Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Είμαι ο πατέρας του κλέφτη…

Μία αληθινή διδακτική ιστορία έμπονης προσευχής από την Κορέα
Ο οκτάχρονος γιος της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός.
Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του.
Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.
Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λ.π. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής. Πάνω στην ώρα έφθασε και ο πατέρας από την εργασία του στο σπίτι. Η μητέρα επιμένει στον μικρό να του ομολογήσει την πράξη του. Εκείνος για ώρα μένει αμίλητος με κατεβασμένο το κεφάλι. Στο τέλος η μητέρα αποκαλύπτει την κακή πράξη του. Ο πατέρας, χωρίς δεύτερη σκέψη, του λέει ήρεμα να φορέσει το μπουφάν του και να τον ακολουθήσει. Βγαίνουν από το σπίτι και βαδίζουν αμίλητοι στον δρόμο. Φθάνουν στο κτίριο της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στο μικρό παρεκκλήσι του αγίου Μαξίμου του Γραικού. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Ναού και χωρίς την παρουσία τρίτων, ο πατέρας αρχίζει να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού λέγοντας μεγαλοφώνως:
-Κύριε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με.
Αφού έκανε αμέτρητες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού, συνεχίζει το ίδιο και στην εικόνα της Παναγίας:
-Παναγία μου, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με.
Το ίδιο κάνει και στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου:
-Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με.
Συνεχίζει στην εικόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού:
-Άγιε Μάξιμε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με.
Μετά το τέμπλο προχωράει στις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κατά μήκος του Ναού κάνοντας συνεχώς μετάνοιες και επαναλαμβάνοντας την ίδια προσευχή:
-Άγιοι Κύριλλε και Μεθόδιε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχωρέστε με.
-Άγιε Ιωάννη της Κροστάνδης, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με.
-Άγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, είμαι ο πατέρας του κλέφτη.
Συγχώρεσέ με…
Η προσευχή του πονεμένου πατέρα κράτησε περί τη μια ώρα.
Ο Β. αμίλητος στέκεται όλη αυτή την ώρα δίπλα του παρακολουθώντας με αγωνία τα δρώμενα.
Αφού τελείωσε ο πατέρας την προσευχή του με τις μετάνοιες μπροστά σε όλες τις εικόνες του Ναού, τότε έσκυψε στον γιο του και του είπε:
Αγόρι μου, κατάλαβες ότι έκανες μια πολύ κακή πράξη, με την οποία στενοχώρησες τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας;
Ο μικρός με κατεβασμένο το κεφάλι απάντησε μονολεκτικά «ναι».
Τότε ο πατέρας τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
Ήταν η ώρα του δείπνου.
Ο μεγαλύτερος δεκάχρνος γιος είπε την προσευχή της τρπέζης.
"Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται".
Και μετά ο πατέρας συμπλήρωσε:
-Κύριε, είμαστε η οικογένεια του κλέφτη.
Σε παρακαλούμε συγχώρεσέ μας…
Κατά την ώρα του δείπνου δεν ανέφεραν τίποτε για το επίμαχο θέμα.
Οι γονείς συζήτησαν ευχάριστα θέματα και εκδήλωσαν την αγάπη τους και προς τα δυο παιδιά τους κάνοντας πως έχουν ξεχάσει το δυσάρεστο γεγονός.
Την άλλη μέρα ο πατέρας ήρθε στον Επίσκοπο για να του πει με πόνο ψυχής τα καθέκαστα και του ζήτησε τη συμβουλή του για το τι δέον γενέσθαι περαιτέρω.
Ο Επίσκοπος συγκλονισμένος από την αντιμετώπιση του προβλήματος από τον πατέρα δεν του είπε τίποτε. Τον παρεκάλεσε μόνον να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Να προσευχηθούν πρώτα ζητώντας τον φωτισμό του Θεού για να δουν τι πρέπει να κάνουν ώστε να μη πληγωθεί το παιδί από κάποια άστοχη ενέργεια.
Την άλλη μέρα οι γονείς με τον Επίσκοπο συζήτησαν αρκετή ώρα. Συμφώνησαν ότι δεν πρέπει να δοθούν μεγαλύτερες διαστάσεις στο θέμα. Η καλύτερη παιδαγωγική τιμωρία του παιδιού τους ήταν η έμπονη προσευχή του πατέρα. Ο πατέρας μαζί με τον γιο του να επιστρέψουν τα χρήματα από το μέρος που εκείνος τα πήρε. Και η μητέρα να συνεχίσει διακριτικά να παρακολουθεί το παιδί. Εάν, ο μη γένοιτο, επαναληφθεί παρόμοια πράξη τότε θα πρέπει να ληφθούν άλλα μέτρα για την αντιμετώπιση, τυχόν, εμφωλεύουσας ροπής προς την κλοπή. Διαφορετικά θα αποδειχθεί πως επρόκειτο για ένα απλό περιστατικό, όχι και τόσο σπάνιο στην παιδική ηλικία.
Η συγκλονιστική προσευχή του άγιου αυτού Κορεάτη πατέρα θυμίζει αποφθέγματα Γεροντικού:
"Είπε Γέρων: Αμάρτησε ο αδελφός σου; Εσύ αμάρτησες".
Και η θυσιαστική πράξη του έχειτο παράλληλό της στην νηστεία που επέβαλε ο Άγιος Νεκτάριος στον εαυτό του, προκειμένου να λύσει την φιλονικία των δυο μαθητών της Ριζαρείου Σχολής.
Το όλο γεγονός και η αντιμετώπισή του από τους γονείς του μικρού παιδιού είναι ένα πολύ ελπιδοφόρο μήνυμα ότι ο Ορθόδοξος τρόπος ζωής ριζώνει "καθ’ ημέραν τη εκκλησία" (Πρ. 2:47) τη παροικούση εν Κορέα.
"Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν και έως του αιώνος" (Ψαλμ. 112:2)!

Αθανασία Δ. Κοντογιαννακοπούλου.

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Η Δύναμή Του και η αδυναμία μας...

Ο ευγενικός ζαχαροπλάστης είπε στο κοριτσάκι που κοιτούσε επίμονα στη βιτρίνα ένα κουτί με καραμέλες.
-Πάρε όσες χωράει η χούφτα σου.
Η μικρή δίστασε για λίγο κι έπειτα απάντησε:
-Μου τις δίνετε εσείς, σας παρακαλώ;
Το δικό σας χέρι είναι μεγαλύτερο από το δικό μου!
Διαβάζουμε και μελετούμε μέσα στο Λόγο του Θεού τις άφθονες υποσχέσεις Του για μας.
Θαυμάζουμε και απορούμε αν στ’αλήθεια μπορούν αυτά να γίνουν πραγματικότητα στη ζωή μας.
Στρέφουμε τα μάτια πάνω μας: αδυναμία, πίστη που κάθε τόσο κλονίζεται, πληγές από τον αγώνα μας με την αμαρτία μέχρι τώρα.
Μετά στρέφουμε τα μάτια γύρω μας:
Ποιος τα ζει όλα αυτά;
Ποιος τα κατάφερε ως τώρα;
Υπάρχει κανείς;
Κι έπειτα έρχεται και ο εχθρός της ψυχής μας και γελάει ξοπίσω μας τρίβοντας τα χέρια του με τις αμφιβολίες μας: μην είσαι κουτός, αυτά δεν γίνονται, είναι το τέλειο, το ιδανικό, εσύ δεν το μπορείς.
Τότε είναι ώρα να υψώσουμε τη ματιά προς τον Πατέρα.
Να ζητήσουμε τη δύναμη του Χριστού μέσα μας.
Να δείξουμε τις χούφτες μας, μικρές και αδύναμες, και να του πούμε:με το δικό Σου το χέρι να μου τα δώσεις , Κύριε μου, γιατί είναι μεγάλο και δυνατό.
Όπως το κοριτσάκι με τις καραμέλες.
Ο Απόστολος Παύλος έφτανε να καυχιέται με άφθαστη ευχαρίστηση για τις αδυναμίες του, γιατί ακριβώς τότε φαίνεται η δύναμη του Θεού ολοκάθαρη στη ζωή μας.
Εμπιστέψου Τον απόλυτα.
Όσα έχει γράψει στο Λόγο Του, για μας τά ’γραψε.
Είναι αλήθεια, όχι ανεκπλήρωτα όνειρα.
Είναι βλάσφημο να λέμε πως δεν γίνονται.
Όλα δικά μας με την πίστη.
Κύριε μου, πάρε Εσύ με το χέρι Σου και δώσε μου, σκέψου Εσύ με το μυαλό Σου και πες μου, φώτησε Εσύ με το φως Σου και οδήγησέ με.
Εσύ μπορείς, όσα εγώ ούτε να φανταστώ ποτέ δεν μπόρεσα.

Γιατί δεν Εκκλησιαζόμαστε;

Ο Χριστός δεν έχει την ανάγκη μας, αλλά εμείς έχουμε τη δική Του.
Παράλληλα όμως γεννάται το ακόλουθο ερώτημα, γιατί δεν εκκλησιαζόμαστε;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να χαλαρώνουμε.
Πράγματι είναι θλιβερό να βλέπουμε ερειπωμένους ναούς από την απουσία των μελών της εκκλησίας.
Μέλη της, με τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος να χαλαρώνουμε σε τέτοιο βαθμό!
Ενώ στα υλικά αγαθά της εφήμερης ζωής κατορθώνουμε τα ακατόρθωτα.
Σε χορούς και διασκεδάσεις τρέχουμε με ιδιαίτερη επιθυμία, αλλά και ότι «σκουπίδι» αιωρείται στη πορεία μας, το κυνηγάμε κολλώντας σαν στρείδι πάνω του.
Απολαμβάνουμε τις αισχρολογίες και απαράδεκτες εικόνες των ηθοποιών, ευτελή τραγούδια και άλλες ανάλογες παροχές υπηρεσιών χωρίς καν να βαρυγκωμούμε.
Ενώ όταν μιλάει ο Θεός, τότε αδιαφορούμε με το να χασμουριόμαστε, να ξυνόμαστε, να ζαλιζόμαστε και άλλα ανάλογα φαινόμενα.
Παρατηρείται επίσης σε γήπεδα και ιπποδρόμους, μολονότι δεν υπάρχει στέγη ώστε να παρέχεται η ανάλογη προστασία από κρύο, ζέστη και βροχή, τρέχουμε με ιδιαίτερο μεράκι και πάθος....
Ενώ όταν πρόκειται να προσέλθουμε στην εκκλησία, τότε όλα μας φαίνονται δύσκολα.
Οι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας έχυσαν το αίμα τους για την Αλήθεια και θυσίασαν τη ζωή τους για το Χριστό, σε αντίθεση με μας που συνεχίζουμε με αμείωτους ρυθμούς να αναζητούμε αδικαιολόγητες δικαιολογίες.....
Ο Κύριος από την Αγάπη Του για μας, κατέβηκε στη γη, πέθανε για χάρη μας, και συνεχίζει κάθε Κυριακή να στέκεται στην πόρτα του ναού, να μας καλεί με αλλεπάλληλα χαρμόσυνα κτυπήματα της καμπάνας, ενώ εμείς για μια ακόμη φορά συνεχίζουμε να παραμένουμε παγεροί και αδιάφοροι....
Κι αν κάποτε μας ενοχλήσει για λίγο η συνείδησή μας, τότε πηγαίνουμε με αργούς και νωχελικούς ρυθμούς προς το τέλος της Θείας Λειτουργίας μη βλέποντας την ώρα πότε θα τελειώσει...
Ενώ σε άλλα κοινωνικά γεγονότα όπως το θέατρο, τον κινηματογράφο, το γήπεδο, τις δεξιώσεις και άλλα πολλά κοσμικά γεγονότα, πηγαίνουμε όχι μόνο από την έναρξή τους, αλλά αρκετή ώρα πιο πριν.
Γιατί άραγε.....;
Δυστυχώς, θυσιαζόμαστε για τα πρόχειρα και εφήμερα πράγματα της ζωής μας, ενώ για την ουσία της ζωής, την αιωνιότητα της ψυχής μας, δεν κάνουμε απολύτως τίποτε!
Είναι καιρός πλέον να συνειδητοποιήσουμε την πραγματικότητα της ζωής και ποτέ δεν είναι αργά να αναζητήσουμε το δρόμο για τη σωτηρία της ψυχής μας.
Και όμως, ποτέ δεν είναι αργά, είναι καιρός να οργανωθούμε σύμφωνα με το θέλημά Του και παράλληλα να πάμε στη Εκκλησία, για να δούμε το διάβολο να νικιέται, τον Άγιο να Νικάει, το Θεό να Δοξάζεται και την Εκκλησία μας να Θριαμβεύει!

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Η σκιά μου κι εγώ



Ερμηνεία :  Δήμητρα Γαλάνη
Στίχοι:         Κώστας Βίρβος
Μουσική:    Βασίλης Τσιτσάνης

Η σκιά μου κι εγώ κάθε βράδυ πικρό σε ζητάμε
Και ρωτάμε αν ζεις αν σε είδε κανείς και πονάμε
Μες στον ύπνο να `ρθεις όνειρό μου γλυκό σε προσμένω
Κι απ’ αγάπη τρελή να σε σφίξω αγκαλιά περιμένω
Ποιες μάγισσες τρελές σε κρατούν μακριά μαγεμένο
Τις ώρες τις πικρές κάθε βράδυ μετρώ και πεθαίνω
Γιατί να φύγεις να χαθείς αγάπη μου
Περιμένω πότε θα ξαναρθείς
Νυχτερίδες πουλιά μας κρατούν συντροφιά στο σκοτάδι
Όταν κλαίμε πικρά η σκιά μου κι εγώ κάθε βράδυ
Μες στον ύπνο να `ρθεις όνειρό μου γλυκό σε προσμένω
Κι απ’ αγάπη τρελή να σε σφίξω αγκαλιά περιμένω
Ποιες μάγισσες τρελές σε κρατούν μακριά μαγεμένο
Τις ώρες τις πικρές κάθε βράδυ μετρώ και πεθαίνω
Γιατί να φύγεις να χαθείς αγάπη μου
Περιμένω πότε θα ξαναρθείς.

Η ελεημοσύνη

Εάν θέλεις να δώσεις κάτι σε αυτόν που έχει ανάγκη, δώσε το με όμορφο πρόσωπο, και με λόγια καλά να παρηγορείς την θλίψη του· και αν πράξεις έτσι, νικάει η ομορφιά του προσώπου σου, αυτό που δίνεις, στην καρδία του, περισσότερο την ανάγκη του σώματος του· την ημέρα που θα ανοίξεις το στόμα σου να κατηγορήσεις κάποιον, θεώρησε τον εαυτό σου νεκρό εκείνη την ημέρα, και όλα σου τα έργα μάταια, και αν ακόμη σου φαίνεται, ότι ειλικρινά και προς οικοδομή σε παρακίνησε ο λογισμός σου να μιλήσεις· γιατί ποια η ανάγκη να καταστρέψει κάποιος το σπίτι του, και να διορθώσει το σπίτι του φίλου του; Την ημέρα που θα λυπηθείς για κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ασθενεί ψυχικά ή σωματικά, εκείνη την ημέρα...
Θεώρησε τον εαυτό σου μάρτυρα, και ότι έπαθες για τον Χριστό, και αξιώθηκες την ομολογία Του. Καθότι και ο Χριστός για τους αμαρτωλούς πέθανε και όχι για τους δίκαιους. Σκέψου πόσο μεγάλη είναι αυτή αρετή· στ' αλήθεια μεγάλη αρετή είναι να λυπάται κάποιος για τους κακούς, και να ευεργετεί τους αμαρτωλούς περισσότερο παρά τους δίκαιους· αυτό ο απόστολος Παύλος το αναφέρει ως άξιο θαυμασμού· εάν σε όλα σου τα έργα μπορέσεις να έχεις την συνείδησή σου καθαρή, μην φροντίσεις να εκτελέσεις άλλη αρετή. Σε όλα σου τα έργα ας προηγηθεί η σωφροσύνη του σώματος σου και η καθαρότητα της συνείδησής σου· διότι χωρίς αυτά τα δύο κάθε άλλη αρετή θεωρείται μάταια για τον Θεό. Να γνωρίζεις ότι κάθε έργο που κάνεις χωρίς σκέψη και εξέταση υπάρχει μάταιο· καθώς ο Θεός υπολογίζει την αρετή με την διάκριση και όχι με την αδιάκριτη ενέργεια.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Αγάπη, ο μόνος θησαυρός



Ερμηνεία: Πρεσβ. Σάββας Κυράζογλου & Zoe
Στίχοι-Μουσική: Πρεσβ. Σάββας Κυράζογλου
Ενορχήστρωση: Jason Daron Make up
Aritst: Ευανθία Σαρρίδου

How can I stop my tear                          Πως μπορώ να σταματήσω το δάκρυ μου
when about wars I hear                          Όταν διαρκώς ακούω για πολέμους
how can I, how can I                              Πως μπορώ, πως μπορώ
How can I live in a lie                             Πως μπορώ να ζω σε ένα ψέμα
when around me people die                    Όταν γύρω μου άνθρωποι πεθαίνουν
how can I, how can I                              Πως μπορώ, πως μπορώ
Love,love,love,love                                 Αγάπη,αγάπη,αγάπη,αγάπη
stop the war                                          Σταματήστε τον πόλεμο
love,love,love,love                                  Αγάπη,αγάπη,αγάπη,αγάπη
I can't any more                                    Δεν αντέχω άλλο
love,love,love,love                                  Αγάπη,αγάπη,αγάπη,αγάπη
the only treasure                                   Ο μόνος θησαυρός
love,love,love,love                                  Αγάπη,αγάπη,αγάπη,αγάπη
don't kill this pleasure                            Μη σκοτώνετε αυτή την ευχαρίστηση
How can I feel my dreams                     Πως μπορώ να αισθανθώ τα όνειρά μου
I'm just flying without wings                    Αφού μόλις πετώ χωρίς τα φτερά μου
how can I, how can I                             Πως μπορώ, πως μπορώ
How can I walk away                            Πως μπορώ να φύγω μακριά
like there is no other way                      Σαν να μην υπάρχει άλλος δρόμος
how can I, how can I                             Πως μπορώ, πως μπορώ.

Με ένα ξεχωριστό τρόπο, ο γνωστός για τις ευαισθησίες του σε θέματα προάσπισης των δικαιωμάτων των παιδιών σε όλον τον κόσμο, παπά Σάββας Κυράζογλου, παρουσιάζει ένα ξεχωριστό τραγούδι σε video μέσα από το οποίο, ο θεατής και ακροατής του θα συγκλονιστεί!
Ο παπά Σάββας είναι ένας παπάς που δεν λέει πολλά λόγια, μιλά με την μουσική και τους στίχους του και επιμένει να λέει προς κάθε κατεύθυνση πως: η μεγαλύτερη αμαρτία είναι να αδιαφορείς για τον άνθρωπο και ειδικά για τα παιδιά!
Εξάλλου και ο τίτλος του νέου του τραγουδιού τα λέει όλα... Αγάπη (Ο μόνος θησαυρός), μέσα από το οποίο κάνει την αγάπη εκτός από βίωμα τραγούδι, κατάθεση ψυχής.
Ακούγοντας τους στίχους, η σκέψη σου σταματά στην Συρία, στην Ουκρανία και όπου αλλού οι άνθρωποι κάνουν την ζωή μας κόλαση!
Ο παπά Σάββας επιμένει να τραγουδά και το μόνο που θέλει να καταφέρει είναι η φωνή του να ξυπνήσει όλους όσους μπορούν ακόμα και κοιμούνται ήσυχοι όταν δίπλα τους... σε μια άλλη χώρα... σε κάποια άλλη γειτονιά της γης άνθρωποι πεθαίνουν.
Όταν αθώα παιδιά, αντί για το παιδικό γέλιο, γνωρίζουν το δάκρυ του θανάτου…
Τραγουδά για την αγάπη και δακρύζει… Δακρύζει για όσους μπορούν να σταματήσουν τον πόνο και δεν το κάνουν. Για όσους χρησιμοποιούν τον ανθρώπινο πόνο για να πλουτίσουν. Σε κάποια στιγμή, ακούγοντας το τραγούδι του, τον ρώτησα:
"Παπά Σάββα, πιστεύεις πως μπορούν οι άνθρωποι να σταματήσουν να σπέρνουν τον όλεθρο";
Η απάντηση του ήταν καταλυτική:
-Αν δεν το κάνουν οι άνθρωποι, σε κάποια στιγμή θα το κάνει ο Θεός...
Όταν το καταλάβουμε αυτό, θα είναι αργά για όλους μας...

Πηγή: http://www.romfea.gr/

Δώσε μου ένα φως για να βλέπω στο δρόμο μου

Δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, όμως γνωρίζουμε ποιος κρατάει το μέλλον!
Πλησίασα τον άνθρωπο στην πύλη του χρόνου και του είπα:
-Δώσε μου ένα φως για να βλέπω στο δρόμο μου.
Αυτός όμως μου είπε:
-Βάλε το χέρι σου μέσ’ την παλάμη του Θεού, και Αυτός θα γίνει για σένα κάτι περισσότερο από φως και καλύτερος από ένα γνωστό μονοπάτι!
Αυτά που πρέπει να γνωρίζουμε μας τα λέει, και μερικές φορές αυτά που θέλουμε να γνωρίσουμε μας τα λέει... όμως τον περισσότερο καιρό Αυτός ρίχνει ένα πέπλο πάνω στο μέλλον έτσι ώστε να είναι γνωστό μόνο σε Αυτόν.
Και αυτό μας βοηθάει πράγματι να παραμείνουμε κοντά στον Κύριο!
Αυτός υποσχέθηκε να μη μας αφήσει ποτέ ούτε και να μας εγκαταλείψει ποτέ, επειδή "Ιδού"λέει: "Εγώ είμαι μεθ’ υμών, πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος!" (Ματθ. 28:20)
Και μας έδωσε τον πυρσό του Λόγου Του να μας δείχνει που πηγαίνει το μονοπάτι μας.
Μπορούμε πάντα να ρίχνουμε το Φως του Λόγου του Θεού στο δρόμο μας μπροστά επειδή η Γραφή λέει, "Λύχνος εις τους πόδας μου είναι ο Λόγος Σου, και φως εις τας τρίβους μου". (Ψαλ. 119:115)
Πολλά πράγματα για το αύριο, δε νομίζω να τα καταλαβαίνω καλά, όμως ξέρω Ποιος βαστά το αύριο και ξέρω Ποιος το χέρι μου κρατά!
Έτσι αν με ήρεμη και απαλή φωνή, Αυτός μου πει για που να πάω, με το χέρι μου από Αυτόν θα κρατηθώ, και θα του πω, Θεέ μου μαζί Σου προχωράω!

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Υποσχέσου στον εαυτό σου...

Να βλέπεις το κάθε τι από την ευχάριστη πλευρά του και να επιδιώκεις την πραγματοποίηση των στόχων σου.
Να ενθουσιάζεσαι για την επιτυχία των άλλων, όσο ακριβώς ενθουσιάζεσαι για τη δική σου.
Να μην επηρεάζεσαι από τα λάθη του παρελθόντος και να επιμένεις στις μεγαλύτερες επιτεύξεις του μέλλοντος.
Να έχεις χαρούμενη όψη πάντοτε και να χαρίζεις ένα χαμόγελο σε όσους συναντάς.
Να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για την καλυτέρευση του εαυτού σου, ώστε να μη σου μένει καθόλου χρόνος για να επικρίνεις τους άλλους.
Να μην σε ανησυχούν τα μικροπράγματα.
Να είσαι ανώτερος στο θυμό σου, πολύ δυνατός στο φόβο και πολύ ευτυχής, ώστε να μην επιτρέπεις στις δυσκολίες να σταθούν εμπόδιο στη πορεία σου.

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

Στη παλάμη... και στην άμμο...

Τι ντροπή μου στ’ αλήθεια, ο Χριστός μου, να ‘χει χαράξει τ’ όνομά μου στο χέρι Του κι εγώ να ‘χω χαράξει το δικό Του στην άμμο.
Τον ακούω να μου λέει:
"Να! στις παλάμες μου επάνω σε ζωγράφισα".
Τι ντροπή που το ίδιο δεν μπορώ να πω…
Η ζωή μου σα μια θάλασσα πολυτάραχη, κυματώδη, με πολλή αμμουδιά.
Το όνομα του Κυρίου μου δεν το χάραξα σ’ έναν βράχο επάνω να μη σβήνει, μα, στην άμμο.
Και ως το κύμα σηκώνει, του Χριστού μου το όνομα σβήνει.
Η αμαρτία μου, κύμα, δεν αφήνει ούτε ίχνος από το όνομα εκείνο.
Κι αρχίζω και πάλι δειλά τ’ όνομά Του να χαράζω στην άμμο.
Αγωνιώ μη και πάλι θα σβήσει.
Κι όμως σβήνει. Γιατί πάλι ο άνεμος, γιατί πάλι το κύμα καταλήγουν κι αφρίζουν στ’ όνομά Του επάνω.
Μια ζωή που δεν έχει τίποτε άλλο από αγώνα, εγώ να γράφω και να σβήνει η αμαρτία.
Εγώ να γράφω και πάντα να ρωτώ
"Πότε μέσα μου ο Χριστός θα μορφωθεί;"
"Πότε πια δεν θα σβήσει;»"
Αγωνία!
Πώς να ζήσω χωρίς το Χριστό μου;
Πώς να σβήσω τη ΖΩΗ όλου του κόσμου, να ‘χω μέσα μου ΖΩΗ;
Αγωνία!...
Κύριέ μου, έλα, το όνομά Σου να χαράξεις μέσα μου μα κι ολόκληρος να κατοικήσεις και ποτέ να μη φύγεις, ποτέ,
Κύριε, το φως του κόσμου…
Το φως της ψυχής μου…

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Η ανατίναξη στο Κούγκι

Στη νοτιοανατολική πλευρά της Παραμυθιάς, επάνω σε βραχότοπο, ήταν χτισμένα τα Σουλιοτοχώρια (το Σούλι, η Κιάφα, η Σαμονίβα και ο Αβαρίκος). Στα δυτικά της Σαμονίβας, υψώνεται ο βράχος του Κουγκίου.
Πολύ έμοιαζαν οι άνθρωποι αυτοί με τους Σπαρτιάτες, σε δύναμη, αντοχή και πολεμική αρετή. Εδώ έγινε η ανατίναξη -το ολοκαύτωμα- από τον κοσμοκαλόγερο Σαμουήλ, το Δεκέμβρη του 1803. Πολλές φορές νίκησαν τον Αλη-πασά. Τούτη όμως, ήταν η τελευταία, γιατί δε μπόρεσαν να αντισταθούν άλλο στην πείνα, τη δίψα και τις κακουχίες. Μετά από συνθηκολόγηση, αφού οι Τουρκαλβανοί είχαν βαρύτατες απώλειες και οι Σουλιώτες είχαν αρχίσει να εξασθενούν, χωρίζονται σε τρία τμήματα και φεύγουν απ' το Κούγκι απείραχτοι, όπως είχε συμφωνηθεί. Ο πανούργος Αλη-πασάς, δεν κράτησε το λόγο του. Στέλνει στρατό να εξολοθρέψει και τα τρία τμήματα των Σουλιωτών.
Το πρώτο, με επιτυχημένη άμυνα, έφτασε στην Πάργα. Το δεύτερο, περικυκλώθηκε στο Ζάλογγο, νοτιοανατολικά του Σουλίου. Για να μη γίνουν σκλάβες, 60 περίπου Σουλιώτισσες έριξαν πρώτα τα παιδιά τους στο γκρεμό και μετά έπεσαν κι αυτές. Τελικά, σώθηκαν γύρω στους 250, που 'φτασαν στην Πάργα. Το τρίτο τμήμα, αποκλείστηκε στο Μοναστήρι του Σέλτσου, στην όχθη του Αχελώου, στο νομό Άρτας. Τρεις περίπου μήνες άντεξαν και αναγκάστηκαν, τελικά, στις 20 Απρίλη του 1804, να επιχειρήσουν να διαφύγουν. Λίγες γυναίκες και παιδιά (ανάμεσά τους και ο Μάρκος Μπότσαρης, 13 χρονών τότε) γλίτωσαν.
Πίσω στο Σούλι, είχε μείνει ο καλόγερος Σαμουήλ και πέντε ακόμη Σουλιώτες (γέροι και βαριά τραυματίες), για να παραδώσουν τη μπαρουταποθήκη, που ήταν μέσα στην Εκκλησιά της Αγίας Παρασκευής. Μετά θα φεύγανε για Πάργα. Όπως αναφέρει ο Περραιβός, κατά το τέλος της παράδοσης, ένας Τουρκαλβανός είπε στον Σαμουήλ: "πόσα κολαστήρια στοχάζεσαι καλόγερε, θα σε κάμη ο Βεζύρης οπόταν σε βάλει εις το χέρι, από το οποίο και δε γλιτώνεις;". Και ο Σαμουήλ του απάντησε: "Δεν είναι άξιος ο Βεζύρης, να πιάση άνθρωπον, όστις εκτός οπού δε φοβάται, γνωρίζει και άλλον δρόμον: του θανάτου...". Τότε άπλωσε το χέρι με τα λιανοκέρια αναμμένα, έβαλε φωτιά στο χυμένο από τα βαρέλια μπαρούτι και ανατινάχτηκαν όλοι στον αέρα.
Γυρίζομε αριστερά από το διάδρομο των φυλακών και ανεβαίνομε. Βλέπομε βράχια να χάσκουν απειλητικά πάνω μας. Αριστερά μας, ψηλά, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, που στηρίζεται σε πετρώματα ασβεστολιθικά, παράλληλα μεταξύ τους. Έχει, εξωτερικά, δυο μονόλοβα μικρά τοξωτά παράθυρα και μια πέτρινη τοξωτή πόρτα. Προσπάθησα να χτίσω και να πελεκήσω την καμάρα, με μονοκόμματες πέτρες. Καθώς ανεβαίνουμε, δημιουργώ παύση με μεγάλο πλατύσκαλο, για να παρατηρήσει ο επισκέπτης ό,τι τον ενδιαφέρει.
Στο Κούγκι και στο Σούλι, το 1957, αποτύπωσα, σχεδίασα και φωτογράφησα, ερειπωμένα σπίτια, εκκλησιές και πολεμίστρες. Ειδικά ενδιαφέρθηκα, για το χώρο της Αγίας Παρασκευής. Μελέτησα ό,τι στοιχείο μου χρειάζονταν, με ανάλογες λεπτομέρειες -πάντα- στα χαλάσματα.
Ξαναγύρισα μετά από χρόνια, που 'γινε ο δρόμος, πολλές φορές. Στις γιορτές του Σουλιού, στις αρχές του Μάη, πήγαινα προσκυνητής με την οικογένειά μου και τα δυο παιδιά μου, για να τους γνωρίσω τον τόπο αυτό.
Το 1962, ανασκάφτηκε ο χώρος της Αγίας Παρασκευής και βρήκαν πάρα πολλά αντικείμενα της εποχής εκείνης. Kατεστραμμένα, φυλάγονται σήμερα σε Σουλιώτικο σπίτι-μουσείο. Μετά τις ανασκαφές, ξαναχτίστηκε η σημερινή μονόκλιτη εκκλησιά της Αγίας Παρασκευής.
Εδώ, είναι το πίσω μέρος της Εκκλησιάς, με το χωνευτήρι, όπου κάθεται ένας Σουλιώτης, ενώ ο άλλος ακουμπά. Η ανοιχτή ξύλινη πόρτα απέναντι, που τη γεμίζει ο Τουρκαλβανός με το βαρέλι που κουβαλά, οδηγεί στο μικρό κατώγι. Πατινάρισα με διάφορα χρώματα και τρόπους τα καινούργια σχιστόξυλα και τα μεγάλα ξύλα για τα παραθυρόφυλλα, για να δώσω ανάλογη ατμόσφαιρα. Τα εικονίσματα, μικρά και μεγάλα, τα έφτιασα από ξύλο και κολλημένο χαρτί με ανάλογη πατίνα, για να φαίνονται παλιά.
Τα λίγα στασίδια, είναι από το χωριό Κωστάνιανη, της περιοχής Δωδώνης, που βρήκα πεταμένα και σαπισμένα στα χόρτα, έξω από την παλιά Εκκλησιά. Έδωσα κάτι για την Εκκλησιά και τα πήρα (μιας και δε χρειάζονταν μέσα γιατί έκαναν μελέτη και συντήρηση οι ειδικοί...!). Είναι ανάλογα για την εποχή που ήθελα, τα συμπλήρωσα όσο μπορούσα. Τα βαρέλια, είναι από ξύλο πεύκου (λυγισμένα σε φωτιά), δεμένα με αγριόκλημα γύρω-γύρω και πατιναρισμένα ανάλογα.
Το πρόσωπο του Σαμουήλ, το τόσο δυνατό, που κυριαρχεί με τη στάση και την αποφασιστικότητα του, το έφτιασα από περιγραφές που βρήκα σε βιβλία και ειδικά στο βιβλίο "Βίοι Παράλληλοι", του Γραμμενοχωρίτη Αναστάσιου Γούδα (1816-1882). Αν και γιατρός σπουδαίος, ασχολήθηκε με βιογραφίες Ελλήνων που ετοίμασαν την ανεξαρτησία του Γένους. Πολλούς απ' αυτούς, τους γνώρισε ο ίδιος προσωπικά. Αναφέρει για τον Σαμουήλ πάρα πολλά φυσιογνωμικά στοιχεία, όπως χρώμα ματιών, γένια, βλέμμα, κ.α.Η σύνθεση είναι δική μου. Εδώ, ο καλόγερος είναι έτοιμος και αποφασισμένος, μετά τη λογομαχία, να βάλει φωτιά στο βαρέλι με τη χυμένη μπαρούτη. Γέροντες ανήμποροι και σακάτηδες, από τον πόλεμο που 'χαν πριν λίγο, μαζί με ένα νέο πληγωμένο, δένουν την υπόλοιπη σύνθεση.
Είναι χειμώνας και τα ρούχα τους, οι κάπες τους, οι γιδίσιες τσέργες τους και διάφορα άλλα μικροπράγματα, είναι ανάλογα με την εποχή του έτους, όπως και την ηλικία που έχει ο καθένας τους. Μου τα 'δωσαν Παρασουλιώτες συγγενείς και φίλοι.
Οι ψυχικές καταστάσεις τους, μελετήθηκαν φυσιογνωμικά και χαρακτηρολογικά, για τον καθένα. Το ίδιο και οι θέσεις και στάσεις τους. Αγέρωχοι καθώς ήταν, όλοι τους λεβέντες, στη ζωή και στο θάνατο.

Πηγή: www.vrellis.gr

Βυζάντιο και επανάσταση του 1821

Οι αγωνιστές του 21 φέρουν ζωντανή μέσα τους την εικόνα του Βυζαντίου. Πρόσωπα όπως ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, σύμβολα όπως ο δικέφαλος αετός, η αυτοκρατορική πορφύρα, το σύνθημα  "εν τούτω νίκα", ενώνουν, εμπνέουν και καθοδηγούν τους επαναστατημένους Έλληνες. Τα ίδια τα ονόματα "Ρωμιός " και "Ρωμιοσύνη",  εξακολουθούν να είναι κυρίαρχα και έχουν άμεση αναφορά στη βυζαντινή αυτοκρατορία. Όταν μιλούν για το σκλαβωμένο γένος, ο νους τους τρέχει στο Βυζάντιο και στην Πόλη. Οι Έλληνες, βλέπουν ως φυσική κοιτίδα του γένους τους την Κων/πολη. Η ίδια η Μεγάλη Ιδέα που διατρέχει ολόκληρη την ελληνική κοινωνία μέχρι τη μικρασιατική καταστροφή, στοχεύει στην ανασύσταση -ει δυνατόν- του Βυζαντίου. Ωστόσο, οι Έλληνες θα είναι οι μονοί από τους ομόδοξους Βαλκάνιους που δε θα καταφέρουν να απελευθερώσουν τη φυσική κοιτίδα τους, την Πόλη.
Ο Θ. Κολοκοτρώνης διηγείται τον παρακάτω διάλογο με το στρατηγό Χάμιλτον:
"Μίαν φοράν, όταν επήραμεν το Ναύπλιον, ήλθε ο Άμιλτων να με ιδή. Μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να ζητήσουν συμβιβασμόν και η Αγγλία να μεσιτεύση”. Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δεν γίνεται ποτέ, ελευθερία ή θάνατος. Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”. Με είπε: “Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;”. “Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”. Έτσι δεν με ομίλησε πλέον".
Οι μαρτυρίες των περιηγητών που επισκέφτηκαν τότε την Ελλάδα είναι χαρακτηριστικές. Ο Τζων Καμ Κομπχάουζ (John Cam Cobhouse), το 1813,παρατηρεί: "Μπορεί να φαίνεται τετριμμένο το να υπενθυμίζει κανείς στους Έλληνες τον Λεωνίδα, αλλά η αλήθεια είναι πως η πλειοψηφία του λαού έχει, τόσο γι’ αυτόν όσο και για τους άλλους ήρωες της αρχαιότητας, μια πολύ συγκεχυμένη ιδέα, και ελάχιστοι ανάμεσά τους πηγαίνουν πιο πίσω στο ένδοξο παρελθόν τους από την εποχή των Ελλήνων Αυτοκρατόρων. Όλες τους οι ελπίδες στρέφονται στην ανασύσταση του βυζαντινού τους βασιλείου…"
Δεκατρία χρόνια αργότερα, το 1824, ο Αμερικανός Μπρεκ (Breck), σε μια επιστολή του, προσπαθεί να εξηγήσει γιατί δεν είναι φιλέλληνας: "Οι σύγχρονοι Έλληνες δεν γνωρίζουν τίποτε για τον Θουκυδίδη, τον Αριστοτέλη, τον Σόλωνα και τις άλλες διασημότητες των αρχαίων καιρών· οι παραδόσεις τους δεν πηγαίνουν πέρα από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία..."
Οι Έλληνες πρόγονοί μας που μας απελευθέρωσαν το 1821 θεωρούσαν τους Βυζαντινούς ως προγόνους τους, δηλαδή Έλληνες κι αυτούς, και λέγανε “οι ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΙ ΗΜΩΝ αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως”. Στα   συντάγματα των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821, υπάρχουν πολλές αναφορές στο Βυζάντιο:
-Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: "Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν"
-Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: "Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαι διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων".-Νόμος της Επιδαύρου, Β' Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823: "Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων".-Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος, Τροιζήνα, 1827 :"Έως ότου δημοσιευθώσι Κώδικες οι Βυζαντινοί Νόμοι (..) και οι παρά της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιευόμενοι νόμοι έχουν ισχύν.
Το λαϊκό συναίσθημα συνέδεε  την ελευθερία με τη θρησκεία και το Σταυρό. Στις επαναστατικές σημαίες του 21 δεσπόζουν ο περήφανος δικέφαλος αετός με την κορώνα σε συνδυασμό με την πορφύρα, σύνδεσμος του ελληνισμού με το Βυζάντιο. Στο γνωστό ζωγραφικό πίνακα ο αγωνιστής Νικολάκης Μητρόπουλος κρατάει τρίχρωμη σημαία με το σταυρό και την επιγραφή από το όραμα του Μ. Κων/νου "εν τούτω νίκα". Η σημαία που ύψωσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στο Ιάσιο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 έχει στο κέντρο της το σταυρό και την ίδια επιγραφή "εν τούτω νίκα". Στην επαναστατική του προκήρυξη ο αγνός αυτός πατριώτης καλεί τους Έλληνες να αγωνιστούν: << Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος>> που παραπέμπει στα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τους υπερασπιστές της Πόλης, όπως τα διασώζει ο ιστορικός της Άλωσης Γεώργιος Σφρατζης :"Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας, δεύτερον, για την πατρίδα,τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους".

Πηγή: http://vizantinonistorika.blogspot.gr/

Ξενιτεμένο μου πουλί



Τραγούδι: Σάββας Σιάτρας
Κλαρίνο: Σταύρος Καψάλης
Βιολί:      Αχιλλές Χαλκιάς
Λάουτο:  Χριστόδουλος Ζούμπας
Ντέφι:     Νίκος Κοντός

Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο - μωρέ ξένε μου - και παραπονεμένο
Η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγω 'χω τον καημό σου μωρέ ξένε μου κι εγω 'χω τον καημό σου.
Tι να σου στείλω ξένε μου ν'αυτού στα ξένα πού 'σαι μωρέ ξένε μου, ν' αυτού στα ξένα πού 'σαι;
Σου στέλνω μήλο, σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει, μωρέ ξένε μου, κυδώνι μαραγκιάζει
Σου στέλνω μοσχοστάφυλο, στο δρόμο σταφιδιάζει μωρέ ξένε μου στο δρόμο σταφιδιάζει.
Σου στέλνω και το δάκρυ μου σ' ένα φτενό μαντήλι, μωρέ ξένε μου σ' ένα φτενό μαντήλι
Το δάκρυ μου 'ναι καφτερό και καίει το μαντήλι μωρέ ξένε μου και καίει το μαντήλι.

Παραδοσιακό τραγούδι της ξενιτιάς από το Πωγώνι Ηπείρου, που χορεύεται στα βήματα του "Πωγωνίσιου χορού.
Ονομάζεται αλλιώς και "συρτό στα δύο", "στα δύο", ή "στρωτό".
Αποτελεί αδιαμφισβήτητη απόδειξη της τραγικότητας, με την οποία οι Ηπειρώτες βίωσαν την ξενιτιά, η οποία μπορούσε να συγκριθεί, μονάχα με τον ίδιο το θάνατο.
Το βίντεο περιλαμβάνει φωτογραφίες του Πωγωνίου και αποσπάσματα από την εκπομπή "Ελλήνων Δρώμενα", αφιερωμένη στον Πωγωνίσιο χορό.
Το τραγούδι περιλαμβάνεται στον δίσκο της Δόμνας Σαμίου: "Τραγούδια της ξενιτιάς"

Ἀπολυτίκιον - Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου



Απολυτίκιον Ήχος δ΄.
Σήμερον της σωτηρίας ημών το Κεφάλαιον, και του απ΄ αιώνος Μυστηρίου η φανέρωσις· ο Υιός του Θεού, Υιός της Παρθένου γίνεται, και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν· Χαίρε Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου.

Ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός - Kabarnos
ισοκρατούν π. Ιωάννης Μπούτσης, π. Λάμπρος Κεφαλληνός, Γεώργιος Σάββας, Γρηγόρης Χατζηλυμπέρης, Νικόλαος Καββαδίας, Κωνσταντίνος Σκαρμούτσος, Θωμάς Καραγεώργος, Καβαρνός Εμμανουήλ.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Θεία Κοινωνία χωρίς νηστεία;

Μέσα στην Αγία Γραφή ακούγεται η πρόσκληση «υιέ μου δος μοι σην καρδίαν». Την καρδιά του ανθρώπου ζητά ο Θεός, για να ζει και να αναπνέει με το θέλημά Του.
Μέσα ακόμη όμως και στον χώρο των λεγομένων πιστών δεν κυριαρχεί, δυστυχώς, το θέλημα του Θεού, αλλά το ίδιον θέλημα. Εδώ τα πράγματα γίνονται τραγικά, διότι ενώ γνωρίζουν το λόγο του Θεού, όμως τον διαμορφώνουν σύμφωνα με τα μέτρα τους.
Πνευματικοί «γέροντες» κόβουν και ράβουν όπως βολεύει στην άνεση και την ευκολία των τέκνων τους, μόνο και μόνο για να μη τους χάσουν και να ονομάζονται οι ίδιοι καλοί και άγιοι και όχι για να καθοδηγούν αυτούς που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός προς την σωτηρία τους. Νομοθετούν δικές τους γνώμες και παραθέτουν παραδόσεις που έλαβαν χωρίς να ελέγξουν αν είναι η Παράδοση της Εκκλησίας, άσχετα αν είναι κάτι το παλαιικό. Κάθε παλαιικό δεν είναι και παράδοση του Ευαγγελίου. Το θέλημα του Θεού αντικαθίσταται με ένα «έτερον ευαγγέλιον» και γίνεται ένας σκοτεινός ανελεύθερος γεροντισμός με παραδόσεις ανίερες και εντάλματα ανθρώπων χάριν επιβολής εξουσίας πνευματικής και αιχμαλωσίας ψυχών. Έτσι π.χ. για το θέμα της Θείας Κοινωνίας δεν επικρατεί το θέλημα του Θεού, αλλά η παράδοση των ανθρώπων. Φορτώνουν τους χριστιανούς με δυσβάστακτα βάρη και «παραδόσεις» και αυτό γίνεται έμμεσα η αιτία να απομακρύνονται από την Θεία Κοινωνία. Επιβάλλουν δηλαδή νηστείες του λαδιού και του αλάδωτου με έντονο τον καταναγκασμό και τον φόβο. Ορίζουν χρόνους και διαστήματα προσέλευσης στο Μυστήριο, αγνοώντας το λόγο του Χριστού και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας περί συνεχούς Θείας Κοινωνίας. Απαιτούν την νηστεία ως απαραίτητο γεγονός πριν από την μετοχή τους στο Μυστήριο, πράγμα που δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο αλλά από την άλλην μεριά… παραδεδομένο. Όλα εστιάζονται στο τι θα φάγουν και τι θα πιουν και πότε και μέχρι ποια ώρα, και αφήνουν την κύρια καλλιέργεια της πνευματικής προετοιμασίας που συγκεκριμενοποιείται στην πρόσκληση: «μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Πολλοί χριστιανοί λοιπόν απέχουν της Θείας Κοινωνίας, διότι δεν νήστεψαν παρ’ όλον που ο πόθος τους είναι ασυγκράτητος και η μετάνοια ενεργή και ζώσα…αντιθέτως πολλοί θρησκευόμενοι έρχονται και κοινωνούν επειδή νήστεψαν με ένα άγριο κυνηγητό αποχής του φαγητού, ικανοποιημένοι με το έργο τους αυτό, διότι ζει μέσα τους φαρισαϊκά ένας εσωτερικός αυτοηδονισμός του δήθεν αγίου και αξίου.
Για να προσέλθουμε λοιπόν στο Μέγα Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι, έχοντας βεβαίως πάρει και την ευλογία του πνευματικού μας πατέρα ο οποίος βλέποντας την μετάνοιά μας, αναγνωρίζοντας την διάθεσή μας να μεταμορφωθούμε σε καινούς ανθρώπους μας προτρέπει μετά φόβου πίστεως και αγάπης να προσέλθουμε στο Μέγα Μυστήριο. Για να μην παρεξηγηθούμε λοιπόν, ο κάθε χριστιανός θα πρέπει να προετοιμάζεται ορθά για να λάβει τον ίδιο τον Κύριο μέσα του. Όμως όσον αναφορά την αποχή από τις τροφές (νηστεία), πουθενά η Εκκλησία δεν έχει βάλει κάποιον τέτοιον κανόνα, αλλά η Εκκλησία λέγει: ο Χριστιανός θα πρέπει να νηστεύει την Τετάρτη και την Παρασκευή, την Σαρακοστή Χριστουγέννων και Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο κ.τ.λ. Η Εκκλησία λοιπόν έχει συγκεκριμένες ημέρες μέσα στο έτος και προτρέπει τους πιστούς να νηστέψουν. ΠΟΥΘΕΝΑ η Εκκλησία δεν έχει πει ότι είναι κανόνας να νηστέψεις για να κοινωνήσεις. Νηστεύεις όλες τις καθορισμένες νηστείες της Εκκλησίας μας; Εάν ναι τότε δεν θα έπρεπε να σε απασχολεί άλλο αυτό το θέμα. Όμως εάν ο πνευματικός σου πατέρας κρίνει ότι για την δική σου καλύτερη προετοιμασία καλό θα ήταν να νηστέψεις π.χ. μία ημέρα, θα το κάνεις για την υπακοή στον πνευματικό σου και όχι διότι είναι κανόνας της Εκκλησίας μας.
Εάν δεν ίσχυε το παραπάνω τότε είναι παράλογο η Εκκλησία να θεσπίσει συγκεκριμένες νηστίσιμες ημέρες του έτους, αλλά θα έλεγε να νηστεύουμε 1,2,3 ημέρες πριν κοινωνήσουμε. Επίσης τα μικρά παιδιάκια θα έπρεπε να νηστεύουν και αυτά, να κάνουν αλάδωτο!!! Νηστεία λοιπόν και Θεία Κοινωνία δεν συνδέονται άμεσα, ίσως έμμεσα υπό το πρίσμα του ασκητικού φρονήματος που θα πρέπει να έχουμε όλοι. Το παράλογο είναι ότι πολλές φορές επιμένουμε τόσο πολύ στην προετοιμασία μας πριν την Θεία Μετάληψη και όταν πλέον κοινωνήσουμε χαλαρώνουμε. Δηλαδή από την μία μεριά όταν δεν έχουμε τον Χριστό μέσα μας, απέχουμε από τροφές, εγκρατευόμαστε κ.λ.π. (και καλά κάνουμε), όμως όταν έχουμε μέσα μας τον Χριστό όταν έχουμε κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας το ασκητικό αυτό φρόνημα εξαφανίζεται, λες και δεν χρειάζεται πλέον μιας και ο σκοπός επιτεύχθηκε, κοινωνήσαμε!
Όμως πως είναι δυνατόν ενώ δεν έχω τον Χριστό μέσα μου να ασκούμε και όταν τον πάρω μέσα μου πλέον να γίνομαι απρόσεκτος όσον αναφορά πνευματικά θέματα; Όταν δηλαδή, πριν κοινωνήσω μου «απαγορευόταν» να κάνω κάποια πράγματα, τώρα που κοινώνησα, τώρα που έγινα και εγώ χριστός να μην μου απαγορεύονται; Άρα διαπιστώνουμε ότι το σκεπτικό πολλών αν όχι όλων των χριστιανών είναι λάθος. Δεν σημαίνει ότι αφού κοινώνησα μπορώ χωρίς καμία αναστολή να κάνω το οτιδήποτε, αντιθέτως αφού έχω κοινωνήσει θα πρέπει ακόμα περισσότερο να είμαι προσεκτικός, σε πνευματική εγρήγορση ώστε όντως η Θεία Κοινωνία να ενεργήσει μέσα μου και να με μεταμορφώσει, να με βοηθήσει να ξεπεράσω αδυναμίες και να γίνει όντως το εφόδιο αυτό το οποίο θα με οδηγήσει στην Αιώνια Ζωή.
Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Μητρόπολη Βεροίας

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Μην πολλαπλασιάζεις τις αφορμές των πόνων

Όταν προσευχόμαστε στο Θεό:
«Δώσε μας το ψωμί», δεν ζητάμε την απόλαυση, ούτε τον πλούτο, ούτε τα στολισμένα με άνθη φορέματα, ούτε χρυσά στολίδια, ούτε ακόμη κοπάδια από άλογα και ζώα και βόδια και πλήθη από τ’ άλλα κοπάδια, ούτε μουσικά προγράμματα, ούτε τίποτα άλλο παρόμοιο. Γιατί όλα αυτά αποσπούν την ψυχή από την ιερότερη και σπουδαιότερη φροντίδα.
Αλλά ζητάμε από το Θεό το ψωμί. Βλέπεις πόση ευρύτητα έχει η διδασκαλία; Πόσες αλήθειες περικλείονται στη σύντομη αυτή φράση; Με το λόγο αυτό φωνάζει καθαρά σε κείνους που καταλαβαίνουν:
Σταθείτε, άνθρωποι και μην απλωνόσαστε σε πράγματα μάταια με τις επιθυμίες σας. Σταματήστε και μην πολλαπλασιάζετε σε βάρος σας τις αφορμές των πόνων. Μικρό είναι το χρέος σου προς τη φύση. Στο σαρκίο σου χρωστάς την τροφή, πράγμα που είναι μετρημένο κι εύκολα το προμηθεύεσαι, αν φυσικά αποβλέπεις στην ικανοποίηση της ανάγκης.
Γιατί αυξάνεις σε βάρος σου τους φόρους;
Για ποιο λόγο έφερες τον εαυτό σου και τον υποδούλωσες σε τόσα χρέη; Και ψάχνεις για ασήμι στα μεταλλεία, και βγάζεις το χρυσάφι κι αναζητάς τη διάφανη ύλη; Μόνο και μόνο για να καλοτρώει το στομάχι σου, αυτός ο εισπράκτορας που αδιάκοπα εισπράττει τους φόρους; Στο στομάχι είναι απαραίτητο το ψωμί που θ’ αναπληρώσει το αναγκαίο για το σώμα.
Εσύ όμως κάνεις εμπορικά ταξίδια στην Ινδία και θαλασσοδέρνεις στη θάλασσα των βαρβάρων και παραδίνεις τον εαυτό σου σε θαλασσινά ταξίδια που διαρκούν ολόκληρο χρόνο, για να κάμεις απολαυστική την τροφή με όσα μπορείς να μεταφέρεις από εκεί. Και δεν σκέφτεσαι πως η αίσθηση εκείνων που προκαλούν την ευχαρίστηση τελειώνει στον ουρανίσκο.
Ακόμη και κείνο που έχει καλή όψη και καλή ευωδία και είναι εύγεστο προσφέρει στην αίσθηση στιγμιαία και φευγαλέα την ευχαρίστηση.
Ο καλός σπόρος του νοικοκύρη είναι το σιτάρι. Κι από το σιτάρι γίνεται το ψωμί. Ενώ η απόλαυση είναι το ζιζάνιο, που έσπειρε ο εχθρός δίπλα στο σιτάρι. Όταν όμως οι άνθρωποι παραμελούν να υπηρετούν τη φύση με όσα είναι απαραίτητα, τότε πραγματικά «συμπνίγονται» με τις φροντίδες για τα μάταια και μένουν πνευματικά υποανάπτυκτοι, επειδή η ψυχή απασχολείται διαρκώς με αυτά.
Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

Πηγή: http://www.diakonima.gr/

Κυριακή 23 Μαρτίου 2014

Η κακή συνήθεια της κλοπής

Κάποιος χριστιανός είχε αιχμαλωτισθεί πολύ από την κακή συνήθεια της κλοπής. Κάποτε, την περίοδο του θερισμού, βλέποντας το αγρόκτημα ενός πλουσίου να είναι γεμάτο θημωνιές από σιτάρι, αποφάσισε να το κλέψει. Ετοίμασε και έζευξε τις αγελάδες στην καρότσα και την νύκτα ετοιμάστηκε για τον σκοπό του. Τότε η κορούλα του 5-6 ετών άρχισε να κλαίει θέλοντας να ανεβεί και εκείνη στην καρότσα, επειδή της άρεσε ο περίπατος με τα ζώα. Ο πατέρας της για να την καθησύχασει, την πήρε στην αγκαλιά του και την ανέβασε στην καρότσα. Έτσι ξεκίνησαν τα μεσάνυκτα για το ξένο κτήμα. Φθάνοντας εκεί, άφησε τις αγελάδες στην άκρη του χωραφιού και, επειδή είχε πανσέληνος η νύκτα, παρατηρούσε δεξιά-αριστερά, μήπως δεί κανέναν και τον αντιληφθεί κάνοντας την κλοπή. Και επειδή δεν είδε κανέναν, άρχισε να μεταφέρει χειρόβολα από τις θημωνιές στην καρότσα του. Τότε η κόρη του παρακινούμενη μάλλον από το Θεό, του είπε: «Πατέρα, κοίταξες σ’ όλα τα μέρη, αλλά ξέχασες να κοιτάξεις και προς τον ουρανό». Τότε εκείνος την ερώτησε: «Γιατί να κοιτάξω στον ουρανό, παιδί μου;». Και η κόρη του είπε: «Ίσως θα ήταν καλό να κοιτάξεις και προς τον ουρανό, διότι τ’ άλλα μέρη είδα ότι τα παρατήρησες με προσοχή». Τότε ο πατέρας της σκεπτόμενος τα λόγια της κόρης του, και φοβούμενος τον Θεό, σιώπησε. Μετά πήρε τα κλεμμένα χειρόβολα, τα επέστρεψε στον τόπο τους και με την καρότσα επέστρεψαν στο σπίτι τους έχοντας την συνείδηση του αναπαυμένη.

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014

Μια κουκκίδα στα σκούρα

Μετά έναν χρόνο ξαναείδα αυτόν τον έναστρο ουρανό.
Η νύχτα ήταν ψυχρή και διαυγής, κομψή, μεγαλειώδης· τα άστρα κρέμονταν σε κεντημένο ουρανό, πάνω απ’ τη σιωπηλή χερσόνησο, πολλά, πάρα πολλά, κι όλα ευκρινή, μικρά και μεγάλα, γνωστά και άγνωστα.
Δεν κατέφυγα στο Google Sky Map· εντόπισα τα στοιχειώδη, κι αφέθηκα στον λευκό του γαλαξία.
Από τη μια πλευρά βούιζε το ποτάμι, από την άλλη το πέλαγος· στο βάθος, η αναλαμπή του χιονισμένου όρους.
Μία, δύο, τρεις νύχτες στη σειρά.
Στεκόμουν στην ψύχρα με το βλέμμα προς τα άνω, κι αισθανόμουν μια σκοτεινή κουκκίδα σε νυχτερινή φωτογραφία του Στράτου: όλα μπλε, ασημένια-χρυσά, τ’ αστέρια διαγράφουν τροχιές στο στερέωμα, και σε μια άκρη ένα τόσο δα πορτοκαλί φωτάκι.
Στα μάτια μου είχα τον ουρανό με τ’ άστρα, και ο νους μου πρόβαλε τη νυχτερινή φωτογραφία του Μυλοποτάμου, μια εικόνα που δεν την πιάνει το μάτι, αλλά καταγράφεται στο φωτογραφικό φιλμ ύστερα από μισή-μία ώρα έκθεση.
Σε αυτό το σμίξιμο παρόντος και μνήμης, οφθαλμού και νου, σε αυτή την υπερεικόνα, βρισκόμουν εγκατεστημένος σαν κουκκίδα στις μελανές περιοχές, στα σκούρα.
Ηταν ανακουφιστικό.
Η σμίκρυνση έφερνε το μέτρο – απελευθερωτικό.
Έβρισκα το ίδιο απελευθερωτική τη διάχυση σαν κουκκίδα μες στο δάσος, κάτω από αρχαίες βελανιδιές, πλατάνια, καστανιές. Δάσος πυκνό, με χαραμάδες ουρανού, υγρό, γεμάτο ψίθυρους και σιωπές.
Στα πατήματα, φύλλα, καρποί, ίχνη αγριμιών, ίχνη ανθρώπων, μια ξύλινη πινακίδα κρυμμένη από θάμνους.
Σ’ ένα ξέφωτο, μια καλύβα κλειστή, σιωπηλή· περιέχει ζωή κάπου μέσα της, τώρα ή αύριο, το λέει ένα κουρέλι που ανεμίζει στο σύρμα, ένα ντεπόζιτο, τρεις γαλάζιες κυψέλες προσεκτικά στοιχισμένες.
Ένας μισοσβησμένος δρόμος, πατημένη λάσπη και χαλίκι, στην καρδιά του δρυμού, φέρνει μέχρι αυτό το χαϊντεγκεριανό ξέφωτο.
Καθώς με παρασύρει η ολισθηρή κατωφέρεια, διαλέγοντας πέτρες να πατήσω σίγουρα, πέτρες γλυμμένες από νερό και βήματα, κυκλώνω τη μορφή του αόρατου ερημίτη, που κατοικεί το ξέφωτο.
Ένας μεσήλικας σαλός;
Ένας γέρων με όρκο σιωπής, που ωστόσο μιλάει στα κοτσύφια;
Ένας πικραμένος τόσο που τ’ άφησε όλα;
Ή ένας που αγάπησε τόσο βαθιά, που βρέθηκε μόνος εκεί στο ξέφωτο, συντροφεμένος από όλες τις ανθρώπινες σκιές, και πλήρης;
Η δασική ρύμη, ο holzweg, με παίρνει από το ξέφωτο των αινιγμάτων, με φέρνει μπροστά σε αμίλητα ερείπια, το ίδιο αινιγματικά· κι ύστερα μπροστά σε πολύχρονα τείχη.
Πίσω από τη λιθοδομή αφουγκράζομαι: ζωή, ζωές.
Άνθρωποι.
Ποικίλοι σαν τ’ αστέρια.
Εδώ ας σταθώ.
Είναι μαυροντυμένοι και αεικίνητοι, οι περισσότεροι, οι νέοι.
Είναι μαυροντυμένοι και αργοί, κάποτε ακίνητοι, σαν παλαιές δρύες βασιλικές, οι ηλικιωμένοι.
Ο πιο ηλικιωμένος που συνάντησα πίσω από τέτοια τείχη, κόντευε τον αιώνα, μισογελούσε διαρκώς, σαν να ’βλεπε αγγέλους· χάιδεψε το σγουρόμαλλο κεφάλι ενός νεαρού και του ψιθύρισε στ’ αυτί.
Οι άνθρωποι λοιπόν.
Κάτω απ’ αυτόν τον ουρανό, κάτω από τέτοια άστρα, μέσα σε δάση και ερημιές: γίγαντες με καρδιά παιδιού, παιδιά εξηντάχρονα και ογδοντάχρονα, αμπελουργοί, αλιείς, χορωδοί, μάγειρες, άνθρωποι καταφυγόντες εδώ, μακριά από το αγριεμένο πλήθος, μακριά από βάσανα και μάταιους πόνους, σαν διάλειμμα οι περισσότεροι, σαν ρότα ζωής οι ολίγοι, όλοι γύρω από ένα τζάκι και μια τράπεζα, κοινότητα ακερδής, άλλος ρουφάει ένα βιβλιαράκι, άλλος αποθαυμάζει έναν σουγιά, μερικοί θυμούνται τα παιδικάτα τους, συγκρίνουν παλαιά και νέα φτώχεια, όλοι περιποιούνται και υπηρετούν, στολίζουν την τράπεζα του γεύματος.
Υποδέχονται την εσπέρα ψάλλοντας εν χορώ την επιλύχνιο ευχαριστία από τα βάθη αιώνων και τόπων της Ανατολής:
«Φως ιλαρόν αγίας δόξης, αθανάτου Πατρός, ουρανίου, αγίου, μάκαρος, Ιησού Χριστέ. Ελθόντες επί την ηλίου δύσιν, ιδόντες φως εσπερινόν...».
Το φως λιγοστεύει από το παράθυρο του Αιγαίου, η αρμύρα εισχωρεί υγρή, ψυχρή, αναζωογονητική, και αναμειγνύεται με θαμπές λάμψεις κεριών και ξέφτια θυμιάματος.
Το φως σβήνει.
Οι άνθρωποι σκορπάνε μες στη νεαρή νύχτα για να ανασυνταχθούν παραπέρα, από τη μία σύναξη στην άλλη, απ’ όρθρου έως εσπέρας.
Ξεμακραίνω μέχρι το χείλος του θαλασσινού γκρεμού, κάτω απ’ τα αστέρια που πληθαίνουν, νύχτα Γενάρη, νύχτα σπαρμένη θαύματα, κι ήμουν κουκκίδα στις μελανές περιοχές, στα σκούρα.

Νίκος Γ. Ξυδάκης

Μη ούν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής, αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής

Ένας χριστιανός βασανιζόταν συχνά από διάφορες μελλοντικές υποθέσεις.
Ανησυχία του, το τι θα γίνει αύριο, τι θα γίνει μεθαύριο, τι μας περιμένει την επομένη εβδομάδα.
Όλη αυτή η φροντίδα έπνιγε την ψυχή του, πράγμα που τον έκανε πολύ δυστυχή.
Μια νύχτα, ο άνθρωπος αυτός είδε ένα όνειρο.
Περπατούσε σ' ένα μακρινό δρόμο φορτωμένος με ένα σακί στην πλάτη.
Το φορτίο του ήταν βαρύ και κάπου στάθηκε να ξαποστάσει.
Μα όταν θέλησε να σηκωθεί για να συνεχίσει το ταξίδι του, αντιλήφθηκε πως ήταν αδύνατο να σηκώσει το σακίδιό του.
Άνοιξε τότε να δει τι έχει μέσα.
Και τι βλέπει!
Μικρά-μικρά δέματα.
Το ένα έγραφε απ' έξω: "αυτό για αύριο".
Ένα άλλο έγραφε: "αυτό για μεθαύριο".
Το τρίτο έγραφε: "αυτό για σήμερα".
Αυτό ήταν ανάλαφρο.
Το σήκωσε με χαρά και συνεχίζοντας το ταξίδι του ξύπνησε.
Το όνειρο αυτό εκφράζει μια τραγική πραγματικότητα.
Η μέριμνα για το αύριο, για το μεθαύριο, για το μετά από μια εβδομάδα, για το μετά από ένα μήνα και ένα χρόνο, γεμίζει τις ψυχές μας με άγχος και ανησυχίες, που μας αφαιρούν την γαλήνη και μας κάνουν το βάρος της ζωής δυσβάστακτο.
Για να μας απαλλάξει ο Κύριός μας απ' αυτές τις εναγώνιες στιγμές είπε εκείνα τα αθάνατα λόγια.
 "Μη ούν μεριμνήσητε εις την αύριον, η γαρ αύριον μεριμνήσει τα εαυτής, αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής" (Ματθ. 6,34)

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Η ειρήνη στην οικογένεια

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει ότι όταν υπάρχει ειρηνική συμβίωση, τότε δεν επιτρέπει, αυτή η ειρηνική  συμβίωση, να εισχωρήσει τίποτα δυσάρεστο στην οικογενειακή ζωή. Ακόμη και όταν υπάρχουν πολλές εξωτερικές δυσκολίες, αυτές δεν εισχωρούν μέσα στο σώμα τής οικογένειας.
Όταν έχουν ειρήνη ο άνδρας και η γυναίκα πρώτα μέσα τους και κατόπιν μεταξύ τους, αυτό τους προφυλάσσει από την αμαρτία. Ο ένας βοηθεί τον άλλο, ώστε να μην διαταραχθεί η εσωτερική οικογενειακή ειρήνη ακόμη και αν μύρια κύματα υπάρχουν εξωτερικά.
Αν όμως μεταξύ των συζύγων υπάρχει φιλονικία, υπάρχει μια αντιπαράθεση, μια διαμάχη, τότε αυτή η ταραχή εξαπλώνεται και στα υπόλοιπα μέλη τής οικογένειας. Ταράζονται τα  παιδιά καθώς και όποιοι άλλοι συμβιώνουν με το ταραγμένο ζεύγος (παππούδες, γιαγιάδες κ.λ.π.).
Βασική αιτία τής  ακαταστασίας στην οικογένεια, λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι η υπερβολική και αγωνιώδης μέριμνα για τις βιοτικές ανάγκες.
Προσέξτε τις λέξεις: υπερβολική μέριμνα και αγωνιώδης. Μέριμνα θα πει φροντίδα, υπερβολική αγωνιώδης φροντίδα.
Η φροντίδα, η οποία έχει μέσα της αγωνία είναι αιτία ταραχής.  Η μέριμνα είναι ένα μεγάλο λάθος. Ο Κύριος μας είπε: «Μην μεριμνάτε, μην έχετε φροντίδα για τίποτα εκτός από την Βασιλεία Μου». Μάλιστα μας τόνισε να μην έχουμε ποτέ αγωνία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνουμε οκνηροί, ότι θα γίνουμε αδιάφοροι και δεν θα κάνουμε αυτά πού πρέπει, αυτά πού μας πληροφορεί η λογική. Αντίθετα θα κάνουμε ό,τι πρέπει αλλά χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία. Ο Κύριος μας είπε ότι πρέπει να ζητάμε συνεχώς την Βασιλεία Του και την δικαιοσύνη Του (δηλ. την σύνολη αρετή). Για όλα τα υπόλοιπα, τα βιοτικά θα φροντίσει Εκείνος.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να Τον έχουμε Βασιλιά μέσα μας και Εκείνος θα μας προσθέσει όλα αυτά τα γήινα, πού σαν άνθρωποι γνωρίζει ότι χρειαζόμαστε: Τι θα φάμε δηλαδή, τι θα πιούμε, πώς θα έχουμε χρήματα, αν θα έχουμε χρήματα κλπ., κλπ.
Εμείς ας ζητάμε πάντοτε να γίνεται το θέλημά Του και να επικρατεί η αρετή στη ζωή μας, και Εκείνος θα μας δώσει έτοιμα όλα όσα χρειαζόμαστε για την βιολογική μας συντήρηση.
«Ο συνήθης λόγος διαπληκτισμού και φιλονικίας είναι ο εγωισμός και το ίδιο θέλημα».
Πόσο σοφά είναι αυτά πού λέει ο Άγιος! …
Ο εγωισμός και το ίδιο θέλημα. Όταν ο καθένας κρατάει το θέλημά του πεισματικά, «στήνει» το θέλημά του, το γεγονός αυτό είναι αιτία διαπληκτισμού και ταραχής.
Όλοι ξέρουμε πόσο εύκολο, είναι να συμβεί αυτό μέσα στην οικογένεια. Όταν ο καθένας εμμένει στο  θέλημά του, τότε συμβαίνει αυτός ο διαπληκτισμός, αυτός ο «τσακωμός», όπως τον λέμε.
Γι’ αυτό εκεί, όπου δεν υπάρχει το «ίδιον θέλημα», επικρατεί ομόνοια και ειρήνη.
-Βλέπετε πώς η οικογένεια μοιάζει πάρα πολύ με ένα μικρό μοναστηράκι;
Όπως στο μοναστήρι το πρώτο πού ζητιέται είναι η υπακοή -δηλαδή το να μην έχει κανείς δικό του θέλημα- το ίδιο είναι απαραίτητο και μες την οικογένεια: Να μάθει και ο άντρας να μην έχει δικό του θέλημα και η γυναίκα επίσης, να μην έχει δικό της θέλημα. Θα πρέπει και οι δυο να κάνουν το θέλημα τού Θεού.
Όταν λοιπόν και ο άντρας και η γυναίκα προσπαθούν να κόβουν το δικό τους θέλημα και να κάνουν το θέλημα τού Θεού, τότε τι γίνεται; Έχουν και οι δυο το ίδιο θέλημα, οπότε δεν υπάρχει «τσακωμός».
Αντίθετα όταν ο καθένας κρατάει το δικό του θέλημα, πάντα υπάρχει μια αιτία και μια συνεχής κατάσταση  έντασης και εκνευρισμού. Σε μία τέτοια οικογένεια, ο καθένας προσπαθεί να επιβάλει το θέλημά του στον άλλον, να έχει «το πάνω χέρι» όπως λέμε, να κάνει το «κουμάντο». Και είναι εγωισμός βέβαια αυτό, αλλά είναι και μια μόνιμη αιτία ταραχής και τσακωμού.
Η αγάπη και η συμφωνία των συζύγων, αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ευημερία όλης τής οικογένειας. Αν οι γονείς δεν είναι αγαπημένοι, τότε όλη η οικογένεια δεν πάει μπροστά. Τότε και τα  παιδιά δεν αισθάνονται καλά, αλλά και οι σύζυγοι δεν χαίρονται την ζωή τους.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, προβάλει την ενότητα τής ψυχής με το σώμα, σαν πρότυπο ενότητας τού άνδρα με την γυναίκα. Πώς είναι ενωμένη, λέει, η ψυχή με το σώμα, έτσι πρέπει να είναι ενωμένος ο άνδρας με την γυναίκα.
Οι Άγιοι Πατέρες μιας διδάσκουν ότι η ψυχή δεν είναι μέσα στο σώμα, αλλά το σώμα είναι μέσα στην ψυχή. Δηλαδή η ψυχή αγκαλιάζει το σώμα. Έτσι πρέπει να είναι και η σχέση τού άνδρα με την γυναίκα.
Ψυχή και σώμα είναι αδιάσπαστα. Το μόνο πού τα  χωρίζει είναι ο θάνατος. Ο θάνατος είναι, πού χωρίζει και τον άνδρα απ΄ την γυναίκα.
Στο πλαίσιο μιας τέτοιας ενότητας είναι αδιανόητη η διάσταση και η διαμάχη. Όπως είναι αδιανόητο, είναι αδύνατο το να σκεφτείς ότι η ψυχή πολεμάει το σώμα ή το σώμα την ψυχή.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014

Οργίζεται ο Θεός;

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή θα δούμε ότι συχνά γίνεται λόγος για την «οργή του Θεού».
Παλαιότερα η έκφραση αυτή ερμηνευόταν κατά γράμμα. Αυτή η ερμηνεία δεν ανταποκρίνεται στο πνεύμα της Αγίας Γραφής. Η έννοια όμως που έδωσε στη φράση αυτή η χριστιανική και ειδικότερα η ορθόδοξη θεολογία, είναι τελείως διαφορετική από εκείνη που είχε στην προχριστιανική και ιουδαϊκή θρησκευτικότητα.
Οι βασικές θέσεις της ορθόδοξης ερμηνευτικής παράδοσης στο θέμα της «οργής του Θεού» είναι περίπου οι... έξης:
α) Ο Θεός είναι αναλλοίωτος και αμετάβλητος: Στον Θεό δεν υπάρχουν διακυμάνσεις και μεταβολές, αλλοιώσεις ψυχικές, διανοητικές και συναισθηματικές. Οι διακυμάνσεις αυτές χαρακτηρίζουν τήν μεταπτωτική σύνθεση και αλλοιωμένη ανθρώπινη φύση. Η φύση και η ουσία του Θεού είναι απλή και δεν υπάρχουν σ’ Αυτόν αντιθετικές λειτουργίες που να προκαλούν διακυμάνσεις και διαταραχές στη θεϊκή Ύπαρξη. Η φύση του Θεού είναι μονίμως αγαθή και καλή και σε καμιά περίπτωση δεν αλλοιώνεται, δεν σκιάζεται από αρνητικές καταστάσεις μίσους, κακίας, φθόνου, εκδίκησης, οργής κλπ., όπως συμβαίνει στον άνθρωπο. Λέγει ο Μ. Αντώνιος: «Ο Θεός είναι αγαθός και απαθής και αμετάβλητος».
β) Ο άνθρωπος που απομακρύνεται από τον Θεό αυτοτιμωρείται: Οι δοκιμασίες του ανθρώπου, το φυσικό και ηθικό κακό δεν οφείλονται σε μια άμεση εχθρική και καταστρεπτική ενέργεια του Θεού, αλλά είναι συνέπειες της αποστασίας και της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό. Αίτιος επομένως του κακού δεν είναι ο Θεός, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Όταν ο άνθρωπος παραμένει στο φως του ήλιου, φωτίζεται, θερμαίνεται και νιώθει ευχάριστα. Όσο όμως απομακρύνεται από τον ήλιο, τόσο και πιο πολύ στερείται το φως, μπαίνει πρώτα στο ημίφως και στη συνέχεια στη σκιά και το σκοτάδι και αρχίζει έτσι να υφίσταται τις φοβερές συνέπειες της έλλειψης του ήλιου (κρύο, ρίγος κ.λπ.). Όπως π.χ. οι αστροναύτες. Όσο απομακρύνονται από τον πλανήτη μας, τόσο στερούνται το οξυγόνο και το φως. Χωρίς τα διαστημικά σκάφη και χωρίς τις διαστημικές στολές, δεν θα μπορούσαν να ζήσουν στο διάστημα ούτε μια στιγμή…
Ο Θεός ως αμετάβλητος ούτε χαίρεται ούτε λυπάται. Η λύπη και η χαρά φανερώνει μεταβολή. Ο Θεός ως αγαθός δεν βλάπτει ποτέ κανένα αλλά πάντοτε μόνον ωφελεί παραμένοντας πάντοτε απαθής. Εμείς εφόσον παραμένουμε αγαθοί, μοιάζουμε με το Θεό και ενωνόμαστε μαζί του όταν όμως γινόμαστε κακοί, χωριζόμαστε από τον Θεό..
γ) Η παιδαγωγική ενέργεια του Θεού: Ο Μ. Βασίλειος, ειδικότερα, διδάσκει ότι οι έννοιες «οργή» και «θυμός» του Θεού αναφέρονται στην παιδαγωγική ενέργεια του Θεού: «Θυμώνει ο Θεός με σκοπό να ευεργετήσει τους αμαρτωλούς. Δεν τιμωρεί για να καταστρέψει, αλλά για να οδηγήσει σε μετάνοια και επανόρθωση. Η θεϊκή φωτιά καθαρίζει τη φωτιά της αμαρτίας που μας σπρώχνει σε ανόητες και βλαβερές επιθυμίες. Λόγω δε των ιατρικών του γνώσεων, ο Μέγας αυτός πατέρας της Εκκλησίας παρομοιάζει το «θυμό» με τη διάγνωση του γιατρού και την «οργή» με τη χειρουργική επέμβαση.

Όλα αυτά φανερώνουν ένα πράγμα: ότι ο Θεός είναι η φυσική ατμόσφαιρα ζωής για τον άνθρωπο. Όταν ο άνθρωπος ζει στην ατμόσφαιρα του Θεού, δεν έχει κανένα σχεδόν πρόβλημα. Όταν όμως ο άνθρωπος εγκαταλείπει την ατμόσφαιρα του Θεού και εισέρχεται σε άλλες «ατμόσφαιρες», τότε αρχίζει να αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα. Η «οργή του Θεού» επομένως είναι η έλλειψη και η απουσία του Θεού που θεληματικά και ελεύθερα επιλέγει ο άνθρωπος για τη ζωή του. Το ότι όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε σε άλλη ατμόσφαιρα παρά μόνο σ’ αυτή του Θεού, μήπως είναι ένα φιλάνθρωπο μέτρο του Δημιουργού για να μη μας χάσει ποτέ;
Μήπως τελικά είμαστε αιχμάλωτοι της αιώνιας αγάπης του Θεού;

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία

Δυο φίλοι από την Αλεξάνδρεια έφτασαν μέχρι τα βάθη της ερήμου, ψάχνοντας για ένα σοφό και ευτυχισμένο άνθρωπο.
Πραγματικά, μετά από πολύ καιρό, βρήκαν έναν άγιο ασκητή.
Και τον ρώτησαν:
- Τι να κάνουμε, πάτερ, για να βρούμε την αληθινή ευτυχία;
Βλέπουμε, ότι είσαι ο πιο κατάλληλος άνθρωπος πού μπορούμε να ρωτήσουμε.
Γιατί φαίνεσαι Αληθινά ήρεμος και ευτυχισμένος.
Μόνο πού εμείς... - γιατί να το κρύψουμε; - δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως εσύ..!
Τότε εκείνος ο άγιος άνθρωπος, σηκώνοντας τα χέρια του προς τον ουρανό και με δάκρυα στα μάτια, τούς είπε:
- Αδέλφια μου, δεν χρειάζεται να ζείτε ακριβώς όπως εγώ, για να είσθε Αληθινά ευτυχισμένοι.
Αλλά τι χρειάζεται;
Να σκέπτεστε τον Θεό, τουλάχιστον όσο σκέπτεστε τούς ανθρώπους.
Να φοβάστε τον Θεό, τουλάχιστον όσο φοβάστε τούς ανθρώπους.
Να τιμάτε τον Θεό, τουλάχιστον όπως τιμάτε τους ανθρώπους.
Να ελπίζετε στον Θεό, τουλάχιστον όσο ελπίζετε στους ανθρώπους.
Να εκπληρώνετε τον νόμο του Θεού, τουλάχιστον όσο εφαρμόζετε τον ανθρώπινο νόμο.
Να ζητάτε την βοήθεια του Θεού, τουλάχιστον όσο την ζητάτε από τους ανθρώπους.
Να δοξάζετε τον Θεό, τουλάχιστον όσο δοξάζετε τους ανθρώπους.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Το σπάσιμο της πέτρινης καρδιάς

Ένας πολύ καλός Ιεροκήρυκας παρατήρησε κάποια μέρα έναν θρησκευόμενο οικογενειάρχη ο οποίος για να θρέψει την οικογένειά του έσπαζε πέτρες για να στρωθούν οι δρόμοι.
Για να εκτελεί όμως καλύτερα την εργασία του δούλευε γονατιστός.
Ο ιεροκήρυκας τότε τον ρώτησε:
Ιωάννη πόσο θα ήθελα και εγώ να έσπαζα τις πέτρινες καρδιές των ακροατών μου με το κήρυγμά μου, όπως εσύ σπάζεις αυτές τις πέτρες.
Και ο καλός εργάτης του απάντησε:
Θα μπορέσεις και εσύ να το πετύχεις, αν και εσύ εργάζεσαι γονατιστός "Προσευχόμενος".

Η συνταγή της μετάνοιας

Αδελφός τις απελθών εις ιατρόν, ηρώτησεν αυτόν, αν ευρίσκεται τάχα κανένα βότανον, με το οποίον να ημπορούσε τινάς να ιατρεύσει τας αμαρτίας του.
Ο δε ιατρός αποκριθείς προς αυτόν, είπε, ναι αδελφέ, γίνωσκε πως ευρίσκεται ένα πολλά θαυμαστό, και άκουσον.
Ύπαγε, λάβε την ρίζαν της πνευματικής πτωχείας και της ταπεινώσεως τα άνθη.
Και τα φύλλα της υπομονής και τους κλάδους της προσευχής.
Και ένωσον ομού, και τρίψον αυτό εις το ιγδίον της υπακοής.
Και θες αυτά εις το κόσκινον των αγαθών λογισμών.
Έπειτα βάλε αυτά εις το τζουκάλι της συνειδήσεως και μούσκεψέ τα με το νερόν από τους σταλαγμούς των δακρύων και τότε άναψον υποκάτωθεν τη φλόγα της θεϊκής αγάπης.
Και όταν βράσουν μερικόν, κένωσον αυτά εις το πινάκι της διακρίσεως και ανακάτωσον αυτά μετά ευχαριστίας.
Είτε ρουφιξε τα με το χουλιάρι της κατανύξεως και αποσπογγίσου μετά του μανδηλίου της εξομολογήσεως και ούτως αποκενώσεις των αμαρτιών σου τα πλήθη.

Ιωάννου του Κομνηνού
Προσκυνητάριον του Aγίου Όρους του Άθων

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Το ωραιότερο πράγμα στη Γη

Ένας καλλιτέχνης ήθελε να βρει και να ζωγραφίσει το ωραιότερο πράγμα στη γη.
Ρώτησε έναν ιερέα, ποιο ήταν το καλύτερο πράγμα στην γη.
-Η πίστη, του απάντησε εκείνος.
Είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο δυναμικού στη ζωή.
Ρώτησε έναν γεωργό.
-Η ελπίδα, του απάντησε.
Αν λείψει αυτή, έλειψε κάθε δημιουργία για την ζωή.
Ρώτησε και μια φτωχή εργάτρια.
-Η αγάπη, του είπε.
Μ' αυτήν ξεπερνώ κάθε μου καημό.
Πίστη, Ελπίδα, Αγάπη σκέφθηκε ο καλλιτέχνης.
Πώς όμως μπορώ να ζωγραφίσω μαζί αυτά τα τρία;
Την ώρα που έμπαινε στο σπίτι του, στάθηκε με έκσταση μπροστά σ'ένα ζωντανό πίνακα:
Τους γονείς του, την γυναίκα του, τα παιδιά του!
Στο μέτωπο των γονέων του είδε την πίστη.
Στο χαμόγελο των παιδιών του την ελπίδα.
Στα μάτια της γυναίκας του λαμποκοπούσε η αγάπη.
Η καρδιά του σκίρτησε.
Να το ωραιότερο πράγμα στην γη!
Αυτό θα ζωγραφίσω.
Και αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά η οικογενειακή του εστία.
Ένα απλό χαρούμενο σπιτάκι, που το κυβερνούσε, η πίστη, η ελπίδα, η αγάπη!

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν’ αγαπήσεις κάθε άνθρωπο

"Εγώ σας λέω", είπε ο Κύριος, αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σας μισούν, προσεύχεστε για όσους σας βλάπτουν (Ματθ. 5, 44).
Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές;
Για να σε ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη.
Την οργή και τη μνησικακία.
Και να σε αξιώσει ν' αποκτήσεις την τέλεια αγάπη.
Αυτή είναι αδύνατον να την έχει:
Όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους.
Όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.
Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους.
Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση.
Και γι' αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο.
Τους ενάρετους τους αγαπάει ως φίλους.
Ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς.
Και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν.
Χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται.
Αντίθετα, αν τον καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν.
Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του.
Αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.
Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν' αγαπήσεις κάθε άνθρωπο.
Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν.

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

Όταν το γιατί γίνεται σχέση...

"Γιατί";
Μια λέξη που συνοδεύει την ζωή μας από την πρώτη στιγμή του υπαρξιακού συλλαβισμού μας.
Μια λέξη που κυλάει στην γλώσσα μας ζητώντας λύτρωση.
Ένας λόγος, γεμάτος αγωνία που αναζητά τον τρόπο, τον χώρο να αρθρωθεί.
Να εκφραστεί.
Να γίνει αίτημα.
Ένας φόβος που απωθήθηκε.
Μια οργή κι ένας θυμός που δεν φανερώθηκε.
"Γιατί";
Μια λέξη που αγιάσθηκε πάνω στον Σταυρό του Χριστού μας, εκείνη τι στιγμή που η καρδιά του φοβήθηκε και κραύγασε απεγνωσμένα
"Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί, τουτέστιν, Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες";
Είναι που εκείνη την μέρα νοηματοδοτήθηκε.
Έγινε οδός, τρόπος να ρωτάς και να εμπιστεύεσαι συγχρόνως μια μεγάλη Αγάπη.
Πάνω στον Σταυρό ο πόνος έγινε σχέση.
Πες λοιπόν το "γιατί" της καρδιάς σου, μην φοβάσαι ότι θα αμαρτήσεις, το είπε πρώτος ο Χριστός μπροστά στην οδύνη, στην αδικία, στην μοναξιά και προδοσία.
Να θυμάσαι όμως, ότι Εκείνος μετά την αγωνία, μετά το βαθύ υπαρξιακό ερώτημα, πέρασε στην παράδοση του εαυτού του, στο θέλημα του Θεού. Δηλαδή σταμάτησε να σκέφτεται κι αφέθηκε να νιώσει.
Δεν ρωτούσε πλέον αλλά αισθανόταν.
Τι αισθανόταν;
Το σχέδιο του Θεού.
Την παρουσία Εκείνου.
Το μυαλό ρωτά μα η καρδιά γνωρίζει, πιστεύει και εμπιστεύεται.
Πίστεψε λοιπόν στον Θεό όχι ως ιδεολόγημα.
Όχι ως κατοχύρωση φοβερών ακλόνητων επιχειρημάτων, που εξασφαλίζουν τον φόβο του εγώ και οχυρώνουν την νάρκισση ατομική δύναμη σου.
Πίστη δεν σημαίνει αποδοχή κάποιον συμβόλων ή λεκτική ανάγνωση ιερών κειμένων.
Δεν είναι μια νοητική γνώση και απαγγελία.
Μια κατοχύρωση του φόβου και του νου.
Πίστη σημαίνει αφήνομαι σε εκείνο που δεν καταλαβαίνω και πολλές φορές φοβάμαι, αλλά μέσα μου σε μια άλλη πραγματικότητα της ύπαρξης μου, σε μια έτερη διάσταση, αισθάνομαι ότι κάποιος γνωρίζει καλύτερα από ΄μένα.
Δεν ξέρω το γιατί, μα κάποιος με αγαπάει, με νοιάζεται με τον δικό του τρόπο, που είναι σοφός, ουσιαστικός, θεραπευτικός και λυτρωτικός.
Πίστη σημαίνει μαθαίνω να εμπιστεύομαι, να αφήνομαι, να εγκαταλείπομαι γυμνός από τις δικές μου ερμηνείες, τα δικά μου θέλω, τις αρετές μου και τα πιστεύω μου.
Η πίστη γεννάται πραγματικά στο όριο του θανάτου, εκεί που δεν υπάρχει το "εγώ" σου, οι δυνάμεις σου, τα κατορθώματα σου, το όνομα σου, οι επιτυχίες σου, για να σε σώσουν και να σε αυτολυτρώσουν.
Εκεί που οι λέξεις μαρμαρωμένες στις άκρες των ματιών ζητούν να γίνουν λυτρωτικά δάκρυα ελπίδας στην παρουσία του Θεού, του Άλλου που από βρέφος πείνασες και δίψασες.

παπα-Λίβυος

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2014

Θες αλήθεια να Τον συναντήσεις;

Πολλές φορές στα χείλη μας σαρκώνεται ένα έντονο παράπονο για την απουσία του Θεού από την ζωή μας.
-Μα που είναι ο Θεός;
Γιατί δεν μας ακούει;
Ενώ το ερώτημα αυτό είναι λογικοφανές και στηρίζετε πάνω στην οδύνη του ανθρώπου, τα πάθη και τους καημούς του, δεν είναι πάντοτε και για όλες τις περιπτώσεις απόλυτα αληθινό.
Δηλαδή διερωτώμαι και πρώτα για τον εαυτό μου, είναι σίγουρο ότι το γλωσσικό αίτημα μας, είναι και καρδιακό; Ότι η αρθρωμένη και πολλές φορές νάρκισση επιθυμία μας είναι και πραγματική ανάγκη μας, που της δίνουμε πρωτεύοντα λόγο;
Λέμε ¨που είναι ο Θεός¨, είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε πραγματικά να το συναντήσουμε; Γιατί η οποιαδήποτε συνάντηση έχει μέσα ένα κόστος. Είμαστε διατεθειμένοι να το αναλάβουμε; Θέλουμε ειλικρινά να σχετιστούμε με τον Θεό; Γιατί η πίστη ή η συνάντηση με τον Θεό είναι σχέση με ένα πρόσωπο, που ρεαλιστικά σημαίνει, κόστος, ρίσκο, ηρεμία αλλά και ένταση, στιγμές παρουσίας και στιγμές απουσίας, ανάταση αλλά και πτώση, χαρά και θλίψη, έρωτας και «μίσος» μα και οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται μια ουσιαστική σχέση.
Μήπως τελικά δεν είμαστε διατεθειμένοι να δούμε την παρουσία του Θεού  στην ζωή μας γιατί αυτό θα μας δέσμευε ή θα μας έβαζε μπροστά σε σημαντικά υπαρξιακά διλλήματα και αποφάσεις; Άραγε θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που δημιουργεί αυτή η συνάντηση μαζί Του; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε συνήθεις παγιωμένες και αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες ; Θέσεις και ρόλους μέσα από τους οποίους έχουμε παιδιόθεν εκπαιδευτεί να επιβιώνουμε. π.χ το παιγνίδι του «ισχυρού» που απειλεί και τρομοκρατεί τους άλλους για να παίρνει δύναμη επιβολής και να έρθουμε στην ταπείνωση του Χριστού; Μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον ρόλο π.χ. του «θύματος» μέσα από το οποίο κερδίζουμε συμπάθειες και βλέμματα; Να αφήσουμε ίσως την θέση του «παιδιού» και να ενηλικιωθούμε, άρα να αναλάβουμε τις ευθύνες της ζωής μας εγκαταλείποντας την θέση του προστατευόμενου που οι πάντες τον υπηρετούν και τον προσέχουν;
Ίσως λοιπόν σε βαθύτερο επίπεδο πέραν των λεκτικών κορόνων και των συναισθηματισμών να μην είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια συνάντηση. Το χειρότερο; τελικά στην πραγματικότητα να επιζητούμε την συνάντηση με ένα Θεό κατά εικόνα και καθ ομοιωσιν μας που θα ικανοποιεί απόλυτα τις αυτοκαταστροφικές και εγωτικές μας ψευδοανάγκες, μα όχι τον Θεό Πατέρα που μας αποκάλυψε ο Χριστός.
 Το λέω αυτό, γιατί πολλές φορές δεν είμαστε έτοιμοι και ειλικρινείς για αυτή την συνάντηση για αυτή την ουσιαστική σχέση. Και τότε ενεργοποιούνται άμυνες που δεν μας αφήνουν ούτε να δούμε μα ούτε και να ακούσουμε την λεπτή σαν αύρα φωνή του Θεού.

Πηγή: http://plibyos.blogspot.gr/

Μαθητές του Χριστού..

Σε εκείνα τα εφηβικά και πρώτα νεανικά μου χρόνια,(σε σχέση με την σοβαρή ασθένεια της αδελφής του) και μέσα από την εμπειρία αυτή διαμορφώθηκε οριστικά και ο χριστιανισμός μου.
Πολύ απλά: ας πας σε όσες ακολουθίες θέλεις, ας λιώσεις στην νηστεία, ας μάθεις απέξω όλη την βίβλο, αν δεν κάνεις πράξη το Επείνασα γάρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ ... ησθένησα, και επεσκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με… είσαι κύμβαλό που αλαλάζει.
Όποιος αναζητάει το ίχνος του Θεού σε αυτόν τον κόσμο, δεν θα το βρει παρά μόνο στο πρόσωπο των αρρώστων, των πεινασμένων, των φυλακισμένων, των ξένων. Αν δεν ακούει την κραυγή των πενήτων, την κραυγή της απελπισίας τους και της οργής τους, δεν έχει ακούσει ούτε τον Λόγο του Θεού.
Στο πρόσωπο τους μόνο θα δει Θεού πρόσωπο. Οι δογματικές συζητήσεις μου φαίνονται τόσο ενδιαφέρουσες όσο και οι ταξινομήσεις της εντομολογίας. Το πρόσωπο του Χριστού χάνεται μέσα στους δαιδάλους των δογματικών διακρίσεων περί ουσίας και υποστάσεως και αντιδόσεως και των ιδιωμάτων.
Όποιος έχει αγόγγυστα σκατοσκουπίσει άρρωστο είναι μείζων όλων των τιτάνων της θεολογίας.
Γνώρισα στην ζωή  μου σπουδαίους ανθρώπους, συγγραφείς, φιλοσόφους, επιστήμονες, ορισμένοι- οι λιγότεροι- μου έγιναν συμπαθείς, περνάει καλά στην συντροφιά τους. Ξέρω να αξιολογώ τα έργα τους και να τα τιμώ όταν αξίζουν, η ηθική όμως εκτίμηση μου πηγαίνει μόνο, αποκλειστικά και μόνο, σε όσους στάθηκαν δίπλα σε βαριά και ανίατα αρρώστους και τους φρόντισαν δίχως γογγυσμό, με αγάπη και αφοσίωση. Μόνο αυτούς θεωρώ μαθητές του Χριστού.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Σταύρου Ζουμπουλάκη, "Η αδελφή μου".

Πέμπτη 13 Μαρτίου 2014

Να τα προσέχεις τα μεγάλα κομποσχοίνια

Όλα τα μεγάλα να τα προσέχεις.
Τα μεγάλα λόγια
Τα μεγάλα δώρα
Τις μεγάλες ευχές
Τις μεγάλες μετάνοιες
Τους μεγάλους κανόνες
Τις μεγάλες ευλάβειες
Τις μεγάλες αρετές
Και πριν απ’ όλα
Και πάνω απ’ όλα
Τις μεγάλες σιγουριές!

Μητροπολίτη Προικονήσου Ιωσήφ

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.gr/

Η Νηστεία

Τροφή δεν είναι μόνο ότι τρώμε αλλά κάτι πολύ βαθύτερο σε σχέση με την ύπαρξη μας. Όταν το βρέφος πεινάει δεν χορταίνει απλώς και μόνο μέσα από ένα γεύμα, αλλά κυρίως και πρωτίστως μέσα από μια σχέση. Η μάνα είναι τροφός όχι δίνοντας το γάλα της, αλλά μεταγγίζοντας την σχέση της, την αγάπη, την θαλπωρή, την στοργή και την ασφάλεια στο μωρό της. Είναι η τροφή εκείνη, που πέρα από την βιολογική συντήρηση προσφέρει το νόημα της ύπαρξης. Έτσι τροφή δεν είναι απλά ο χορτασμός ενός σώματος αλλά μιας ύπαρξης που πεινάει για Νόημα. Ο Αδάμ λαμβάνει την λάθος «τροφή» και αυτοεξορίζεται από το παράδεισο. Όμως στην πραγματικότητα η διήγηση μας λέει ότι χάνει την σχέση του με τον Θεό και αμέσως με τον συνάνθρωπο του, αφού έχει θρυμματίσει πρωτίστως την εικόνα του Εαυτού του. Η πτώση του δεν είναι ότι θέλησε να τραφεί, αλλά ότι το έκανε με λάθος τρόπο. Ότι διάλεξε λάθος τροφή να χορτάσει την πείνα του για νόημα, για ελευθερία, για Θεό. Αυτό άλλωστε κάνουμε και εμείς όλοι, διαλέγουμε λάθος τροφές ανίκανες να θρέψουν τις πραγματικές μας ανάγκες. Η επιθυμία του Αδάμ είναι αυτοκαταστροφική όπως των περισσοτέρων μας. Δεν θρέφει σωστά την επιθυμία του, αλλά την ξεγυμνώνει σε πιο βαθιά πείνα, που για να την καλύψει αργότερα θα χρειαστεί να φάει πολύ κατώτερες "τροφές". Μήπως το ίδιο δεν πράττουμε και εμείς. Όταν δεν τρεφόμαστε από τις ανώτερες τροφές που ολοκληρώνουν την ύπαρξη, λαμβάνουμε βουλιμικά και ψυχαναγκαστικά, τροφές σκουπίδια, ανίκανες να καλύψουν την βαθιά μας πείνα. Ο Χριστός στην ίδια πρόταση του διαβόλου, αυτής της βαθιάς σκοτεινής επιθυμίας, απαντά με το «Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος»διαμορφώνοντας ένα νέο πλαίσιο της κάλυψης της ανθρώπινης επιθυμίας και ανάγκης. Δηλαδή ουσιαστικά ο Χριστός αποκαλύπτει ένα νέο τρόπο σχετισμού με την ανάγκη και την επιθυμία του υποκειμένου, του άνθρωπο που κατανοεί την λήψη τροφής, ως κοινωνία, ως σχέση, ως καρπό που θρέφει τον Όλο άνθρωπο. Για τον Χριστό η λήψη της τροφής δεν εξαντλείται σε βιολογικό επίπεδο και μόνο. Ο άνθρωπος δεν ζει ουσιαστικά, λαμβάνοντας τροφή για λόγους σωματικής συντήρησης, αλλά τρέφεται ως συνολική ύπαρξη. Με νόημα, δημιουργία, έκφραση, αγάπη, με κοινωνία του Θεού και του άλλου. Ένα φαγητό όταν δεν έχει αγάπη και σχέση δεν μπορεί παρά να θρέψει την βιολογική πλευρά του ανθρώπινου προσώπου αλλά ποτέ το σύνολο της παρουσίας του. Γι αυτό η τροφή σε συντηρεί αλλά ποτέ δεν σε χορταίνει. Μονάχα η σχέση που σου προσφέρει η λήψη της τροφής σε αναπτύσσει και σε εξελίσσει. Η τροφή είναι πάντα ένα σύμβολο, μια αφορμή. Όταν σε καλώ να πιούμε ένα καφέ, δεν είναι η ανάγκη του καφέ που με κινεί, αλλά η ανάγκη της συνάντησης. Ο καφές είναι η πρόφαση. Η επαφή είναι το ζητούμενο. Όταν σε προσκαλώ για φαγητό δεν θέλω απλά να σε χορτάσω βιολογικά, αυτό θα το έκανα απλά στέλνοντας σου το φαγητό στο σπίτι σου. Η ανάγκη που κρύβεται πίσω από το φαγητό, είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι μια βασική τροφή της ύπαρξης. Είναι η επιθυμία για σχέση. Το φαγητό είναι το σύμβολο, η πραγματικότητα είναι, πείνα για τον άλλο. Έτσι η νηστεία που καλούμαστε ελεύθερα να ακολουθήσουμε μέσα στο πλαίσιο της χριστιανικής ασκητικής, είναι μια ευκαιρία να δούμε ξανά την τροφή ως σχέση με τον Θεό, τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπο και σύνολη την κτίση. Να γίνει ξανά η τροφή λήψη το νοήματος.
Είναι ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι χρειαζόμαστε μεγάλες τροφές για να ζήσουμε. Διαφορετικά θα γεμίσουμε το σώμα μας, με μικρές κατώτερες τροφές που θα παχαίνουν το κορμί μας για να κρύψουν την πείνα της ψυχής μας. Να αισθανθούμε ότι νηστεύοντας ελευθερώνουμε την επιθυμία μας από το σύμβολο και την οδηγούμε στο πρόσωπο του Άλλου. Νηστεύοντας κατανοούμε ότι στην πραγματικότητα πεινάμε τον Θεό. Το νόημα ζωής. Την νίκη του θανάτου. Την σχέση με τον πραγματικό εαυτό και τον συνάνθρωπο μας. Νηστεύω σημαίνει μαθαίνω να τρέφομαι υπαρξιακά, ασκούμε να διαλέγω της τροφές που θα χορτάσουν την πείνα και δίψα της καρδιάς μου.

Πηγή: http://thesvitis.blogspot.com/

Τρίτη 11 Μαρτίου 2014

Πως τα λεφτά αλλάζουν τους ανθρώπους




Ο ήλιος και ο άνεμος...

Ένας μύθος λέει ότι στοιχημάτισαν ο ήλιος με τον άνεμο για το ποιος είναι δυνατότερος.
- Εγώ μπορώ με τη δύναμη μου να αρπάξω ακόμα και την κάπα του βοσκού, είπε ο άνεμος.
- Δοκίμασε το, είπε ο ήλιος!
Φύσηξε, ξεφύσηξε, αλλά τίποτε.
Τόσο πιο σφιχτά τυλιγόταν στην κάπα του ο βοσκός.
Ύστερα ήρθε η σειρά του ήλιου.
Πρόβαλλε ολόλαμπρος, σκόρπισε γύρω θαλπωρή, ζέστανε το περιβάλλον οπότε και ο βοσκός πέταξε την κάπα του και ξάπλωσε πανευτυχής στο γρασίδι.

Ο μόνος τρόπος να νικήσεις στη ζωή, είναι το να προσφέρεις στον άλλο, όχι το να τον ξεγυμνώνεις.

Κυριακή 9 Μαρτίου 2014

Πιστεύω, Κύριε και Θεέ μου

Ω Κύριε και Θεέ μου.
Αναγνώρισα τον Κύριο μου
Αναγνώρισα τον αλιέα και φύλακά μου
Αναγνώρισα το βασιλιά και Κυριο μου.
Ω Κύριε μου και Θεέ μου.
Πιστεύω Κύριε στην οικονομία Σου
Πιστεύω στην συγκατάβασή Σου
Πιστεύω στην ανάληψη από μέρους σου της φροντίδας μου
Πιστεύω στον προσκυνητό Σου σταυρό
Πιστεύω στα παθήματα της σάρκας Σου
Πιστεύω στον τριήμερο θάνατό Σου
Πιστεύω στην Ανάστασή Σου.
Λοιπόν δεν έχω πια περιέργεια.
Πιστεύω, δεν κάνω πια έλεγχο.
Πιστεύω, δεν στήνω πια τη ζυγαριά του νου.
Πιστεύω, δεν έχω πια περιέργεια.
Πιστεύω στα μάτια μου και στα χέρια μου.
Με δίδαξαν αυτά που είδα να μην κάνω έλεγχο.
Ψηλάφησα κι έμαθα να προσκυνώ όχι να φιλονικώ.
Ένα Κύριο και Θεό γνωρίζω, τον Κύριο μου Χριστό.
Ας είναι δεδοξασμένος και δυνατός στους αιώνες.
Αμήν

Ο Μέγας Έρωτας

Ερωτευμένος είναι αυτός που δεν διστάζει να ανέβει στον Σταυρό για χάρη του ερωμένου.
Ερωτευμένος είναι αυτός που δεν διστάζει να βλέπει κατάματα τον ματωμένο του Σταυρό μεταφέροντας διαρκώς στην ζωή του την εικόνα και βιώνοντας την θυσία υπέρ του άλλου.
Ερωτευμένος είναι αυτός που έχει την γεύση του θανάτου στο στόμα και επιμένει στο Σταυρό γιατί γνωρίζει την Ανάσταση.
Ερωτευμένος είναι αυτός που το όραμά του έχει πάντα μέσα έναν Γολγοθά.
Ερωτευμένος είναι αυτός, που το στόμα του μυρίζει χολή και όξος και όχι σοκολατάκια σε σχήμα καρδιάς.
Την καρδιά την εκθέτεις… δεν την τρως…!
Ερωτευμένος δεν μπορεί να είναι κανένας αν δεν είναι Ορθόδοξος Χριστιανός….!.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Πήρα τα μάτια μου



Ερμηνεία: Στράτος Διονυσίου & Βούλα Γκίκα
Στίχοι :     Άκης Πάνου
Μουσική: Άκης Πάνου
 
Πήρα τα μάτια μου για ξένους τόπους
Κι αυτή με φίλησε χωρίς μιλιά.
Πήρα τα μάτια μου, μα την καρδιά μου
Την ελησμόνησα σε μια αγκαλιά.
Στην αγκαλιά της μέσα η καρδιά μου
Στην ξενιτιά εγώ και ο καημός
Και ορφανή η αγάπη η γλυκιά μου
Σαν αγαπάς πόσο πικρός ο χωρισμός.
Δεν είχε δάκρυα ο χωρισμός μας
Τα χείλη μου `δωσε χωρίς μιλιά
Κι όλα σκοτείνιασαν και για τους δυο μας
Όταν αλλάζαμε στερνά φιλιά.
Στην αγκαλιά της μέσα η καρδιά μου
Στην ξενιτιά εγώ και ο καημός
Και ορφανή η αγάπη η γλυκιά μου
Σαν αγαπάς πόσο πικρός ο χωρισμός.

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).