Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

Γουρπάν σ' εσόν το θέλαμαν

Εάν και αν

Εάν δεν μιλήσεις….πως θες να ακουστείς;
Εάν δεν ρωτήσεις….πως θες να μάθεις ,κάτι που δεν ξέρεις;
Εάν δεν γελάσεις….πως ότι ξέρεις την χαρά, θα πεις;
Εάν δεν τολμήσεις….πως άραγε, κάτι θα καταφέρεις;
Αν δεν διψάσεις…πως την αξία του νερού θα ξέρεις;
Αν δεν γνωρίζεις….πως κάτι ότι είναι αλήθεια θα τους πεις;
Αν δεν κουράστηκες….πως για την κούραση, κάτι θα αναφέρεις;
Αν δεν κοιτάξεις….πως θες κάτι να δεις;
Εάν δεν αγαπήσεις….πως και ζητάς να αγαπηθείς;
Αν δεν πονέσεις….τι νιώθει κάποιος που πονά, πως ξέρεις;
Εάν δεν στερήθηκες….τι για την στέρηση να πεις;
Αν δεν προσευχηθείς….πως θες το θαύμα, στην ζωή σου να το φέρεις;

John Fenix

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Το αχ της καρδιάς σου ακούστηκε

Το αχ της καρδιάς σου ακούστηκε, στα πέρατα του κόσμου
Δώσμου λίγο απ’ τον πόνο σου και τον καημό σου δώσμου
Καρδιά σε πείραξε καρδιά;
Καρδιά θαρρείς πως δεν σε αγαπάει;
Η είναι που ΠΡΕΠΕΙ μια καρδιά, από μακριά για εσένα να χτυπάει;

John Fenix

Εξαιρετικό Ντοκυμαντέρ της National Geographic για τη σχεδίαση και κατασκευή της Αγίας Σοφίας

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Παγιδευμένοι σε έναν πλανήτη φυλακή

Μας μάθανε να σκεπτόμαστε όπως σκέπτονται αυτοί. 
Πήγαμε στα σχολεία που αυτοί έφτιαξαν για εμάς με σκοπό να μας βάλουν σε ένα καλούπι. Καθησύχασαν τις αντιδράσεις μας, λέγοντας ,έτσι είναι ο κόσμος. 
Και φυσικά τους πιστέψαμε. 
Αυτό μας είχαν μάθει. 
Να τους πιστεύουμε.
Ακόμα και τώρα που βλέπουμε τα προγράμματα τους για την ζωή μας να καταρρέουν ένα ένα και να καταστρεφόμαστε, ακόμα και τώρα δεν μπορούμε να σκεφτούμε ελεύθερα για τον εαυτό μας. Σκεπτόμαστε όπως αυτοί μας έχουν μάθει. 
Πρώτα ο φόβος για τις συνέπειες και μετά η λογική ενός ελεύθερου ανθρώπου. 
Παγιδευμένοι σε έναν πλανήτη φυλακή. 
Που μόνο τα ελεύθερα μυαλά θα δραπετεύσουν.

Οι άνθρωποι πνιγόμαστε μέσα στις φροντίδες

Προσπαθούμε εναγωνίως να αυξήσουμε τα αγαθά μας και να βελτιώσουμε τις συνθήκες της ζωής μας. Μέσα σε όλες αυτές τις φροντίδες λησμονούμε  την πνευματική μας καλλιέργεια. Με όλο το καθημερινό τρέξιμο αφήνουμε τελευταία μας έννοια τη φροντίδα της ψυχής μας. Ο Ιησούς Χριστός όμως είναι συνέχεια εκεί και μας περιμένει να φιλοξενηθεί στις καρδιές μας. Όσα λάθη και όσες αδικίες έχουμε κάνει ο Κύριος μπορεί να μας προσφέρει το μεγάλο θησαυρό της πίστεως και της σωτηρίας, αρκεί να δεχτούμε την πρόσκληση να τον φιλοξενήσουμε στο ναό της καρδιάς μας.

Τετάρτη 28 Ιανουαρίου 2015

Τραγική συνήθεια

Ότι δεν γνωρίζουν και ότι δεν καταλαβαίνουν οι άνθρωποι το σκοτώνουν.
Τους είναι πιο εύκολο να καταστρέψουν το άγνωστο ,από το να προσπαθήσουν να το κατανοήσουν.
Σωκράτης, Ιησούς Χριστός και τόσοι άλλοι στο πέρασμα των αιώνων, θύματα αυτής της τραγικής συνήθειας.
Ένα άγνωστο έντομο στον κήπο;
Το πατάμε και βγάλαμε την απειλή από την ζωή μας.
Η αμάθεια μας, στοίχισε την ζωή ενός εντόμου, που προορισμός του ήταν να τρώει τα επιβλαβή ζιζάνια των φυτών μας.
Να μας κάνει καλό δηλαδή.
Έτσι και εσύ ..άνθρωπε!
Δεν ήξερες τίποτα από αγάπη.
Άγνωστη λέξη.
Και όποιον αγάπη σου έδειξε τον σκότωσες.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Τσαλακωμένη εικόνα...

Ξέρεις πόσο λυτρωτικό είναι να διαλύεις την εικόνα σου; Να κάνεις συντρίμμια το είδωλο σου και να τσαλακώνεις το προφίλ σου; Να ξεγυμνώνεις το κορμί σου, δίχως να ντρέπεσαι μήπως φανούν οι ουλές της μοναξιά σου; Τα σημάδια των παθών σου; Να αφήνεις όλα τα όπλα του «εγώ» πάνω στο τραπέζι της φαντασίας και ξαρμάτωτος να εγκαταλείπεσαι στην πραγματικότητα της ζωής; Να νιώθεις την ελευθερία του να μην είσαι κάποιος, να μην πρέπει να αποδείξεις τίποτα σε κανένα. Να είσαι ανώνυμος στο έπαινο και απαθής στην κατηγορία. Να είσαι αυτό που είσαι και όχι εκείνο που οι άλλοι θέλησαν ή φαντάστηκαν για τις δικές τους ανάγκες. Να γίνεσαι αυτό που λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος και με συγκλονίζει «σαν να μην υπήρξες ποτέ…». Να μάθεις τελικά ότι ο έπαινος και η κατηγορία είναι ίδια φυλακή;

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Εκ γενετής τυφλοί

Ένας εκ γενετής τυφλός τι όνειρα άραγε βλέπει;
Ποτέ δεν είδε άνθρωπο, ποτάμι που να τρέχει
Ποτέ δεν είδε ανατολή, ποτέ δεν είδε δύση
Κι όμως ότι υπάρχουνε αυτός έχει την πίστη
Εκ γενετής τυφλοί λοιπόν και μεις ποτέ δεν είδαμε Θεό
Δεν είδαμε Παράδεισο και Άγγελους ψηλά στον Ουρανό
Μα όσοι τυφλοί από εμάς χωρίς να δουν πιστέψουν
Μια ζωή στο ΦΩΣ θα ζουν όταν ψηλά επιστρέψουν.

John Fenix

Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2015

Η ανάγκη της ησυχίας

Έχουμε ανάγκη από μετάνοια και όχι από πνευματική αναισθησία.
Υπάρχει σοβαρός λόγος να βρούμε λίγη ησυχία στη ζωή μας.
Ν’ αφήσουμε τη διασκέδαση, την τηλεόραση, το κουτσομπολιό, τα περιττά, τα ενδιαφέροντα και τα ασήμαντα.
Να ξεκουραστούμε αληθινά και πραγματικά.
Να  μάθουμε ν’ αγαπάμε, να εκκλησιαζόμαστε, να υπομένουμε και κυρίως να μετανοούμε.
Το φοβερό σήμερα είναι, ότι ο άνθρωπος δεν πιστεύει ότι χρειάζεται να μετανοήσει.
Έγινε χοντρόπετσος πνευματικά.
Αυτή η παχυλή αναισθησία είναι μία επικίνδυνη παγίδα που οδηγεί στην αναισθησία, στην αυτάρκεια, τη σύγκριση με τους χειρότερους.

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Άτιμε καθρέπτη...

Σε έναν κόσμο που όλα καταρρέουν πώς να βρεις ρυθμό δημιουργίας;
Πώς να ξεφύγεις από τις μάζες των ετοιμοθάνατων για να ζήσεις;
Και αν τελικά ζήσεις από τύχη, τι ζωή θα είναι αυτή με τόσα πτώματα γύρω σου;
Ένας σάπιος κόσμος που σκεπάστηκε με καθρέπτες.
Έτσι ποτέ δεν μπορείς να τον δεις.
Κάθε φορά που προσπαθείς, βλέπεις τον εαυτό σου.
Και αυτό σε κάνει να πιστεύεις ότι ο σάπιος κόσμος είσαι εσύ.
Ότι φταις εσύ.
Μόνο εσύ.
Τι όμορφα που τα έχουν καταφέρει.
Αυτοί ρήμαξαν την κοινωνία και τις αξίες μας και μας κάνανε να πιστεύουμε ότι φταίμε εμείς.
Μα που θα πάνε;
Θα ξανά έρθουν οι εκλογές.
Και όσοι από εμάς έχουν καταφέρει να επιβιώσουν θα πάνε πάλι να ψηφίσουν.
Για να μας αποτελειώσουν κάποιοι άλλοι.
Ακούς εκεί φταίμε εμείς;
Κι αυτός ο καθρέπτης.... τι πράγμα κι αυτό.... να λέει πάντα την αλήθεια.

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Πως να γίνω καλύτερος

Πρέπει να θυμάμαι να μην βιάζομαι να κρίνω τους άλλους αμέσως μόλις τους βλέπω. Αυτό που λέγεται συνήθως, μωρέ εγώ τον έκοψα αυτόν με την πρώτη ματιά, δεν είναι πάντοτε σωστό. Και αφού (το δεν είναι πάντοτε), περικλείει και την πιθανότητα λάθους, και αφού δεν θέλω να κάνω λάθη, τότε θα πρέπει να θυμάμαι να μην κρίνω τους ανθρώπους με την πρώτη ματιά.
Μπορεί να βγάλω κάποια συμπεράσματα ίσως, να εντοπίσω κάποια σημεία ίσως, αλλά όχι τελική κρίση. Το ένστικτο δεν λέει πάντα την αλήθεια. Ερμηνεύει την χημεία της στιγμής.
Μπορεί να είχε προβλήματα που δεν ξέρω, αγωνίες που δεν ξέρω, ανάγκες που δεν ξέρω και ένα σωρό άλλα πράγματα που τον εμπόδισαν να είναι ο εαυτός του. Οπότε…….ας περιμένω, μέχρι να είμαι σίγουρος.
Μέχρι να γίνω καλύτερος κριτής.

John Fenix

Γράφε....

Πολεμώ για τις ιδέες μου.
Για αυτά που πιστεύω ότι είναι σωστά.
Πολεμώ με την πένα μου.
Το μόνο όπλο που μου άφησε το σύστημα να έχω.
Όταν πιστεύεις κάτι πρέπει να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να το υπερασπιστείς πολεμώντας για αυτό.
Έτσι χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση.
Γράφε κάθε ημέρα και κάτι.
Αν πιστεύεις στην δύναμη ενός γραπτού.
Αν είναι και για εσένα το μόνο όπλο που σου επέτρεψαν να έχεις ακόμα.
Γράφε.
Ποτέ δεν ξέρεις ποιο γραπτό σου θα είναι αυτό που θα αλλάξει τα πράγματα.
Που θα αλλάξει την ζωή κάποιου.
Την δική σου ζωή.
Γράφε.

John Fenix

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2015

Αφήσου...

Δεν έχουμε αποδοχή στον εαυτό μας και στους άλλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον Θεό και την ζωή. Χτυπιόμαστε αυτομαστιγωνόμασε για να εξιλεώσουμε ενοχές που έθεσαν άλλοι στην ζωή μας και όχι ο Θεός και η ύπαρξη. Ο Θεός δεν μας έδωσε ενοχές, μα εκείνοι που θέλουν να εξουσιάζουν την ύπαρξη μας.
Λέει ο όσιος Πορφύριος «Έτσι ν' αγωνίζεσθε στην πνευματική ζωή, απλά, απαλά, χωρίς βία… Μη πολεμάτε να διώξετε το σκοτάδι απ' το δωμάτιο της ψυχής σας. Ανοίξτε μια τρυπίτσα, για να έλθει φως, και το σκοτάδι θα φύγει… Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μη κάνετε καμιά προσπάθεια ν' απαλλαγείτε απ' αυτές. Ν' αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος.»
Ας σταματήσουμε να πηγαίνουμε αντίθετα σε αυτό που είμαστε, σε αυτό που νιώθουμε, όλα μπορούν να γίνουν δρόμος, έστω και δύσβατος, έστω και λασπωμένος, θα φτάσουμε όμως στο προορισμό μας.
Γιατί πνίγεται κάποιος;
Γιατί παλεύει να σωθεί.
Πότε δεν πνίγεται;
Όταν πεθάνει.
Ο νεκρός στην θάλασσα επιπλέει.
Μα γιατί;
Γιατί έπαψε να αντιστέκεται και έμαθε να αφήνεται…

π. Χαράλαμπος λύβιος Παπαδόπουλος

Όσοι διδάσκουν την αγάπη

Όσοι προσπαθούν να μιλήσουν στους ανθρώπους για αγάπη, αλλά την ίδια στιγμή τους φανατίζουν να πολεμούν όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό, για αγάπη τίποτε δεν ξέρουν.
Όταν κάποιος σας μιλάει για αγάπη, αλλά την ίδια στιγμή σας φανατίζει, να πολεμάτε οτιδήποτε διαφορετικό, τι είναι αγάπη δεν γνωρίζει.
Επειδή γνωρίζει ότι είναι λίγος, φτιάχνει φανατικούς για να υπερασπίζονται αυτά που λέει.
Η αγάπη δεν φοβάται τον αντίλογο.
Η αγάπη δεν έχει όρια, χρώμα και πιστεύω.
Δεν είναι προνόμιο κάποιου λαού μονάχα.
Είναι ενέργεια που καλύπτει όλον τον πλανήτη.
Ανήκει σε όλους τους ανθρώπους της Γης.
Και σε όλους πρέπει να την δίνουμε.
Αυτό μας δίδαξε ο Χριστός.
Και αυτό πρέπει να διδάσκουμε.
Δεν φταίνε οι μαθητές... φταίνε οι δάσκαλοι που διδάσκουν χωρίς να γνωρίζουν την αγάπη.

John Fenix

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου πνευματική και κοινωνική προσφορά 25 χρόνια

Η εορτή των Θεοφανείων στο Άγιον Όρος



Με λαμπρότητα εορτάστηκε η εορτή των Θεοφανείων και η ρίψη του Τιμίου Σταυρού στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων, συγχοροστατούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αρτσίζσκι κ. Βίκτωρα, Βοηθού Επισκόπου του Μητροπολίτου Οδησσού.

Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Παράνομοι τις νύχτες που αγαπιόμαστε

Λιώνω ξανά στο χάδι σου, σαν το μικρό παιδί.
Κι ας ξέρω από δίπλα μου, θα λείπεις το πρωί.
Το θεϊκό σου το κορμί, παράνομη αγάπη με κερνάει.
Της μιας βραδιάς ο έρωτας, σαν μια ζωή περνάει.
Παράνομοι τις νύχτες, που αγαπιόμαστε.
Παράνομα τις μέρες, από μακριά βλεπόμαστε
Παράνομη τα χείλη μου, είσαι σαν με φιλάς.
Ας μου έλεγες παράνομα και ότι μ’ αγαπάς.
Χάνω τον νου και το μυαλό, μαζί όταν βρεθούμε.
Παράνομοι του έρωτα οι δυο, παράνομα να ζούμε.
Τα μάτια σου αστέρια μου
Τούτη η καρδιά δική σου
Και απόψε στα δυο χέρια μου
Παράνομη αγάπη μου αφήσου
Παράνομοι τις νύχτες, που αγαπιόμαστε.
Παράνομα τις μέρες, από μακριά βλεπόμαστε
Παράνομη τα χείλη μου, είσαι σαν με φυλάς.
Ας μου έλεγες παράνομα και ότι μ’ αγαπάς.

John Fenix

Το μπερδεμένο χέρι

Όταν είμαστε πεσμένοι ,απλώνουμε το χέρι και ζητάμε ένα άλλο χέρι να μας σηκώσει.
Όταν είμαστε όρθιοι, απλώνουμε το ίδιο χέρι πάλι.
Αυτή την φορά όμως για να ρίξουμε τους άλλους.
Και μετά, με το ίδιο χέρι κάνουμε τον σταυρό μας την Κυριακή στην εκκλησία και ζητάμε από τον Θεό να μας έχει καλά.
Πόσο μπερδεμένο άραγε θα ήταν το χέρι μας αν είχε μυαλό;

Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2015

Γλυκύτατε Χριστέ

Θεέ μου...
Από μικρό παιδί στο αίμα μου κυλάς.
Από μικρό παιδί σκιρτά η ψυχή μου,
κάθε φορά που θα σταθώ στο άγιο σου εικόνισμα.
Από μικρό παιδί σε έχω προστάτη, πατέρα, αδελφό, δάσκαλο, σε έχω Θεό μου.
Σε ευχαριστώ Γλυκύτατε Χριστέ.
Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για εμάς τους ανθρώπους και όλα όσα κάθε ημέρα κάνεις για εμένα και τους ανθρώπους που αγαπώ.
Σε ευχαριστώ για την θυσία σου, για την αγάπη σου, για την προστασία σου και την ευσπλαχνία σου.
Σε ευχαριστώ που υπήρξες, υπάρχεις και θα υπάρχεις εις τους αιώνες των αιώνων για το καλό όλων των ανθρώπων
Μα πάνω απ’ όλα, Θεέ της αγάπης, Γλυκύτατε Χριστέ, από τα βάθη της ψυχής μου σε ευχαριστώ, που μας αγάπησες τόσο πολύ, ώστε μας άφησες να αποκαλούμε την Παναγία Μητέρα σου και εμείς μητέρα.
Η Μάνα Παναγιά μας.
Η καταφυγή μας.
Δεν θέλω τίποτα Γλυκύτατε Χριστέ να σου ζητήσω
Με αυτή την προσευχή, θέλω μόνο να σε ευχαριστήσω
Σε ευχαριστώ που με άφησες, την Παναγιά την Μάνα μας να προσκυνήσω.
Και όπως μιλάει στην μάνα το παιδί, έτσι και εγώ στην Παναγιά Μητέρα να μιλήσω.
Αμήν.

Η Παναγιά και ο ληστής

Στα χρόνια τα παλιά, στα δύσκολα τα μέρη ετούτα και άγονα ,υπήρχε ένας ληστής. Τον φώναζαν Δράκο. Πολλές οι ιστορίες που έχουν ειπωθεί για αυτόν στα τόσα χρόνια. Λέγανε ήταν τρομερός στην όψη ,με μαύρα μακριά μαλλιά και γένια και με μια δυνατή φωνή που έσκιαζε και σκύλο.
Χρόνια ολάκερα αυτός και οι άντρες του ήταν ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή μας. Πράγμα παράξενο όμως, το έχουν και το λένε ακόμα, δεν έβλαψε ποτέ φτωχό κι ανήμπορο. Τους πλούσιους ταλαιπωρούσε μόνο.
Είχαν να λένε όσοι τον ήξεραν, ότι η καρδιά του είχε δυο όψεις. Εκεί που ήτανε θεριό ανήμερο και σκόρπαγε φόβο και τρόμο σε όποιον βρισκότανε εμπρός του ,εκεί στα ξαφνικά μπορούσε να κλάψει στην θέα ενός παγιδευμένου και ανήμπορου ζώου που είχε πιαστεί σε κάποια παγίδα και έσκιζε τις σάρκες του στην προσπάθεια του να ελευθερωθεί. Δεν του άρεσε να βλέπει πονεμένες ψυχές.
Δεν το μπορούσε.
Μυστήριο μεγάλο η ψυχή του κάθε ανθρώπου.
Μόνο ο θεός ξέρει πραγματικά από τι υλικό είναι φτιαγμένη.!!
Κάποια μέρα λοιπόν, όπως μας λέει η ιστορία μας , ο Δράκος με τα παλικάρια του μπήκαν κρυφά στο σπίτι του Μαμαλη του Μεγάλου Τσιφλικά και άρπαξαν από το σεντούκι του χρυσά και χρήματα. Όλοι ήταν στα χωράφια και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Ποιος να περίμενε εξάλλου μέρα μεσημέρι ότι θα πάθαιναν τέτοιο κακό. Φεύγοντας όμως τους κατάλαβαν τα σκυλιά και άρχισαν να φωνάζουν, τα σκυλιά τα άκουσαν κάτι υπηρέτριες και σε λίγο ένα ολόκληρο απόσπασμα από τους ανθρώπους του Μαμαλη ξεχύθηκε στο κατόπι τους. Βέβαια ο Δράκος με τα παλικάρια του είχαν το προβάδισμα και θα γλίτωναν σίγουρα αν…..
Καθώς τρέχανε με τα άλογα είδαν στο αλώνι του Μαμαλη λίγο παρακάτω μια γριούλα κουλουριασμένη και μερικά παιδιά του χωριού να την κοροϊδεύουν και να της πετούν πέτρες.
Τραβάτε εσείς. Λέει στους άντρες του. Και έρχομαι και εγώ σε λίγο.
Τι κάνεις καπετάνιε ; Τρελάθηκες ; Αποκρίνονται αυτοί. Έλα να φύγουμε γρήγορα. Θα σε πιάσουνε.
Τραβάτε ορέ ,σας είπα. Έρχομαι.
Φύγανε κι αυτοί. Άλλο που δεν θέλανε, τόσοι που τους κυνηγούσαν και ο Δράκος έτρεξε αμέσως στο αλώνι και στην γριούλα.
Τι κάνετε εδώ ρε χαϊβάνια ; Τι σας έκανε ρε μούλικα η γιαγιά και την χτυπάτε ;
Κατουρήθηκαν από το φόβο τους τα παιδιά και λάκισαν κατά το χωριό φωνάζοντας.
Ο Δράκος. Ο Δράκος.
Αυτός δεν έδωσε σημασία. Κατέβηκε από το άλογο και έπιασε αμέσως την γριούλα να την συνεφέρει. Της σκούπιζε το πρόσωπο από τα αίματα και της χάιδευε τα μαλλιά με αγάπη και πόνο. Σχορατα γιαγιάκα. Σχορατα. Δεν φταίνε αυτά. Οι πατεράδες τους τα έκαναν έτσι.. Μικρά είναι. Σχορατα.
Γύρισε η γριούλα και τον κοίταξε στα μάτια. Να ‘χεις την ευχή μου παιδί μου.
Να’ χεις την ευχή μου. Την κοίταξε κι αυτός στα μάτια και η ψυχή του σπαρτάρισε με μιας. Χάθηκε μέσα στα μάτια της.
Όλη η αγάπη και ο πόνος του κόσμου ήτανε μέσα σε αυτά τα δυο μάτια που κοίταγε μπροστά του. Και έμεινε εκεί σαν χαμένος κρατώντας την γριούλα να την κοιτά στα μάτια …..ενώ από τα δικά του μάτια άρχισαν να κυλούν ποτάμια τα δάκρυα.
Ο Δράκος ,!! ο φόβος και ο τρόμος του τόπου όλου ,έκλαιγε σαν μωρό παιδί. Ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να καταλάβει τι του είχε συμβεί. Έκλαιγε και έκλαιγε και έκλαιγε.
Έτσι τον βρήκαν οι άνθρωποι του Μαμαλη . Να κρατά την γριούλα αγκαλιά και να κλαίει.
Εκείνη την εποχή το δίκιο δινότανε γρήγορα. Και μάλιστα για τον Δράκο ένας λόγος παραπάνω. Πολύ γρήγορα. Σκοινί, θηλιά, κάποιο δέντρο και πάει ο Δράκος.
Το τελευταίο πράγμα που θυμότανε ,ήταν η γριούλα που τον κοίταγε από κάποια απόσταση. Το τελευταίο πράγμα που θυμότανε ήταν τα μάτια της. Και με έναν αναστεναγμό έκλεισε τα δικά του.... καθώς τεντώθηκε το σκοινί.
Και μετά... τα ξανάνοιξε.!
Μα…. Που βρισκότανε ; Δεν ήταν κρεμασμένος σε ένα δέντρο. Ήτανε σε έναν μεγάλο κατάλευκο διάδρομο και δεξιά αριστερά τα ομορφότερα λουλούδια και δέντρα που είχε δει ποτέ του. Δεν πόναγε καθόλου και αισθανότανε πάρα πολύ ελαφρύς. Σαν πούπουλο. Τι είναι όλα αυτά ; Σκέφτηκε. Τι συμβαίνει ;
Και….ποιοι είναι αυτοί που έρχονται προς τα μένα; Μια γυναικεία φιγούρα πλημμυρισμένη στο φως πλησίαζε μπροστά απ’ όλους και πίσω της, δεξιά της και αριστερά της ,χιλιάδες πανέμορφοι άγγελοι να πετούν και να την συνοδεύουν ψέλνοντας. Η γυναίκα τον πλησίασε γρήγορα και του άπλωσε το χέρι χαμογελώντας. Έλα, του είπε.
Καλώς ήρθες στο σπίτι του παιδιού μου. Στο σπίτι σου.!
Παναγιά μου!
 Του βγήκε η φωνή από μέσα του.
Και γονάτισε εμπρός της σκύβοντας το κεφάλι.
Αν μπορούσε να κλάψει εκεί που βρισκότανε σίγουρα θα ξέσπαγε σε κλάματα.
Μα εκεί δεν κλαίνε!
Αυτή τον ακούμπησε απαλά .Έλα, του είπε πάλι.
Μα Παναγιά μου, εγώ ; Τι θέλω εγώ ανάμεσα σας ; Εγώ είμαι κακούργος, είμαι ληστής, έχω βλάψει κόσμο. Εμένα πρέπει να με τιμωρήσετε, όχι να με καλοδεχτείτε.
Του είπε τότε η Παναγιά.
Ξεχνάς ότι ο πρώτος που μπήκε στο Βασίλειο του γιου μου ήταν ληστής ; Αυτό το Βασίλειο φτιάχτηκε παιδί μου για τους ληστές, τους κλέφτες και όλους τους παράνομους και αμαρτωλούς... που μετανοούνε .
Μα εγώ δεν πρόλαβα να μετανιώσω. Είπε πάλι ο Δράκος πάντα με σκυμμένο το κεφάλι.
Σταμάτησες να βοηθήσεις την ανήμπορη γερόντισσα ,ενώ μπορούσες να φύγεις και να σωθείς. Αυτό ήταν το εισιτήριο σου για το Βασίλειο του παιδιού μου.
Της καθάρισες το πρόσωπο και καθάρισες τις αμαρτίες σου.
Και τα δάκρυα που έριξες κρατώντας στην αγκαλιά σου την γριούλα ήταν η μετάνοια σου. Με όλα αυτά καθάρισες την ψυχή σου. Έλα παιδί μου. Με τιμές και δόξα πολύ, θα μπεις στον Παράδεισο!
Σήκωσε το κεφάλι ο Δράκος για πρώτη φορά να αντικρίσει την Παναγιά και…..είδε τα μάτια της γριούλας από το αλώνι να του χαμογελούν. Τα μάτια της Παναγιάς!
Κι ενώ οι Άγγελοι τον σήκωναν ψηλά ψέλνοντας ύμνους με μαγευτικές μελωδίες και ουράνια ακούσματα , ξεκινώντας όλοι μαζί προς την τεράστια φωτεινή πύλη που φαινότανε στο τέλος του διαδρόμου, ο Δράκος κοιτώντας πάντα την Παναγιά στα μάτια, ήταν η μόνη ψυχή που πέρασε ποτέ στον παράδεισο κλαίγοντας. Από χαρά και ευτυχία. Η ποιο αγνή ψυχή.
Λένε ακόμα ιστορίες για τον Δράκο στην γη.... μα και στον παράδεισο που θα ζει αιώνια.

Πατήρ Ιωάννης

Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2015

Στο σταυροδρόμι της ζωής

Στο σταυροδρόμι της ζωής, κάθε ένας από εμάς ,κάποτε που θα φτάσει
Σε μια στιγμή, σε ένα λεπτό, μια απόφαση που την ζωή του θα αλλάξει
Όταν θα φτάσεις ταξιδιώτη μου εκεί, και πρέπει δρόμο να διαλέξεις
Αυτόν που στην ζωή θα πορευτείς, σοφά για την ζωή σου να επιλέξεις
Δεξιά ο δρόμος του καλού, δύσβατος ,ανηφορικός στο τέλος όμως φωτεινός
Αριστερά σου του κακού, εύκολος , κατηφορικός, μια κατηφόρα δίχως φώς
Μπροστά σου αχαρτογράφητος ,δικό σου δρόμο αν θέλεις να χαράξεις
Και πίσω σου η επιστροφή, αν φοβηθείς και θες άλλη φορά να δοκιμάσεις
Ο κάθε δρόμος της ζωής ,πάντα σε κάποιο τέλος ,νωρίς η αργά που φτάνει
Εκεί ο κάθε ένας μας θα δει ,σωστά και λάθη στην διαδρομή που έχει κάνει
Περπάτησε σωστά; Σήκωσε στην διαδρομή απελπισμένους που είχαν πέσει;
Η στους πεσμένους πάτησε, στον δρόμο της κατηφοριάς να έχει πρώτη θέση;
Στο τέλος της διαδρομής ,αυτοί που γνώρισες στον δρόμο ,εκεί σε περιμένουν
Αυτοί που φτάσαν πριν, μα….. κι όσοι συνάντησες και ακόμα τον διαβαίνουν
Και εσύ, τότε θα δεις αν χρόνια πριν στο σταυροδρόμι, δρόμο εδιάλεξες σωστά
Η για ένα λάθος μιας απόφασης στιγμής, μες τους αιώνες η ψυχή σου θα πονά;
Για αυτό διαβάτη της ζωής, στο σταυροδρόμι της, όταν στην ώρα σου βρεθείς
Κράτα για αποσκευές ,όλα όσα ως τότε, με κόπους και θυσίες θα έχεις διδαχτεί
Στο σταυροδρόμι , κάθε δρόμος είναι μία επιλογή, έναν διαλέγεις και τρείς θα αφήσεις
Σκέψου σωστά και μην βιαστείς.
Σκέψου σοφά διαβάτη της ζωής προτού αποφασίσεις

John Fenix

Σου είπαν δεν έχεις πίστη...

Πες μου πόσες φορές δεν άκουσες, ότι δεν έχεις πίστη αρκετή για αυτό υποφέρεις;
Πες μου πόσες φορές σου είπαν ότι εάν πήγαινες εκκλησία δεν θα είχες προβλήματα;
Με ρωτάς και εμένα. Λες πάτερ μήπως έχω κατάθλιψη γιατί δεν πιστεύω πολύ;
Δεν ξέρω, μα η απάντηση νομίζω ότι δίνετε μέσα από την εμπειρία της εκκλησίας. Όχι εκείνων που αυτάρεσκα λένε και πιστεύουν ότι είναι οι άνθρωποι της εκκλησίας, μα εκείνων που δίχως να το αισθάνονται πραγματώνουν την εκκλησία του Χριστού, όπως τον αθώο που ποτέ δεν θα νιώσει την βαθιά αγαθότητα του.
Εμένα λοιπόν αυτή εμπειρία με διδάσκει ότι ο Χριστός υπέφερε πάνω στον Σταυρό και πέθανε πρώτα για να αναστηθεί.
Η Παναγία μονίμως διωγμένη και κυνηγημένη γι αυτό που φέρει και είναι. Οι απόστολοι και οι μάρτυρες φυλακισμένοι και δια φρικτών μαρτυρίων παραδομένοι από τους δημίους της ιστορίας  στον θάνατο.
Οι ερημίτες και ασκητές, σε ένα συνεχή αγώνα μαρτυρίου της συνειδήσεως και εσωτερικής νίψεως κ.ο.κ. Ο Άγιος Σιλουανός λένε πως δυο φορές σκέφτηκε να τερματίσει την ζωή του.
Πόνος και σε αυτούς; Ναι.
Γιατί η αγιότητα δεν καταργεί την ανθρωπινότητα. Ο Άγιος δεν είναι μόνο πνεύμα, γιατί έτσι θα ήταν φάντασμα, μα ούτε μόνο σώμα γιατί έτσι θα ήταν πτώμα.
Τότε θα μου πεις και τι αλλάζει μέσα στην εκκλησία;
Δεν αλλάζει το γεγονός ότι θα πονέσουμε αλλά το πώς θα πονέσουμε και τι προοπτική θα έχει αυτός ο πόνος. Το πως βιώνουμε τις καταστάσεις της οδύνης που έτσι κι αλλιώς θα έρθουν στην ζωή μας. Η εκκλησία, ο Χριστός, προσφέρουν ένα τρόπο ζωής που μεταμορφώνει τα πάντα. Η εκκλησία δεν είναι φυγή αλλά τρόπος να ζεις. Από την φωτιά θα περάσεις μα με τον Χριστό δεν θα καείς….

π. Λίβυος

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Το κλειδί είναι η αγάπη

Για να καταδικάσεις κάποιον είναι εύκολο.
Απλά, ανοίγεις το στόμα σου.
Για να συγχωρήσεις όμως κάποιον είναι δύσκολο.
Γιατί εκεί πρέπει να ανοίξεις την ψυχή σου.
Και το κλειδί που ξεκλειδώνει τις ψυχές, είναι η Αγάπη.
Για αυτό είναι δύσκολο.

Η θαυματουργή εικόνα Παναγία Πορταϊτισσα της Ιεράς Μονής Ιβήρων

Η θαυματουργή Πορταΐτισσα, ή εξέχουσα μεταξύ των θεομητορικών εικόνων του "Αθω, ήταν αρχικά φυλαγμένη, καθώς διασώζει ή παράδοση, στη μικρασιατική Νίκαια. Μια ευσεβής γυναίκα με τον μοναχογιό της την είχαν τοποθετήσει μέσα στην ιδιόκτητη εκκλησία τους και την τιμούσαν.
Στα χρόνια της δεύτερης εικονομαχίας Βασιλικοί κατάσκοποι ανακάλυψαν την εικόνα και απείλησαν τη γυναίκα πώς θα τη σκοτώσουν αν δεν τους δωροδοκήσει. Εκείνη υποσχέθηκε ότι την επομένη θα τους έδινε τα χρήματα. και τη νύχτα, αφού προσευχήθηκε μπροστά στην εικόνα, τη σήκωσε με ευλάβεια, κατέβηκε στην παραλία και την έριξε στη θάλασσα λέγοντας:
- Δέσποινα Θεοτόκε, εσύ έχεις τη δύναμη κι εμάς να διασώσεις από τη οργή του Βασιλιά, αλλά και την εικόνα σου από τον καταποντισμό.
Τότε πραγματικά έγινε κάτι θαυμαστό. Ή θαυματουργή εικόνα στάθηκε όρθια στα κύματα και κατευθύνθηκε προς τη δύση. Συγκινημένη ή γυναίκα από το γεγονός γυρίζει στον γιο της και του λέει:
- Εγώ, παιδί μου, για την αγάπη της Παναγίας είμαι έτοιμη να πεθάνω. Εσύ να φύγεις. Να πάς στην Ελλάδα.
Χωρίς αργοπορία το παιδί ετοιμάστηκε και ξεκίνησε για τη Θεσσαλονίκη, κι από κει για τον "Άθωνα, όπου εμόνασε. Σαν μοναχός άσκήτεψε στον τόπο πού αργότερα ιδρύθηκε ή μονή των Ιβήρων. Αυτό ήταν οικονομία Θεού, γιατί έτσι πληροφορήθηκαν οί άλλοι μοναχοί το ιστορικό της θαυματουργής εικόνας.
Πέρασε καιρός. Ο μοναχός από τη Νίκαια πέθανε, και το μοναστήρι των Ιβήρων ιδρύθηκε και ολοκληρώθηκε. Ήταν βράδυ, όταν οι μοναχοί άντίκρυσαν ένα παράξενο θέαμα: Ένα πύρινο στύλο πού ξεκινούσε από τη θάλασσα κι έφθανε στον ουρανό.
Το όραμα συνεχίστηκε ήμερες και νύχτες. Κατεβαίνουν οι αδελφοί στην παραλία και βλέπουν με θαυμασμό στη βάση του πύρινου στύλου μία εικόνα της Θεοτόκου. Όσο όμως την πλησίαζαν εκείνη απομακρυνόταν. Συγκεντρώθηκαν τότε στην εκκλησία και παρακάλεσαν με δάκρυα τον Κύριο να χαρίσει στο μοναστήρι τους τον ανεκτίμητο αυτό θησαυρό. Μεταξύ των μοναχών υπήρχε ένας ευλαβής ασκητής, πού λεγόταν Γαβριήλ. Σ' αυτόν παρουσιάζεται ή Παναγία και του λέει:
- Να πεις στον ηγούμενο και στους αδελφούς ότι θα σας παραδώσω την εικόνα μου, για να σας προστατεύει. Θα μπεις κατόπιν στη θάλασσα, θα περπατήσεις πάνω στα κύματα, κι έτσι θα καταλάβουν όλοι την εύνοια μου για το μοναστήρι σας.
Έτσι κι έγινε. Ό π. Γαβριήλ περπάτησε πάνω στη θάλασσα σαν σε στερεά γη, παρέλαβε με ευλάβεια τη θαυματουργή εικόνα και επέστρεψε στην παραλία. Εκεί συγκεντρωμένοι όλοι οι μοναχοί της επιφύλαξαν τιμητική υποδοχή. Ύστερα την παρέλαβαν και την τοποθέτησαν στο Ιερό βήμα του καθολικού.
"Οταν την επομένη ό εκκλησιαστικός πήγε ν' ανάψει τα καντήλια, ή εικόνα έλειπε. Ερεύνησε παντού και την ανακάλυψε στο τείχος, πάνω από την πύλη της μονής. Την επανέφεραν στο καθολικό, αλλά ή εικόνα έφυγε και πάλι. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές. Τέλος ή Παναγία παρουσιάζεται στον γέροντα Γαβριήλ και του λέει:
- Να πεις στους αδελφούς να μη μ' ενοχλούν. Δεν ήρθα εδώ νια να φυλάγομαι από σας, αλλά να σας φυλάω. Όσοι ζείτε στο Όρος τούτο ενάρετα, να ελπίζετε στην ευσπλαχνία του Υιού μου. Γιατί, όσο υπάρχει ή εικόνα μου μέσα στη μονή σας, ή χάρη και το έλεος Του θα σας επισκιάζουν πάντοτε.
Ύστερα άπ' αυτό οί μοναχοί έχτισαν παρεκκλήσι κοντά στην πύλη κι εκεί τοποθέτησαν την ιερή εικόνα.
Πράγματι ή Πορταΐτισσα, καθώς υποσχέθηκε, προστατεύει τη μονή και οικονομεί κάθε της ανάγκη Ή θεραπεία της πριγκίπισσας. Το 1651 οί 365 Ιβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, γι' αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο να μεριμνήσει για τη συντήρηση τους. Αμέσως ή φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε νια εξεύρεση πόρων με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα.
Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη ή κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τους γιατρούς αθεράπευτα.
Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των Βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χαρά ή θαυματουργή Πορταίτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει της λέει:
- Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από τη μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταϊτισσα.
Το πρωί ή άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως ή εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομόναχων.
Μόλις μαθεύτηκε ό ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, ή πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ' ανάκτορα όμως ή πριγκίπισσα κειτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός.
- Τί; φώναξε. Έρχεται ή Παναγία, κι έμενα με άφησαν εδώ;
Πηδά αμέσως από το κρεβάτι, ντύνεται και τρέχει να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ό κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα να τρέχει και τα έχασε. Ή συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε ή αγία εικόνα κι έγινε ή τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως.
- Μεγαλειότατε, είπαν οι απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικό έθνος.
- Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ό τσάρος. Σέ ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τίς καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης ετήσιο επίδομα από 2.500 ρούβλια, ατέλεια σε ό,τι εισάγετε και εξάγετε από τη χώρα μου, καθώς και δωρεάν μετακίνηση των απεσταλμένων σας.
Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσες προσόδους, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες.Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη ή κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τους γιατρούς αθεράπευτα.
Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των Βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χαρά ή θαυματουργή Πορταίτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει της λέει:
- Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από τη μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταϊτισσα.
Το πρωί ή άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως ή εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομόναχων.
Μόλις μαθεύτηκε ό ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, ή πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ' ανάκτορα όμως ή πριγκίπισσα κειτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός.
- Τι; φώναξε. Έρχεται ή Παναγία, κι έμενα με άφησαν εδώ;
Πηδά αμέσως από το κρεβάτι, ντύνεται και τρέχει να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ό κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα να τρέχει και τα έχασε. Ή συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε ή αγία εικόνα κι έγινε ή τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως.
- Μεγαλειότατε, είπαν οί απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικό έθνος.
- Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ό τσάρος. Σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον άγιο Νικόλαο. Επίσης ετήσιο επίδομα από 2.500 ρούβλια, ατέλεια σε ό,τι εισάγετε και εξάγετε από τη χώρα μου, καθώς και δωρεάν μετακίνηση των απεσταλμένων σας.
Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσες προσόδους, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες.



Πηγή: http://www.monastiriaka.gr/

Η ζωή δεν τελειώνει

Η Ζωή δεν τελειώνει με τον θάνατο.
Τότε αρχίζει.!
Για αυτούς φυσικά, που θα κριθούν κατάλληλοι, για εκείνη την ζωή.
Βλέπετε.... εδώ είναι το σχολείο που πρέπει να αποφοιτήσουν, αυτοί που θα ζήσουν εκεί.

Παρασκευή 16 Ιανουαρίου 2015

Προσευχή ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο

Φιλάνθρωπε Κύριε, πώς δε λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο!
Εγώ πάντοτε σε προσέβαλλα και σε λυπούσα. Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά σου.
Το ιλαρό και πράο βλέμμα σου έθελξε την ψυχή μου. Τί να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν αίνο να Σου προσφέρω; Συ δίνεις τη χάρη σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά μου από αγάπη, και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.
Η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα. Γι' αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά σου... Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα. Συ με έπλασες, Συ με φώτισες με το άγιο Βάπτισμα,
Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου. Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή σου.
Αμήν

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Δεν φοβάμαι Τον Θεό...

ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ. ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΩ
Αναρωτήθηκα κάποτε.. Είναι δυνατόν να φοβόμαστε κάποιον αλλά και να τον αγαπάμε ταυτόχρονα;
Να τρέμουμε μην μας κάνει κάποιος κακό και παράλληλα να τον λατρεύουμε;
Κατέληξα στο συμπέρασμα λοιπόν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν. Δεν μπορείς να αγαπάς αυτόν που φοβάσαι.
Ποιος πατέρας ή ποια μητέρα προτιμά το παιδί τους να τους φοβάται από το να τους αγαπά; Από το να τους σέβεται;
Πιστεύω ότι δεν υπάρχει τέτοιος γονέας. Αλλά και αν υπάρχει θα είναι πολύ δυστυχισμένος. Να σε φοβάται το παιδί σου;
Απέτυχες.!
Ο κάθε γονέας ,μια και μόνο αποστολή έχει από την στιγμή που απέκτησε παιδιά.
Να τους δίνει απεριόριστη αγάπη, προστασία και φροντίδα. Να φροντίζει με τις διδαχές του, για την σωστή ανάπτυξη των παιδιών του.
Ότι ακριβώς κάνει αιώνες και αιώνες τώρα ο δικός μας πατέρας. Ο ουράνιος , ο δημιουργός των πάντων, ο δημιουργός μας.
Ο Θεός……
Μας χάρισε τα πάντα. Και το κυριότερο από όλα, μας άφησε να έχουμε ελεύθερη βούληση. Μας έδωσε την ελευθερία μας. Φανταστείτε να είχατε την δυνατότητα να δημιουργήσετε ζωή. Κλείστε τα μάτια και φανταστείτε το. Και όταν τα ανοίξετε πείτε μου. Πόσο δύσκολο θα ήταν για τον κάθε ένα από εμάς, στην ζωή που δημιουργήσαμε ,να αποφασίζαμε ότι δεν θα είχαμε έλεγχο επάνω της.
Να την αφήναμε τελείως ελεύθερη. Ακόμη και για να μας βλάψει αν το ήθελε. Εγώ γνωρίζοντας όσο μπορώ να γνωρίζω, την ανθρώπινη φύση, θα έλεγα ότι κανένας άνθρωπος δεν θα έδινε πλήρη ελευθερία στην δημιουργία του, αν μπορούσε να δημιουργήσει ζωή. Δεν θα το επέτρεπε ο εγωισμός μας.
Ο Θεός όμως μας έδωσε ελεύθερη βούληση. Δικές μας οι επιλογές . Και σε αυτόν τον Θεό, σε αυτόν τον δημιουργό , εμείς τι επιστρέφουμε ; Φόβο; Απαράδεκτο.!
Όταν κάνεις ότι σου ζητάει κάποιος από φόβο, αυτό σημαίνει ότι όταν με οποιονδήποτε τρόπο καταφέρεις να ξεπεράσεις τον φόβο σου, θα είναι ο πρώτος που θα χτυπήσεις για να εκδικηθείς για τον φόβο που βίωσες.
Θα τον απαρνηθείς, θα τον προδώσεις, θα προσπαθήσεις να τον μειώσεις , να τον πολεμήσεις αν μπορείς, να του κάνεις κακό.
Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μας στον δημιουργό μας λοιπόν; Αυτό θα είναι το ευχαριστώ μας στον Χριστό, που θυσιάστηκε για την σωτηρία των ανθρώπων; Να τον πολεμήσουμε; Γιατί; Δεν μας ζήτησαν να τους φοβόμαστε. Περιμένουν όμως από εμάς το αυτονόητο. Αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε και από μόνοι μας, χωρίς να μας το ζητήσουν. Να τους αγαπάμε.!
Πως μπορείς να μην αγαπάς κάποιον που σου χάρισε τόσα πολλά; Αυτό που θα πρέπει να φοβόμαστε είναι να μην χάσουμε την αγάπη του Θεού.
Και ο φόβος που θα νιώθουμε θα είναι όχι φόβος πανικού ,αλλά φόβος μην βρεθούμε μακριά από τον χώρο που έχει ετοιμάσει για εμάς. Τα παιδιά του.
Ο πονηρός όμως βρίσκει το αδύνατο σημείο μας, που είναι ο υπέρμετρος εγωισμός μας και λέγοντάς μας με διαφόρους απεσταλμένους του, ότι πρέπει να φοβόμαστε τον Θεό, μας κάνει να θέλουμε να επαναστατήσουμε ενάντια σε αυτόν που πρέπει να φοβόμαστε. Ο κάθε ένας από εμάς έχει για τον εαυτό του την ιδέα ότι είναι το κέντρο του σύμπαντος.
Εύκολα λοιπόν του έρχεται η σκέψη ότι αυτός δεν φοβάται κανέναν και προσπαθεί να αποτινάξει από επάνω του κάθε τι που του μάθανε να φοβάται. Και καταλήγουμε να απομακρυνόμαστε από τον Θεό επειδή αφήσαμε τους πονηρούς να μας πείσουν ότι πρέπει να τον φοβόμαστε . Ποιόν; Αυτόν που μόνο την αγάπη μας ζήτησε. Αυτήν που δικαιούται.
Ας ξεκαθαρίσουμε με μεγάλη ανακούφιση λοιπόν κάτι μέσα μας, που πιστεύω ότι θα μας ελευθερώσει το μυαλό και την ταλαίπωρη ψυχούλα μας ,που την έχουν φορτώσει με χιλιάδες φοβίες.
ΤΟΝ ΘΕΟ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΑΜΕ.!
Και όχι επειδή απαιτεί αυτός την αγάπη μας. Αλλά γιατί αν δεν αγαπάμε κάποιον που μας πρόσφερε τόσα πολλά, τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με εμάς. Αν δεν αγαπάμε αυτόν που θυσίασε τον γιό του για να μας ανοίξει τον δρόμο προς τον ουρανό ,τότε ποιόν μπορούμε να αγαπήσουμε;
Σε όλους αυτούς λοιπόν που σας ζητάνε να φοβάστε τον Θεό χαμογελάστε με νόημα και ρωτήστε τους. Να φοβόμαστε τι; Σταυρώσαμε τον γιό του και μας συγχώρησε. Μας έδειξε το μεγαλείο της αγάπης του, αντί να μας κάψει όλους σε μια μέρα. Τι να φοβάμαι από τον Θεό της αγάπης; Τον αγαπώ δεν τον φοβάμαι. Τον σέβομαι δεν τον φοβάμαι. Πως μπορώ να φοβάμαι κάποιον που φύσηξε το πνεύμα της ζωής μέσα μου; Κάποιον που μου έδωσε την απέραντη ελευθερία.
Ας βγάλουμε λοιπόν τον φόβο για τον Θεό από μέσα μας και ας νιώσουμε την απέραντη αγάπη που περιμένει από εμάς. Ας ξυπνήσουμε ένα πρωί και ατενίζοντας από το παράθυρο το μεγαλείο της δημιουργίας του, ας πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Θεό μας για όλα όσα έχει δημιουργήσει για εμάς. Και ας νιώσουμε βαθειά μέσα μας το πόσο πολύ τον αγαπάμε. Να είστε σίγουροι ότι εκείνο το πρωινό θα έχετε ελευθερωθεί από τον φόβο του Θεού.
Να είστε σίγουροι ότι θα έχετε κάνει ένα από το ομορφότερα δώρα στον Θεό. Την Αγάπη σας.!
Την επόμενη φορά που θα πάτε στην εκκλησία λοιπόν (Στον οίκο του ΘΕΟΥ) αφού θα ανάψετε κεράκια για όλους όσους αγαπάτε, κάντε μια ευχάριστη έκπληξη στον ΘΕΟ. Ανάψτε και ένα κεράκι σε αυτόν. Και πείτε.
Σε ευχαριστώ ΘΕΕ μου για την αγάπη σου. Σε αγαπώ ΘΕΕ μου.!
Να είστε καλά και ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης

Πέμπτη 15 Ιανουαρίου 2015

Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι...

Η ψυχή ενός ανθρώπου είναι το ποιο ευαίσθητο στοιχείο στην φύση.
Μπορεί να την σκοτώσεις με ένα βλέμμα και να την αναστήσεις με ένα χάδι.
Όσοι πιάνουν τις ανθρώπινες ψυχές στα χέρια τους, θα πρέπει να έχουν πλυθεί πριν, με τον αγιασμό της αγάπης.

Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος....

Ο χρόνος της ζωής μας είναι σύντομος χωρίς, να γνωρίζουμε πότε τελειώνει για τον καθένα μας. Αποτελεί το χρόνο προετοιμασίας μας για την αιωνιότητα και την Βασιλεία του Θεού. Δεν πρέπει ν’ αφήνουμε καμιά στιγμή από τον χρόνο που μας παρέχει ο Κύριος να πηγαίνει χαμένη. Οι ευκαιρίες οι οποίες μας παρουσιάζονται καθημερινά φεύγουν και δεν ξαναγυρίζουν. Ας εξαγοράσουμε, λοιπόν, τον χρόνο μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο βάζοντας το θέλημα του Θεού να κατευθύνει την ζωή μας γινόμενοι από εδώ φωτοφόροι της χάριτος του Θεού κερδίζοντας την σωτηρία μας.
Αμήν.

Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2015

Καλά έκανες...

Μερικές φορές, σχέσεις που νόμιζες ότι θα είναι η πιο μεγάλη σου ευτυχία, σου φέρνουν, χρόνια μετά, τον πιο μεγάλο πόνο.
Αν στο ξεκίνημα στο έλεγαν, δεν θα το πίστευες με τίποτε.
Αν κάποιος πήγαινε τότε να σε φρενάρει, θα τον σκότωνες!
Τώρα, πονάς.
Πάντως, καλά έκανες τότε και τόλμησες.
Μη μετανιώνεις.
Πώς να ήξερες τότε τι σε περίμενε τώρα;
Έτσι είναι η ζωή.
Μαθήματα, εμπειρίες, προσωπική βύθιση στο μυστήριο της χαράς και του πόνου.
Όχι βιβλία, κηρύγματα και μπλα μπλα.
Μα αίμα, δάκρυ και ιδρώτας.
Σταγμένα απ’ το δικό σου κορμί.

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanos

Μια διαφορετική προσέγγιση

Οι σκέψεις μας, τα λόγια που λέμε, η συμπεριφορά μας και φυσικά οι ανάγκες μας, καταγράφονται κάθε στιγμή στον ουρανό. Η ουσία του Θεού υπάρχει παντού στο σύμπαν και μας διαπερνά ανά πάσα στιγμή.
Είμαστε απόλυτα συνδεδεμένοι μαζί του, σαν μία ενότητα.
Είμαστε αχτίδες που έφυγαν από την ακτινοβολία του και ύστερα από μια σύντομη διάθλαση στην Γη, θα ξαναγυρίσουμε στην πηγή μας, δίνοντας αναφορά για την πορεία μας.
Οι αχτίδες που δεν αλλοίωσαν την ουσία τους από την επίδραση της κακής ακτινοβολίας που συνάντησαν, που δεν επηρεάστηκαν από αυτήν, θα ζήσουν αιώνια στην πηγή του φωτός όταν επιστρέψουν, θα γίνουν φως και άλλες αχτίδες θα ξεκινήσουν το ίδιο με εμάς ταξίδι.
Οι μολυσμένες αχτίδες θα εξοστρακιστούν στο σύμπαν και θα χαθούν στο άπειρο.
Το φως είναι αιώνιο.
Είναι η ουσία του θεού.
Και μόνο καθαρές ψυχές μπορούν να το αντικρίσουν και να ζήσουν μέσα του.
Πως καθαρίζουν οι αχτίδες που μολύνθηκαν;
Πως καθαρίζουν οι ψυχές;
Με την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

John Fenix

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Ένα κοινωνικό πείραμα κατά της ενδοοικογενειακής βίας ήταν αρκετό για να επιβεβαιώσει ότι κάνεις δεν γεννήθηκε βίαιος, οι επιλογές είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξή του



Το πείραμα που ξεκινάει με απλές ερωτήσεις σε μια ομάδα μικρών αγοριών αλλάζει χαρακτήρα, όταν στο προσκήνιο έρχεται ένα κορίτσι. Μετά από τις ντροπαλές απαντήσεις των αγοριών στις ερωτήσεις για το κορίτσι και τις γκριμάτσες, ζητήθηκε από αυτά να χαστουκίσουν το κορίτσι. Η απάντησή τους σε αυτή την επιταγή είναι αποστομωτική, καθώς όλα αρνούνται, κατηγορηματικά, να προβούν σε αυτή την πράξη και παραδίδουν μαθήματα καλών τρόπων και ανδρισμού.

Το μικρόβιο αυτό της "αναμαρτησίας" είναι ύπουλο και άκρως επικίνδυνο

Συχνά λέμε πως δεν έχουμε ανάγκη μετανοίας, αφού "ούτε σκοτώσαμε, ούτε κλέψαμε". Το μικρόβιο αυτό της "αναμαρτησίας" είναι ύπουλο και άκρως επικίνδυνο, αφού υποδηλώνει την εσωτερική μας ζόφωση και την πνευματική μας μυωπία: Αν ανοίγαμε λίγο το παράθυρο της ψυχής μας και έστω μια μικρή δέσμη φωτός έμπαινε μέσα, τότε πραγματικά θα καταλαβαίναμε πόση σκόνη και ακαθαρσία υπάρχει εντός μας, πόσο απέχουμε από την κοινωνία μετά του Θεού και με τη γεύση των ακτίστων ενεργειών Του. Τέλος στη μετάνοια δεν υπάρχει, για κάτι τέτοιο θα σήμαινε τελεία ομοίωση με το Χριστό. Ακόμα και τα φαινομενικά μικρά ατοπήματα είναι αμαρτίες που ανεπαίσθητα συσσωρεύονται στη ψυχή όπως τους κόκκους της άμμου που φέρνει ο άνεμος και μας απομακρύνουν από τη Θεία Χάρη (πρβλ. Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα, διήγηση για παπα-Τύχονα Αγιορείτη).  Άλλωστε, μετάνοια επιβάλλεται να έχουμε και για όλα εκείνα που θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει για να εγγίσουμε τη Βασιλεία του Θεού και δεν τα πράξαμε.
Επιβάλλεται να αναφέρουμε πως ένας από τους μεγάλους εχθρούς της μετάνοιας είναι η απελπισία. Πολλές φορές ο διάβολος προσπαθεί να μας υποβάλει πως δεν μπορούν να συγχωρεθούν τα όσα πράξαμε και συνεπώς είμαστε έτσι κι αλλιώς καταδικασμένοι. Πολύ διδακτική είναι η εξής διήγηση: Κάποιος μοναχός επισκέφθηκε τον Αββά Σισώη και του είπε πως έπεσε σε αμάρτημα. Ο όσιος του αποκρίθηκε: "Να σηκωστείς με τη μετάνοια!". Ο μοναχός αποκρίθηκε πως δεν είναι η πρώτη φορά που πέφτει και μετανοεί και ο αββάς του είπε:
"Και γιατί απελπίζεσαι; Άμα πέφτεις να σηκώνεσαι και άμα ξαναπέφτεις να ξανασηκώνεσαι!" (Γεροντικόν, Αββάς Σισώης). Γνωστή είναι επίσης και η ιστορία του ανθρώπου εκείνου που καθημερινά αμάρτανε παρασυρόμενος από την ηδονή της αμαρτίας και αμέσως μετά έτρεχε στο Ναό και έκλαιγε υποσχόμενος στον Κύριο να μην ξανααμαρτήσει. Αυτός ο κύκλος επαναλαμβανόταν για πολύ καιρό, ώσπου τελικά ο Κύριος πήρε τη ψυχή του όταν βρισκόταν εντός του Ναού εν μετανοία και οι πατέρες πληροφορήθηκαν ότι αυτή η μετάνοιά του έγινε δεκτή από το Θεό (βλ. Ευεργετινός, Τόμος Α΄, Λόγος Ά).
Η μετάνοια επιβάλλεται να συνοδεύεται στη ζωή μας και με έργα μετανοίας.
"Ποιήσατε ουν καρπόυς αξίους της μετανοίας" βροντοφώναζε ο Τίμιος Πρόδρομος και παρότρυνε εκείνους που είχαν δύο χιτώνες να δίνουν τον ένα, τους τελώνες να μην απαιτούν περισσότερα από εκείνα που έπρεπε, τους στρατιώτες να μην παίρνουν με τη βία τα υπάρχοντα του κόσμου και να αρκούνται στο μισθό τους (βλ. Λουκ. 3, 7-18).
Η μετάνοια λοιπόν είναι μια συνεχής κατάσταση στη ζωή του πιστού. Μετάνοια σημαίνει αλλάζω νου, αλλάζω τρόπο ζωής, εγκαταλείπω τα έργα του σκότους, επιστρέφω στο Θεό και προσπαθώ να εναρμονιστώ με το θέλημά Του. Τέλος, μετάνοια σημαίνει ότι οδηγούμαι στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως και Συγχωρήσεως, όπου ο ίδιος ο Χριστός δια του ιερέως δέχεται τη μετάνοιά μου.

Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2015

Αστέρι μου

Κοίταγα νύχτα εχτές, στον ουρανό
Το αστέρι της ζωής μου, να γνωρίσω
Ένα αστέρι στην ζωή μου να αγαπώ
Ένα αστέρι του ουρανού, να αποκτήσω
Πέρασε η νύχτα και εγώ πάλι μοναχός
Κι αύριο βράδυ τα αστέρια, θα κοιτάω
Ένα αστέρι πάλι να γυρεύω, δυστυχώς
Ένα αστέρι του ουρανού ,να αγαπάω
Ξύπνησα απότομα, τι όνειρο κι αυτό!
Αστέρι του ουρανού, εγώ να αναζητάω;
Αφού το αστέρι στην ζωή μου που αγαπώ
Κοιμάται δίπλα μου, στα χέρια το κρατάω

John Fenix

Αν θες να γνωρίσεις τον Θεό… σπούδασε τον άνθρωπο

Αν πλησιάσουμε τον άνθρωπο ,θα μάθουμε πολλά για τον Θεό
Κάθεσαι μόνος ,κάπου απόμερα και παρακολουθείς τους ανθρώπους να κινούνται σαν λαοθάλασσα , σε μια πολυσύχναστη πλατεία.
Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Άνθρωποι σε μια πλατεία να κινούνται.
Ας μπούμε τώρα στην εικόνα ,λίγο ποιο βαθειά.
Σκέπτεσαι τώρα καθώς τους βλέπεις ,ότι ο κάθε ένας από αυτούς, αισθάνεται ότι είναι κάτι το μοναδικό. Ο κάθε ένας έχει και μια ιστορία που κουβαλά μαζί του.
Έχει τα βάσανα του ,τις χαρές του, έχει ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπάνε.
Έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και την δική του ζωή .
Είναι τόσο ξένη η ζωή
του σε εσένα, τόσο άγνωστη, τόσο αδιάφορη, σαν να μην υπάρχει καθόλου για εσένα αυτός ο άνθρωπος.
Αν αύριο δεν ζει, τίποτα δεν θα αλλάξει στην δική σου την ζωή.
Το ίδιο βέβαια είσαι και εσύ για αυτόν. Ένας άγνωστος.
Πάμε τώρα ποιο βαθειά ακόμα στην εικόνα.
Απομονώνεις από όλους αυτούς έναν μόνο που κάθεται και αυτός κάπου παράμερα και τον παρατηρείς με μεγαλύτερη προσοχή.
Κάθεται σκεπτικός με βλέμμα αφηρημένο. Ποιος ξέρει τι να σκέπτεται;
Τα μάτια του έχουν μια κάποια θλίψη ,που μπορείς να την διακρίνεις εύκολα τώρα που παρατηρείς μόνο αυτόν.
Στο μυαλό του σίγουρα περνούν διάφορες σκέψεις ,που πιθανόν να έχουν να κάνουν με την δουλειά του, με κάποια σχέδια που δεν του πάνε όπως θα ήθελε, με κάποιον που τον πλήγωσε, τον πρόδωσε ή ότι άλλο θα μπορούσε να στεναχωρήσει έναν άνθρωπο.
Κοιτάς λίγο καλύτερα και διακρίνεις κάποιο δάκρυ ,να έχει κάνει την εμφάνιση του στην άκρη του ματιού του και ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο στα χείλη.
Νοιώθεις και εσύ τώρα περισσότερο ενδιαφέρον για αυτόν τον άνθρωπο .
Πάμε λοιπόν τώρα ακόμα ποιο βαθειά στην εικόνα μας.
Πας κοντά του θέλοντας να μιλήσεις μαζί του. Σε καλοδέχεται και αρχίζετε να μιλάτε. Σιγά σιγά σου ξεδιπλώνει το κουβάρι της ζωής του, αρχίζεις και εσύ να του μιλάς για την δική σου ζωή, περνά λίγη ώρα και αρχίζεις να νοιώθεις για αυτόν τον άνθρωπο, φιλία, αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια, ενδιαφέρον.
Ξαφνικά νοιώθεις την ύπαρξη του να έχει αποκτήσει σημασία . Αυτός ο άνθρωπος που πριν δεν υπήρχε για εσένα, τώρα υπάρχει.!
Έχει σημασία πλέον για εσένα αν θα είναι καλά αύριο, αν θα ζει, αν θα είναι ευτυχισμένος. Ενώ για όλους του υπόλοιπους που περπάτησαν στην ίδια πλατεία εκείνη την ημέρα δεν αισθάνεσαι τίποτα. Δεν έχουν σημασία για εσένα.
Δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχεις και εσύ για αυτούς.
Άνθρωποι άγνωστοι ,που πάντα άγνωστοι θα μείνουν, μεταφέροντας ο κάθε ένας τα όνειρα του, τις ελπίδες του, τις χαρές και τις λύπες του, χωρίς να μας αγγίζουν, χωρίς να μας ενδιαφέρουν ,χωρίς να επηρεάζουν την δική μας την ζωή.
Γιατί ποτέ δεν είχαμε τον χρόνο και την διάθεση να τους μάθουμε. Γιατί θα μας ήταν αδιάφορο και δύσκολο. Γιατί μας λείπει η αγάπη για να τους πλησιάσουμε και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους.
Στο βάθος της εικόνας και η αλήθεια.!
Φαντάζεστε τώρα πόσο μεγάλο είναι το έργο του Θεού, που ενδιαφέρετε , φροντίζει, προστατεύει και ανησυχεί για τον κάθε έναν από εμάς;
Πως τα καταφέρνει;
Απλούστατα. Μας αγαπά όλους και με χαρά του μας πλησιάζει.!
Πλησιάζοντας λοιπόν τον άνθρωπο ,μπορούμε να μάθουμε πολλά για τον Θεό

John Fenix

Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2015

Μπορείς;

Θέλεις να μάθεις αν μπορώ
Τα αστέρια να σου δώσω
Ατέλειωτα να σε αγαπώ
Ποτέ μην σε προδώσω
Θέλεις να μάθεις αν μπορώ
Μαζί σου να τελειώσω την ζωή μου
Σαν τον Θεό να σ’ αγαπώ
Να θέλω μόνο εσένανε δική μου
Να σε ρωτήσω όμως και εγώ
Κάτι πριν απαντήσω
Προτού σου πω αν σ’ αγαπώ
Μαζί σου αν θα ζήσω
Μπορείς;
Όταν μου λες πως μ’ αγαπάς... να με κοιτάς στα μάτια;

John Fenix

Κυριακή μετά τα Φώτα

Ενί δε εκάστω ημών εδόθη η χάρις κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού. διό λέγει· αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε δόματα τοις ανθρώποις. Tο δε ανέβη τι εστιν ει μη ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; O καταβάς αυτός εστι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών, ίνα πληρώση τα πάντα. Kαι αυτός έδωκε τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.

Απόδοση
Στον καθένα μας όμως δόθηκε χάρισμα, σύμφωνα με το μέτρο της δωρεάς του Xριστού. Γι’ αυτό και λέει η Γραφή: Aνέβηκε ψηλά, πήρε μαζί του αιχμαλώτους, έδωσε δώρα στους ανθρώπους. Το «ανέβηκε» όμως, τι άλλο σημαίνει παρά πως προηγουμένως κατέβηκε εδώ κάτω στη γη; Αυτός που κατέβηκε είναι ο ίδιος που ανέβηκε πάνω απ’ όλους τους ουρανούς, για να γεμίσει με την παρουσία του το σύμπαν. Αυτός σε άλλους έδωσε το χάρισμα αποστόλου, σε άλλους του προφήτη, σε άλλους του ευαγγελιστή και σ’ άλλους του ποιμένα και δασκάλου, για να καταρτίζουν και να διακονούν τους πιστούς, ώστε να οικοδομείται το σώμα του Χριστού. Έτσι θα καταλήξουμε όλοι στην ενότητα που δίνει η πίστη και η βαθιά γνώση του Υιού του Θεού, θα γίνουμε ώριμοι και θα φτάσουμε στην τελειότητα που μέτρο της είναι ο Χριστός.

Σχολιασμός
Η Κυριακή που ακολουθεί τη μεγάλη Δεσποτική εορτή των Θεοφανείων, ονομάζεται Κυριακή μετά τα Φώτα.  Το αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας είναι παρμένο από την προς Εφεσίους Επιστολή του Αποστόλου Παύλου.
Το αποστολικό ανάγνωσμα δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στο γεγονός της Βάπτισης του Κυρίου, την οποία προ λίγων ημερών εορτάσαμε, αλλά παραπέμπει στο μυστήριο της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων, το οποίο αποκάλυψε στην ανθρωπότητα ο Ιησούς Χριστός με την ενανθρώπησή του. Η εορτή των Θεοφανείων αποτελεί τη φανέρωση της Αγίας Τριάδας στον κόσμο. Ο Ιησούς Χριστός κατά τη Βάπτισή του στον Ιορδάνη ποταμό, παρουσιάζεται και ομολογείται ενώπιον των ανθρώπων ως ο Υιός του Θεού, ο Λυτρωτής και Σωτήρας του κόσμου. Την ίδια αυτή αλήθεια υπογραμμίζει και ο Απόστολος Παύλος στο παρόν αποστολικό ανάγνωσμα. Ο Χριστός με την ενανθρώπησή του, τη Σταυρική του Θυσία, την Ανάσταση και την Ανάληψή του στους ουρανούς γίνεται η πηγή χάριτος και ο διανομέας των ποικίλων χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος στα μέλη της Εκκλησίας.
Ο άνθρωπος με το Άγιο Βάπτισμα αναγεννάται πνευματικά με τη Χάρη του Θεού. Λαμβάνοντας το Άγιο Βάπτισμα γινόμαστε μέλη του σώματος της Εκκλησίας και είμαστε συνδεδεμένοι με την κεφαλή αυτού του σώματος, που είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός. Ο σύνδεσμος αυτός της ενότητας δεν περιορίζεται μόνο στη σχέση με την κεφαλή, αλλά επεκτείνεται και σε όλα τα μέλη του σώματος. Το κάθε μέλος είναι συνδεδεμένο αρμονικά με την κεφαλή του σώματος, αλλά ταυτόχρονα και με όλα τα υπόλοιπα μέλη. Μέσα στο σώμα της Εκκλησίας το κάθε μέλος έχει τη δική του θέση και αποστολή «κατά το μέτρον της δωρεάς του Χριστού». Δηλαδή ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, η κεφαλή της Εκκλησίας είναι εκείνος που παρέχει τα διάφορα χαρίσματα στα μέλη του σώματος. Μαζί με τη Χάρη του Θεού, προσφέρονται και τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, που είναι η διανομή και χορήγηση των χαρισμάτων από τη δωρεά του Χριστού. Δεν υπάρχει βαπτισμένος άνθρωπος που να μην παίρνει τη δωρεά του Χριστού με τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Τα χαρίσματα είναι οι δωρεές του Αγίου Πνεύματος και χορηγούνται στους πιστούς από τον Ιησού Χριστό «κατά το μέτρον της δωρεάς». Δίδονται δηλαδή ως δωρεά στους πιστούς κατά την κρίση του Θεού και ανάλογα με την πίστη μας προς αυτόν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν αμοιβή της αξίας ή των ικανοτήτων μας.
Τα χαρίσματα όμως του Αγίου Πνεύματος όπως αναφέραμε, προσφέρονται με βάση το μέτρο του Χριστού, που αυτό εξαρτάται από το βαθμό και το μέτρο της λειτουργίας της βουλήσεως του ανθρώπου. Δεν μπορεί κάποιος να έχει όλα τα χαρίσματα, τα χαρίσματα είναι πολλά και ποικίλα. Μόνο ο Ιησούς ως άνθρωπος είχε όλες τις δωρεές και τα χαρίσματα. Ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει αυτά τα χαρίσματα, ως καρπό του Αγίου Πνεύματος στον άνθρωπο, που καλείται να καλλιεργήσει στο χώρο της Εκκλησίας «εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του Σώματος του Χριστού» (Γαλ. 5,22). Ο δυναμισμός των χαρισμάτων διοχετεύεται στο χώρο της Εκκλησίας, όπου ο Χριστός τα εμπιστεύεται στους Αγίους Αποστόλους, Προφήτας, Ευαγγελιστάς, Ποιμένας και Διδασκάλους. Τα χαρίσματα στην Εκκλησία δεν προσφέρονται ούτε αδιάκριτα, ούτε άσκοπα. Τα χαρίσματα λειτουργούν σωστά, αν προσφέρονται και βοηθούν στον καταρτισμό της αγιότητος. Τα χαρίσματα και οι χαρισματούχοι άνθρωποι της Εκκλησίας, δεν αποσκοπούν στην αυτοπροβολή, αλλά στην οικοδομή του σώματος της Εκκλησίας, στην κατάκτηση της αγιότητας των πιστών. Άλλωστε η πορεία του πιστού ανθρώπου δεν έχει αποκλειστικό - ατομικό χαρακτήρα, κανείς δηλαδή δεν πορεύεται προς την τελειότητα μόνος του, αλλά πορευόμαστε ως κοινωνία προσώπων. Η Εκκλησία προβάλει την κοινότητα και την κοινωνία και όχι την ατομοκρατία. Η σωτηρία ενός πιστού, είναι υπόθεση όλης της Εκκλησίας και η σωτηρία των μελών της Εκκλησίας αφορά τον κάθε πιστό. Ας μην λησμονούμε πως ο Τριαδικός Θεός είναι κοινωνία αγάπης τριών προσώπων. Ακολούθως ο Απόστολος Παύλος με βάση τη θεολογία αυτή τονίζει: «μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».
Αυτά λοιπόν τα χαρίσματα καλούμαστε εμείς οι άνθρωποι να καλλιεργήσουμε. Κατά τον Άγιο Νικόλαο Καβάσιλα τα χαρίσματα είναι σαν τους σπόρους, που μπορεί η ποικιλία και ο αριθμός τους να εξαρτώνται από τον Σπορέα, η ωρίμανση και το μέγεθος όμως από την εύφορη γη, την αγαθή δηλαδή προαίρεση του ανθρώπου.

Ηλιάνα Κάουρα θεολόγος

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Γιατί ήρθα εδώ;

Τι ήρθα να κάνω;
Ποιος είναι ο ρόλος μου;
Ποιος ο προορισμός μου;
Ποια ήταν η αιτία που βρέθηκα πάνω σε αυτό το άστρο, αυτή την χρονική στιγμή του σύμπαντος;
Γιατί υπήρξα;
Πως επηρεάστηκε, ή άλλαξε η πορεία της ζωής άλλων ανθρώπων, από την παρουσία μου εδώ;
Όποιος και αν ήταν ο σκοπός ή η αιτία του περάσματος μου από την ζωή, άραγε τον επέτυχα;
Ή θα γυρίσω αποτυχημένος πίσω σε αυτόν που με έστειλε, γεμάτος δικαιολογίες;
Σε τίποτα από όλα αυτά δεν είμαι σε θέση να δώσω απάντηση. Φιλόσοφοι και σκεπτικιστές ανέλαβαν να γεμίσουν αυτό το κενό ,πάντα όμως με δικές τους υποθέσεις.
Κανείς από όλους αυτούς δεν είχε την άμεση επαφή με αυτόν που μας στέλνει, για να θεωρήσω τις διδασκαλίες του αξιόπιστες. Υποθέσεις κάνουν. Και ο κάθε ένας από μια διαφορετική.
Έτσι αποφάσισα να εξακολουθώ βέβαια να έχω τις (κεραίες μου) σηκωμένες ,εξακολουθώντας να αφουγκράζομαι κάθε τι νέο, αλλά βαθιά μέσα μου ξέρω πως απάντηση σε όλα αυτά τα ερωτήματα δύσκολα θα πάρω εν ζωή!
Για να θεωρήσω με μια πρόχειρη εκτίμηση ,επιτυχημένη η όχι την παρουσία μου στην γη, θα πρέπει να βλέπω την κάθε ημέρα μου σαν να ήταν η τελευταία της ζωής μου και να αξιολογώ καθημερινά τον εαυτό μου.
Αν έφευγα σήμερα τι σημάδια θα άφηνα πίσω μου;
Ακόμα και τίποτα άλλο να μην υπάρχει, βλέποντας τα σημάδια μου, τα έργα μου, το τι αφήνω πίσω μου, θα μπορώ από μόνος μου να απαντήσω στα ερωτήματα μου.
Θα ξέρω αν, κατά την γνώμη μου αξίζει κάποιος να πατήσει πάνω στα δικά μου σημάδια για να βαδίσει στην ζωή του, η θα πρέπει να τα αποφύγει σαν ναρκοπέδιο.
Θα ξέρω να αξιολογήσω τον εαυτό μου και να τον κάνω πιθανόν καλύτερο, για την αυριανή ημέρα που μπορεί να έρθει.

John Fenix

Ήσασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως ... είστε στο φως

Αδελφοί μου, κάποτε ήσασταν στο σκοτάδι, τώρα όμως, που πιστεύετε στον Κύριο, είστε στο φως· να ζείτε, λοιπόν, σαν άνθρωποι που ανήκουν στο φως. Γιατί η ζωή εκείνων που οδηγούνται από το άγιο Πνεύμα διακρίνεται για την αγαθότητα, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Να εξετάζετε τι αρέσει στον Κύριο. Και να μη συμμετέχετε στα σκοτεινά κι ανώφελα έργα των άλλων, αλλά να τα ξεσκεπάζετε. Γι’ αυτά που κάνουν εκείνοι στα κρυφά είναι ντροπή ακόμα και να μιλάμε. Όταν όμως όλα αυτά έρχονται στο φως, δείχνουν τι είναι. Γιατί ό,τι φανερώνεται γίνεται και το ίδιο φως. Γι’ αυτό λέει ένας ύμνος: «Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς, και ο Χριστός θα σε φωτίσει». Προσέχετε, λοιπόν, καλά πώς ζείτε· μη ζείτε ως ασύνετοι αλλά ως συνετοί. Να χρησιμοποιείτε σωστά το χρόνο σας, γιατί  ζούμε σε πονηρούς καιρούς. Γι’ αυτό μην είστε άφρονες, αλλά ν’ αντιλαμβάνεστε τι θέλει ο Κύριος από σας. Και μη μεθάτε με κρασί, που οδηγεί στην ασωτεία, αλλά να γεμίζετε με το Πνεύμα του Θεού. Να τραγουδάτε στις συνάξεις σας ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, να ψάλλετε με την καρδιά σας στον Κύριο.
Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς...

Πηγή: http://logia-tou-aera.blogspot.gr/

Παρασκευή 9 Ιανουαρίου 2015

Οι αισθήσεις μου υπάρχουν για να γιορτάζουν την παρουσία σου Ιησού Χριστέ

Δεν υπάρχει ομορφότερος ήχος στα αυτιά μου, από τον ήχο της καμπάνας την Κυριακή.
Δεν υπάρχει ομορφότερη εικόνα στα μάτια μου, από την εικόνα σου Χριστέ μου.
Δεν υπάρχει ομορφότερη αίσθηση αφής στα χέρια μου, από το άγγιγμα του Σταυρού.
Δεν υπάρχει ομορφότερη οσμή από όσες φτάνουν στην μύτη μου, από το λιβάνι.
Δεν υπάρχει ομορφότερη γεύση στο στόμα μου, από την θεία σου Κοινωνία Κύριε
Τώρα ξέρω!
Οι αισθήσεις μου υπάρχουν για να γιορτάζουν την παρουσία σου Ιησού Χριστέ.
Θεέ μου!

Αγαπάμε τον Χριστό

Αγαπάμε τον Χριστό; Ας του το δείξουμε.
Αν αγαπάμε στα αλήθεια τον Χριστό, την Παναγιά μας, τους Αγίους μας ας τους το δείξουμε.
Ας πηγαίνουμε στην εκκλησιά χωρίς να ζητάμε τίποτα από αυτούς.
Να τους ευχαριστούμε μόνο για όλα όσα έως τώρα μας έχουν δώσει.
Θα είναι μια ευχάριστη έκπληξη στον Ουρανό αυτό.
Έτσι κι αλλιώς τις ανάγκες μας τις γνωρίζουν καλύτερα από εμάς.
Αυτό που έως τώρα δεν γνώριζαν είναι η ανιδιοτελή μας αγάπη προς αυτούς.

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Της ψυχής σου το ταξίδι να πας..

Της ψυχής σου το ταξίδι να πας...
Εκεί που προστάζει η καρδιά σου...
Γιατί αυτή ποτέ δεν σε γελά... ποτέ δεν σε απατά!
Κι αν τα εμπόδια διαβείς θα έχεις κάτι να γεύεσαι..
Την προσπάθεια και μόνο...
Το θέλω και μόνο!
Και τότε νωχελικά θα ξαπλώνεις πάνω στις δάφνες σου...
Γιατί θα είναι οι δικές σου δάφνες και όχι αυτές που έχουν ετοιμάσει και στρώσει άλλοι για σένα!
Πόσο ποιο τραγικό φαντάσου... να ζωγραφίζουν άλλοι τα όνειρά σου κι όχι εσύ!

A.M

3ος Παγκόσμιος; ..ερχομός του αντίχριστου ή οργανωμένο σχέδιο εκφοβισμού;

Ακούγονται πολλά αυτήν την περίοδο σχετικά με την έλευση του Αντίχριστου, με 3ο Παγκόσμιο πόλεμο, με διάφορες δυσοίωνες προφητείες αγίων γερόντων που κάποιοι της επικαλούνται περίτεχνα κατά το συμφέρον τους, αλλά και τσαρλατάνων προφητών.
Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ένα και μόνο πράγμα.
Την ψυχική μας υγεία.
Ο φόβος που μας προκαλούν όλα αυτά παραλύει τις αντιστάσεις μας και μας καθιστά έρμαιο στα χέρια αυτών που επωφελούνται από τον φόβο μας.
Αυτών που πλουτίζουν από την απελπισία μας.
Και η πίστη μας;
Που πήγε η πίστη μας;
Την χάνουμε και αυτήν μέσα στο σύννεφο του φόβου που σκεπάζει το μυαλό μας;
Γιατί αν εξακολουθούμε να έχουμε πίστη στον Θεό πως επιτρέπουμε να φωλιάζει ο φόβος στις καρδιές μας;
Πιστεύει κανείς πως όλα όσα γίνονται η όσα πρόκειται να γίνουν, είναι άγνωστα στον Θεό;
Τότε;
Έχουν γνώση οι φύλακες.
Και ο Θεός ότι έκανε και ότι κάνει πάντα, είναι προς όφελος των ανθρώπων και ενός μεγαλύτερου γενικού σχεδίου. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τα σχέδια του. Χρειάζεται όμως να του έχουμε εμπιστοσύνη. Βγάλτε τον φόβο από τις καρδιές σας και χαρείτε την κάθε ημέρα της ζωής σας με εμπιστοσύνη στον Θεό.
Σε αυτόν που σας αγαπά πραγματικά και νοιάζεται για εσάς.
Όταν έχετε τον Θεό στο πλευρό σας ο φόβος δεν έχει θέση.
Κλείστε τα αυτιά σας σε όλους αυτούς που πλανεμένοι ή όχι, διακινούν τέτοιες ιδέες η σχέδια και χαρείτε την αγάπη αυτών που σας αγαπούν και αυτών που αγαπάτε.
Ζήστε την ζωή.
Στον φόβο μας κάποιοι… κοιμούνται ήσυχα.

Πατήρ Ιωάννης

Τετάρτη 7 Ιανουαρίου 2015

Η γνώση στην ώρα της

Σε ένα παιδί 5 ετών δεν μπορείς να διδάξεις Άλγεβρα.
Ο εγκέφαλος του δεν είναι έτοιμος να δεχτεί τέτοια γνώση.
Σε ένα παιδί 10 ετών δεν μπορείς να διδάξεις την Ιατρική επιστήμη.
Ο εγκέφαλος του δεν είναι έτοιμος να δεχτεί τέτοια γνώση.
Τόσο μεγάλες και ακόμα μεγαλύτερες είναι οι διαφορές των ανθρώπων με το μεγαλείο του Θεού.
Δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε γιατί... ο εγκέφαλος μας δεν είναι έτοιμος να δεχτεί τέτοια γνώση.
Δεν μας απαγορεύει την γνώση ο Θεός.... μας προστατεύει από αυτήν, για να μην καούμε.
Θα μάθουμε τα πάντα...... όταν μεγαλώσουμε

Τάμα... σωστό ή λάθος

Ένα άλλο θέμα που με έχει απασχολήσει δυσάρεστα είναι αυτό που λέμε Τάμα. Αν μη τι άλλο με έχει απασχολήσει για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται. Ακούω πιστούς ανθρώπους να λένε π.χ Παναγιά μου ή Άγιε μου ,κάνε μου αυτό και εγώ θα σου κάνω εκείνο. Η ψυχή μου γεμίζει με πόνο για την πλάνη των ανθρώπων σχετικά με το πώς λειτουργεί η θρησκεία μας και το τι αντιπροσωπεύει. Φέραμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε να ζητάμε την Χάρη του Θεού σε επίπεδο συναλλαγής.! Κάνε μου να σου κάνω. Στα δικά μου αυτιά ακούγεται ανεπίτρεπτο.
Δεν ξέρω, μπορεί να κάνω και λάθος στην προσέγγιση μου πάνω στο θέμα αυτό. Αν έχετε έναν καλό πνευματικό συζητήστε το μαζί του ,μήπως σας δώσει μια ποιο πεφωτισμένη απάντηση πάνω στο θέμα αυτό.
Με το δικό μου σκεπτικό δεν πρέπει να συνδυάζουμε την Χάρη του Θεού με την προοπτική ανταπόδοσης , για την περίπτωση που μας ευλογήσει με την αγάπη του και μας δώσει αυτό που ζητάμε.
Φανταστείτε την εξής σκηνή. Στον ουρανό που φτάνουν οι προσευχές μας να υπάρχει μια επιτροπή Αγίων μαζί με τον Θεό και να κάνουν την ακόλουθη συζήτηση.
Θεούλη μου, μας ζητάνε να κάνουμε καλά τον Παναγιώτη και θα αλλάξουν σε αντάλλαγμα τα κεραμίδια της Εκκλησίας που στάζουν. Τι λέτε Θεέ μου; Να δεχτούμε την συμφωνία αυτή;
Καταλαβαίνω ότι έχετε ανατριχιάσει και μόνο που το φανταστήκατε. Είσαστε έτοιμοι μάλιστα να μου τα ψάλετε για τα καλά για την εικόνα που σας περίγραψα θεωρώντας ότι ακούστηκε σαν βλασφημία στα αυτιά σας ο τρόπος που εκλαΐκευσα την παρουσία των Αγίων και του Θεού. Όμως αδέλφια μου όταν κάνετε τάμα συναλλαγής με τον θεό, κάπως έτσι ακούγεται η προσευχή σας στον ουρανό. Και πάνω από όλα δείχνει ότι δεν υπάρχει αληθινή πίστη. Γιατί αν είχαμε αληθινή πίστη δεν θα έπρεπε να είχαμε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο Θεός θα σκύψει στην ανάγκη μας και θα μας βοηθήσει. Αυτός ξέρει καλύτερα από εμάς τις ανάγκες μας. Δεν χρειάζεται να του δώσουμε για να μας δώσει. Το μόνο που ζητά από εμάς είναι η αγάπη μας.
Να ξέρετε κάτι. Αν η ψυχή σας δεν είναι αγνή, ο πόνος σας αληθινός και η καρδιά σας γεμάτη αγάπη, το θαύμα που περιμένετε δεν θα έρθει ποτέ στην ζωή σας.
Σας έγινε το θαύμα; Νιώθετε την ανάγκη να κάνετε και εσείς κάτι καλό για το καλό που σας έκανε ο Θεός.; Τότε κάντε ότι καλό θέλετε σε όποιον θέλετε, αλλά μετά, ή ακόμα καλύτερα επιδεικνύοντας την αληθινή σας πίστη ,κάντε πρώτοι το καλό που έχετε στο μυαλό σας, χωρίς να περιμένετε ανταπόδοση από τον Θεό. Η πίστη σας θα μετρήσει πολύ περισσότερο στον Θεό και θα σκύψει με μεγάλο ενδιαφέρον στο πρόβλημα σας. Αλλά συναλλαγή με τον Θεό δεν είναι σωστό να κάνουμε.
Έγινα ιερέας για να θυμίσω στους ανθρώπους την αγάπη του Χριστού και το μεγαλείο του Θεού. Για να ξεμπερδέψω με αυτά που γράφω ή λέω τις μπερδεμένες ψυχές των ανθρώπων που με ακούνε και να τις γαληνέψω . Ο Θεός μας αγαπάει. Ας τον αγαπήσουμε και εμείς αληθινά. Όταν λέμε πιστεύω στον Θεό να ξέρουμε τι ακριβώς εννοούμε . Και να μην δίνουμε αφορμή στους πολέμιους της θρησκείας μας να ειρωνεύονται τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουμε την αγάπη του.
Να είστε καλά και ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης

Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Η αγκαλιά της Παρουσίας Του...

Αρκετές φορές προσπαθώ να καταλάβω πως φανταζόμαστε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας. Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι, περιμένουμε να ανοίξει ο ουρανός και με ένα χολιγουντιανό τρόπο να βγει ένα χέρι που θα ανήκει στο «Θεό» να μας δώσει αυτό που ζητάμε. Άλλοι πάλι ότι από τα ουράνια στρώματα θα κατέβει ένα υπέρτατο Ον, το οποίο με φαντασμαγορικό κινηματογραφικό τρόπο θα επέμβει στην γή στην ιστορία, στην ίδια μας την ζωή.
Ξεχνάμε βέβαια ότι ο Θεός είναι πνεύμα. Ξεχνάμε ότι όλες οι ανθρωπομορφικές εικόνες περί Θεού δεν απευθύνονται στο Είναι του, αλλά στην δική μας αδυναμία να κατανοήσουμε έξω από εικόνες και σύμβολα.
Τα πράγματα όμως είναι πολύ πιο απλά ίσως. Ο Θεός που περιμένουμε έχει ήδη φανεί στο πρόσωπο του Χριστού. Και μας είπε, ότι ένα έχουμε αγάπη ο ένας για τον άλλο θα είναι μέσα μας και δίπλα και γενικότερα στην ζωή μας. Και ότι η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η αγάπη. Έλα όμως που εμείς δεν την αντέχουμε ούτε να την δίνουμε πολλώ δε μάλλον όταν μας την δίνουν, και αρεσκόμαστε σε μια μαγική, συναισθηματική και φαντασιακή εικόνα Θεού.
Κοιτάξτε εάν ο Θεός ήθελε να επικοινωνεί μαζί μας, μέσα από ένα νεφελώδες συναισθηματισμό που πολλές φορές γίνεται και παραληρηματικός, δεν θα ερχόταν στο κόσμο να ενσαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος. Θα μας αποκάλυπτε απλώς μια ουράνια ιδέα. Μια ουράνια αρχή με την οποία θα έπρεπε να συντονιστούμε. Ενώ τώρα στο πρόσωπο του Χριστού μας αποκαλύπτει μια σχέση!!!
Αυτό το κάνει για πολλούς βέβαια λόγους μα ένας πολύ σημαντικός είναι γιατί ο Θεός δεν είναι αφηρημένη ανώτερη δύναμη, ούτε μια απρόσωπη συμπαντική ενέργεια. Αλλά πρόσωπο με συγκεκριμένες ιδιότητες. Μπαίνει στην ιστορία και στην καθημερινότητα μας. Αποκαλύπτεται.
Μια από αυτές τις αποκαλύψεις Του, όχι μόνο αυτή, γιατί ο Θεός φανερώνεται με πολλούς τρόπους και μάλιστα παράδοξους, είναι μέσα από τους ανθρώπους που είναι διπλά μας, ή εμφανίζονται στην ζωή μας.
Γι αυτό όταν ζητάμε την βοήθεια του Θεού, όταν λέμε μα που είναι ο Θεός, γιατί δεν μου φανερώνεται, ας κοιτάξουμε και λιγάκι δίπλα μας. Γιατί στα πρόσωπα των ανθρώπων φανερώνεται η αγάπη του Θεού σε εμάς.   Εκεί θα βιώσουμε την παρουσία Του. Όταν μας στέλνει ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας προσέχουν, μας στηρίζουν, δεν μας κρίνουν ούτε μας επικρίνουν και δεν μας καταστρέφουν. Και αν ορισμένοι δεν τους συναντήσαμε ακόμη θα μας τους φανερώσει εάν εμείς είμαστε έτοιμοι για αυτή την κοινωνία μας μαζί τους.
Έλεγε ένας γέροντας ότι εγώ την αγάπη του Θεού την κατάλαβα όταν γνώρισα τον παπά- Φ…….. εκεί ένιωσα ψυχή και σώματι τι σημαίνει να σε αγαπάει ο Θεός. Άλλος φίλος καλός, μου έλεγε: πάτερ μου, τόση αγκαλιά που πήρα από τον Γέροντα, δεν την έχω πάρει ποτέ από τον πατέρα μου. Στην σχέση μαζί του κατάλαβα τι σημαίνει να σε αγαπάει κάποιος. Πήρα κοντά του την αγάπη που δεν είχα νιώσει ποτέ.
Μια κοπέλα μου είπε: μέσα σε μια αγκαλιά έκανα την πρώτη μου εξομολόγηση και ένιωσα την αγάπη του Κυρίου μας. Άλλη μου ανέφερε. Εγώ αγάπη δεν πήρα από το σπίτι μας. Μα μου έδωσε απίστευτη στοργή μια κυρία γειτόνισσα που δεν είχε παιδιά. Εκεί κατάλαβα ότι κάποιος με αγαπάει. Τον Αββα Ποιμένα τον έλεγαν επί γης Θεό; Γιατί; Γιατί σκέπαζε όλους τους ανθρώπους με την αγάπη του και δεν τους κατέκρινε. Μα και τον παπά-Σάββα στο Άγιον Όρος, έτσι τον προσφωνούσαν, γιατί όταν τον συναντούσες καταλάβαινες αναλογικά πάντα, πως είναι η αγάπη του Θεού.
Εμείς όμως τι κάνουμε τους ανθρώπους που μας στέλνει ο Θεός; Τους διώχνουμε από την ζωή μας. Τους συκοφαντούμε τους εκδικούμαστε γιατί μας αγάπησαν και εμείς δεν το αντέξαμε.
Μήπως λοιπόν ο Θεός έχει φανερωθεί πολλές φορές στην ζωή μας και εμείς απλά δεν τον καταλάβαμε γιατί ψάχνουμε στα νεφελώματα της φαντασίας μας και όχι στην ιστορία της ζωής μας; Μήπως κοιτάμε ουρανό και δεν βλέπουμε ότι στέκεται δίπλα μας; Ότι πολλές φορές όπως έλεγε και ο π. Δημήτριος Στανιολάε; ο Θεός κοιμάται στο ίδιο το κρεβάτι μας;

π. λίβυος- Χαράλαμπος Παπαδόπουλος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).