Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Ελπίδα ο Θεός

Όταν δεις ότι σου συνέβη κάτι απροσδόκητο και θλιβερό
Μην καταφύγεις σε ανθρώπους
Και μην αποβλέψεις σε βοήθεια θνητών
Αλλά να τους παρατρέξεις όλους
Και να προσφύγεις με την διάνοιά σου
Στον ιατρό των ψυχών, τον Θεό.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η δωρεά της χάριτος

Πως θα μπορούσα να μην σε αναζητήσω;
Εσύ πρώτος με βρήκες.
Εσύ μου έδωσες να ζήσω τη γλυκύτητα του Αγίου σου Πνεύματος και η ψυχή μου σε αγάπησε.
Η ψυχή που γνώρισε τον Κύριο δεν μπορεί να τον ξεχάσει και τον επιθυμεί σφόδρα, διότι σε Αυτόν βρίσκονται η ζωή και η χαρά της.
Η ψυχή που έχασε τη χάρη μαραίνεται μακριά από τον Κύριο της και κλαίει όπως ο Αδάμ, όταν εκδιώχθηκε από τον Παράδεισο. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί να την παρηγορήσει, εκτός από τον Θεό.
Η ψυχή ομοιάζει με μία νύφη, ο Κύριος με έναν νυμφίο. Αγαπιούνται ο ένας με τον άλλο, επιθυμούν πολύ ο ένας τον άλλο. Μέσα στην αγάπη Του ο Κύριος περιμένει ανυπόμονα την ψυχή και θλίβεται όταν βλέπει πως δεν υπάρχει εντός της τόπος για το Άγιο Πνεύμα.

Αγίου Σιλουανού

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Ο θάνατος δεν είναι το τέλος

Όταν ανακαλούμε το παρελθόν, συχνά θλιβόμαστε γιατί στερήσαμε από την αγάπη μας πρόσωπα πού πλέον δεν βρίσκονται δίπλα μας να αγαπήσουμε.
Υιοθετούμε αυτή την εντύπωση γιατί απλά στρεφόμαστε προς λάθος κατεύθυνση.
Εάν ο Θεός δεν είναι ο Θεός των νεκρών άλλα των ζώντων (Ματ. 22:33), τότε όλοι όσοι έφυγαν από τούτη τη γη, είναι ζωντανοί εν Χριστώ.
Κι εμείς μπορούμε να στραφούμε προς αυτούς για συγχώρεση και μεσιτεία.
Δεν είναι ποτέ αργά εάν αληθινά πιστεύουμε τον Θεό, ως Θεό των ζώντων.
Και ποτέ δεν θα πρέπει να μιλούμε για την αγάπη μας σε χρόνο παρελθόντα.
Ο θάνατος του σώματος δεν διασπά την σχέση, αφού αυτή ήταν, είναι και θα παραμείνει ζωντανή ανάμεσα σε ανθρώπους πού συναντήθηκαν και αγαπήθηκαν σε τούτη τη ζωή.
Ο θάνατος δεν είναι ποτέ το τέλος.
Συνεχίζουμε να ζούμε όταν πεθαίνουμε, ακόμα και σε τούτη τη γη, αφοί κληρονομούμε τους καρπούς της επίγειας ζωής και ύπαρξης μας σε όσους ακολουθούν.
 Και συνεχίζουμε να φέρουμε πάντοτε ευθύνη για την απήχηση της βιωτής μας.

Anthony Bloom

Απόσπασμα από το βιβλίο: "Ο θάνατος σαν κέρδος"

Είσελθε εις το ταμείον σου και κλείσε την θύραν σου

Αν δε βρίσκουμε μέσα μας πλούσιους καρπούς αγάπης, ειρήνης, χαράς, καλοσύνης, ταπεινοφροσύνης, απλότητας, ειλικρίνειας, πίστης, υπομονής, τότε όλη η εργασία μας πάει στα χαμένα, παρατηρεί ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.
Η εργασία γίνεται για να έχουμε κάποτε συγκομιδή.
Η συγκομιδή όμως είναι του Κυρίου.
Συνεπώς πρόσεχε άγρυπνα τον εαυτό σου και γίνε συνετός.
Αν παρατηρήσεις πώς γίνεσαι ευερέθιστος και ανυπόμονος, τότε γίνε λίγο πιο χαλαρός στις απαιτήσεις σου.
Νιώθεις ότι υποβλέπεις εύκολα τους άλλους και τους μαλώνεις ή τους κάνεις με το παραμικρό υποδείξεις;
Να ξέρεις πώς βρίσκεσαι σε λάθος δρόμο. ΄
Όποιος απαρνείται τον εαυτό του δεν έχει λόγους να μαλώνει εγωϊστικά τους άλλους. ΄
Έχεις ίσως την εντύπωση ότι σε ενοχλούν οι άλλοι ή οι εξωτερικές περιστάσεις;
Δεν έχεις καταλάβει τότε σωστά τη δουλειά σου.
Κάτι που φαίνεται εκ πρώτης όψεως ότι είναι ενοχλητικό είναι στην πραγματικότητα μια ευκαιρία για την εξάσκηση της υπομονής, της ανοχής και της υπακοής.
Ο ταπεινός ποτέ δεν ενοχλείται.
Μπορεί ίσως μόνο να ενοχλεί τους άλλους.
Γι’ αυτό παραμέριζε και εξαφάνιζε τον εαυτό σου.
«Είσελθε εις το ταμείον σου» και κλείσε την θύραν σου.
Κι όταν ακόμα είσαι υποχρεωμένος να ζεις μέσα σε μεγάλη και θορυβώδη συντροφιά.
Και αν αυτό σου φαίνεται βαρύ, από καιρό σε καιρό βγες έξω, οπουδήποτε, αρκεί να είσαι μονάχος και φώναξε με όλη σου την ψυχή και ζήτησε τη βοήθεια του Κυρίου.
Ο Κύριος θα εισακούσει τη δέησή σου.
Να είσαι, στο φρόνημά σου, σαν μια ρόδα, συμβουλεύει ο στάρετς Αμβρόσιος. ΄
Όσο λιγότερο ακουμπάει στη γη η ρόδα τόσο πιο γρήγορα γυρίζει και τρέχει προς τα εμπρός.
Μη σκέφτεσαι, μη μιλάς και μην προσκολλάσαι στα γήινα πράγματα, περιορίσου μόνο στα πιο αναγκαία.
Ο ίδιος πνευματικός υπενθυμίζει, από την άλλη, ότι ρόδα πού βρίσκεται εντελώς στον αέρα δεν μπορεί να γυρίσει, ούτε να κινήσει το όχημα προς τα εμπρός.

Ο δρόμος των ασκητών
Τίτο Κολλιάντερ

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Όταν ο νους νήφει, όταν προσέχει, διατηρείται καθαρός

Η νήψις εικονίζεται με την αξίνα, η οποία καταρρίπτει τα μεγάλα δένδρα χτυπώντας τη ρίζα τους.
Κι όταν χτυπηθεί η ρίζα, δεν ξαναφυτρώνουν.
Έτσι και όταν ο νους του ανθρώπου, του χριστιανού, έχει την προσοχή αυτή της νήψεως, φρουρεί την καρδιά και τις πέντε αισθήσεις, τόσον τις σωματικές όσον και τις πνευματικές, της ψυχής.
 Όταν ο νους νήφει, όταν προσέχει, όταν φρουρεί τα διανοήματα, τις σκέψεις, όταν ελέγχει την φαντασία, τότε όλος ο άνθρωπος ψυχοσωματικά διατηρείται καθαρός.
Και όταν ο άνθρωπος δια της νήψεως και της εργασίας της πνευματικής καθίσταται καθαρός, οι προσευχές του έχουν παρρησία προς τον Θεό, διασχίζουν τον αιθέρα, ξεπερνούν τους αστέρας, διέρχονται τους ουρανούς και πλησιάζουν στον θείο θρόνο της χάριτος, όπου δέχονται τις ευλογίες του Θεού.
Και ο άνθρωπος προσευχόμενος ούτως, πλουτίζει την κατά Θεόν χάριν.

Αρχιμανδρίτης Εφραίμ Φιλοθεΐτης

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Κάθε άνθρωπος έχει τρεις φίλους

Ο ένας τον εγκαταλείπει κατά την ώραν του θανάτου
Ο άλλος κατά τον ενταφιασμόν και ο τρίτος τον συνοδεύει πέραν του τάφου.
Ο πρώτος είναι τα υλικά αγαθά, ο δεύτερος oι φίλοι του και ο τρίτος τα καλά έργα.
Δια τούτο ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει, ώστε ενώ, όταν εγεννήθει, όλοι γελούσαν και αυτός έκλαιεν, όταν αποθάνει, οι άλλοι να κλαίουν και αυτός να γελάει!

Ο εγωισμός σημαίνει μοναξιά και η μοναξιά ίσον θάνατος

Κάπου είχα ακούσει ότι εγωισμός σημαίνει μοναξιά και η μοναξιά ίσον θάνατος.
Ο εγωισμός είναι σαν το…ελατήριο.
Αν αρχίσεις να το πατάς, αυτό μαζεύεται και μικραίνει.
Αν, όμως, κάνεις πως το αφήνεις, αυτό όχι μόνο σηκώνεται, αλλά εκτοξεύεται προς τα πάνω.
Γκρέμισε το φρούριο του εαυτού σου.
Προσπάθησε να είσαι αληθινός, απλός με τους άλλους.
Μην ψάχνεις το πώς και το γιατί…
Αγάπησε τους γύρω σου ανυπόκριτα και αληθινά χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση…
Η αγάπη δεν είναι εμπόριο.
Είναι δώσιμο ολοκληρωτικό στο διπλανό σου.
Ο εγωιστής άνθρωπος είναι μίζερος και μόνος.
Ο άνθρωπος που αγαπά δίχως όρια και ανεπιτήδευτα έχει μέσα του απίστευτη Χάρη και τέτοιο φως που προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό που είναι το Φως.

Πατέρας Νεκτάριος

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Έχω κάτι καλύτερο για εσένα

Οι απογοητεύσεις είναι ένας τρόπος του Θεού για να σου πει :
"Έχω κάτι καλύτερο για σένα"!
Να έχεις υπομονή
Να έχεις Πίστη
Και να με Εμπιστεύεσαι.

Παιδί μου...

Ξέρω τις δυσκολίες σου
Τους αγώνες σου
Την πάλη της ψυχής...
Τα λάθη σου, τις πτώσεις σου...
Κι όμως σου λέω:
"Δος μου την καρδιά σου όπως είναι".
Αν περιμένεις να γίνεις άγγελος
Δε θα μ’ αγαπήσεις ποτέ...
Ακόμα κι αν πέφτεις συχνά στα ίδια λάθη
Αν είσαι αδέξιος στην άσκηση της αρετής
Έλα κοντά μου...
Θέλω την καρδιά σου.
Σ’ αγαπώ όπως είσαι...
Όταν θα πρέπει να υποφέρεις
Θα σου δώσω δύναμη.
Όταν θα πρέπει να αγωνιστείς
Θα σου δώσω θάρρος.
Μη δειλιάσεις!
Σήμερα στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σου.
Χτυπάω και περιμένω.
Αγάπησέ με όπως είσαι.
Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ
Δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!

Σάββατο 26 Ιουλίου 2014

Ποτέ δεν θέλω πια να ξαναρθείς



Εκτέλεση: Έλενα Μουδίρη Χασιώτου
Κανονάκι: Χριστοδούλου Μανώλης
Κιθάρα: Ζαπάντης Κων/νος
Σαξόφωνο: Κυριαζής Χρήστος
Κρουστά: Κουτουζος Στάθης

Παρασκευή 25 Ιουλίου 2014

Μια Πολίτικη ιστορία... η πρόγονος της Α.Ε.Κ. και του ΠΑΟΚ

Ο Ahmet Tansel είναι τοπογράφος. Ζει και εργάζεται στην Αγκυρα. Και αγαπά την Μπεσίκτας. Εκτός αυτής όμως, ο 36χρονος επιστήμονας αγαπά και την ιστορία. Και την μελετά. Πριν από λίγο καιρό ολοκλήρωσε την μελέτη της ιστορίας που αφορά ουσιαστικά την αρχή του ποδοσφαίρου στην Τουρκία. Μιας ιστορίας που διηγείται, εκτός των άλλων, την ιστορία της ομάδας που ήταν η πρόγονος της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ.
Ο Αχμέτ Τανσέλ σήκωσε την ιστορία αυτή στο blog του, γραμμένη φυσικά στην μητρική του γλώσσα. Θέλησε να τη μοιραστεί μαζί μου. Και χάρη στην βοήθεια της Αννας Παναγιωτίδου, μιας Ελληνίδας δημοσιογράφου που γνωρίζει πολύ καλά την τουρκική γλώσσα, δημιουργήθηκε το παρακάτω κείμενο, το οποίο έκρινα ότι προφανώς έχει νόημα να μοιραστώ με τους αναγνώστες αυτού του blog. Κρατήστε ότι πρόκειται για τα ευρήματα μιας έρευνας που έκανε μόνος του ο Αχμέτ Τανσέλ, ένας ανήσυχος οπαδός της Μπεσίκτας, που ήθελε να βρει τις ρίζες της αγαπημένης του ομάδας και έσκαψε μέχρι τα πρώτα χρόνια της ζωής του ποδοσφαίρου στην Τουρκία.
Ακολουθεί η ελληνική απόδοση του κειμένου του:
Το ποδόσφαιρο που ήταν ξενόφερτο στα Οθωμανικά εδάφη αγαπήθηκε πάρα πολύ και παρακολουθήθηκε με ενδιαφέρον από τους Μουσουλμάνους Τούρκους νέους. Γιατί όμως δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί παρόλο που το αγαπούσαν τόσο πολύ; Ο λόγος γιατί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία υπό την επίδραση του δεσποτισμού, το ποδόσφαιρο ως ξενόφερτη-άπιστη (γκιαούρ) εφεύρεση απαγορευόταν αυστηρά στους Μουσουλμάνους Τούρκους νέους κι όποιος τολμούσε καταδικαζόταν σε φάλαγγα (κτύπημα στις φτέρνες- μέθοδος σωματικού σωφρονισμού). Όμως οι Οθωμανοί νέοι είχαν ήδη εμβολιαστεί μέχρι το κόκαλο με το γλυκό αυτό μικρόβιο. Με πλαστές ταυτότητες αλλοδαπών εμφανίζονταν στις ομάδες των μη μουσουλμάνων. Οι δικοί μας Αχμέτ, Μεχμέτ με πλαστές ταυτότητες και φορώντας σταυρό στον λαιμό μετονομάζονταν σε Γιώργο και Αγκόπ. Η κωμικοτραγική μεριά της υπόθεσης ήταν ότι οι νέοι μετά τον αγώνα αφαιρούσαν τον σταυρό από το λαιμό, πήγαιναν για ντους και αμέσως στο δρόμο για το τζαμί. Οι ομάδες των Ρωμιών οι Κουρτουλούσπορ και Ερμής, των Αρμενίων η Ταξίμσπορ και των Εβραίων το Ματζάμπι, ήταν οι πιο ισχυρές της εποχής.
Στις αρχές του 1900 άρεται η απαγόρευση και οι σύντροφοι του Ατατούρκ ιδρύουν τον πρώτο επίσημο αθλητικό σύλλογο, τον Οθωμανικό Αθλητικό Σύλλογο Μπεσίκτας. Το ποδόσφαιρο, εισήλθε στο σώμα του Συλλόγου το 1910. Εκείνη την εποχή οι μη μουσουλμανικές ομάδες διεξήγαγαν τις Κυριακές αγώνες μεταξύ τους και έτσι δημιούργησαν το Πρωτάθλημα της Κυριακής. Ωστόσο, αργότερα οι τουρκικές ομάδες που ιδρύθηκαν όπως η Γαλατασαράι, η Φενέρμπαχτσε, καθιέρωσαν το Πρωτάθλημα της Παρασκευής με τους αγώνες που γίνονταν μεταξύ τους. Αυτό προκάλεσε την αντίδραση των μη μουσουλμανικών ομάδων που συμμετείχαν στο Πρωτάθλημα της Κυριακής. Το 1910, η Μπεσίκτας -που χάρη στον Κύριο Σερέφ ιδρύθηκε το τμήμα ποδοσφαίρου, φυσικά θέλησε να συμμετάσχει στο Πρωτάθλημα της Παρασκευής μαζί με τις άλλες τουρκικές ομάδες, αλλά για άγνωστο λόγο αντιτίθενται εντελώς η Γαλατασαράι και η Φενέρμπαχτσε. ‘Ετσι αναγκαστικά η Μπεσίκτας παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα των μη μουσουλμανικών ομάδων, στο Πρωτάθλημα της Κυριακής και κατά το δεύτερο έτος γίνεται ο αήττητος πρωταθλητής. Τώρα καταλάβατε για είχαν αντίρρηση η Γαλατασαράι και η Φενέρμπαχτσε; Δεν πειράζει, κανένα πρόβλημα. Ήδη η Μπεσίκτας έχει εκδικηθεί και τις δυο ομάδες, στο Πρωτάθλημα της Ιστανμπούλ που δημιουργήθηκε αργότερα.
Από της 13 Νοεμβρίου 1918 μέχρι της 6 Οκτωβρίου 1923, η Κωνσταντινούπολη ήταν υπό κατοχή. Στους αγώνες που διεξήχθησαν κατά την περίοδο αυτή οι διαιτητές συμπεριφερόταν καλύτερα στις μη μουσουλμανικές ομάδες. Ο τουρκικός λαός που δεν ήταν συνηθισμένος στην σκλαβιά, ενοχλήθηκε πολύ από την κατάσταση αυτή. Σιγά σιγά στα Οθωμανικά εδάφη δυνάμωνε το εθνικιστικό κίνημα. Από την κατάσταση αυτή επηρεάστηκε ο μη μουσουλμανικός λαός και οι μη μουσουλμανικές ομάδες. Η ομάδα των Ρωμιών, ο Ερμής ιδρύθηκε το 1886. Το 1914 μετονομάστηκε σε Πέρα. Στης 6 Οκτωβρίου 1923 μετά την κατοχή της Κωνσταντινούπολης το Πέρα αισθανόταν άβολα, έτσι με το πρόσχημα ενός τουρνουά ποδοσφαίρου στη Γαλλία εγκατέλειψε τη χώρα. Μετά την Συνθήκη της Λωζάνης άρχισε η ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας. Οι Ρωμιοί της Τουρκίας μεταφέρονταν στην Ελλάδα και οι Τούρκοι της Ελλάδας μεταφέρονταν στην Τουρκία. Μόνο στους Ρωμιούς της Κωνσταντινούπολης δόθηκαν προνόμια διότι η καρδιά του εμπορίου της Κωνσταντινούπολης ήταν οι μη μουσουλμάνοι. Η ομάδα Πέρα που εγκατέλειψε τη χώρα με πρόσχημα το τουρνουά ποδοσφαίρου στη Γαλλία, δεν θα επέστρεφε ξανά στη χώρα μας. Μετά το τουρνουά πήγε μόνιμα στην Ελλάδα. Πέρα, είναι η ονομασία της σημερινής περιοχής Μπέηογλου και πήρε την ονομασία αυτή μετά την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας. Οι Ρωμιοί του Πέρα που έμειναν πίσω, προς ανάμνηση της ομάδας τους που έφυγε στην Ελλάδα, το 1923 ίδρυσαν τον Μπέηογλουσπορ (Αθλητικός Σύλλογος του Πέρα). Την ομάδα Τάξιμσπορ της αρμένικης κοινότητας, την θεωρούσαν αντίπαλο τους. Ο Καντίρ Αϊτάτς και κάποιο διάστημα ο Λευτέρης Κιουτσούκαντωνιαδης φόρεσαν τη φανέλα του Μπέηογλουσπορ.
Το Μπέηογλουσπορ ήταν το καμάρι της Ρωμαίικης κοινότητας.Μερικοί από τους Πέραληδες που μετανάστευσαν στην Ελλάδα ίδρυσαν το 1924 την ΑΕΚ και μερικοί, το 1926 το ΠΑΟΚ.
Τα αρχικά της ΑΕΚ σημαίνουν Αθλητική Ένωση Κωνσταντινουπόλεως.
Τα χρώματα της είναι κίτρινο-μαύρο και το σύμβολο της είναι ο βυζαντινός αετός.
Καλά, νομίζετε ότι η ΑΕΚ ησύχασε αφ’ ότου μετανάστευσε από την Πόλη; Όχι βέβαια. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού που είναι φανατικοί Έλληνες εθνικιστές, τους αποκαλούσαν «Τουρκόσπορους» επειδή ήρθαν από την Πόλη. Όπως ακριβώς και με τους οπαδούς της Celta Vigo που αποκαλούσαν «Τούρκους» τους οπαδούς της Deportivo La Coruna. Και οι οπαδοί της ΑΕΚ έχουν υιοθετήσει αυτό το παρατσούκλι. Ο Λευτέρης Κιουτσούκαντωνιαδης είχε κερδίσει την αγάπη των οπαδών της ΑΕΚ, παρ’ όλο που συμμετείχε μόνο σε 5 αγώνες της ΑΕΚ. Ας έλθουμε στην ομάδα του ΠΑΟΚ, η οποία ιδρύθηκε δυο χρόνια μετά την ΑΕΚ δηλαδή στις 26 Απριλίου 1926.
Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών.
Τα χρώματα της είναι μαύρο-άσπρο, όπου το μαύρο συμβολίζει την μετανάστευσή τους από την Πόλη, το άσπρο δε την ελπίδα.
Παρά το γεγονός ότι τα χρώματα και το σύμβολο της ομάδας μοιάζουν με της Μπεσίκτας, δεν είναι εκατό τοις εκατό σίγουρο ότι τον ΠΑΟΚ ίδρυσαν οι μετανάστες από το Πέρα που συμπαθούσαν πολύ την Μπεσίκτας.
Η ομοιότητα αυτή με τον ΠΑΟΚ αλλά και το ότι είναι η τρίτη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα στην Ελλάδα, έφερε πολύ κοντά τους οπαδούς του ΠΑΟΚ και της Μπεσίκτας.
Έτσι –σε μια εποχή που υπήρχε ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις- όταν η αντρική ομάδα μπάσκετ της Μπεσίκτας ήρθε στην Ελλάδα για τον αγώνα με τον Άρη, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ φύλαξαν σκοπιά, μέχρι το πρωί, έξω από το ξενοδοχείο όπου έμενε η αποστολή της Μπεσίκτας για να μην τους επιτεθούν οι οπαδοί του Άρη. Στην πραγματικότητα, τα θεμέλια της φιλίας μεταξύ Μπεσίκτας-ΠΑΟΚ τέθηκαν μετά από αυτό το περιστατικό.
Αν δεν υπήρξε η περίοδος του πολέμου, της κατοχής και της ανταλλαγής, πιθανότατα το Μπέηογλουσπορ θα γινόταν η τέταρτη μεγαλύτερη ομάδα της Κωνσταντινούπολης.
Ποιος ξέρει…

Εμπιστοσύνη, αυτή η άγνωστη

Θα ήθελα να γίνω πάλι παιδί.
Να αποβάλλω από πάνω μου το φόβο, την αμφιβολία, την αμφισβήτηση.
Θα ήθελα να μπορώ να ακούω και να μη φιλτράρω, να βλέπω και να μην αναρωτιέμαι.
Να ρωτάω το γιατί για να μάθω τι είναι και να ξαναρωτάω πάλι, όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί χρειάζομαι περισσότερες εξηγήσεις για να το καταλάβω.
Δεν είμαι παιδί.
Όλη η παραπάνω περιγραφή είναι για παραμύθια.
Είναι απλώς αυτό που βίωσα κάποτε και παράλληλα αυτό που δεν θα ξανανιώσω ποτέ.
Αυτόματος ο τρόπος να μοιράζεις γύρω σου απλόχερα αυτή την εμπιστοσύνη που νιώθεις στην τρυφερή σου ηλικία, γιατί δεν ξέρεις.
Δεν έχεις την εμπειρία, την γνώση και τη σύνεση που χρειάζεται στα μάτια και στ’ αυτιά σου για να μπορείς να ψελλίσεις ένα πρωταρχικά εσωτερικό στην ουσία «όχι», σε ό,τι σε πλησιάζει.
Όλες οι κουβέντες που ακούς είναι για σένα μοναδικές, αληθινές, πρωτόγνωρες και απολύτως πιστευτές.
Αφήνεις τα κουτάκια της καρδιάς σου ανοιχτά, να μπει οτιδήποτε σε κάνει να αισθάνεσαι καλά με την ύπαρξή σου και μετά τα κλείνεις αυτόματα, όχι για να μη σου φύγουν τα συναισθήματα που μπήκαν μέσα, αλλά γιατί ο προορισμός του κουτιού είναι να ανοίγει και να κλείνει.
Τα καπάκια για σένα έχουν συγκεκριμένη χρήση.
Δίνεις το χέρι σε όποιον στο απλώσει, παίρνεις φαγητό από όποιον σου προσφέρει, ονομάζεις «φίλο» όποιον παίζει μαζί σου, αφήνεσαι να σε πιάσει αυτός που βρίσκεται κάτω από την τσουλήθρα όταν εσύ αποφασίζεις να κάνεις το μάγκα.
Είπαμε.
Δεν ξέρεις.
Στα βιώματά σου η λέξη εμπιστοσύνη είναι πρώτη ύλη για την ίδια σου τη ζωή.
Μέχρι τη στιγμή εκείνη που αρχίζει η προδοσία.
Η προδοσία και εκείνη η μαγική αμφιβολία που μπαίνει σε κάθε σου κίνηση.
Για τον πρώτο που θα σου πει ψέματα, αυτόν που θα σε πουλήσει, αυτόν που δεν θα βρίσκεται δίπλα σου όταν τον περιμένεις.
Για εκείνο το «μαζί» που θα καταλήξει «μόνος μου».
Για το «μπράβο» που θα καταλήξει σε πισώπλατο μαχαίρωμα.
Και σιγά αλλά σταθερά, θα συνειδητοποιείς την αλλαγή που πρέπει απλώς να αποδεχτείς, αλλαγή που θα σε βάλει να ψάχνεις τυφλά γράμματα κρυμμένα πίσω από σελίδες και αριθμούς πίσω από χάρακες.
Θα διαπιστώσεις ότι «μεγαλώνω» σημαίνει και άλλα πράγματα από το σημάδι που ανεβαίνει στον τοίχο.
Και θα καταλήξεις κι εσύ χειρότερος από όλους αυτούς.
Γιατί αυτοί θα παίζουν το ρόλο του σαδιστή κι εσύ του μαζοχιστή.
Και στη προσπάθεια σου να το αλλάξεις αυτό, απλά θα αλλάζεις ρόλους.
Και γίνεσαι εσύ ο σαδιστής κάπου αλλού, που ακόμα μαζοχίζονται.
Δεν είμαι παιδί.
Όμως δεν θέλω να παίζω τέτοιους ρόλους.
Και οι δυο πλευρές γειτονεύουν με το άθλιο.
Δεν θέλω άλλους αυτόχειρες συνειδήσεως δίπλα μου.
Δεν θέλω πιόνια της επιβίωσης, κόλακες του ψέματος, τυχοδιώκτες της ζωής μου.
Προτιμώ τη μέση οδό.
Για να μπορώ να ελέγχω τα πράγματα.
Θα σε αντιμετωπίσω σαν ξεχωριστή περίπτωση.
Δεν θα σε μπερδέψω με προηγούμενους, ούτε με επόμενους.
Δεν θα σου φερθώ σκάρτα γιατί κάποιος σκάρτος μ’ ακούμπησε με τη σκιά του.
Θα έχεις ίσα δικαιώματα με όσα θα σου έδινε ένα παιδί.
Ναι, σε εμπιστεύομαι, μέχρι τη στιγμή που θα με προδώσεις.
Και εκεί θα είναι για μένα σαν να μην υπάρχεις.
Δεν θα σε βάλω στον κουβά των άχρηστων, απλώς θα βγεις από κάθε κουκίδα της ζωής μου.
Και δεν θα σε χρησιμοποιήσω ως σκοτεινό παράδειγμα για την επόμενη φορά.
Απλά θα σε διαγράψω.
Ακούω βήματα δίπλα μου.
«Καλημέρα μαμά».
«Καλημέρα μωρό μου».
«Ξύπνησες μαμά;».

Ξύπνησα

Πηγή: http://daddycool2403.blogspot.gr/

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2014

Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη; Γιατί…

Άρθρο από την Ελευθεροτυπία.

«Who burned down Izmir?» επιγράφει το άρθρο του στην εφημερίδα «Today’s Zaman», ο έγκριτος Τούρκος δημοσιογράφος Orhan Kemal Cengiz.
Στο άρθρο αυτό επαναλαμβάνει τη διαπίστωση ότι η Σμύρνη πυρπολήθηκε συνειδητά από τους νικητές ως ένας μοναδικός τρόπος να επιτευχθεί ο κύριος στόχος που έθεσε με ξεκάθαρο τρόπο από το 1908 ο τουρκικός εθνικισμός: Να πάψουν να υπάρχουν με οποιοδήποτε τρόπο οι χριστιανικές κοινότητες, ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες για την κατασκευή ενός αμιγώς τουρκικού έθνους-κράτους.Είναι πολύ ενδιαφέρον το σύγχρονο φαινόμενο ότι προκύπτει και από κείμενα κεμαλικών συγγραφέων -που φέρνουν στο φως Τούρκοι μελετητές- η διαπίστωση ότι η καταστροφή της Σμύρνης δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά αποτέλεσμα επιλογής των νικητών για την ολοκλήρωση της εθνικής εκκαθάρισης.Ο Cengiz συμφωνεί και επαναλαμβάνει τη διαπίστωση ενός άλλου διακεκριμένου Τούρκου δημοσιογράφου, του Emre Akyoz, ο οποίος στο άρθρο του «Bir kemalist’in itiraflari: Izmir’Ι nicin yakiyorduk?» («Εξομολόγηση ενός κεμαλιστή: Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη», εφημερίδα «Sabah», 8 Απριλίου 2010) θυμίζει την α’ έκδοση του βιβλίου.
Ο Emre Akyoz υποστηρίζει ότι η Σμύρνη κάηκε συνειδητά από το διοικητή Νουρεντίν πασά, σκληρό ανθέλληνα και Νεότουρκο, στον οποίο ο Μουσταφά Κεμάλ ανέθεσε την πλήρη ευθύνη για την κατειλημμένη πόλη.
Ο Akyoz υποστηρίζει ότι η εξόντωση των Ελλήνων τον Σεπτέμβρη του 1922 είχε όλα τα χαρακτηριστικά της Γενοκτονίας των Αρμενίων, δηλαδή προγραμματισμό και άσκηση άμεσης βίας. Γράφει ότι «ήταν παρόμοιας έμπνευσης με τις εξορίες των Αρμενίων του 1915».
Τις διαπιστώσεις του περί της τουρκικής ευθύνης τις βασίζει στη γραπτή ομολογία του Falih Rifki Atay, διακεκριμένου δημοσιογράφου και στελέχους του κεμαλικού εθνικιστικού κινήματος. Ο F. R. Atay, στο βιβλίο του «Cankaya» (α’ έκδοση, γιατί στις επόμενες θα απαλειφθεί το συγκεκριμένο σημείο), ρωτά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: «Γιατί κάψαμε τη Σμύρνη;». Και απαντά: «Γιατί φοβηθήκαμε ότι αν έμεναν τα κτίρια στη θέση τους, δεν θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από τις μειονότητες…».Δεν ξεφεύγει από το σχολιασμό του Akyoz η στάση του Μουσταφά Κεμάλ, ο οποίος θα μπορούσε να σταματήσει τη διαδικασία, αλλά δεν το έκανε. Για τη σφαγή της Σμύρνης ο Akyoz καταλήγει: «Δεν ξέρω αν ήταν γενοκτονία, αλλά σίγουρα ήταν εθνοκάθαρση».
Το ζήτημα της προσωπικής ευθύνης του Μουσταφά Κεμάλ φαίνεται να επιλύεται τόσο με τη δήλωσή του που έκανε γεμάτος ικανοποίηση και ανακούφιση ένα χρόνο μετά (13 Αυγούστου του 1923) «Επιτέλους, τους ξεριζώσαμε» όσο και με το περιστατικό που παρέθεσε τον περσινό Σεπτέμβρη η Τουρκάλα δημοσιογράφος Ayse Hur στην εφημερίδα «Ραντικάλ». Η Hur αναφέρθηκε σε άρθρο του υπασπιστή του Κεμάλ στην εφημερίδα «Τζουμχουριέτ» το 1939, όπου περιγράφονται οι συνθήκες της πυρκαγιάς της Σμύρνης. Ο Μουσταφά Κεμάλ με τη σύντροφό του Λατιφέ παρακολουθούσαν την πυρκαγιά, η οποία συνέχιζε να καίει με όλη της τη δύναμη.Ο Κεμάλ ρώτησε τη Λατιφέ εάν η οικογένειά της έχει περιουσιακά στοιχεία στην περιοχή που καιγόταν. Η Ayse Hur γράφει ότι η Λατιφέ του απάντησε:
«Το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας μου είναι εκεί, αλλά, πασά μου, ας καούν όλα, εσείς να είστε καλά.
Όταν υπάρχουν τέτοιες ευτυχισμένες μέρες, τι σημασία έχει η περιουσία;
Σώθηκε η πατρίδα.
Στο μέλλον μπορούμε να τα ξαναχτίσουμε».
Η απάντηση άρεσε στον Κεμάλ, που της ανταπάντησε:
«Ναι, ας καούν και ας καταρρεύσουν, όλα μπορούν να επουλωθούν».
Η καταστροφή της Σμύρνης, όπως και η γενοκτονία των ελληνικών πληθυσμών στην Ανατολή (Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυροχαλδαίων) υπήρξε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό γεγονός στη διαδικασία μετασχηματισμού της Εγγύς Ανατολής. Ο Βρετανός Giles Milton, στο βιβλίο του με τίτλο “Χαμένος παράδεισος: Σμύρνη 1922.”
Η καταστροφή της μητρόπολης του μικρασιατικού ελληνισμού», θεωρεί ότι η Σμύρνη ήταν μια «κοσμοπολίτικη ελληνική πόλη» και ότι η καταστροφή της «είναι από τις στιγμές που άλλαξαν τον ρουν της Ιστορίας της Ελλάδας, αλλά ήταν εξίσου σημαντική και για τη Δύση».
Ξαφνιάζεται επίσης για το γεγονός ότι «οι Ευρωπαίοι δεν διδάσκονται στα σχολεία τους την Ιστορία της Μικράς Ασίας» και θεωρεί ότι είναι «άδικο να έχει παραλειφθεί τόσο σημαντικό κεφάλαιο από τη διδασκαλία». Τονίζει επίσης ότι «στη Μικρά Ασία είχαμε μια γενοκτονία, εθνική εκκαθάριση, τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμού, ανάμειξη πολλών κυβερνήσεων».
Η προσέγγιση του G. Milton αναφέρεται με τελείως διαφορετικό τρόπο στη Σμύρνη απ’ ό,τι θέλει η κυρίαρχη ιστοριογραφική προσέγγιση στην Ελλάδα.
Γιατί, παρά το ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια έντονη αναζήτηση της πραγματικής ιστορίας, εν τούτοις για επτά και πλέον δεκαετίες μετά την καταστροφή η τραυματική εμπειρία των προσφύγων στην Ελλάδα θα εξοβελιστεί από τη δημόσια αναπαράσταση της εθνικής ιστορίας, οι πρόσφυγες θα αντιμετωπιστούν εργαλειακά τόσο από τις δυνάμεις της εξουσίας όσο και απ’ αυτές της όποιας αντιπολίτευσης.
Την ίδια στάση θα κρατήσουν και οι κυρίαρχες τάσεις της νεοελληνικής ιστοριογραφίας, δεξιάς και αριστερής. Μόλις στις δεκαετίες του ’80 και του ’90 η προσφυγική μνήμη θα διεκδικήσει χώρο στο κοινό εθνικό συλλογικό αφήγημα μέσα από την κινητοποίηση των ίδιων των συλλογικών φορέων του μικρασιατικού και ποντιακού ελληνισμού.Ακόμα και σήμερα, στο χώρο της ακαδημαϊκής ιστορίας η κυρίαρχη στάση θα είναι ο αγνωστικισμός και η άρνηση σαφούς τοποθέτησης.
Επιφανείς σύγχρονοι Νεοέλληνες ιστορικοί αναπαράγουν διαρκώς, άλλοτε ευθαρσώς και άλλοτε συγκεκαλυμμένα, την παραδοσιακή κρατική κεμαλική άποψη, ότι δηλαδή οι Τούρκοι εθνικιστές δεν είχαν κανένα λόγο να κάψουν τη Σμύρνη και ότι μάλλον η πυρκαγιά της Σμύρνης είναι ένα ασαφές ιστορικό ζήτημα το οποίο δεν έχει απάντηση!!

Πηγή: http://constantinoupoli.com/

Ο αδελφός είναι η ίδια μας η ζωή

Προσδοκώντας τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, η αγάπη επιθυμεί να φθάσει έως το τέλος· γι᾿ αυτό αγκαλιάζει όχι μόνο το σύνολο όσων βρίσκονται τώρα πάνω στη γη, αλλά ακόμη και αυτούς που είναι ήδη κεκοιμημένοι, ακόμη και τον άδη και αυτούς που ακόμη δεν έχουν γεννηθεί, με άλλα λόγια τον όλο Αδάμ.
Μακαρία η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, διότι ο αδελφός μας είναι η ίδια η ζωή μας.
Η ψυχή λυπάται όταν βλέπει τον άλλο να υποφέρει. Εάν μπορούσα να βοηθήσω έστω και έναν μόνο άνθρωπο, θα ευλογούσα γι᾿ αυτό αιωνίως τον Κύριο.
Πρέπει να έχεις καρδιά που συμπάσχει και να αγαπάς όχι μόνο τους ανθρώπους, αλλά επίσης να σέβεσαι κάθε πλάσμα, καθετί που έχει δημιουργηθεί από τον Θεό.

Αγίου Σιλουανού

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2014

Αλησμόνητη Πόλη

Εκείνος κι Εκείνη στη μεγάλη φυγή του 1922

Εκείνη γεννήθηκε στο Σαλιχλή το 1905.
Ήταν το προτελευταίο από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του εμπόρου Δημητρίου Σακιζλή.
Εκείνος γεννήθηκε στο Μπαϊντίρι το 1907 και ήταν το στερνοπούλι του καπνοπαραγωγού Δημητρίου Ναζλή, ύστερα από ένα αγόρι και τέσσερα κορίτσια.
Η οικογένεια εκείνης είχε Χιώτικη καταγωγή (σακίζ = μαστιχόδενδρο στα Τουρκικά).
Προέρχονταν από τα γυναικόπαιδα που μετά τη Σφαγή της Χίου το 1822 μεταφέρθηκαν στα ενδότερα.
Η οικογένεια εκείνου προερχόταν από το Ναζλί όπου κατέφυγε ο γενάρχης της από τη Μάνη για να γλιτώσει.
Από τι, δεν έμαθα ποτέ.
Ήτανε Σεπτέμβρης του ’22.
Η οικογένεια εκείνου τράπηκε σε φυγή του Σταυρού, ημέρα Κυριακή.
Κάποιος γύριζε στο Μπαϊντίρι και φώναζε:
Σε δυο ώρες φεύγει το τελευταίο τρένο από τον σταθμό.
Ξοπίσω έρχονται οι Τσέτες!.
Εκείνος μόλις είχε γυρίσει από τους προσκόπους και έβγαζε τη στολή του όταν άκουσε τις φωνές. Όρμησε στο δωμάτιο του και πήρε τον κουμπαρά του.
Είχε τελειώσει το Σχολαρχείο και ετοιμαζόταν σε λίγες μέρες να πάει να φοιτήσει στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης.
Ήθελε να γίνει Δάσκαλος…
Ενόψει των σπουδών του μάζευε από καιρό το χαρτζιλίκι του.
Σε αυτή τη στιγμή, ζωής ή θανάτου, ο κουμπαράς αυτός ήταν πολύτιμη πηγή μετρητών. Τα καπνά άλλωστε δεν είχαν πληρωθεί ακόμη.
Αναζήτησε το κλειδί του κουμπαρά αλλά δεν το βρήκε. Τι να κάνει; Να ένα ψαλιδάκι… Το ψαλιδάκι αποδείχθηκε γερό και ο κουμπαράς άνοιξε. Μηχανικά το έβαλε στην τσέπη και – χωρίς καμία λογική – το πήρε μαζί του. Με τα χρήματα αυτά και τα κοσμήματα των γυναικών στους κόρφους έκαναν να φύγουν.
«Σταθείτε!» φώναξε η αδερφή του Βασιλεία….
Δέκα μέρες πριν είχε γυρίσει σπίτι ο μεγάλος αδελφός, ο Παναγιώτης ο οποίος ήταν από τους λίγους Μικρασιάτες που είχε στρατευθεί και πολεμήσει εθελοντικά.
Όταν το μέτωπο έσπασε, ύστερα από μαρτυρική πορεία ημερών, γύρισε σπίτι καταταλαιπωρημένος, αγνώριστος.
«Να τον ντύσουμε πρόσκοπο να μικροδείχνει!».
Προσκοπική στολή ο μεγάλος, κοντά παντελόνια εκείνος, θα πέρναγαν σαν τέσσερεις γυναίκες με δύο «παιδιά».
Ο Παναγιώτης δεν τα κατάφερε τελικά.
Τον κατάλαβαν τελευταία στιγμή στην προκυμαία και τον σκότωσαν μπροστά στα μάτια των αδελφών του.
Η οικογένεια εκείνης, αντιθέτως, έφυγε έγκαιρα για τη Σμύρνη. Ένα ευχάριστο γεγονός, έκανε τους Σακιζλήδες τυχερότερους από τους Ναζλήδες. Η μεγαλύτερη αδελφή είχε ρίξει, άθελα της, ερωτικά βέλη στην καρδιά ενός λεβέντη Ηπειρώτη Λοχαγού της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης, ο οποίος ζήτησε και την αρραβωνιάστηκε πολύ πριν καταρρεύσει το μέτωπο. Με δική του σωτήρια προτροπή και υπό τη συνοδεία του συντελέστηκε η συντεταγμένη αποχώρηση του Σακιζλέϊκου από τη Σμύρνη, χωρίς – ευτυχώς – απώλειες. Κυκλοφορούσε η φήμη μάλιστα, ότι κάποια στιγμή στη Σμύρνη, ο Λοχαγός έβαλε όλη την οικογένεια μπροστά, έβγαλε και τα δύο του πιστόλια και περνούσε ένα ένα τα μπλόκα…Στην Ελλάδα πια και οι δύο οικογένειες αγωνίστηκαν να επιβιώσουν και να προκόψουν και, όπως οι περισσότεροι Μικρασιάτες πρόσφυγες, αποτέλεσαν στοιχεία προόδου για τη χώρα. Η ζωή τους είχε χαρές αλλά και μόχθο, πικρία και πόνο. Για ό,τι έμεινε πίσω και για όσα σημάδεψαν τον καθένα ξεχωριστά στην μετέπειτα πορεία του.
Εκείνος κι εκείνη, γνωρίστηκαν στην Αθήνα λίγα χρόνια μετά τον τραγικό Σεπτέμβρη. Ήταν οι γονείς μου, ο Γιώργος και η Ελισάβετ. Εγώ είμαι ο Δημήτρης και έχω δύο παιδιά, τον Γιώργο και την Ελισάβετ, και τρία εγγόνια.

Και 1 οικογένεια διαλυμένη από τον πόλεμο είναι πολύ.

Πηγή: http://www.unhcr.gr/

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Η αντίληψη των παιδιών

-Τι έχεις μαμά;
-Τίποτα μωρό μου...λίγο κουρασμένη είμαι.
-Δεν είσαι κουρασμένη, στεναχωρημένη είσαι.
-Ναι αγάπη μου, είμαι στεναχωρημένη.
Υπάρχει ένα πρόβλημα που με απασχολεί και σκέφτομαι τρόπους για να το λύσω.
Αυτό μπορεί να μου πάρει λίγο χρόνο, αλλά όταν το λύσω θα είμαι χαρούμενη.
-Μπορώ να σε βοηθήσω;
-Oχι καλέ μου, δεν μπορείς.
-Φυσικά μπορώ.
Θα πάρω τον κροκόδειλο (το λούτρινο πράσινο κροκόδειλο), θα τον αφήσω στο κρεβάτι σου να κοιμηθεί μαζί σου. Αυτός μόλις τον αγκαλιάζεις, παίρνει τη στεναχώρια σου και την εξαφανίζει. Έτσι το πρωί, θα ξυπνήσεις χαρούμενη.
Τάδε έφη, ένα πεντάχρονο πλάσμα με αντίληψη ώριμου άντρα.
Και σε κάνει να αναρωτιέσαι, από τη μια αν πραγματικά καταλαβαίνει, και από την άλλη αν εσύ σαν γονέας πρέπει να λειτουργείς απέναντί του σαν να απευθύνεσαι όχι σε παιδί, αλλά σε ενήλικο άνθρωπο.
Διχασμένες οι γνώμες.
Να μην καταλάβει (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι καταλαβαίνει), να μην ανησυχήσει (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι ανησυχεί), να μη στεναχωρηθεί (που σημαίνει ότι ξέρεις ότι στεναχωριέται).
Μήπως όμως τελικά πρέπει να καταλάβει, πρέπει να ανησυχήσει, πρέπει να στεναχωρηθεί;
Μήπως τελικά η γυάλα που πας να το κλείσεις μέσα, έχει αποκλειστική χρήση μόνο για χρυσόψαρα;
Μήπως πρέπει να κατανοήσει ότι η ζωή δεν είναι μόνο χαρούμενες στιγμές, δεν είναι γελαστοί και ευτυχισμένοι άνθρωποι, δεν είναι βολικά δομημένες καταστάσεις, αλλά μια διαρκής αναζήτηση που σε προτρέπει, αντί να μάθεις το παιδί να την αποφεύγει, να το μάθεις απλώς να στέκεται ισότιμα και να την παλεύει;
Δύσκολη η καλογερική.
Δύσκολη και κοπιαστική.
Γιατί για να μπορείς να τα σκεφτείς όλα αυτά, πρέπει να έχεις μιλήσει λίγο παραπάνω με τον εαυτό σου.
Πρέπει εσύ σαν γονέας να έχεις καταφέρει να λύσεις από μόνος σου τις περισσότερες από τις παραπάνω απορίες, και να έχεις τουλάχιστον καταλήξει σε μια συγκεκριμένη και σταθερή αντιμετώπιση.
Προφανώς θα υπάρχουν πισωγυρίσματα, προφανώς θα υπάρχουν δεύτερες σκέψεις ανάλογα με την περίπτωση.
Και πίσω θα κάνεις, και λάθος θα κάνεις.
Και οι καταστάσεις καμιά φορά θα σε σπρώξουν σε δρόμους που δεν τους είχες καν στη φαντασία σου.
Ακόμα και η ίδια η προσωπικότητα ενός παιδιού θα διαμορφώσει την πορεία που θα το διδάξεις τους τρόπους, το πού θα πρέπει να το αφήσεις μόνο του και πού θα βάλεις πλάτη για να το στηρίξεις όταν χρειαστεί.
Πάντα όμως στο μυαλό σου, πρέπει να έχεις ένα πράγμα: τα παιδιά έχουν ένστικτο.
Λειτουργούν με αυτό χωρίς να το καταλαβαίνουν, αλλά είναι ιδιαίτερα ισχυρό.
Έχουν αντίληψη για αυτά που συμβαίνουν γύρω τους και τις περισσότερες φορές έχουν ισχυρή γνώμη.
Το ότι κάποια από αυτά δεν τη μετουσιώνουν σε λόγια, έχει να κάνει με το χαρακτήρα τους.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς ή δεν υπάρχει τρόπος να τη μάθεις.
Μπορεί να είναι αθώα και απονήρευτα, αλλά αυτή η αθωότητα στην ψυχή τους τα κάνει να ξεχωρίζουν το κακό από μακριά.
Αρκεί να παρατηρήσεις τις αντιδράσεις τους, για να δεις αν κάτι πραγματικά τους αρέσει η όχι.
Αν φοβούνται κάποιον άνθρωπο. Αν δεν περνάνε καλά ή αν το πιο απλό πράγμα γίνεται η πιο όμορφη εικόνα στο μυαλό τους.
Τα παιδιά προσαρμόζονται στις συνθήκες.
Προϋπόθεση να βρεις τον τρόπο, ώστε κάθε αλλαγή στη ζωή τους να συνδυάζεται με κάτι καινούργιο, όμορφο, καλύτερο από το προηγούμενο.
Και μέσα σε όλα αυτά δεν εννοώ τίποτε σχετικό με την παροχή υλικών αγαθών.
Τα παιδιά δεν είναι ευτυχισμένα επειδή έχουν μεγάλο σπίτι, μεγάλο δωμάτιο, πολλά παιχνίδια, αμέτρητα ρούχα.
Μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένα, αρκεί να έχουν πολλή αγάπη και ανάλογη μεταχείριση.
Αρκεί να καταλαβαίνουν ότι η παρουσία τους και η γνώμη τους είναι υπολογίσιμη.
Μη φανταστείς  ποτέ ότι δεν θα αναγνωρίσουν τη θλίψη στο πρόσωπο σου, μη φανταστείς ποτέ ότι δεν θα διακρίνουν το άγχος σου, μη φανταστείς ποτέ ότι μπορείς να κρυφτείς .
Η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αλήθεια. Την αλήθεια τα παιδιά την αποδέχονται και τη συγχωρούν.
Αντίθετα, το ψέμα τα μπερδεύει, δεν έχουν τρόπο διαχείρισής του.
Και όταν το καταλαβαίνουν αντιδρούν ανεξέλεγκτα.
Θεωρούν ότι τα προδίδεις με όλους τους τρόπους. Σταματάνε να σε εμπιστεύονται.
Και εκεί χρειάζεται διπλάσια προσπάθεια για να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη τους.
Είναι σαφώς προτιμότερο να γνωρίζουν μια κατάσταση από το να ζουν στην άγνοιά τους.
Η γνώση δημιουργεί σταθερότητα, ενώ αντίθετα, η άγνοια, μόνο φόβο.
Δείξε του τον τρόπο να μη φοβάται, μάθε του πώς μπορεί να αντιμετωπίζει την κάθε κατάσταση, σπάσε τη γυάλα και μείνε δίπλα του.
Είναι ο μόνος τρόπος για να ακούσεις κάποια στιγμή
"Μπορώ να σε βοηθήσω μαμά..."

Πηγή: http://www.eyedoll.gr/

Άσε τον άνεμο θα σε πάει αυτός

Αξίζεις.
Αξίζεις, επειδή είσαι πλάσμα του Θεού, δημιούργημά Του.
Επειδή ο Θεός σ’ αγαπάει και όλος ο ουρανός ασχολείται μαζί σου, σε φροντίζει και σού δίνει σημασία. Ακόμα και αν δε σε πάρει κανένας τηλέφωνο για μια μέρα, ακόμα και αν δε σού μιλήσει κανείς, έχεις μια φοβερή δυναμική μέσα σου. Είσαι ένα πλάσμα που όμοιό του δεν υπάρχει σ’ όλη τη γη. Κανείς δεν είναι σαν κι εσένα, δεν έχει τα γνωρίσματά σου, τα χαρίσματά σου μα και τα προβλήματά σου.
Ο Χριστός σ’ αγαπάει και σού δίνει σημασία.
Θέλει να σε δυναμώσει.
Πως θα γίνει αυτό;
Με τα σκαμπανεβάσματα.
Τη μια στιγμή νιώθεις πως έχεις τον Χριστό και την άλλη Τον χάνεις.
Τη μια έρχεται και την άλλη φεύγει.
Όπως ακριβώς ένιωσαν και οι μαθητές Τού μετά την Ανάσταση, όταν περπάταγαν περίλυποι και χαμένοι στις σκέψεις τους προς Εμμαούς.
Μόλις άρχισαν να νιώθουν την καρδιά τους να φλέγεται κι άρχισαν να καταλαβαίνουν τον Κύριο, Εκείνος έφυγε πάλι μακριά τους.
Γιατί;
Για να τους κάνει πιο δυνατούς.
Τούς άφησε μόνο τη γλυκιά γεύση στην ψυχή τους, τη θερμότητα, την πίστη και τη δύναμη.
Να πιστεύουν, ν’ αγγίζουν και να νιώθουν παρόντα τον αόρατο.
Να νιώθουν ότι κρατούν
Αυτόν που όλο τους φεύγει, αφήνοντας όμως πίσω Του την ευωδία Του, τη γλυκύτητά Του, το ζήλο και τον πόθο.
Ο Χριστός θέλει να Τον αγαπάμε, χωρίς όμως να νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι Τον κρατούμε.
Δε θέλει να μας δώσει σιγουριά, αλλά να μας αφήσει σ’ ένα μετέωρο κενό, στο οποίο μπορούμε να κάνουμε τις ωραιότερες πτήσεις, τα ομορφότερα σχέδια στον ουρανό της αγάπης Του, στο πέλαγος της ζωής, αφημένοι στους κυματισμούς Του.
Μπορεί να νομίζεις ότι δεν ξέρεις που πας μέσα στο πέλαγος.
Τότε, Εκείνος σου λέει:
"Άσε τον άνεμο, θα σε πάει αυτός"
Μα δεν έχω πυξίδα.
Νιώθω ότι δεν ξέρω τίποτα
“Αφέσου και θα βγεί κάτι καλό”.

Από το βιβλίο « Δυνάμωσε την ψυχή σου» – του π. Ανδρέα Κονάνου

Δευτέρα 21 Ιουλίου 2014

Ξέχασε πρώτα εσύ τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου

Ξέχασε, λοιπόν, τις ξένες αμαρτίες, για να ξεχάσει και ο Κύριος τις δικές σου.
Γιατί αν πεις: "τιμώρησε τον εχθρό μου", έκλεισες το στόμα σου.
Έχασε πιά η γλώσσα σου το δικαίωμα να μιλάει στο Θεό.
Πρώτα πρώτα επειδή εξ αρχής Τον παρόργισες κι ύστερα επειδή ζητάς πράγματα που είναι αντίθετα στον ίδιο το χαρακτήρα της προσευχής.
Αφού, δηλαδή, προσέρχεσαι για να ζητήσεις συγχώρηση αμαρτημάτων, πως μιλάς για τιμωρία;
Το αντίθετο έπρεπε να κάνεις, να παρακαλάς για τους άλλους, ώστε στη συνέχεια να παρακαλέσεις με παρρησία και για τον εαυτό σου.
Αν προσευχηθείς για τους συνανθρώπους σου, τα πέτυχες όλα, έστω κι αν δεν πεις το παραμικρό για τις δικές σου αμαρτίες.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ζοφερό, από μια ψυχή που μνησικακεί και μισεί.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακάθαρτο από μια γλώσσα που κακολογεί και καταριέται.
Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο.
Το στόμα σού δόθηκε όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.
Ο Θεός σε πρόσταξε να συγχωρείς, κι εσύ Τον παρακαλάς να καταργήσει τη δική Του εντολή;
Δεν συλλογίζεσαι ότι, από το άλλο μέρος λυπάται ο Θεός, ο Πλάστης σου, ο Ευεργέτης σου, ο Σωτήρας σου;
"Μα αδικήθηκα", λες, "και είμαι πικραμένος".
Τότε, λοιπόν, προσευχήσου εναντίον του διαβόλου που μας αδικεί περισσότερο από κάθε άλλον.
Γιατί αυτός δημιουργεί και τους εχθρούς και τις έχθρες, αυτός είναι ο μεγάλος και μοναδικός εχθρός σου, με τον οποίον δεν είναι δυνατό να συμφιλιωθείς ποτέ.
Ο συνάνθρωπος, απεναντίας, όσα κι αν σού κάνει, είναι αδελφός σου.
Γι’ αυτό οφείλεις να προσεύχεσαι για το καλό του, για την ευτυχία του, για τη μετάνοια και την σωτηρία του.

Παιχνίδια αίσχους

Μοιάζει με σπασμένη κούκλα.
Εξαρθρωμένη από το πολύ παιχνίδι.
Άτσαλα αφημένη στην άμμο, σαν να την ξέχασε ο κάτοχός της, φεύγοντας βιαστικά για τη δροσερή θάλασσα που διακρίνεται στο βάθος ή για το σκιερό σπίτι δεξιά στο κάδρο.
Μοιάζει με παλιά πάνινη κούκλα, λερωμένη από τα πολλά χέρια που την κράτησαν, την τάισαν, τη νανούρισαν, τη μάλωσαν, τη χάιδεψαν, την κοίμισαν, της τραγούδησαν, την έσφιξαν στην αγκαλιά τους, ήταν συντροφιά τους νύχτα και μέρα, χειμώνες και καλοκαίρια. Μαζί στα γέλια και στα κλάματα, στο κυνηγητό και στο κρυφτό, στον πόλεμο και στην ειρήνη.  Πιο πολύ στον πόλεμο παρά στη σύντομη ειρήνη.
Χρειάζεσαι μερικά δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσεις ότι είναι ένα παιδί. Ήταν ένα παιδί, που δεν θα μεγαλώσει ποτέ.
Ένα μελαχρινό αγόρι 3-4 χρονών, με το προσωπάκι του στην άμμο, διαλυμένο από πυρά που στόχευαν ενήλικες αλλά οι «έξυπνες» βόμβες δεν έκαναν διάκριση.
Πρόλαβε να φοβηθεί; Έτρεξε άραγε να σωθεί;
«Παράπλευρες απώλειες», «εκφράζουμε τη θλίψη μας», «αυστηρές επιπλήξεις», «ανησυχία για την κλιμάκωση», «εκκλήσεις για εκεχειρία».

Αίσχος, αίσχος, αίσχος.

Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Δεν έχουν καταλάβει ότι γεννήθηκαν...



Αυτά τα δίδυμα που θα δείτε, σύμφωνα με τον τίτλο του βίντεο, δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι γεννήθηκαν!
Δεν αποχωρίζονται το ένα το άλλο και αγκαλιάζονται τρυφερά, σαν να είναι ακόμα μέσα στη μητέρα τους.
Απίστευτο βίντεο

Η αγάπη προς τον πλησίον μας αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εντολή, μετά την αγάπη προς το Θεό

Με την αγάπη χωρίς περιορισμούς και χωρίς προϋποθέσεις, μιμούμενοι την αγάπη του Θεού θα γίνουμε παιδιά του, υιοί κατά χάρη. Σε ολόκληρη τη πατερική θεολογία γίνεται λόγος για την υιοθεσία μας από τον Θεό ώστε να γίνουμε κ εμείς κατά χάρη τέκνα Θεού. Όλοι οι χριστιανοί γίνονται μέτοχοι της χάριτος της υιοθεσίας με το βάπτισμα, που μας καθιστά μετόχους του θανάτου και της αναστάσεως. Η χάρη όμως αυτή του βαπτίσματος ενεργοποιείται με τη μίμηση της θείας αγάπης, χωρίς προϋποθέσεις και περιορισμούς χωρίς διακρίσεις και επιφυλάξεις, χωρίς απαιτήσεις και εγωιστική αντιμετώπιση αλλά με ειλικρίνεια και ετοιμότητα συγχωρήσεως των πταισμάτων των άλλων όπως ο Θεός συγχωρεί και εμάς. Η συγχώρηση πάνω απ' όλα αποδυναμώνει την ενστικτώδη βίαιη αντίδραση μας και εισάγει την αγάπη στη σχέση μας με τους άλλους.

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας…

Αν δεν ήσουν Εσύ, τι θα ήταν αλήθεια η ζωή μας;
Εσύ!
Η πιο μεγάλη μας χαρά, η πρώτη χαρά του κόσμου όλου.
Η πρώτη!
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία μας
Ποια θα είχαμε Μάνα τέτοιας αγάπης εμείς;
Ποια χαρά θα μπορούσε να νιώσει η καρδιά μας;
Ποια αγκαλιά θα μας έκλεινε στοργική
Στις μεγάλες και κρίσιμες ώρες των πόνων;Και ποιο χέρι απαλό με γλυκύτατο χάδι
Θα σκούπιζε ανάλαφρο των ματιών μας το δάκρυ;
Αν δεν ήσουν Εσύ, Παναγία, αν δεν ήσουν Εσύ, η χαρά των αγγέλων
Η γλυκειά χαρμονή, η στοργή και η ελπίδα και το φως στην ασέληνη νύχτα
Στο πυκνότατο σκότος των πολλών πειρασμών της θλιμμένης ζωής μας;
Αν δεν ήσουν Εσύ, οδηγός των βημάτων μας, ασταθών και τρεμάμενων
Οδηγός προς Εκείνον που είναι η ζωή και η μόνη ατελείωτη κι αιώνια χαρά μας
Τον Υιό και Θεό σου, και δικό μας Σωτήρα;
Αν δεν ήσουν Εσύ…
Αλλά είσαι!
Είσαι Εσύ!
Η γλυκειά μας Μητέρα!
Καθημερινά στη ζωή μας.
Εσύ!
Η χαρά μας!
Έλα πάλι, σκύψε με την τόση σου αγάπη σου, ζέστανε τη ψυχή μας
Και κάνε μας έτοιμους, κράτησέ μας κοντά σου, στη ζεστή αγκαλιά σου.
Αλλά και τότε, στον καιρό της εξόδου μας, κράτησέ μας κοντά Σου
Για να ΄μαστε πάντα μες στο φως και τη δόξα του δικού σου Υιού
Του απείρου Θεού μας, Του Πλάστη και Του Δημιουργού μας.
Αμήν.

Υπάρχει καλή και κακή σιωπή;

Βεβαίως.
Όπως υπάρχει η καλή σιωπή, υπάρχει και η κακή.
Όπως υπάρχει η καλή ομιλία, υπάρχει και η κακή.
Καλή σιωπή είναι η ταπεινή, η εσωτερική, αυτή, που συνοδεύεται με προσευχή, και γεμίζει την ψυχή με χαρά.
Κακή σιωπή είναι εκείνη, που την συνοδεύει η δειλία, η εσωτερική κατάκριση, η ολιγοπιστία, η θλίψη, η απόγνωση.
Καλή ομιλία είναι εκείνη, που λέγει τα σωστά και αναγκαία.
Κακή ομιλία είναι η αργολογία, η ευτραπελία, η κολακεία, η υποκρισία, ο θυμός, η οργή, η αισχρολογία, η κατάκριση, η συκοφαντία και όλα τα παρόμοια.
Πρέπει λοιπόν να αποκτήσουμε “νουν Χριστού” (Α’ Κορ. β’ 16), ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε πότε θα πρέπει να μιλήσουμε και πότε θα πρέπει να σιωπήσουμε.

Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2014

Κύριε Παντοκράτωρ ελέησόν με

Ιησού, Σύ που δημιούργησες τούς Αγγέλους, καί είσαι Κύριος αυτών των άυλων όντων, που σε δοξολογούν ασίγητα, Σε δοξολογώ, Ιησού, πού καλλώπισες όλα τα κτίσματα, Σ΄ευχαριστώ, γιατί με το λογικό που μου έδωσες τα βλέπω και τα χαίρομαι.
Ιησού, που μ΄ένα Σου νεύμα έφτιαξες τον ουρανό, εξομολογούμαι ότι με το βάρος των αμαρτιών μου δεν μπορώ να σηκώσω το βλέμμα να τον δω.Ιησού, που κατασκεύασες τον ήλιο και τη σελήνη, φώτισε την ψυχή μου.
Ιησού, που διακόσμησες τον ουρανό με τ΄άστρα, κόσμησέ με, με τα χαρίσματά Σου.
Ιησού, που ζωγράφισες τη γη με τα πολύχρωμα κι ευωδιαστά λουλούδια, κάνε να βλαστάνει κι η ψυχή μου άνθη των αρετών.
Ιησού, που έκανες να βγάζουν τα δέντρα διάφορους ωραίους καρπούς, πλούτισέ με, με τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Αν, λοιπόν, ο καθένας μας ήξερε τη χρονική στιγμή του θανάτου του...

Αν θέλετε να πληροφορηθείτε, γιατί είναι άγνωστο στον καθένα μας το τέλος της ζωής του και γιατί ο θάνατος έρχεται ξαφνικά, όπως ο κλέφτης τη νύχτα, θα σας το πω, καθώς μάλιστα νομίζω ότι σωστά γίνεται έτσι.
Αν, λοιπόν, ο καθένας μας ήξερε τη χρονική στιγμή του θανάτου του, κανείς μας δεν θα φρόντιζε να κάνει ενάρετα έργα, όσο θα ζούσε, αλλά, γνωρίζοντας ποια θα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής του, αφού πρώτα θα έκανε αμέτρητα κακά, θα μετανοούσε λίγο πριν κλείσει για πάντα τα μάτια του και θα έφευγε για την άλλη ζωή απαλλαγμένος από τις αμαρτίες του.
Αν δηλαδή τώρα, που ο φόβος από την άγνοια του χρόνου του θανάτου συγκλονίζει τις ψυχές μας, αφού περάσουμε όλη μας τη ζωή μέσα στην αμαρτία, μόλις στις τελευταίες μας στιγμές αποφασίζουμε οι περισσότεροι να μετανοήσουμε, εφόσον βέβαια προλάβουμε, ποιος από μας θα φρόντιζε για την αρετή, αν ξέραμε σίγουρα το πότε θα πεθάνουμε;
Τίποτα δεν θα διστάζαμε να πράξουμε ως την ημέρα εκείνη. Από τους εχθρούς μας θα παίρναμε εκδίκηση, όσους θέλαμε θα σκοτώναμε, τα άγρια πάθη της ψυχής μας θα ικανοποιούσαμε σε βάρος των συνανθρώπων μας, και μετά, πριν πεθάνουμε, θα... μετανοούσαμε!

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014

Το παράθυρο και η προσευχή

Αυτός που στέκει μπροστά σ’ένα ανοιχτό παράθυρο ακούει το θόρυβο που έρχεται απ’έξω.
Δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εντούτοις, μπορεί, αν θέλει, να ξεχωρίσει ή όχι τους θορύβους αυτούς.
Αυτός που προσεύχεται είναι εκτεθειμένος σε πλήθος ξένες σκέψεις, συναισθήματα και εντυπώσεις. Το να θελήσει να εμποδίσει την εισροή τους είναι τόσο ανωφελές όσο το να εμποδίσει τον αέρα να κινείται σ’ένα ανοιχτό δωμάτιο.Όμως, μπορεί κανείς να τις παρακολουθεί ή να μην τις παρακολουθεί.
Έτσι, η παρουσία τους, αν το θέλουμε και εμείς οι ίδιοι, μπορεί να μένει απαρατήρητη κατά τη διάρκεια της προσευχής μας. Αυτό δεν μπορούμε να το πετύχουμε, μας λένε οι άγιοι, παρά με τη συνεχή άσκηση και γυμναστική του πνεύματός μας.

Από το βιβλίο του Τίτο Κολλιάντερ
"Ο δρόμος των ασκητών"

Ποτέ μη μακαρίζετε την αμαρτωλό

Ποτέ μη μακαρίζετε τον αμαρτωλό.
Να μακαρί­ζετε τον δίκαιο.
Πού είναι τόσοι μεγάλοι και τρανοί;
Περαστικοί ήταν κι έφυγαν.
Δεν τους έτρεμαν οι αξιωματούχοι;
Δεν ταπεινώνονταν όλοι μπροστά τους;
Ήρθε όμως η αμαρτία, και όλα φανερώθη­καν κι ελέγχθηκαν.
Δεν βλέπετε τον Ευτρόπιο;
Οι δουλόφρονες έγιναν δικαστές του κι οι κόλακες δήμιοι!
 Εκείνοι που φιλούσαν κάποτε τα χέρια του, επιχειρούσαν τώ­ρα πρώτοι να τον σύρουν έξω απ’ τον ναό!
Χθες δουλικός, σήμερα εχθρός!
Χθες επαινέτης, σήμερα κατήγορος!
Χθες τον αποκαλούσες σωτήρα κι ευεργέτη, σήμερα τον στιγματίζεις!
Και όλ’ αυτά γιατί χθες δεν ενεργούσες με ειλικρίνεια.
Τι μεταστροφή!
Τι μεταπήδηση στην αντίπερα όχθη!
Αλλά εγώ δεν είμαι τέτοιος.
Αν και μ’ επιβου­λευόταν, έγινα προστάτης του.
Αναρίθμητα δεινά έπαθα και δεν τ’ ανταπέδωσα, γιατί μιμούμαι τον Κύριό μου Χριστό.
Τόσες ανακατατάξεις έγιναν από τότε που ήρθα στην πόλη, και κανείς δεν σωφρονίζεται.
Όταν λέω κανείς, δεν κατηγορώ όλους -μη γένοιτο!
Δεν είναι δυνατό τούτα τα εύφορα χώματα να δε­χθούν σπέρματα και να μη βγάλουν στάχυα.
Εγώ όμως είμαι αχόρταγος!
Δεν θέλω να σωθούν λίγοι, αλλά όλοι!
Κι αν ένας μόνο χαθεί, θα χαθώ κι εγώ!
Εμπρός!
Μη στέκεσαι μακριά από την Εκκλη­σία!
Τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την Εκκλη­σία!
Η ελπίδα σου η Εκκλησία, η σωτηρία σου η Εκκλησία, το καταφύγιό σου η Εκκλησία!
Είναι υψηλότερη από τον ουρανό, είναι πλατύτερη από τη γη!
Ποτέ δεν γερνάει, πάντοτε ακμάζει.
Η Γραφή την αποκαλεί βουνό, για να δηλώσει την ασάλευτη στερρότητά της· παρθένο, για την αφθορία της· βασίλισσα, για τη μεγαλοπρέπειά της· θυγατέρα, για τη συγγένεια με τον Θεό· στεί­ρα που γέννησε εφτά, για την πολυτεκνία της…
Μύριες ονομασίες, για να παραστήσει την ευγένειά της, όπως ακριβώς και ο Κύριός της έχει πολλά ονόματα.
Για όλα τούτα ας ευχαριστήσουμε τον Θεό, για­τί σ’ Αυτόν αποκλειστικά ανήκει η δόξα στους αι­ώνες των αιώνων.
Αμήν!

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τρίτη 15 Ιουλίου 2014

Για προσευχή ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν

"Μα έχω τόσες φροντίδες και ασχολίες!", θα μου πεις.
Γι' αυτό ακριβώς έλα στο ναό, για να ελκύσεις με την εδώ παρουσία σου την εύνοια του Θεού, κι έτσι να φύγεις ασφαλισμένος· για να Τον έχεις βοηθό στις υποθέσεις σου, κι έτσι να γίνεις ακατανίκητος από τους δαίμονες και τους μοχθηρούς ανθρώπους.
Γιατί, συμμετέχοντας στη Θεία Λειτουργία και στην κοινή λατρεία, θα ενισχυθείς από τον παντοδύναμο Θεό, θα πάρεις τα δικά Του όπλα, κι έτσι ούτε ο διάβολος ούτε οι άνθρωποι θα μπορέσουν να σε βλάψουν. Και μη μου πεις, ότι, καθώς είσαι συνέχεια απασχολημένος με τα προβλήματα της ζωής, δεν μπορείς να τρέχεις κάθε τόσο στην εκκλησία ούτε να προσεύχεσαι όλη μέρα.
Στην εκκλησία, έστω, δεν μπορείς να πηγαίνεις. Όπου κι αν βρίσκεσαι, όμως, μπορείς να στήσεις το θυσιαστήριό σου. Ούτε ο τόπος ούτε η ώρα σε εμποδίζουν. Κι αν δεν γονατίσεις, κι αν δεν κλάψεις, κι αν δεν υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, η προσευχή σου θα είναι τέλεια, εφόσον θα έχεις διάνοια θερμή.
Εσύ που βαδίζεις στο δρόμο, εσύ που βρίσκεσαι στην αγορά, εσύ που ταξιδεύεις στη θάλασσα, εσύ που κάθεσαι στο εργαστήριό σου, εσύ που μαγειρεύεις στο σπίτι σου, εσύ που καλλιεργείς το χωράφι σου κι εσύ που σε κάποιαν άλλη εργασία καταγίνεσαι, όταν δεν μπορείτε να έρθετε στην εκκλησία, κάντε, εκεί που είστε, προσευχή εκτενή και προσεκτική.

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Παράλαβέ με, Κύριε...

Παράλαβέ με, Κύριε, εις την Βασιλείαν σου!
Παράλαβέ με Ιησού μου, αυτού οπού είσαι
Εσύ η αγάπη μου και το φως μου το γλυκύτατον!
Ναι, γλυκύτατε Ιησού μου, παράλαβέ με τώρα - τώρα, Κύριέ μου, παράλαβέ με, διότι από την ώραν, οπού εγεύθηκα μερικώς και αρρήτως την άρρητον τρυφήν και χριστότητα Σου του Χριστού μου και Θεού μου, δεν υποφέρνω πλέον τον χωρισμόν Σου!
Δεν υποφέρνω την απουσίαν Σου.
Καίομαι και ανάπτω από την άσβεστον φλόγα της γλυκυτάτης Σου αγάπης! Όταν σε ενθυμούμαι, φλογίζομαι από την δίψαν Σου!
Όταν Σε μελετώ, ολιγοθυμώ διά την υστέρησίν Σου και ατονώ διά τον χωρισμόν Σου!

Πνευματική ζωή

Για μια σωστή αρχή στην πνευματική ζωή, να μην κατηγορείς ποτέ κανένα, να μην κοροϊδεύεις, να μην οργίζεσαι, να μην περιφρονείς, να μην λες ο μεν ζει ενάρετα η ο τάδε άσωτα διότι αυτό ακριβώς είναι το μη κρίνετε, όλους να τους βλέπεις το ίδιο και με την ίδια διάθεση με την ίδια σκέψη και με απλή καρδιά, μην ανοίγεις το αυτί σου σε εκείνον που κατακρίνει ούτε πολύ περισσότερο να ευχαριστείσε και να συμφωνείς με όσα λέει, να κρατάς το στόμα σου κλειστό στα λόγια τα πολλά και πρόθυμο στην προσευχή, βάζε τον εαυτό σου κάτω απ όλους και τότε θα ζεις συντροφιά με τον Χριστό, αγωνίζου να μην φανταζεσε με τον νου σου ότι έφτασες σε μέτρα των αγιών και να θεωρείς την προσευχή σου σαν του χειρότερου αμαρτωλού, ποτέ μην ξεθαρεύεις για τα καλά σου έργα γιατί δεν ξέρεις αν είναι αρεστά στον Θεό αν βλέπεις τον συνάνθρωπό σου να σφάλει να τα βάζεις με τον εαυτό σου...ο ταπεινός στην καρδιά γίνετε δοχείο του αγίου Πνεύματος. Ο ταπεινολόγος κι ο κακομοίρης στην εξωτερική και εσωτερική εμφάνιση δήθεν σωσμένος και αναπαυμένος στις δάφνες των αρετών του δήθεν ή πραγματικών γίνετε δοχείο του δικού του οινο-πνεύματος.

Πρεσβύτερος Εμμανουήλ Εμμ. Γεωργιακάκης

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Το αθέατο πέρασμα

...(γιατί) ο Κύριος είναι πολύ ταπεινός, πολύ κρυφός, πολύ αφανής.
Του αρέσει πάρα πολύ αυτό το "κρυφό".
Ενώ είναι στο κέντρο των πραγμάτων και είναι η αιτία όλων των καλών, το κάνει μ'έναν τρόπο που να μην φαίνεται.
Ένα αθέατο πέρασμα είναι η ζωή του Χριστού στη ζωή του κάθε ανθρώπου.
Πολλά πράγματα που είναι του Κυρίου δεν τα καταλαβαίνουμε ότι είναι του Κυρίου.
Γιατί ο Κύριος περνάει, σκορπάει την υγεία, την αγάπη, το χάδι, την θεραπεία, την απαλλαγή απ'τον πειρασμό και περιμένει από σένα να τον ψάξεις.
Και να πεις από φιλότιμο, από ευαισθησία, από ανθρωπιά και ευγνωμοσύνη:
"Ποιος με έκανε καλά";
Να λέμε ευχαριστώ.
"Ων ήσμεν και ων ουκ ήσμεν".
Για όσα γνωρίζουμε και για όσα δε γνωρίζουμε.
Σ'ευχαριστούμε Κύριε!

Απόσπασμα από εκπομπή του π.Ανδρέα Κονάνου

Επικίνδυνο να διδάσκεις χωρίς αρετή...

Είναι επικίνδυνο να διδάσκει ένας που δεν έχει προχωρήσει στην πράξη της αρετής.
Όπως δηλαδή καθώς κάποιος έχει σπίτι ετοιμόρροπο και... δεχθεί σ' αυτό φιλοξενούμενους, θα τους κάνει κακό με την πτώση των τοίχων, έτσι και εκείνοι οι οποίοι δεν κατάρτισαν πρώτα τους εαυτούς τους, θα προξενήσουν την απώλεια σε όσους προσέρχονται σε αυτούς.
Γιατί με τα λόγια βέβαια τους προσκάλεσαν στο δρόμο της σωτηρίας, με την κακή τους όμως συμπεριφορά θα βλάψουν τελικά τους αγωνιστές.

Αγία Συγκλητική

Σάββατο 12 Ιουλίου 2014

Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός

Θα στο ξαναπώ άλλη μια φορά.
Μάθε να σιωπάς.
Μην αφήνεις να βλέπουν οι άλλοι τι κρατάς στα χέρια σου.
Δουλεύεις για τον Αόρατο.
Ας είναι και το έργο σου αόρατο.
Όταν σκορπίζει κανείς γύρω του ψίχουλα, μαζεύονται τα πουλιά που στέλνει ο διάβολος, λένε οι άγιοι.
Πρόσεξε την αυτοϊκανοποίηση.
Γι’αυτό οι άγιοι δίνουν την συμβουλή:
Να ενεργείς με διάκριση.
Βρίσκεσαι κάπου και σου προσφέρουν κάτι.
Διάλεξε το μικρότερο κομμάτι.
Αν, όμως, κάποιος ή κάποιοι βλέπουν τι θα κάνεις, τότε προτίμησε ν’ακολουθήσεις τη μέση οδό που θα προκαλούσε την πιο μικρή αίσθηση στους άλλους.
Προσπάθησε, δηλαδή, με κάθε τρόπο να μένεις αφανής.
Να περνάς όσο πιο πολύ μπορείς απαρατήρητος.
Να το έχεις αυτό σαν ένα κανόνα πάντοτε.
Μη μιλάς για τον εαυτό σου, πώς κοιμήθηκες, τι ονειρεύτηκες, τι σου συνέβη.
Μη λες τη γνώμη σου ευκαίρως ακαίρως χωρίς να ρωτηθείς.
Μην κάνεις λόγο για τις ανάγκες σου και τις υποθέσεις σου.
Όταν διαρκώς μιλάς γι’αυτά, τρέφεις απλούστατα τον ναρκισσισμό σου με την αυτοαπασχόλησή σου.»
Μάθε να γίνεσαι αόρατος… ώστε να σε βλέπει και να σε ευλογεί ο Θεός.

Απόσπασμα απ΄το βιβλίο του Τ.Κολλιάντερ "Ο δρόμος των ασκητών"

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

Και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής

Αν δεν πιστεύεις στα λόγια, πίστευε στα πράγματα.
Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία;
 Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ακονισμένα;
Όμως δεν την νίκησαν.
Που είναι εκείνοι, που την πολέμησαν;
Έχουν σιγήσει και παραδόθηκαν στην λήθη.
Και που είναι η Εκκλησία;
Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο.
Τα δικά τους σβήστηκαν, τα δικά της είναι αθάνατα.
Αν όταν ήταν λίγοι δεν νικήθηκαν, τώρα που η οικουμένη γέμισε ευσέβεια, πως μπορείς να την νικήσεις;
"Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι" (Ματθ. 24.35).
Και πολύ εύλογα, διότι η Εκκλησία είναι πιο ποθητή στο Θεό από τον ουρανό.
Δεν ανέλαβε σώμα ουρανού, αλλά ανέλαβε σάρκα Εκκλησίας˙για την Εκκλησία υπάρχει ο ουρανός, όχι για τον ουρανό η Εκκλησία.
Τίποτε από αυτά που έγιναν να μην σας ανησυχεί.
Αυτό χαρίστε μου πίστη αμετάβλητη.
Δεν είδατε τον Πέτρο ότι βάδιζε πάνω στα νερά, και όταν λίγο δίστασε παρά λίγο να καταποντισθεί, όχι εξαιτίας της άτακτης ορμής των νερών, αλλά εξαιτίας της αδύναμης πίστης του;
Μήπως λοιπόν ήρθα εδώ με ψήφους ανθρώπινες;
Μήπως με έφερε άνθρωπος για να με απολύσει άνθρωπος;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Τριών ειδών προβλήματα.... μία λύση

Μερικοί βασανίζονται από τριών ειδών προβλήματα.
Από εκείνα που είχαν κάποτε.
Από εκείνα που έχουν τώρα και από εκείνα που περιμένουν ότι θα έχουν.
Οι λύπες, βέβαια, θα έρθουν, αλλά τι θα κερδίσουμε, αν βιαστούμε και τρέξουμε να τις προϋπαντήσουμε;
Θα έχουμε αρκετό καιρό να λυπηθούμε, όταν έρθουν.
Στο μεταξύ ας ελπίζουμε για καλύτερα πράγματα και ας μένουμε σταθεροί ως το τέλος.
Άφησε το παρελθόν στο έλεος του Θεού, το παρόν στην αγάπη Του και το μέλλον στην Πρόνοιά Του.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2014

Η αγάπη είναι ανίσχυρη γιατί είναι παντοδύναμη

Γνωρίζετε βέβαια το πιο πεζό επιχείρημα των άθεων:
Γιατί ο Θεός δεν τα ρυθμίζει όλα αυτά αφού είναι παντοδύναμος;
Ή μήπως δεν είναι παντοδύναμος;
Είναι παντοδύναμος ο Θεός.
Αλλά η δύναμη του δεν είναι αυτή των δικτατόρων και των δημίων, ούτε καν η δύναμη πού μπορώ να ασκήσω μέσα στο μίσος μου. Η παντοδυναμία του Θεού είναι εγώ -κι εδώ χρησιμοποιώ όρο δυσκολομετάφραστο πού θέλει ανάλυση- η Αγάπη.
Όχι η αγάπη πού κατέχει αλλά η Αγάπη πού σέβεται.
Η Αγάπη πού ταυτίζεται μ' αυτό πού οι θεολόγοι ονομάζουν «κένωση».
Οι άνθρωποι μπορούν να δημιουργήσουν αντίγραφα και απομιμήσεις.
Όμως, μόνο μια απόλυτη παντοδυναμία μπορεί να πλάσει μια ετερότητα πραγματικά απόλυτη μια ελευθερία πραγματικά ελεύθερη. Η πράξη της δημιουργίας σημαίνει διακινδύνευση για το Θεό. Ο Θεός διακινδυνεύει να απορριφθεί, να αποδιωχθεί, να σταυρωθεί μέσα από τις ελευθερίες πού είναι το αριστούργημα της παντοδυναμίας Του.
Η Αγάπη είναι ανίσχυρη γιατί είναι παντοδύναμη.
Το ξέρετε πολύ καλά ότι όσο πιο πολύ αγαπάτε κάποιον, τόσο πια, ανίσχυροι είσθε.
Η αγάπη πού είναι ελευθερία, αναζητώντας την ελευθερία, δεν μπορεί να εξαλείψει εξωτερικά, αυταρχικά και δικτατορικά, τα σκοτάδια πού κατοικούν μέσα μας, στα οποία τόσο συχνά, άνετα και αβίαστα παραδίδουμε τη Δημιουργία.

Ολιβιέ Κλεμάν

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

Δεν μου είναι αρεστά τα έργα σου

Το γνώρισα αυτό εκ πείρας.
Δεν ψεύδομαι, λέω την αλήθεια ενώπιον του Θεού, ότι γνωρίζω εν πνεύματι την Άχραντο Παρθένο.
Δεν Την είδα, αλλά το Άγιο Πνεύμα μου έδωσε να γνωρίσω Αυτήν και την αγάπη Της για μας.
Χωρίς την ευσπλαγχνία Της η ψυχή μου θα είχε χαθεί από πολύν καιρό.
Εκείνη, όμως, ευδόκησε να μ'επισκεφθεί και να με νουθετήσει, για να μην αμαρτάνω.
Μου είπε: ''Δεν μου είναι αρεστά τα έργα σου''.
Τα λόγια Της ήταν ευχάριστα, ήρεμα, μειλίχια, και συγκίνησαν την ψυχή.
Πέρασαν πάνω από σαράντα χρόνια, αλλά η ψυχή μου δεν μπορεί να λησμονήσει εκείνη την γλυκειά φωνή, και δεν γνωρίζω πώς να ευχαριστήσω την αγαθή και σπλαγχνική Μητέρα του Θεού.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Τρίτη 8 Ιουλίου 2014

3 κινήσεις

Σε άκουσα αδερφέ μου να λες πως τα πάντα γλιστρούν τόσο γρήγορα μέσα από τα χέρια σου.
Ο χρόνος...
Οι καταστάσεις...
Οι ανθρώπινες σχέσεις...
Η δουλειά, η εργασία...
Τα όνειρά σου...
Οι σκέψεις...
Τα συναισθήματά σου...
Και τόσα άλλα...
"Σαν άμμος γλιστρούν μέσα από τα χέρια μου."
Και σε νιώθω, γιατί το έχω νιώσει κι εγώ.
Να μοιραστώ μαζί σου ένα μυστικό;
3 κινήσεις...
Βάλε αντικρυστά τις παλάμες σου.
Τη μία πάνω στην άλλη.
Τώρα πλέξε τα δάχτυλά σου.
Σφίξε τα χέρια σου.

Δεν μπορεί πλέον τίποτα να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου.
Τα ασφαλίζει η προσευχή σου.

Τα ευώδη άνθη της ερήμου

Η άσκηση, ο καθημερινός αγώνας και η αδιάκοπη πνευματική καλλιέργεια έκαναν την έρημο ευωδιαστό κήπο και όαση. Οι Πατέρες της ερήμου με τους αγώνες και τους ιδρώτες τους κατόρθωσαν να πετύχουν πολλές χριστιανικές αρετές και να νοιώσουν τη χαρά της γνήσιας χριστιανικής ζωής.
Μερικές αρετές που χαρακτήριζαν γενικά όλους τους αγωνιστές είναι οι εξής:
-Η ταπεινοφροσύνη:
Η αρετή αυτή ήταν η βασική επιδίωξη και στόχος κάθε αγωνιστή.
Ήταν η αρετή που μπορούσε να οδηγήσει τον μοναχό στην ηθική τελειότητα.
-Η υπακοή:
Η αρετή αυτή είναι συνέπεια της ταπεινοφροσύνης και εκδηλώνεται με την πλήρη απουσία του εγωισμού.
-Η σιωπή:
Θεωρείται μία από τις κυριότερες αρετές ως αποτελεσματικό όπλο νίκης σε κάθε πόνο.
Ο Άγ. Αρσένιος έλεγε: «πολλές φορές μετάνιωσα που μίλησα, ποτέ όμως γιατί εσιώπησα».
-Τα δάκρυα:
Ήταν βασικό στοιχείο του ηθικού αγώνα των ασκητών της ερήμου.
Σαν τις σταγόνες της βροχής γεωργούσαν το άγονο της ερήμου.
Είναι αποτελεσματικό μέσο για την λύτρωση των αμαρτιών και την απόκτηση των αρετών.

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ποια πάθη μας εμποδίζουν από την πνευματική πρόοδο

Τρία είναι τα πάθη που κατακυριεύουν την ψυχή, μέχρι να φθάσει σε μεγάλα μέτρα, και αυτά δεν αφήνουν τον άνθρωπο να αποκτήσει τις αρετές και να είναι κοινωνός της ζωής του άλλου:
H αιχμαλωσία, η οκνηρία και η λήθη.
Τα πάθη αυτά είναι μία περίληψις όλων των κακών.
Αιχμαλωσία είναι ότι με κυριεύει, ότι γενικώς έλκει την σκέψη και την καρδιά μου, δηλαδή το ενδιαφέρον, η απασχόληση με κάτι, το πάθος.
Οκνηρία είναι το να μην αντιμετωπίζω δραστήρια την πνευματική μου ζωή.
Λήθη είναι το να ξεχνάω τον Θεό, να ξεχνάω αυτό το οποίο έχω μπροστά μου.

Αρχιμανδρίτου Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

Η καλή χρήση των πραγμάτων

Από τα πράγματα που μας έδωσε ο Θεός προς χρήση, άλλα βρίσκονται μέσα στην ψυχή, άλλα στο σώμα και άλλα έξω από το σώμα. Για παράδειγμα, μέσα στην ψυχή βρίσκονται οι δυνάμεις της, στο σώμα τα αισθητήρια όργανα και τα υπόλοιπα μέλη, και έξω από τα σώμα, οι τροφές, τα κτήματα και τα άλλα. Η καλή λοιπόν χρήση αυτών, ή όσων συμβαίνουν γύρω από τους ανθρώπους ως καλά και ως κακά, ενώ κανένα τους δεν είναι κακό από τη δική του αιτία. Ανάλογα λοιπόν προς χρήση τους, θεωρούνται είτε κακά είτε αγαθά. Η γνώση καθεαυτή είναι καλή το ίδιο και η υγεία αλλά για τους πολλούς ωφέλησαν περισσότερο τα αντίθετα, παρά αυτά. Γιατί στους φαύλους η γνώση δε βγαίνει σε καλό αν και καθεαυτή είναι καλή, όπως έχει ειπωθεί.Επίσης ούτε η υγεία, ούτε ο πλούτος, ούτε η χαρά. Και τούτο, γιατί δε χρησιμοποιούν αυτά κατά τρόπο που πραγματικά θα τους συνέφερε. Άρα λοιπόν σ’ αυτούς συμφέρουν τα αντίθετα. Λοιπόν ούτε κι εκείνα τυχαίνει να είναι κακά από τη δική τους αιτία, αν και φαίνονται πως είναι κακά…
Δεν είναι οι τροφές το κακό, αλλά η γαστριμαργία ούτε τα χρήματα, αλλά η φιλαργυρία. Ούτε η δόξα, αλλά η ματαιοδοξία. Αν αυτό είναι αληθινό, τότε ανάμεσα στα όντα που δεν έχουν λογική, δεν υπάρχει κανένα κακό. Κακό υπάρχει μόνο στην κακή χρήση από τους ανθρώπους που έχουν λογική.

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Κύριε, στις δύσκολες στιγμές μη μ΄ αφήνεις

Η καρδιά μου σφίγγεται τόσο δυνατά.
Τα μάτια μου γίνονται τόσο θαμπά.
Ο αναστεναγμός μου πιο βαθύς.
Κύριε, στις δύσκολες στιγμές μη μ΄ αφήνεις.
Παρουσιάσου.
Έλα στο πλάϊ μου...
Μίλησέ μου μυστικά, όπως Σύ γνωρίζεις.
Σε θέλω, Ιησού μου, πολύ κοντά μου.
Κύριε, πρόφθασε Σύ τα σφάλματά μου...
Εσύ γνωρίζεις το καλύτερο για τον καθένα μας.
Δώσε τις λύσεις Κύριε
Φώτισέ μας στις ορθές αποφάσεις...
Το έλεος Σου ας με καταδιώξει.

 π.Νικόλαος Σελέντης 

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).