ αυτό μιλάνε σήμερα και για το μοναχικό πλήθος (lonelycroed).
Πρέπει να ομολογήσουμε και τα οφέλη της τηλεόρασης για κείνους που νιώθουν μόνοι. Μια έγκυος γυναίκα, που για λόγους ιατρικούς αναγκάστηκε να καθηλωθεί στο κρεβάτι, μου ’λεγε πως αν δεν υπήρχε η τηλεόραση θα τρελαινόταν.
Μπορεί να μην είσαι μόνος φυσικά, σωματικά, να είσαι ανάμεσα σʼ άλλους, κι όμως να νιώθεις μοναξιασμένος. Μπορεί ο σύντροφός σου να είναι άρρωστος στο κρεβάτι και όμως η παρουσία του σε κάνει να μη νιώθεις φόβο. Είναι η παρουσία που έχει σημασία και αυτή συμβάλλει στο να μη νιώθεις μόνος. Μπορεί να έχεις ένα προσωπείο εύθυμου ανθρώπου, γελωτοποιού, σχεδόν κλόουν για τον κόσμο. Βάζεις το προσωπείο αυτό για να καλύψεις τη μοναξιά σου. Και δεν πρέπει να ξαφνιαστεί κανείς αν το πρόσωπο αυτό, που διασκέδαζε τα πλήθη με τη μάσκα του γελωτοποιού, το βρουν κάποια μέρα σε μια παραλία πεθαμένο. Η απόγνωση και η μοναξιά του το έσπρωξαν στην αυτοκτονία.
Έχουμε και το πρόβλημα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας. Και ιδίως όταν χάνουν το σύντροφό τους. Προσκολλούνται, αν έχουν, στα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους. Εκτός και αν έχουν εργασία δική τους. Είναι χειρότερα τα πράγματα αν ο ηλικιωμένος καθηλωθεί στο κρεβάτι εξαιτίας μιας αναπηρίας ή κάποιου εγκεφαλικού. Είναι τρομακτική η μοναξιά των ηλικιωμένων, ειδικά όταν συνταξιοδοτηθούν και δεν βρουν κάτι άλλο να κάνουν. Είναι πολλές οι πτυχές της μοναξιάς και πολλές οι αιτίες της. Ευχής έργον είναι νʼ ανακαλύψουν μέσα τους δυνάμεις όσοι μπορούν. Σχεδόν όλοι μπορούν να ψάξουν στον εσωτερικό τους κόσμο. Να είναι βέβαιοι πως, αν κάνουν με τον σωστό τρόπο, θα εκπλαγούν από τον εσωτερικό τους πλούτο. Είναι απύθμενος ο εσωτερικός κόσμος του ανθρώπου. Μπορείς να αντλήσεις άγνωστες δυνάμεις που ήταν για χρόνια εκεί κρυμμένες.

Δρ. Τάκη Χ. Ευδόκα

Η ζωή μας ένας δρόμος

Γεννήθηκες, έμαθες ως παιδί, ξέσπασες ως έφηβος, ωρίμασες ως ενήλικας. Και τώρα τι; Μια ζωή ανοιγμένη μπροστά σου κι εσύ κοιτάς στάσιμος, αφού δεν έμαθες ποτέ να περπατάς. Θα συρθείς με τα γόνατα, θα σκοντάψεις, θα χτυπήσεις, θα πονέσεις. Μα όταν σηκωθείς θα περπατήσεις.
Για όλα διαρκώς ψάχνουμε έναν λόγο και έναν σκοπό. Κάνουμε προγράμματα, ζούμε μέσα σε κουτιά, αναπαραγόμαστε και πεθαίνουμε συνειδητοποιώντας πως ήμασταν ήδη από χρόνια νεκροί. Αυτά τα βήματα που ήταν ορισμένο να χαράξουμε τα αποποιηθήκαμε, αν είμαστε διαφορετικοί ξέρουμε πως στο τέλος του δρόμου ίσως και να πέσουμε πάνω σε αδιέξοδο.
Αποφασίζουμε, λοιπόν, να ακολουθήσουμε την εύκολη και χιλιοπερπατημένη διαδρομή ανάμεσα σε τσιμεντένιους τοίχους. Μα τα λουλούδια; Τα δέντρα; Τα σύννεφα; Ο κόσμος. Τι έχεις να πεις για τον κόσμο; Τον κοίταξες ποτέ; Ακολούθησες ποτέ τον πιο άβατο δρόμο για να καταλήξεις στην πιο όμορφη αλήθεια;
Όλα είναι διαδρομές, όλη η ζωή μας ένας δρόμος. Άλλες φορές ανοιχτός, άλλες κλειστός, άλλες μονόδρομος, μα πάντα δίνει την ελευθερία της επιλογής. Την επόμενη φορά που θα σταθείς σε κάποιο σταυροδρόμι μην προχωρήσεις σιωπηλά με το κεφάλι σκυφτό ευθεία, μα κοίτα τον μπλε ουρανό και τρέξε με φόρα σ’ αυτόν που ξεκινά με σκορπισμένα δυο τρία λουλούδια. Σ’ όποιο χώμα φυτρώνουν χρώματα είναι ποτισμένο μ’ αγάπη.
Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι να κάνεις ένα ταξίδι που θα ‘ναι μόνο δικό σου. Εσύ να έχεις διαλέξει την πιο αγαπημένη διαδρομή, εσύ να διαλέξεις και ποιους θα πάρεις μαζί σου. Ποτέ κανείς δεν μετάνιωσε για πράγματα που έκανε αυθόρμητα μέσα απ’ την καρδιά του.
Μην μπερδεύεσαι. Κι αν χαθείς κοίτα τ’ αστέρια και θα σου δείξουν τον δρόμο. Η ομορφιά του κόσμου μας χαρίστηκε απλόχερα και αναπνέουμε για να την απολαμβάνουμε και να την εκτιμάμε. Μην χάσεις όλο τον χρόνο σου επάνω σ’ αυτήν την γη ψάχνοντας την σωστή διαδρομή διότι είναι μπροστά στα μάτια σου, κι αν δεν τ’ ανοίξεις θα την χάσεις.

Του Βασιλειάδη Τσαμπίκα
Συγγραφέας – Αρθρογράφος

Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Ο παράδεισος είναι κοντά

Είναι όμορφο να διαβάζεις δυο ωραίες σε περιεχόμενο σελίδες. Να θαυμάζεις μια ανθισμένη γλάστρα η να απολαμβάνεις μια δύση ηλίου. Όμορφο είναι να δέχεσαι ένα αγνό χαμόγελο. Να φέρνεις στο νου μια σκέψη ελπίδας, να οραματίζεσαι ένα αύριο καλύτερο.
Είναι ωραίο να αναπαύεται μ’ ευγνωμοσύνη το μάτι σου πάνω στην καθαρή μοκέτα του δωματίου ή στο συγυρισμένο συρτάρι σου, αλλά και ν’ απολαμβάνεις - γιατί όχι;- μια πετυχημένη λιχουδιά.
Είν΄ όμορφο να προσπαθείς να μη σε κουράζει η σκέψη της ανημπόριας που περνάς, γιατί αύριο θα ‘χεις λάβει “συν τω πειρασμό και την έκβαση” με τη δύναμή Του.
Να πιστεύεις στον εαυτό σου είναι πολύ όμορφο, αν και βλέπεις - εσύ όσο κανείς άλλος - την αδυναμία σου να είσαι καλός. Να εκτιμάς την προσπάθεια σου και την ανεπιτήδευτα αγαθή σου θέληση να γίνεσαι καλύτερος.
Όμορφο είναι να πιστεύεις το καλύτερο και για τους άλλους. Και πίσω από τον άδικο κάποτε λόγο τους, να ψάχνεις να βρεις τον κρυφό άγνωρό σου πόνο τους, που έστειλε τη χολή στα χείλη τους. Να λες δυο λόγια ικεσίας γι’ αυτούς και να ευχαριστείς αμέσως Εκείνον που θα τους θεραπεύσει.
Είναι όμορφο να στηλώνεις το βλέμμα καθημερινά στη Ματιά του Πανάγαθου Θεού σου κι ανοίγοντας την καρδιά να στέλνεις το φως Της βαθειά σου. Την Αγάπη και την Ελπίδα να στέλνεις, ότι είσαι ο ελεημένος Του.
Κι ύστερα φέρνοντας τούτο το φως στη δική σου ματιά να το χαρίζεις παντού.
Στην κοπέλα που σ’ εξυπηρέτησε πίσω από την γκισέ, στον μικρό που σκούπισε τα τζάμια τ’ αυτοκινήτου σου. Στον συνταξιδιώτη μέσα στο τρένο, π’ αθέλητα σε πάτησε. Στη γριά μητέρα σου που ζει και σήμερα την παραξενιά της.
Είναι όμορφο μπαίνοντας κάθε πρωί στο δρόμο της καθημερινότητας, να ‘σαι πρόθυμος να χαμογελάσεις. Και το χαμόγελο σου αυτό να δίνει όλους το μήνυμα ότι: Ο Παράδεισος δεν είναι μακριά μας, αλλά κουρνιάζει μέσα μας. Με την καλοσύνη που θα ντυθούμε. Στην ελπιδοφόρα προσμονή που δε θα διώξουμε από μέσα μας. Στο ζεστό χειροκρότημα που θα χαρίσουμε. Στο κομμάτι της σοκολάτας που θα στερηθούμε για να τη χαρεί κάποιο παιδί.
Είναι όμορφο να ‘σαι πιστός στην αποστολή που κλήθηκες να επιτελέσεις πάνω στη γη: Να είσαι ο χαρούμενος άνθρωπος. Ένα ζωντανό μήνυμα χαράς γιατί «ζει Κύριος ο Θεός»!
Ω, ναι είναι πολύ - πολύ όμορφο να δέχεσαι τη δωρεά του Παράδεισου που σου χαρίζεται και να γίνεσαι έν’ άγγιγμα παραδείσου για τον καθένα είτε αυτός ζει μαζί σου, είτε λαχαίνει να περνά απ’ το διάβα σου.
Ας είναι να ζήσουμε ένα καλοκαίρι χαράς, μέσα στην καλοσύνη, την αγάπη και την ομορφιά του Θεού μας.

Κυριακή 26 Απριλίου 2015

Ένα μονάχα φοβάμα... την αμαρτία

Πολλοί με κατηγορούν:
«Έγινες φόρτωμα στους πλουσίους».
Μα αφού εκείνοι έγιναν φόρτωμα στους φτωχούς!
Εγώ έγινα ενοχλητικός όχι σε όλους τους πλουσίους, αλλά σε όσους αποκτούν και χρησιμοποιούν τα χρήματα με τρόπο κακό. Ακατάπαυστα διαλαλώ, ότι δεν τα βάζω με τον πλούσιο, αλλά με τον πλεονέκτη και τον άρπαγα.
Και οι εύποροι παιδιά μου, και οι άποροι παιδιά μου και τους πρώτους και τους δεύτερους μήτρα μ’ ωδίνες τούς γέννησε. Θέλεις να με λιθοβολήσεις; Είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου, μόνο και μόνο για να παρεμποδίσω την αμαρτία σου.
Δεν φοβάμαι επιβουλή.
Ένα μονάχα φοβάμαι: την αμαρτία.
Κανείς να μη με πιάσει ν’ αμαρτάνω, κι ας με αντιμάχονται τα πέρατα της γης.
Θέλω να εκπαιδεύσω κι εσάς, για να σκέφτεστε όμοια.
Μη φοβηθείτε δυσμένεια άρχοντα.
Να φοβάστε όμως τη δύναμη της αμαρτίας.
Αν δεν έχεις αμαρτία, ο Κύριος σε αρπάζει και σε σώζει μέσα από μύρια εχθρικά όπλα!
Αν όμως έχεις αμαρτία, και μέσα στον παράδεισο να είσαι, πέφτεις.
Στον παράδεισο ήταν ο Αδάμ κι έπεσε – στην κοπριά ο Ιώβ και στεφανώθηκε.
Τι ωφέλησε τον πρώτο ο παράδεισος;
Ή τι έβλαψε τον δεύτερο η κοπριά;

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

Κυριακή των Μυροφόρων

Την Τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύει και θυμάται όλα εκείνα τα πρόσωπα των Μυροφόρων γυναικών οι οποίες σε αντίθεση με την ομάδα των μαθητών οι οποίοι εγκατέλειψαν τον Χριστό κατά την διάρκεια του σταυρικού πάθους αυτές παρέμειναν πιστές στον Χριστό χωρίς καμία φοβία να επισκιάσει τα πρόσωπά τους. Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μαθήτριες του Χριστού, οι οποίες τον ακολουθούσαν, άκουγαν τον λόγο του και τον φρόντιζαν. Η Παναγία ήταν μέλος και αυτή στην ομάδα των μυροφόρων γυναικών. Ήταν αυτές που παρόλο τον φόβο που επικρατούσε λόγω των Σταυρωτών του Χριστού τόλμησαν και επιχείρησαν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, προκειμένου σύμφωνα με τα Ιουδαϊκά έθιμα να αλείψουν το νεκρό σώμα με μύρα.
Λόγω της εορτής του Ιουδαϊκού Πάσχα θα έπρεπε να μην υπάρχει καμία εκκρεμότητα η οποία να επισκιάζει την μεγάλη αυτή ημέρα. Γι΄αυτό όλα τα γεγονότα που αφορούν το πάθος και τη Σταύρωση του Χριστού συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Αποτέλεσμα ήταν να μην πραγματοποιηθούν τα έθιμα, όπου το σώμα του νεκρού αλειφόταν με μύρα.
Κατά την διάρκεια του Σταυρικού πάθους, οι μαθητές του με μοναδική εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων για τον Χριστό και φοβούμενοι ότι και αυτοί δεν θα γλίτωναν από τους Σταυρωτές, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Ακόμα και όταν ο Χριστός ετάφη δεν πλησίασαν καν στο μνημείο. Από την άλλη μεριά οι Μυροφόρες γυναίκες στάθηκαν μαζί με την Παναγία και έζησαν από κοντά όλα τα γεγονότα.  Ακόμα και όταν ο Χριστός τάφηκε δειλιούν και παίρνουν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού τις πρωινές ώρες μια μέρα μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. Τις απασχολεί η μετακίνηση της πέτρας μπροστά από το μνημείο. Όμως η πέτρα έχει ήδη μετακινηθεί, ο Χριστός έχει αναστηθεί και ο Άγγελος τους αναγγέλλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως, προκειμένου να το μεταφέρουν και στους μαθητές.
Οι Μυροφόρες γυναίκες αποτελούν πρότυπο πίστεως, τόλμης και αγωνιστικότητας. Είναι οι πρώτες που πληροφορήθηκαν το γεγονός της Αναστάσεως. Όπως μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι για να συναντηθούμε με τον Αναστάντα Κύριο πρέπει να καλλιεργήσουμε τις δύο μεγάλες αρετές της ανδρείας και της φρόνησης. Αυτές δηλαδή τις αρετές που είχαν οι Μυροφόρες γυναίκες.
Όπως την γέννηση του Χριστού δεν την πληροφορήθηκαν οι μεγάλοι της γης, αλλά οι ταπεινοί βοσκοί, έτσι και την Ανάσταση δεν την έμαθαν πρώτοι ούτε καν οι Απόστολοι, αλλά οι γυναίκες αυτές. Βεβαίως μαζί με τις μυροφόρες τιμούμε και τους άνδρες Ιωσήφ και Νικόδημο οι οποίοι επίσης συμπεριφέρθηκαν σύμφωνα με τη ευαγγελική διήγηση με τον ίδιο τολμηρό και αποφασιστικό τρόπο. Ας έχουμε λοιπόν όλοι εμείς άντρες και γυναίκες αυτά τα διαχρονικά και ευλογημένα πρότυπα σε όλη την πορεία της ζωής μας.

Σάββατο 25 Απριλίου 2015

Όταν δεις αυτό το βίντεο θα ντραπείς και θα δεις τη ζωή αλλιώς

Όταν δεις αυτό το βίντεο θα ντραπείς και θα δεις τη ζωή αλλιώς αφού σίγουρα θα πάρεις ένα μάθημα απίστευτης δύναμης και θα δεις ένα μεγαλείο ψυχής!
Πόσες φορές δεν έχουμε αγανακτήσει με διάφορα προβλήματα και δεν έχουμε στραφεί προς την κακή μας τύχη, ενώ έχουμε σχεδόν τα πάντα; Μπορεί να μην έχουμε ίσως χρήματα, αλλά η τάση μας να μιζεριάζουμε ενώ έχουμε το πολυτιμότερο, την υγεία μας, είναι απογοητευτική!
Ο μικρός Nico Calabria μας δίνει ένα μάθημα για την απέραντη δύναμη του ανθρώπου όταν έχει θέληση! Μπράβο του!
Δείτε το συγκινητικό βίντεο και αναθεωρείστε κάποια πράγματα...




Ανάσταση... η δοκιμασία της λογικής

Δεν είναι καθόλου παράλογο το κήρυγμα περί της Αναστάσεως του Χριστού να εγείρει πλείστες όσες αμφιβολίες και ερωτηματικά. Οι ενστάσεις για το θέμα αυτό άρχισαν να καταγράφονται ευθύς ως συνέβη το υπερφυσικό αυτό γεγονός, που αποτέλεσε τη βάση πάνω στην οποία στηρίχθηκε το οικοδόμημα της Χριστιανικής Εκκλησίας. «Για τους Εβραίους της Βιβλικής Ιερουσαλήμ ήταν βλασφημία των αποστατών Χριστιανών να ισχυρίζονται ότι ένας σταυρωμένος εγκληματίας μπορούσε ποτέ να είναι ο Μεσσίας. Για τους καλλιεργημένους Έλληνες, που ήδη πίστευαν στην αθανασία της ψυχής, ακόμα και η σκέψη ενός αναστημένου σώματος ήταν αποκρουστική. Ακόμα και για τους Γνωστικούς Χριστιανούς του 2ου αιώνα ήταν προτιμότερη η άποψη που έφερε τον Ιησού ως αθάνατο πνεύμα που απαλλάχθηκε από το φθαρτό σαρκίο του».
Είναι αλήθεια πως η Ανάσταση του Ιησού αποτελεί αληθινό μαρτύριο για την ανθρώπινη λογική. Δε χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε στον περίγυρο του Κυρίου και θα α­ντιληφθούμε την καχυποψία και την αμφιβολία που είχε εμφιλοχωρήσει ακόμα και στο στενό κύκλο των Μαθητών για το φοβερό γεγονός. Οι Δώδεκα κλεισμένοι στο υπερώο αμφισβητούν έντονα τη σχετική πληροφορία όπως τη μετέφεραν οι Μυροφόρες γυναίκες, αποδίδοντάς την στη γυναικεία υπερβολή και στο υπερβάλλον συναίσθημα. Στην πορεία προς Εμμαούς οι δύο Μαθητές έχουν στο πλάι τους τον Αναστημένο Ιησού και αδυνατούν να αναγνωρίσουν στο πρόσωπό Του τον αγαπημένο Διδάσκαλο. Ο Θωμάς, κινούμενος μέσα στα στενά πλαίσια της λογικής του, αρνείται πεισματικά τις πληροφορίες για την Ανάσταση.
Φθάνοντας στην εποχή μας, το κήρυγμα της Αναστάσεως φαντάζει ακόμα πιο εξωπραγματικό και εξωφρενικό. Και αυτό γιατί η εποχή μας είναι αυτή που αποθεώνει τη λογική, καυχάται για τις κατακτήσεις και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου δυναμικού και αρχίζει σταδιακά να μορφοποιεί στο νου του επηρμένου ανθρώπου την αίσθηση της απολύτου αυτάρκειας και παντοδυναμίας. Αυτή η παντοδυναμία όμως δημιουργεί και πλήρη σύγχυση, αφού παρατηρείται το φαινόμενο πολλοί σήμερα να δηλώνουν Χριστιανοί, αλλά να αρνούνται να δεχθούν το γεγονός της Ανάστασης, αφού δεν μπορούν να το κατανοήσουν. Αλλά τί είδους Χριστιανισμός είναι αυτός;
Η ίδια η Εκκλησία δηλώνει ότι δεν μπορούμε να προσεγγίζουμε αυτό το γεγονός με λογικά και ανθρώπινα μέτρα. Δεν είναι ούτε φυσική ούτε, πολλώ μάλλον, παρά φύσιν πραγματικότητα, δεν είναι λογική, ούτε, πολλώ μάλλον, παράλογη αλήθεια. Είναι ένα υπέρ φύσιν γεγονός, μια υπέρλογη πραγματικότητα, που αγνοεί τη λογική, υπερβαίνει τα στενά και ασφυκτικά δεσμά της και απελευθερώνεται με τη δύναμη της Θείας βούλησης. Η Ανάσταση απαιτεί το στοιχείο της πίστης για να την προσεγγίσει και να την αποδεχθεί κανείς, μιας πίστης χωρίς όρια και περιορισμούς, χωρίς ναι, μεν, αλλά, μιας πίστης που δίνει νόημα και όραμα και σε αυτήν και στην άλλη ζωή, μιας πίστης που δε συζητά αυτές τις αλήθειες, γιατί δεν μπορούν να συζητηθούν, δεν μπορούν να κατανοηθούν, δε μπορούν να αντέξουν σε σαθρά επιχειρήματα, σε κοσμικές, άρα φθαρτές και πεπερασμένες, αρχές, σε ξεπερασμένες αρνήσεις, που κρατούν δέσμιο τον άνθρωπο στα εντός και επί τα αυτά της μικρής και ελάχιστης υπάρξεώς του. «Η γνώση τούτου του κόσμου δεν μπορεί να γνωρίσει άλλο τίποτα, παρεκτός από ένα πλήθος λογισμούς, όχι όμως εκείνο που γνωρίζεται με την απλότητα της διάνοιας». Και η Ανάσταση απαιτεί απλότητα στη διάνοια, απλότητα στη σκέψη, παιδική, άρα καθαρή και ανόθευτη πίστη.
Η Ανάσταση του Χριστού σηματοδοτεί τη νίκη επί του θανάτου και την εδραίωση της ελπίδος για την αθανασία. Αυτή η ελπίδα είναι ικανή να δώσει κουράγιο, να παράσχει δύναμη και καρτερία για να αντέξει κανείς τα προβλήματα και τους πόνους αυτού του βίου. Η Ανάσταση είναι η απόληξη του Πάθους, η εικόνα που διαδέχεται ευθύς την τραγικότητα του Σταυρού. Αυτή ακριβώς είναι και η ελπίδα. Το γεγονός ότι πίσω από το Σταυρό που σηκώνει ο κάθε άνθρωπος, μηδενός εξαιρουμένου, σε αυτή τη ζωή, υπάρχει ο Κυρηναίος Χριστός που συμπάσχει μαζί μας, υπάρχει ο Αναστημένος Θεός που παρέχει σε όλους τη λύση, τη λύτρωση, τη δικαίωση, την ανάσταση της ζωής και της συνείδησης, το τέλος του πόνου και της οδύνης. Έγραφε σοφά ο αείμνηστος π. Ιουστίνος Πόποβιτς ότι «χωρίς την Ανάσταση δεν υπάρχει ούτε εις τον ουρανόν, ούτε υπό τον ουρανόν τίποτε πιο παράλογον από τον κόσμον αυτόν, ούτε μεγαλυτέρα απελπισία από την ζωήν αυτήν, δίχως αθανασίαν».
Ας πιστέψουμε λοιπόν αυτό που δεν είδαμε και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε. Ανταμοιβή αυτής της πίστης θα είναι να δούμε κάποτε Αυτόν που πιστέψαμε. Χριστός Ανέστη!

Αρχιμανδρίτης  Επιφάνιος Σ. Οικονόμου, «Από την ατέλεια στην αγιότητα»

Πέμπτη 23 Απριλίου 2015

Η γυνή, ην έδωκας μετ’ εμού

Η εν ελευθερία και αγάπη ανδρόγυνη ενό­τητα είναι μια επιλογή του ανθρώπου. Γιατί ο άνθρωπος μπορεί να αρνηθεί να γίνει έ­να συνεχές ναι αγάπης —όπως είναι ο Θε­ός—, μπορεί να απορρίψει τη σύμπτωση α­γάπης και ελευθερίας. Τη δυνατότητα αυτή, την άρνηση της ενότητας και τον εγκλει­σμό στο εγώ, προσφέρει ο διάβολος. Η λέ­ξη διάβολος —αντίθετη της λέξης σύμβολο, η οποία σημαίνει ενώνω δύο μέρη, γεφυρώνω μια απόσταση— σημαίνει αυτόν που χωρίζει, που διασπά μια ενότητα. Έτσι ε­νώ ο Θεός εκλαμβάνει πάντοτε τον άνδρα και τη γυναίκα ως ένα εμείς —γι’ αυτό και απευθύνεται πάντοτε και προς τους δύο— ο διάβολος, ευθύς με την εμφάνισή του, απευθύνεται μόνο στον ένα. Αν η αγάπη ε­νώνει, η άρνησή της χωρίζει. Ταυτόχρονα η λέξη διάβολος σημαίνει αυτόν που διαβάλλει, που εκφέρει δηλαδή μια ψευδή εκδοχή για την αλήθεια. Έτσι ο διάβολος διαβάλλει στην Εύα τον Θεό, τον παρουσιάζει όχι ως αγαπητική κοινωνία αλλά ως μοχθηρό και απάνθρωπο τύραννο. Η αποδοχή εκ μέ­ρους του ανθρώπου αυτής της παραμορφω­μένης αντίληψης για τον Θεό και η λόγω αυ­τής διακοπή της κοινωνίας μαζί του, προκαλεί την πτώση, την πτώση του ανθρώπου απ’ τη ζωή. Το οντολογικό τρίπτυχο Θεός-άνθρωπος-κόσμος δεν θεωρείται πια ως ενό­τητα αγάπης και ελευθερίας, αλλά εκλαμβάνεται ως δυσαρμονία, όπου το ένα μέρος εχθρεύεται και επιβουλεύεται το άλλο. Την αρμονική ενότητα των πάντων διαδέχεται η ρήξη και η σύγκρουση των διαφόρων μερών μεταξύ τους. Ο άνθρωπος παύει να είναι πρό­σωπο , αγαπητική κοινωνία με το συνάνθρω­πο, και εκπίπτει σε άτομο, απρόσωπη μονά­δα της ανθρώπινης φύσης. Το ομοούσιο των ανθρώπων διασπάται και κάθε πεπτωκώς άνθρωπος παρουσιάζεται ως κύριος της δι­κής του ατομικής πλέον φύσης, την οποία και αντιπαραθέτει ως «εγώ του» στις φύσεις των άλλων. Το αλλοτριωμένο άτομο ιδιοποι­είται την κοινή ανθρώπινη φύση, εκλαμβάνει το μερικό ως όλο.
Έτσι η πτώση έχει καίριες συνέπειες και στην ανδρόγυνη ενότητα. Την ενότητα άνδρα και γυναίκας αντικαθιστά η διαμάχη αρσενικού και θηλυκού. Τώρα υπάρχει «το ανδρικό και γυναικείο στοιχείο, πολωμένα και τα δύο και καθοριζόμενα από τις δυνά­μεις της έλξεως και της αποστροφής. Οι όροι της κοινωνίας αντιστρέφονται σε όρους πολώσεως· ο καθένας ανήκει στον εαυτό του». Άνδρας και γυναίκα «εκπίπτουν και οι δύο σ’ ένα επίπεδο όπου δεν αισθάνονται την εσωτερική και προσωπική αλληλοεξάρτηση και αλληλοσυμπλήρωση, αλλά δουλώνονται στον πειρασμό της ατομικιστικής ζωής και των συ­νεχών διεκδικήσεων της, της αυθαίρετης επι­θυμίας και της απρόσωπης ικανοποιήσεως, της αλλοτριώσεως και του περιορισμού στις ανάγκες και τις απαιτήσεις του φύλου. Εκ­πίπτουν στο επίπεδο της αισθησιακής αντιλήψεως και υποδουλώσεως της ζωής, εγκαι­νιάζουν την αφεγγή νύκτα των παθών».
Ενώ πριν την πτώση ο Αδάμ έβλεπε την Εύα ως συ, μετά την πτώση η Εύα μετατρέπεται σε αυτή. Η μετάβαση από το όνομα στην αντωνυμία σηματοδοτεί την εποχή της αλλοτρίωσης. Οι άνθρωποι εκπίπτουν σε αντικείμενα, το πρόσωπο υποτάσσεται στο φύλο. Ενώ προηγουμένως άνδρας και γυ­ναίκα ήσαν γυμνοί και δεν εντρέποντο τώ­ρα ντρέπονται ο ένας τον άλλο. Στην κοι­νότητα της αγάπης δεν υπάρχει τίποτε για να κρυφτεί. Στον κόσμο όμως της πτώσης, της απουσίας αγάπης, ο αποξενωμένος άν­θρωπος βλέπει τον άλλο ως απρόσωπο αντικείμενο, ως όργανο για χρήση και κατάχρηση. Το λάγνο βλέμμα ενδιαφέρεται μό­νο για το φύλο, αποπροσωποιεί, γυμνώνει τον άνθρωπο από την προσωπική του ετε­ρότητα. Η πτώση επιφέρει «αυτή την τυφλή αντιμετώπιση, αυτήν την άγνοια του άλλου σ’ αυτήν ακριβώς την πράξη που η Βίβλος ονομάζει “γνώση”, είναι το πρόσωπο που μεταμορφώνεται σε σώμα, ενώ είναι το σώ­μα που θα έπρεπε να μεταμορφωθεί σε πρό­σωπο». Έτσι ντροπή είναι η άμυνα απέναντι στο αδηφάγο βλέμμα του άλλου, που αναζητά και ορέγεται τη λεία του. Εδώ δεν υπάρχουν αγαπώμενα πρόσωπα, ο Αδάμ και η Εύα, αλλά αντίπαλα φύλα, το αρσενικό και το θηλυκό.
Ο πόλεμος των φύλων αρχίζει. Ο άνδρας εκλαμβάνει τη γυναίκα σαν αντικείμενο για κτήση και κατάχτηση, χρήσιμο στην εγω­κεντρική του εκτόνωση. Αλλά και ο δούλος εκδικείται τον αφέντη του, καθιστώντας τον δούλο δούλου. Η γυναίκα εκδικείται τον άνδρα γενόμενη αντικείμενο του ερωτικού του πόθου, υποτάσσοντάς τον έτσι ψυχολογικά. Η ψυχική και σωματική υποταγή του άλ­λου αποτελεί τη στοχοθεσία των μη αγαπώντων προσώπων. Συνέπειά της ο σαδο­μαζοχισμός, ο φαύλος κύκλος ηδονής και οδύνης. Η έλξη και η απώθηση, η εναλλα­γή μίσους και γοητείας προς το ποθούμενο αντικείμενο, διασπά έσωθεν και έξωθεν τον άνθρωπο. Η επιθυμία αυτονομείται απ’ την αγάπη. Η ένωση των σωμάτων δεν εκφράζει και δεν υπηρετεί την ένωση των ψυχών. Το φίλαυτο άτομο διαστρέφει και τη σεξουαλικότητα —δώρο του Θεού στο μεταπτωτικό άνθρωπο, ως μία ακόμη δυνατό­τητα εξόδου απ’ το εγώ. Γι’ αυτό οι άνθρω­ποι βιώνουν «την αμεσότητα του θανάτου. Απαίτηση, βουλημία, ανάγκη —αντιστάσεις του ατομικού στη ζωτική κοινωνία. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, η ορμή της ιδιοποίησης, η δίψα της αυτοβεβαίωσης. Αλ­λοτριώνουν τη σχέση, οριοθετούν τη συνύ­παρξη, αναστρέφουν τη μέθεξη. Υπονομεύ­ουν την αποδέσμευση της ζωής. Αντιμάχονται τον έρωτα». Ο πεπτωκώς άνθρωπος προσέρχεται στον έρωτα φτωχός και φεύ­γει φτωχότερος, αφού δεν μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Έτσι, στην πτωτική κοινωνία, ο άνδρας είτε υπερτιμά είτε υποτιμά τη γυναίκα, την πολώνει μεταξύ ειδωλοποίησης και αποκτήνωσης. Το βιβλικό κείμενο αναφέρει ότι μετά την πτώση ο άνδρας ονομάζει τη γυ­ναίκα , σαφής ένδειξη της υποταγής της πλέ­ον σε αυτόν. Την ίδια όμως στιγμή την ονο­μάζει «Ζωή, ότι μήτηρ πάντων των ζώντων» (Γεν. 3:20), θεωρεί δηλαδή ότι αυτή και όχι ο Θεός είναι η πηγή της ζωής. Γι’ αυτό και το όνομα Hava που δίνεται στη γυναίκα συγ­γενεύει με τη λέξη Jahve, με την οποία ονο­μάζεται ο Θεός. Ο άνδρας ειδωλοποιεί τη γυναίκα, αναδεικνύοντάς την σε απρόσωπο ασώματο ιδεώδες. Πρόκειται για την ι­δέα του αιωνίου θήλεος, την πλήρη αποσάρκωση της γυναίκας. Η αυτονόμηση της αγά­πης από τη σεξουαλικότητα οδηγεί στο δυ­ϊσμό: ο άνδρας δεν μπορεί να έχει σεξουα­λική σχέση με τη γυναίκα που αγαπά και δεν μπορεί να αγαπήσει αυτήν με την οποία έχει σεξουαλική σχέση. Ο Κιρκεργκάαρτ αγαπά μια αφαίρεση της γυναίκας και όχι την απτή και συγκεκριμένη Ρεγγίνα, γι’ αυτό και αρνείται να την παντρευτεί.
Στον άλλο πόλο του εκκρεμούς της πτώ­σης βρίσκεται η αποκτήνωση της γυναίκας, ο υποβιβασμός της στην άλογη δημιουργία. Η γυναίκα εκλαμβάνεται ως ένα ενδιάμεσο ον μεταξύ ανθρώπου και ζώου, χρήσιμο για τη σεξουαλική ικανοποίηση του άνδρα. Πρό­κειται για την αντίληψη του πονηρού θηλυ­κού, την πλήρη αποπνευματοποίηση της γυ­ναίκας. Ο Δον Ζουάν, ανίκανος να εμβαθύνει στην ποιότητα, αναζητά την ποσότη­τα, τον αριθμό, διαιρεί τη γυναικεία ομορ­φιά διά του μηδενός. Ανίκανος να αγαπήσει το κάλλος ενός συγκεκριμένου προσώ­που, υποκύπτει στη γοητεία του απρόσωπου φύλου. Ως άλλος Σίσυφος αυτοκαταδικάζεται να περιφέρει τη μοναξιά και την αποξένωσή του στο χώρο των ανακυκλούμενων αντικειμένων.
Ο ανδροκεντρισμός εγκαθιστάμενος στην ιστορία —αυτόν ζει ο βιβλικός συγγραφέ­ας— εκλαμβάνει το μέρος ως όλο: το αρσενικό φύλο ιδιοποιείται την ανθρώπινη φύ­ση. Γι’ αυτό μετά την πτώση (βλ. Γεν. 3:20) ο άνδρας σφετερίζεται τη λέξη Αδάμ —όρο για τον άνθρωπο, άνδρα και γυναίκα. Για τον ανδροκεντρισμό άνθρωπος πλέον είναι μόνο ο άνδρας. «Φυσική» συνέπεια η αντίληψη ότι ο άνθρωπος δημιουργείται από μό­νο το ανδρικό σπέρμα. Από την αρχαιότητα μέχρι τον Θωμά Ακινάτη και τον Σίγμουντ Φρόυντ, ο υφέρπων ανδροκεντρισμός θεω­ρεί το ανδρικό σπέρμα ως τον άνθρωπο. Η γυναίκα, ως προερχόμενη από ελαττωματι­κό ανδρικό σπέρμα, δεν είναι παρά ένα λά­θος της φύσης. Κατά συνέπεια «ο γεννή­τορας είναι ο άνδρας. Η γυναίκα δεν είναι παρά ένας βοηθός που προσφέρει την υλη. (…) Σιγά-σιγά ριζώνεται η ιδέα ότι η γυ­ναίκα βρίσκεται πλήρως στην υπηρεσία της φύσης, ελαττωμένη να μην είναι τίποτε άλ­λο παρά μία συνεχής μήτρα».
Το φαινόμενο της «γυναίκας κήπου» ει­σέρχεται στο προσκήνιο. Η γυναίκα μοιάζει με κήπο, στον οποίο ο άνδρας εναποθέτει το σπέρμα του μέχρις ότου αυτό αναπτυχθεί. Οι συνέπειες είναι τραγικές. Αφού ο άνδρας εί­ναι που δημιουργεί ανθρώπους τότε ο άνδρας είναι ανώτερος από τη γυναίκα. Συνεπώς έ­νας γιός είναι σπουδαιότερος από μια κόρη. Η σχέση άνδρα και γυναίκας θεωρείται ως σχέση κατοχής και ιδιοκτησίας. Ακόμη, αν ο κήπος δεν είναι κατάλληλος για βλάστηση, τότε ο κάτοχός του μπορεί ή να τον αλλάξει ή να πάρει ακόμη ένα. Το διαζύγιο σε βά­ρος της γυναίκας και η πολυγαμία του άνδρα δικαιώνονται. Επιπλέον η μοιχεία και η πορ­νεία είναι αδικήματα μόνο για τη γυναίκα, αφού ένα πράγμα χρησιμοποιείται όχι από τον κάτοχό του.
Η ανδροκεντρική θέαση των πραγμάτων δημιουργεί τα δυαλιστικά σχήματα ανώτερο-κατώτερο, δυνατό-αδύνατο, δημόσιο-ιδιωτικό. Κάθε καλό προέρχεται από τον άν­δρα, ενώ κάθε κακό προέρχεται απ’ τη γυναί­κα. Για κάθε αποτυχία στη ζωή ο άνδρας θα έχει εύκολη εξήγηση: «Η γυνή, ην έδωκας μετ’ εμού, αύτη μοι έδωκεν από του ξύλου, και έφαγον» (Γεν. 3:12). Στην έκτρωση, στην πορνεία, στο βιασμό, η ευθύνη θα βαραίνει αποκλειστικά τη γυναίκα.
Το σύνδρομο αυτό του ανδροκεντρισμού αναδεικνύεται ανάγλυφα στο επεισόδιο της επ’ αυτοφώρω συλληφθείσας μοιχαλίδας, που διασώζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης (βλ. Ιω. 8:3-11). Στη συγκεκριμένη μοιχεία — όπως είναι φυσικό— συμμετείχαν δύο άν­θρωποι, ένας άνδρας και μια γυναίκα. Αλλά ενώ συμμετείχαν δύο, συλλαμβάνεται μό­νο ένας, η γυναίκα. Ο άνδρας δεν θεωρεί τον εαυτό του υπόλογο για μια πράξη που διαπράττει εξίσου με μια γυναίκα. Και όχι μό­νο αυτό αλλά και κατηγορεί τη γυναίκα για την πράξη στην οποία ο ίδιος συμμετείχε. Ε­πιπλέον, ο άνδρας είναι αυτός που θα δικά­σει και θα καταδικάσει. Ο ανδροκεντρισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Όταν το θέμα μεταφέρεται στον Χριστό αυτός αρνείται να δικαιολογήσει τον ανδροκεντρισμό, αρνείται να δει το θέμα μέσα α­πό τη μονομερή ανδρική σκοπιά. Με τη στά­ση του ο Χριστός υπενθυμίζει ότι η αμαρ­τία ανήκει στα πρόσωπα και όχι στα φύλα, η αμαρτία είναι της πεπτωκυίας ανθρωπότητας και όχι των γυναικών. Μήπως η αμαρτία αυτής της γυναίκας δεν είναι αμαρτία και ενός άνδρα, μήπως δεν ευθύνονται όλοι για την κατάσταση του πεπτωκότος κόσμου; Αυτό λοιπόν που χρειάζεται η πεπτωκυία ανθρωπότητα δεν είναι η καταδίκη αλλά η θεραπεία. Δεν χρειάζεται ένας πιο δίκαιος νόμος αλλά η εσχατολογική θέαση ζωής, στην οποία ισχύει πλήρως η ισοτιμία ανδρός και γυναικός.

Σταύρος Σ. Φωτίου

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Ο δράκος της ψυχής μου...

Ο Άγιος Γεώργιος σκοτώνει ένα δράκο.
Όχι της ιστορίας, μα των αρχέτυπων συμβόλων της ψυχής μου.
Γιατί εκτός από την ιστορία εκεί έξω, εκτός τον χρόνο που μετρά το ρολόι του χεριού σου, υπάρχει κι μια άλλη ιστορία που γράφεται στα φύλλα της καρδιάς σου, υπάρχει κι ένας άλλος χρόνος που ονομάζεται ψυχικός. Εκεί λοιπόν μάχομαι καθημερινά με τους δράκους της ύπαρξης μου, τις σκιές που σκοτεινιάζουν το υπαρξιακό τοπίο μου.Αυτόν λοιπόν τον δράκο σκότωσε και σκοτώνει καθημερινά ο Άγιος Γεώργιος στις ψυχές εκείνων που τον επικαλούνται, τον δράκο που ζει μέσα μου, που χάνεται και απλώνεται στα σκοτάδια της καρδιάς μου και καθημερινά τρομάζει τις επιθυμίες μου, βγάζει φωτιές και καίει τα όνειρα μου, αγριεύει, οργίζεται και προσπαθεί να απελπίσει τον ορίζοντα μου. Να χάσω προσπαθεί τον δρόμο προς την πνευματική ωρίμανση και ολοκλήρωση. Το Χριστό πολεμά μέσα από την ευθύνη μου να υπάρξω ως πρόσωπο.
Τον δρακοκτόνο λοιπόν Αϊ Γιώργη παρακαλώ, την τέχνη να μου μάθει, πως το δαμάζουν εκείνο το θεριό που κατοικεί στα απάτητα τα μέρη της ψυχής μου.

Αίμα και δάκρυα

Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ, όλο αγκάθια και καρφιά· παντού φυτρωμένοι σταυροί, παντού αγωνία και θλίψη. Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή, κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς, κάθε στιγμή και μία λόγχη. Αν μπορούσαμε να στύψουμε τη γη σαν το σφουγγάρι, θα έσταζε αίμα και δάκρυα.

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

Πόσο με θυμίζεις

Άγιε μου Θωμά, πόσο με θυμίζεις ώρες ώρες.
Άπιστος κι εγώ σαν εσένα.
Μια απιστία που οι ωραίοι άγιοι την είπαν ¨θαυμαστή¨.
Και ¨καλή¨.
Θέλω όχι να αρνηθώ, μα να αισθανθώ.
Όχι να απορρίψω, μα να αγγίξω.
Δεν μπορώ την τυφλή πίστη, που κινδυνεύει να γίνει άρρωστη, φανατική, επικίνδυνη.
Σήμερα ο κόσμος κυλιέται στο αίμα ακριβώς από ανθρώπους ¨πιστούς¨ σε κάτι, ή σε κάποιον.
Χωρίς να ελέγχουν αν αυτό που πιστεύουν είναι ¨πραγματικό¨, αν ισχύει, αν αληθεύει πάνω στα πράγματα, αν φέρνει ευτυχία, καταξίωση, χαρά πραγματική.
Απλά πιστεύουν, και πορώνονται.
Πιστεύουν και οπλίζονται με βέλη, σπαθιά και λαιμητόμους.
Άγιε Θωμά, κάνε κι εμένα ¨άπιστο¨ σαν εσένα, και δος μου της καρδιάς σου τη φλόγα που ζητούσε το Χριστό ¨εν τοις πράγμασιν¨, κι όχι το Χριστό – Ιδέα!

Του π. Ανδρέα Κονάνου

Πηγή: http://www.romfea.gr/

Η πίστη των Ορθοδόξων

Πίστη είναι η ακλόνητη εμπιστοσύνη προς τον Χριστό και τη θεϊκή δύναμή Του, αλλά και η χωρίς καμιά επιφύλαξη αυτοπαράδοση του ανθρώπου σ’ Αυτόν. Έτσι εκδηλώνεται η παραδοχή και η αποδοχή του Χριστού, ως Θεού και Σωτήρα, έτσι αρχίζει και ο χριστιανισμός ως σχέση με τον Ιησού Χριστό. Αυτός είναι ένσαρκη παναλήθεια, αυτό που οι άγιοι πατέρες μας ονόμασαν Ορθοδοξία και όχι κάποια άσαρκη θεωρία ή ιδεολογία. «Πιστεύω» για τον ορθόδοξο χριστιανό σημαίνει: Δέχομαι τον Χριστό, τον Υιό και Λόγο του Θεού, όπως «απεκαλύφθη», δηλ. αυτοφανερώνεται στον κόσμο, ως Θεάνθρωπος και Τον αναγνωρίζω ως Σωτήρα από κάθε μορφή δουλείας και θανάτου.
Όταν ο άνθρωπος αποδέχεται ολόκληρο τον Χριστό και όχι επιλεκτικά, δέχεται και τον Λόγο Του ως δυνατότητα σωτηρίας. Αυτός είναι ο χριστιανός. Αντίθετα, ο αιρετικός τεμαχίζει τον Χριστό, δεχόμενος ό, τι αυτός-ο αιρετικός- προκρίνει, και έτσι κατασκευάζει Χριστό που δεν υπάρχει. Ο αιρετικός έστω και αν λέγεται χριστιανός, ακολουθεί τη μέθοδο της ειδωλολατρίας, που αυτό ακριβώς σημαίνει: Κατασκευή θεότητας, που ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η αναφορά, αόριστα μάλιστα, σε θεό μπορεί να είναι τελείως ξένη προς τον Θεό «των πατέρων ημών», την Αγία Τριάδα. Αυτός που σώζει τον άνθρωπο και τον κόσμο, προσφέροντας σωτηρία σ’ όλες τις μορφές της, αιώνια δηλ. ένωση με τον Θεό, αλλά και  μέσα στον χρόνο, απαλλαγή από ό, τι ταλαιπωρεί και θλίβει τον άνθρωπο, είναι ο Χριστός. Αυτός είναι και ο Θεός μας!
Όχι όμως μόνον ο αιρετικός, αλλά και ο «πανθείζων» ή όποιος δέχεται τον Χριστό έξω από τη θεότητά Του είναι ουσιαστικά ά-θεος (Εφεσ. 2,12), έστω και αν ισχυρίζεται ότι πιστεύει στον Θεό, διότι «ο αρνούμενος τον Υιόν, ουδέ τον Πατέρα έχει» (Α΄ Ιω. 2, 23).

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 18 Απριλίου 2015

Όλοι έχουν δικαίωμα στην Αγάπη

Όσοι προσπαθούν να μιλήσουν στους ανθρώπους για αγάπη, αλλά την ίδια στιγμή τους φανατίζουν να πολεμούν όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό, για αγάπη τίποτε δεν ξέρουν.
Όταν κάποιος σας μιλάει για αγάπη, αλλά την ίδια στιγμή σας φανατίζει , να πολεμάτε οτιδήποτε διαφορετικό, τι είναι αγάπη δεν γνωρίζει.
Επειδή γνωρίζει ότι είναι λίγος, φτιάχνει φανατικούς για να υπερασπίζονται αυτά που λέει.
Η αγάπη δεν φοβάται τον αντίλογο.
Η αγάπη δεν έχει όρια, χρώμα και πιστεύω.
Δεν είναι προνόμιο κάποιου λαού μονάχα.
Είναι ενέργεια που καλύπτει όλον τον πλανήτη.
Ανήκει σε όλους τους ανθρώπους της Γης.
Και σε όλους πρέπει να την δίνουμε.
Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός.
Για αυτό σταυρώθηκε.!
Και αυτό πρέπει να διδάσκουμε .
Δεν φταίνε οι μαθητές….. φταίνε οι δάσκαλοι που για αγάπη μίλησαν, χωρίς αγάπη τι θα πει να ξέρουν.

Πατήρ Ιωάννης

Αλήθεια, δεν πάμε καλά;

Ακούγεται από κάποιους, συνήθως μεγάλης ηλικίας, ότι «χάλασε ο κόσμος, δεν υπάρχουν αρχές σήμερα». Προφανώς η σύγκριση αυτή με την προηγούμενη γενιά υποτιμά τη σημερινή, τονίζοντας τα αρνητικά στοιχεία που τη διακρίνουν. Κανείς, νομίζω, δεν αρνείται πως το κακό κυριαρχεί, προβάλλεται, μαζοποιείται. Η αντίληψη του μέτρου δεν υπάρχει, ο εγωκεντρισμός χαρακτηρίζει τη ζωή των περισσοτέρων, το χρήμα και το συμφέρον γίνεται στόχος ζωής.
Ωστόσο, είναι ανάγκη να τονιστεί ότι ποτέ ο κόσμος δεν ήταν «αγγελικά πλασμένος». Από αρχής μέχρι σήμερα και μέχρι συντελείας του αιώνος, θα φαίνεται ότι κυριαρχεί το κακό και ότι «ο κοσμοκράτωρ του σκότους» εξουσιάζει χωρίς αντίσταση.
Η παρουσία όμως του φωτός διαλύει το σκοτάδι και το κάνει ανυπόστατο. Η απουσία του φωτός κάνει το σκοτάδι να κυριαρχεί. ΄Ετσι, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας μας, το κακό δεν έχει υπόσταση αλλά είναι η απουσία του καλού.
Ένας ιεροκήρυκας προτεστάντης έλεγε: «Παρά να καταργιέσαι το σκοτάδι, άναψε ένα κερί». Όταν κάλεσε τους παρευρισκομένους στο μεγάλο γήπεδο που βρίσκονταν να το κάνουν πράξη, το γήπεδο φωτίστηκε ως να ήταν μέρα.
Ευτυχώς υπήρξαν και υπάρχουν στις μέρες μας άνθρωποι που όχι απλά άναψαν κερί αλλά έγιναν οι ίδιοι λαμπάδες που φώτισαν την εποχή του και φωτίζουν και τις επόμενες εποχές. Αγωνιζόμενοι για να καθαρθούν απ’ ό,τι τους εμποδίζει να αγαπήσουν «εξ όλης καρδίας και ισχύος και δυνάμεως» το Θεό και τους ανθρώπους, δεχτήκαν τη Χάρη και έγιναν ένα με το Θεό. Η αγιότητά τους έγινε παρηγοριά και ελπίδα για το σύγχρονο πονεμένο άνθρωπο. Οι ίδιοι, μετάγγισαν με το λόγο τους, μα κυρίως με την καιόμενη από αγάπη καρδιά τους, τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε κι ότι μας αγαπά χωρίς όρια.
Η αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου το Δεκέμβριο του 2013 και του Γέροντος Παϊσίου τον Ιανουάριο του 2015, επικυρώνουν το αισθητήριο του λαού του Θεού που τους έζησε ή άκουσε γι’ αυτούς.
Δεν είναι ευλογία στις μέρες μας η παρουσία τόσων ανθρώπων που αγίασαν; Δεν είμαστε προνομιούχοι που γνωρίσαμε, είδαμε και ακούσαμε σύγχρονους μας που σήμερα τους προσκυνούμε σε εικονοστάσια όπως τους παλαιότερους αγίους;
Είναι αλήθεια ο λόγος του Αποστόλου Παύλου «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις». (Ρωμ.5,20) Δηλαδή «όπου η αμαρτία φάνηκε στο αληθινά τρομακτικό της μέγεθος, εκεί η χάρη του Θεού την υπερκάλυψε με το παραπάνω».
Αν στην εποχή μας «επλεόνασε η αμαρτία», όμως η χάρις δεν έμεινε ανενέργητη. Φάνηκε δυναμικά σ’ ένα Πορφύριο, Παΐσιο, Σωφρόνιο, Ιάκωβο, Ευμένιο, Κυπριανό Σταυροβουνιώτη, Παναγή Λυσιώτη. Κι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, έγιναν δοχεία της χάριτος και ζωντανά σημεία του ζώντος Χριστού.
Ας μη δικαιολογούμε την οκνηρία μας κι ας μη βλέπουμε παντού την αμαρτία, δείχνοντας έτσι το μέσα μας κόσμο...
Ο Χριστός και οι άνθρωποί Του μας βεβαιώνουν με τη ζωή τους ότι τον τελευταίο λόγο στην πορεία του κόσμου και την προσωπική τον έχει το Φως, η Αλήθεια, η Ζωή.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Κύριε, αξίωσέ με να μιμηθώ την Μητέρα Σου

Ιησού Χριστέ, ακούω καθημερινώς δια μέσου των γεγονότων επιτακτικό το αίτημα δια καλούς καὶ ευσεβείς ιερείς.
Και εγώ, Κύριε, έχω ικετεύσει πολλές φορές δι’αυτό. «Δώσε μας ιερείς εμφορούμενους από θείον ζήλον».
Και σήμερα, Χριστέ μου, δια το ίδιο ζήτημα θα Σε παρακαλέσω. Σήμερα, που βλέπω την Μητέρα Σου να οδηγεί τον Μονογενή Της Υιόν εις τον ναόν του Θεού και να τον αφιερώνει, να τον προσφέρει εκεί, κάπως διαφορετικά θα Σε ικετεύσω δια το θέμα αυτό.

Κύριε, Σε παρακαλώ, αξίωσέ με να προσφέρω το παιδί μου εις τον ναός Σου, δια να γίνει ισόβιος διάκονός Σου.
Θέλω Ιησού μου, το παιδί μου αυτό να σου το αφιερώσω, να σου το ετοιμάσω δια την μεγάλη και μοναδικήν διακονίαν.
Σε ικετεύω, φύλαξε το Ιησού Χριστέ, αγίασέ το περισσότερον, καλλιέργησε το κρίνο της αγνότητος επιμελέστερον, μέσα εις την ψυχήν του.
Αξίωσέ με, Σωτήρα μου, να πάρω από τα χέρια του τον θησαυρό των αχράντων Μυστηρίων Σου και να αγιασθώ, όπως η μητρική αγκάλη της Θεοτόκου ηγιάσθη από την παρουσίαν Σου.

Αμήν.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Το σύμπτωμα λέει μια αλήθεια

Το σύμπτωμα που σε ταλαιπωρεί πρέπει να ξέρεις ότι τις περισσότερες φορες είναι, οτι πιο πραγματικό σου συμβαίνει. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να ακούσεις και όχι για ακόμη μια φορά να φιμώσεις. Είναι μια πραγματικότητα που μιλάει και κάτι θέλει να σου πει. Μην βιαστείς να το ξορκίσεις από την ζωή σου. Περίμενε, υπέμενε, άκου.
Το σύμπτωμα είναι μια προσωπική σου αλήθεια που δεν της έδωσες ή δεν της έδωσαν το δικαίωμα να εκφραστεί, να πει αυτό που ήθελε, να νιώσει αυτό που ζητούσε.
Έτσι σε «εκδικήθηκε» παίρνοντας την μορφή ενός σωματικού ή ψυχικού συμπτώματος, για να σου πει όλα εκείνα που βίαια απώθησες, που δεν σε άφησαν να αρθρώσεις, που σου είπαν «παψε μην μιλάς, «παψε εσύ δεν ξέρεις..» ‘η που μόνος ένιωσες τέτοια ντροπή που γρήγορα σώπασες την επιθυμία σου.
Γι αυτό μην οργιζόμαστε, μην απελπιζόμαστε, μην ταραζόμαστε όταν μένει «κλειστός» ο Ουρανός, όταν νομίζουμε ότι δεν απαντά στα αιτήματα μας. Ας κατανοήσουμε, ότι τις περισσότερες φορές ο Θεός μιλάει μέσα από την σιωπή. Γλώσσα είναι κι αυτή και μάλιστα Θεική. Ξέρει Εκείνος γιατί δεν μας παίρνει τον πειρασμό, την δοκιμασία, την οδύνη και τον πόνο. Γιατί δεν θέλει να σταματήσει ίσως την πιο αληθινή ψυχική και σωματική διεργασία που συμβαίνει εντός μας.
Ο Κύριος γνωρίζει, ότι τα οφέλη ψυχικά και πνευματικά είναι πολύ μεγαλύτερα και ουσιαστικότερα, από την εξάλειψη με έναν θαυματουργικό τρόπο των συμπτωμάτων.
Ναι μπορεί να φαίνεται σκληρό, αλλά είναι φιλάνθρωπη στάση. Ίσως γιατί δεν κατανοήσαμε ότι πολλές φορές είναι το ίδιο το σύμπτωμα ένα μέγιστο θαύμα. Και το θαύμα δεν είναι φαντασμαγορία, αλλά ευκαιρία και πρόταση να εισέλθουμε στο «Αλλιώς» της ύπαρξης και της ζωής. Να γευθούμε την δυνατότητα να υπάρχουμε μέσα από την ματιά του Θεού. Σε κάθε θαύμα, ο Θεός μας κλείνει το μάτι στο «Αλλιώς» της ζωής, λέει ο Στέλιος Ράμφος.
Η σιωπή του Θεού, απέναντι στην δοκιμασία μας δεν είναι αδιαφορία, αλλά κάλεσμα, σε μετάνοια, σε αλλαγή και αλλαγές, σε συνειδητοποίηση εκείνου που χάσαμε, που απωλέσαμε, που απωθήσαμε, που ψευδός αρνηθήκαμε, που φιμώσαμε και ξεχάσαμε πεταμένο στα υπόγεια της ψυχής και εκείνο αγρίεψε, θέριεψε, και έγινε σκιά να πνίξει τον ορίζοντα μας.
Εάν λοιπόν ακούσουμε αυτό που το σύμπτωμα κομίζει, και πάρουμε την απόφαση να εισέλθουμε σε αυτά τα σκοτεινά δωμάτια του εσώτερου βίου μας, να μην ξεχάσουμε το εξής: σε αυτό το απύθμενο σκοτεινό τούνελ της ψυχής, μην μπεις ποτέ μόνος σου, πάρε μαζί σου φυλακτό τον όνομα του Χριστού μας και άκου την φωνή του συμπτώματος τι έχει να σου πει, μιλάει, μιλάει και μάλιστα εκωφαντικά.

π. λίβυος

Η Μάνα…

Το πρώτο πρόσωπο που βλέπουμε, μόλις ανοίξουμε για πρώτη φορά τα μάτια μας στο πρωταντίκρυσμα της ζωής είναι αυτό της Μητέρας … Στην αγκαλιά της το παιδί, βρίσκει ασφάλεια. Στα χέρια της αισθάνεται αφοβία. Για ένα μωρό, όλος ο κόσμος του,είναι η Μάνα. Η ίδια Μάνα, που θα το δει με καμάρι να μεγαλώνει, εκείνη που θα σταθεί με αγωνία στο προσκεφάλι του όταν το παιδί άρρωστο δέχεται τις δικές της φροντίδες, που αγωνιά προσευχόμενη μπροστά στα εικονίσματα για το παιδί, της με μια προσευχή, που στηρίζει το παιδί, στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του ακόμα και αν το ίδιο δεν μπορεί να το καταλάβει.
Η Μάνα, που πολλές φορές γίνεται ο κυματοθραύστης των δικών μας κυμάτων. Των κυμάτων της δικής μας ζωής… Η Μάνα, που θα δεχθεί τον πικρό μας λόγο με το ίδιο χαμόγελο που θα δεχθεί και τον γλυκό! Η Μάνα, που είναι έτοιμη, να δώσει ακόμα και την ζωή της για το παιδί της. Η ίδια, που λευκασμένη πλέον από τα χρόνια της ζωής, κλείνει για πάντα τα μάτια της, αλλά πριν τα ασφαλίσει, κρατά για πάντα την εικόνα του παιδιού της στην καρδιά της…
Η Εκκλησία μας τιμά πάντοτε, κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή την Μάνα! Την τιμά, στο πρόσωπο της Μεγάλης Μάνας, της Παναγιάς μας. Και σήμερα, την ημέρα της Μεγάλης Εορτής της Υπαπαντής, παρ’ ότι Δεσποτική Εορτή, τιμάται η Μητέρα Του Δεσπότου Χριστού! Στο πρόσωπο Της, γιορτάζει διαχρονικά η Μητέρα, εκείνη που στέκει δίπλα στο παιδί της από την στιγμή που θα το φέρει στον κόσμο. Το πονεμένο δάκρυ της γίνεται πληγή που δεν κλείνει, αν συμβεί να φύγει πριν από εκείνην το παιδί της…. Η Μάνα, όσο και αν μεγαλώσει το παιδί, Μάνα σεβαστή και αγαπημένη παραμένει. Το ίδιο παιδί που αποζητά την μητρική αγκαλιά στα παιδικά του χρόνια, την ίδια αγκαλιά αποζητά ακόμα και όταν τα γερασμένα χέρια της μητέρας είναι απλά κοντά του, ακόμα και αν δεν μπορούν χάριν του πανδαμάτορα χρόνου να το προστατέψουν.
Ακόμα και έτσι όμως, δεν παύει να λειτουργεί προστατευτικά η προσευχή της. Μια προσευχή, που βγαίνει από την καρδιά της και πάει κατευθείαν στον Θρόνο του Θεού. Κάποτε, ο γέρων Επίσκοπος της Φλώρινας ο μακαριστός π. Αυγουστίνος είχε πει: ” Το γάλα που θηλάζει η Μάνα το παιδί για να το μεγαλώσει, είναι το αίμα της, που γίνεται ζωή για την ζωή του παιδιού της. Όσα χρόνια λοιπόν και να περάσουν, ακόμα και όταν η Μάνα σιωπηλή αλλά πάντοτε χαμογελαστή κοιτά μέσα από την φωτογραφία της το παιδί, Μάνα γλυκιά και αγαπημένη παραμένει για το παιδί που όσα χρόνια και να περάσουν δεν ξεχνά , δεν πρέπει να ξεχνά, πως οφείλει σε εκείνην τα πάντα. Αλίμονο σε εκείνον που ξεχνά, πάντοτε υποφέρει…
Όταν διακονούσα την Εκκλησία μας, στην Αθήνα, εκεί στην ενορία υπήρχε ένας ”Οίκος ευγηρίας”, ένα γηροκομείο… Χώρος αποθήκευσης δηλαδή, όσων περισσεύουν από τα σπίτια τους… Κλήθηκα να μεταλάβω τους ηλικιωμένους. Μετά την εκτέλεση του καθήκοντος μου, πήγα ξανά να τους δω σε κάποια άλλη στιγμή. Μου είχε κινήσει την περιέργεια μια γερόντισσα που είχε γεμίσει τον τοίχο του δωματίου της με φωτογραφίες των παιδιών και των εγγονών της.
Κάθισα κοντά της και μιλήσαμε. Τα δάκρυα μου, ακολουθούσαν τα δικά της. Της είχαν πει πως θα την πάνε για λίγες ημέρες να ξεκουραστεί σε ένα ωραίο μέρος…. Να βάψουν το δωμάτιο της στο σπίτι και να την ξαναφέρουν μετά! Εκείνη κατάλαβε… Πριν φύγει, μέσα στην βαλίτσα με τα λιγοστά προσωπικά της αντικείμενα και τα ρούχα της, πήρε μαζί της, τις φωτογραφίες του παιδιού και των εγγονών της…. Την πήγαν στο γηροκομείο και από τότε την ξαναείδαν στο φέρετρο, την ημέρα της κηδείας της… Εκείνη όμως, δεν έπαψε να τους κοιτά με αγάπη! Κάθε μέρα που άνοιγε τα μάτια της τους κοίταζε στις φωτογραφίες…. Και ήταν η τελευταία εικόνα που κράτησε για πάντα μαζί της, όταν έκλεισε τα μάτια της εκεί, στο δωμάτιο ενός οίκου ευγηρίας….
Θέλοντας να κλείσω τούτες τις φτωχές γραμμές ,αφιέρωμα τιμής, αγάπης και σεβασμού στην κάθε Μητέρα, μεταφέρω, ένα συγκινητικό ποίημα που συνέγραψε ο πολιτικός και λογοτέχνης Άγγελος Βλάχος (1838-1920). με τίτλο:΄΄ Η καρδιά της Μάνας” . Με αυτό θα κλείσω τις σκέψεις μου και τους στοχασμούς μου, για το Ιερό Πρόσωπο της Μητέρας, της Μάνας που το βλέμμα της, ακόμα και μετά θάνατον μας συνοδεύει…
Η καρδιά της Μάνας
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
– Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
– Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Τετάρτη 15 Απριλίου 2015

Κάρφωμα και ξεκάρφωμα

Ένας μεγάλος ζωγράφος που λεγόταν Γουλιέλμος Άχτερμαν είχε φτιάξει μια αριστουργηματική εικόνα της Αποκαθήλωσης. Σε αυτήν έχει ζωγραφίσει διάφορους ανθρώπους, να προσπαθούν να κατεβάσουν το σώμα του Χριστού από το σταυρό , όπως το έχουμε και στην εκκλησία την Μεγάλη Παρασκευή. Τότε βγάζουμε τα καρφιά και κατεβἀζουμε το σώμα του Χριστού από το Σταυρό. Εκεί λοιπόν, στην εικόνα αυτή πάει ένας άνθρωπος, την κοιτάζει και λέει:
- Παιδάκι μου, εδώ δεν είσαι συ;
- Ήταν ένα πρόσωπο φτυστό με την φάτσα του ζωγράφου.
- Ναι εγώ είμαι.
- Και πώς τον έβαλες τον εαυτό σου εκεί;
- Λέει ο Άχτερμαν:
- Να σου πω.. Μέχρι τώρα και εγώ Του κάρφωνα καρφιά του Χριστού. Με τις πράξεις μου. Κάθε πράξη για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου, ήταν και ένα καρφί στην καρδιά του Χριστού! Αλλά κάποια στιγμή το συναισθάνθηκα και είπα:
- Τέρμα! Πρέπει να αρχίσω να βγάζω κανένα καρφί από τα χέρια και τα πόδια του Χριστού.
Τουλάχιστον από εκείνα που του έβαλα εγώ.
Το προσπαθώ.
Και θα το προσπαθώ.

Ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος της Εκκλησίας λέει:
Σε όσο υψηλή πνευματική ζωή και αν φθάσουμε, αν δεν κάνουμε την καρδιά μας πονόψυχη, η πνευματική μας ζωή θα είναι ψεύτικη και υποκρισία! Ο άνθρωπος αρχίζει να έχει πονόψυχη καρδιά, τότε που αρχίζει να μην θέλει πια να βάλει και άλλα καρφιά στους άλλους, αλλά και να βγάλει εκείνα που σε εποχή πνευματικής καθίζησης έβαλε.

Πηγή: http://dakriametanoias.blogspot.gr/

Τρίτη 14 Απριλίου 2015

Όλοι οι δρόμοι σε μια αγκαλιά..

Όχι δεν υπάρχει καλός και κακός δρόμος.
Όπως δεν υπάρχει καλό και κακό ποτάμι.
Όλα οδηγούν στην αγκαλιά της θάλασσας.
Όχι μην απογοητεύεσαι.
Το ακούς;
Η θλίψη στα μάτια σου, το σφίξιμο στην καρδιά σου, τα τρεμάμενα χέρια δεν είναι μετάνοια.
Φόβος και ενοχή είναι. Γιατί σου είπαν ότι πρέπει να είσαι πάντα τέλειος, να είσαι κάπως, για να σε αποδέχονται οι άλλοι, για να αποδέχεσαι εσύ τον εαυτό σου. Κάθε που ραγίζει το προφίλ σου από ένα λάθος, κλονίζεσαι, χάνεσαι και πεθαίνεις, αισθάνεσαι ότι θα έρθει πάλι η τιμωρία, η απόρριψη απέναντι στο κακό παιδί. Όχι δεν υπάρχει λάθος και σωστό. Όλα είναι δρόμος. Το σωστό σε πάει στο λάθος και το λάθος στο σωστό. Όταν χάνεις βρίσκεις και όταν πεθαίνεις ανασταίνεσαι. Μάθε λοιπόν πως υπάρχει Κάποιος που δεν σε τιμωρεί στα λάθη σου. Που σε αγαπά υπερβολικά στην αμαρτία σου. Που σε κρατά αγκαλιά τότε που δεν μπορείς να σύρεις τα πόδια σου. Μάθε πως πέρα από σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, στέκει η Αγάπη.
Πάντα μια ζεστή αγκαλιά σε προσμένει να ξεκουράσεις τους φόβους.

π.λίβυος

Η Ακολουθία της Ανάστασης και ο Εσπερινός της Αγάπης στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου, 2015



Στιγμές από την ακολουθία της Ανάστασης και τον Εσπερινό της αγάπης έτσι όπως εορτάστηκαν στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου, σύμφωνα με την αγιορείτικη τάξη και παράδοση.

Δευτέρα 13 Απριλίου 2015

Κυριακή 12 Απριλίου 2015

Χριστός κατελθών προς πύλην Άδου μόνος Λαβών ανήλθε πολλά της νίκης σκύλα

Οι γυναίκες οι οποίες παραβρέθηκαν το απόγευμα της Παρασκευής, στον ενταφιασμό του Κυρίου, δηλαδή η Μαρία η Μαγδαληνή και οι υπόλοιπες, όταν επέστρεψαν από το Γολγοθά στην πόλη, ετοίμασαν αρώματα και μύρα για να αλείψουν το σώμα του Ιησού· και την επομένη μέρα απείχαν από κάθε δραστηριότητα λόγω της αργίας του Σαββάτου. Κατά το βαθύ όρθρο, όμως, της Κυριακής, η οποία ονομάζεται από τους Ευαγγελιστές «πρώτη Σαββάτου» και «μια Σαββάτων», δηλαδή πρώτη μέρα της εβδομάδος, μετά από τριάντα έξι σχεδόν ώρες από τη νέκρωση του ζωοδότη Λυτρωτή, έρχονται με νεκρώσιμα αρώματα στον τάφο. Και ενώ σκέπτονταν τη δυσκολία της αποκυλίσεως του λίθου από την είσοδο του τάφου γίνεται σεισμός φοβερός· και Άγγελος με αστραπηφόρα όψη και χιονόφωτη στολή, αφού αποκύλισε το λίθο και κάθισε πάνω σ’ αυτόν, έκανε τους φύλακες να τρομάξουν και τους έτρεψε σε φυγή. Οι γυναίκες, στο μεταξύ, αφού μπήκαν στον τάφο και δε βρήκαν το σώμα του Ιησού, βλέπουν δυο Αγγέλους λευκοφορεμένους, με αντρική μορφή, οι οποίοι αφού τους φανέρωσαν την ανάσταση του Σωτήρα, τις στέλνουν για να αναγγείλουν στους μαθητές την χαρούμενη είδηση. Σε μικρό χρονικό διάστημα φθάνουν στον τάφο ο Πέτρος με τον Ιωάννη, αφού έμαθαν τι έγινε από τη Μαρία τη Μαγδαληνή, όπως ήδη ειπώθηκε, αλλά μπαίνοντας μέσα βρίσκουν μόνο τα σάβανα. Γι’ αυτό ανέρχονται όλοι στη πόλη με χαρά, κήρυκες της ανάστασης του Χριστού, τον οποίον και είδαν πραγματικά ζωντανό πέντε φορές κατά τη σημερινή γιορτή. Αυτή την χαρμόσυνο Ανάσταση γιορτάζοντας σήμερα ασπαζόμαστε μεταξύ μας τον εν Χριστώ ασπασμό, δείχνοντας με τον τρόπο αυτό τη διακοπή της πρώτης έχθρας ανάμεσα σ’ εμάς και το Θεό και τη διαλλαγή του Θεού προς εμάς για άλλη μια φορά, διαλλαγή που έγινε φανερή με το πάθος του Σωτήρος. Και η εορτή ονομάζεται Πάσχα, έχοντας έτσι το ίδιο όνομα με το Πάσχα των Εβραίων, το οποίο, στη γλώσσα τους σημαίνει διάβαση• διότι ο παθών και αναστάς Ιησούς μας διεβίβασε από την κατάρα του Αδάμ και τη δουλεία του διαβόλου στην ελευθερία και μακαριότητα. Και αυτή η μέρα της εβδομάδος, κατά την οποία έγινε η Ανάσταση του Χριστού, η οποία είναι η πρώτη από τις υπόλοιπες μέρες, επειδή, αφιερώθηκε στην τιμή του Κυρίου ονομάστηκε από το όνομα Του Κυριακή, και σ’ αυτή μετατέθηκε από τους Αποστόλους η αργία και η ανάπαυση της εορτής του Σαββάτου του παλαιού νόμου.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Χριστός Ανέστη


Όταν μας βλάψει κάποιος ζητάμε από τον Θεό να τον καταστρέψει.
Όταν βλάψουμε εμείς κάποιον ζητάμε από τον Θεό να μας συγχωρήσει.
Την ίδια ώρα που αυτός που βλάψαμε ζητάει από τον Θεό να μας καταστρέψει.
Τι δύσκολο πράγμα να είσαι Θεός ανθρώπων που δεν άκουσαν αυτό που είπες...  ΑΓΑΠΗ

Δεν με πειράζει αν γίνομαι γραφικός, αλλά δεν με κουράζει και να το λέω..

2 πακέτα μακαρόνια
1 κιλό ψωμί
¼ τυρί
1 κονσέρβα ντομάτες
½ κιλό κιμάς, έχουν δεν έχουν 7 ευρώ.
Με 7 ευρώ μπορούμε να κάνουμε κάποιον πεινασμένο πολύ χαρούμενο.
Μια σακούλα με όλα αυτά στην πόρτα του και φεύγουμε τρέχοντας μην μας δει.
Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε τον άνθρωπο να ντραπεί αν μας συναντήσει αύριο στον δρόμο.
Λεφτά δεν έχει, αξιοπρέπεια έχει.
Όχι τίποτε άλλο.
Αλλά για να μπορούμε να κατεβάσουμε τις τεράστιες μπουκιές με το ψητό αρνί και όλα τα άλλα ορεκτικά {λες και μας έλειψε ποτέ η όρεξη} χωρίς τύψεις καθώς θα λέμε στους άλλους ότι γιορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Του Θεού της αγάπης.

Πατήρ Ιωάννης

Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω Σου, εμού δε αντελάβετο η δεξιά Σου

(Ψαλμ. ξβ΄ 9)

Πεφιλημένε μοι Κύριε, ακούων τους λόγους τούτους εξερχομένους εκ της καρδίας του θείου Δαβιδ καταλαμβάνομαι υπό λύπης και αθυμίας · διότι ορώ την καρδίαν μου διατεθειμένην προς σε όλως αδιάφορον και αυχμώσαν και προς τα κάτω, τα γήινα και φθαρτά, προσκεκολλημένην. Αλλά και η λύπη αύτη, Κύριέ μου, μικρά εστι λίαν και διαλείπουσα, ότι η γνώσις, ην περί σου έχω, ελαχίστη τυγχάνει και αμυδρά. Αλλ’ έως πότε, ερασμιώτατέ μοι Κύριε, η κατάστασις αύτη διαμένει εν εμοί; έως πότε έσομαι τοιούτος οίος ειμι; Πάντες οι πατέρες μου κατενόησάν σε και ηγάπησάν σε, εγώ δε στερούμαι αμφοτέρων · πάντες οι άγιοί σου ηρνήθησαν τα πάντα και προσεκολλήθησαν εις σε μετά φόβου και χαράς · εγώ δε ο άθλιος ουδέν τοιούτον μέχρι του νυν εδοκίμασα · εν πάσαις γαρ ταις περιστάσεσει καθ’ άς πρέπει αναφαίνεσθαί με αφωσιωμένον και πεποιθότα εις σε, ορώ εμαυτόν ταραττόμενον και σφόδρα ενδιαφερόμενον και διά τα μηδαμινώτατα. Ευρίσκομαι, Κύριέ μου, εν τη αθλία ταύτη καταστάσει, διότι αγνοώ σε, το όντως αγαθόν, αγνοώ σε, την πηγήν της ζωης και της δόξης, αγνοώ σε, τον ανεκτίμητον θησαυρόν, όστις ουκ ανταλλάσσεται δι’ όλων. Κυλίομαι κάτω εν τοις εφημέροις και φθαρτοίς ως ο σκώληξ εν τη κόπρω και ως ο χοίρος εν τω βορβόρω · διότι ου δύναμαι κατιδείν το έκλαμπρον και πλήρες χαρίτων πρόσωπόν σου. Ανιώμαι και τήκομαι διά τα άξια περιφρονήσεως και αποστροφής, διότι τυφλός τυγχάνει ο νους μου και ορά τα φαινόμενα και τα δοκούντα · τα δ’ αληθή και πραγματικά ουδόλως νοεί και βλέπει. Επεθύμουν σφόδρα, Λόγε μου, θεραπευθήναι και απαλλαγήναι εκ πάντων ων κατέχομαι κακών και όλως αφοσιωθήναι εις σε και κολληθήναι οπίσω σου, ον τρόπον εκολλήθη και η ψυχή του θειοτάτου Δαβίδ. Αλλ’ αι ψευδείς δόξαι των ανθρώπων, και αι αφανείς παγίδες του διαβόλου κατέχουσί με αιχμάλωτον και δέσμιον. Εφίεμαι, Λόγε μου, κολληθήναι οπίσω σου αναποσπάστως, ως εκολλήθη ο κατά πάντα μιμητής σου θείος Παύλος, και αναφωνείν μετ’ αυτού «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού…;», αλλ’ η εν εμοί οικούσα αμαρτία φραγμός εστιν ανυπέρβλητος, κωλύων με επιτυχείν της εφέσεως. Ιμειρόμην, Χριστέ μου, αιχμαλωτισθήναι και τρωθήναι υπό της αγάπης σου, ως ετρώθη και ηχμαλωτίσθη η τεκούσα σε μήτηρ, αλλά το περικαλύπτον με σκότος και η της καρδίας μου ακαθαρσία ποιούσι με ψυχρόν και νεκρόν. Αποσόβησον ουν πάντα τα κωλύοντά με, όπως προσκολληθώ όλος σοί, τω ποιητή μου και πλάστη μου.
Αμήν.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Ανέραστα τον Νυμφίο δεν γνωρίζεις...

Για να υπάρχει Νυμφίος πρέπει να υπάρξει νύμφη.
Και για να πραγματοποιηθεί συνάντηση χρειάζεται έρωτας.
Μα για να ερωτευθείς πρέπει να μην έχεις χάσει την καρδιά και ανθρωπιά σου, εκείνη την αρχαϊκή παραδείσια αίσθηση της ομορφιάς. Και δυστυχώς πολλές φορές στον χώρο της θρησκείας και όχι της εκκλησίας, ο έρωτας παρουσιάζεται ως  αμαρτία και ματαιότητα. Ενοχοποιείται, γιατί ο ένοχος ελέγχεται καλύτερα. Το όμως που αναδύεται  είναι, μπορεί ένας ανέραστος άνθρωπος να γνωρίσει τον Χριστό; Κάποιος που φοβάται να δοθεί, να αφεθεί, να τσαλακωθεί, να πέσει στα πατώματα, να κλάψει και να πενθήσει, μπορεί να αισθανθεί την παρουσία του Νυμφίου; Μονάχα η αγάπη ξέρει να δίνει χωρίς να ζητάει, να ζει χωρίς να υπολογίζει, να αφήνεται χωρίς να κρατιέται, να πεθαίνει για τον αγαπημένο της. Η εκκλησία του Χριστού, του Αγίου Πορφυρίου και Ισαάκ του Σύρου, μας λέει ότι για σωθείς, πρέπει να προσέξεις κάτι πολύ σημαντικό, να μην χάσεις την καρδιά και την ανθρωπιά σου. Πολλές φορές στην προσπάθεια μας να γίνουμε «πνευματικοί άνθρωποι» χάσαμε την ανθρωπιά μας. Αναζητώντας τον Θεό, χάσαμε τον άνθρωπο. Εάν δεν μάθεις να ερωτεύεσαι, να συνδέεσαι, να σχετίζεσαι, να αγαπάς και να μοιράζεσαι, να δίνεσαι και να ταπεινώνεσαι, δεν θα αναγνωρίσεις ποτέ στο πρόσωπο του Νυμφίου της Μεγάλης Εβδομάδος τον Χριστό. Θα βλέπεις τα κατορθώματα και τις πνευματικές αρετές σου. Τους νόμους και κανόνες που αρέσκεσαι να επιδίδεσαι ικανοποιώντας το "εγω" σου, μα δεν θα μάθεις ποτέ οτι "σε κάθε έρωτα ξαναζεί η εμπειρία της γεύσης του παραδείσου και της απώλειας του...."

π.λίβυος

Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Πως σε κηδεύσω, Θεέ μου;

Αν ο θάνατος του κάθε ανθρώπου είναι μυστήριο μπροστά στο οποίο στεκόμαστε με απορία και πολλά ερωτηματικά, ο θάνατος του Θεανθρώπου είναι σκάνδαλο. Πώς πεθαίνει ο Θεός; Πώς η αυτοζωή νικάται από το θάνατο; Πώς ο δημιουργός κηδεύεται, φροντίζεται από τα δημιουργήματα;
Ο τάφος, μέσα στον οποίο τοποθετούμε το σώμα του αγαπημένου μας προσώπου, γίνεται ο τόπος συνάντησής μας μαζί του, εφόσον περιέχει το ένα από τα δύο συστατικά της ύπαρξής του. Εκεί αισθανόμαστε την παρουσία του και συγχρόνως τονίζεται η απουσία του. Ο πόνος, συνδυασμένος με αναμνήσεις, αυξάνεται τόσο που χωρίς την παρηγοριά του Θεού δεν αντέχεται.
Ο επιτάφιος του Χριστού, σε κάθε Ορθόδοξο ναό, γίνεται ο τόπος συνάντησής μας με τον Κύριο που πεθαίνει, όπως εμείς, που κηδεύεται, όπως εμείς. Εδώ όμως δεν υπάρχει πόνος! Η λύπη γίνεται χαρμολύπη και το πένθος χαροποιό. Εδώ κυοφορείται η Ζωή και ετοιμάζεται το «Ανάστα ο Θεός», που βεβαιώνει τη νίκη του θανάτου.
Όμως ο θάνατος και ο τάφος του Θεανθρώπου δεν είναι άσχετος με το δικό μας θάνατο και το δικό μας τάφο. Θανατώνεται για να θανατώσει το θάνατο, τον εχθρό του κάθε ανθρώπου. Έτσι, ο Επιτάφιος, σε κάθε Ορθόδοξο ναό, είναι το σημείο που συναντάται ο θάνατός μας με το θάνατό του Θεού μας. Τότε ο δικός μας θάνατος χάνει τη δύναμή του! Γιατί ποια σημασία μπορεί να έχει ο δικός μου θάνατος ή η δική μου ζωή μπροστά στο θάνατο και τη ζωή του Θεανθρώπου; Αφού Εκείνος, ως ο Κύριος της ζωής και του θανάτου, θέλησε να πορευτεί μέσω του θανάτου Του και να τον νικήσει, δεν θα νικήσει το δικό μας θάνατο;
Τοποθετώντας την εικόνα του Επιταφίου μέσα στα πολλά λουλούδια και τα μύρα, φροντίζοντας το Κουβούκλιο που την περιβάλλει να είναι στολισμένο ωραία, δείχνουμε την αγάπη μας προς τον Κύριό μας που μας αγάπησε «έως τέλους», μέχρι τον τάφο και τέλεια.
Μακάρι και η δική μας αγάπη να είναι «έως τέλους». Να μην είναι συναίσθημα και πρόσκαιρη, αλλά αληθινή και συνεχής, με το να ζούμε όπως θέλει Εκείνος, γιατί Εκείνος θέλει ό,τι εμείς στο βάθος θέλουμε κι έτσι το θέλημά Του είναι για μας χαρά.
Προσκυνώντας τον Επιτάφιο και περνώντας κάτω από αυτόν, θέλοντας να δείξουμε ότι πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε μαζί με το Χριστό, ταπεινά ας Τον ευχαριστήσουμε για ό,τι καθημερινά μας χαρίζει και ό,τι κυρίως μας χάρισε με το σταυρό, τον τάφο και την Ανάστασή Του.

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Πηγή: http://isagiastriados.com/

Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο καλύβι

Στην γιορτή, για να νιώσει κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύει.
Την Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλει να νιώσει κάτι, δεν πρέπει να κάνει τίποτε άλλο εκτός από προσευχή.
Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη Εβδομάδα έχουν δουλειές.
Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές.
Χρόνια πολλά...
Να ζήσετε...
Με μια νύφη...
Δεν κάνει!
Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι.

Γέροντας Παΐσιος

O σπουδαιότερος Άνθρωπος στην ιστορία...

O σπουδαιότερος Άνθρωπος στην ιστορία...
Δεν είχε υπηρέτες αλλά Τον αποκαλούσαν Κύριο...
Δεν είχε πτυχία αλλά Τον αποκαλούσαν δάσκαλο...
Δεν ήταν γιατρός αλλά Τον θεωρούσαν θεραπευτή...
Δεν είχε στρατό αλλά ακόμα και οι βασιλείς Τον φοβόντουσαν...
Δεν κέρδισε καμμία στρατιωτική μάχη αλλά κατέκτησε τον κόσμο...
Δεν διέπραξε κανένα έγκλημα αλλά παρ΄όλα αυτά Τον βασάνισαν και Τον σταύρωσαν.....

Χτύπα Εμένα…

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Η "εις τέλος" αγάπη

Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, όπως και πάντοτε, ο Κύριος είχε μπροστά Του ως παρόντα, ζωντανά και πραγματικά, τα γε­γονότα του πάθους, του Σταυρού, της Αναστάσεως και της μεταβάσεώς Του «εκ του κόσμου τούτου προς τον πατέρα». Αυτά που σκέπτεται τώρα είναι η αγάπη Του προς τους Μαθητές Του και σ’ όλους τους «ιδίους» (=δικούς Του) που θα άφηνε στον κόσμο, να γίνει «εις τέλος», δηλαδή τέλεια, ολοκληρωμένη. Το ότι «εκένωσεν εαυτόν μορφήν δούλου λαβών» και ως άνθρωπος πείνασε, δίψασε, κουράστηκε, καταδιώχτηκε, κήρυξε για τη Βασιλεία Του, γέμισε την Ιουδαία με θαύματα και έκανε όσα ήταν αναγκαία για να πιστέψουν οι άνθρωποι στον αληθινό Θεό, για τον Χριστό ήταν αγάπη προς τους «ιδίους», αλλ’ όχι «εις τέλος». Θα γίνει «εις τέλος», όταν καταργηθεί ο θάνατος για να ζήσει ο άν­θρωπος. Αυτός δε που μπορεί να τον καταργήσει νεκρώνοντάς τον, είναι ο Ίδιος, που είναι αυτοζωή.Ο θάνατος, ως φορέας της αμαρτίας, δεν έχει θέση στον Χρι­στό, που είναι απόλυτα αναμάρτητος. Γι’ αυτό κανένας δεν μπορεί να τον επιβάλει στον Χριστό, γιατί είναι πηγή της ζωής. Ούτε το Ιουδαϊκό Συνέδριο, ούτε ο Πιλάτος, αν δεν ήταν «δεδομένον άνωθεν». Ο Χριστός, αν ήθελε μπορούσε να τον αποφύγει. Θα ανέβει όμως στο Σταυρό και θα τον υποστεί εκουσίως διά φι­λανθρωπίαν «δι’ υμάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν». Για να τον καταργήσει από την ανθρώπινη φύση, για να ξαναβρεί ο άνθρωπος την «εν Θεώ» ζωή. Όταν «πάντες ζήσωμεν εν Αυτώ», αυτή είναι η αγάπη Του «εις τέλος». Είναι η «μείζων» αγάπη (=η πιο μεγάλη) κατά την οποία, αυτός που αγαπά, θυ­σιάζει και τη ζωή του «υπέρ των φίλων αυτού» (Ιω. 15, 13).
Επειδή ο θάνατός Του θα καταστεί «θανάτου νέκρωσις», «σπέρμα ζωής αιωνίου», γι’ αυτό τον ονομάζει «δόξαν» και «ύψωσιν». Αν μπορούσε να το ήξερε ο διάβολος, δεν θα Τον θανάτω­νε. Και όταν προσεύχεται και λέγει: «Πάτερ, δόξασόν σου τον Υίόν», σημαίνει, μη με εμποδίσεις να βαδίσω προς τον θάνατο. Όταν σταυρώνεται δοξάζεται, γιατί η ζωή Του θα γίνει ζωή των ανθρώπων. Και ο Πατέρας δοξάζεται για τον Υιό τον «εξ αυτού γεννηθέντα και ου ποιηθέντα» και που είναι όπως Αυτός: Αγαθός και φιλάνθρωπος, φως και ζωή και ανώτερος θανάτου. Γι’ αυτό στην προσευχή του Υιού, ο Πατέρας απαντά: «Και εδόξασα και πάλιν δοξάσω».
Για να γίνει λοιπόν «εις τέλος» η αγάπη του Χριστού, πρέπει να ολοκληρωθεί η σωτηρία, ο άνθρωπος να ανέλθει στους ουρανούς και να πάρει τη θέση, για την οποία προοριζόταν, όταν δημιουργήθηκε από τον Θεό. Γι’ αυτό ο Χριστός είναι ανάγκη να «απέλθη» (Ιω. 16, 7) και να «μεταβεί στον Πατέρα» Του, για να του παρουσιά­σει την ανθρώπινη φύση, που βρισκόταν στο σκοτάδι της αμαρτίας και των παθών, φωτισμένη, απαστράπτουσα, αναστημένη, σωσμένη, μέσα από σταυρό και θάνατο, νικήτρια του θανάτου και γι’ αυτό δο­ξασμένη και θεωμένη. Θα μπορεί ο άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού, να βλέπει διά παντός το πρόσωπο του Θεού και να βλέ­πεται από τον Θεό.
Και στη συνέχεια να χαρίσει αυτή την ελπίδα και τη χαρά στον κάθε άνθρωπο ότι είναι δυνατή η σωτηρία· ότι μπορεί ο άνθρωπος να τελειωθεί και να γίνει θεός «κατά χάριν» και να ανέλθει εκεί, όπου «πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς» (Εβρ. 6, 20). Για το σκοπό αυτό ο Κύριός μας είναι Αρχιερέας μας προς τον Πατέρα, αλλά και παράκλητος για τον καθένα μας και «ιλασμός περί των αμαρτιών ημών».

Παύλου Μουκταρούδη, Θεολόγου

Η συμπεριφορά του Ιησού προς τον Ιούδα

                                                                            [Συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης]
Τι απαντά λοιπόν προς αυτόν ο Σωτήρας;
«Συ το είπες».
Με φωνή γεμάτη από μακροθυμία έλεγξε τη σκηνοθεσία του πονηρού.
Μπορούσε βέβαια να πει προς αυτόν:
Τι λες σιχαμερέ και πονηρέ;
ΤΙ λες, δούλε των χρημάτων και γνήσιε συνεργάτη του διαβόλου;
Τολμάς να υποκρίνεσαι άγνοια;
Τολμάς να κρύβεις εκείνα που δεν μπορούν να κρυβούν;
Μήπως δεν το ήξερα που κατέστρωνες τα πανούργα σχέδιά σου εναντίον της θεότητας;
Μήπως δεν σε είδα με τον οφθαλμό της θεότητας να επισκέπτεσαι τους αρχιερείς;
Μήπως δεν σε άκουα, αν και ήμουν απών, να λες,
"Τί θέλετε να μου δώσετε, για να σας παραδώσω αυτόν;" (Ματθ. 26, 15).
Μήπως δεν γνωρίζω και πόσο με πούλησες;
Γιατί λοιπόν μετά τον έλεγχο εξακολουθείς να δείχνεις την ίδια αδιαντροπιά;
Γιατί προσπαθείς να καλύψεις εκείνα που θέλεις να κάνεις;
Σ’ εμένα όλα είναι φανερά.
Ενώ μπορούσε έτσι ν’ απαντήσει ο Χριστός, όμως δεν μίλησε έτσι, αλλά μίλησε με απλότητα, ανεξικακία και καλωσύνη, «Συ το είπες», διδάσκοντάς μας έτσι πως να συμπεριφερόμαστε προς τους εχθρούς μας.
Όμως μετά από τόση θεραπεία εξακολούθησε ο Ιούδας να ασθενεί, όχι όμως εξαιτίας της αδιαφορίας του ιατρού, αλλ’ εξαιτίας της αδιαφορίας του ασθενή. Διότι ο Κύριος του πρόσφερε όλα τα φάρμακα της σωτηρίας, όμως αυτός δεν θέλησε να τη δεχθεί, αλλά, γνωρίζοντας μόνο τη φιλαργυρία, αγάπησε περισσότερο τον χρυσό παρά τον Χριστό, και έγινε αγαπητός και προσιτός σ’ εκείνους που του πρόσφεραν το μισθό.
«Και, αφού πλησίασε ο Ιούδας, είπε στο Χριστό: “Χαίρε, δάσκαλε”, και τον φίλησε» (Ματθ. 26, 49). Παράξενος αυτός ο τρόπος της προδοσίας, που συνοδεύεται από φίλημα και προσφώνηση. «Ο Ιησούς τότε είπε σ’ αυτόν· Φίλε, γιατί ήρθες;» (Ματθ. 26, 50). Γιατί μου λες να χαίρομαι, τη στιγμή που προτίμησες να με λυπήσεις; Γιατί με τα λόγια ενδιαφέρεσαι για μένα, ενώ με πληγώνεις με τις πράξεις σου; Με ονομάζεις δάσκαλο, ενώ δεν είσαι μαθητής; Γιατί καταχρηστεύεις τους κανόνες της αγάπης; Γιατί κάνεις σύμβολο προδοσίας το σύμβολο της ειρήνης; Ποιόν μιμήθηκες και έκανες αυτό; Έτσι είδες προηγουμένως την πόρνη να φιλά τα πόδια μου; Έτσι είδες τους δαίμονες να υποτάσσονται; Γνωρίζω ποιος σου υπέδειξε την οδό του δολερού φιλήματος: Ο διάβολος σε συμβούλεψε τον τρόπο αυτού του εναγκαλισμού, και συ πείσθηκες στα λόγια του κακού συμβούλου και πραγματοποιείς το θέλημά του.
«Φίλε, γιατί ήρθες;» Πραγματοποίησε τις κακές συμφωνίες που έχεις κάνει με τους Φαρισαίους. Εκτέλεσε το συμβόλαιο της πωλήσεως. Υπόγραψε εκείνο που υπαγόρευσες. Παράδωσε Εκείνον που εκούσια παραδίδεται. Απόκτησε πλέον μαζί με το βαλάντιο των χρημάτων και το βαλάντιο της αδικίας. Παραχώρησε τη θέση σου στο ληστή που πρόκειται να την πάρει με την ομολογία του, εκείνη που έχασες εσύ με την προδοσία.
«Τότε πλησίασαν τον Ιησού και τον συνέλαβαν» (Ματθ. 26, 50). Και έτσι πραγματοποιούνται τα προφητικά εκείνα λόγια· «Με περικύκλωσαν όπως οι μέλισσες την κηρήθρα και κατακάηκαν όπως καίγονται τα αγκάθια από τη φωτιά» (Ψαλμ. 117, 12), και αλλού πάλι «Με περικύκλωσαν πολλοί σκύλοι, και με απέκλεισαν όπως οι καλοθρεμμένοι ταύροι» (Ψαλμ. 21, 17). Αλλ’ όμως πόσο μεγάλη είναι η ανεξικακία, που ταιριάζει μόνο σ’ Αυτόν. Στον ουρανό τα Χερουβίμ και τα Σεραφίμ δεν τολμούν να αντικρύσουν την υπερβολική δόξα Του και γι’ αυτό με τις πτέρυγές τους, σαν ακριβώς με χέρια, καλύπτουν τα πρόσωπά τους. Στη γη, ανεχόταν το σώμα Του να συλληφθεί, από χέρια παράνομα.Είδατε Ποιού μακρόθυμου και φιλάνθρωπου Κυρίου δούλοι γίνατε; Γίνεσθε λοιπόν τέτοιοι προς τους εχθρούς σας, τους συνδούλους σας, όπως είδατε τον Κύριο να συμπεριφέρεται προς τους εχθρούς Του. Διότι πρόκειται και σεις να προσκληθείτε σε πνευματικό δείπνο. Πρόκειται να καθίσετε σ’ αυτό μαζί με τον Κύριο. Ας μη βρεθεί ανάμεσά σας κανένας Ιούδας ως προς τη συμπεριφορά. Όλοι πλησιάστε την Τράπεζα με γαλήνη και ειρήνη. Όλοι ας τρέξουμε κοντά στον Σωτήρα με καθαρή συνείδηση. Διότι Αυτός είναι η νηστεία των πιστών και το συμπόσιο. Αυτός είναι ο χορηγός της τροφής και η ίδια η τροφή. Αυτός είναι ο Ποιμένας και το πρόβατο. Σ’ Αυτόν ανήκει η δόξα στους αιώνες των αιώνων.
Αμήν.

Πηγή: http://www.pemptousia.gr/

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).