Τούτη τη δυστυχή γενιά την ώργισμένη.
Τα πρώτα φώτα που είδαν τα μάτια μας
Ήτανε λάμψεις όπλων φονικών.
Οι πρώτοι ήχοι που άκουσαν τ' αυτιά μας
Ήτανε τρομαγμένα ουρλιαχτά,βροντές και θρήνοι.
Το πρώτο μας λίκνο τ...ο στρώσανε
Μέσα σ' ένα σκοτεινό καταφύγιο.
Η πρώτη δροσιά που μας ράντισε ήτανε δάκρυ.
Μαζί με το γάλα της μάνας ρουφούσαμε
Τ' αλαφιασμένο γοργοχτύπι της καρδίας της.
Στου πατέρα την ηλιοκαμένη όψη
Διαβάσαμε την αγωνία,στο χαραγμένο του μέτωπο, στα πονεμένα του μάτια.
Πήγαμε να γελάσουμε και μας φράξαν με βιάση το στόμα.
Ξεχαστήκαμε κάπου να παίζουμε και μας τράβηξαν φοβισμένοι άπ' το χέρι.
Ζητήσαμε να ρίξουμε ψίχουλα στα πεινασμένα πετεινά του ουρανού
και τότε μάθαμε πως δεν περίσσευε ψωμί.
Οι πρώτες προσευχές που ψελίσσαμε μιλούσαν για πόλεμο
Τα πρώτα τραγούδια μας σα λυγμοί αντήχησαν.
Μάθαμε πρώτες-πρώτες κάτι λέξεις παράξενες
Που όμως ξέραμε καλά τη σημασία τους.
Παραμύθια εμείς δεν ακούσαμε κι είμαστε απ' τα πρώτα χρόνια μας μεγάλοι.
Κι υστέρα είναι να ρωτάς γιατί γίναμε έτσι στ' αλήθεια
Παράξενοι,δίχως τίποτα πια να πιστεύουμε
Πηγή στερεμένη από συμπόνια η καρδιά μας.
Δεν ταΐζουμε πια τα πουλιά τ' ουρανου.
Δεν γελάμε πια κι ούτε κλαίμε.
Κι είναι να μας λυπάται κανείς στη συνοφρυωμένη αυτή κι εναγώνια και δίχως νόημα πορεία μας.
Για τούτο, Κύριε
Σπλαχνίσου τη γενιά μας,τούτη την άμοιρη κι απόκληρη γενιά
Που γεννήθηκε σ' ένα κόσμο γεμάτον ερείπια και πασχίζοντας να τα χτίση έρειπώθηκε μέσα της.
Που κάθε άνθρωπος σε τούτη τη γενιά μας είναι ένα όραμα ολόκληρο,
Είναι μια τραγική ιστορία.
Κι είναι εικόνα του Προσώπου Σου
Κύριε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου