Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος

Αντίστροφον σταύρωσιν Ανδρέας φέρει,
Φανεὶς αληθώς ου σκιώδης αντίπους.
Σταυρὸν κακκεφαλής τριακοστή Ανδρέας έτλη.

Βιογραφία
Ο Ανδρέας, ψαράς στο επάγγελμα και αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, ήταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον πατέρα του τον έλεγαν Ιωνά. Επειδή κλήθηκε από τον Κύριο πρώτος στην ομάδα των μαθητών, ονομάστηκε πρωτόκλητος.
Ο Ανδρέας (μαζί με τον Ιωάννη τον ευαγγελιστή) υπήρξαν στην αρχή μαθητές του Ιωάννου του Προδρόμου. Κάποια μέρα μάλιστα, που βρισκόντουσαν στις όχθες του Ιορδάνη κι ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ίδε ο αμνὸς του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού.
Η ιστορία της ζωής του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, υπήρξε σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών. Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο (μάλιστα ο Απόστολος, είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας του Βυζαντίου αφού εκεί εγκατέστησε πρώτο επίσκοπο, τον απόστολο Στάχυ (31 Οκτωβρίου) κι αυτού διάδοχος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης), Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.
Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του καρποφόρησε και με τις προσευχές του θεράπευσε θαυματουργικά πολλούς ασθενείς. Έτσι, η χριστιανική αλήθεια είχε μεγάλες κατακτήσεις στο λαό της Πάτρας. Ακόμα και η Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, αφού τη θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε, πίστεψε στο Χριστό. Το γεγονός αυτό εκνεύρισε τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέστησε τον εαυτό του στο Θεό «δόκιμον ἐργάτην» (Β΄ προς Τιμόθεον, 2: 15). Δηλαδή δοκιμασμένο και τέλειο εργάτη του Ευαγγελίου.
Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν βαθιά τον θάνατο του. Ο πόνος τους έγινε ακόμη πιο μεγάλος, όταν ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως οικονόμησε τα πράγματα. Την ίδια μέρα, που πέθανε ο άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το σεπτό λείψανο και το ‘θαψαν με μεγάλες τιμές.
Αργότερα, όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, που ήταν γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου μεταφέρθηκε από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων «ένδον της Αγίας Τραπέζης». Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως απέμεινε στην Πάτρα.
Όταν όμως οι Τούρκοι επρόκειτο να καταλάβουν την πόλη το 1460 μ.Χ., τότε ο Θωμάς Παλαιολόγος, αδελφός του τελευταίου αυτοκράτορας Κωνσταντίνου του Παλαιολόγου και τελευταίος Δεσπότης του Μοριά, πήρε το πολύτιμο κειμήλιο και το μετέφερε στην Ιταλία. Εκεί, αφού το παρέλαβε ο Πάπας Πίος ο Β, το πολύτιμο κειμήλιο εναποτέθηκε στον ναό του αγίου Πέτρου της Ρώμης.
Τον Νοέμβριο του 1847 μ.Χ. ένας Ρώσος Πρίγκηπας, ο Ανδρέας Μουράβιεφ δώρησε στην πόλη της Πάτρας ένα τεμάχιο δακτύλου του χεριού του Αγίου. Ο Μουράβιεφ είχε λάβει το παραπάνω ιερό Λείψανο από τον Καλλίνικο, πρώην Επίσκοπο Μοσχονησίων, ο οποίος μόναζε τότε στο Άγιο Όρος.
Στην πόλη της Πάτρας, επανακομίσθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου ύστερα από ενέργειες της Αρχιεπισκοπής Κύπρου μεταφέρθηκε και στην Κύπρο το 1967 μ.Χ. για μερικές μέρες κι εξετέθηκε σε ευλαβικό προσκύνημα.
Όπως αναφέρει μια Κυπριακή παράδοση, σε μια περιοδεία του, ο Απόστολος Ανδρέας, πήγε και στην Κύπρο. Το καράβι, που τον μετέφερε στην Αντιόχεια από την Ιόππη, λίγο πριν προσπεράσουν το γνωστό ακρωτήρι του αποστόλου Ανδρέα και τα νησιά, που είναι γνωστά με το όνομα Κλείδες, αναγκάστηκε να σταματήσει εκεί σ’ ένα μικρό λιμανάκι, γιατί κόπασε ο άνεμος. Τις μέρες αυτές της νηνεμίας τους έλειψε και το νερό. Ένα πρωί, που ο πλοίαρχος βγήκε στο νησί κι έψαχνε να βρει νερό, πήρε μαζί του και τον απόστολο. Δυστυχώς πουθενά νερό. Κάποια στιγμή, που έφτασαν στη μέση των δύο εκκλησιών, που υπάρχουν σήμερα, της παλαιάς και της καινούργιας, που ‘ναι κτισμένη λίγο ψηλότερα, ο άγιος γονάτισε μπροστά σ’ ένα κατάξερο βράχο και προσευχήθηκε να στείλει ο Θεός νερό. Ποθούσε το θαύμα, για να πιστέψουν όσοι ήταν εκεί στον Χριστό. Ύστερα σηκώθηκε, σφράγισε με το σημείο του Σταυρού τον βράχο και το θαύμα έγινε. Από τη ρίζα του βράχου βγήκε αμέσως μπόλικο νερό, που τρέχει μέχρι σήμερα μέσα σ’ ένα λάκκο της παλαιάς εκκλησίας κι απ’ εκεί προχωρεί και βγαίνει από μια βρύση κοντά στη θάλασσα. Είναι το γνωστό αγίασμα. Το ευλογημένο νερό, που τόσους ξεδίψασε, μα και τόσους άλλους, μυριάδες ολόκληρες, που το πήραν με πίστη δρόσισε και παρηγόρησε. Και πρώτα-πρώτα το τυφλό παιδί του καπετάνιου.
Ήταν κι αυτό ένα από τα πρόσωπα του καραβιού που μετέφερε ο πατέρας. Γεννήθηκε τυφλό και μεγάλωσε μέσα σε ένα συνεχές σκοτάδι. Ποτέ του δεν είδε το φως. Δένδρα, φυτά, ζώα αγωνιζόταν να τα γνωρίσει με το ψαχούλεμα. Εκείνη την ήμερα, όταν οι ναύτες γύρισαν με τα ασκιά γεμάτα νερό κι εξήγησαν τον τρόπο που το βρήκαν στο νησί, ένα φως γλυκιάς ελπίδας άναψε στην καρδιά του δύστυχου παιδιού. Μήπως το νερό αυτό, σκέφτηκε, που βγήκε από τον ξηρό βράχο ύστερα απ’ την προσευχή του παράξενου εκείνου συνεπιβάτη τους, θα μπορούσε να χαρίσει και σ’ αυτόν το φως του που ποθούσε; Αφού με θαυμαστό τρόπο βγήκε, θαύματα θα μπορούσε και να προσφέρει. Με τούτη την πίστη και τη βαθιά ελπίδα ζήτησε και το παιδί λίγο νερό. Διψούσε. Καιγόταν απ’ τη δίψα. Ο απόστολος, που ήταν εκεί, έσπευσε κι έδωσε στο παιδί ένα δοχείο γεμάτο από το δροσερό νερό. Όμως το παιδί προτίμησε, αντί να δροσίσει με το νερό τα χείλη του, να πλύνει πρώτα το πρόσωπο του. Και ω του θαύματος! Μόλις το δροσερό νερό άγγιξε τους βολβούς των ματιών του παιδιού, το παιδί άρχισε να βλέπει!
Κι ο απόστολος, που τον κοίταζαν όλοι με θαυμασμό, άρχισε να τους μιλά και να τους διδάσκει τη νέα θρησκεία. Το τέλος της ομιλίας πολύ καρποφόρο. Όσοι τον άκουσαν πίστεψαν και βαφτίστηκαν. Την αρχή έκανε ο καπετάνιος με το παιδί του, που πήρε και το όνομα Ανδρέας. Κι ύστερα όλοι οι άλλοι επιβάτες και μερικοί ψαράδες που ήσαν εκεί. Πίστεψαν όλοι στον Χριστό που τους κήρυξε ο απόστολος μας και βαφτίστηκαν. Φυσικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού παιδιού, ακολούθησαν κι άλλα, κι άλλα. Στο μεταξύ ο άνεμος άρχισε να φυσά και το καράβι ετοιμάστηκε για να συνεχίσει το ταξίδι του. Ο απόστολος, αφού κάλεσε κοντά του όλους εκείνους που πίστεψαν στον Χριστό και βαφτίστηκαν, τους έδωκε τις τελευταίες συμβουλές του και τους αποχαιρέτησε.
Αργότερα, μετά από χρόνια, κτίστηκε στον τόπο αυτόν που περπάτησε και άγιασε με την προσευχή, τα θαύματα και τον ιδρώτα του ο Πρωτόκλητος μαθητής, το μεγάλο μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα, που με τον καιρό είχε γίνει παγκύπριο προσκύνημα. Κάθε χρόνο χιλιάδες προσκυνητές απ’ όλα τα μέρη της Κύπρου, ορθόδοξοι και ετερόδοξοι κι αλλόθρησκοι ακόμη, συνέρεαν στο μοναστήρι, για να προσκυνήσουν τη θαυματουργό εικόνα του αποστόλου, να βαφτίσουν εκεί τα νεογέννητα παιδιά τους και να προσφέρουν τα δώρα τους, για να εκφράσουν τα ευχαριστώ και την ευγνωμοσύνη τους στον θείο απόστολο. Κολυμβήθρα Σιλωάμ ήταν η εκκλησία του για τους πονεμένους. Πλείστα όσα θαύματα γινόντουσαν εκεί σε όσους μετέβαιναν με πίστη αληθινή και συντριβή ψυχής.



Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Πίσω από τα πάθη της σαρκός...

Πίσω από την ακόρεστη σεξουαλική δίψα που πολλές φορές ενέχει ψυχαναγκαστικά στοιχεία, με μεγάλο άγχος εμμονής, υπάρχει μια βαθιά ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση. Για επαφή και συνάντηση με τον άλλο.
Το σώμα ξέρει. Ο νους όμως και η πληγωμένη καρδιά μας, δεν μπορεί να αρθρώσει σε λέξεις, αυτή την ανάγκη της. Το σώμα φωνάζει νιώσε με, κατάλαβε με, αγάπησε με, αποδέξου με, δώσε μου αγάπη και τρυφερότητα. Όμως τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τον τρόπο να το εκφράσουμε, γι αυτό αναλαμβάνει ενεργό ρόλο το σώμα σκορπώντας μηνύματα.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να κατακρίνουμε τους ανθρώπους και τα πάθη τους, που δεν είναι κατάρες μα ανάγκες που πήραν λάθος δρόμο. Βασικές ανάγκες που μιλάνε μέσα από το σώμα.
Ο Χριστός συγχωρεί την πόρνη γυναίκα διότι διέκρινε αυτό που δεν μπορούσε να δεις κανείς άλλος, ότι πίσω από το πάθος, κρυβόταν μια ανάγκη για αγάπη και αποδοχή. Είδε μια καρδιά που ήθελε μα δε ήξερε τον τρόπο να συνδεθεί με τον άλλο. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
Και δουλειά του παπά δεν είναι να κρίνει και να επικρίνει την ζωή των ανθρώπων, αλλά να ταπεινώνεται στην οδύνη των παθών τους, και να κατανοεί το "γιατί" των παθών τους. Ο παπάς κομίζει στην κοινότητα του, την πρόταση ζωής του Χριστού μας. Και είναι εκείνος που πρέπει να μάθει στους ανθρώπους, να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες με τον σωστό τρόπο που οδηγεί στην πληρότητα της ζωής.
Αυτό βέβαια προϋποθέτει ότι και ο παπάς και η εκκλησιαστική του κοινότητα έχουν οι ίδιοι αποδεχθεί την πρόταση ζωής του Χριστού ως υπαρξιακό βίωμα τους.

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Τέλεια σχέση δεν υπάρχει

Τέλεια σχέση δεν υπάρχει...
Ξέρετε τι υπάρχει;

Ο έρωτας, ο οποίος συγχωρεί, συγκαταβαίνει, υπομένει, σκεπάζει...βλέπει τις ατέλειες σαν ευκαιρία να αναπτυχθεί, να μεγαλουργήσει, να αυξηθεί, να γίνει Αγάπη.

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Σίγουρα έχεις πολλούς για παρέα…φίλους όμως;

Φίλος δεν είναι αυτός που θα γελάσει μαζί σου με κάποιο σου πάθημα.
Φίλος δεν είναι αυτός που θα σε κοροϊδέψει, θα σε μειώσει μπροστά στους άλλους.
Φίλος δεν είναι αυτός που κάνεις παρέα και απλά περνάτε καλά επειδή έτυχε να γνωριστείτε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στην δουλειά…
Φίλος είναι εκείνος που στο αντίκρυσμα των ματιών σου βλέπει τον άνθρωπό του.
Φίλος είναι εκείνος που στο λάθος σου θα σε αγκαλιάσει, που στο ξέσπασμά σου θα σιωπήσει, θα υπομείνει…
Στην δυσκολία σου θα προσευχηθεί, στο δάκρυ σου θα σιωπήσει, στην χαρά σου θα δακρύσει ευτυχισμένος χωρίς να ντραπεί.Τον έρωτά σου θα τον σεβαστεί…
Φίλος είναι εκείνος ο άγνωστος που ήρθε στην ζωή σου…και τον είδες, τον γνώρισες, τον αγάπησες…και το ίδιο έκανε και αυτός, όχι γιατί είχει κάποιο συμφέρον, αλλά γιατί έτσι…
Σίγουρα έχεις πολλούς για παρέα…Φίλους;

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Ιησούς Χριστός,όλοι ξέρουμε αυτό το όνομα, όμως πόσοι Τον ξέρουμε;

Οι πιο πολλοί δεν Τον κατάλαβαν, δεν μπόρεσαν να αποδεκτούν την ταπείνωσή Του, την ανεξικακία Του, αυτό που πρόσφερε σε όλους αδιακρίτως.
Πολλοί είναι αυτοί που ακόμα Τον αμφισβητούν, Τον κατηγορούν, Τον βλασφημούν μη μπορώντας να εννοήσουν την μεγαλωσύνη Του.
Δεν μπορούν να καταλάβουν το κέρδος διαμέσου της εκούσιας "ήττας", δεν μπορούν να αποδεκτούν ότι καλούνται και οι ίδιοι να χάσουν ώστε να κερδίσουν, να απολέσουν το καλό τους προφίλ και σαν άσημοι να γίνουν τελικά σημαντικοί.
Οι περισσότεροι είμαστε χριστιανοί-θεατρίνοι, είμαστε "χριστιανοί των καλλιστείων".
Μας νοιάζει το προφίλ μας, η εικόνα μας, το κύρος μας, η άποψη της ομήγυρις και όχι η σχέση μας με τον Χριστό, η σχέση μας με τους άλλους.
Ο Χριστός κατάντησε παρείσακτος της ζωής μας, κατάντησε για άλλη μία φορά ο "βλάσφημος διδάσκαλος" που τόλμά να μιλά για κάτι πιο βαθύ από τα ατομικά μας "πνευματικά κατορθώματα". Μας μιλά για κοινωνία αγάπης, για συγχώρεση, για την απώλεια του "εγώ" μας.
Ο Χριστός μας προτρέπει να κάνουμε "τούμπα" την ζωή μας. Να φέρουμε τα πάνω κάτω σε σχέση με αυτά που ο εκκοσμικευμένος μας χριστιανισμός μας καλεί να ζήσουμε.
Κάποιοι ίσως είναι υποψιασμένοι ότι αυτό που ζούν μέσα στην Εκκλησία δεν είναι χριστιανικό, γιατί; Γιατί δεν έχουν χαρά, γιατί ενώ ζούνε μέσα στο Σώμα του Χριστού είναι σαν να ζούνε μέσα στο σώμα της μιζέριας, της σοβαροφάνειας, του καθωσπρεπισμού, της αλαζονείας, του εγωισμού.
Εγκλωβισμένοι μέσα σε μικροπρέπειες, σε "όχι", σε "πρέπει", σε ηθικούς κανόνες τελειοποίησεις της "έξωθεν καλής μαρτυρίας".
Δεν είναι εύκολο να αποδεκτείς ότι τόσα χρόνια, αν και ήσουν άνθρωπος της Εκκλησίας, ζούσες χωρίς Χριστό. Δεν είναι εύκολο να αποδεκτεί κανείς ότι ο χριστιανισμός που βίωνε και ίσως ακόμα βιώνει είναι κάποιο κεκαλυμένο ψυχολογικό τρικ για να μεταλλάσσει τις ενοχές του σε τιμωρία-λύτρωση, και τον Χριστό σε έναν υπέρτατο δικαστή της ζωής που μπορεί να εξαγοράσει κάνοντας "τα θελήματά" Του.
Μερικοί από εμάς Τον ψάχνουμε. Ψάχνουμε όχι κάποιο απομινάρει του Χριστού, αλλά Τον ίδιο. Ψάχνουμε για τον Χριστό των Πατέρων της Εκκλησίας και όχι τον Χριστό του ηθικισμού και της μιζέριας.
Τον αναζητούμε όχι γιατί "πρέπει" να Τον βρούμε, αλλά γιατί θέλουμε...
Νιώθεις την ανάγκη να Τον βρεις. Να κοινωνήσεις μαζί Του, να γίνεις οίκος Του, και ο Οίκος του να γίνει Πατρίδα σου...
Μερικοί άλλοι Τον έχουνε βρει. Είναι λίγοι...
Ασήμαντοι για εμάς. Άνθρωποι που δεν τους "πιάνει το μάτι" σου.
Ζουν σε σπηλιές, σε δρόμους, σε σπίτια, σε ερημιές, σε πόλεις. Ζουν παντού αλλά και πουθενά.
Ζουν στον κόσμο, για τον κόσμο, έχοντας πεθάνει όμως για τον κόσμο...
Ιησούς Χριστός. Ποιος δεν ξέρει αυτό το όνομα; Όλος ο κόσμος!
Ποιος όμως Τον ξέρει;

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια!

Τι πραγματικά σημαίνει φτώχεια!Μια πλούσια οικογένεια ζει -όπως είναι φυσικό- με όλες τις ανέσεις, απολαμβάνοντας καθημερινά ό,τι επιθυμεί, μόνο που όλα τα μέλη της δείχνουν να μην εκτιμούν τον πλούτο τους. Το αντίθετο, μάλιστα! Είναι τις περισσότερες φορές αχάριστοι, δύσκολα ικανοποιούνται και πάντα ονειρεύονται κάτι παραπάνω από αυτό που έχουν. Ο πατέρας, απογοητευμένος από την αχαριστία, αποφασίζει να ξεκινήσει τη διδαχή από το γιο του και να του δείξει στην πράξη τι σημαίνει πραγματική φτώχεια. Έτσι επιλέγει μια φτωχή οικογένεια που ζει σε ένα ορεινό χωριό και τον παίρνει μαζί του να περάσουν λίγες μέρες μέσα στην απόλυτη φτώχεια… Όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως ακριβώς θα ήθελε! Το αποτέλεσμα εκπλήσσει όχι μόνο τον ίδιο αλλά και όλους εμάς…
Πέρασαν τρεις μέρες και δύο νύχτες στο χωριό. Στο δρόμο της επιστροφής ο πατέρας γεμάτος αγωνία ρώτησε το γιο του:
-Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;
-Ωραία, απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
-Και τι έμαθες; συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
-Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις…
-Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί έχουν ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
-Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
-Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
-Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας, ενώ αυτοί σπέρνουν και θερίζουν γι’ αυτό…
-Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη «συμφωνία» από πουλιά, βατράχια και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται πού και πού από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
-Εμείς μαγειρεύουμε στην ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ψήνουν στα ξύλα και ό,τι τρώνε έχει θεσπέσια γεύση…
– Εμείς για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις πόρτες ορθάνοιχτες, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
– Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση… Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης, την οικογένειά τους…
Ο πατέρας, έμεινε έκπληκτος από τις απαντήσεις του γιου του…
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:
"Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μου δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…"

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ… ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ… ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ ΤΟ "ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ"!
Τα σχόλια είναι περιττά…

Ευαγγελία Αναστασάκη

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Το φως, δεν έχει σκιά...


Είναι να μην σου έρθει "νόημα"...

Προσπαθούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που παίρνουν την απόφαση να τα αφήσουν όλα και να πάνε να γίνουν μοναχοί.
Προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί.
Γιατί να μην ζήσουν μία ζωή μέσα στον κόσμο, να παντρευτούν, να κάνουμε παιδιά κι ας ζούνε όπως λέει η Εκκλησία, αφού και στον κόσμο μπορεί κάποιος να προκόψει πνευματικά, ακόμα και να αγιάσει...
Προσπαθούσα με την λογική να καταλάβω πως κατάφεραν αυτοί οι λίγοι να επιλέξουν κάτι το οποίο θα τους άλλαζε για πάντα, θα τους άλλαζε βαθιά. Κάτι το οποίο θα τους έβαζε στην διαδικασία μιας ζωής χωρίς "άδειες πνευματικές", χωρίς διακοπές, μιας ζωής υπακοής και ταπείνωσης...μέσα στα μαύρα ράσα του χαροποιού πένθους, που πολλοί καταφρονούν, άλλοι κοροϊδεύουν, άλλοι αγνοούν...
"Αν σου έρθει "νόημα" τότε έφυγες..." ήταν η απάντηση που άκουσα από έναν αγαπημένο φίλο.
Και όντως αν σου έρθει "νόημα" τα αφήνεις όλα, καληνυχτείς τον κόσμο και πας για άλλες πολιτείες...ουράνιες, μυστικές, εκεί που η ζωή παίρνει το βαθύ νόημά της, εκεί που ο άνθρωπος νοηματοδοτεί την ύπαρξή του με την ύπαρξη του Χριστού.
Εκεί, που νόημα έχει η σχέση με τον Θεό και τους άλλους και όχι το τι θα φορέσουμε για το βράδυ ή το πώς θα κουρευτούμε, τί θα φάμε...
Βέβαια μπορεί να σου έρθει "νόημα" αλλά να παραμείνεις στον κόσμο.
Να μείνεις όχι από αδυναμία, αλλά από προσωπική επιλογή, και να ζεις πλέον στον κόσμο αλλά να είσαι "ουκ εκ του κόσμου τούτου".
Να ζεις με νόημα.
Να ζεις την κάθε ημέρα σου όχι σαν "νέος" αλλά σαν σοφός, όχι έντονα αλλά όμορφα, όχι επικίνδυνα αλλά ερωτικά...
Διότι τελικά το "νόημα" είναι αυτό: Έρωτας και πόθος για την ζωή, για τους άλλους, για τον Θεό, για την Αγάπη, για το "Μετά" που θα’ ρθει μετά το τέλος...
Είναι να μην σου έρθει "νόημα"...αν σου' ρθει, έφυγες...

Αρχιμανδρίτης Παύλος Παπαδόπουλος

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2014

Θα σε πληρώσω εγώ...



Ο π. Αναστάσιος Κοροπούλης εφημέριος του Αγ. Θωμά Αμαρουσίου διηγείται συγκλονιστικά θαύματα του Αποστόλου Θωμά.

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2014

Ο Ιησούς της χαράς

Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας  έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του.
Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών για την ολονύκτια προσευχή Του, έπινε κι έτρωγε μαζί τους και πήγαινε στη Γεθσημανή ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του για τα ¨παιδιά του δρόμου¨ που Τον λάτρευαν.
Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν, χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά, χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.
Και έλεγε δημόσια, χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!
Να τους καλέσει σε μετάνοια.
Σε αλλαγή σκέψης.
Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη, μα σε μια αισιόδοξη οπτική και ζωογόνο προοπτική ζωής.
Και κυρίως, ο Χριστός μας, τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες, ποτάμια και πουλιά, όλα, έκαναν "ποιητή", τον Ποιητή των πάντων!
Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν.
Άντρες – γυναίκες.
Δεν τους τρόμαζε ο υιός της Παρθένου.
Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.
Ο Ιησούς:
Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.
Όλους μας.

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά

Κουράστηκες να υπολογίζεις τα πάντα στην ζωή σου ε;
Να νιώθεις ενοχές και ανασφάλειες για κάθε κίνηση ή συναίσθημα σου.
Κουράστηκες να περιμένεις την ζωή κι αυτή να αργεί πάντα μια μέρα..
Πες το.. μην φοβάσαι.
Ομολόγησε το.
Μα όχι σε εμένα.
Στον εαυτό σου να το πεις.
Με εκείνον που χρόνια τώρα προσπαθείτε να αλληλοεξοντωθείτε.
Μίλα του, πες του, "με κούρασες ρε μπαγάσα, σε κούρασα κι εγώ καρδιά μου".
Με πλήγωσες πολύ, σε λάβωσα.
Με παίδεψες και εγώ σε τυράννησα ασύστολα και αυτοκαταστροφικά.
Τα θέλω και τα όνειρα σου τα κατέστρεψα με αδιόρατη χαρά.
Δεν ξέρω πως έγιναν έτσι να πράγματα πως τα έφερε έτσι η ζωή και ζήσαμε σαν δυο μεγάλοι εχθροί. Σαν να μην είμαστε ένα, μα δυο, αντίπαλοι και διαφορετικοί.. Καθημερινά ο ένας πολεμούσε τον άλλο, προσπαθούσαμε με αβυσσαλέο μίσος να αλληλοεξοντωθούμε.
Ξέρεις τι λέω εαυτέ μου; Να.. τώρα που πέρασαν τόσα χρόνια σε μάχες και έριδες, σε ενοχικά κυνηγητά δίχως ανάσες και σε φόβους χωρίς ξημέρωμα, να δώσουμε τα χέρια. Να συμφιλιωθούμε, να πούμε φτάνει. Να μην είμαστε δυο, μα ένα. Όχι εχθροί μα φίλοι σε ένα κοινό δρόμο. Χέρι χέρι να πάμε στην νίκη του θανάτου. Μην τον αφήνουμε να γελάει ειρωνικά που σκορπάμε τις ώρες και τις στιγμές μας, σε αδελφοκτόνες μάχες. Να με κάνεις μια αγκαλιά και εγώ μια πιο μεγάλη. Και να πάμε ξέρεις πού; να πάμε σε ένα ψηλό σημείο, σε ένα λόφο, να σταθούμε μια χαραυγή, κι να πούμε για πρώτη φορά ένα μεγάλο συγνώμη στον Θεό και την ζωή που σκορπίσαμε σε μέρες νόθες...
"Να κάτσουμε να κλάψουμε πικρά, να πούμε συγνώμη στην ζωή πρώτη φορά".

Πηγή: https://www.facebook.com/xaralampos.papadopoulos.90

Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Ένα φιλί



Ερμηνεία: Χαρούλα Αλεξίου
Μουσική : Rous
Στίχοι     : Νίκος Μωραΐτης

Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες
Ποιος έκοψε τόσες στιγμές
Τις μικρές ανθισμένες χαρές
Δείξε μου ποιος
Ποιος χρόνος περνώντας και αυτός
Με ένα δρεπάνι σκυφτός
Μου θέρισε όλο το φως
Αχ ένα φιλί
Στην πόλη οδηγώντας αργά
Τα σπίτια μπαλκόνια γυρτά
Ζωές που θα κρύβουν και αυτά
Πως έγινε δες
Πως στένεψαν τόσο οι οροφές
Πως γίναν κουτιά οι καρδιές
Ποιος σκότωσε τα όνειρα πες
Ένα φιλί
Και τα όνειρα γίνονται πάλι
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
Η ζωή δανεική και μικρή
Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
Σε βρίσκω στο πλήθος ξανά
Στους δρόμους που η πόλη σχολά
Απρόβλεπτη που είναι η ομορφιά
Πάλι γελάς
Αμήχανα λίγο κοιτάς
Τι κοιτάς
Αγκαλιά να με πάρεις δες
Κανείς δεν μας σκότωσε εμάς
Ένα φιλί
Και τα όνειρα γίνονται πάλι
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί
Η ζωή δανεική και μικρή
Μα στα χείλη σου μοιάζει μεγάλη
Θέλω ένα φιλί
Μόνο ένα φιλί

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό

Μια από την βασικές αιτίες που δεν χαιρόμαστε στην ζωή μας, είναι ότι περιμένουμε να συμβεί κάτι σπουδαίο, μεγάλο, φοβερό και εκπληκτικό, για να πούμε έχω αιτία να είμαι χαρούμενος.
Όμως δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. Άδικα περιμένουμε.
Η ζωή είναι μικρά πολύ μικρά καθημερινά πράγματα. Εκεί είναι η ομορφιά της.
Μαθαίνουμε να μην αναβάλουμε την χαρά, περιμένοντας μια μεγάλη στιγμή.
Η χαρά είναι κρυμμένη στο πρωινό ξύπνημα, στην χαραυγή, στο καφέ ή τσάι που φτιάχνεις ή πίνεις.
Στην προσευχή που έχει ευχαριστία και δοξολογία. Σε ένα καντήλι που θα ανάψεις, σε ένα λιβάνι που θα μυρίσεις, στο φαγητό που ετοιμάζεις για σένα ή την οικογένεια σου.
Στην δουλειά που κάνεις ή μοιράζεσαι με άλλους ανθρώπους.
Στον περίπατο με έναν φίλο, με ένα ζώο ή με έναν καλό φίλο.
Στην βροχή που σε πλένει, στην γη που σε κρατά, στον αέρα που σε σκορπά, στην φωτιά που μέσα σου κεντά.
Στην χειραψία που είσαι παρών. Στην αγκαλιά που δεν είσαι απών. Στο φιλί που λαχταράς, στην ψυχή που αγαπάς στο έρωτα που δεν ρωτά.
Πάψε να τα αναβάλεις όλα για μετά, δεν υπάρχει παρά μόνο στον νου σου, το μόνο που υπάρχει είναι το τώρα, και εσύ δυστυχώς έμεινες στο πουθενά.

Πηγή: https://www.facebook.com/xaralampos.papadopoulos.90

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Αυτή θα έπαιρνα

-Πάτερ, τι να προσέξω στη γυναίκα που θα βρω;
Τι να έχει πάνω απ’ όλα;
-Εσύ θα το δεις αυτό, πώς θα νιώσεις.
Δική σου η απόφαση, και η ευθύνη.
Μα και η χαρά και ο σταυρός που θα ζήσεις μαζί της.
Πάντως, γενικά, αν θες να σου πω κάτι, θα έλεγα να έχετε καλή χημεία στα βασικότερα: να σου αρέσει εμφανισιακά, να ταιριάζετε ερωτικά, να επικοινωνείτε νοητικά και συναισθηματικά, να είναι ψυχολογικά νορμάλ, και να μην έχει τη γκρίνια και τη δυσαρέσκεια. Διότι αυτό θα σε διαλύσει. Και εννοείται, ότι αυτά θα έλεγα και σε μια κοπέλα που θα με ρωτούσε για τον άντρα που ψάχνει, πώς να είναι.
-Δεν αρκεί να είναι καλή χριστιανή και να πηγαίνει Εκκλησία;
-Αν δεν έχει και τα παραπάνω, όχι.

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage

Η αγάπη δεν πονά

Η προσδοκία, όμως, ανταπόκρισης, πονά πολύ αν δεν ικανοποιηθεί.
Αν αγαπάς χωρίς να σε νοιάζει το ¨ευχαριστώ¨, είσαι ωραίος.
Αν θες και το ¨ευχαριστώ¨, κι αυτό ανθρώπινο είναι, και δεν πειράζει.
Αν όμως δεν το λάβεις, υποφέρεις.
Γι’ αυτό, αν δεν το λάβεις, και πονέσεις, θυμήσου ότι ο λόγος που πονάς είναι αυτός:
Δεν ικανοποιήθηκε μια ανάγκη σου. Είναι δικό σου το πρόβλημα.
Όχι της αγάπης.
Γι’ αυτό ο Θεός και οι ένθεοι άνθρωποι, δεν υποφέρουν από τέτοιες ιστορίες.
Διότι δεν αγαπούν με σκοπό να λάβουν κάτι.
Μα διότι ¨έτσι ζουν¨.
Είναι το φυσικό τους.
Είναι αυτό που λέμε από παιδιά, ότι "ο Θεός αγάπη εστί"
Είτε Τον αγαπάμε, είτε όχι, αυτός εκεί!,
"Εστί".

Πηγή: https://www.facebook.com/AndreasKonanosPage

Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Μία από τις καλύτερες Χριστουγεννιάτικες διαφήμισεις όλων των εποχών

Μνημονεύουμε γιατί αγαπάμε

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς. Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;
Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού. Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.
Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά. Γιατί δεν είμαστε απλώς συγγενείς ή φίλοι ή γνωστοί, αλλά «αλλήλων μέλη». Μέλη της Μιάς Εκκλησίας. Του Ενός Μυστικού Σώματος του Χριστού.
Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μηχανική και απαθή μνημόνευση των ονομάτων και στην ολοκάρδια προσευχή. Το ένα απέχει από τον άλλο, όσο ο ουρανός από τη γη.
Η προσευχή πρέπει να είναι ειλικρινής εκδήλωση αγάπης. Η αγάπη είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή. Γι’ αυτό ο Θεός τη δέχεται. Και γι’ αυτό την περιμένει! Η αγάπη για τους ζώντες και κεκοιμημένους αδελφούς μας είναι χρέος. Το πρώτο από όλα. Κάθε λέξη στην προσευχή, κάθε λέξη που πηγάζει από τα βάθη της καρδιάς, έχει πολλή
δύναμη: «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη», λέγει η Αγία Γραφή.
Και αν έχει τόση μεγάλη σημασία η μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων σε οποιαδήποτε προσευχή, πόσο μεγαλύτερη σημασία και αξία έχει, όταν μνημονεύονται τα ονόματα στην ιερότερη προσευχή, στη Θεία Λειτουργία; Στη Θεία Λειτουργία ο ιερέας επισφραγίζει τη μνημόνευση των ονομάτων ζώντων και κεκοιμημένων με τα λόγια «Απόπλυνον, Κύριε, τα αμαρτήματα των ενθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τω αίματί Σου τω αγίω».

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2014

Γεννηθήτω το θέλημά Σου…

Φιλάνθρωπε Κύριε, δεν λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο! Εγώ, πάντοτε σε προσέβαλλα και σε λυπούσα. Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά σου.
Το ιλαρό και πράο βλέμμα σου έθελξε την ψυχή μου. Τί να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν αίνο να Σου προσφέρω; Συ δίνεις τη χάρη σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά μου από αγάπη, και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη. Η θύμησή σου θερμαίνει την ψυχή μου, που τίποτε στη γη δεν την αναπαύει εκτός από Σένα. Γι’ αυτό με δάκρυα Σε ζητώ, και πάλι ποθεί ο νους μου τη γλυκύτητά σου… Κύριε, δώσε μου να αγαπώ μόνον Εσένα. Συ με έπλασες, Συ με φώτισες με το άγιο Βάπτισμα, Συ συγχωρείς τα αμαρτήματά μου και μου δίνεις τη χάρη να κοινωνώ το τίμιο Σώμα και Αίμα σου. Δώσε μου τη δύναμη να μένω πάντα κοντά σου. Κύριε, δώσε μου τη μετάνοια του Αδάμ και την άγια ταπείνωσή σου.
Αμήν

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Έρχονται τα Χριστούγεννα

Σε λίγες εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα.
Βλέπουμε παντού στολισμένα σπίτια για τον εορτασμό των Χριστουγέννων.
Φωτισμένα τα βράδια με φωτάκια που αναβοσβήνουν και ομορφαίνουν την ατμόσφαιρα.
Στολισμένα με διάφορα στολίδια την ημέρα για να μας θυμίζουν και με το φως της ημέρας, την επερχόμενη Γέννηση του Θεανθρώπου.
Τρέχει ο κόσμος στα μαγαζιά ολόκληρη την εβδομάδα ,για να πάρει την γαλοπούλα ή ότι άλλο αντέχει το βαλάντιο του. Να πάρει τις πατατούλες του, τα σαλατικά του, τα κρασιά του και όλα τα σχετικά με το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Οι νοικοκυρές θα ξοδέψουν ώρες και ώρες στην προετοιμασία των φαγητών και στον στολισμό του σπιτιού.
Όλος ο κόσμος σε φρενήρη ρυθμό , συμμετέχει στον εορτασμό των Χριστουγέννων και εφέτος.
Θα έρθει και εκείνο το ευλογημένο βράδυ που όλοι οι Χριστιανοί περιμένουν για να γιορτάσουν την γέννηση του Χριστού μας.
Οι νοικοκυρές με υπερηφάνεια θα παρουσιάσουν τις μαγειρικές τους δημιουργίες.
Θα κάτσουν όλοι γύρω από το τραπέζι της χαράς, θα ευχηθούν καλά Χριστούγεννα, θα φάνε του καλού καιρού, θα μοιράσουν δώρα και θα είναι όλοι ευχαριστημένοι.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλον τον πλανήτη θα πουν όλο χαρά.
Γιορτάσαμε και φέτος την γέννηση σου Χριστέ μου.
Στο τραπέζι μας!
Αααα... να μην ξεχάσω.
Κάποιοι λίγοι θα πάνε και στην εκκλησία.....

Υ.Γ Περίεργο πράγμα. Όταν ένας γνωστός μας έχει γενέθλια πηγαίνουμε στο σπίτι του για να του ευχηθούμε και να γιορτάσουμε. Όταν γιορτάζουμε την γέννηση του Θεού μας, δεν πάμε στο σπίτι του. Καθόμαστε και γιορτάζουμε στο δικό μας σπίτι. Ίσως γιατί στο σπίτι του δεν τρώνε γαλοπούλες αλλά κερνάνε…….. αντίδωρο.

Πατήρ Ιωάννης

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Ο άνθρωπος "σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία"

Το μυστήριο του θανάτου, της ταφής, της διατήρησης της προσωπικότητάς μας στον τάφο και της τελικής ανάστασης δεν το περιγράφουν οι Πατέρες με ελληνιστικές εικόνες, αλλά με την εικόνα της σποράς του Απ. Παύλου: «Όπως ο σπόρος που πετιέται στη γη, δε χανόμαστε όταν πεθαίνουμε, αλλά έχοντας φυτευθεί ανασταινόμαστε».
Δεν χανόμαστε στον τάφο, όπως δεν χάνεται το σιτάρι όταν φυτεύεται στη γη. Η διάλυση του ανθρώπου μέσα στη γη είναι, με τη δύναμη του Θεού, κάτι σαν την διάλυση του φυτεμένου σπόρου. Δεν εξαφανίζεται, μεταμορφώνεται. Φυτεύεται μέσα στο σύμπαν η εικόνα του Θεού για να φέρει μαζί της και το σύμπαν στην αφθαρσία. Κάθε μνήμα είναι κι ένα μόσχευμα αφθαρσίας.
Είναι μεγάλη η ιερότητα των κοιμητηρίων.
Οι ορθόδοξοι δεν επιχειρούν να εξηγήσουν το μυστήριο του Άδη. Λέγουν μόνο, «ψυχαί δικαίων εν χειρί Θεού». Αυτό το χέρι του Θεού το ξέρουν ως παντοδύναμο. Δεν χρειάζονται καμία άλλη εξήγηση για την επιβίωση της προσωπικότητας μέσα στον τάφο. Όμως αυτή την επιβίωση την ξέρουν σαν κάτι το πρόσκαιρο και το ελλιπές. Την ονομάζουν «κοίμηση», παρομοιάζοντάς την με τον ύπνο μία κατάσταση αποκομμένη από τον κόσμο και τις αισθήσεις, ώσπου ο άνθρωπος στερημένος από όλα βρίσκεται με τον εαυτό του και με τον θεό- αν βέβαια τον Θεό τον έχει αφήσει να κατοικήσει μέσα του όσο ζούσε. Κι επειδή ο Θεός είναι παντού και ακούει τις προσευχές των ανθρώπων, δια του Θεού ακούνε και οι Άγιοι και ανταποκρίνονται στις προσευχές μας. Η «κοίμηση» δεν είναι η αιώνια ζωή που προσδοκούμε, αλλά μόνο κατάσταση αναμονής της ζωής αυτής, αναμονή αναστάσεως. Ο θάνατος δεν είναι απελευθέρωση αλλά καταστροφή. Σωτηρία είναι η πρώτη και η δεύτερη Ανάσταση. Η Ανάσταση της ελεύθερης βούλησης ανήκει  σ’ εκείνους που ελεύθερα ποθούν τη Ζωή. Η Ανάσταση της φύσης όμως, η αφθαρτοποίηση της σάρκας, είναι για όλους, για όλη την κτίση. Είναι προϋπόθεση της αιώνιας Ζωής και Βασιλείας.
«Καινήν γη και καινούς ουρανούς προσδοκώμεν».
Η γενική Ανάσταση είναι καίριο άρθρο της πίστεως μας. Και είναι τόσο σοβαρό το ζήτημα ώστε οι Πατέρες λέγουν ότι όσους δεν έχουν την ορθόδοξη περί ανθρώπου και θανάτου αντίληψη, αλλά την περί ψυχής ειδωλολατρική, να μη τους δεχόμαστε σαν χριστιανούς. « Οι και λέγουσι μη είναι νεκρών Ανάστασιν, αλλ’ άμα το αποθανείν τας ψυχάς αυτών αναλαμβάνεσθαι εις ουρανόν, μη υπολαμβάνετε αυτούς χριστιανούς».

Πέμπτη 13 Νοεμβρίου 2014

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή. Δε χρειάζονται κηρύγματα, δε χρειάζονται διδάσκαλοι, δε χρειάζονται ιεραποστολικές φλυαρίες. Ήδη η πρόνοια του Θεού μέσα απ'την προσωπική ζωή του καθενός μας μάς ανοίγει την πόρτα γι'αυτό... για το μυστήριο της ζωής. Εκατό κηρύγματα να κάνεις, χιλιάδες βιβλία να διαβάσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που βρίσκει ο Θεός να μιλήσει σε κάθε άνθρωπο. Κι ο πιο συγκλονιστικός τρόπος που μιλά ο Θεός στον άνθρωπο είναι τα δικά μας αδιέξοδα, οι δικές μας απογοητεύσεις, οι δικές μας αποτυχίες. Μ'αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε το μέτρο μας. Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις. Ο άνθρωπος ωριμάζει απ'την εμπειρία της ζωής και αυτό του γεννά τη διάκριση: να διακρίνει και να αξιολογήσει τα πράγματα, τη ζωή και τις σχέσεις του.
Όσο αυτό δεν γίνεται είμαστε εγκλωβισμένοι στους λογισμούς μας, στις αγωνίες μας, στις φαντασιώσεις μας, στο άγχος μας.

Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Θέμα οπτικής γωνίας

Έχουμε έναν κύβο που η κάθε πλευρά του έχει και άλλο χρώμα.
Τον ακουμπάμε σε ένα τραπέζι και απέναντι από την κάθε του πλευρά καθίζουμε και ένα άτομο.
Έτσι το κάθε άτομο βλέπει μόνο την μια πλευρά.
Και τους ρωτάμε τι βλέπουν.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ 1.Βλέπω έναν κύβο πράσινο που η απάνω του πλευρά είναι άσπρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ 2 Βλέπω έναν κύβο κόκκινο που η απάνω του πλευρά είναι άσπρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ 3.Βλέπω έναν κύβο κίτρινο που η απάνω του πλευρά είναι άσπρη
ΑΠΑΝΤΗΣΗ 4.Βλέπω έναν κύβο μπλε που η απάνω του πλευρά είναι άσπρη.

Και αρχίζει το πανηγύρι.
Κοιτάει ο ένας τον άλλο με έκπληξη και νομίζει ότι έχει να κάνει με τρελούς.
Τι λέτε μωρέ;
Ο κύβος είναι μπλε.
Μπροστά μου είναι και τον βλέπω.
Θα με τρελάνετε;
Άντε βρε από εδώ πέρα.
Ο κύβος είναι κόκκινος.
Και εγώ μπροστά μου τον έχω και τον βλέπω.
Καλά είστε και οι δυο αλλού ξημερωμένοι.
Ο κύβος είναι πράσινος.
Δεν ξέρω τι βλέπω;
Και οι τρεις είστε για δέσιμο.
Ο κύβος είναι κίτρινος.
Στραβοί είστε;
Και η συζήτηση συνεχίζεται για ώρες ,προσπαθώντας ο ένας να πείσει τους άλλους, ότι αυτό που βλέπει ο άλλος είναι λάθος και αυτό που βλέπει αυτός είναι το σωστό.
Μπορούν να τσακωθούν, να χτυπηθούν, να κάνουν άσχημα πράγματα ο ένας στον άλλο, επειδή ο κάθε ένας πιστεύει ότι αυτός έχει δίκιο και οι άλλοι έχουν λάθος.
Κανένας τους δεν κρατάει καμία επιφύλαξη ότι μπορεί να κάνει και λάθος. Είναι όλοι κατηγορηματικοί για αυτό που λένε και το υπερασπίζονται με φανατισμό.
Αν μπει τότε κάποιος στο δωμάτιο και κάνει έναν γύρω στο τραπέζι θα δει ότι και οι τέσσερις έχουν λάθος για αυτά που υποστηρίζουν.
Ο κύβος δεν έχει ένα χρώμα, αλλά η κάθε πλευρά του έχει και διαφορετικό χρώμα. Και καταλήγει σε αυτό το συμπέρασμα, γιατί μπόρεσε να έχει μια σφαιρική άποψη για τον κύβο αφού τον είδε από όλες τις οπτικές γωνίες του {εκτός φυσικά από αυτή που ακουμπά στο τραπέζι, αλλά που δεν έχει καμία σημασία σε αυτό το πείραμα}
Αν προσπαθήσει να τους πει τι είδε και δεν τον πιστέψουν, κινδυνεύει και αυτός να θεωρηθεί τρελός για αυτά που υποστηρίζει.

Έτσι συμβαίνει και στην ζωή.
Ο κάθε ένας από εμάς σύμφωνα με την οπτική γωνία που βλέπει ένα θέμα, ένα αντικείμενο, ένα γεγονός κ.λ.π. βλέπει μόνο αυτό που η οπτική του γωνία του επιτρέπει. Η οπτική γωνία του καθενός από εμάς ,δημιουργείται σύμφωνα με το περιεχόμενο μας που έχει διαμορφωθεί από πολλούς παράγοντες, όπως η μόρφωση ,η εμπειρία, η λογική, η αντίληψη, ο χαρακτήρας, ο φανατισμός, η διάθεση για γνώση ,τα πολιτικά πιστεύω του και ένα σωρό άλλα στοιχεία που συνθέτουν αυτό που ο ίδιος είναι.
Έτσι βλέπει αυτός τα πράγματα.
Κάποιος άλλος τα βλέπει αλλιώς.
Και κάποιος άλλος τα βλέπει αλλιώς και αυτός.
Όλοι κατά την άποψη τους βλέπουν τα πράγματα σωστά.
Όλοι μας βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική οπτική γωνία ,γιατί ο κάθε ένας από εμάς είναι μοναδικός και διαθέτει μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία προσέγγισης.
Είναι πολύ δύσκολο στην καθημερινότητα της ζωής ,να έχουμε σφαιρική άποψη για κάποιο θέμα.
Θα νομίζουμε ότι έχουμε αλλά δεν θα έχουμε. Απλά θα νομίζουμε.
Για αυτόν το λόγο, θα πρέπει να είμαστε ηπιότεροι όταν εκφράζουμε τις απόψεις μας ,δεν πρέπει να τις εκφράζουμε με φανατισμό και ούτε στρεφόμενοι ο ένας εναντίον του άλλου, επειδή αυτός τα βλέπει αλλιώς ,αλλά και ούτε να προσπαθούμε να επιβάλουμε την δική μας άποψη σαν την μόνη σωστή. Ο άνθρωπος που δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό και να σεβαστεί την διαφορετική άποψη του άλλου, ο άνθρωπος που πιστεύει ότι αυτός τα ξέρει όλα και οι άλλοι είναι λάθος ,χωρίς να το καταλαβαίνει στερεί από τον εαυτό του την δυνατότητα να γίνει σοφότερος , καλύτερος και ποιο δίκαιος.
Όταν θα πάψω να αναγνωρίζω τα λάθη μου θα έχω σκοτώσει το πνεύμα μου γιατί θα του έχω στερήσει την δυνατότητα να γίνει καλύτερο.

Καλή ημέρα σε όλους σας.

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2014

Ο πειρασμός είναι συνήθως ο προάγγελος της παρηγοριάς η οποία τον ακολουθεί

Κανείς δεν είναι άξιος της υψηλής θεωρίας του Θεού, αν χάρη του Θεού δεν υποστεί λύπες. Ο πειρασμός είναι συνήθως ο προάγγελος της παρηγοριάς, η οποία τον ακολουθεί. Η ουράνια παρηγοριά έχει υποσχεθεί σ'εκείνους που δοκίμασαν τον πειρασμό.
Η ουράνια παρηγοριά δίνεται, λοιπόν, για ενίσχυση του ανθρώπου, για να μπορέσει αυτός να τα καταφέρει στις αντιξοότητες. Ο πειρασμός που ακολουθεί είναι για να προλάβει τον εγωισμό μας.
Ο διάβολος δεν κοιμάται και η σάρκα δεν είναι νεκρή ακόμα. Γι'αυτό, μην παύεις να ετοιμάζεις τον εαυτό σου για τον αγώνα, επειδή και απ'τα δεξιά σου και απ'τα αριστερά σου υπάρχουν εχθροί που πάντα αγρυπνούν...

Τα γιατί της ζωής

Γιατί, Θεέ μου, να υπάρχουν στιγμές που στεκόμαστε μπροστά σε ένα απέραντο κενό, σε ένα μεγάλο δίλημμα για την ζωή μας;
Γιατί, Θεέ μου, να υπάρχουν στιγμές που μετά την πτώση μας να νιώθουμε την δική Σου Ευσπλαχνία και αγάπη να πλημμυρίζει την καρδιά μας, να αρπάζει κάθε κακό και απαισιόδοξο, αντικαθιστώντας το με την γαλήνη Σου;
Γιατί, Θεέ μου, η καρδιά μας να ταλαντεύεται στους δυο αυτούς πόλους, τον χαοτικό και την όμορφη αγκαλιά που μας ανοίγεις;
Την απάντηση μου την δίνεις Εσύ με την παρουσία Σου, με την πατρική Σου αγάπη.
Γιατί υπάρχεις Εσύ Θεέ μου που μας δίνεις ευκαιρίες για να μάθουμε να αγωνιζόμαστε, να παλεύουμε στην ζωή μας, να μην χάνουμε την ελπίδα μας, Πέφτουμε για να μάθουμε να απλώνουμε το χέρι μας, το μικρό και αδύναμο, στο δικό Του μεγάλο χέρι που μας σηκώνει ψηλά, μας κάνει να στρέφουμε το βλέμμα μας στον ουρανό.
Οι δοκιμασίες στην ζωή δεν είναι για να μας ρίχνουν κάτω, αλλά για να μας κάνουν πιο δυνατούς στη ζωή, για να προστρέχουμε πιο εύκολα στην αγάπη Του.
Καλή δύναμη σε όλους.

Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Δεν είμαστε μόνοι μας

Όταν ξεκινάς την μέρα σου με προσευχή, με ελπίδα στο Θεό, ότι δυσκολίες και αν αντιμετωπίσεις θα βρεις τρόπους και θα έχεις συμπαράσταση έστω από έναν αδερφό για να τα ξεπεράσεις. Αρκεί να έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας και να βλέπουμε, να ψάχνουμε το χέρι του διπλανού μας για βοήθεια…γιατί πολλές φορές εμείς οι ίδιοι είμαστε που δεν θέλουμε την βοήθεια, εμείς οι ίδιοι φοράμε παροπίδες και δεν βλέπουμε γύρω μας ότι πάντα υπάρχει κάποιος που θα σταθεί δίπλα μας, θα κλάψει μαζί μας…δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ……αρκεί να μειώσουμε τον εγωισμό μας……υπομονή και ….καλό αγώνα!

Σχέση των δύο

Εκείνος που αγαπά τον Θεό επιζητά να είναι μόνος. Όπως οι νιόπαντροι θέλουν να είναι μόνοι τους και να μη διαταράσσεται η εγγύτητα τους από άλλους, έτσι κι εκείνοι πού ένιωσαν την αγάπη του Θεού αποσύρονται στην σιωπή και την μόνωση. Η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αγάπη. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό αγαπά άλλα πράγματα. Η αγάπη που αισθανόμαστε για τον Θεό είναι ίδια με την αγάπη που νιώθαμε πριν για άλλα πράγματα. Και εκείνος που αγαπά μόνο τον Θεό, Τον αγαπά με την αγάπη που αισθανόταν παλιά για χιλιάδες πράγματα, και τώρα αγαπά με την δύναμη κάποιου που αγαπά μόνο ένα πράγμα σ΄ολόκληρο τον κόσμο, με μια απόλυτη και οικουμενική αγάπη.
Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Είναι ένα αίσθημα ότι ανήκουμε σε κάποιον άλλο και κάποιος άλλος ανήκει σε μάς. Αγάπη είναι η αίσθηση πως είμαστε δύο, αλλά και πως οι δύο είναι ένας. Αγάπη είναι η γνώση πως είμαστε αντικείμενο αγάπης, είναι η αίσθηση της παρουσίας τού άλλου που μάς αγαπά και μας χαμογελά. Αγάπη είναι η θέληση να γίνουμε κάποιος άλλος (το αγαπημένο μας πρόσωπο) και η γνώση πως είμαστε κάποιος άλλος κι ακόμα είναι κάποιος άλλος που θέλει να είναι ό,τι είμαστε εμείς και είναι ό,τι είμαστε εμείς. Αγάπη σημαίνει κένωση τού εαυτού μας και πλήρωσή του με τον άλλο. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Όταν αναστενάζουμε ολόκληρη η ψυχή μας ανεβαίνει στον αναστεναγμό. Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δυο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια.
Το αίσθημα μοναξιάς και ο αναστεναγμός μου καταμεσής της νύχτας παλιά δεν έβγαζε ηχώ. Έπεφτε πάνω στο κενό.Ήμουν μόνος. Όμως τώρα ο αναστεναγμός μου βρήκε ηχώ, φτάνει σε κάποιον που τον ακούει, κάποιον που δε μπορώ ούτε να δώ, ούτε να ακούσω μέσα στο σκοτάδι. Κοντά μου, μέσα μου, βαθύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό του να αποκρίνεται.
Και αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός. Καταλαβαίνω την αγάπη Σου και το πώς μού συγχωρείς τα πάντα, διότι παλιά όταν κι εγώ αγαπούσα όσο πολύ αγαπάς Εσύ τώρα, συγχωρούσα τα πάντα, «εβδομηκοντάκις επτά» φορές, και γνωρίζω το πώς αντιδράς, επειδή γνωρίζω τι σημαίνει να αγαπάς. Οι παλιές μου αγάπες με δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς. Γνωρίζω πόσο με αγαπάς επειδή κι εγώ έχω αγαπήσει, και γνωρίζω πόσο παθιασμένη μπορεί να είναι η αγάπη, και τι σημαίνει να είναι κανείς τρελά ερωτευμένος με κάποιον.
Και ο Θεός είναι τρελός για μένα.
Με αγαπά με όλες μου τις αδυναμίες, με όλα μου τα κληρονομημένα και συσσωρευμένα μου ελαττώματα, με αγαπά όπως είμαι, με τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία μου, με τις συνήθειες και τα συμπλέγματα μου. Ακριβώς όπως είμαι.
Η ψυχή μου είναι ανοιχτή. Κάποιος άλλος κι όχι εγώ, έχει το κλειδί. Έρχεται και φεύγει όπως και όποτε θέλει

Απόσπασμα από το: Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας
Ερνεστο Καρντενάλ

Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014

Λουλούδι Μυστικό

Ήθελα να φυτέψω ένα λουλούδι στης ψυχής σου την αυλή και να 'ρχομαι να το ποτίζω το εσπέρας, την αυγή.
Ήθελα να θέσω ένα λουλούδι στης ψυχής σου την ανθοδόχη, τώρα που μαλάκωσε το χώμα του Φθινοπώρου το πρωτοβρόχι.
Ήθελα να σου δείξω ένα δρόμο κουραστικό και ανηφορικό, που την ψυχή ανεβάζει σ ένα παλάτι φωτεινό.
Ήθελα να σου δείξω ένα μονοπάτι καθαρό και μυστικό και εκεί στο τέλος σ αναμένει ζωή αιώνιος στον ουρανό.
Ήθελα να πιεις νερό από μια μοναδική πηγή, που πάντα αυτή χαρίζει αθανασία στην ψυχή.
Ήθελα να οσφρανθεί η ψυχή σου μια ακατάληπτη ευωδία και τότε θα πληροφορηθεί τι είναι ζωή η αιωνία.
Ήθελα να ιδείς και το φως που το σκότος της ψυχής φωτίζει και ταπείνωση αληθινή και μετάνοια ειλικρινή χαρίζει.
Εσύ ψυχή μου τι θα ήθελες από όλα αυτά να σου χαρίσω;
Λέγε μου τον κρυφό σου λογισμό και δεν θ΄ αργοπορήσω.
Χάριζέ μου ένα άνθος άφθαρτο και ευωδιαστό...
Πιστέ μου φίλε ένα μόνο λαχταρώ.
Δεν θέλω εγώ πολλά μόνο ένα άνθος αγαπώ που η μυστική του χάρη δίδει τον ουράνιο θησαυρό.
Εάν θέλεις τέτοια χάρη ψυχή μου ευγενική στα βάθη σ΄ αναμένει η νοερά η προσευχή.
Αυτή γίνεται για σένα λουλούδι , πηγή και οδός
Ευωδία παρηγορία και φώς και ο απλανής σου οδηγός.
Ένα λουλούδι γίνεται η ψυχή και πάντοτε ανθοφορεί όταν στα βάθη ενεργεί η αδιάλειπτος ευχή.
Εφύτευσα ένα λουλούδι στης ψυχής σου την αυλή και σύντομα θα αισθανθείς μια ευωδιαστή οσμή.
Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί  αδιάψευστα πληροφορεί η αδιάλειπτος ευχή.
Ταύτην ψυχή μου φύλλατε και θα λείψει κάθε λογισμός και εντός θα μορφωθεί ο Ιησούς Χριστός.

Μοναχού Μαρκέλλου Καρακαλληνού

Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός

Το ζήτημα της υπάρξεως του Θεού και της Θείας του Οικονομίας θα καταστρεφόταν αν εξαρτιόταν από τους λόγους μου και από τις δικές σας συνήθειες. Αλλά το ζήτημα του Θεού, ανεξάρτητα απ' όλους εμάς θα πετύχει και θα νικήσει. Εκείνος του οποίου τα χρόνια δεν έχουν αριθμό και η οντότητά του δεν έχει αρχή και τέλος δεν μπορεί να αφήσει το «επίγειο σπίτι» του στις διαθέσεις μας, στα αδύναμα δημιουργήματά του, των οποίων η αρχή και το τέλος σχεδόν συναντιόνται σε ένα σημείο και των οποίων η οντότητα είναι μία κουκκίδα.Δεν είναι ο άνθρωπος φερέγγυος αλλά ο Θεός και πιστός εγγυητής της Βασιλείας της αγάπης στη γη...

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

Κυρίως αγάπη

Πριν χρόνια, για να πω δυο λόγια στην Εκκλησία, ετοιμαζόμουν ώρες ατέλειωτες. Για να μιλήσω 15 λεπτά, ετοιμαζόμουν 5 ώρες και παραπάνω!! Ίσως δεν το πιστεύεις, μα δεν υπερβάλω καθόλου. 5 ώρες και βάλε.
Και διάβασμα, και πρόβες στον καθρέφτη, και πήγαινε έλα μέσα στο δωμάτιο, σε σημείο που ζαλιζόμουν. Και ξανά επανάληψη, και διορθώσεις και αφαιρέσεις, και προσθέσεις και ίδρωνα. Και άγχος μεγάλο.
Τώρα άλλαξαν τα πράγματα. Μόνα τους. Με το χρόνο και τις πολλές επαναλήψεις κι ασκήσεις.
Τώρα, στο πρώτο φανάρι καθώς πηγαίνω στο ναό, σκέφτομαι περίπου τι θα πω. Στο δεύτερο το εμπλουτίζω.
Κι όταν παρκάρω, έχω ζωγραφίσει το θέμα.
Μα τα πιο πολλά τα σκέφτομαι την ίδια την ώρα της ομιλίας. Για την ακρίβεια, βγαίνουν μόνα τους, χωρίς να τα έχω σκεφτεί έτσι ακριβώς. Είναι κάτι πέρα απ’ το δικό μου έλεγχο.Κι αυτή είναι η ευχή μου: Να μην ελέγχω αυτά που λέω! Να μην πηγαίνω εγώ το λόγο κάπου, μα να μας πηγαίνει ο Θεός όλους μαζί στην αγάπη Του. Για να ‘ναι κάτι σαν έμπνευση καινούργιο, φρέσκο σαν τον καφέ που μόλις άλεσες και μύρισε ο τόπος όλος, τωρινό, που δεν μπαίνει σε καλούπι και σύστημα επανάληψης.
Όταν βλέπω πρόσωπα μες στο σκοτάδι της βραδινής Λειτουργίας, όταν ακούω αναστεναγμούς πόνου, χαρτομάντιλα που σκουπίζουν μύτες υγρές.
Και κυρίως όταν έρχονται τα πρόσφορα με το χαρτάκι τα ονόματα. Και δίπλα απ’ τα ονόματα, με μαύρο μαρκαδόρο λέξεις – πληγές: καρκίνος, άνεργος, διαζύγιο, μωράκι μεταμόσχευση, ναρκωτικά, ανύπαντρη, ψυχολογικά, χημειοθεραπεία.
Τότε, όσα σκέφτηκα στα φανάρια και στο παρκινγκ πάνε περίπατο, κι αλλάζουν όλα.
Η παλέτα του λόγου υπάρχει ακόμα, μα τα χρώματα δεν είναι πια τα ίδια.
Διότι σκέφτομαι ότι θα μιλήσω σ’ αυτούς που έγραψαν αυτά τα χαρτάκια, που ζουν την πραγματική ζωή, κι όχι τη ζωή της θεωρίας, της υψηλής άπιαστης φιλοσοφίας και θεολογίας στο γραφείο ή τον καναπέ.
Τους σκέφτομαι, και ντρέπομαι. Νιώθω ότι τα λόγια μου πρέπει ν’ αγγίξουν αυτές τις καρδιές που στάζουν.
Θέλω να μιλήσω όπως θα μίλαγα σε δικό μου άνθρωπο, στο παιδί μου, στη γυναίκα μου, τον αδερφό μου, στη μάνα και τον πατέρα μου.
Με την καρδιά μου.
Όχι σκεπτόμενος, μα ζώντας κι αναπνέοντας το Θεό. Προσπαθώντας όχι να δώσω επιχειρήματα λογικής, μα αίσθηση ζωής αληθινής. Κάτι που θα περάσει το μυαλό και θα πάει βαθύτερα.
Και πιο πολύ, θέλω να μιλάει την ώρα αυτή ο Θεός σε όλους μας, να μπούμε όλοι στο δικό Του Λόγο, τη δική Του ατμόσφαιρα. Να ζαλιστούμε, να μεθύσουμε, να απογειωθούμε στην αγκαλιά Του, να νιώσουμε το θεϊκό μας προορισμό, την ένθεη ομορφιά μας μέσα Του. Να αιματωθούν τα κύτταρά μας και να δυναμώσουμε.
Επιτυχία μιας ομιλίας είναι τελικά να μιλήσει μέσα σ’ όλους μας ο ίδιος ο Θεός, σε σημείο που να ξεχνιέται κι ο ομιλητής, και να μένει μόνο ο Χριστός που πάλλεται σ’ όλων τις καρδιές και δίνει το φιλί της ζωής Του!
Νιώθω πως είμαι στο διάδρομο της εντατικής, όταν μιλώ. Εκεί που κανείς δε θα νοιαστεί για τα πτυχία και τα χαρτιά σου, μα μόνο για της καρδιάς σου το σφυγμό, την αγάπη και συμπόνια σου.
Εκεί που ζητείται επειγόντως ελπίς. Εκεί που η γνώση καλείται να γίνει σωστός χειρισμός κι άγγιγμα, όχι βιβλίων και συγγραμμάτων, μα ζωντανών κορμιών που σφαδάζουν.
Εκεί που γίνεσαι ένα κι εσύ με τον πόνο, την αγωνία και το θάνατο που φλερτάρει τα πάντα, μα και με το Χριστό που κρύβεται στα πάντα και ζητά να γλιστρήσει στην παρέα μας μέσα από ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, ένα δάκρυ.Και να δώσει ζωή αληθινή.
Αίσθηση αθανασίας, νίκη στον όποιο θάνατο.
Κι ανάσταση.
Και κυρίως αγάπη.
Μια αγάπη, που γεννά γνώση αληθινή κι αιώνια κι ενοποιό..
Αυτός είναι ο τρόπος που θα ‘θελα να μιλ.., λάθος, να ζω!

π.Ανδρέας Κονάνος

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Τι σημαίνει το "Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν";

Να προσεύχεσαι, λέγει, να μην εισέλθεις σε πειρασμούς της πίστης σου.
Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στον πειρασμό του δαίμονα της βλασφημίας και της υπερηφάνειας με την οίηση του νου σου.
Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις, κατά παραχώρηση του Θεού, στους φανερούς πειρασμούς των … αισθήσεων, που ο διάβολος ξέρει πως να σου δημιουργεί όταν το επιτρέπει ο Θεός λόγω των ανόητων λογισμών που καλλιεργείς…
Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στους πειρασμούς της ψυχής μέσα από αμφιβολίες και προκλήσεις, με τις οποίες η ψυχή σύρεται βίαια σε μεγάλη σύγκρουση. Ακόμα και έτσι, ετοιμάσου να δεχτείς ολόψυχα σωματικούς πειρασμούς. Να τους διαπλεύσεις με όλα σου τα μέλη και να γεμίσεις τα μάτια σου με δάκρυα, έτσι ώστε ο άγγελος που σε φυλάει να μη σε εγκαταλείψει. Επειδή χωρίς δοκιμασίες δεν φαίνεται η Πρόνοια του Θεού και δεν μπορείς να αποκτήσεις παρρησία μπροστά στον Θεό, ούτε να μάθεις τη σοφία του Πνεύματος, ούτε μπορεί να εδραιωθεί μέσα σου ο θείος πόθος.
Πρίν από τους πειρασμούς ο άνθρωπος προσεύχεται στον Θεό σαν να είναι ξένος, αλλά όταν εισέρχεται στους πειρασμούς για χάρη της αγάπης του και δεν αφήνεται να εκτραπεί, τότε άμεσα έχει, ούτως ειπείν, τον Θεό ως χρεώστη του και ο Θεός τον υπολογίζει ως αληθινό φίλο, διότι για χάρη του θελήματός Του πολέμησε εναντίον του εχθρού του και τον νίκησε. Αυτό σημαίνει «προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν».
Και πάλι, να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στο φοβερό πειρασμό του διαβόλου για την αλαζονεία σου, αλλά επειδή αγαπάς τον Θεό, ώστε η δύναμή Του να σου είναι αρωγός, και διά μέσου σου να συντρίψει τους εχθρούς Του. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις σε τέτοιες δοκιμασίες εξαιτίας της αφροσύνης των λογισμών και των έργων σου, αλλά αντίθετα για να δοκιμαστεί η αγάπη σου πρός τον Θεό και για να δοξαστεί η δύναμη Του στην υπομονή σου.

Από το βιβλίο: Ιλαρίων Αλφέγιεφ, Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Η προσευχή των γραμμάτων

Άλφα για να Αγαπάω
Βήτα για να Βοηθώ
Γάμα για να Γαληνεύω
Δέλτα για να Δεηθώ
Έψιλον ο Εξομολόγος
Ζήτα όπως η Ζωή
Ήτα όπως η Ηρεμία
Θήτα όπως λέω Θεός
Ιώτα όπως Ιησούς
Κάπα για να Κοινωνάω
Λάμδα για να Λυτρωθώ
Μι για να Μετανοώ
Νι όπως Ο Ναός
Ξι θα πει πως δεν Ξεχνάω
Όμικρον Ορθοδοξία
Πι όπως η Παναγία
Ρο όπως η Ρωμιοσύνη
Σίγμα όπως ο Σταυρός
Ταυ όπως η Ταπεινώτις
Ύψιλον η Υπακοή
Φι έχει το Φως το Άγιο
Χι έχει ο Χριστιανός
Ψι όπως το Ψαλτήρι
και Ωμέγα η Ωραιότις

Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2014

Η αγάπη του Θεού...

Γι'αυτό ακριβώς, όπου επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις.
Ο αιώνας αυτός είναι ο αιώνας του Θεού.
Ο αιώνας της εκκλησίας.
Ο αιώνας της μετανοίας!
Ο αιώνας της προκλητικής αγάπης του Θεού.
Ο αιώνας της επιστροφής των ασώτων και παραστρατημένων στο μεγάλο μας Πατέρα.
Στην αγία μας εκκλησία που είναι η αγκαλιά του Χριστού.
Όλοι μια αγκαλιά θέλουνε.
Όλοι μια αγκαλιά γυρεύουνε.
Ε, αυτή είναι του Χριστού η αγκαλιά.
Ο οποίος τη στήνει στα τρίστρατα της ζωής μας.
Και στα αδιέξοδα περιμένει!
Και τότε, απελπισμένοι απ'όλους και απ'όλα, και απ'τον εγωιστή εαυτό μας, πέφτουμε στην αγκαλιά του Θεού (τουλάχιστον οι καλοπροαίρετοι) άνευ όρων και ορίων. Και παραδινόμαστε στην αγάπη του Θεού. Και αυτό είναι θαύμα. Δεν αφήνει τον κόσμο του ο Θεός! Δεν αφήνει ο Χριστός. Μας έχει πληρώσει με το αίμα του και τη ζωή του!

Είναι απόσπασμα από ομιλία του π.Ανανία Κουστένη.

Να δένεις τις κλωστές στον ουρανό

Όλα σου τα έργα, όποια πράξεις, αλλά όχι εν ονόματι του ουρανού και χωρίς την άδεια του ουρανού, θα φέρουν πικρό καρπό, αφού ο ουρανός δεν τα περιβάλει με τη χαρισματική
του βροχή ούτε θα τα φωτίσει με το ζωοδόχο του φως.
Ότι και να σκοπεύεις, άκουσε τη συμβουλή του ουρανού. Ό,τι και να υφαίνεις, να δένεις τις κλωστές στον ουρανό.

Άγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Η συνείδηση μας

Όσο αμαρτωλός κι αν είναι ο άνθρωπος, μένει πάντα μέσα η σπίθα του Θεού.
Αυτή η σπίθα είναι ικανή να θεριέψει, να γίνει πυρκαϊά και να κάψει την αμαρτωλότητα, λευκαίνοντας τον άνθρωπο.
Ἡ σπίθα του Θεού, είναι η συνείδηση.
Άνθρωπος ασυνείδητος δεν υπάρχει.
Να φυλάγετε καλά, ως θησαυρό ατίμητο, τη συνείδησή σας.

Στάρετς Μπόρις Χόλτσεφ

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

Για τις επόμενες 4 ημέρες....

      Για τις επόμενες 4 ημέρες δεν θα υπάρχουν νέες αναρτήσεις λόγω επίσκεψής μου στο Άγιον Όρος.

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).