Και ξαφνικά δεν θέλει!!!

Το ξυπνάμε, το ντύνουμε, το ετοιμάζουμε
Και πάμε στην εκκλησία για να κοινωνήσει...

Μα ποιο άλλο.

Το παιδί μας!!!

Ναι, έτσι δεν κάνουμε;
Πάμε στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε το παιδί μας.
Και αφού έρχεται η ώρα που ο ιερέας λέει το...
''Μετά φόβου πίστεως και αγάπης, προσέλθετε''
Πηγαίνουμε μπροστά και περιμένουμε την σειρά μας
Για να κοινωνήσει το παιδί μας.
Φτάνει η μεγάλη στιγμή

Βρισκόμαστε μπροστά στο Άγιο δισκοπότηρο και έτοιμοι να μεταλάβει.

Ξαφνικά το παιδί αντιδρά.

Δεν θέλει να κοινωνήσει.

Αρχίζει και γκρινιάζει.

Κλαίει, και θέλει να φύγει.

Εμείς το πιέζουμε, ζητάμε και βοήθεια να πιάσουν

Το κεφάλι του παιδιού μας για να κοινωνήσει.

Έρχεται και η βοήθεια και έτσι όλοι μαζί

Προσπαθούμε να ακινητοποιήσουμε το παιδί έτσι ώστε να κοινωνήσει...

Επιτέλους.

Αλήθεια, αυτό πρέπει να κάνουμε στο παιδί μας;

Με την βία;

Με το ζόρι;

Έτσι είναι η ορθόδοξη εκκλησία μας;

Μέγα λάθος.

Η εκκλησία μας δεν πιέζει κανέναν να συμμετέχει στα μυστήρια της.

Κανέναν μα κανέναν.

Και εμείς θέλουμε σονι και καλά να κοινωνήσει το παιδί μας έστω και με το ζόρι;

Όχι.

Δεν θα κοινωνήσει έτσι.

Δεν θέλει αυτό ο Χριστός μας.

Η ορθοδοξία δεν είναι βία.

Η ευθύνη βαρύνει τους γονείς και όχι το παιδί.

Ας ψάξουν οι γονείς ποιο είναι το πρόβλημα τους

Ας κοιτάξουν τι φταίει μέσα στην οικογένεια.
Το παιδί δεν θα μάθει για την πίστη μας στον Χριστό με την βία.
Με το ζόρι δεν γίνετε.
Γιατί επιμένουμε να κοινωνήσει το παιδί μας;
Κάτι άλλο θα πρέπει να μας απασχολεί...

Γιατί δεν κοινωνάμε εμείς;

Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό μου αρχείο.