Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Φοβόμαστε να ταπεινωθούμε...

Ο Θεός δεν φοβήθηκε αλλά ο ίδιος ταπεινώθηκε κι ευλόγησε την ταπείνωση. Εμείς όμως, την φοβόμαστε γιατί το κοσμικό φρόνημα που κυβερνά τη ζωή μας έχει αφαιρέσει από μέσα μας κάθε σεμνότητα και κάθε πίστη.
Αλλά έρχονται κάθε τόσο ώρες δύσκολες στη ζωή του κάθε ανθρώπου, όπου χρειάζεται να ξεκαθαρίσει τη θέση του. Να δείξει με τα έργα του αν πιστεύει απόλυτα στην αλήθεια του Χριστού. Να συναισθανθεί τα σφάλματά του και ν' αφήσει το βίο του ολόκληρο να μοσκοβολήσει από την ευωδία της ταπεινοφροσύνης.
Το Ευαγγέλιο μας λέγει πως θα υψωθεί μονάχα εκείνος που έχει ταπεινώσει τον εαυτό του. Ο Κύριος του ουρανού και της γης ήρθε στον κόσμο με άκρα ταπείνωση. Κι εμείς που κομπάζουμε πως τον ακολουθούμε, περιφρονούμε τη μεγάλη αυτή αρετή και διστάζουμε να δεχτούμε την ταπείνωση ως κανόνα ζωής. Αλλά η χάρη του Θεού δεν επισκέπτεται παρά μονάχα τους ταπεινούς.

Φιλόθεη και φιλόυλη ψυχή

Ο Θεός, όπως λέγει η γραφή, είναι ήλιος της δικαιοσύνης, που με τις ακτίνες της καλοσύνης Του ομορφαίνει το σύμπαν. Η ψυχή πάλι, ανάλογα με την προαίρεση της, γίνεται ή κερί σαν φιλόθεη ή πηλός, σαν φιλόυλη. Όπως λοιπόν ο πηλός όταν εκτεθεί στον ήλιο, ξεραίνεται και μαλακώνει, το ίδιο κι η ψυχή. Εκείνη που είναι δοσμένη στα εγκόσμια και υλικά, όταν έλθει σ' επαφή με τον Θεό, σκληραίνεται, σαν το Φαραώ, και χάνει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η φιλόθεη ψυχή όμως, όταν εκτεθεί στις φλογερές ακτίνες της θείας αγάπης, απαλύνεται, αποτυπώνει τους χαρακτήρες των Αγίων και γίνεται κατοικία Θεού. Έτσι, στη φυσική «κατ' εικόνα» ομορφιά προσθέτει και την «καθ'ομοίωσιν».

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Η σιωπή των δακρύων

Τα δάκρυα είναι ένας τρόπος γνώσης του εαυτού μας.
Κλαίμε επειδή έχουμε χάσει την παραδεισιακή μας ταυτότητα, ή επειδή νοσταλγούμε έναν "χαμένο παράδεισο".
Υπάρχει ένα έντονο στοιχείο νοσταλγίας σε αυτό τον όρο:
"Ω, πόσο θα θυμούνται αυτοί στη φυλακή τις προηγούμενες επιτυχίες τους!" αναφωνεί ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακας, και αναφέρει τους ψαλμούς "εμνήσθημεν ημερών αρχαίων".
Τα δάκρυα είναι ο τρόπος με τον οποίο το σώμα μας συμμετέχει στη μετάνοια, όπως ακριβώς συμμετέχει σε ολόκληρη την ανάβαση της πνευματικής ζωής, και όπως πράγματι είχε συμμετάσχει στην κάθοδο και στην πτώση μας.
Οι μοναχοί στη Συρία ονομάζονταν "πενθούντες" ή "πενθικοί".
Για τον Ιωάννη της Κλίμακος, μια μέρα που περνά χωρίς δάκρυα είναι μια σπαταλημένη μέρα, μια μέρα δίχως μετάνοια, αν και ο Ιωάννης δεν θολώνει τη διάκριση ανάμεσα στα δάκρυα ή το πένθος και στη μετάνοια.
Αυτός που δεν κλαίει τον εαυτό του εδώ, θα τον κλαίει εκεί αιωνίως.
Είναι αδύνατο να μην κλαύσει είτε εδώ εκουσίως, είτε εκεί με βάσανα.

Με ελπίδα για την οικογένεια

Η ελπίς τονίζει τας δειλάς καρδίας και αναδεικνύει κρατεράς και ανδρείας, ίνα αντιμετωπίσωσι τας συμφοράς.
Η ελπίς είναι πρόοδος, ανάπτυξις και προαγωγή.
Εάν άρης την ελπίδα εκ του κόσμου, ο κόσμος θα εξηφανίζετο.
Η ελπίς είναι η δημιουργός δύναμις όλων των αγαθών.
Η ελπίς τρέφει και ζωογονεί.
Νομίζω ότι αν θα έπρεπε να επιλέξουμε μία λέξη για να προϋπαντήσουμε το νέο έτος αυτή θα ήταν η λέξη ελπίδα. Ίσως γιατί μέσα από τα βιώματα και τα ερεθίσματα του 2013 πολλοί αισθανθήκαμε ότι έχει χαθεί από τη ζωή μας. Σ’ αυτό όμως έγκειται και η δυναμική της ελπίδας, ότι είναι δύναμη που δημιουργεί όλα τα αγαθά, είναι αυτή που τρέφει και ζωογονεί. Και είναι πραγματικά συνταρακτικά τα παραπάνω λόγια: «Αν αποσύρεις την ελπίδα από τον κόσμο, ο κόσμος θα αφανιστεί». Αυτή είναι η δύναμη που στερεώνει την προσμονή του αγαθού, αυτή είναι το στήριγμα του κόσμου.
Το 2014 επίσημα έχει χαρακτηριστεί ως έτος διεθνώς αφιερωμένο στην οικογένεια. Αυτή η τοποθέτηση ίσως είναι μια ευκαιρία να ανασκουμπωθούμε, να προβληματιστούμε, να διορθωθούμε και να έχουμε ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Η οικογένεια είναι το πρώτο ανθρώπινο σύμπλεγμα. Είναι ο πρώτος πυρήνας μέσα στον οποίο ο άνθρωπος πρέπει να σταθεί με ήθος, να διαπλάσει χαρακτήρες, να εκπαιδεύσει και να εκπαιδευτεί, να στηρίξει και να στηριχτεί, να δώσει ζωή και να πάρει ζωή, να δώσει αγάπη και να πάρει αγάπη, να ζήσει με υπομονή, με χαμόγελο και ελπίδα. Να θέσει κανόνες και όρια, να σέβεται και να τον σέβονται, να νοιάζεται και να τον νοιάζονται, να κατανοεί και να τον κατανοούν. Και όταν κάποια στοιχεία από τα παραπάνω δεν πληρούνται, να ελπίζει. Διότι όπως αναφέρει ο Άγιος Νεκτάριος αυτή και μόνο ενδυναμώνει τα πάντα, τα καλλωπίζει, τα τελειοποιεί, τα εξασφαλίζει και τα προάγει.
Ο αγώνας είναι μεγάλος, συνεχής αλλά δημιουργικός και ωραίος. Σήμερα ιδίως, που η οικογένεια βάλλεται από παντού και κλονίζεται πρώτα αυτή μια που αποτελεί το βασικό κύτταρο της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας, που θαρρείς ότι έχει βάλλει στόχο να πνίξει την οικογένεια από τα γεννοφάσκια της, από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της, πριονίζοντας τα αρχικά πρόσωπα που την αποτελούν, τον άνδρα και τη γυναίκα. Αλλά και το δημιούργημα αυτών, που το έχει μεταποιήσει σε καταναλωτικό προϊόν. Αυτή η κοινωνία θέλει να δημιουργήσει άλλες αρχές στην οικογένεια, με άλλα πρόσωπα του ιδίου φύλου, με παιδιά κατά παραγγελία, και γονείς πνευματικά και συναισθηματικά
απομακρυσμένους από την ευθύνη της οικογένειας αλλά και της διαπαιδαγώγησης.
Εάν αναλογισθούμε όλα τα παραπάνω μαζί με τα πάμπολλα αρνητικά ερεθίσματα που δημιουργούνται και εκκολάπτονται μέσω της κοινωνίας, πρέπει να σταθούμε με σοβαρότητα, ευθύνη και δημιουργική ομοψυχία. Έχοντας συνεχώς στη σκέψη μας πως, όταν κάτι πάει στραβά, πάντα να προσπαθούμε και να ελπίζουμε!

Μαριάννα Ζήση

Πηγή: http://www.enromiosini.gr/

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Σταυρός της ανοχής

"Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε" λέγει ο Απ. Παύλος .Μας προτρέπει δηλαδή να υπομένουμε τους αδελφού μας που από ελαττώματα, ελλείψεις και αδυναμίες γίνονται ενοχλητικοί, ερεθίζουν και πολλές φορές με τον άκαμπτο χαρακτήρα τους δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις τους.
Τα "βάρη" των αδελφών είναι ποικίλα, όπως ποικίλα είναι και τα δικά μας που πρέπει να υπομένουν οι άλλοι. Για να μπορέσει κανείς να εφαρμόσει στη ζωή του το λόγο του Απ. Παύλου χρειάζεται να έχει μεγάλη αγάπη μέσα στην ψυχή του.
Ένα θαυμαστό παράδειγμα:
Ένας αγιορείτης μοναχός περιποιούνταν για πολλά χρόνια το γέροντά του που έπασχε από αμνησία και του έκανε τη ζωή μαρτυρική. Ο γέροντας είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου και συνεχώς προέτρεπε τον υποτακτικό του να σηκωθεί για την ακολουθία. Όταν ο μοναχός πήγαινε να ησυχάσει στο κελί του, μετά από κουραστική εργασία και πολύωρη προσευχή στην Εκκλησία, εκείνος του φώναζε και του μιλούσε άγρια για να τον διεγείρει από τη ...ραθυμία. Έτσι κύλησαν πολλά χρόνια που ανέδειξαν το μοναχό άνθρωπο μεγάλης υπομονής και μεγάλης αγάπης.

Η κρίση συμπαρασύρει την οικογένεια ή η οικογένεια ελέγχει την κρίση

Κρίση λέμε μία χρονική περίοδο μεγάλων προβλημάτων που βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων. Η πρώτη κρίση ξέσπασε μέσα στον Παράδεισο κιόλας όπου ο Αδάμ άκουσε το “Αδάμ που ει” κι εφοβήθηκε. Αυτός ο φόβος ήταν η πρώτη κρίση. Οι πρωτόπλαστοι ήταν ήδη οικογένεια.
Κι ακολουθούν ιδρώτες, αγκάθια, τριβόλια, πόνοι της γέννας και αποστροφή της Εύας στην εξουσία του άντρα της. Τι εδίδαξε αυτή η πρώτη οικογένεια στα παιδιά της; Το ένα ήταν αθώος Άβελ, το άλλο ο φονιάς Κάϊν. Η οικογένεια σε κορύφωση κρίσης: Προβλήματα οικονομικά, ηθικά, υπαρξιακά. Ο θάνατος παρών ήδη. Ο Κάϊν είχε ακόμα την προστασία του Θεού, αλλά έπρεπε κάπου να κρύψει το τρέμουλο, που τον κατείχε (“έσει στένων και τρέμων”), κάπου να κρύψει τους στεναγμούς του. Και… “ο δε Κάϊν ην οικοδομών πόλιν”. Κι έτσι με την πρώτη πόλη άρχισε ο πολιτισμός. Ο πολιτισμός είναι μία διαχρονική παγκόσμια κρίση. Είναι μια υποκατάσταση του Παραδείσου. Ο Αδάμ εγκαταστάθηκε κατέναντι του Παραδείσου, τον έβλεπε με τις πύλες του κλεισμένες και θρηνούσε. Ο Κάϊν όμως είχε στρέψει τις πλάτες του στον Παράδεισο κι έβλεπε προς ένα μέλλον που ξεκινούσε από τον ίδιο κι απέβλεπε στην “ευτυχία” του γυιού του Ενώχ, που τ’ όνομά του έδωσε ο Κάϊν στην πόλη που έχτιζε. Να, έτσι γεννήθηκε ο ανθρωπισμός. “Τα παιδιά μας να ευτυχήσουν, τι άλλο καλλύτερο;”.
Κι ακολούθησε μία σειρά γενεών, που ανομάστηκαν άνθρωποι. Η Εύα όμως εγέννησε κι άλλο γυιο και είπεν “εξανέστησεν ο Θεός σπέρμα έτερον αντί του Άβελ…”. Αυτός ήταν ο Σήθ και ο γυιος του ο Ενώς, “ήλπισεν επικαλείσθαι το όνομα του Κυρίου του Θεού”. Κι από τότε οι απόγονοι του Κάϊν ονομάζονται στην Γένεση “άνθρωποι”, ενώ οι απόγονοι του Ενώς ονομάζονται “υιοί του Θεού”. Από τις δύο γενεαλογικές παραδόσεις κυοφορήθηκε η παγκόσμια κρίση, που κατέληξε στον “Κατακλυσμό”. Μικρή κρίση ήταν ο κατακλυσμός; Όλες οι άλλες κρίσεις που πέρασε η ανθρωπότητα δεν έφτασαν στην τραγικότητα του κατακλυσμού. Με τον κατακλυσμό αφανίστηκαν οι “άνθρωποι” αλλά και οι “υιοί του Θεού” που έσμιγαν με τις θυγατέρες των ανθρώπων. Κι έμεινε ο Νώε με την κιβωτό του, για να συνεχίσει τη δημιουργία του κόσμου!
Κι αν δεν εδήλωνε ο Κύριος ότι δεν θα ξανακάνει κατακλυσμό στον κόσμο, θα είχε λόγους να κάνει πολλούς κατακλυσμούς ακόμα. Γιατί οι άνθρωποι συνέχισαν τον πολιτισμό, ξέχασαν και ότι είναι “υιοί του Θεού” και όλοι παραδόθηκαν στις επιθυμίες τους, που έγιναν καθοριστικές δυνάμεις προς κάθε δραστηριότητα. Η κρίση βέβαια συνεχίζεται και δείχνει το απαίσιο πρόσωπό της με το φόβο των αδυνάτων, τη βία των δυνατών και την κατάθλιψη όλων. Η κατάθλιψη έγινε το κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα του πολιτισμού, περισσότερο βέβαια των ισχυρών αλλά και των αδυνάτων που ονειρεύονται κι αυτοί να γίνουν ισχυροί. Κι έτσι οι άνθρωποι ζουν μέσα σε πολιτισμικό οργασμό βουτηγμένοι στην κατάθλιψη, γεμάτοι ενοχές και πεθαίνουν απαρηγόρητοι και ανυποψίαστοι για το νόημα της ζωής και του θανάτου. Αυτό είναι κρίση νοήματος της ζωής και κρίση ευτυχίας του ανθρώπου.
Έτσι λ.χ. υψώθηκε από τον Περικλή η μεγαλοπρεπής εικόνα της Αθηναϊκής Πολιτείας, για την οποία έκρινε ο στρατηγός ότι άξιζε και επιβάλλεται να πεθαίνουν τα παλληκάρια της, η Αθηναϊκή πολιτεία όμως αφού διέτρεξε μία τροχιά τριακονταετίας με ανήκουστα εγκλήματα, κατέληξε σε μία δραματική πτώση σε όλα τα επίπεδα. Ήταν μία κρίση, κρίση απαρηγόρητη με γενική δυστυχία και ψυχική-πνευματική αλλά και υλική.
Απ’ αυτήν την κρίση δεν βγήκαν οι Αθηναίοι και οι άλλοι Έλληνες ούτε με τους θριάμβους του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Συνεχίστηκε βαρύτερα με τους Ρωμαίους. Και η δοξασμένη σοφία τους έγινε μία κομψή Αττική φλυαρία, που την επιδοτούσαν οι Ρωμαίοι, για να κοσμεί τη βαρβαρότητά τους.
Και όλη αυτή η διαρκής μέσα στους αιώνες κρίση ήταν αισθητά και ουσιαστικά κρίση της οικογένειας. Αλήθεια ποιος θα συμπονούσε τον βασανισμένο άνθρωπο της κρίσης αυτής; Οι άρχοντες, οι γείτονες, οι στρατηγοί; Κανένας απ’ αυτούς. Μόνο η οικογένεια του καθενός, η μάννα του και οι άλλοι δικοί του τον συμπονούσαν κι αυτό ήταν η μοναδική του παρηγοριά. Αλλά αυτοί οι δικοί του ήταν και οι πρώτοι και οι μόνοι υπεύθυνοι να τον παιδαγωγήσουν έτσι, ώστε να μη ρίχνει στην οδύνη τα παιδιά των άλλων μαννάδων.
Όταν οι Αθηναίοι κατακρεουργούσαν μέσα σ’ έναν οικόπεδο τους χίλιους Μυτιληναίους το 428, αυτοί που το αποφάσισαν κι αυτοί που το εκτέλεσαν είχαν μία οικογένεια, που δεν τους δίδαξε την αγάπη και το σεβασμό στον διπλανό άνθρωπο. Δεν ήταν ένα λάθος αλλά μία πρακτική συνηθισμένη, που επαναλαμβανόταν συχνά στη Σάμο, στην Αίγινα κι αλλού.Δεν υπήρχε μία μάννα μέσα στο νου τους σαν τη Μπούρμπενα στο έργο “Έρως-ήρως” του Παπαδιαμάντη, να έρθει στο νου του γυιού της του Γιωργή και να του φωνάξει στην κρίσιμη στιγμή. -Τι πας να κάνεις παιδί μου;!
Στους Μηλίους οι Αθηναίοι, που τους έσφαξαν τελικά, απολογήθηκαν ότι έπρεπε να διαφυλάξουν την ιδέα της δύναμης της πόλεως και στους Σπαρτιάτες απολογήθηκαν πως ό,τι κάνουν υπαγορεύεται από το φόβο, τη δόξα και το συμφέρον. Και με αυτό το ήθος εμαύρισαν την ψυχή τους ανεπανόρθωτα και τη ζωή όλων των Ελλήνων. Αυτό δεν αναφέρεται ως κρίση από τους ιστορικούς. Ίσα-Ίσα θαυμάζεται ως “χρυσός αιώνας”! Αυτή την αχαρακτήριστη και ψύχραιμη λογική, που εμπνέει τους Αθηναίους προς μία απάνθρωπη συμπεριφορά, δεν θα την πούμε κρίση; Μάλιστα θα την πουν οι κριτικοί κρίση ηθικών αξιών.
Δεν πιστεύω ότι η οικογένεια έχει το μυστικό της σωτηρίας του κόσμου, αλλά φρονώ ότι η οικογένεια έχει το σπλάχνο να θρηνήσει για την απώλεια των ανθρώπων, γιατί όλοι για πολλά χρόνια υπήρξαν παιδιά-μέλη μιας οικογένειας. Όσοι καταχράστηκαν εξουσίες και ταμεία, όσοι διέπραξαν απάτες και δωροληψίες, όσοι καταδολιεύτηκαν το δημόσιο πλούτο και έγιναν αίτιοι της κρίσης, που μαστίζει τη χώρας μας καθώς και όλες τις χώρες του κόσμου, όλοι είχαν κάποτε και πολλοί ακόμα έχουν μία μάννα, ένα πατέρα, που απ’ την παιδική του ηλικία έβλεπαν την τάση των παιδιών τους για την αμαρτία και δεν πόνεσαν γι’ αυτό, δεν το δασκάλεψαν να γίνει καλό παιδί, δεν το λυπήθηκαν για το συφοριασμένο τέλος, που θα το εύρει κι αυτό αναπόφευκτα.
Τα παιδιά μας διδάσκονται στα σχολεία τους κυριολεκτικά τη διαφθορά, τη διδάσκονται κυρίως από τα σχολικά βιβλία. Οι δάσκαλοι όσοι είναι ευσεβείς δοκιμάζονται από μία καινούργια χούντα του Υπουργείου Παιδείας. Οι οικογένειες όμως έχουν πλήρη άγνοια και δείχνουν πλήρη αδιαφορία για την παιδεία των παιδιών τους, για το ήθος της παιδείας τους.
Είναι υποδουλωμένοι στην ακράδαντη πεποίθηση ότι το μόνο πρέπον και αναγκαίο σ’ αυτή τη ζωή είναι η δύναμη, δύναμη κυρίως του πλούτου. Ό,τι δεν αντιστρατεύεται αυτό το ιδανικό της δύναμης είναι ανεκτό και ευπρόσδεκτο. Αν θέλει να γίνει δηλαδή η κόρη του πορνοστάρ με μεγάλες αμοιβές και προβολές στα Μ.Μ.Ε, συνήθως το δέχονται ευχάριστα και με καμάρι. Αν όμως αυτό γίνει με πολύ χαμηλή αμοιβή, τότε ντρέπονται, γιατί σ’ αυτό καταλήγουν οι φτωχοί άνθρωποι.
Για να μιλήσουμε τώρα, με απόλυτη καθαρή κρίση, θα πρέπει να συστήσουμε στον κόσμο τη μετάνοια και την πίστη στον Θεό ως αντιμετώπιση της κρίσης (και αυτής που περνάμε στις μέρες μας και της παγκόσμιας διαχρονικής κρίσης). Θ’ ακούσουν όμως τις συστάσεις μας δύσκολα, μόνο στον πόνο της αποτυχίας μπορεί ν’ ακούσουν κάποιοι.
Επειδή όμως ο πολύς κόσμος δεν είναι πρόθυμος να ζητήσει μία λύση αποκλειστικά εκκλησιαστική, αναζητούμε και άλλες φυσικές θα ‘λεγε κανείς ανθρωπολογικές προϋποθέσεις. Η οικογένεια που έχει φυσική και πνευματική δυναμική στη συνέχεια των γενεών, έχει ακόμα το κύρος και το χρέος να οδηγήσει τα τέκνα στην αρετή από αγάπη προς τον κάθε άνθρωπο τούτης της γης αλλά και από αγάπη προς τα ίδια τα τέκνα της.
Ζούμε μέσα σε μία κοινωνία που κυριαρχείται από τον πόνο και την κακία. Όλοι είμαστε γεννημένοι από κάποια μάννα και κάποιον πατέρα. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί, που μας αγάπησαν (τουλάχιστον περισσότερο από άλλους ανθρώπους) σαν γέννημά τους. Στοιχειώδης ευθύνη του κάθε γονιού είναι να μη φέρει πόνο στον κόσμο το παιδί του και φυσικά να μην πονέσει το ίδιο. Σήμερα φαίνεται ότι πολλοί γονείς το έχουν χάσει το χρέος τους αυτό. Κι εμείς έχουμε ως Χριστιανοί περισσότερο από πολλούς άλλους τη δύναμη να φέρουμε τέτοιους ανθρώπους στη ζωή.
Η χριστιανική οικογένεια, που έδωσε τόσους αγίους και μάρτυρες στη ζωή και διασώζει μέσα στην καθημερινή πρακτική της την ασκητική αγωγή τόσων αιώνων, αυτή η οικογένεια μπορεί να ανακόψει κάθε κρίση και να στήσει πολλά τέκνα της στα δεξιά του Κυρίου κατά την ημέρα της κρίσης.
Ξέρουμε όλοι ότι η οικογένεια υπάρχει πριν από κάθε κρίση σ’ αυτόν τον κόσμο και ότι κάθε κρίση γεννήθηκε μέσα σε οικογένειες, σαν αποτέλεσμα των αποτυχιών τους. Άρα δεν παρασύρει την οικογένεια στη δυστυχία καμμία κρίση, αλλά τουναντίον η οικογένεια στην αποταχιά της να λειτουργήσει σύμφωνα με την ευλογία και το νόμο του Θεού, φέρνει την κρίση, την κάθε κρίση στη ζωή.
Για να αποφασίσει ένα ζευγάρι να κάνουν μία σωστή οικογένεια, πρέπει να έχουν ένα όραμα ζωής, που ενώ δεν μειώνει την οικογενειακή ευτυχία του ζευγαριού, την βάζει σε μία τιμητική υπηρεσία της παγκόσμιας ευτυχίας μαζί με την χαρά του Χριστού, που εγκαθίσταται με τη χάρη Του στο σπίτι τους. Ύστερα πρέπει η οικογένεια αυτή να αγαπήσει τη θυσία και το μαρτύριο ακόμα, που πρέπει να σηκώσει με την επιλογή της. Όταν το μαρτύριο το αγαπήσει με ενθουσιασμό, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία στη ζωή. Κι όμως δεν μπορεί εύκολα να το πει κανείς στην εποχή μας, γιατί έχει επικρατήσει μία αντίθετη φιλοσοφία ζωής. Και η χριστιανική οικογένεια καλείται να πολεμήσει με τα αυτονόητα της αστικής κοινωνίας. Είναι δηλαδή επαναστάτης.
Η οικογένεια-επαναστάτης πηγαίνει κόντρα στην κρίση, γιατί ασκείται στην ολιγάρκεια και τα εισοδήματά της ασφαλίζονται από αυτή την ολιγάρκεια και από την φιλανθρωπία, όπως συνέβη με τη Φιλοθέη την Αθηναία. Αντέχει στις περιπέτειες και στις θλίψεις με το αναμμένο καντήλι και τη θερμή προσευχή. Φιλοξενεί τον ίδιον τον Θεό στο σπίτι της αλλά και στα ίδια τα σώματα των μελών της.
Η ανθρωπότητα και στην καλύτερη ακόμα εκδοχή της βλέπει το τέλος της Ιστορίας πολύ μακρινό, η χριστιανική οικογένεια όμως κοινωνεί και γεύεται αυτό το τέλος σε κάθε λειτουργία. Και μ’ αυτή τη δυναμική, που είναι η τελειότερη στον κόσμο τρέφει την ελπίδα του μέλλοντος για κάθε προκοπή.

Κωνσταντίνος Γανωτής

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

Οι αισχροί λογισμοί

-Πάτερ, όταν χωρίς να το θέλω περνούν από το νου μου αισχροί λογισμοί, αμαρτάνω;
-Άκουσε παιδί μου. Κάποια ασκήτρια η Αικατερίνη Σενέισκαγια εταλαιπωρείτο πολύ καιρό από ακάθαρτες σκέψεις. Στο τέλος την επισκέφτηκε ο Χριστός και αμέσως τις απεμάκρυνε.
-Που ήσουν τόσο καιρό, γλυκύτατε Ιησού μου; Τον ρώτησε.
"Ήμουν μέσα στην καρδιά σου" της απάντησε.
-Στην καρδιά μου; Μα, αφού είναι γεμάτη από ακάθαρτους λογισμούς.
Ήμουν στην καρδιά σου, γιατι εσύ κανένα από τους λογισμούς αυτούς δεν αποδέχθηκες.
Αντιθέτως προσπαθούσες να τους διώξεις.
Δεν μπορούσες να απαλλαγής από αυτούς και υπόφερες.
Αγωνιζόσουν όμως εναντίον τους.
Έτσι μου παραχωρούσες μέρος στην καρδία σου.

Στάρετς Αμβρόσιος Όπτινα

Ο θεσμός της οικογένειας

Αυτοί που διαμορφώνουν την σύγχρονη πραγματικότητα μέσα στην κοινωνία και μέσα στην οικογένεια, δημιουργώντας νέα ήθη, καταστάσεις και συνθήκες ζωής, λαμβάνουν αποφάσεις που πλήττουν βάναυσα τον θεσμό της οικογενείας αλλά και την εκπαίδευση παραδίδοντας τα παιδιά μας στην σύγχυση και την πνευματική ανεστιότητα. Η λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές, εκτός του ότι συνιστά πρωτίστως έναν δρόμο αντίθετο προς το θέλημα του Θεού, πλήττει βάναυσα και την συνοχή της ελληνικής οικογένειας. Μία ελληνική οικογένεια η οποία παραδοσιακά είχε συνηθίσει, είχε παραλάβει, να συγκεντρώνεται γύρω από το οικογενειακό τραπέζι της Κυριακής. Αλλά και αυτό φαίνεται ότι έπρεπε να καταργηθεί. Στην λογική της παγκοσμιοποιήσεως, ένα προς ένα τα ουσιώδη θεμέλια της ζωής μας και της εθνικής μας ταυτότητος που αιώνες μας κράτησαν ζωντανούς, δυνατούς δημιουργικούς, επιβάλλεται να υποχωρήσουν για να δώσουν την θέση τους σε νέα «αήθη» ήθη. Δυστυχώς, τις τελευταίες δεκαετίες, πολλά νομοθετήματα της πατρίδος μας, το ένα μετά το άλλο, φαίνεται ότι σταθερά αποβλέπουν στην πλήρη αποχριστιανοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Επιδιώκεται συστηματικά ένα οριστικό διαζύγιο και με την ζωηφόρο παράδοση και με την αγία ορθόδοξη πίστη μας, ωσάν τα δύο αυτά κορυφαία μεγέθη της ζωής μας νά είναι ανώφελα αν όχι και επιβλαβή για αυτόν τον τόπο. Δεν έχουν διδαχθεί τίποτε δυστυχώς όλοι αυτοί που μας οδήγησαν εκεί που μας οδήγησαν. Δεν έχουν διδαχθεί από την πρωτοφανή αυτή κρίση, που είναι πρωτίστως πνευματική, και συνεχίζονται τα λάθη το ένα μετά το άλλο. Αντί με ταπεινό φρόνημα να διδαχθούμε και αντί να προσθέσουμε δάκρυα μετανοίας στην ζωή μας και να δούμε την αιτία των σφαλμάτων μας, επαναλαμβάνουμε με ακόμη πιο οικτρό τρόπο τα λάθη, το ένα μετά το άλλο… Δυστυχώς λείπει η μετάνοια.
Και συνήθως οι καλοί χριστιανοί μας παραμένουν ανησυχούντες, αλλά σιωπηροί. Δεν θέλουν να χαλάσουν τις καλές τους σχέσεις, την ησυχία τους, την βόλεψή τους. Οι σύγχρονοι χριστιανοί φαίνεται ότι επιλέγουν για τον εαυτό τους την εύκολη οδό. Με αὐτό τον τρόπο, από ημέρα σε ημέρα οδηγούμεθα σε βαθύτερες κρίσεις πού απειλούν την ίδια την εθνική μας υπόσταση και διάρκεια και απεργαζόμεθα, χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα, για την ζωή μας και την ζωή των παιδιών μας καταστάσεις καταστροφικές.
Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας και η ιστορία θα είναι ιδιαιτέρως αυστηρή με την τωρινή γενιά, στο μέτρο που δεν αντιστεκόμεθα στην πνευματική και ηθική χρεωκοπία του τόπου. Έχουν μεγάλη ευθύνη ασφαλώς όσοι απεργάζονται την συστηματική αποχριστιανοποίηση του τόπου μας, αλλά έχουμε κι εμείς ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη που δεχόμεθα τα πάντα αδιαμαρτύρητα, που δεν ομιλούμε, που δεν γράφουμε, που δεν λέμε δυνατά, με ευπρέπεια αλλά και με θάρρος, αυτά που ψιθυριστά λέμε ο ένας στον άλλον. Μένουμε μέχρι εδώ. Από κει και πέρα θέλουμε την ησυχία μας, την βόλεψή μας, να μην μπούμε στο στόχαστρο κανενός και από κει και πέρα έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμεθα και καλοί χριστιανοί και ενσυνείδητοι Έλληνες. Κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους, μεταθέτουμε τις ευθύνες πάντοτε στους άλλους, διαμαρτυρόμεθα μόνον όταν αδειάζουν τα πορτοφόλια μας, αλλά όχι όταν πτωχεύουν οι ψυχές μας, και έτσι κατεβαίνουμε και ως πατρίδα και ως κοινωνία και ως πρόσωπα τα σκαλοπάτια το ένα μετά το άλλο στου κακού την σκάλα.
Ο Θεός να μας ελεήσει!

Μητροπολίτης Σερρών και Νιγρίτης κ.κ. Θεολόγος

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν

Έχω ένα ραντεβού με τον Θεό

Ένας ερημίτης προσευχόταν πολύ σκληρά και επίμονα, ζητώντας να συναντηθεί με τον Θεό.
Επιτέλους κατάφερε να κλείσει ένα ραντεβού μαζί του.
"Αύριο, πάνω στο όρος" του είπε ένας άγγελος. Την επόμενη ημέρα ο ερημίτης σηκώθηκε πολύ πρωί και κοίταξε το όρος, ήταν τελείως καθαρό από σύννεφα.
Ξεκίνησε , λοιπόν, χαρούμενος και με δέος, προς την κορυφή του βουνού. Κάποια στιγμή, εκεί που περπάταγε κατά μήκος του μονοπατιού συνάντησε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κάτω μέσα στα αγκάθια και του ζήτησε βοήθεια.
-Λυπάμαι, βιάζομαι, έχω ραντεβού με τον Θεό, απάντησε ο ερημίτης και συνέχισε τον δρόμο του.
Λίγο πιο κάτω συνάντησε μια γυναίκα που έκλαιγε δίπλα στο άρρωστο παιδί της
-Βοήθησε με σε παρακαλώ.
-Λυπάμαι, δεν έχω χρόνο, ο Θεός με περιμένει στην κορυφή του βουνού.
Προχώρησε ακόμα πιο γρήγορα για να μην αργήσει, αλλά εκεί που το μονοπάτι έγινε πιο δύσκολο, είδε ένα ηλικιωμένο εξαντλημένο, που του έδινε ένα ασκί
-Δεν μπορώ να συνεχίσω άλλο, σε παρακαλώ πήγαινε να μου γεμίσεις το ασκί με νερό από την πηγή εδώ πιο κάτω.
-Κάνε υπομονή, καλέ μου άνθρωπε, έχω ένα ραντεβού με τον Θεό και δεν θέλω να αργήσω!
Όταν ο ερημίτης έφτασε επιτέλους στην κορυφή του βουνού, στην πόρτα της καλύβας, όπου επρόκειτο να συναντηθεί με τον Θεό, βρήκε κρεμασμένο ένα μήνυμα:
"Συγχώρεσε με που δεν είμαι εδώ, αλλά πήγα να βοηθήσω εκείνους που δεν βοήθησες εσύ στο διάβα σου".

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Νυχτερινές σκέψεις...

Σε λίγο θα πάμε για ύπνο.
Μπορούμε να πάμε σκεπτόμενοι τα τόσα προβλήματα που έχουμε στην ζωή μας, ή να τα αφήσουμε πίσω και να σκεφτούμε ότι αύριο θα είναι μια καλύτερη ημέρα.
Μπορούμε να πέσουμε για ύπνο θυμωμένοι με τον Θεό για τις στεναχώριες μας η να τον ευχαριστήσουμε που είδαμε για άλλη μια μέρα τον ήλιο και όλα τα άλλα θαυμαστά.
Μπορούμε να πέσουμε για ύπνο πικραμένοι που δεν ήρθε ούτε σήμερα το θαύμα που ζητάμε ή να κοιτάξουμε τα παιδιά μας και να ευχαριστήσουμε για το θαύμα που βιώνουμε κάθε ημέρα...
Μπορούμε να... Και μπορούμε να μην...
Εξαρτάτε τι θέλουμε να δούμε όταν κοιτάμε μια εικόνα.
Αν θέλουμε να είμαστε δυστυχισμένοι η δυστυχία θα μας βρίσκει πάντα.
Αν αγαπάμε την ευτυχία, η ευτυχία θα είναι συνέχεια κοντά μας.
Η εικόνα είναι πάντα η ίδια.
Από εμάς εξαρτάτε η προσέγγιση σε αυτήν.
Τώρα που τα σκέφτηκα όλα αυτά ,μπορώ να πάω για ύπνο .
Σίγουρα θα δω καλά όνειρα, γιατί διαλέγω να είμαι ευτυχισμένος.
Σε ευχαριστώ Θεέ μου γιατί υπάρχεις και έχω κάποιον να πω ευχαριστώ.

Πατήρ Ιωάννης

Ο πιο ισχυρός κρίκος

Πιο ισχυρός κρίκος από τα παιδιά δεν υπάρχει στον οικογενειακό βίο.!
Αυτά συνδέουν τις ψυχές των συζύγων...
Αυτά απαλύνουν τις πικρίες...
Αυτά σκορπούν στο σπίτι τον ήλιο...
Αυτά είναι το αηδόνι το μελωδικό, που τραγουδάει στην θερμή φωλιά...
Τα αγαθά της οικογένειας!

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Φυλαχτό...

Σου δίνω την αγάπη μου...όλην της ζωής μου
Σου δίνω τη σκέψη μου...βαθιά να σε συντροφεύει
Σου δίνω την πίστη μου...σε σένα...σε μας
Σου δίνω την ελπίδα μου...το όνειρο να ζήσουμε...κάποτε
Σου δίνω τα ειπωμένα και τα ανείπωτα
Με την ευχή
Να γίνουν για σένα φυλαχτό
Όπου πας...Όπου σταθείς
Σε ό,τι σκεφτείς...Για όσα νοιαστείς
Σε ό,τι νιώσεις...Σε ό,τι πράξεις
Εσύ...
Πολύτιμο πλάσμα μου
Άνθρωπος της μοίρας μου
Αστείρευτη χαρά μου
Δικαίωμα στην ευτυχία
Χρόνος απλός
Χρόνος ουσιαστικός
Χρόνος διεισδυτικός
Χρόνος διαισθαντικός
Είσαι...
Η ζωή πριν από σένα
Τόσα χρόνια που σε περίμενα...
Η ζωή μετά από σένα
Τίποτα δεν είναι ίδιο πια...
Η ζωή με σένα
Παρόν...
Ζ ω ή μ ο υ

Πηγή: http://ippolyte.blogspot.gr/

Το δίχτυ της αγάπης

Όταν ζω τα γεγονότα της ζωής μου και αντιμετωπίζω τις δυσκολίες και τους πειρασμούς της, η πρώτη σκέψη μου είναι:
Γιατί άραγε το επιτρέπει ο Θεός;
Και είναι αλήθεια βέβαια, ότι ο Θεός επιτρέπει τα γεγονότα της ζωής μας.
Ο Θεός μοιάζει να με σκεπάζει μ' ένα δίχτυ.
Το δίχτυ της αγάπης.
Ο Θεός πατέρας μας επιτρέπει να περάσει μέσα από το δίχτυ μόνο αυτό που θα μας ωφελήσει.
Ότι είναι προς το συμφέρον μας.
Αν Εκείνος δει ότι μια δοκιμασία θα μας λυγίσει ή ένας πειρασμός θα μας νικήσει, τότε το δίχτυ της αγάπης Του το μεταβάλλει σε ασπίδα προστασίας που εξοστρακίζει κάθε επιβουλή "ουκ εασει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε" ( Α'Κορ. 10,13).

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Ο δρόμος δεν υπάρχει... ο δρόμος φτιάχνεται περπατώντας!

Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για τον παράδεισο
...και θα φτάσουν εκεί πολλοί άνθρωποι
...και οι περισσότεροι από αυτούς που δεν το περιμένουμε.
Όταν λοιπόν βλέπεις κάποιον που έχει τραβήξει άλλο δρόμο από εσένα
...άστον... δεν μπορείτε σίγουρα να περπατήσετε μαζί!
ΑΛΛΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΡΙΝΕΙΣ!
ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ
ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΑΥΤΟΣ ΦΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ!
Και καθώς πορευόμαστε.. ας θυμόμαστε
Ο δρόμος δεν υπάρχει...
Ο δρόμος φτιάχνεται περπατώντας!
Οπότε την επόμενη φορά που θα βρεθείς σε δύσκολα μονοπάτια ...τραχιά με λακκούβες ή ανηφόρες, συνέχισε να προχωράς...
Μάλλον αυτός είναι ο δικός σου δρόμος... για τον παράδεισο!

Στο σταυροδρόμι της ζωής

Στο σταυροδρόμι της ζωής ,κάθε ένας από εμάς ,κάποτε που θα φτάσει
Σε μια στιγμή, σε ένα λεπτό ,μια απόφαση που την ζωή του θα αλλάξει
Όταν θα φτάσεις ταξιδιώτη μου εκεί, και πρέπει δρόμο να διαλέξεις
Αυτόν που στην ζωή θα πορευτείς, σοφά για την ζωή σου να επιλέξεις
Δεξιά ο δρόμος του καλού, δύσβατος ,ανηφορικός στο τέλος όμως φωτεινός
Αριστερά σου του κακού, εύκολος , κατηφορικός, μια κατηφόρα δίχως φως
Μπροστά σου αχαρτογράφητος ,δικό σου δρόμο αν θέλεις να χαράξεις
Και πίσω σου η επιστροφή, αν φοβηθείς και θες άλλη φορά να δοκιμάσεις
Ο κάθε δρόμος της ζωής ,πάντα σε κάποιο τέλος ,νωρίς η αργά που φτάνει
Εκεί ο κάθε ένας μας θα δει ,σωστά και λάθη στην διαδρομή που έχει κάνει
Περπάτησε σωστά; Σήκωσε στην διαδρομή απελπισμένους που είχαν πέσει;
Η στους πεσμένους πάτησε, στον δρόμο της κατηφοριάς να έχει πρώτη θέση;
Στο τέλος της διαδρομής ,αυτοί που γνώρισες στον δρόμο ,εκεί σε περιμένουν
Αυτοί που φτάσαν πριν, μα….. κι όσοι συνάντησες και ακόμα τον διαβαίνουν
Και εσύ, τότε θα δεις αν χρόνια πριν στο σταυροδρόμι, δρόμο εδιάλεξες σωστά
Η για ένα λάθος μιας απόφασης στιγμής, μες τους αιώνες η ψυχή σου θα πονά;
Για αυτό διαβάτη της ζωής ,στο σταυροδρόμι της, όταν στην ώρα σου βρεθείς
Κράτα για αποσκευές ,όλα όσα ως τότε, με κόπους και θυσίες θα έχεις διδαχτεί
Στο σταυροδρόμι, κάθε δρόμος είναι μία επιλογή, έναν διαλέγεις και τρεις θα αφήσεις
Σκέψου σωστά και μην βιαστείς. Σκέψου σοφά διαβάτη της ζωής προτού αποφασίσεις

Πατήρ Ιωάννης

Πηγή: http://pater-ioannis.blogspot.gr/

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2014

Ελπίζετε ακόμη πως μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;

Έχω ακούσει πολλά όνειρα:
"Να γεννήσω, να λευτερωθώ, να ησυχάσω" ή αργότερα:
"Να ξεπεταχτούν τα παιδιά, να ησυχάσω", πιο έπειτα:
"Να στρωθούν στο σχολείο, να μπουν σε μία ρέγουλα,να ησυχάσω"
Και απελπισμένες φωνές:
"Αμάν! Να περάσει η εφηβεία που με παλάβωσε, να ησυχάσω".
Έχω ακούσει πολλά τέτοια όνειρα και τα καταλαβαίνω γιατί πρώτα τα έκανα εγώ.
Τα παιδιά γεννήθηκαν, λευτερώθηκαν, αλλά... και ξεπετάχτηκαν αλλά...
Και στο σχολείο πήγαν, τα προβλήματα τα έλυναν μόνα τους, αλλά...
Και η εφηβεία πέρασε -αμάν πια- αλλά...
Ναι, ναι, μη μεταθέτετε την ησυχία σας όταν όπως λένε θα αποκατασταθούν επαγγελματικά ή με γάμο.
Εγώ έκανα αυτό που από ένστικτο έκανε ο γονιός της Μεσογείου και έτσι πραγματικά ησύχασα.
Τοποθέτησα τη φράση δηλαδή:
"Γονιός για πάντα" και από τότε... ησύχασα.
"Γονιός για πάντα", κάτω από την ίδια στέγη για πάντα και δόξα τω Θεώ, γι’ αυτό δεν παίζει κανένα ρόλο αν τα “παιδιά” είναι αποκαταστημένα, όπως λέμε, έφυγαν απ’ τη φωλιά τους κι έκτισαν δικιά τους. Ξέρουν πως το αποκούμπι του πατρικού σπιτιού υπάρχει κι αναπαύονται σ’ αυτό.
Οι επαγγελματικές στεναχώριες υπάρχουν πάντα και βεβαίως θα τις πούμε στο γονιό.
Θα τις μεγαλοποιήσουν κιόλας αν θέλετε από μία ασυνείδητη ανάγκη να ακούσουν ένα γλυκό λόγο όπως τότε που έπεφταν σαν παιδιά, χτυπούσαν και ο γονιός τους έλεγε:
"Έλα, δεν είναι τίποτα, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει".
Ρώτησα μία φίλη για τον νιόπαντρο γιο της τι κάνει, καλά μου απάντησε.
Μόνο που κάθε φορά που ρωτώ, το πληρώνω σε λεφτά, γιατί δεν τα βγάζουν πέρα τα παιδιά.
Σκέφτομαι να μην ξαναρωτήσω τι κάνουν, γιατί φαλίρισα.
Οι οικογενειακοί καβγάδες είναι κάτι συνηθισμένο και χρειαζούμενο, αν θέλετε...
Το ζευγάρι, αν οι σχέσεις με το πατρικό σπίτι είναι καλές, θα φέρει αυτά τα προβλήματα προς λύσιν ή σαν διέξοδο, στο γονικό σπίτι. Όταν ξεθυμάνουν, όταν με χιούμορ και εξυπνάδα τους απομυθοποιήσεις το… τραγικό τους αδιέξοδο και με την πείρα σου τους πείσεις πως η συνύπαρξη δυο χαρακτήρων έχει δυσκολίες για όλους, αλλά είναι γοητευτική η πορεία γνωριμίας και ένωσης μ’ αυτόν τον άλλον ξαναλάμπει ο ήλιος στα μάτια τους. Φεύγουν αγκαλιασμένοι κι εσύ βέβαια ψήνεις καφέ για να συνέλθεις από το σοκ που έπαθες.
Αργότερα τα εγγόνια θα βρίσκουν καταφύγιο σε σένα..
Η επαφή μαζί τους, μπορεί να μην είναι ποσοτική, δηλαδή να μη μένουμε κοντά κι έτσι να μη βλεπόμαστε και τακτικά ούτε για πολλές ώρες, αλλά ξέρουν πως σε κάθε δυσκολία θα τρέξουν σε σένα και είναι δύσκολος ο δρόμος σήμερα και για τα παιδιά.
Τα σκέφτηκα αυτά, ετούτο τον καιρό που κάποια εγγόνια μου μπήκαν στην εφηβεία.
Στην εφηβεία από την οποία πίστευαν πως είχαν πια ξεμπλέξει και γλυτώσει.
Και αρχίσαμε ξανά, από την αρχή να κουβεντιάζουμε τα βάσανα του έρωτα, ή να προσπαθώ να ανασκευάσω την εφηβική βεβαιότητα πως "κανείς δεν με καταλαβαίνει".
Έπρεπε να στηρίξω τον άλλον που έχει την αγωνία των εισαγωγικών στο Πανεπιστήμιο, αυτή τη χρονιά.
"Θα τα καταφέρω γιαγιά"; ...όλο αγωνία ρώτησε, ερώτημα που το ‘χα ξανακούσει και από τα παιδιά μου. Το μωρό, μάνα, αρρώστησε·θα τα καταφέρει ο οργανισμός του να τα βγάλει πέρα;.
Πηγαίνεις, έρχεσαι, πηγαινοέρχονται στο σπιτικό σου τα παιδιά σου.
Δεν είναι εκείνα τα παιδικά πρόσωπα που ήξερες.
Τώρα σχηματίστηκαν οι πρώτες -αδιόρατες βέβαια, αλλά σχηματισμένες -ρυτίδες, έγνοιας.
Και όλοι αυτοί περιμένουν να τους ενισχύσεις την κλονισμένη αυτοπεποίθηση, περιμένουν όχι σοφίες, όχι ρετσέτες και αποφθέγματα.
Περιμένουν να τους δώσεις την πίστη για την αξία του αγωνιζόμενου ανθρώπου.
Κάτω από την ίδια στέγη έρχονται να κουρνιάσουν τα όνειρα, οι φόβοι, οι αγωνίες και της καινούργιας γενιάς.
Τι είπατε;
Πώς μόλις μεγαλώσουν τα παιδιά σας ή όταν αποκατασταθούν θα ησυχάσετε;
Μα ετοιμαστείτε για μία ευλογημένη αλήθεια:
"Γονιός για πάντα"
"Κάτω από την ίδια στέγη για πάντα".
Ευτυχώς!!

της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Το θαύμα της ζωής




Αν θες να γνωρίσεις τον Χριστό… σπούδασε τον άνθρωπο

Κάθεσαι μόνος ,κάπου απόμερα και παρακολουθείς τους ανθρώπους να κινούνται σαν λαοθάλασσα , σε μια πολυσύχναστη πλατεία.
Αυτή είναι η πρώτη εικόνα. Άνθρωποι σε μια πλατεία να κινούνται.
Ας μπούμε τώρα στην εικόνα ,λίγο ποιο βαθειά.
Σκέπτεσαι τώρα καθώς τους βλέπεις ,ότι ο κάθε ένας από αυτούς, αισθάνεται ότι είναι κάτι το μοναδικό. Ο κάθε ένας έχει και μια ιστορία που κουβαλά μαζί του. Έχει τα βάσανα του ,τις χαρές του, έχει ανθρώπους που αγαπά και τον αγαπάνε. Έχει τα δικά του ενδιαφέροντα και την δική του ζωή . Είναι τόσο ξένη η ζωή του σε εσένα, τόσο άγνωστη, τόσο αδιάφορη, σαν να μην υπάρχει καθόλου για εσένα αυτός ο άνθρωπος. Αν αύριο δεν ζει, τίποτα δεν θα αλλάξει στην δική σου την ζωή. Το ίδιο βέβαια  είσαι και εσύ για αυτόν. Ένας άγνωστος.
Πάμε τώρα ποιο βαθειά ακόμα στην εικόνα.
Απομονώνεις από όλους αυτούς έναν μόνο που κάθεται και αυτός κάπου παράμερα και τον παρατηρείς με μεγαλύτερη προσοχή.
Κάθεται σκεπτικός με βλέμμα αφηρημένο. Ποιος ξέρει τι να σκέπτεται; Τα μάτια του έχουν μια κάποια θλίψη ,που μπορείς να την διακρίνεις εύκολα τώρα που παρατηρείς μόνο αυτόν. Στο μυαλό του σίγουρα περνούν διάφορες σκέψεις ,που πιθανόν να έχουν να κάνουν με την δουλειά του, με κάποια σχέδια που δεν του πάνε όπως θα ήθελε, με κάποιον που τον πλήγωσε, τον πρόδωσε ή ότι άλλο θα μπορούσε να στεναχωρήσει έναν άνθρωπο.
Κοιτάς λίγο καλύτερα και διακρίνεις κάποιο δάκρυ ,να έχει κάνει την εμφάνιση του στην άκρη του ματιού του και ένα ανεπαίσθητο τρέμουλο στα χείλη. Νοιώθεις και εσύ τώρα περισσότερο ενδιαφέρον για αυτόν τον άνθρωπο .
Πάμε λοιπόν τώρα ακόμα ποιο βαθειά στην εικόνα μας.
Πας κοντά του θέλοντας να μιλήσεις  μαζί του. Σε καλοδέχεται και  αρχίζετε να μιλάτε. Σιγά σιγά σου ξεδιπλώνει το κουβάρι της ζωής του, αρχίζεις και εσύ να του μιλάς για την δική σου ζωή, περνά λίγη ώρα και αρχίζεις να νοιώθεις για αυτόν τον άνθρωπο, φιλία, αγάπη, κατανόηση, συμπάθεια, ενδιαφέρον. Ξαφνικά νοιώθεις την ύπαρξη του να έχει αποκτήσει σημασία . Αυτός ο άνθρωπος που πριν δεν υπήρχε για εσένα, τώρα υπάρχει.!
Έχει σημασία πλέον για εσένα αν θα είναι καλά αύριο, αν θα ζει, αν θα είναι ευτυχισμένος. Ενώ για όλους του υπόλοιπους που περπάτησαν στην ίδια πλατεία εκείνη την ημέρα δεν αισθάνεσαι τίποτα. Δεν έχουν σημασία για εσένα. Δεν υπάρχουν, όπως δεν υπάρχεις και εσύ για αυτούς. Άνθρωποι άγνωστοι  ,που πάντα άγνωστοι θα μείνουν, μεταφέροντας ο κάθε ένας τα όνειρα του, τις ελπίδες του, τις χαρές και τις λύπες του, χωρίς να μας αγγίζουν, χωρίς να μας ενδιαφέρουν ,χωρίς να επηρεάζουν την δική μας την ζωή.
Γιατί ποτέ δεν είχαμε τον χρόνο και την διάθεση να τους μάθουμε. Γιατί θα μας ήταν αδιάφορο και δύσκολο. Γιατί μας λείπει η αγάπη για να τους πλησιάσουμε και να γνωρίσουμε τους ανθρώπους.
Στο βάθος της εικόνας και η αλήθεια.!
Φαντάζεστε τώρα πόσο μεγάλο είναι το έργο του Θεού, που ενδιαφέρετε , φροντίζει, προστατεύει  και ανησυχεί για τον κάθε έναν από εμάς; Πως τα καταφέρνει;
Απλούστατα. Μας αγαπά όλους και με χαρά του μας πλησιάζει.!
Πλησιάζοντας λοιπόν τον άνθρωπο ,μπορούμε να μάθουμε πολλά για τον Θεό.

Πατήρ Ιωάννης

Πηγή: http://pater-ioannis.blogspot.gr/

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου

Αν οι λογισμοί κι οι διαθέσεις μου είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος θείο φως, χαρά κι ευλογία.
Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν μεταβάλλω τελείως τους απατηλούς κι ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση κι ευλογία.
Ο πλησίον μου είναι μια ύπαρξη με ίσα δικαιώματα μαζί μου. Είναι ένας άνθρωπος σαν και μένα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Κι αφού είναι σαν και μένα, πρέπει να τον αγαπώ όπως αγαπώ και τον εαυτό μου. «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ΄ 39).
Πρέπει να τον φροντίζω και να τον προσέχω όπως προσέχω τη σάρκα και το αίμα μου, να του φέρομαι στοργικά, ευγενικά, καλοσυνάτα, να του συγχωρώ τις αστοχίες όπως θα συγχωρούσα και τις δικές μου, όπως θα ‘θελα να συγχωρήσουν κι οι άλλοι τα σφάλματά μου και να μου φέρονται με συγκατάβαση. Δηλαδή, όπως θα ‘θελα οι άλλοι άνθρωποι να μην παρατηρούν τα λάθη μου, σαν να μην υπάρχουν, ή να τα αγνοούν με ευγένεια, με καλοσύνη και μεγαλοψυχία, το ίδιο πρέπει να κάνω κι εγώ στον αδελφό μου.
Ο σαρκικός άνθρωπος δεν μπορεί να καταλάβει την ευλογία και την πνευματική ευφροσύνη που απολαμβάνουμε με την προσευχή και την άσκηση της αρετής. Ούτε στο ελάχιστο δεν μπορεί να κατανοήσει τι ευλογία και ποια μακαριότητα μάς περιμένει στον άλλο κόσμο. Δε γνωρίζει τίποτα υψηλότερο από την επίγεια σαρκική χαρά. Τις μέλλουσες ευλογίες τις λογαριάζει φαντασίες. Ο πνευματικός άνθρωπος όμως γνωρίζει εμπειρικά την ευλογία που νιώθει η ενάρετη ψυχή, γιατί η καρδιά του προγεύεται από τώρα τη μέλλουσα μακαριότητα.
Όσο περισσότερο προοδεύει στην πνευματική ζωή ο άνθρωπος, τόσο περισσότερο πνευματοποιείται. Αρχίζει σιγά σιγά να βλέπει παντού το Θεό, την ύπαρξη της δύναμής Του σε όλα τα πράγματα. Βλέπει παντού και πάντα τον εαυτό του να κατοικεί στο Θεό, να εξαρτάται απ’ Αυτόν ακόμα και στα πιο παραμικρά πράγματα. Αντίθετα, όσο περισσότερο ο άνθρωπος είναι δοσμένος στο σαρκικό τρόπο ζωής, τόσο περισσότερο σαρκικός γίνεται. Δε βλέπει παντού το Θεό. Δεν Τον βλέπει ούτε και στα πιο θαυμαστά επιτεύγματα της θείας Του δύναμης. Το μόνο που βλέπει παντού είναι σάρκα και ύλη. Στα δικά του μάτια ο Θεός δεν υπάρχει ποτέ και πουθενά. (πρβλ. Ψαλμ. 35: 2). ".

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

Δέξου την δοκιμασία

Κάθε φορά που υπομένουμε κάνουμε ένα βήμα προς την νίκη.
Κάθε φορά που επιμένουμε, χαλκεύουμε ακόμα ένα κρίκο που θα μας ενώσει με τον ανεκπλήρωτο πόθο μας.
Κάθε πικρό ποτήρι που πίνουμε, μας φέρνει πιο κοντά στην ώρα που θα αναπηδήσουμε υγιείς.
Κάθε κύμα που μας χτυπά, μας φέρνει πλησιέστερα προς το λιμάνι.
Κάθε χτύπημά μας επάνω στο αμόνι της ζωής, μας μορφοποιεί σε καλλιτέχνημα.
Ας δεχτούμε λοιπόν την δοκιμασία!

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου 2014

Μην κοιτάζεις πίσω

...και επέβλεψεν η γυνή αυτού εις τα οπίσω και εγένετο στήλη αλός. (Γεν .19,26)
Πολύ συχνά καθημερινά πάνω στον αγώνα μας ξεχνάμε τον εαυτό μας.
Λησμονούμε, όμως, πως το να κοιτάξουμε πίσω σημαίνει θάνατο.
Κάποιοι που άφησαν τις παλιές τους αμαρτίες, γυρίζουν πίσω προς αυτές.
Κάποιοι που δέχτηκαν τόσα πολύτιμα δώρα από το χέρι του Θεού, βλέπουν με όρεξη τις γυάλινες χάντρες που κρέμονται στα δάκτυλα του διαβόλου.
Κάποιοι άλλοι που ξεκίνησαν να κοιτάζουν τις ψηλές κορυφές, γυρίζουν το κεφάλι πίσω προς την άβυσσο που εγκατέλειψαν.
Σήμερα όμως, πτωχέ και αδύνατε εαυτέ μας, πριν γυρίσεις και κοιτάξεις πίσω .. σκέψου.
Σκέψου! "στήλη αλός" μπορείς να γίνεις αν η χάρις Του Θεού σε εγκαταλείψει.
Γι' αυτό ας παρακαλούμε το Θεό να μας δώσει τη δύναμη να νικάμε τον πειρασμό και να γυρίσουμε πίσω.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2014

4 λέξεις... όταν, όπου, όπως, όσο...

Με αυτές τις 4 λέξεις πρέπει να προσευχόμαστε στο Θεό.
Είναι τα 4 μυστικά της ζωής μας :
Όταν θέλεις, Κύριε
Όπου θέλεις, Κύριε
Όπως θέλεις, Κύριε
Όσο θέλεις, Κύριε
Κύριε γεννηθήτω το θέλημα σου!

Η Ακόρεστη επιθυμία

Αν κανείς μπορούσε να βρεθεί κοντά σε εκείνη την πηγή που λέγει η Γραφή ότι ανέβαινε εκ της γης και που ήταν τόσο πλούσια, ώστε να ποτίζει όλοι την επιφάνεια της γης, θα θαύμαζε με το ατέλειωτο νερό, δεν θα έλεγε όμως πως είδε ολόκληρη την ποσότητα του νερού, γιατί φυσικά πώς θα ήταν δυνατόν να δει το νερό που βρισκόταν στους κόλπους της γης ; Και αν ακόμα καθόταν ώρα πολλή κοντά στο νερό που ανέβλυζε πάντοτε θα βρισκόταν στην αρχή, γιατί ακριβώς το νερό δεν σταματά ποτέ να τρέχει και να αναβλύζει πάντοτε.
Το ίδιο συμβαίνει και στον άνθρωπο που ατενίζει το Θείο εκείνο και αόριστο κάλλος. Γιατί το κάλλος, που πάντοτε ανακαλύπτει είναι πιο καινούργιο και πιο αξιοθαύμαστο από αυτό που μέχρι τώρα απόλαυσε. Έτσι θαυμάζει αυτό που πάντοτε φανερώνεται, ποτέ όμως δεν παύει η επιθυμία του να βλέπει. Γιατί απ' όλο αυτό που βλέπει μεγαλοπρεπέστερο και θεϊκότερο είναι αυτό που προσδοκά να δει.

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Όποιος αισθάνθηκε τις αμαρτίες του

Όποιος αισθάνθηκε τις αμαρτίες του, είναι ανώτερος από εκείνον που εγείρει νεκρούς με την προσευχή του μέσα στην κοινωνία των πολλών. Όποιος στενάζει μια ώρα για την ψυχή του, είναι ανώτερος από εκείνον που ωφελεί όλον τον κόσμο με την εμφάνισή του.
Όποιος αξιώθηκε να ιδεί τον εαυτό του, αυτός είναι ανώτερος από εκείνον που αξιώθηκε να ιδεί τους αγγέλους· διότι ο τελευταίος επικοινωνεί με τους σωματικούς οφθαλμούς, ενώ εκείνος βλέπει με τους οφθαλμούς της ψυχής.

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Σχέση των δύο

Εκείνος που αγαπά τον Θεό επιζητά να είναι μόνος. Όπως οι νιόπαντροι θέλουν να είναι μόνοι τους και να μη διαταράσσεται η εγγύτητα τους από άλλους, έτσι κι εκείνοι πού ένιωσαν την αγάπη του Θεού αποσύρονται στην σιωπή και την μόνωση. Η ψυχή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την αγάπη. Εκείνος που δεν αγαπά τον Θεό αγαπά άλλα πράγματα. Η αγάπη που αισθανόμαστε για τον Θεό είναι ίδια με την αγάπη που νιώθαμε πριν για άλλα πράγματα. Και εκείνος που αγαπά μόνο τον Θεό, Τον αγαπά με την αγάπη που αισθανόταν παλιά για χιλιάδες πράγματα, και τώρα αγαπά με την δύναμη κάποιου που αγαπά μόνο ένα πράγμα σ΄ολόκληρο τον κόσμο, με μια απόλυτη και οικουμενική αγάπη.
Αγάπη είναι η ενοίκηση κάποιου άλλου εντός του δικού μας προσώπου. Αγάπη είναι μια παρουσία. Είναι ένα αίσθημα ότι ανήκουμε σε κάποιον άλλο και κάποιος άλλος ανήκει σε μάς. Αγάπη είναι η αίσθηση πως είμαστε δύο, αλλά και πως οι δύο είναι ένας. Αγάπη είναι η γνώση πως είμαστε αντικείμενο αγάπης, είναι η αίσθηση της παρουσίας τού άλλου που μάς αγαπά και μας χαμογελά. Αγάπη είναι η θέληση να γίνουμε κάποιος άλλος (το αγαπημένο μας πρόσωπο) και η γνώση πως είμαστε κάποιος άλλος κι ακόμα είναι κάποιος άλλος που θέλει να είναι ό,τι είμαστε εμείς και είναι ό,τι είμαστε εμείς. Αγάπη σημαίνει κένωση τού εαυτού μας και πλήρωσή του με τον άλλο. Όταν κοιτάζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, στο βλέμμα μας έχει ανέβει ολόκληρη η ψυχή μας. Όταν αναστενάζουμε ολόκληρη η ψυχή μας ανεβαίνει στον αναστεναγμό. Αγάπη είναι η γνώση πως αποτελούμε ζευγάρι και η αίσθηση πως είμαστε ένα με κάθε ζευγάρι που βλέπουμε -δυο εραστές, δύο σύννεφα, δύο περιστέρια που πετούν στον ουρανό, δύο αστέρια.
Το αίσθημα μοναξιάς και ο αναστεναγμός μου καταμεσής της νύχτας παλιά δεν έβγαζε ηχώ. Έπεφτε πάνω στο κενό.Ήμουν μόνος. Όμως τώρα ο αναστεναγμός μου βρήκε ηχώ, φτάνει σε κάποιον που τον ακούει, κάποιον που δε μπορώ ούτε να δώ, ούτε να ακούσω μέσα στο σκοτάδι. Κοντά μου, μέσα μου, βαθύτερα και από τον ίδιο μου τον εαυτό, σχεδόν ακούω τον αναστεναγμό του να αποκρίνεται.
Και αυτός ο κάποιος είναι ο Θεός. Καταλαβαίνω την αγάπη Σου και το πώς μού συγχωρείς τα πάντα, διότι παλιά όταν κι εγώ αγαπούσα όσο πολύ αγαπάς Εσύ τώρα, συγχωρούσα τα πάντα, «εβδομηκοντάκις επτά» φορές, και γνωρίζω το πώς αντιδράς, επειδή γνωρίζω τι σημαίνει να αγαπάς. Οι παλιές μου αγάπες με δίδαξαν τι σημαίνει να αγαπάς. Γνωρίζω πόσο με αγαπάς επειδή κι εγώ έχω αγαπήσει, και γνωρίζω πόσο παθιασμένη μπορεί να είναι η αγάπη, και τι σημαίνει να είναι κανείς τρελά ερωτευμένος με κάποιον.
Και ο Θεός είναι τρελός για μένα.
Με αγαπά με όλες μου τις αδυναμίες, με όλα μου τα κληρονομημένα και συσσωρευμένα μου ελαττώματα, με αγαπά όπως είμαι, με τις ιδιαιτερότητες και την ιδιοσυγκρασία μου, με τις συνήθειες και τα συμπλέγματα μου. Ακριβώς όπως είμαι.
Η ψυχή μου είναι ανοιχτή. Κάποιος άλλος κι όχι εγώ, έχει το κλειδί. Έρχεται και φεύγει όπως και όποτε θέλει

Απόσπασμα από το: Αγάπη, η χαραμάδα της αιωνιότητας
Ερνεστο Καρντενάλ

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή;

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις, «Τιμώρησε τον εχθρό μου», έκλεισες το στόμα σου. Έχασε πια η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό. Πρώτα-πρώτα επειδή εξαρχής Τον παρόργισες, κι υστέρα επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής.
Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για τιμωρία; Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου. Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται. Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Το στόμα σου δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου. Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή; Δεν σκέφτεσαι ότι ευχαριστιέται και γελάει ο διάβολος, όταν ακούει μια τέτοια προσευχή; Δεν συλλογίζεσαι ότι, από το άλλο μέρος, λυπάται ο Θεός, ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας σου; «Μα αδικήθηκα», λες, «και είμαι πικραμένος». Τότε, λοιπόν, προσευχήσου εναντίον του διαβόλου, που μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίο δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ.
Ο συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν σου κάνει, είναι αδελφός σου. Γι” αυτό οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια και τη σωτηρία του. Ας φροντίσουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, να ζούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, για να είναι καρποφόρα η προσευχή μας και να πετύχουμε τη βασιλεία των ουρανών.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 2014

Ο χριστιανός οφείλει να βιώνει το μυστήριο του Σταυρού

Αξιωνόμαστε σήμερα, μέσα στο πνευματικό κλίμα της ορθοδόξου λατρείας μας, να προσκυνήσουμε το πανσεβάσμιο Ξύλο του Σταυρού, τον Θρόνο αυτόν του Βασιλέως Χριστού, πάνω στον οποίον ο Βασιλεύς Χριστός δια του ιδίου αίματος, δια των ιδίων δακτύλων υπέγραψε την ελευθερία του ανθρώπου από τα δεσμά του θανάτου και της αμαρτίας.
Από τότε, το καταραμένο αυτό ξύλο έγινε τρόπαιο νίκης και σημαία θριάμβου. Έγινε όπλο κατά του διαβόλου και θυρεός της πίστεως.
Γι’ αυτό και οι θεοφόροι Πατέρες της Εκκλησίας μας υπερτονίζουν ότι οφείλουμε να προσκυνούμε τον τύπο του Σταυρού, διότι «είναι σημείο και τρόπαιο μέγιστο του Χριστού εναντίον του διαβόλου και όλης της αντικειμένης φάλλαγγος».
«Φρίττουσιν οι δαίμονες και φυγαδεύονται τούτον τυπούμενον ορώντες» θα μας τονίσει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.
Όχι μόνον να προσκυνούμε, αλλά και να σημειώνουμε σωστά το σημείο του Σταυρού επάνω μας και να ζητούμε την χάρη του Σταυρωθέντος Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Και πρώτον. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα μας υπενθυμίσει: «Να κάνεις τον σταυρόν σου και να τον σχηματίζεις επάνω εις το μέτωπόν σου, διότι έτσι δεν θα μπορέσει να σε βλάψει σε κάτι όχι μόνο άνθρωπος που συναντάς και ο οποίος εναντιώνεται σε σένα, αλλά ούτε και αυτός ο διάβολος, διότι σε βλέπει να φαίνεσαι παντού οπλισμένος με αυτά τα πνευματικά όπλα τα παντοδύναμα και νικηφόρα».
Δεύτερον. Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Ιεροσολύμων στην Τέταρτη Κατήχησή του μας σημειώνει και αυτός την δική του εμπειρία: «Μην ντρεπόμαστε να κάνουμε το σημείο του σταυρού. Αλλά και εάν άλλος κρύβεται από τα μάτια των άλλων ανθρώπων για να κάνει τον σταυρό του, συ ο πιστός φανερά να σφραγίζεις το μέτωπό σου με το σημείο του σταυρού, ώστε οι δαίμονες, αφού βλέπουν το σημείο του παντοδυνάμου Βασιλέως, του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να φεύγουν μακρυά τρέμοντες».
Τρίτον. Ο Χριστιανός δεν οφείλει μόνο να ασπάζεται τον Τίμιο Σταυρό, ούτε μόνο να κάνει τον σταυρό του, αλλά και να βιώνει το μυστήριο του Σταυρού. Δηλαδή, να αγωνίζεται να αποφεύγει την αμαρτία, να καλλιεργεί τις αρετές και τα χαρίσματα που του δώρισε ο Θεός και να βιώνει στην ζωή του το θέλημα του Θεού. Έτσι θα βρίσκεται στην πράξη και στην θεωρία, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοσή μας. Με άλλα λόγια, διά της μετανοίας θα καθαρίζει την καρδιά του και θα φθάνει στον φωτισμό του νού και θα βλέπει τον Θεό ως φως. Αυτή η μέθοδος, την οποία συνιστά η Αγία μας Εκκλησία, είναι η βίωση του Σταυρού.
Αδελφοί μου αγαπητοί, με αυτές τις σκέψεις σας παρακαλώ να καταφεύγουμε πάντοτε στη βοήθεια του Τιμίου Σταυρού επαναλαμβάνοντας την προτροπή του ιερού υμνογράφου: «Η αήττητος και ακατάλυτος και θεία δύναμις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού μη εγκαταλίπης ημάς τους αμαρτωλούς».
Σας ασπάζομαι όλους στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και σας εύχομαι πλούσια την ευλογία του Σταυρωθέντος και Αναστάντος Κυρίου μας σε όλους σας.

Με θερμές πατρικές ευχές
Μητροπολίτης Καστορίας Σεραφείμ

Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2014

Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει και θα μά­θεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει

Όταν θελήσεις να κάνεις αρχή καλού έργου, πρώτα να ετοιμάσεις τον εαυτό σου για την αντιμετώπιση των πει­ρασμών, που πρόκειται να έρθουν εναντίον σου. Γιατί ο ε­χθρός, όταν δει κάποιον ν' αρχίζει με θερμή πίστη μια θεάρεστη ζωή, συνηθίζει να του επιτίθεται με διάφορους και φοβερούς πειρασμούς, ώστε να δειλιάσει απ' αυτούς ο άν­θρωπος και να εγκαταλείψει την καλή του πρόθεση. Και παραχωρεί ο Θεός να πέσει σε πειρασμό για να χτυπήσεις επίμονα τη θήρα (του ελέους) Του και για να ριζώσει μέσα στο νου σου, από το φόβο των θλίψεων, η μνήμη Εκείνου, και για να Τον πλησιάσεις με τις προσευχές, ώστε ν' αγιασθεί έτσι η καρδιά σου από την ακατάπαυστη ενθύμησή Του. Και όταν Τον επικαλείσαι, θα σε ακούσει. Και θα μά­θεις έτσι, ότι ο Θεός είναι αυτός που σε λυτρώνει. Και τότε θα νιώσεις την παρουσία Εκείνου που σ' έπλασε και σε δυ­ναμώνει και σε προστατεύει. Γιατί η σκέπη και η πρόνοια του Θεού αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους. Δεν γίνεται ό­μως ορατή παρά μόνο σ' εκείνους που καθάρισαν τον εαυτό τους από την αμαρτία και είναι συνεχώς προσηλωμένοι στο Θεό. Εξαιρετικά μάλιστα φανερώνεται σ' αυτούς η βοήθεια και η πρόνοια του Θεού, όταν μπουν σε μεγάλη δοκιμασία για χάρη της αλήθειας. γιατί τότε την αισθάνονται πολύ καθαρά με την αίσθηση του νου.
Μερικοί, που είδαν αυτή (τη βοήθεια) και με τα σωμα­τικά τους μάτια, ανάλογα με τις δοκιμασίες, και διαπίστω­σαν έτσι τη συμπαράσταση του Θεού, υποκινήθηκαν απ' αυτή σε γενναίες πράξεις, όπως μαθαίνουμε για τον Ιακώβ και τον Ιησού του Ναυή και τους Τρεις Παίδες και τον απόστολο Πέτρο και τους άλλους αγίους, που άθλησαν για το Χριστό. Σ' αυτούς (η θεία βοήθεια) ήταν ολοφάνερη, έ­χοντας ανθρώπινη μορφή, δίνοντάς τους θάρρος και προε­τοιμάζοντάς τους για τον αγώνα της ευσέβειας. Αλλά και στους πατέρες, που έζησαν στην έρημο και έδιωξαν από κει τους δαίμονες και έγιναν κατοικητήρια αγγέλων, και σ' αυ­τούς παρουσιάζονταν συνεχώς οι άγιοι άγγελοι και με κάθε τρόπο τους βοηθούσαν και τους συμπαραστέκονταν σε όλα και τους στήριζαν και τους λύτρωναν από τους πειρασμούς, που οι άγριοι δαίμονες τους προξενούσαν. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν απομακρύνεται η βοήθεια του Θεού από τους ανθρώπους που ολοκληρωτικά αφιερώθηκαν στα έργα που Εκείνος ευαρεστείται, αλλά βρίσκεται κοντά σε όλους όσοι Τον επικαλούνται.

Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας

Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα.
Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.
Εκείνος περιμένει την πρόσκλησή σας . Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας. Η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς , αλλά όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό και ελπίζει σ' Αυτόν, πρέπει να χαίρεται και να εκτιμά τη ζωή.
Η επίγεια ζωή μας είναι απαραίτητη σαν προετοιμασία για την αιώνια ζωή: για να δοξάσουμε εδώ τον Θεό, να ευεργετήσουμε τον πλησίον και να επιτύχουμε την Αιώνια Βασιλεία δια της στενής οδού που προστάσσει το Ευαγγέλιο.
Η ζωή δεν μας δόθηκε για επίγειες απολαύσεις. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν», όχι οι γελώντες.
Η απελπισία, η νωθρότητα και η αμέλεια είναι οι τρεις γίγαντες με τους οποίους είναι δεμένο όλο το ανθρώπινο γένος.

Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2014

Σπάνιο βίντεο από τον εορτασμό της Χιλιετηρίδας στο Άγιο Όρος (Ιούνιος 1963)




Μοναδικές εικόνες από τον πανορθόδοξο εορτασμό!

Μα αδικήθηκα, λες και είμαι πικραμένος

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου. Γιατί αν πεις, «Τιμώρησε τον εχθρό μου», έκλεισες το στόμα σου. Έχασε πια η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό. Πρώτα-πρώτα επειδή εξαρχής Τον παρόργισες, κι υστέρα επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής.
Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πώς μιλάς για τιμωρία; Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου. Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί.Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται. Ανθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Το στόμα σου δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου. Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή; Δεν σκέφτεσαι ότι ευχαριστιέται και γελάει ο διάβολος, όταν ακούει μια τέτοια προσευχή; Δεν συλλογίζεσαι ότι, από το άλλο μέρος, λυπάται ο Θεός, ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας σου;
«Μα αδικήθηκα», λες, «και είμαι πικραμένος». Τότε, λοιπόν, προσευχήσου εναντίον του διαβόλου, που μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίο δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ. Ο συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν σου κάνει, είναι αδελφός σου. Γι’ αυτό οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια και τη σωτηρία του. Ας φροντίσουμε λοιπόν, αγαπητοί μου, να ζούμε και να ενεργούμε σύμφωνα με τις εντολές του Κυρίου, για να είναι καρποφόρα η προσευχή μας και να πετύχουμε τη βασιλεία των ουρανών.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Γιατί θυμιάζουν οι μοναχοί στις ακολουθίες;

Στην ακολουθία του Όρθρου ψάλεται ο Πολυέλαιος «Δούλοι Κύριον» έρρυθμα για να ταιριάζει η ψαλμωδία με την κίνηση του κατζίου,του θυμιατού με το οποίο θυμιάζουν οι μοναχοί που έχουν το διακόνημα του εκκλησιαστικού.
Το κατζίο είναι φορητό και χρησιμοποιείται στις λατρευτικές συνάξεις εντός του ναού όταν ψάλλονται ύμνοι από την Παλαιά Διαθήκη ή αναγινώσκονται οι Μεγάλες Ώρες.
Είναι μεταλλικό με μακριά χειρολαβή και κουδούνια, τα οποία συμβολίζουν τα βήματα του Θεού στον Παράδεισο και προτρέπουν τους μοναχούς σε εγρήγορση :”’Και άκουσαν τη φωνή του Κυρίου του Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό” (Παλαιά Διαθήκη Γένεση Κεφ. 3, Στίχος 8..
Όταν οι εκκλησιαστικοί θυμιάζουν με το κατζίο φέρουν στον ώμο τους ένα τετράγωνο ύφασμα που λέγεται ”αήρ” ΄ συνήθως είναι χρυσοποίκιλτο και δηλώνει το αγγελικό τάγμα που εξέπεσε από τη πατρώα δόξα και που αντικαταστάθηκε από τους μοναχούς. Ο εκκλησιαστικός λοιπόν κρατά το κατζίο με το ”χειρομανδήλιον”, το οποίο είναι μικρότερο από τον ”αέρα”. Ο συμβολισμός του απορρέει από την απάντηση του Αναστημένου Κυρίου ”μη μου άπτου” (μην με αγγίζεις), στην Μαρία την μυροφόρο, όταν αυτή από την χαρά της ήθελε να Τον αγγίξει. (Κατά Ιωάννη Κεφ. 20, Στίχος 17..)
Επειδή το θυμιατήριο συμβολίζει τις δύο φύσεις, ανθρώπινη και θεϊκή, και τις τρείς υποστάσεις Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα και επειδή ο εκκλησιαστικός δεν έχει ιεροσύνη, πιάνει το κατζίο με το "χειρομάνδηλο" από ευλάβεια και σεμνότητα.

Πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

Περί τριών πραγμάτων μην βιάζεσαι να μιλάς

Περί τριών πραγμάτων μην βιάζεσαι να μιλάς:
Περί του Θεού - μέχρι να στερεώσεις την πίστη σ' Αυτόν.
Περί της αμαρτίας του άλλου - μέχρι να θυμηθείς τη δική σου.
Περί της επόμενης ημέρας - μέχρι την αυγή της.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Τετάρτη 10 Σεπτεμβρίου 2014

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1922 ξεκινάει η μεγαλύτερη καταστροφή της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας.

Κανένας ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ δεν υπήρξε, μόνον μία ατελείωτη ΣΦΑΓΗ άμαχων Ελλήνων Χριστιανών (κ Αρμενίων) της Πόλης.
Η Μικρασιατική καταστροφή.
Ήταν πρωί του Σαββάτου, 10 Σεπτεμβρίου, περίπου 10:30, όταν οι πρώτοι έφιπποι Τσέτες (άτακτοι Τούρκοι πολεμιστές) μπήκαν στη Σμύρνη. Από το ίδιο βράδυ άρχισαν να γίνονται λεηλασίες και φόνοι. Ο Έλληνας μητροπολίτης της Σμύρνης, Χρυσόστομος κατακρεουργήθηκε μπροστά στα μάτια του στρατηγού Νουρεντίν, ο οποίος τον παρέδωσε στον τουρκικό όχλο. Την επομένη ημέρα και ενώ άρχισαν να καταφθάνουν στην πόλη τουρκικές τακτικές δυνάμεις οι σφαγές και οι λεηλασίες άρχισαν να συστηματοποιούνται στις ελληνικές και στην αρμενική συνοικία. Οι Τούρκοι ξεχώριζαν τους Αρμενίους συστηματικά από τους πρόσφυγες και τους δολοφονούσαν. Και όμως ακόμα και τώρα στην συγκεκριμένη περίπτωση αρνούνταν οι αρχηγοί των συμμαχικών πλοίων να επέμβουν για χάρη των χριστιανών. Τα πλοία που ευρίσκοντο κοντά στην προκυμαία δεν εδέχοντο πρόσφυγες. Οι Σμυρνιοί, άλλοι μένουν κλεισμένοι στα σπίτια τους και άλλοι σπεύδουν να βρουν προστασία σε νεκροταφεία και εκκλησίες.
Στις 12 Σεπτεμβρίου, προς το ξημέρωμα της Τετάρτης, πολλοί Χριστιανοί έφυγαν προς το Κορδελιό εξαιτίας φημών για πλοία που θα τους έσωζαν. Στο δρόμο προς το Κορδελιό συνάντησαν τούρκικο ιππικό και Τσέτες ιππείς. Βιαιοπραγούσαν στους άντρες, έκλεβαν τα κοσμήματα των γυναικών και βίαζαν τις κοπέλες. Όσοι κατάφεραν να προχωρήσουν στα μισά του δρόμου συνάντησαν τους χριστιανούς του Κορδελιού, που τους είχαν διώξει ήδη οι Τούρκοι για να μη σωθούν με τα πλοία. Μια ομάδα νεαρών γυναικών που τις κυνηγούσαν οι Τσέτες, προτίμησαν να πέσουν στα βράχια σαν άλλες γυναίκες του Ζαλόγγου, προκειμένου να μην τις βιάσουν. Το βράδυ της Τετάρτης η αρμενική συνοικία είχε πλήρως ισοπεδωθεί και ο τούρκικος στρατός έστρεψε την πλήρη προσοχή του στους Έλληνες. Όπως είχαν κάνει στους Αρμένιους, πάλι έσπαγαν τις πόρτες σπιτιών. Τους άντρες τους σκότωναν. Οι νεαρές κοπέλες ήταν ο στόχος των Τούρκων, τις άρπαζαν, τις βίαζαν, τις ατίμαζαν. Οι κοπέλες έφτασαν στο σημείο και μεταμφιέζονταν σε γριές για να σώσουν την τιμή τους.
Στις 13 Σεπτεμβρίου οι Τούρκοι στρατιώτες του Νουρεντίν, βάση σχεδίου που τους παρέδωσαν οι τουρκικές αρχές, άρχισαν να ανάβουν φωτιές στην πόλη. Άρχισαν να σημειώνονται νέες πυρκαγιές στις ελληνικές συνοικίες. Εν τω μεταξύ, στην προκυμαία της Σμύρνης εξελίσσονται οι τελευταίες σκηνές της μικρασιατικής τραγωδίας.
Την εικόνα αυτής της μακάβριας εικόνας συμπλήρωσε και ο Γάλλος συγγραφέας Εντουάρ Ντριο γράφοντας:
«Χιλιάδες δυστυχείς υπάρξεις συσσωρευμένες κατά μήκος της προκυμαίας ρίχτηκαν στην θάλασσα. Σε μεγάλο μήκος του λιμανιού εκατοντάδες πτωμάτων είχαν γεμίσει την θάλασσα ώστε να μπορεί κανείς να βαδίσει πάνω σε αυτά.
Τους επιπλέοντες τους αποτελείωναν οι Τούρκοι με σπαθιά και ξύλα. Αναρίθμητες οι υπάρξεις, προπαντός γυναίκες, παιδιά και γέροντες, εσφάγησαν μέσα σε αίσχιστες θηριωδίες…».
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ.

Ο Χριστός είναι η χαρά, το φως το αληθινό, η ευτυχία...

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας. Η σχέση μας με τον Χριστό είναι αγάπη, είναι έρωτας, είναι ενθουσιασμός, είναι λαχτάρα του θείου. Ο Χριστός είναι το παν. Αυτός είναι η αγάπη μας, Αυτός ο έρωτάς μας. Είναι έρωτας αναφαίρετος ο έρωτας του Χριστού. Από κει πηγάζει η χαρά..
Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτ’ άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.
Ο έρωτας προς τον Χριστό είναι κάτι άλλο. Δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Δίνει ζωή, δίνει σθένος, δίνει υγεία, δίνει, δίνει, δίνει… Κι όσο δίνει, τόσο πιο πολύ ο άνθρωπος θέλει να ερωτεύεται. Ενώ ο ανθρώπινος έρωτας μπορεί να φθείρει τον άνθρωπο, να τον τρελάνει. Όταν αγαπήσομε τον Χριστό, όλες οι άλλες αγάπες υποχωρούν. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό. Η αγάπη του Χριστού δεν έχει κορεσμό. Η σαρκική αγάπη έχει κορεσμό. Μετά μπορεί ν’ αρχίσει η ζήλεια, η γκρίνια, μέχρι και ο φόνος. Μπορεί να μεταβληθεί σε μίσος. Η εν Χριστώ αγάπη δεν αλλοιώνεται. Η κοσμική αγάπη λίγο διατηρείται και σιγά-σιγά σβήνει, ενώ η θεία αγάπη ολοένα μεγαλώνει και βαθαίνει. Κάθε άλλος έρωτας μπορεί να φέρει τον άνθρωπο σ’ απελπισία. Ο θείος έρως, όμως, μας ανεβάζει στη σφαίρα του Θεού, μας χαρίζει γαλήνη, χαρά, πληρότητα. Οι άλλες ηδονές κουράζουν, ενώ αυτή διαρκώς δεν χορταίνεται. Είναι μία ηδονή ακόρεστος, που δεν τη βαριέται κανείς ποτέ. Είναι το άκρον αγαθόν.
Αυτή είναι η θρησκεία μας. Εκεί πρέπει να πάμε. Ο Χριστός είναι ο Παράδεισος, παιδιά μου. Τι είναι Παράδεισος; Ο Χριστός είναι. Από δω αρχίζει ο Παράδεισος. Είναι ακριβώς το ίδιο∙ όσοι εδώ στη γη ζουν τον Χριστό, ζουν τον Παράδεισο. Έτσι είναι που σας το λέγω. Είναι σωστό, αληθινό αυτό, πιστέψτε με! Έργο μας είναι να προσπαθούμε να βρούμε ένα τρόπο να μπούμε μέσα στο φως του Χριστού. Δεν είναι να κάνει κανείς τα τυπικά. Η ουσία είναι να είμαστε μαζί με τον Χριστό. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν’ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί στο θείο έρωτα. Έτσι θα μας αγαπήσει κι Εκείνος. Θα είναι τότε η χαρά αναφαίρετη. Αυτό θέλει πιο πολύ ο Χριστός, να μας γεμίζει από χαρά, διότι είναι η πηγή της χαράς. Αυτή η χαρά είναι δώρο του Χριστού. Μέσα σ’ αυτή τη χαρά θα γνωρίσουμε τον Χριστό. Δεν μπορούμε να Τον γνωρίσουμε, αν Εκείνος δεν μας γνωρίσει.
Αυτά η ψυχή μας θέλει να αποκτήσει. Αν προετοιμαστούμε ανάλογα, η χάρις θα μας τα δώσει. Δεν είναι δύσκολο. Αν αποσπάσουμε την χάρη, όλα είναι εύκολα, χαρούμενα κι ευλογία θεού. Η θεία χάρις διαρκώς κρούει την πόρτα της ψυχής μας και περιμένει ν’ ανοίξουμε, για να έλθει στην διψώσαν καρδία μας και να την πληρώσει. Το πλήρωμα είναι ο Χριστός, η Παναγία μας, η Αγία Τριάς. Τι ωραία πράγματα! Άμα αγαπάς, ζεις στην Ομόνοια και δεν ξέρεις ότι βρίσκεσαι στην Ομόνοια. Ούτε αυτοκίνητα βλέπεις, ούτε κόσμο βλέπεις, ούτε τίποτα. Είσαι μέσα σου με το πρόσωπο που αγαπάς. Το ζεις, το ευχαριστιέσαι, σ’ εμπνέει. Δεν είναι αληθινά αυτά; Σκεφθείτε αυτό το πρόσωπο που αγαπάτε να είναι ο Χριστός. Ο Χριστός στο νου σου, ο Χριστός στην καρδιά σου, ο Χριστός σ’ όλο σου το είναι, ο Χριστός παντού.
Ο Χριστός είναι η ζωή, η πηγή της ζωής, η πηγή της χαράς, η πηγή του φωτός του αληθινού, το παν. Όποιος αγαπάει τον Χριστό και τους άλλους, αυτός ζει τη ζωή. Ζωή χωρίς Χριστό είναι θάνατος, είναι κόλαση, δεν είναι ζωή. Αυτή είναι κόλαση, η μη αγάπη. Ζωή είναι ο Χριστός. Η αγάπη είναι η ζωή του Χριστού. Ή θα είσαι στη ζωή ή στο θάνατο. Από σένα εξαρτάται να διαλέξεις..

Βίος και Λόγοι
Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2014

Η Ελλάδα του χθες...



Ο Fred Boissonnas (Γενεύη 18 Ιουνίου 1858 - 17 Οκτωβρίου 1946) ήταν Γαλλοελβετός φωτογράφος, ιδιαίτερα γνωστός για την φωτογραφική τεχνική του αλλά και την εκτεταμένη φωτογράφιση του ελληνικού χώρου επί τριάντα περίπου έτη, μαζί με τον συνοδοιπόρο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Το έργο του, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον στην Ελλάδα θεωρείται εν γένει «πρωτοποριακό αλλά και καθοριστικό για την εξέλιξη της ελληνικής φωτογραφίας κατά τον 20ό αιώνα»
Την περίδο 1900 - 1930 επισκέφθηκε αρκετές φορές την Ελλάδα αποτυπόνωντας με την φωτογραφική του μηχανή όψεις της ελληνικής κοινωνίας. Το 1903 επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα μαζί με τον Ντανιέλ Μπο - Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης. Μαζί με τον Ντανιέ και τον κυνηγό Χρήστο Κάκαλο κατέκτησε για πρώτη φορά την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα, τον Αύγουστο του 1913. Το τελευταίο του ταξίδι στην Ελλάδα το πραγματοποίησε το 1930 οπότε και επισκέφθηκε το Άγιο Όρος. Μεταξύ άλλων επισκέφθηκε την Πελοπόννησο, την Ανδρίτσαινα, την Αθήνα, την Ιθάκη, την Κρήτη κ.α. Συνοδοιπόρος σε πολλά ταξίδια του στην Ελλάδα υπήρξε ο ελληνιστής Βικτόρ Μπεράρ. Το αρχείο του με τις ελληνικού περιεχομένου φωτογραφίες του φυλάσσεται στο Μουσείο Φωτογραφίας της Θεσσαλονίκης.

Αγαπήσατε τον Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού

Δεν πρέπει σε οποιεσδήποτε περιπτώσεις και περιστάσεις να χάνετε το θάρρος σας ή να απελπίζεσθε. Η απελπισία φονεύει την ενέργεια που χρειάζεται για να λάβουμε στην καρδιά μας το Άγιο Πνεύμα. Ο απελπισμένος χάνει την προσευχή και νεκρώνεται για τον πνευματικό αγώνα.
Να ξέρετε ότι τη στιγμή της αποθαρρύνσεως και της απελπισίας δεν σας αφήνει ο Κύριος, αλλά εσείς αφήνετε τον Κύριο. Οτιδήποτε θλιβερό κι αν σας συμβαίνει, καλέστε νοερά τον Κύριο Ιησού Χριστό που ζει μέσα στην καρδιά σας.
Εκείνος περιμένει την πρόσκλησή σας . Μην απογοητεύεσθε και μη νιώθετε στενοχώρια για τη ζωή σας. Η ζωή είναι ανυπόφορη μόνο για τους δυσσεβείς, αλλά όποιος πιστεύει στον Ιησού Χριστό και ελπίζει σ' Αυτόν, πρέπει να χαίρεται και να εκτιμά τη ζωή.
Η επίγεια ζωή μας είναι απαραίτητη σαν προετοιμασία για την αιώνια ζωή: για να δοξάσουμε εδώ τον Θεό, να ευεργετήσουμε τον πλησίον και να επιτύχουμε την Αιώνια Βασιλεία δια της στενής οδού που προστάσσει το Ευαγγέλιο.
Η ζωή δεν μας δόθηκε για επίγειες απολαύσεις. «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν», όχι οι γελώντες.
Η απελπισία, η νωθρότητα και η αμέλεια είναι οι τρεις γίγαντες με τους οποίους είναι δεμένο όλο το ανθρώπινο γένος.

Γέρων Πορφύριος

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Η γέφυρα...



Η γέφυρα, είναι μια ιστορία για τέσσερα ζωάκια (χαρακτήρες) που προσπαθούν να την διασχίσουν, αλλά καταλήγουν ως εμπόδια ο ένας στον άλλο κατά τη διαδικασία. Η ηθική πίσω από αυτή την ιστορία περιστρέφεται γύρω από το πως συχνά υπάρχουν διαφωνίες ή ανταγωνισμοί στα μονοπάτια της ζωής και τα πιθανά αποτελέσματα της υπερηφάνειας, αλλά και του συμβιβασμού.

Ποτέ τίποτα δεν κατασκευάσθηκε τυχαία

Πριν πολλά χρόνια ο Σερ Ισαάκ Νεύτων είχε φτιάξει σε μικρογραφία ένα ακριβές αντίγραφο του πλανητικού μας συστήματος. Στο κέντρο του βρισκόταν μια μεγάλη χρυσή σφαίρα πού αντιπροσώπευε τον ήλιο, και γύρω της περιστρέφονταν μικρότερες σφαίρες πού ήταν προσαρμοσμένες στις άκρες από ράβδους πού είχαν διάφορα μεγέθη.
Αντιπροσώπευαν τον Ερμή, την Αφροδίτη, την Γη, τον Άρη και άλλους πλανήτες. Όλα αυτά, ήταν συνδεδεμένα με οδοντωτούς τροχούς και ιμάντες τα έκαναν να περιστρέφονται γύρω από τον «ήλιο» σε απόλυτη αρμονία.
Μια μέρα καθώς ο Νεύτων μελετούσε το κατασκεύασμα, ένας φίλος πού δεν πίστευε στην Βιβλική εξήγηση της δημιουργίας, πέρασε να τον επισκεφτεί. Καθώς είχε μείνει έκθαμβος με το κατασκεύασμα και ακολουθώντας τον επιστήμονα, ο οποίος έκανε τα ουράνια σώματα να κινούνται γύρω από τις τροχιές τους, ο φίλος του είπε όλο θαυμασμό:
-Φίλε , Νεύτων, τι υπέροχο κατασκεύασμα είναι αυτό! Ποιος σού το έφτιαξε;
Χωρίς να κοιτάξει, ο Σερ Ισαάκ απάντησε, Κανένας!
-Κανένας;
Τον ρώτησε ο φίλος του.
-Όπως το άκουσες! Κανένας! Όλες οι τροχαλίες και οι ιμάντες και τα γρανάζια βρέθηκαν από μόνα τους και, ως εκ θαύματος(!) από δική τους τύχη, άρχισαν να περιστρέφονται καθορισμένες τροχιές τους και με τέλειο συγχρονισμό.
Ο άπιστος έπιασε το νόημα! Το να υποθέτεις πώς κατασκευάστηκε από μόνο του ήταν ανόητο.
Αλλά ήταν ακόμα μεγαλύτερη ανοησία το να αποδεχθεί την θεωρία πως η γη και το ατέλειωτο Σύμπαν έλαβαν τυχαία τη μορφή πού έχουν. Το να στηρίζουμε πώς ένας κόσμος τόσο περίπλοκος, όσο ο δικός μας αναδύθηκε από το χάος είναι σαν να ισχυριζόμαστε πώς τα έργα του Σαίξπηρ γράφτηκαν από πιθήκους πού ήταν αμολημένοι μέσα σε ένα γραφείο!

Πηγή: http://www.hellasforce.com/

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2014

Μην έχεις την απαίτηση να έχουν όλοι την ίδια σκέψη με σένα….

Μην έχεις την απαίτηση να έχουν όλοι την ίδια σκέψη με σένα….
Άλλη η δική σου πορεία. Άλλη των άλλων.
Σε άλλες καρέκλες έκατσες εσύ,σε άλλες αυτοί.
Άλλοι γονείς,άλλοι φίλοι,συγγενείς.
Άλλα γονίδια και κληρονομικά.
Συμπέρασμα:
Ζήσε τη ζωή σου,αγάπα όλους,κοντά με όλους,μα και μακριά απ’ όλους.
Όταν θέλουν να σε θλίψουν,μη θλίβεσαι εσύ.
Το πρόβλημα είναι δικό τους.
Μην το οικειοποιείσαι ως δικό σου.
Αλλο εσύ,άλλο το πρόβλημα του άλλου.
Να ‘σαι σαν το λάδι με το νερό μέσα στο καντήλι.

π. Ανδρέας Κονάνος.

Πηγή: orthodoxigynaika.blogspot.gr

Καθρέφτες

Τι θείο δώρο θα μας έκανες θεέ μου
Αν μας έπαιρνες πίσω όλους τους καθρέφτες
Για να δούμε ξανά το πρόσωπό μας
Θα έπρεπε να κοιταζόμαστε
Ο ένας στα μάτια του άλλου.

Γιώργος Ποταμίτης

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2014

Παρακαλάμε για τη Βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε

Η ανταπόκριση του Κυρίου στην προσευχή δεν εξαρτάται από το πλήθος των λόγων, αλλ’ από τη νήψη του νου και της καρδιάς. Και αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς απ’ όσα λέει η Γραφή για τη στείρα Αννα, τη μητέρα του προφήτη Σαμουήλ. «Κύριε», έταξε η Άννα, «αν σκύψεις πάνω από τη θλίψη της δούλης σου και με θυμηθείς και μου δώσεις παιδί, τότε εγώ θα το αφιερώσω σ’ εσένα για όλη του τη ζωή» (Α’ Βασ. 1:11).
Είναι πολλά τα λόγια αυτά; Όχι. Και όμως, επειδή με νήψη και προσοχή έκανε αυτή τη μικρή προσευχή, κατόρθωσε όσα θέλησε: Και την ανάπηρη φύση της διόρθωσε και την κλεισμένη μήτρα της άνοιξε και από την περιφρόνηση των ομοεθνών της λυτρώθηκε και από την άγονη γη θέρισε σιτάρι πλούσιο. Όποιος προσεύχεται, λοιπόν, ας μη λέει περίσσια λόγια. Και ο Χριστός και ο Παύλος, άλλωστε, μας σύστησαν να προσευχόμαστε συχνά, αλλά με συντομία και μικρά διαλείμματα.Γιατί, μακραίνοντας την προσευχή, είναι δυνατό να χάσεις την προσοχή. Κι έτσι δίνεις την ευκαιρία στο διάβολο να σε πλησιάσει και να σου υποβάλει τους δικούς του λογισμούς.Αν, όμως, οι προσευχές σου είναι σύντομες και συχνές, τότε θα μπορείς εύκολα να τις κάνεις με προσοχή και νήψη, καλύπτοντας μ’ αυτές όλο τον διαθέσιμο χρόνο σου. Θέλεις κι εσύ να μάθεις άγρυπνη προσευχή και προσοχή του νου και διαρκή παραμονή κοντά στο Θεό; Πήγαινε στην Αννα και μάθε τι έκανε εκείνη.
Σηκώθηκαν, λέει, όλοι από το τραπέζι (Α’ Βασ. 1:9). Ωστόσο, η Άννα δεν πήγε ούτε να κοιμηθεί ούτε ν’ αναπαυθεί. Έτρεξε στη Σκηνή του Μαρτυρίου για να προσευχηθεί. Απ’ αυτό συμπεραίνω πως, ακόμα κι όταν έτρωγε, δεν παραφόρτωνε το στομάχι της. Διαφορετικά, δεν θα μπορούσε να προσευχηθεί, και μάλιστα με τόσα δάκρυα.
Αν εμείς, όταν είμαστε νηστικοί, με δυσκολία κατορθώνουμε να προσευχηθούμε, ενώ ύστερ’ από τα συμπόσια ποτέ δεν προσευχόμαστε, πολύ περισσότερο εκείνη, μια γυναίκα, δεν θα προσευχόταν μ’ αυτόν τον τρόπο μετά το συμπόσιο, αν είχε καλοφάει. Ας ντραπούμε εμείς, οι άνδρες, που παρακαλάμε για τη βασιλεία των ουρανών και συνάμα χασμουριόμαστε, ας ντραπούμε, λέω, εκείνη τη γυναίκα, που παρακαλούσε κι έκλαιγε. Δες την ευλάβειά της κι από τούτο: «Μιλούσε από την καρδιά της· τα χείλη της μόλις που κινιόνταν και η φωνή της δεν ακουγόταν καθόλου» (Α’ Βασ. 1:13).

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).