Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Πρότυπό μας να είναι τα μικρά παιδιά

Για μας που ζούμε στο κόσμο, τα πρότυπά μας είναι τα μικρά παιδιά.
Έτσι είπαν τα αδιάψευστα χείλη της αλήθειας.
Προσέξτε την αθωότητά τους...
Προσέξτε τη καθαρή καρδιά τους, τα λαμπερά μάτια τους...
Και όταν θυμώνουν δεν κρατούν κακία!
Τα ξεχνούν όλα την ίδια στιγμή αρκεί να νοιώσουν αγάπη.
Περπατήστε μαζί τους και θα δείτε ότι όλοι γίνονται φιλικοί μαζί σας.
Η πονηριά και ο υπολογισμός, ο φόβος εξαφανίζονται μπροστά στους επίγειους αγγέλους.
Όλοι θέλουν να τα χαμογελάσουν
Όλοι θέλουν να τα αγγίξουν, ωσάν να είναι άγιοι.
Μας φέρνουν κομμάτια παραδείσου στη γη
Μας δείχνουν πως είναι η κόλαση όταν υπάρχουν άνθρωποι που τα κακοποιούν.
Για να δείτε πως είναι οι άγγελοι κοιτάτε τις μητέρες
Και για να πάρετε γεύση από τι είναι δαίμονες κοιτάξτε εκείνους που αμαρτάνουν πάνω στα παιδιά.

Γιάννης Χορταριάς

Καλή χρονία... και σ΄ όλα τα σπίτια υείαν κι ευλοίαν



Αρχή κάλαντα κι αρχή του χρόνου κι αρχή του χρόνου.
Πάντα κάλαντα, πάντα του χρόνου πάντα του χρόνου.
Αρχή μήλον εν κι αρχή κυδών ην κι αρχή κυδών ην
Αρχή βάλσαμον το μυριγμένον το μυριγμένον.
Εμυρίστεν ατό ο κόσμος όλεν ο κόσμος όλεν.
Για μύριστ ατό και εσύ αφέντα και εσύ αφέντα.
Ένας είσαι και μη κοιμάσαι και μη κοιμάσαι
Αν κοιμάσαι εγώ ξυπνώσαι εγώ ξυπνώσαι
Εξ αντί Χριστού τα παλικάρια τα παλικάρια
Και θυμίζουν τον οικοκύρη τον οικοκύρη
Δεν βα σώταρες και λα σην πόρταν και λα σην πόρταν
Φέρων κούβας και λεφτουκάρια και λεφτουκάρια
Λύσον την κεσέ σ και δος παράδας και δος παράδας.
Κι αν ανιοιείς μου χαράν σην πόρτας σ χαράν σην πόρτας σ.

Και του χρόνου.

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Χθες ο ύπνος μου ήταν μια 7ωρη στιγμή, ένα 7ωρο αντίγραφο του μεγάλου ύπνου

Πράγματι στον ύπνο αφήνεται κανείς μόνος σε μια απέραντη έρημο μιας άλλης πραγματικότητας του άγραφου είναι μας, με ανοικτά όλα τα γεγονότα που άλλα από αυτά ξεχάστηκαν και άλλα είναι καταχωνιασμένα στις σκοτεινές ατραπούς του ασυνείδητου.
Κάθε φορά που βυθίζομαι σ΄ αυτή τη συνηθισμένη εγκατάλειψη υπάρχει μέσα μου η ελπίδα ότι η ύπαρξή μου ακουμπά στα σίγουρα χέρια του Κυρίαρχου του σύμπαντος.
Αισθάνομαι να σβήνει το λυχνάρι προκειμένου να ξεκουραστώ από την ένταση της ημερήσιας χωροχρονικής μου πορείας, από την ένταση και την πυκνότητα των εξαντλητικών αινιγμάτων, από τις υπόνοιες και τα "γιατί" που επιβουλεύονται τις καλύτερες εμπειρίες μου, από τη γνώση και την άγνοια, από την καλοσύνη και τη κακία του πεσμένου εαυτού μου.
Πάντα έχω την ελπίδα, ότι ο πρωινός ήλιος θα ερεθίσει τα ράθυμα βλέφαρα καλώντας με και πάλι στη ζωή, κατάλοιπο της υπόσχεσης Εκείνου που είπε "και οι νεκροί αναστήσονται πρώτοι" .
Όπως αγαπάμε τον μικρό ας αγαπήσουμε και το μεγάλο αδελφό του, χωρίς φόβο και με την προσμονή να αντικρύσουμε τον Ήλιο της Δικαιοσύνης κατά την υπεσχημένη κοινή μας ανάσταση!

Γιάννης Χορταριάς

Δάκρυ για την αγάπη

Υπάρχουν κάποια πράγματα ακόμη πολύτιμα και ιερά.
Τα περισσότερα τα έχουν αυτοί που τα δικαιούνται και ξέρουν να τα εκτιμούν: τα παιδιά και οι νέοι.
Σήμερα είδα ένα κορίτσι να δακρύζει.
Άγνωστο σε μένα το κορίτσι αυτό, αλλά τα μάτια της χαράκωναν μέσα μου τη σιγουριά και την τακτοποίηση.
Ήταν δάκρυ για την αγάπη...
Γύρισα στο σπίτι και τελείωσα αυτό...

Στην απέναντι πλευρά του δρόμου.
Όπως πολλές φορές.
Όμως τώρα δεν λαχταράς να τον διασχίσεις και να έρθεις που σε περιμένω.
Μόνο κοιτάς αμήχανα το ρολόι σου.
Μιλάς στο διπλανό σου, τάχατες άνετα, και γελάς επίτηδες δυνατά.
Μάλλον για να κρύψεις την πληγή σου που φωνάζει.
Ο δρόμος που μας χωρίζει.
Κι ανάμεσά μας σπασμένα όνειρα, μιλημένες ελπίδες και πονεμένες αγκαλιές.
Κάποτε ο δρόμος αυτός ήταν ένα ποτάμι ορμητικό που πέφταμε κι οι δυο μας μέσα για να χαθούμε.
Τώρα είναι ένα καλοστρωμένο δάπεδο που δεν το πατάμε για να μην το λερώσουμε.
Κάθομαι και σε κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο να κάνεις την παράστασή σου.
Σε λίγο θα φύγεις.
Επιδεικτικά και δήθεν άνετα.
Ξέρεις όμως ότι δεν μπορείς να πας πουθενά.
Θυμάσαι εκείνα τα δυο σου δάκρυα που κάποτε με άγγιξαν;
Ακόμη δεν μπορώ να τα ξεπλύνω, ποτέ δεν θα πάψουν να σε ανατέλλουν.
Καλημέρα, αγάπη...

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr/

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Επιτέλους… μιλάω τη γλώσσα των αγγέλων

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. (Προς Κορινθίους Α΄, ιγ΄,1)
Από μικρό παιδί μέσα στη θρησκεία.
Με προσέλκυε η πειθαρχία, οι λάμπες και ο γυαλιστερός τσίγκος που άστραφτε στις λάμπες.
Ήρθε η ώρα να πάρω κι εγώ τη θέση μου.
Είμαι σπουδαίος.
Το καταλαβαίνω.
Βλέπω να το αναγνωρίζουν και οι άλλοι.
Όταν μου το λένε, χαίρομαι.
Διακριτικά και ταπεινόσχημα, βέβαια.
Λέω βέβαια πως ό,τι έχω το οφείλω στο Θεό, γιατί έτσι πρέπει να πω.
Πόσο ωραία αισθάνομαι όταν λέω ότι είμαι κι εγώ αμαρτωλός.
Φουσκώνω καθώς με κυριεύει η γλύκα στο λαιμό από τη θρησκευτικότητά μου κι όταν θυμάμαι την προσφορά μου στην Εκκλησία.
Κι όταν μιλάω, νομίζω ότι από κάτω με θαυμάζουν.
Κάνω και τη φωνή μου λίγο κάπως, να εκπέμπει θρησκευτικό λυρισμό και να στηρίζει την αυτοανάδειξή μου.
Πάντα με γοήτευαν οι άγγελοι.
Αυστηροί, με τα φτερά και με τα σπαθιά τους.
Απεσταλμένοι και εκπρόσωποι του Θεού στη γη.
Αυτούς χρειάζεται η Εκκλησία.
Έτσι κι εγώ.
Ήρθα για να σώσω την Εκκλησία.
Όποιος παραβαίνει το νόμο θα δέχεται την κοφτερή μου γλώσσα και τις άμεσες ενέργειές μου.
Ποιος ασεβής, ανυπάκουος και βλάσφημος θα τολμήσει να αμφισβητήσει την αξιοσύνη μου, την πυγμή μου και το κύρος μου;
Θα δράσω άμεσα.
Για το καλό του Θεού πάντα.
Αυτός μου έδωσε αυτό το ρόλο και αυτή τη δύναμη.
Έχω από τους άλλους την απόσταση που χρειάζεται.
Μόνο στο Θεό τα δίνω όλα.
Έτσι πρέπει.
Αυτόν υπηρετώ.
Είδες;
Και γράφω πάντα το όνομά Του με κεφαλαίο.
Τα έχω καταφέρει.
Το βλέπω.
Το οσμίζομαι.
Το νιώθω.
Ζω στην ουράνια πανδαισία.
Μιλάω πλέον τη γλώσσα των αγγέλων.
Δεν νομίζω πως χρειάζομαι κάτι άλλο...

Υ.Γ. Για τους πιστούς που γίναμε θρήσκοι, για τους ιερείς που έγιναν παπάδες και για τους επισκόπους που έγιναν δεσποτάδες.
Και εις έτη πολλά!

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr 

Η κατάργηση του θανάτου

Τι μας λέει ο Χριστός δια του Αποστόλου Παύλου;
Να μη λυπάστε, όπως λυπούνται ο άλλοι που δεν έχουν ελπίδα.
Να λυπάστε αλλά έχοντας ελπίδα.
Εάν δεν ελπίζουμε στη Βασιλεία του Θεού, εάν δεν ελπίζουμε στην αιωνιότητα, πως θα αντέξουμε το γεγονός του θανάτου;
Χωρίς την Ανάσταση, χωρίς την αιώνια Βασιλεία του Θεού, δεν έχει νόημα και σκοπό η ζωή μας.
Να έχουμε την ελπίδα μας στο Θεό και να είμαστε βέβαιοι ότι, αν μας συμβεί κάτι, ο Θεός θα είναι μαζί μας.
Ποια είναι η σημασία του ότι ο Θεός είναι μαζί μας, αφού δεν το αποτρέπει το κακό;
Δεν αποτρέπεται πολλές φορές το κακό, αλλά η παρουσία του Θεού μας δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε το κακό σε αιώνιο καλό, εκείνο το πικρό φαρμάκι να το κάνουμε αιώνιο φάρμακο, μέσα από τον πόνο, την οδύνη, τη συντριβή της καρδιάς μας. Θα φανεί μακροχρόνια και σταδιακά η ωφέλεια. Ο πονεμένος άνθρωπος γίνεται γλυκύς άνθρωπος όταν βρίσκεται κοντά στο Θεό, έρχεται ένας συγκερασμός της Χάριτος του Θεού με τον πόνο. Κι όταν θα φύγουμε από αυτό τον κόσμο και θα βλέπουμε τα πράγματα από άλλη σκοπιά, τότε το πρώτο πράγμα που θα κάνουμε θα είναι να ευχαριστήσουμε το Θεό για όλα τα λυπηρά αυτής της ζωής όπως έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος.
Μηδενίστηκε για εμάς ο θάνατος, διότι η αγάπη του Θεού νίκησε για εμάς το φόβο του θανάτου κι έτσι δεν υπάρχει θάνατος. Γι’ αυτό το λόγο στην Εκκλησία δεν λέμε «νεκροταφείο» αλλά κοιμητήριο. Ο θάνατος είναι ένας ύπνος «άχρι καιρού», διότι για την Εκκλησία οι άνθρωποι ζουν. Γι’ αυτό προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, γι’ αυτό αισθανόμαστε στη Θεία Λειτουργία ότι είμαστε ζώντες όλοι. Ο Χριστός με τη Σάρκωσή Του νίκησε βασικά πράγματα: Νίκησε το χώρο, το χρόνο και το θάνατο κι έτσι μέσα στο χώρο της Εκκλησίας τα πάντα υπερβαίνονται.
Ο θάνατος παραμένει ένα γεγονός τραγικό το οποίο δεν το αποδεχόμαστε, διότι είναι κάτι έξω από τη φύση μας. Δεν είμαστε πλασμένοι να πεθαίνουμέ. γι’ αυτό είναι τραγωδία για μας ο θάνατος. Έρχεται ο Χριστός και παραδίδει εκουσίως τον εαυτό Του στο θάνατο και νικιέται ο θάνατος. Ενώ προηγουμένως, αναφέρουν οι Πατέρες, ήταν ο θάνατος φοβερός για τον άνθρωπο, δια του Ιησού Χριστού γίνεται ο άνθρωπος πλέον φοβερός για το θάνατο, αφού δια του Ιησού Χριστού καταργήθηκε το κράτος του. Γι’ αυτό λέμε στην Εκκλησία: «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω, θάνατον πατήσας». Κατάργησε το θάνατο ο Χριστός, δεν υπάρχει θάνατος. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον». Για ποιό λόγο; Γιατί μας ελευθέρωσε ο του Σωτήρος θάνατος. Είναι λοιπόν ο θάνατος ένα γεγονός παροπλισμένο για το χριστιανό παρόλο που δεν το αποδεχόμαστε.
Γι’ αυτό λέει η Εκκλησία στα τροπάρια της εξοδίου ακολουθίας: «όντως φοβερότατον το του θανάτου μυστήριον, πως ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται;» Στη συνέχεια όμως τα τροπάρια κάνουν αναφορά στο Χριστό, ο οποίος καταστρέφει την τραγωδία του θανάτου και φωτίζει με το φως της Αναστάσεώς Του όλη αυτή την καταστροφή την οποία έφερε ο θάνατος και γίνεται ο θάνατος πλέον για εμάς μια είσοδος στη Βασιλεία του Θεού και εκεί αναμένουμε την ώρα της κοινής εκ νεκρών αναστάσεώς μας.
Είναι ένας τοκετός ο θάνατος, μια οδύνη. Γεννάσαι στην αιώνια Βασιλεία του Θεού μέσα από μια οδύνη. Εκεί όμως όλα τα παλαιότερα τελειώνουν, σβήνουν και μένει μόνο το φως του Χριστού. Τότε τα πάντα αλλάζουν και γλυκαίνουν, ο άνθρωπος παρηγοριέται, καταλαβαίνει το λόγο για τον οποίο έγιναν και δοξολογεί το Θεό.
Η πορεία του ανθρώπου λοιπόν μετά την πτώση ήταν μία πορεία μέσα στον ψυχικό αλλά και μέσα στο βιολογικό θάνατο, ο οποίος συνέβαινε σε κάποιο διάστημα της ζωής του. Έρχεται η ώρα της ενανθρωπήσεως του Θεού, όταν με το δικό του θάνατο και με τη δική του Ανάσταση καταργεί αυτή τη δύναμη του θανάτου, σκυλεύει το θάνατο και τον εκμηδενίζει. Ο Χριστός καταργεί το θάνατο δια του θανάτου Του και ιδρύει την Εκκλησία στην οποία παραδίδει τον Εαυτό Του, το Σώμα και το Αίμά Του, που είναι το αντίδοτο του θανάτου.
Ο ίδιος ο Χριστός πέθανε με αυτό το φοβερό, οδυνηρό, επώδυνο αλλά κι επονείδιστο θάνατο. Ο θάνατος δια του σταυρού για εκείνη την εποχή ήταν ένας θάνατος ατιμωτικός, προσβλητικός. Κι όμως ο Κύριος όχι μόνο δεν δίστασε να πεθάνει με τον πλέον ατιμωτικό θάνατο, αλλά ούτε και να περάσει όλη αυτή τη φοβερή διαδικασία: τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τις μάστιγες, τη γύμνωση, τη χλαμύδα, όλα αυτά τα πράγματα τα φοβερά. Για ποιό λόγο; Για να μας δείξει ότι αυτός πρώτος βάδισε αυτό το δρόμο, για να μην πει ποτέ κανένας άνθρωπος ότι ο Θεός είχε μία καλή ζωή ως άνθρωπος και έναν ήσυχο θάνατο. Αν ο Θεός δεν τα πάθαινε όλα αυτά, θα μπορούσε ο άνθρωπος να αρνηθεί να τα πάθει. Όμως, λέει ο Απόστολος Πέτρος ότι έπαθε Αυτός πρώτος στο δικό του Εαυτό αυτή την τραγωδία της φύσεως, φράσσοντας κάθε στόμα το οποίο μπορεί να στραφεί και να πει στο Θεό "εγώ αδίκως πάσχω".

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Πηγή: http://www.diakonima.gr 

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Βατοπαιδινή Μοναχική Ομολογία

Βρίθει η ζωή, με έμπονες εικόνες και οδύνες
Στην εξορία τελώνια , μέσα στις σκοτοδίνες
Που σέρνεται το πτώμα μας, σε  εποχές, δυστήνες
Σαν ψάχνουμε οι αδαείς, τρόπους , μέσα σε χίμαιρες
Μη βλέποντας , όντως τυφλοί, το φως και τις ελπίδες μας...
((Χώρεσε και συγχώρεσε)), τους πάντες η καρδία μας
Θρόνος κατέστη και  ναός, δώρον  για την Κυρία μας
Αφού πρώτα  εξόρισε , τον ύπνον και ακηδία μας...
Τον κόσμον πίσω αφήσαμεν και μακριά απ, τις αιτίες
Υπέρ του προσευχόμαστε , μέσα σε αμερημνίες
Ευχόμενοι νυχθημερόν , για Θείες ευεργεσίες...
Στους φούρνους εμείς κάψαμε ,ευθύς  πτυχία και ανέσεις
Και ολημερίς προσμένουμε τις ((Θείες επιθέσεις))
Αντίδωρο στα δάκρυα και σους κρυφούς αγώνες
Που αγόγγυστα διεξάγομαι , μέσα στους Παρθενώνες.
Κέντρο καρδίας θέσαμε , του Πλάστη την αγάπη
Που εκούσια σταυρώθηκε , να διώξει την απάτη
Και έτσι  στην  εξορία μας, να έχει καρπούς η αγάπη.
Σώμα καρδία και ψυχή , έγιναν θυμιατήρι
Και επί γης,  Παράδεισος, για εμάς το Μοναστήρι...
Οι αδελφοί, ισάγγελοι που υπηρετούν τον Πλάστη
Και ψάλλουμε ομοθυμαδόν, μέχρι το έλεος να έρθει...
Νηστεία η ελάχιστη θυσιαστική αγάπη
Και η αγρυπνία , σύμμαχος να βρούμε ((το παλάτι)).
Η προσευχή, τη δύναμη μας δίδει στον αγώνα
Και η ψυχή μας προσδοκά, ένωση και αρραβώνα...
Υπέρβαση στη φύση μας , πράττουμε εκουσίως
Και εξ  ύψους Θεία βοήθειαν, για τούτο , έχουμε αισίως.
Το πρόγραμμα, την πρακτική μας φέρνει ομολογία
Και μέσα απ, τα  μυστήρια, ελκύουμε ευλογία...
Εις το κελί κραυγάζουμε , Πανάγαθε σπλαχνίσου
Και με αγάπη κράτα μας , για πάντα  στην γραμμή σου.
Το κομποσκοίνι, κλίμακα, για να κτυπά η καρδία μας
Εις τους ρυθμούς  της νηπτικής, να επέλθει η σωτηρίας μας
Και η Χάρις να εγκατασταθεί  , με φως , εις τα κελία μας...
Δοξολογεί η καρδία μας , τον Κύριο , με ευχή
Και είναι η ικεσία σύμφυτη, με αυτή τη προσευχή.
Η χαρμολύπη , μόνιμη είναι , κατάσταση καρδίας
Σε εμάς που αγωνιζόμαστε σε στίβο μετανοίας
Και έχουμε συμπάθεια , έμπρακτη  της Κυρίας…
Και ως ο  ποιμήν, που έσπευσε , ψάχνει να βρει το έναν
Η  Θεία παναγάπη του , θα δώσει εις στον καθέναν
Όταν τη θήρα του κτυπά και αποζητά,  τον Έναν...

Μνάσων ο Παλαιός Μαθητής
(Βασισμένο σε Λόγους , του Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

Πηγή: http://www.diakonima.gr 

Ανάσες

stormy sea
Μερικές φορές στη ζωή βλέπεις τα κύματα πελώρια, σκοτεινά και αγριεμένα. 
Νιώθεις τον άνεμο να σε χτυπάει αλύπητα. 
Μα κάνεις υπομονή. 
Και προσπαθείς. 
Και δεν το βάζεις στα πόδια. 
Μετράς μια-μια τις ανάσες σου.
Δέος…
Και ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως όλα τέλειωσαν για σένα
Συνειδητοποιείς ότι δε βρίσκεσαι πια ανάμεσα στα άγρια κύματα.
Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι κάποιο χέρι σε ανέβασε ψηλά σ΄έναν φάρο. 
Και πια δε φοβάσαι… 
Μονάχα απολαμβάνεις τη θέα. 
Πλέον νιώθεις στέρεος. 
Πέρασες μέσα από απίστευτες δυσκολίες. 
Έζησες άλλη μια μέρα. 
Μυστικά μέσα σου ξέρεις τι έχει συμβεί…
Και κάνεις το σταυρό σου και συνεχίζεις.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Τι κρύβεται πίσω από το τραγούδι “mamacita” που ακούμε αυτές τις μέρες



Αναμφισβήτητα είναι το τραγούδι των ημερών...
Λόγω Χριστουγέννων το ακούμε παντού, ενώ πολλοί είναι οι χρήστες των social media που το ανεβάζουν στο προφίλ τους γιατί τους "φτιάχνει" τη διάθεση.
Ωστόσο, πίσω από αυτό το χαρούμενο τραγουδάκι, το "Mamacita Donde esta Santa Claus"
(Μαμάκα, πού είναι ο Άγιος Βασίλης), κρύβεται μία πολύ τραγική ιστορία.
Το χριστουγεννιάτικο αυτό τραγούδι αρχικά κυκλοφόρησε το 1958 με τη φωνή του 12χρονου τότε Augi Rios, ενός μικρού Νεοϋορκέζου με Πορτορικανούς γονείς και αποτέλεσε χριστουγεννιάτικο σουξέ της εποχής.
Σαράντα οκτώ χρόνια αργότερα, τα Χριστούγεννα του 2006 ένας πατέρας, μέσα στο κλίμα των εορτών τράβηξε το συγκεκριμένο βίντεο στο οποίο ο γιος του τραγουδάει το Mamacita και το ανέβασε στο youtube.
H ευτυχία εκείνων των ημερών μετατράπηκε σε τραγωδία, λίγο καιρό αργότερα, καθώς τον Απρίλιο του 2007 το αγοράκι κάηκε ζωντανό μαζί με την μητέρα του, όταν το αυτοκίνητό τους πήρε φωτιά μετά από τροχαίο. Εκείνη μπορούσε να απεγκλωβιστεί αλλά επειδή δεν μπορούσε να βγάλει το γιο της από το τυλιγμένο στις φλόγες αυτοκίνητο έμεινε μέσα, με αποτέλεσμα να βρουν και οι δύο τραγικό θάνατο.
Ο πατέρας ανέβασε αυτό το βίντεο στο διαδίκτυο γράφοντας τα συγκεκριμένα ανατριχιαστικά λόγια:
"Σας ευχαριστώ που απολαύσατε αυτό το βίντεο, με τον μικρό μου, που εξακολουθεί να με γεμίζει περηφάνια, ακόμα και μετά το θάνατό του.
Σας ευχαριστώ που κάνατε το μικρό Χριστουγεννιάτικο θαύμα, μέρος της ζωής σας.
Ο Θεός να σας έχει καλά.

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr 

Γιατί τα παιδιά αγαπούν πιο πολύ το μπαμπά από τη μαμά;

Δύσκολο πράγμα να είσαι γονιός και ακόμα δυσκολότερο να κερδίσεις την προτίμηση του παιδιού σου – αν μπεις βέβαια σε αυτήν τη διαδικασία.
Μπαμπάδες και μαμάδες λατρεύουν τα παιδιά τους και εκείνα επίσης, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που προτιμούν περισσότερο έναν από τους δύο γονείς για τους δικούς του λόγους το καθένα.
Συνήθως η επιλογή γίνεται ανάλογα με αυτά που προσφέρει ο καθένας, ανάλογα με το αν συμπεριφέρεται καλύτερα ή όχι στο παιδί, αν είναι αυστηρός κ.λπ.
Υπάρχουν όμως και μερικοί βασικοί λόγοι που τα παιδιά αγαπούν περισσότερο τους μπαμπάδες τους από τις μαμάδες κι ας έχουν εκείνοι την ταμπέλα του αυστηρού.
Και μπορεί να είναι αστείοι αλλά έχουν μέσα τους μεγάλη δόση αλήθειας…

1. Οι μπαμπάδες σκέφτονται σαν παιδιά, ενώ οι μαμάδες σαν μαμάδες!
2. Οι μπαμπάδες είναι πολύ πιο ήσυχοι από τις μαμάδες και φωνάζουν μόνον όταν υπάρχει πραγματικός λόγος.
3. Οι μπαμπάδες είναι πάντα οι καλοί αστυνόμοι, ενώ οι μαμάδες οι κακοί.
4. Οι μπαμπάδες είναι πιο χρήσιμοι στην πρώτη μάχη που θα δώσεις με τα παιδιά στη γειτονιά.
5. Θέλουν να αγοράζουν πιο ωραία πράγματα από τις μαμάδες, όπως αυτοκίνητα, κινητά, I pads, playstations και laptops!
6. Οι μπαμπάδες σπάνε πιο συχνά πράγματα απ; ό,τι οι μαμάδες. Και τότε οι μαμάδες βάζουν τις φωνές κι εμείς τους αγκαλιάζουμε.
7. Οι μπαμπάδες μπορούν να πετάξουν τα παιδιά ψηλά! Οι μαμάδες φοβούνται!
8. Οι μπαμπάδες αν θέλουν βγάζουν μούσια!
9. Οι μπαμπάδες θυμούνται λιγότερα απ΄ ό,τι οι μαμάδες και σχεδόν ποτέ ότι κάποτε έσπασες το σερβίτσιο.
10. Οι μπαμπάδες φτιάχνουν καλύτερα σάντουιτς από τις μαμάδες γιατί βάζουν μέσα πολύ βούτυρο και μπέικον και σαλάμι και πάριζα, καθόλου ντομάτα και μπόλικη κέτσαπ.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

Η υπέροχη πραγματικότητα του να είσαι γονιός



Ένα υπέροχο διαφημιστικό σποτ από την Αργεντινή αποδίδει σε ένα μόλις λεπτό την τεράστια αλλαγή που φέρνει ένα μωρό στη ζωή ενός ζευγαριού:
Έλλειψη ύπνου...
Αποχή από το σεξ...
Ζημιές...
Και πολλά ακόμη γίνονται καθημερινότητα μέσα στο σπίτι.
Εν τέλει, όμως, η ευτυχία είναι αυτή που κυριαρχεί και που σε κάνει να θέλεις... κι άλλο!
Η στιγμή που αποκτάς παιδιά δεν είναι απλά η πιο σημαντική της ζωής σου, αλλά και ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις την ευγενική σου πλευρά, αναφέρει χαρακτηριστικά ο creative director της διαφήμισης, Sebastian Wilhelm.
Δείτε το βίντεο και ανακαλύψτε σε ποιο βαθμό ταυτίζεστε κι εσείς με αυτήν την άποψη!

Αυτά που ετοίμασες, τίνος είναι;

Από τα πιο συγκλονιστικά λόγια του Χριστού είναι η παραβολή περί του άφρονα πλουσίου.
Βρίσκεται στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο.
Κάθε φορά που τη διαβάζει ή την ακούει κανείς, συναισθάνεται τη ματαιότητα του πλουτισμού και τη δαιμονική έπαρση όσων θέλουν τα πάντα δικά τους και δεν ρίχνουν και μια ματιά γύρω τους.
Τους είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή· ενός ανθρώπου πλούσιου έφεραν τα χωράφια του μεγάλη σοδειά· και σκεφτόταν μέσα του λέγοντας·
Τι πρέπει να κάνω, γιατί δεν έχω πού να μαζέψω τους καρπούς μου;
Και είπε· αυτό θα κάνω· θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και στη θέση τους θα χτίσω μεγαλύτερες και εκεί θα μαζέψω όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου και θα πω στην ψυχή μου·
Ψυχή, έχεις μαζέψει πολλά αγαθά, που σου φτάνουν για πολλά χρόνια.
Αναπαύου, λοιπόν, τρώγε, πίνε, καλοπέρνα.
Ο Θεός όμως του είπε· ανόητε, αυτή τη νύχτα σου ζητούν ξαφνικά την ψυχή σου.
Όσα λοιπόν ετοίμασες, σε ποιον θα ανήκουν τώρα;
Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει μόνο για τον εαυτό του και δε φροντίζει να πλουτίζει όπως ο Θεός θέλει.
Και λέγοντας αυτά τόνιζε· όποιος έχει αυτιά για να ακούει, ας ακούει".  (Λουκ. 12, 16-21)
Γράφει σχετικά ο Μέγας Βασίλειος:
Ποιος είναι ο πλεονέκτης;
Αυτός που δεν περιορίζεται στην αυτάρκειά του.
Και ποιος είναι ο αποστερητής;
Αυτός που αφαιρεί τα πράγματα του άλλου.
Εσύ λοιπόν, δεν είσαι πλεονέκτης, δεν είσαι αποστερητής, αφού οικειοποιείσαι αυτά που σου δόθηκαν για διαχείριση;
Είναι του πεινασμένου το ψωμί που εσύ κατακρατείς.
Είναι του γυμνού το ρούχο που έχεις φυλαγμένο στις αποθήκες σου.
Του ξυπόλητου είναι το υπόδημα που έχεις και σαπίζει.
Αυτού που έχει ανάγκη είναι τα χρήματα που έχεις χωμένα.
Ώστε τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να ελεήσεις.

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

Γεννήθηκε η ευσπλαχνία...

Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.
Μου' δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
"Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία".
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες
Και δε θα' χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό.

Τάσος Λειβαδίτης

Καλά Χριστούγεννα


Τα Χριστούγεννα ήρθαν... ο Χριστός που είναι;

"Ωραίος ο μύθος περί Χριστού".
Με αυτά τα λόγια άρχισε ένας ιερέας το κυριακάτικό του κήρυγμα στην Εκκλησία.
Ήμουν στην εφηβεία, όταν ήμουν παρών σε αυτό το κήρυγμα που το κράτησα μέσα μου ως κάτι από τα πιο συγκλονιστικά που έχω ακούσει από άμβωνος.
Μέσα στα αναρίθμητα υπαρξιακά ερωτήματά μου, στις προσωπικές μου αμφισβητήσεις, και στα αναπάντητα γιατί, ήρθε ένας φωτισμένος παπάς να σπάσει το γυάλινο κατασκεύασμα που δυστυχώς έχουμε φτιάξει οι περισσότεροι Χριστιανοί και μέσα εκεί έχουμε κλείσει το Χριστό, όπως τον θέλουμε και βολεύεται ο καθένας μας.
Κάθε χρόνο που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, έρχεται έντονα στο μυαλό μου αυτή η φράση.
Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή η "χριστιανική" Ευρώπη και Αμερική και η "ορθόδοξη" Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη.
Ειδικά στην Ελλάδα, μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, σχεδόν τίποτα δεν θυμίζει την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού.
Εύκολα όμως θα συναντήσεις πολύχρωμα λαμπάκια, πλαστικά χαμόγελα, εορταστικές προσφορές και γλυκανάλατες αβροφροσύνες.
Δεν θέλω να γράψω τίποτε άλλο για τη "γιορτινή ατμόσφαιρα" (μην την χαλάσουμε κιόλας...).
Εξάλλου, στον εκκλησιαστικό χώρο έχουμε μάθει στην κριτική και ξεχνάμε την αυτοκριτική.
Αν στρέψουμε το μεγεθυντικό φακό της κρισάρας μας προς τα μέσα θα δούμε σημεία και τέρατα.
Να διευκρινίσω για να μην παρεξηγηθώ ότι δεν διαφωνώ με τους στολισμούς, την κίνηση στους δρόμους και τα καταστήματα και την ευκαιρία για ξέσκασμα.
Βέβαια, μου είναι αδύνατον να τα δεχθώ κι όλα.
Εκείνον τον χοντρούλη, ροδοκόκκινο "Σάντα" δεν τον αντέχω.
Κατά τα άλλα, προσωπικά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής.
Η φράση «προς τα μέσα» φωτογραφίζει όλους όσοι θεωρούμε τον εαυτό μας παιδιά της Εκκλησίας - κληρικούς και λαϊκούς – και δυστυχώς είμαστε υπεύθυνοι για το μύθο που λέγαμε πριν. Και θίγω κάποιες διαστάσεις του ζητήματος:
α) Η προσμονή της γέννησης ενός παιδιού, πόσο μάλλον του δικού μας παιδιού, φέρνει συζητήσεις, ανησυχίες, προετοιμασίες, αγωνίες, ελπίδες και προπαντός χαρά ανέκφραστη.
Ειδικά τη μέρα της γέννησής του, ούτε να φάμε ούτε να ξεκουραστούμε σκεφτόμαστε.
Τα Χριστούγεννα τι θυμίζει προσμονή γέννησης, ανυπομονησία να έρθει στον κόσμο το αγαπημένο μας πρόσωπο;
Τελικά, είναι να απορεί κανείς:
Ο Χριστός είναι η πλαστική κούκλα στις φάτνες των δρόμων και των σπιτιών μας ή ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου;
Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του ή την αντιμετωπίζουμε σαν μία ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι;
Στη γέννησή του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση;
Από την επόμενη στιγμή αλλάζει κάτι ή πάλι μία από τα ίδια και όλο το περίφημο χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι ένα επιδερμικό φτιασίδωμα;
Μακάρι οι περισσότεροι να ήμασταν στη θετική πλευρά των ή…
β) Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών;
Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;
γ) Τα τροπάρια του Δωδεκαημέρου υμνούν την πτωχεία και ταπείνωση του Χριστού (γι’ αυτό γεννήθηκε σε φάτνη), δοξολογούν το μεγαλείο Του και προβάλλουν το μεγάλο γεγονός του φωτισμού του κόσμου μέσω των αγιασθέντων υδάτων.
Μήπως, σεβαστοί μου Πατέρες, φέτος να αγιάσετε και να φωτίσετε τα σπίτια, καταστήματα και χωράφια των ενοριτών σας χωρίς τη συνοδεία του θεολογικά απαράδεκτου κουτιού για την "προαιρετική" εισφορά των Χριστιανών;
Άλλωστε, η κατάργηση αυτής της απαράδεκτης συνήθειας είναι σύμφωνη με τη θεολογία της Εκκλησίας, αφού δεν επιτρέπεται από τους ιερούς κανόνες η σύνδεση της θείας χάρης με τα χρήματα. Επίσης, θα βοηθήσει τους πιστούς να συγκεντρωθούν στη μεγάλη ευλογία του αγιασμού που έρχεται στη ζωή τους και όχι σε υπολογισμούς για το πόσα έχει τελικά μέσα το κουτί στο τέλος της περιοδείας.
δ) Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνει γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα.
Και είπε:
"Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα".
Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε όλοι στον καθρέπτη της πίστης και να ρωτήσουμε την καρδιά μας αν βλέπει πουθενά το Χριστό;
Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε.
Να μην βρίσκαμε τίποτα.
Άραγε, τι θα κάναμε;
Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;

Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό.
Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του...

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Έλα ψυχή μου στην φάτνη

Από κείνη την νύχτα, ο κόσμος χωρίστηκε σε δύο εποχές.
Την προ και την μετά Χριστόν.
Εκείνη τη νύχτα σήμανε συναγερμός σε όλη τη γη.
Σε κάθε άκρη τ'ουρανού.
Ακόμα και στον Άδη!
Διότι άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το σπάσιμο των δεσμών του θανάτου.
Μη διστάζεις!
Προχώρα, ψυχή μου, στη Φάτνη.
Πλησίασε τον στάβλο.
Εκεί θα βρεις την πιο μεγάλη ανάπαυση.
Εκεί τα πάντα είναι χαρά!
Δεν μυρίζει πλέον η δυσοσμία των ζώων, αλλά ευωδιάζει Χριστός!
Σαν τα πιο πανέμορφα λουλούδια!
Εκεί δεν θ'ακούσεις μουγκρητά και φωνές ζώων, αλλά αγγελικές φωνές, γλυκιές, θαυμάσιες.
Ουράνιες μελωδίες.
Έλα, ψυχή μου, στη Φάτνη!
Όταν οι άλλοι και φέτος γιορτάζουν μακρυά Του, εσύ πλησίαζέ Τον.
Όχι για να Τον ζεστάνεις, αλλά για να ζεσταθείς!
Όχι για να του πας δώρα, αλλά για να σου προσφερθεί ο ίδιος σαν το πιο πολύτιμο δώρο.
Γιατί Χριστούγεννα με τον Χριστό σημαίνει πως ζεις και βιώνεις την πιο μεγάλη τρέλα μέσα στη ζωή σου!
Χριστούγεννα με τον Χριστό σημαίνει πως είσαι στο δρόμο που Εκείνος απ'την αγάπη Του ετοίμασε για σένα!

Πηγή: http://aoratigonia.blogspot.gr 

Αυτά τα Χριστούγεννα...




Τα κάλαντα...



"Εγώ ειμί το Α και το Ω, λέγει Κύριος ο Θεός…".
Τα αλφαβητάρια τα συναντούμε και στην μεταβυζαντινή ποίηση.
Ο Μιχαήλ Περάνθης παρατηρεί:
Κατά κανόνα αποτελούν ένα στιχουργικό παίγνιο για την ενασχόληση ερασιτεχνών.
Καλλιεργήθηκαν ωστόσο ευρύτατα και πριν απ’ την Άλωση και μετά τον ιε’ αιώνα.
Αφθονούν επίσης στην εκκλησιαστική ποίηση και γνώρισαν γενικά τέτοια διάδοση, ώστε επηρέασαν ακόμη και το δημοτικό μας τραγούδι.
Η συγκεκριμένη παρατήρηση επιβεβαιώνεται από πολλά παραδείγματα.
Ενδεικτικά σημειώνουμε την Αλφάβητο της Αγάπης (καταλόγια – στίχοι περί έρωτος και αγάπης) και τα ποντιακά κάλαντα των Χριστουγέννων που μας ενδιαφέρουν εδώ.
Το Αλφαβητάρι Κοτυώρων Πόντου είναι τα γνωστά πλέον – και ως "βυζαντινά" - κάλαντα
"Άναρχος Θεός…".
Το γλωσσικό και το μουσικό ιδίωμά τους παραπέμπουν στην υμνογραφία της Εκκλησίας.
Είναι αποκαλυπτική η είδηση του Τυπικού της Μονής της Κρυπτοφέρρης στη Ρώμη (έτος 1722):
"Εν ταύτη τη ημέρα εν τη νυκτί της του Χριστού Γεννήσεως, εν καιρώ της ευλογίας της Τραπέζης, κατά το έθος, δύο ψάλται εκφώνως άδουσι τόδε το Άσμα, κατ’ Αλφάβητον, εις την Γέννησιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού".
Το άσμα αυτό ψαλλόταν στην Καππαδοκία και από κει, όπως φαίνεται, μεταφέρθηκε στην εν λόγω Μονή της Ρώμης.
Μετά από κάθε στίχο υπάρχει η βυζαντινή επωδός:
"Ερουρέμ, ερουρέμ, έρου, ερουρέμ, Χαίρε άχραντε".
Η επωδός αυτή αλλάζει ως προς τα λόγια, καθώς ψάλλονται οι κατ’ αλφάβητον στίχοι.
Παραμένει βέβαια ίδια η μελωδία:
"Εριρέμ, τεριρέμ, εριρέμ και τενενά, Χαίρε Δέσποινα" και
"Άγιος, Άγιος, Άγιος υπάρχεις και Κύριος".
Τα κάλαντα αυτά εκφράζουν την θεολογία της Εκκλησίας για το μέγα γεγονός της σάρκωσης του Λόγου.

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου 2013

Από την απάτη των Christmas στη γιορτή των Χριστουγέννων

Το τοπίο θυμίζει έντονα αυτό της Αμερικής μετά το μεγάλο οικονομικό κραχ του 1929.
Η μουδιασμένη τότε και απελπισμένη κοινωνία δεχόταν ασμένως την προ τριών ετών (1926) ανακάλυψη της Coca Cola ως παυσίπονο στα δεινά της.
Αναφέρομαι στον Santa Claus (τον ψευδεπίγραφο Άη Βασίλη), ο οποίος προβλήθηκε – κυρίως στα παιδιά, το καλύτερο αγοραστικό κοινό – ως η ελπίδα μέσα στις δυσκολίες, ως το αμυδρό φως μέσα στο σκοτάδι της οικονομικής κατάρρευσης με τα υλικά δωράκια που έφερνε μέσα από τις καμινάδες.
Εμπόριο με ισχυρές δόσεις καπήλευσης της θρησκείας: το καλύτερο όπιο για το λαό.
Πόσο δίκιο είχες, Κάρολε!!
Περνώντας τα χρόνια, η χαζοχαρούμενη φυσιογνωμία του Santa επιβλήθηκε ως σήμα κατατεθέν της εορταστικής περιόδου ακόμη και σε αυτούς που είναι αντίθετοι με τον καπιταλισμό, ακόμη και σε αυτούς που αντιτίθενται στον οδοστρωτήρα των πολυεθνικών.
Βάλαμε κι άλλα εμπορικά και διανοητικά κατασκευάσματα για να "εμπλουτίσουμε" τις άγιες ημέρες. Έτσι φτάσαμε σήμερα σε μια γλυκανάλατη γιορτή, με κούφιες και μηχανικές ευχές για αγάπη, ειρήνη και υγεία.
Φτάσαμε στον ωραίο μύθο περί Χριστού και στη μαγική νύχτα των Χριστουγέννων.
Έτσι, η θρησκεία που φοράει «τα γιορτινά της» είναι μόνο μια ωραία ιστορία δίπλα στο τζάκι, ο Χριστούλης είναι απλά ένα ροδοκόκκινο πλαστικό μωράκι, η καρδιά μας γίνεται πρόσκαιρα γλυκιά και απλόχερη (προς φίλους και συγγενείς βέβαια…).
Ως συνέπεια, το συμπέρασμα ότι οι γιορτές είναι για τα παιδιά με τη βασική έννοια ότι σε αυτά αρέσουν τα παραμυθάκια, είναι αναπόφευκτο.
Ο οίκτος μας για τα παιδάκια που πεινάνε, εύκολα παραμερίζεται μετά από δυο μπουκιές ροδοψημένη γαλοπούλα.
Μπορεί να αγοράσαμε και ευχετήριες κάρτες από φιλανθρωπικούς συλλόγους ή να δώσαμε κατιτίς στον ταλαίπωρο που μας καθάρισε το τζάμι του αυτοκινήτου στο φανάρι, χωρίς βέβαια να καταφέρουμε να απωθήσουμε αρκετά βαθιά την αμφιβολία μήπως δεν έχει πραγματική ανάγκη.
Ε, αυτές τις μέρες η φιλανθρωπική μας διάθεση φουντώνει, άσχετα αν λίγο πριν αναστενάξαμε όταν πληροφορηθήκαμε πόσο κοστίζει το καλάθι της νοικοκυράς.
Χαρήκαμε που θα γίνουν από τους δήμους εορταστικά συσσίτια για τους απόρους και άστεγους, λες και τις άλλες ημέρες του χρόνου έχουν πού να φάνε και να μείνουν.
(Ας είναι καλά κάποιες ενορίες)…
Όλα αυτά τα συναισθήματα λίγες ημέρες μετά την Πρωτοχρονιά θα τα κλείσουμε στο κουτί με τα Χριστουγεννιάτικα για να τα βάλουμε στο πατάρι ή θα τα αποθέσουμε στον κάδο απορριμμάτων μαζί με το πλαστικό δεντράκι και τις στιμμένες λεμονόκουπες για το ψητό, εφόσον του χρόνου θα αγοράσουμε καινούρια.
Δυστυχώς, αυτή τη γιορτή στην "ορθόδοξη" Ελλάδα την έχουμε καταντήσει αγνώριστη.
Μια ματιά να ρίξει κανείς γύρω του, ελάχιστα θυμίζουν την παράδοσή μας και την ορθόδοξη θεολογία περί της γέννησης του Χριστού.
Ακόμη και τα λόγια από τα κάλαντα αντί να γίνονται αντικείμενο προσοχής συχνά χάνονται στον αέρα, καθώς έχουμε άλλα πιο σημαντικά να κάνουμε.
Αλήθεια, ποιος επιλέγει να διαβάσει τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Παπαδιαμάντη από το να δει τα "Μαγικά Χριστούγεννα" της Disney;
Προσωπικά, δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με το κοσμικό – εορταστικό περιτύλιγμα των Χριστουγέννων (που δεν είναι απαραίτητα κακό), εάν ήταν έντονη και η εκκλησιαστική και ορθόδοξη διάσταση της γιορτής.
Μήπως όμως και εμείς οι "εκκλησιαστικοί" (κληρικοί, θεολόγοι, πιστός λαός) χάσκουμε αποβλακωμένοι ενώπιον των ψεύτικων λαμπιονιών που αναβοσβήνουν;
Είναι ο Χριστός ο αληθινός Θεός μας που γίνεται άνθρωπος για να διώξει το σκοτάδι της αμαρτίας και να μας οδηγήσει πάλι στη ζωή του Παραδείσου;
Λέει κάτι στην προσωπική μας ζωή η γέννησή Του;
Στη γέννησή Του συγκλονίζεται κανένας ή οι προετοιμασίες μας περιορίζονται στην ετοιμασία των μελομακάρονων, στην προμήθεια του άφθονου κρέατος και στην αγορά των ρούχων που θα κάνουν εντύπωση;
Λίγο να προσεγγίζαμε το μυστήριο της γέννησης του Θεανθρώπου μέσα από την υμνολογία της Εκκλησίας θα κατανοούσαμε πόσο κενό είναι το περίφημο "πνεύμα των Χριστουγέννων" μπροστά στην αληθινά χριστουγεννιάτικη φράση ότι "ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει τον άνθρωπο Θεό".
Τι έχουμε κάνει και ως διοικούσα Εκκλησία και ως χριστιανικό πλήρωμα, ώστε να προβάλουμε την προσωπικότητα, το έργο και τη διδασκαλία του ασκητή επισκόπου Μεγάλου Βασιλείου απέναντι στο χαζοχαρούμενο κατασκεύασμα των πολυεθνικών κερδοσκοπικών εταιριών;
Ενοχλείται κανείς από την πλαστογράφηση του ονόματος του σπουδαίου αυτού Πατέρα της Εκκλησίας, του μεγάλου θεολόγου και σπουδαίου κοινωνικού αγωνιστή, στον οποίο αποδίδονται ιδιότητες προσβλητικές και αντιχριστιανικές;
Ρώτησαν κάποιον τι σημαίνουν γι’ αυτόν τα Χριστούγεννα.
Και είπε:
"Στα παιδικά μου χρόνια ένα ωραίο παραμύθι για να κοιμάμαι γλυκά, αργότερα άγχος και τρέξιμο για να προλάβω να αγοράσω, να στολίσω, να φάω και να διασκεδάσω και τώρα… τίποτα".
Τελικά, μήπως να ξανακοιταχτούμε στον καθρέπτη της πίστης και να αναρωτηθούμε αν βλέπουμε πουθενά το Χριστό;
Φανταστείτε στο σπίτι μας να πηγαίναμε στο παιδικό δωμάτιο, να κοιτάζαμε την κούνια και… το μωρό μας να έλειπε.
Να μην βρίσκαμε τίποτα.
Άραγε, τι θα κάναμε;
Έχει το Χριστό μέσα η φάτνη της καρδιάς μας ή είναι άδεια;
Σε λίγο η περιλάλητη "μαγεία των ημερών" θα φύγει.
Ο Χριστός θα μείνει;
Θα Τον ακολουθήσει κανείς μας μετά τη φάτνη ξέροντας ότι τον περιμένει σταυρός;
Έχουμε κατανοήσει ότι η χριστιανική ζωή για όσους την επιλέγουν δεν είναι μια μαγική θρησκευτική υπόθεση, αλλά συνοδοιπόρευση με το Χριστό, μια σταυροαναστάσιμη πορεία;
Θα φορτώσουμε πάλι στην πλάτη του Χριστού τα λάθη των Χριστιανών ώστε να έχουμε ένα ωραίο πρόσχημα για να Του κλείσουμε την πόρτα;
Θα κάνουμε και τα φετινά Χριστούγεννα άλλο ένα αποπροσανατολιστικό ψυχοναρκωτικό ή θα γίνουμε πραγματικοί μαθητές Αυτού που είπε ότι η Βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας;
Καλά Χριστούγεννα μαζί με το Χριστό.
Ας μην είναι τα Χρόνια μας Πολλά, αρκεί να είμαστε μαζί Του...

Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Θεολόγος καθηγητής

Πηγή: http://theologosnaf.blogspot.gr

Το Άστρο της Βηθλεέμ.... ήταν ένα φυσικό φαινόμενο;

Κατά την παράδοση οι Μάγοι, που ήταν σοφοί ιερείς και αστρολόγοι, είχαν δει ένα αστέρι με ασυνήθιστη λάμψη και το είχαν ερμηνεύσει σαν ένδειξη χαρμόσυνης είδησης της γέννησης κάποιου... πανίσχυρου νέου ηγεμόνα.
Τους προκάλεσε τόση εντύπωση ώστε ξεκίνησαν από τα βάθη της Ανατολής για να προσφέρουν τα δώρα τους και να προσκυνήσουν το ξεχωριστό βρέφος.
Από την γέννηση του Ιησού έχουν περάσει περίπου 2000 χρόνια και το φωτεινό εκείνο αστέρι που οδήγησε τους Μάγους στην Βηθλεέμ παραμένει μυστήριο.
Επρόκειτο για θαύμα ή φυσικό φαινόμενο;
Η θεολογική ερμηνεία για το άστρο της Βηθλεέμ
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ο οποίος ασχολήθηκε με το φαινόμενο του άστρου γράφει:
Διότι βεβαίως δεν ήταν αυτό ένα από τα πολλά άστρα, μάλλον δεν ήταν καν άστρο, όπως εγώ τουλάχιστον νομίζω, αλλά κάποια αόρατη δύναμη που πήρε αυτή την μορφή.
Έδινε την εντύπωση αυτή, (ότι ήταν υπερφυσικό φαινόμενο) πρώτον, από την πορεία του.
Όλα τα άστρα, τα βλέπουμε να ακολουθούν πορεία από τα ανατολικά προς τα δυτικά· αυτό όμως κατευθυνόταν από βορρά προς νότο· διότι αυτή είναι η θέση της Παλαιστίνης σε σχέση με την Περσική χώρα.
Δεύτερον, αυτό είναι δυνατόν να το αντιληφθεί κανείς και από το χρονικό διάστημα (της εμφάνισής του).
Δηλαδή δεν φαινόταν κατά την νύκτα, αλλά μέρα-μεσημέρι, ενώ έλαμπε ο Ήλιος  πράγμα το οποίο δεν είναι χαρακτηριστικό της δύναμης ενός άστρου, αλλά ούτε και της Σελήνης.
Τρίτον, από το γεγονός ότι εμφανιζόταν και κρυβόταν ξανά.
Διότι στον δρόμο προς την Παλαιστίνη φαινόταν ότι τους καθοδηγούσε· όταν όμως έφθασαν στα Ιεροσόλυμα, κρύφθηκε· έπειτα πάλι όταν άφησαν τον Ηρώδη, αφού του εξήγησαν τον λόγο για τον οποίον ήρθαν και επρόκειτο να φύγουν, εμφανίστηκε ξανά· γεγονός το οποίο δεν έχει να κάνει με την κίνηση των άστρων, αλλά με κάποια έλλογη δύναμη.
Τέταρτον, από τον τρόπο που έδειχνε θα μπορούσε να το αντιληφθεί κανείς αυτό ξεκάθαρα.
Διότι δεν έδειχνε τον τόπο μένοντας επάνω· ούτε βέβαια ήταν δυνατόν σ’ αυτούς (Μάγους) έτσι να το αντιληφθούν· αλλά το έκανε αυτό κατεβαίνοντας κάτω.
Πως λοιπόν το άστρο, πες μου, έδειχνε τόπο τόσο στενό της φάτνης και της καλύβας, εάν δεν κατέβαινε κάτω, αφήνοντας το ύψος εκείνο, και δεν στεκόταν πάνω από το κεφάλι του παιδιού;
Αυτό βεβαίως υπονοώντας και ο ευαγγελιστής έλεγε: "ιδού, το άστρο οδήγησε αυτούς, μέχρις ότου ήλθε και στάθηκε πάνω από το σημείο όπου ήταν το παιδί".
Την άποψη του Ιωάννου του Χρυσοστόμου υποστήριξε το σύνολο των πατέρων της εκκλησίας.
Το άστρο της Βηθλεέμ ήταν ένα φυσικό φαινόμενο
Το συγκεκριμένο φαινόμενο απασχόλησε εκτός από θεολόγους και αστρολόγους, αστρονόμους, ιστορικούς, αρχαιολόγους, από την αρχαιότητα έως και σήμερα.
Ο Ωριγένης (185-254 μ.Χ.) υποστήριξε πως επρόκειτο για λαμπρό κομήτη όπως επίσης ο αστρονόμος Α. Στέντζελ το 1913 και άλλοι.
Όμως εκείνη την εποχή θεωρούσαν τους κομήτες κακούς οιωνούς και συνδέονταν συνήθως από τον πολύ κόσμο με λυπηρά και δυσάρεστα γεγονότα .
Οι Μάγοι που ήταν αστρολόγοι δεν θα τον θεωρούσαν ως σημείο που εξαγγέλλει την έλευση του Σωτήρα.
Aρκετοί αστρονόμοι υποστηρίζουν ότι το "Άστρο της Βηθλεέμ" σχετίζεται με διπλή ή τριπλή σύνοδο πλανητών.
Ο μεγάλος Γερμανός αστρονόμος Ι. Κέπλερ υποστήριξε πως ήταν ένας συνδυασμός πλανητικής συνόδου με καινοφανή αστέρα, ο οποίος προανήγγειλε τη γέννηση του Μεσσία, ενώ ο Έλληνας αστρονόμος Κωνσταντίνος Χασάπης υποστήριξε ότι το λαμπρό «άστρο» της Βηθλεέμ προκλήθηκε από μία μεγάλη σύνοδο των επτά τότε θεωρουμένων πλανητών. Διακεκριμένοι Άγγλοι ερευνητές εκτιμούν πως
"Το άστρο της Βηθλεέμ έμοιαζε πολύ περισσότερο με ένα λαμπρό νόβα πού περιγράφεται από τους Κινέζους, ότι εμφανίστηκε την άνοιξη του 5 π.Χ".
Αξίζει να σημειωθεί πως οι πληροφορίες για το άστρο της Βηθλεέμ προέρχονται μόνο από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Με βάση αυτές τις πληροφορίες παραμένει ανεξήγητο επιστημονικά γεγονός γιατί οι μελέτες που έχουν γίνει δεν έχουν καταλήξει σε αδιαμφισβήτητα συμπεράσματα
Ο Έλληνας αστρονόμος Στ. Πλακίδης στην ερευνά του για το Άστρο της Βηθλεέμ καταλήγει Συνοψίζοντας, μπορούμε να πούμε ότι οποιαδήποτε φυσική ερμηνεία είναι αδύνατο να επαληθεύει απ’ άκρο σ’ άκρο το θαυμαστό ιστόρημα του ευαγγελιστή Ματθαίου, οποιαδήποτε όμως ερμηνεία και αν δεχθούμε, βασιζομένη στα παραπάνω αστρονομικά δεδομένα, δεν επιτρέπεται καμία αμφιβολία για το ότι όντως συνέβη εξαιρετικό αστρονομικό φαινόμενο κατά την Γέννηση, όπως και κατά την Σταύρωση του Χριστού.
Η εξιστόρηση του γεγονότος αυτού δεν είναι απλή ποιητική επινόηση ή μυθική πλοκή, που έχει σα μόνο σκοπό την παρουσίαση των συνθηκών της ενανθρώπισης του Σωτήρα, αλλά αναμφισβήτητη ιστορική αφήγηση της πραγματικότητας, την οποία κανείς δεν μπορεί να αρνηθει αυθαίρετα και χωρίς να έχει την ικανότητα της απόδειξης του αντιθέτου στη βάσει επιχειρημάτων απτών και ακλόνητων.

Η πεμπτουσία της ενανθρωπήσεως του Θεού λόγου

Η ενανθρώπηση του Θεού Λόγου αποτελεί το πιο σπουδαίο και ελπιδοφόρο γεγονός στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Είναι στην ουσία η αναδημιουργία του κόσμου στο θεανδρικό πρόσωπο του Ιησού Χριστού και η έναρξη μια νέας δυναμικής πορείας προς την τελείωσή του.
Είναι ο ισχυρός καταλύτης  του κράτους του.... κακού και της αμαρτίας, το οποίο είχε εδραιωθεί με τις δύο τραγικές πτώσεις, του Εωσφόρου και του ανθρώπου.
Είναι σύνηθες το φαινόμενο οι μεγάλοι εορτολογικοί σταθμοί της Εκκλησίας μας να προσπερνιούνται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, με κοσμικό και υλόφρον πνεύμα.
Να μη συντελείται στη διάνοιά τους ο πρέπων προβληματισμός για το περιεχόμενο των μεγάλων εορτών, οι οποίες έχουν καθιερωθεί από την Εκκλησία μας ως σταθμοί πλουσίου πνευματικού ανεφοδιασμού.
Εν προκειμένω, κατά την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων δίδεται προτεραιότητα στην εμπορική και την κακώς εννοούμενη ψυχαγωγική πλευρά των αγίων ημερών.
Χωρίς όμως να αρνείται κανείς και την εξωτερική εορταστική μορφή των Χριστουγέννων και των άλλων μεγάλων εορτών, είναι ανάγκη να τονίζεται στους πιστούς με έμφαση το βαθύτερο νόημά τους και η είσοδός των στην οντολογική βίωση των σωτηριωδών γεγονότων.
Για όσους δεν αρκούμαστε στα εξωτερικά σχήματα, η εορτή των Χριστουγέννων είναι πνευματική αναγέννηση και καθολική μετοχή μας στο μέγα μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Θεού.
Είναι μυστική μέθεξη με τον Ενανθρωπήσαντα Θεό Λόγο, την οποία δε μπορούν να καταλάβουν, πολλώ δε μάλλον να προσεγγίσουν όλοι εκείνοι που δεν πιστεύουν στην εν Χριστώ σωτηρία.
Η μεγάλη εορτή, η «μητρόπολις των εορτών» κατά τον ιερό Χρυσόστομο, καθίσταται αφορμή να αναλογιστούμε το ασύλληπτο μέγεθος της θείας δωρεάς για το ανθρώπινο γένος και ολόκληρη τη δημιουργία.
Μέσα στο ευφρόσυνο κλίμα συνειδητοποιούμε τη μοναδικότητα και την αποτελεσματικότητα του Κυρίου Ιησού Χριστού ως σωτήρα του κόσμου, κι’ αυτό "διότι ηγάπησεν ημάς" (Γαλ.2,20) υπερβαλλόντως, καθ’ ότι "μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει" (Ιωάν.15,13).
Ομολογούμε με περισσή χαρά και αισιοδοξία πως "ουκ έστιν εν άλλω ουδενί η σωτηρία΄ ουδέ γαρ όνομά εστιν έτερον υπό τον ουρανόν το δεδομένον εν ανθρώποις εν ώ δει σωθείναι ημάς (Πραξ.4,12).
Η Ενανθρώπηση του Θεού έχει διττή σημασία.
Ο Λόγος "σάρξ εγένετο" (Ιωάν.1,14) πρώτον να αναδημιουργήσει τον κόσμο και να τον αποκαταστήσει στην πρότερη της εισόδου σε αυτόν του κακού και της φθοράς και δεύτερον να καταλύσει οριστικά το κράτος και τη βασιλεία του Σατανά, η οποία είναι παρείσακτος στη θεία δημιουργία.
Πάνω απ’ όλα ο Σαρκωθείς Λόγος ήρθε να σώσει το ευγενέστερο πλάσμα Του, τον άνθρωπο, ο οποίος αυτός υπέστη τις τραγικότερες συνέπειες του κακού και της αμαρτίας.
Αιτία της εισβολής του κακού στη λίαν καλή θεία πλάση υπήρξε η ανταρσία και η πτώση του κορυφαίου των αγγελικών νοερών δυνάμεων Εωσφόρου και των αγγέλων, που τον ακολούθησαν (Ησ.14,12-15).
Ο εκπεσών αρχάγγελος είναι ο εφευρέτης του κακού και ο αίτιος της κακοδαιμονίας του κόσμου.
Ως ελεύθερο ον και κάνοντας κακή χρήση του αυτεξουσίου του, συγκρότησε και παγίωσε τη δική του εξουσία μέσα στη θεία δημιουργία.
Μια πραγματικά αφύσικη κατάσταση μέσα στην πλάση του Θεού.
Ο άνθρωπος υπήρξε το πιο τραγικό θύμα της σατανικής ανταρσίας.
Παρακούοντας τη θεία εντολή και υπακούοντας στον διάβολο, τον «αρχαίον όφιν» (Αποκ.12,9), έπεσε στην παγίδα του.
Από φορέας του θείου φωτός μεταβλήθηκε σε φορέας του σκότους της αμαρτίας.
Από υιός και κληρονόμος του Θεού κατάντησε δούλος του Σατανά και των έργων της αμαρτίας.
Από το δρόμο της αφθαρσίας και της θεώσεως παραστράτησε στη χοάνη της φθοράς και της απώλειας.
Τα ανθρώπινα πρόσωπα μεταβλήθηκαν εις «οχυρώματα, υψώματα επαιρόμενα κατά της γνώσεως του Θεού» (Β΄Κορ.10,4).
Η πτώση του ανθρωπίνου γένους δεν υπήρξε δυστυχώς κάτι στατικό και παροδικό, αλλά μια αδιάκοπη δυναμική πορεία προς την απαξία και την καταστροφή.
Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι ο αψευδής μάρτυρας αυτής της δραματικής κατρακύλας στην απύθμενη άβυσσο της απώλειας.
Για να πραγματοποιηθεί το έργο της σωτηρίας πραγματικά και αποτελεσματικά έπρεπε να υπάρξει όχι μια εξωτερική θεωρητική ή έστω φιλοσοφική προσέγγιση του προβλήματος, όπως έκανε η θύραθεν διανόηση, αλλά πραγματική είσοδο του Σωτήρα στον κόσμο της πτώσεως.
Πρόσληψη πραγματική της πτωτικής κτίσεως, ώστε η ανακαίνιση να μην είναι ένα αφηρημένο θεωρητικό σχήμα, αλλά μια πραγματικότητα, ένα ιστορικό γεγονός!
Ο απόστολος Παύλος τονίζει κατηγορηματικά πως ο Χριστός "κατέκρινεν την αμαρτίαν εν τη (ιδία) σαρκί" (Ρωμ.8,3) και όχι μόνο μέσα από κάποια ηθικού περιεχομένου ρητορικά σχήματα.
Καμιά εγκόσμια δύναμη δε μπορούσε να ποδηγετήσει αυτή την κατάσταση, κανένας δε μπόρεσε να άρει την ανθρώπινη κακοδαιμονία.
Ουδείς κατόρθωσε ποτέ να ηγηθεί σωτηρίας και να καταστεί πραγματικός σωτήρας του κόσμου.
Διότι τίποτε από την κτιστή δημιουργία δεν είχε μείνει αδιάφθορο από το κακό και την αμαρτία, τίποτε δεν είχε μείνει έξω από την κυριαρχία της βασιλείας του Σατανά, του πραγματικού "άρχοντος του κόσμου τούτου" (Ιωάν.12,31).
Μόνο ο απόλυτα απαθής στο κακό Θεός ήταν δυνατόν να καταστεί σωτήρας του κόσμου.
Αυτός που δημιούργησε τον κόσμο μπορούσε να τον αναδημιουργήσει.
Αυτός που έπλασε τον άνθρωπο, μπορούσε να τον λυτρώσει και να τον επαναφέρει στην προ της πτώσεως κατάστασή του.
Έτσι και έγινε.
Το προ αιώνων ετοιμασμένο σχέδιο της σωτηρίας άρχισε να υλοποιείται ευθύς μετά την πτώση.
Ο "μανιακώς αγαπών", κατά τους Πατέρες, τον άνθρωπο Θεός ευδόκησε ο Λόγος Του να γίνει άνθρωπος, να εισέλθει πραγματικά και δυναμικά στην υλική δημιουργία για να είναι πραγματική η σωτηρία του κόσμου.
Η προετοιμασία της Θείας Ενανθρωπήσεως υπήρξε μακρά και επίπονη, όπως αυτή εκτίθεται στην Παλαιά Διαθήκη.
Όταν "ήλθε το πλήρωμα του χρόνου" (Γαλ.4,4) ο "Λόγος σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν, και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας" (Ιωάν.1,14).
Αυτός, ως ο νοητός Ήλιος της Δικαιοσύνης, ανέτειλε για να φωτίσει την σκοτεινή και ανήλια δημιουργία από την τυραννική δεσποτεία του διαβόλου.
Ήρθε να καταργήσει "πάσαν αρχήν και εξουσίαν και δύναμιν" του αντιθέτου και να θέσει αυτόν και "πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού" (Α΄Κορ.15,24).
Τουτέστιν ήρθε να συντρίψει το κράτος του Εωσφόρου και  καταλύσει τη βασιλεία του.
Ήρθε να λυτρώσει την πλάση Του, με προεξάρχοντα τον άνθρωπο από τη δουλεία της αμαρτίας και τα δεσμά του κακού και να τον επαναφέρει από την κατάσταση της φθοράς στην πορεία της αφθαρσίας.
Κι΄ ακόμη καλλίτερα να χαρίσει σε κάθε ανθρώπινο πρόσωπο την "κληρονομίαν Θεού δια Χριστού" (Γαλ.4,7).
Τόσο μεγάλο υπήρξε το μέγεθος της δωρεάς και της χάριτος του Θεού για το ανθρώπινο γένος!
Η πάλη του ενανθρωπήσαντος Θεού Λόγου με την σατανική βασιλεία δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Όχι πως αυτό αναιρεί την παντοδυναμία του Θεού, αλλά επιβεβαιώνει το σεβασμό Του προς την ελευθέρα επιλογή των νοημόνων πλασμάτων Του.
Η βασιλεία του Θεού δεν είναι εξαναγκασμός, αλλά κλήση ελευθέρων προσώπων να γίνουν συμβασιλείς Του υπέρτατου Δεσπότη των όλων, σε αντίθεση με την βασιλεία του Εωσφόρου, η οποία είναι απατηλή, δόλια και καταδυναστική.
Ο Λυτρωτής Χριστός δια του απολυτρωτικού Του έργου και κυρίως δια της υπέρτατης σταυρικής Του θυσίας, του εκουσίου Του θανάτου και της θριαμβευτικής αναστάσεώς Του από τους νεκρούς νίκησε την αντίθεη δυναστεία και εγκαινίασε τη δίκή Του ατέρμονη πνευματική Βασιλεία, ανοικτή για όλους εκείνους που ελεύθερα θα την επιλέξουν να γίνουν συνάρχοντές Του.
Το μεγάλο γεγονός της Ενανθρωπήσεως του Θεού αποτελεί λοιπόν τον κορυφαίο ιστορικό σταθμό στην πορεία του κόσμου.
Το Θείο Βρέφος της Βηθλεέμ έφερε μια νέα πραγματικότητα στη γη και σε ολόκληρη την κτιστή δημιουργία, τη νέα Βασιλεία του Θεού, ώστε εξ αυτής και "εκ του πληρώματος αυτού πάντες έλαβον, και χάριν αντί χάριτος" (Ιωάν.1,16).
Μας αξίωσε να γίνουμε μέτοχοι της "μερίδος του κλήρου των αγίων εν τω φωτί" και "ερρύσατο ημάς εκ της εξουσίας του σκότους και μετέστησεν εις την βασιλείαν" Του (Κολοσ.1,13).
Αυτή είναι η πεμπτουσία της μεγάλης εορτής.

Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Θεολόγος - Καθηγητής

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Αντέχεις να το δεις μέχρι το τέλος...



Πόσα καλά έργα μπορούν να χαρίσουν στον άνθρωπο τον παράδεισο;
Φτάνει άραγε να είσαι καλός άνθρωπος;
Φτάνει εάν κρατάς τις 10 εντολές;
Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να κρατήσει τις 10 εντολές;
Η μήπως το μυστικό είναι γραμμένο εδώ και 2000 χρόνια στην Καινή Διαθήκη;

Προεορτάσωμεν Χριστού τα γενέθλια

Ήδη φθάνουμε στη μεγάλη εορτή.
"Προεόρτιος ημέρα σήμερον της ενανθρωπήσεως Χριστού του Θεού"!
Όπως ψάλλει και η Αγία μας Εκκλησία.
Έτσι λοιπόν, όλα τα μέλη του Σώματος "προεορτάσωμεν Χριστού τα Γενέθλια".
Αυτό δηλαδή που δε θα μπορούσε ποτέ άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να διανοηθεί.
Όμως, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, δεν έχει μόνο ιστορία.
Έχει και προϊστορία.
Έχει ακόμα και προγόνους, οι οποίοι ήταν άνθρωποι πολλής φλογερής πίστεως, αλλά και άλλους με ανθρώπινες αδυναμίες, δίχως αυτό να θίγει τον ενανθρωπήσαντα.
Αντιθέτως μάλιστα, αποδεικνύει ότι ο Χριστός δέχεται να σαρκωθεί και να σώσει όλο το γένος των ανθρώπων.
Γι' αυτό και το Αποστολικό ανάγνωσμα, μας προετοιμάζει για το μεγάλο γεγονός της "κατά σάρκα γεννήσεως", προβάλλοντας αυτούς τους κατά σάρκα προγόνους του Ιησού.
Και επόμενο είναι, ως πρώτος απ' όλους ν' αναφέρεται ο Γενάρχης.
Ο Πατριάρχης Αβραάμ.
Προβάλλεται η μεγάλη του πίστη, η οποία αποτελεί παράδειγμα προς όλους τους κατά πνεύμα απογόνους του, οι οποίοι πιστεύουν και σώζονται δια του Ιησού.
Προβάλλεται από το Ιερό κείμενο ο Αβραάμ, διότι μέσω της πίστεώς του, ζούσε την ουράνια πραγματικότητα της Βασιλείας του Θεού.
Πράγματι, μοναδικό φαινόμενο στον προ Χριστού κόσμο.
Η εκλεκτή αυτή ψυχή, "εξεδέχετο την τους θεμελίους έχουσαν Πόλην, ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός" (Εβρ. ΙΑ' 10).
Βίωνε τόσο πολύ το γεγονός της πίστεως, ώστε έμενε ως ξένος στη γη που του υποσχέθηκε ο Θεός και τη θεωρούσε ξένη χώρα και όχι δική του.
Και διέμενε εκεί σε σκηνές, μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, που ήταν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως του Θεού.
Φυσικά, όπως γίνεται κατανοητό, αυτή την πραγματικότητα την βίωναν και όλα τα πρόσωπα που αναφέρονται στη συνέχεια του Αποστολικού μας αναγνώσματος.
Και όχι μόνο αυτά, πολλά, πάρα πολλά άλλα πρόσωπα, σε σημείο να καταγράφει ο ιερός συγγραφέας "επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος" (Εβρ. ΙΑ' 32).
Πίστη λοιπόν προς την "πόλην του Θεού", χαρακτηρίζει όσους είχαν την εμπειρία του άσαρκου ακόμα Λόγου.
Αλλ' ας επικεντρώσουμε την προσοχή μας στη συνέχεια, επάνω στο Θέμα αυτής της Ουράνιας Βασιλείας.
Γνωρίζουμε οι πιστοί την πικρή αλήθεια, ότι πριν γεννηθεί ο Κύριος, η Βασιλεία του Θεού ήταν κλειστή.
Δεν μπορούσε καμιά ψυχή να την απολαύσει, από τη στιγμή που οι πρωτόπλαστοι φυγαδεύτηκαν από τον κήπο της Εδέμ.
Από τη στιγμή που έκλεισαν οι θύρες του επίγειου παράδεισου, για ολόκληρο το γένος των ανθρώπων, είχε κλείσει πλέον και η ολόφωτη Βασιλεία της Χάριτος.
Βεβαίως, την Βασιλεία αυτή ο Τριαδικός Θεός την είχε προετοιμάσει "από καταβολής κόσμου" (Ματθ. ΚΕ' 34), και ουδέποτε το κακό θα μπορούσε να ανατρέψει τα προαιώνια σχέδια της αγάπης του Θεού.
Όμως, τώρα, μετά την παράβαση, παραμένει "προσωρινώς" κλεισμένη.
Ας έχει δόξα ο Θεός, διότι μέσα στην καρδιά του ανθρώπου, υπήρχε και υπάρχει ο βαθύτατος αυτός πόθος.
Όλοι οι άνθρωποι, πολύ περισσότερο όμως οι δίκαιοι, ενσυνείδητα για τα δεδομένα της προ Χριστού καταστάσεως, στις προσευχές τους αποκάλυπταν τον φλογερό πόθο που έκαιγε την καρδιά τους και δεν τους άφηνε να βρουν ησυχία.
Οι κόποι και οι στερήσεις, οι περιπέτειες και οι διωγμοί που υπέστησαν και τόσα άλλα, δεν μπορούσαν να συγκριθούν με τον πόνο αυτής της λαχτάρας, αυτής της νοσταλγίας και προσμονής της Βασιλείας του Θεού!
Αυτή λοιπόν η αγία επιθυμία, οδήγησε τον Αβραάμ στο ν' αφήσει τα πάντα και να ζει μέσα στις σκηνές ως πάροικος, όπως του υπέδειξε ο ίδιος ο Θεός.
Παρά όμως τις τόσες προσπάθειες, την αγωνία και τους αγώνες, η ποθητή Βασιλεία του Θεού, παρέμενε κλειστή.
Κλειστή, έως ότου ήλθε το "πλήρωμα του χρόνου" (Γαλ. Δ' 4).
Οι ουρανοί άνοιξαν και ο άνθρωπος, επιτέλους, μπορούσε τώρα να βρει αυτό που ποθούσε.
Η Γέννησις του Χριστού, η ενανθρώπησις του Υιού και Λόγου του Θεού, άνοιξε τις κλειστές πύλες.
Ήλθε εκείνος ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον Ουράνιο Πατέρα.
Και αυτό έγινε δια μέσου του Θεανθρώπου και μόνον.
Ξεκάθαρη αυτή η αλήθεια, διασαλπίζεται από τον Απόστολο Παύλο: "δι αυτού έχομεν την προσαγωγήν προς τον Πατέρα".
Με το μυστήριο της θείας οικονομίας του, (της σωτηρίας μας), ο Θεάνθρωπος άνοιξε τον δρόμο και το "πλησίασμα" στην τριαδική Θεότητα.
Γεμάτος Ιερό ενθουσιασμό ο όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς ερμηνεύει:
"Στο Θεανθρώπινο μυστήριο της Θείας Οικονομίας, όλα ''υφίστανται'' και όλα υπάρχουν ''εκ του Πατρός, δια του Υιού, εν Αγίω Πνεύματι''.
Αυτός είναι ο ύψιστος νόμος στο Θεανθρώπινο Σώμα της Εκκλησίας.
Ο ύψιστος νόμος στην ζωή της Εκκλησίας, ο ύψιστος νόμος στη ζωή του κάθε μέλους της Εκκλησίας μας".
Όντως, φίλοι μου, λόγια που αποκαλύπτουν εμπειρίες της χάριτος και ξεχείλισμα της αγάπης προς την Τριαδική Θεότητα.
Και επειδή, η Ορθόδοξη υμνολογία μας, είναι ταυτοχρόνως και η αυθεντική ερμηνεία των θείων γραφών και των Ιερών δογμάτων, ας προσέξουμε πόσο όμορφα ψάλλουν και υπογραμμίζουν την αλήθεια αυτή που αναπτύσσουμε, οι φωτισμένοι μας υμνογράφοι:
"Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ".
Και σε άλλον πάλι ύμνο, ακούμε και συγκλονιζόμαστε:
"Εν Βηθλεέμ γεννάται ο του παντός ποιητής και την Εδέμ ανοίγει ο προ αιώνων βασιλεύς".
Από τη στιγμή της ενανθρωπήσεως, δεν υπάρχει τίποτε πλέον που να μας στέκει ως εμπόδιο προς τον ουρανό, παρά η κακή και διεστραμμένη προαίρεση του ίδιου του ανθρώπου.
Τώρα, η "φλογίνη ρομφαία" των Χερουβίμ, δεν φυλάσσει την είσοδο του παραδείσου.
Τώρα, ο ίδιος ο σαρκωθείς Θεός, μας δίνει το δικαίωμα της εισόδου, αλλά και της κληρονομίας αυτής της ποθητής Βασιλείας.
Της Βασιλείας βεβαίως, την οποία και προγευόμαστε με την είσοδό μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.
Χρειάζεται να το τονίσουμε;
Χρειάζεται να επισημάνουμε ότι αυτή η πολιτογράφησή μας στην ουράνια Βασιλεία, με απώτερο σκοπό την κληρονομία της, αρχίζει διά του μυστηρίου του Βαπτίσματος και αναπτύσσεται δια της εν γένει μυστηριακής και αγωνιστικής ζωής;
Όλοι οι άγιοι κηρύσσουν και με το λόγο τους, κυρίως όμως με το ευλογημένο τους παράδειγμα, ότι για να κάνουμε χρήση αυτού του δικαιώματος και για να βρεθούμε στην ουράνια πόλη για την οποία μας ομιλεί το σημερινό ανάγνωσμα είναι ανάγκη να κοπιάσουμε.
Να κοπιάσουμε, χωρίς όμως να στενοχωρούμαστε ή να χάνουμε τον ιερό μας ενθουσιασμό.
Ναι, θα παλέψουμε εναντίον του εχθρού, θα "υποπιάσουμε και θα δουλαγωγήσουμε το σώμα μας" (Α΄Κορ. Θ΄29), που στην πράξη αποδεικνύεται ο χειρότερος των εχθρών, θα πονέσουμε, ίσως δε και να τραυματιστούμε.
Ουδέποτε όμως θα παραδώσουμε τα όπλα τα ιερά.
Άλλωστε, ο ίδιος ο Κύριός μας, ξεκαθαρίζει το όλον θέμα και μας προετοιμάζει για τον ορθό δρόμο.
Όχι για έναν ψευδοσυναισθηματισμό, αλλά για έναν αυθεντικό και αγωνιστικό τρόπο ζωής:
"Η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν" (Ματθ. ΙΑ΄ 12).
Αυτός ο τρόπος ζωής, ο ασυμβίβαστος και ρωμαλέος έναντι των εμποδίων, και συνάμα ταπεινός έναντι του Θεού και των αδελφών, μας χαρίζει την ευλογία και μας κάνει να βιώνουμε τις δωρεές του ενανθρωπήσαντος Θεού.
Αλλά ας δούμε και πάλι το κείμενο του Οσίου Ιουστίνου που ξεχειλίζει και στο σημείο αυτό από την Αγιοπνευματική του Ερμηνεία:
Τι είναι σωτηρία;
Ζωή στην Εκκλησία.
Και τι είναι ζωή στην Εκκλησία;
Ζωή στον Θεάνθρωπο.
Και τι είναι ζωή στον Θεάνθρωπο;
Ζωή στην Αγία Τριάδα.
Γιατί, ο Θεάνθρωπος είναι το δεύτερο πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος, ομοούσιος με τον Άναρχο Πατέρα και το Ζωοποιό Πνεύμα.
Έτσι η σωτηρία στην πραγματικότητα είναι διαβίωση στην Παναγία Τριάδα.
Η σωτηρία είναι ο κεχαριτωμένος αγώνας για εκκλησιοποίση, για εν- εκκλησιοποίηση, για Τριαδοποίηση και εντριάδωση.
Ό,τι είναι στην Εκκλησία θεανθρώπινο, είναι και Τριαδικό.
Και διαμέσου του Θεανθρώπου πάντα (ό,τι είναι είναι της Εκκλησίας) οδηγεί στην Τριαδική Θεότητα.
Ας έχουμε την ευχή του.
Αμήν.

Αρχιμανδρίτης  Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ.& Κονίτσης

Πηγή: http://agiosharalabos.blogspot.gr 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Ξεκίνησα...

Ντύθηκα καθαρό χιτώνα απόψε, Κύριε
Και ξεκίνησα για την Φάτνη Σου.
Έψαξα δώρο ακριβό να Σού φέρω
Μα δε βρήκα τίποτα δικό μου
Που να ΄ξιζε για Σένα.
Μ' άδεια τα χέρια μου
Με την καρδιά γεμάτη αναζήτηση, περπάτησα!
Η σκέψη μου κουβαλούσε μαζί της πολλά:
Σχέδια κι όνειρα για το μέλλον
Στενοχώριες που τη βαραίνουν
Φόβους που την ταράζουν
Αδυναμίες που την κουράζουν...
Καί περπατούσα καί λαχταρούσα νά φτάσω
Για να στα πω όλα, να ξαποστάσω.
Έβαλα σημάδι τ' άστέρι Σου
Και περπατούσα και περπατούσα
Κι' όλο σκεφτόμουν πότε να φτάσω.
Νύχτωσε!
Μεσάνυχτα, κι ο δρόμος δε σίμωνε στη Σπηλιά.
Ένοιωσα να χώνεται μέσα μου η αγωνία
Κι άρχισα να περπατώ πιο γοργά.
Στήλωσα στ' αστέρι τη ματιά
Και βάλθηκα να τρέχω.
Ξέχασα σχέδια κι όνειρα
Φόβους και πίκρες που φόρτωναν το νου μου
Κι έσερνα μόνο άχαρα το βάρος του κορμιού μου.
Κάποτε σήκωσα το κεφάλι...
Είχα φθάσει, μα είχα πια ξεχάσει τι  'θελα να πω.
Γονάτισα μ' άδεια τη σκέψη κι είπα
"Ευχαριστώ"
Που ήρθες..
Που Σε βρήκα...
Που Σε βλέπω...
Που Σ' αγαπώ!
"Δόξα έν υψίστοις Θεώ!"

Αγάπη Τίτου

Πηγή: http://odevontas.blogspot.gr/ 

Χριστούγεννα... γεμάτη από κόσμο η αγορά!

Γεμάτη από κόσμο η αγορά. Αρσενικοί, θηλυκοί, ουδέτεροι, όλοι έτρεξαν εκεί με τα καλάθια στο χέρι να τα γεμίσουν από κότες, πετεινούς, ινδιάνους με τις χρωματιστές κορδέλες, με φρούτα διάφορα τυλιγμένα μέσα στα χρυσά της γιορτής φύλλα.
Είναι Χριστούγεννα.
Είναι η μεγάλη εορτή που μας φέρνει ο χρόνος στο τελευταίο του ψυχορράγημα.
Μια γυναίκα μ’ ένα παιδί στο χέρι γυρίζει μέσα σ’ όλον τον κόσμο, στριμώχνεται, σπρώχνει, σπρώχνεται και περνάει χαζεύοντας μπροστά σ’ όλα τα μαγαζιά.
Το παιδάκι είναι γεμάτο χαρά. Βλέπει όλη εκείνη την εικόνα γελαστό και πότε πότε ρωτάει τη μαμά του για ό,τι του φαίνεται παράξενο.
-Κοίτα, μαμά, τι ωραίος αυτός ο πετεινός.
Αχ! τον επήρανε!
Γιατί δεν τον παίρναμε μεις μαμά;
Η Μάνα έκανε πως δεν άκουσε τίποτε.
Επήγε ως το τέλος, εγύρισε, ξαναπήγε και εστάθηκε μπροστά σ’ ένα Χασάπικο.
Έβγαλε ένα μισολερωμένο μαντήλι από την τσέπη της, έλυσε τον ακρινό κόμπο και άρχισε να μετράει τα νίκελ που ήτανε δεμένα μέσα.
-Δως μου εκατό δράμια κρέας, είπε δειλά, δειλά στον κρεοπώλη.
Και κείνος ιδρωμένος και κατακόκκινος σαν φουσκωμένος γάλλος, εγύρισε, της έριξε μια περιφρονητική ματιά και με τη χονδρή φωνή του της είπε:
-Δεν πουλάμε, τέτοιες ώρες κυρά μου, εκατό δράμια.
Εκείνη έριξε άλλη μια ματιά στο λυμένο κόμπο, ξαναμέτρησε τα νίκελ, έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό και εβγήκε στον άλλο δρόμο.
Το παιδάκι εκοίταξε με απορία τη Μαμά του.
-Γιατί, μαμά, δεν σούδωσε ο χασάπης κρέας;
Η Μάνα αναστέναξε βαθύτερα.
-Είναι Χριστούγεννα, παιδί μου, σήμερον και δεν έχει καιρό.

Κλέων Βρανάς

Πηγή: http://elaparemekardiamou.blogspot.gr/ 

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου 2013

Η συγκλονιστική προσευχή μιας μάνας

Κάνε μου την τιμή γιε μου να σταθείς ανδρείος για το Χριστό
Να Τον ομολογήσεις άφοβα και χωρίς δισταγμό!
Ελπίζω μέσα στην καρδιά μου ότι σύντομα
Θα ανθίσει επάνω σου το στεφάνι του μαρτυρίου..
Προς τιμή μου και προς σωτηρία πολλών.
Μη φοβηθείς τις απειλές ή τα ξίφη ή τους πόνους ή τις πληγές ή την πυρά.
Τίποτα να μη σε χωρίσει από το Χριστό, αλλά να κοιτάξεις προς τον ουρανό.
Από εκεί μπορείς να περιμένεις τη μεγάλη, αιώνια και πλούσια ανταμοιβή σου από το Θεό.
Να φοβάσαι το μεγαλείο του Θεού.
Να φοβάσαι τη φρικτή κρίση Του.
Να φοβάσαι τον Παντεπόπτη Θεό, διότι όλοι εκείνοι που Τον αρνούνται θα λάβουν μισθαποδοσία φοβερή, το πυρ το άσβεστο και τον αιωνίως ακοίμητο σκώληκα.
Ας είναι η ανταμοιβή μου από εσένα, γλυκύτατο παιδί μου, για τους πόνους με τους οποίους σε ανέθρεψα και σε μόρφωσα, αυτή:
"Να κληθώ μητέρα ενός μάρτυρος"!

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr 

Ο άπιστος και ο χωρικός...

Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στο δρόμο του έναν απλοικό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.
-Για που με το καλό; τον ρώτησε.
-Πάω στην εκκλησία, του απάντησε ο χωρικός.
-Και δε μου λες, του λέει ειρωνικά ο σοφός.
Μήπως ξέρεις να μου πεις,ο Θεός σου είναι μεγάλος η μικρός;
-Κι από τα δύο.
-Δε γίνεται να είναι και τα δύο!
-Γίνεται,κύριε.
Να,είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον χωρούν ούτε οι ουρανοί,
Αλλά και τόσο μικρός,που μπορεί να κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.
Κι ο σοφός τα 'χασε με τη σοφή απάντηση του απλοίκού μα πιστού χωρικού.

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

Nα τον αγαπώ...

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη, όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω, να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει, να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό, και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου, να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι, να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.
Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.
Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου, από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.
Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.
Απλά και αληθινά.
Απλά και ήσυχα.
Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία.

Μάρω Βαμβουνάκη.

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2013

Σε ευχαριστώ για το δώρο του ύπνου

Κύριε,
Συνήθεια το ΄χω να Σε ευχαριστώ για τα ξεχωριστά, τα ιδιαίτερα, τα αναπάντεχα δώρα Σου.
Απόψε θα Σε ευχαριστήσω για το δεδομένο, το απλό και το καθημερινό δώρο του
ύπνου.
Αλλά μήπως δεν είναι κι αυτό από τα ξεχωριστά θεία δώρα;
Πόσοι άνθρωποι την ώρα αυτή ξαγρυπνούν…
Αν μπορούσα να τους μετρήσω….
Άλλοι δεν έχουν κρεβάτι, γιατί μια συμφορά τους έριξε στον δρόμο, κι άλλοι δεν έχουν ηρεμία κι από τις τύψεις δεν μπορούν να κλείσουν μάτι.
Άλλοι δεν νοιώθουν ασφαλείς καθώς ο τόπος τους βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση κι άλλοι κοιμούνται, γιατί εδόθη αυτοίς «σκόλωψ τη σαρκί», η δοκιμασία της αϋπνίας ή κάποιας βαρειάς ασθένειας.
Άλλοι ξαγρυπνούν για να μηχανευτούν τρόπους και να κερδίσουν περισσότερα, κι άλλοι για να καταστρώσουν σχέδια φονικά και ολέθρια.
Κύριε, Σ’ ευχαριστώ για το ακριβό και πολύτιμο δώρο του ύπνου.
Ένα δώρο που θεωρούσα κοινό και δεδομένο για κάθε άνθρωπο, αλλά που δυστυχώς η αφροσύνη της
εποχής μας το έχει κάνει τόσο σπάνιο..
Σ’ ευχαριστώ για τον ατάραχο ύπνο που μου χαρίζεις…
Μνήσθητι, Κύριε, όσων κι απόψε δεν θα κοιμηθούν…
Αμήν.

Πηγή: http://www.diakonima.gr 

Εσύ ετοίμασες την Φάτνη σου;

Αναρωτηθήκαμε ποτέ, γιατί άραγε ο Χριστός διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο σπήλαιο και να γείρει, μετά την ενανθρώπησή Του, μέσα στην φάτνη;
Γιατί δεν γεννήθηκε μέσα σε κάποιο σπίτι, φτωχικό και ταπεινό έστω;
Ο Θεός ως άνθρωπος στο πρόσωπο του Χριστού ήλθε και έζησε στην γη ταπεινά κι απαρατήρητα. Ποια όμως ανάγκη εξυπηρέτησε ο συγκεκριμένος τρόπος της Γέννησής Του;
Διότι, αν γεννιόταν σε κάποιο σπίτι, πάλι απαρατήρητος θα περνούσε και πάλι ταπεινός θα ήταν.
Χειρότερο μέρος από το σπήλαιο και την φάτνη δεν υπήρχε, για να δει το φως της ημέρας, ή μάλλον το λαμπύρισμα των άστρων, ο νεογέννητος Μεσσίας!
Για τον κάθε κοινό θνητό θα ήταν ντροπή να γεννηθεί σε στάβλο, πόσο μάλλον για τον ίδιο τον Θεό.
Αυτό ακριβώς ήθελε όμως να τονίσει ευθύς εξ αρχής ο Κύριος: ότι παρόλο που είναι Θεός, ταπεινώθηκε και έλαβε ανθρώπινη υπόσταση, και αυτή η Θεία ταπείνωση είναι πολύ μεγαλύτερη από το να γεννηθεί κάποιος απλός άνθρωπος μέσα σ΄ έναν κρύο στάβλο.
Διάλεξε να γεννηθεί μέσα στο σπήλαιο και όχι σε κανονικό στάβλο, για να μας δείξει ότι ο Θεός δεν κατοικεί μέσα σε χειροποίητους ναούς, αλλά μέσα στις καρδιές όσων αναγνωρίζουν στον εαυτό τους την αναξιότητα να Τον δεχθούν και ζουν ταπεινά, χωρίς κομπασμούς και αυτοπροβολές.
Διάλεξε να ανακλιθεί στην φάτνη των αλόγων, για να μας δείξει ότι ήλθε και κατοίκησε μέσα στην α-λογία του κόσμου, ενός κόσμου που κυριαρχούνταν (και μέχρι σήμερα, δυστυχώς, κυριαρχείται) από την αμαρτία, που είναι μωρία στα μάτια του Θεού.
 Μέσα στην βαβούρα της απογραφής δεν βρέθηκε κατάλυμα για τον νεογέννητο Χριστό, παρά μόνο μια αχυρένια αγκάλη στην φάτνη των αλόγων.
Και μέσα στην παραζάλη της αμαρτίας και της υποκρισίας δεν τον αποδέχθηκε ο περιούσιος λαός Του, εκτός από μερικές ταπεινές και συντριμμένες καρδιές απλών ψαράδων, τελωνών και πορνών, που διέθεταν το άχυρο της ταπείνωσης και τον ενστερνίστηκαν ως Διδάσκαλο και σωτήρα.
Επέλεξε να γίνουν όλα έτσι, ώστε με την επίσκεψη των Μάγων να γίνει φανερό ποιος είναι ο Βασιλεύς.
Οι μακρινοί επισκέπτες παρακάμπτουν στο πρόσωπο του Ηρώδη κάθε επίγεια δόξα και αξίωμα και έρχονται, οι σοφοί του κόσμου, να προσφέρουν τα δώρα τους σ΄ Αυτόν που Του αξίζει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, στο άσημο Βρέφος, στον προ αιώνων Θεό.
Μέσα στην σύγχρονη βαβούρα, μέσα στην ζάλη της ετοιμασίας των φαγητών και των γλυκισμάτων, μέσα στην α-λογία των κοσμικών εκδηλώσεων, θα μείνει και πάλι έξω από τις δραστηριότητες των ανθρώπων.
Θα ψάξει ξανά για κάποιο σκοτεινό σπήλαιο αυτογνωσίας, που να διαθέτει μια φάτνη ταπείνωσης με λίγο άχυρο γνήσιας αγάπης, κι εκεί θα αναπαυθεί, στις καρδιές κάποιων ανθρώπων που θα ζήσουν και φέτος αυτό το μέγα Μυστήριο της Θείας Ενανθρωπήσεως και θα ψελλίσουν μυστικά, μαζί με τους Αγγέλους, το "Δόξα εν Υψίστοις Θεώ…".
Επί δύο χιλιάδες χρόνια κάνει ακριβώς το ίδιο, κάθε ημέρα και κάθε ώρα:
Ψάχνει για Φάτνη!
Όταν την εντοπίσει, εκεί μένει, και λυπάται όταν δει πως αυτή απουσιάζει.
Εδώ και αρκετά χρόνια, αυτή είναι η αγωνία μου, αν δηλαδή διαθέτω την απαιτούμενη φάτνη της ταπείνωσης μέσα στο σπήλαιο της καρδιάς μου και αν την έχω κοσμήσει αρκετά με το άχυρο της αληθινής αγάπης…
Αλήθεια, εσύ ετοίμασες την Φάτνη σου;

(Δημοσιεύτηκε το Δεκέμβριο του 2000)
π. Χερουβείμ Βελέτζας

Πηγή: http://xerouveim.blogspot.gr 

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

Καλά Χριστούγεννα να έχουμε, αλλά με το Χριστό!

Το ειδοποιητήριο από το ταχυδρομείο.
"Περάστε να πάρετε ένα δέμα...".
Αργότερα και δεύτερο.
Παραμονές Χριστουγέννων.
Δουλειές...
Τρέξιμο...
Ψώνια...
Και τρίτο ειδοποιητήριο.
Τέτοιες μέρες, τέτοιες ώρες.
Και ποιος να πάει να το πάρει.
Το ταχυδρομείο έχει και ώρες εργασίας.
Μεσ' τα Χριστούγεννα!
Το δέμα επεστράφη.
Αζήτητο.
Όταν ήλθε το μήνυμα από τον αποστολέα:
Ο Θεός της Αγάπης έστειλε το Γιο Του.
Για να μας σώσει.
Για να μας φέρει ειρήνη, ασφάλεια, ηρεμία.
Για να μας κάμει ευτυχισμένους. ήταν το ουράνιο χριστουγεννιάτικο δώρο.
Και με τις φασαρίες, τους περισπασμούς, τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα, δεν προλάβαμε.
Δεν είχαμε καιρό να το παραλάβουμε.
Και γιορτάσαμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό.
Ο σταυρωμένος Σωτήρας, ο Αναστημένος Κύριος, ο Ιησούς Χριστός είναι και για φέτος το αζήτητο δώρο.
Η αχρείαστη λεπτομέρεια...

Πηγή: http://theologosgr.blogspot.gr/

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Η Φυλακή...

Παρατηρώ προσεκτικά την εικόνα.
Ο Χριστός, όχι όπως τον έχω συνηθίσει…
Εν ετέρα μορφή;
Πίσω από συρματοπλέγματα.
Με κοιτάζει. Έντονα;
Έρχεται στο μυαλό μου το ευαγγέλιο της κρίσης.
Ο Χριστός φυλακισμένος ως ένας των ελαχίστων, ταυτισμένος με όλους εκείνους στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα γκέτο των μεγαλουπόλεων.
Κοιτάζω συνεχώς την εικόνα.
Το βλέμμα μου έλκεται από τα επιμέρους.
Ξύλινο πλαίσιο, συρματόπλεγμα, χρυσό φως.
Διαβάζω το σχόλιο του ζωγράφου.
Μου ανοίγει δρόμο να σκεφτώ.
Σε ποια πλευρά του φράκτη είναι ο Χριστός;
Είναι φυλακισμένος εκείνος ή μήπως είμαστε εμείς οι φυλακισμένοι κι εκείνος εκεί, δίπλα μας, στέκει σταθερός, παραμερίζει τα δεσμά μας και μας απευθύνει το δικό του κάλεσμα.
Αναρωτιέμαι.
Και τα δεσμά;
Ποιος τα τοποθέτησε εκεί και γιατί;
Μήπως είναι δική μου η απόφαση;
Πόσες φορές δεν βάζω ένα φράχτη ανάμεσα στον εαυτό μου και στην αληθινή ευτυχία.
Διαβάζω στον Ελύτη "όλοι μας είμαστε δέσμιοι μιας ευτυχίας που από δικό μας λάθος αποστερούμαστε".
Πόσες φορές ακολουθούμε προσωπικές κοινωνικές πολιτισμικές οικονομικές και άλλες συμβάσεις που γίνονται φραγμοί για την όντως ζωή;
Εμείς και τα δεσμά μας.
Ή μήπως εμείς με τα δεσμά μας φτιάχνουμε αγκαθωτούς φράκτες κι έτσι κλείνουμε έξω Εκείνον και ό,τι συνεπάγεται η σχέση μας μαζί του.
Φράκτες – δεσμά για να προφυλαχτούμε από τις "επικίνδυνες" μνήμες μας, από τους στόχους και τις αξίες ζωής που Εκείνος εμπνέει και που θα μπορούσαν να μας κάνουν συμμέτοχους στο χρυσό φως που τον περιβάλλει.

Κείμενο: Βάσω Γώγου
Εικόνα: Robert Lentz

Πηγή: http://www.diakonima.gr 

Γεννήθηκες άνθρωπος, επομένως θνητός

Πες μου, για ποιο λόγο κλαις με τόσο πόνο αυτόν που πέθανε;
Γιατί ήταν κακός;
Ε, λοιπόν, όχι μόνο δεν πρέπει να κλαις, αλλά και να ευχαριστείς το Θεό, που σταμάτη­σε πια η κακία του.
Μήπως, απεναντίας, ήταν καλός;
Και στην περίπτωση αυτή πρέπει να χαίρεσαι, γιατί πέθανε "πριν η κακία αλλάξει τη σύνεσή του ή η δολιότητα της αμαρτίας εξαπατήσει την ψυχή του" (Σοφ. Σολ. 4:11).
Ήταν μήπως νέος;
Και γι’ αυτό ακό­μα ευχαρίστησε το Θεό και δόξασέ Τον, γιατί τον πήρε κοντά Του.
Όπως εκείνους που πηγαίνουν για ν’ αναλάβουν κάποιο αξίωμα, τους κατευοδώνουμε με χαρά και ικανοποίηση, έτσι πρέπει ν΄ αποχαιρετάμε κι αυτούς που φεύγουν από τούτη τη ζωή, γιατί πηγαίνουν κοντά στο Θεό, όπου θ΄ απολαμβάνουν μεγάλη τιμή και ευτυχία.
Δεν λέω, βέβαια, ότι δεν πρέπει να λυπόμαστε για το χωρισμό από τ΄ αγαπημένα μας πρόσωπα, που πεθαίνουν, αλλά να μη λυπόμαστε περισσότερο απ΄ όσο πρέπει.
Γιατί θα παρηγορηθούμε αρκετά, αν σκεφτούμε ότι ο άνθρωπος, που χάσαμε, ήταν θνητός, όπως όλοι μας.
Με το ν΄ αγανακτούμε, δεν δείχνουμε τίποτ΄ άλλο, παρά πως ζητάμε πράγματα ασυμβίβαστα με την ανθρώπινη φύση.
Γεννήθηκες άνθρωπος, επομένως θνητός.
Γιατί, λοιπόν, υποφέρεις με κάτι τόσο φυσικό, όπως ο θάνατος;
Μήπως λυπάσαι, επειδή, για να ζήσεις, πρέπει να τρως;
Μήπως επιδιώκεις να ζήσεις χωρίς τροφή;
Τότε γιατί επιδιώκεις να μην πεθάνεις;
Όσο φυσικό είναι το να τρως, άλλο τόσο και το να πεθάνεις.
Αφού είσαι θνητός, μη ζητάς να γίνεις αθάνατος· γιατί αυτό το πράγμα καθορίστηκε και νομοθετήθηκε μια μόνο φορά και για πάντα.
Ας μη μοιάζουμε στους ληστές, που θέλουν να κάνουν δικά τους όσα ανήκουν σε άλλους.
Έτσι, όταν ο Θεός παίρνει από μας χρήματα ή τιμή ή δόξα, ακόμα και το σώμα ή και την ψυχή, παίρνει αυτά που Του ανήκουν.
Και το παιδί σου ακόμη αν πάρει, δεν παίρνει ουσιαστικά το παιδί σου, αλλά το δικό Του πλάσμα.

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου

Πηγή: http://paparokades.blogspot.gr/ 

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Κύριε, Κύριε, μη εγκαταλείπεις με

Κύριε, Κύριε, μη εγκαταλείπεις με......

Ποίημα στην εικόνα της Θεοτόκου

Eι ζωγραφείν τις ήθελεν σε, Παρθένε
Άστρων εδείτο μάλλον αντί χρωμάτων
Ιν' εγράφης φωστήρσιν ως φωτός πύλη
Αλλ' ουχ υπείκει ταύτα τοις βροτών λόγοις
Α δ' ουν φύσις παρέσχε και γραφής νόμος
Τούτοις παρ' ημών ιστορή τε και γράφη.

Αν κάποιος ήθελε να σε ζωγραφήσει, Παρθένε
Θα χρειαζόταν το φως των άστρων και όχι των χρωμάτων
Ώστε, σαν Πύλη του φωτός, να σε ζωγράφιζε με φως
Όμως τα ουράνια σώματα δεν υπακούουν στα λόγια των θνητών
Με όσα μας εκχώρησαν οι νόμοι της ζωγραφικής κι η φύση
Μ΄ αυτά ο άνθρωπος θα σ΄ ιστορήσει και θα σε ζωγραφίσει.

Κωνσταντίνος ο Ρόδιος, 9ος αιών

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Ευχή στο Άγιο Πνεύμα

Ελθέ, ον επόθησε και ποθεί η ταλαίπωρός μου ψυχή
Ελθέ μόνος προς μόνον
Ότι μόνος ειμί καθάπερ οράς!
Ελθέ ο χωρίσας με εκ πάντων και ποιήσας με μόνον επί της γης
Ελθέ Ο γενόμενος πόθος αυτός εμοί και ποθείν σε ποιήσας με
Τον απρόσιτον παντελώς!
Ελθέ η πνοή μου και η ζωή
Ελθέ η παραμυθία της ταπεινής μου ψυχής
Ελθέ η χαρά και η δόξα και η διηνεκής μου τρυφή!

Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

Άδεια αναδημοσίευσης:

Κάθε Αναδημοσίευση επιτρέπεται υπό τον όρο ότι θα γίνεται αναφορά προέλευσης του ληφθέντος περιεχομένου από τον παρόντα Ιστοτόπο με παραπομπή (link).